แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 470 : รสนิยมชอบผู้ชาย

กงจีคนนันโผล่พรวดขึนมาใหม่ จากคนกึงพิการทรยศวงศ์ตระกูลกระโดดมาเป็ น แม่ทัพผู้ไม่พ่ายแพ้ทีมีชือเสียงเลืองลือไปทัวชายแดน ตอนนี  เขากลับมาทีเมือง หลวงและกลายเป็ นคนดังทีมีอํานาจต่อหน้าองค์ฮ่องเต้ ทีผ่านมาไม่ใช่ว่าองค์ชาย สามไม่เคยดึงเขามาเป็ นพวก และยังเคยให้องค์หญิงจิงยู่ผู้เป็ นน้องสาวไปดึงอีก ฝ่ ายมาเป็ นพวกแล้วด้วย แต่กงจีคนนันดือรันมาก ไม่เพียงแต่องค์ชายสามเท่านัน ได้ยินว่าองค์รัชทายาทเองก็อยากดึงกงจีมาเป็ นพวก แต่ดูจากท่าทางแล้วคงจะไม่ สําเร็จด้วยเช่นกัน

คิดมาถึงตรงนี สีหน้าองค์ชายสามแลดูมีความสุขบนความทุกข์ของคนอืน เล็กน้อย “พีชายคนโตของข้าคนนันอาศัยการทีตัวเองเป็ นองค์รัชทายาทตังแต่ เล็กแล้วแย่งคนมากมายครังแล้วครังเล่าทังโจ่งแจ้งและลับหลัง แต่ตอนนีกลับมี กระดูกแข็งทีเขาแทะไม่ได้แล้ว หึ ๆ ๆ”

แต่ทีปรึกษากลับส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยเล็กน้อย “การตัดสินตอนนีไม่ง่ายเลย ขอรับ ในมุมมองของข้าน้อย แม่ทัพกงคนนีฉลาดเป็ นกรด ตอนนีพระองค์อยู่ใน วัยทีเต็มเปี ยมไปด้วยพลัง การเป็นขุนนางบริสุทธิD นันปลอดภัยกว่าการยืนเข้าแถว ล่วงหน้าเสียอีกขอรับ”

องค์ชายสามยิมเยาะ  “ข้าได้ยินว่าทางฝังองค์รัชทายาทมีเจตนาพูดเรืองการ แต่งงานให้กงจี แต่ดูจากเมือสักครู่ คิดว่าแม่ทัพกงคงจะอยู่ในกองทัพนานแล้วจึง มีรสนิยมชอบชายชาตรีเฉกเช่นเดียวกับตนเอง ดูเหมือนว่าทางฝังองค์รัชทายาท จะพบอุปสรรคเข้าให้แล้ว”

ทีปรึกษาบิดเคราตัวเองพลางหัวเราะ “ฮ่า ๆ ๆ เพียงแต่ถึงอย่างไรแม่ทัพกงก็ต้อง แต่งงาน เมือถึงตอนนันแม้ทางฝังองค์รัชทายาทจะพบอุปสรรค แต่พระองค์กลับ สามารถช่วยแนะนําแทนเขาได้ ข้าน้อยได้ยินมาว่าบุตรสาวของแม่ทัพฉางลี รูปลักษณ์ห้าวหาญไม่ธรรมดาและมีความคล้ายคลึงหนุ่มน้อย พระองค์สามารถ เริมจากนางก็ได้นะขอรับ”

องค์ชายสามตาเป็ นประกายทันที มือข้างหนึงของเขากําเป็ นกําปั นและตีลงไปบน ฝ่ ามืออีกข้าง “เจ้าพูดถูก แม่ทัพฉางลีเป็ นคนของเราพอดี นีคือสิงทีจัดการได้”

จากนันทังสองคนก็สนทนากันอย่างออกรสต่อไป

ในตอนนี “แม่ทัพกงผู้มีรสนิยมชอบชายชาตรี” ทีพวกเขาพูดกันกําลังเดินเล่น อยู่กับเจียงป่ าวชิง

อีกไม่กีวันก็เป็ นวันฉลองปี ใหม่แล้ว ร้านรวงต่าง ๆ ขายคําอวยพรสําหรับใช้ติด หน้าประตู ขายประทัด ตลอดจนเมล็ดแตงหลากสี ลูกกวาด และขนมหลากหลาย ซึงมีพร้อมทุกสิงเท่าทีควรมี บรรยากาศก็ดูคึกคักกว่าปกติมาก

ครังนีเจียงป่ าวชิงพกเงินออกจากบ้านมาเพียงพอ แต่กงจีผู้มังคั  งรํารวยจะให้  โอกาสนางได้ใช้เงินของตัวเองทีไหนกัน เวลาทีดวงตาคู่สวยของนางมองสิงของ อย่างละเอียดและสนอกสนใจอยู่สักครู่ กงจีก็จะออกคําสังว่า “เหมาหมด” ทุก ทีไป

ยังเดินได้ไม่ถึงครึ งถนน องครักษ์ข้างหลังพวกเขาก็เหมือนถูกแขวนเต็มไปด้วย ถุงเล็กถุงใหญ่มากมายแล้ว

ตอนหลังเจียงป่ าวชิงทนไม่ไหวทีกงจีทําแบบนีแล้วจริง ๆ จึงพูดเน้นอยู่สักพัก กว่ากงจีจะแสดงท่าทางยอมอ่อนให้ และตกลงว่าจะไม่เทียวเหมาของทุกอย่างใน ร้านค้าทุกร้านทีพวกเขาแวะ

ได้บอกเขาแล้วเจียงป่ าวชิงก็เดินเล่นอย่างสบายใจขึน ในตอนทีนางจะซือของอีก ครัง กงจีกําลังจะให้องครักษ์จ่ายเงินแต่ถูกนางถลึงตาใส่อย่างไว สุดท้ายเขาต้อง จํายอม ทําได้เพียงขมวดคิวยอมให้นางใช้เงินของตัวเอง

แน่นอนว่านางไม่ได้ซือให้ตัวเองอย่างเดียว นางยังซือของขวัญให้คนส่วนใหญ่ที อยู่ในจวนของผู้เฒ่าหยุนไห่ แม้แต่ส่วนของมีหลิวและสุนถาวก็มีด้วยเช่นกัน

แรกเริมกงจียังคงมองอย่างระงับอารมณ์ จนกระทังเห็นว่  าแม้แต่เจิงหนานและ กานซุ่ยทีเขาสังให้คอยแอบคุ้มกั  นนางต่างก็จะได้รับของขวัญด้วยเช่นกัน แต่นาง

ยังไม่ได้บอกว่าจะให้ของขวัญอะไรกับเขาเลย เขาจึงรู้สึกเหมือนมีอุ้งเท้าแมว กําลังเกาอยู่ในใจ

แม้ว่าตามข้างทางนี ของทีขายจะเป็ นสิงของเล็ก ๆ ซึงส่วนใหญ่แล้วเขาไม่ชอบ ทว่าหากมันเป็นสิงทีเจียงป่ าวชิงมอบให้ ต่อให้เป็ นสิงของธรรมดาเล็ก ๆ เขาก็ มองมันเป็ นสมบัติหายาก และสิงทีสําคัญทีสุดคือนําใจของอีกฝ่ าย

แต่เจียงป่ าวชิงเดินตังแต่ต้นถนนจนมาถึงปลายถนนก็ยังไม่พูดถึงของขวัญทีจะ ให้เขาเลยสักนิด

สีหน้าของกงจีครําครึขึนเรือย ๆ

เจียงป่ าวชิงกลันขําสักครู่ แล้วแกล้ง ๆ หยิกแขนเขาเบา ๆ “โกรธหรือ ?” “เปล่า” กงจีตอบอย่างแข็งกระด้าง

เจียงป่ าวชิงแกว่งแขนของเขา “เจ้าไม่ต้องโกรธแล้ว ข้าไม่ได้จะไม่ซืออะไรให้ เจ้า แต่ข้ามองดูอยู่นานแล้วก็ไม่พบสิงใดทีเจ้าจะโปรดปรานเลยจริง ๆ”

นีหมายความว่าอย่างน้อยเจียงป่ าวชิงก็เก็บเขามาใส่ใจ สีหน้ากงจีจึงผ่อนคลายขึน ไม่น้อยเลย

เจียงป่ าวชิงยิมพลางหยิบถุงหอมใหม่  เอียมออกมายัดใส่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว ยิมอย่  างร่าเริง “ให้เจ้า ข้าปักอยู่นานเลยนะ อย่ารังเกียจล่ะ”

กงจีหยิบมาดู นีเป็ นถุงหอมทีเจียงป่ าวชิงตังใจปักให้เขาโดยเฉพาะ นางทําอย่าง ตังใจและมันสวยงามมาก ถุงหอมนีทํามาจากผ้าไหมเนือนุ่มสีเขียวภูเขา ปักด้วย ลายไก่ตัวผู้ทีมีสง่าราศี สีสันทีดูเรียบแต่บางส่วนเป็นประกายดูสมจริงสมจัง ราว กับว่ามันจะกระโดดออกจากบนถุงหอมได้ในชัวพริบตา

กงจีถือถุงหอมนันโดยทีไม่พูดอะไรสักพัก ใช้ใจ…

ของทีนางทําให้เขา ใช้ใจทํามากเลยจริง ๆ…

และนี มันยังบอกเป็ นนัยถึงชือของเขากับนางซึงมีความหมายทีดีมากอีกด้วย ทว่า … นางไม่ได้กําลังด่าเขาว่าเป็ นไก่ตัวผู้ทีเย่อหยิงจริง ๆ ใช่  หรือไม่ ? (ไก่ตัวผู้ใน ภาษาจีนอ่านว่ากงจี ซึงตรงกับชือของกงจี)

กงจีขบฟัน แต่ก็เก็บถุงหอมนันไว้อย่างทะนุถนอม

เห็นดังนันเจียงป่ าวชิงก็พูดขึนยิม ๆ  “ข้าใส่เครืองปรุงยาลงไปในนันเล็กน้อย ถ้า เจ้าพกติดตัวเสมอ พวกหญิงสาวก็จะไม่หลงใหลเจ้าอีกต่อไป อีกอย่าง เครืองปรุง ยานียังมีผลทําให้สงบและมีสมาธิด้วย เจ้าจะได้ไม่โมโหบ่อย จะได้เหมือนผู้ เหมือนคนมากขึนเรือย ๆ~”

กงจีหัวเราะ “เหอะ ๆ แต่งงานกับอะไรก็ต้องเป็ นตามอย่างนัน ในเมือเจ้าบอกว่า ข้าเป็ นไก่ตัวผู้ เช่นนันเจ้าก็เป็ นไก่ตัวเมีย”

“นียังไม่แต่งไม่ใช่รึ ? ข้ายังไม่ได้เป็ นไก่ตัวเมีย” เจียงป่ าวชิงหัวเราะคิกคัก แล้ววิงไปข้างหน้า

กงจีมองแผ่นหลังนางทีวิงออกไป เขายิ  มพลางก้  าวเดินตามไปอย่างรวดเร็ว

ทังสองคนซือขนมหวานจากแผงขายขนม กงจีไม่อาจเปลียนใจเจียงป่ าวชิงได้ เขา ถูกอีกฝ่ ายยัดขนมหวานใส่ในมือด้วย คุณชายผู้สูงศักดิDทีน่าสงสารซึงคุ้นชินกับ การจับดาบฆ่าคนขมวดคิว ในมือถือขนมหวานราดด้วยนําตาลทรายขาว ช่างเป็น ภาพที…

หาดูได้ยาก!

แม้แต่องครักษ์ข้างหลังกงจีทีถือถุงเล็กถุงใหญ่อยู่เต็มมือก็ต้องมีสีหน้าเหยเกกัน เป็ นระยะ ๆ เพราะพยายามไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกมา พวกเขากลันขํากันอย่างถึง ทีสุด

เจียงป่ าวชิงกัดเซียงจาสีแดงสดและเคียวตุ้ย ๆ ด้วยสีหน้ามีความสุข ไม่พอนางยัง ยุกงจีให้ชิม “คุณชายลองชิมสักลูกสิ อร่อยจริง ๆ นะ”

กงจีมองดูขนมทีอยู่ในมือด้วยสีหน้าอ่านยาก สุดท้ายก็ปฏิเสธออกมาอย่างเด็ด เดียว “ข้าไม่กิน ข้าถือให้เจ้า อีกเดีCยวเจ้าค่อยกินเองเถอะ”

“โธ่! ลองชิมสักคําก่อนสิ” “ไม่กิน”

เจียงป่ าวชิงคร้านจะคะยันคะยอเขาอีก จึงยัดขนมหวานในมือไปแตะริมฝี ปากเขา ซะเลย

กงจีมองเจียงป่ าวชิงทียืนทําสีหน้าไร้ความผิด จากนันเขาอ้าปากงับเอาขนมออก จากแท่งไม้ไผ่ด้วยสีหน้าราบเรียบและเคียวกินด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ สายตาก็จ้อง มองร่างเล็กตรงหน้าอย่างเอาเป็ นเอาตาย

“เป็นยังไงบ้าง ?” เจียงป่ าวชิงยกขนมหวานขึน มองเขาด้วยสีหน้าคาดหวัง

กงจีวิจารณ์อย่างรังเกียจเล็กน้อย “ค่อนข้างเปรี ยว ความเปรี ยวของเซียงจานีมีรส ฝาดเล็กน้อย และนําตาลทรายขาวทีราดอยู่ภายนอกก็คุณภาพตํา”

“พอได้แล้ว เจ้าหุบปากไปเลย” เจียงป่ าวชิงห้ามกงจีอย่างยอมแพ้ ก่อนจะหยิบ ผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเขย่งปลายเท้าเพือเช็ดเศษนําตาลทีติดอยู่ตรงมุมปากให้เขา

“…” กงจีมองนางด้วยสีหน้าราบเรียบ “อืม อันทีจริงขนมนันไม่  แย่ ข้ายัง สามารถกินได้อีกลูก”

เจียงป่ าวชิงถึงกับเงียบไป เจ้าเล่ห์นักคุณชาย!

…

ไม่รู้ว่าเกิดเรืองอะไรขึนตรงจุดทีอยู่ไม่ไกลจากถนนข้างหน้า แต่มีคนมุงดูกันอยู่ ตรงนันไม่น้อย กงจีมองเจียงป่ าวชิงทีมีสีหน้ากระตือรือร้นและรู้ว่านางคงอยาก ไปดูว่าเกิดอะไรขึน เขาพูด “คงไม่มีอะไรน่าดูหรอก”

เจียงป่ าวชิงงุนงง “?”

“ข้าได้ยินเสียงของหลิวจิงอีC” กงจีหยุดชะงัก “และมีเสียงกงหย่าหรูด้วย” “…” คราวนีเป็ นเจียงป่ าวชิงทีชะงัก

กงหย่าหรูอยู่ทีนี ถ้าเชนนันคงไม่ใช่เรืองสนุกแล้ว คงเป็ นเรืองยุ่งยากเสียมากกว่า เจียงป่ าวชิงตัดสินใจทันที “เราเดินอ้อมกันเถอะ”