แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 478 : ทําตามคําสัง

ฮองเฮาไม่ถึงกับเข้าใจผิดว่าฮ่องเต้เป็ นคนมอบจีหยกนีแก่เจียงป่ าวชิง เพราะเขา เคยบอกกับนางว่ามอบจีหยกนีให้กงจี แต่ทว่า… เหตุใดมันถึงมาอยู่บนตัวหมอ
เทวดาหญิงลึกลับคนนีได้ หมอเทวดาหญิงคนนีมีความสัมพันธ์อย่างไรกับกงจี กันแน่…?
……
เพียงแต่ตอนนีไม่มีเวลาให้ถามเจาะลึก พระชายาหัวเราะเบา ๆ “ฮองเฮาก็ตก ตะลึงในความงามของหมอเทวดาเจียงเช่นกันรึเพคะ ? ตอนทีข้าเห็นหมอเทวดา เจียงครังแรกก็คิดเช่นกันว่าหรือจะเป็ นเพียงข่าวลือ ก็ดูสิ สาวงามแลดูอ่อนเยาว์ บอบบางเช่นนีจะมีฝี มือในการรักษาโรคยอดเยียมได้ยังไง”
คําพูดหยอกล้อของพระชายาทําให้บรรยากาศเคร่งขรึมในพระตําหนักผ่อนคลาย ลงเล็กน้อย
“พระชายาช่างอารมณ์ขันจริง ๆ” ฮองเฮาพูดยิม ๆ และไม่ ซักถามเกียวกับเรืองจี หยกทีห้อยอยู่ตรงเอวของเจียงป่ าวชิงอีก เพราะสิงสําคัญทีสุดในตอนนีคืออาการ ประชวรของไทเฮา
“พระองค์ท่านและองค์ชายหย่งชินต่างอยู่ในห้องบรรทม เจ้าเข้าไปตอบพระองค์ ท่านก่อน ประเดีCยวข้ากับพระชายาจะตามเข้าไป”
เจียงป่ าวชิงจึงไปทําตามคําสัง
ตอนทีนางเข้ามาถึงห้องบรรทม ฮ่องเต้นังอยู่ ข้างเตียงไทเฮาโดยถือถ้วยยาอยู่ใน มือ พร้อมทังพูดเกลียกล่อมด้วยความหวังดี แต่นางกลับหลับตาทําเป็ นไม่ได้ยิน ส่วนองค์ชายหย่งชินก็อยู่ด้านข้างทว่าท่าทางของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาพยายาม ยืนให้ไกลทีสุด และนอกจากนียังมีเหล่านางสนมกับขันทีทีคุกเข่าอยู่ข้างนอกด้วย
เจียงป่ าวชิงรู้สึกว่าถ้าเข้าไปตอนนีดูไม่ค่อยเหมาะสมนัก แต่องค์ชายหย่งชิน สายตาแหลมคม เมือเห็นเจียงป่ าวชิงเขาก็พูดขึนอย่างเบิกบานใจ “ท่านพี แม่นาง เจียงป่ าวชิงมาแล้วขอรับ”
เขากลับบอกว่าเจียงป่ าวชิงมาแล้วซะอย่างนัน
เจียงป่ าวชิงจึงต้องกลันหายใจและเข้าไปอย่างตังสมาธิ พอเข้าไปถึงก็ทําความ เคารพฮ่องเต้และองค์ชายหย่งชิน ซึงในตอนนีเอง ไทเฮาลืมตาขึนมามองนาง พลางพยายามพูดด้วย “เป็ นเจ้าทีรักษาข้ารึ ? เดินเข้ามาให้ข้าดูหน้าหน่อยสิ”
ไทเฮาฟื นขึนจากอาการอัมพาตครึ งซีก ทว่าตอนนีร่างกายครึงขวายังคงมีอาการ ชักกระตุกเล็กน้อยอยู่ตลอด ทําให้ขณะทีพูด การออกเสียงไม่ชัดเจนแต่ก็พอได้ ยินบ้าง
เจียงป่ าวชิงก้าวไปข้างหน้าตามคําสังและไปหยุดยืนตรงหน้าเตียงของไทเฮาที กําลังมองสํารวจอย่างละเอียด
“อืม ไม่แย่เลย ดูก็รู้ว่าเจ้าเป็ นเด็กดีคนหนึง หน้าตาก็จิมลิมงดงามทั งยังเก่งกาจ เฮ้อ ครังนีข้าทําให้เจ้าต้องลําบากแล้วล่ะ” พูดจบ ไทเฮาก็หลับตาลง
ตังแต่เริมต้นจนจบความเป็ นไปนี นางไม่สนใจฮ่องเต้ทีกําลังถือถ้วยยาแม้แต่น้อย ทว่าเขาไม่โกรธแต่อย่างใด เขามองเจียงป่ าวชิงพลางเอ่ยขึนด้วยเสียงน่าเกรงขาม “ในเมือไทเฮาชืนชอบเจ้า เช่นนันข้าจะมอบให้เจ้ารับผิดชอบเรืองการพักฟื นดูแล ร่างกายของไทเฮา ยาถ้วยนีเจ้าจงปรนนิบัติดูแลให้นางดืม ถ้าหากว่านางไม่ยอม ดืม ข้าจะถามเจ้าเพียงคนเดียว”
“…” สังมาเด็ดขนาดขนาดนีเจียงป่ าวชิงยังจะพูดอะไรได้อีก ทําได้เพียงตอบ กลับไปว่า “ข้าน้อยจะทําตามคําสังเจ้าค่ะ”
ไทเฮาส่งเสียงออกมาจากในลําคอด้วยความโกรธ เจียงป่ าวชิงจึงรีบพูดขึนทันที “องค์ไทเฮาโปรดอย่ากริวเด็ดขาดนะเจ้าคะ ตอนนีในลําคอของท่านมีเสมหะ ถ้า ท่านกริว เสมหะนีอาจเข้าไปในหลอดลม หากเป็ นเช่นนันไม่ดีเลยเจ้าค่ะ”
ตอนทีไทเฮามีอาการอัมพาตเมือคืน สตินางขึน ๆ ลง ๆ แม้ลืมตาไม่ได้แต่นางยัง รู้สึกต่อสิงทีเกิดขึนรอบตัว ความรู้สึกทีใจยังเหลือแต่ไม่มีเรียวแรงเพียงพอนันน่า กลัวมาก และในตอนทีนางอยู่ในช่วงเวลาเจ็บปวดทีสุด นางก็ได้ยินเสียงไพเราะ ของเด็กสาวคนหนึงอย่างราง ๆ เสียงนันตะคอกใส่หมอหลวงทีเอาแต่โต้เถียงแต่ กลับไม่กล้ารับผิดชอบในการเขียนใบรายการยาเหล่านันให้ถอยออกไป เพือ ไม่ให้พวกเขาทําให้เสียเวลา… ต่อมาในเวลากลางดึก นางจําได้ราง ๆ ว่าเสียง ของเด็กสาวคนนันดังก้องอยู่ข้างหูนางเป็ นระยะ เพือให้นางรู้สึกว่าร่างกายของ นางยังคงเชือมต่อกับโลกนีอยู่
เมือลืมตาดูตอนนีก็พบว่าเป็ นเด็กดีจริง ๆ ด้วย ทังยังงดงามกว่าทีคิดไว้เสียอีก
บุตรชายของนางทีนางเลียงมาตังแต่เล็กจนโตชอบทําให้ต้องกังวลอยู่เรือย และ เขายังเรียนรู้การใช้คนมาข่มขู่แม่ตัวเองเป็ นแล้วด้วย!
ไทเฮากริวมาก
“ท่านแม่พักฟื นร่างกายให้ดี ๆ ราชนิกุลจะมาคารวะข้าในตอนบ่าย ข้าค่อยมาดู ท่านแม่ในช่วงบ่ายอีกทีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้พูดด้วยนําเสียงเคารพ แต่สายตาของ เขากลับบอกใบ้ให้เจียงป่ าวชิงรีบป้อนยาไทเฮาเร็ว ๆ
องค์ชายหย่งชินกระแอมไอเล็กน้อย “ไทเฮา เช่นนันข้าเองก็ขอลาเช่นกันพ่ะย่ะ ค่ะ” จากนันเขาก็เดินตามพีชายของเขาออกไปด้วยเช่นกัน
นางสนมทีคุกเข่าอยู่บนพืนดูเหมือนไม่สามารถช่วยป้อนยาได้ เจียงป่ าวชิงจึงต้อง หยิบถ้วยยาและป้อนยาไทเฮาด้วยตัวเอง
ไทเฮาทําสีหน้าเหยเกต่อต่อบุตรทีอกตัญFูต่อนาง แต่ยังถือว่านางปฏิบัติต่อเจียง ป่ าวชิงอย่างไว้หน้าเล็กน้อยเพราะให้ความร่วมมือในการดืมยาต้ม
ตอนทีเจียงป่ าวชิงฝังเข็มให้ ไทเฮารู้สึกยากทีจะเชือเล็กน้อย “เมือคืนเจ้านําเข็ม เหล่านีแทงบนตัวข้าอย่างนันรึ ?”
เจียงป่ าวชิงจึงอธิบายด้วยรอยยิมขมขืน
ไทเฮาเองก็ถอนหายใจ เมือคืนตอนทีสาวน้อยหยิบเข็มเงินออกมาเป็ นครังแรก นางเกือบปล่อยให้ฮ่องเต้สังคนให้ฆ่าสาวน้อยด้วยข้อหาทรยศเสียแล้ว… ช่าง เป็ นความรู้สึกอกสันขวัญหายทีน่าตกใจยิงนัก
คนเราเมืออายุมากแล้วก็ชอบนอนเป็ นธรรมดา หลังจากทีไทเฮาเป็ นอัมพาตก็ นอนมากขึน เมือเจียงป่ าวชิงเห็นว่าพระอาการคงทีแล้วก็รู้สึกโล่งใจ จึงแอบย่อง ไปในสวนของพระตําหนักว่านสือเพือไปทําให้ตัวเองสบายใจขึน จะทําอย่างไร ได้… อยู่ในวังมันช่างตึงเครียดจริง ๆ ทว่าตอนทีนางนังใจลอยอยู่ ในศาลาได้ไม่ นานก็มีคนมาตบไหล่จากทางด้านหลัง แต่พอหันไปดูกลับไม่เห็นใคร และตอน ทีหันกลับมาอีกครังก็เห็นว่ากงจีกําลังยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมส่งยิมให้
“…” เจียงป่ าวชิงไม่คิดว่ากงจีจะเล่นอะไรทีดูน่าเบือนีจึงมองกงจีอย่างหมดคํา จะพูด ได้แต่ใช้สายตาเพ่งมองเขาทีกําลังสํารวจนางอย่างละเอียด
“อืม ดูเหมือนว่าจะไม่เป็ นไร” เขาเอ่ย
เจียงป่ าวชิงเลิกคิวอย่างเยาะเย้ยตัวเอง “ความสามารถในการปรับตัวทางจิตใจ ของข้ายังดีมาก”
กงจีหัวเราะเสียงเบาโดยทีไม่พูดว่าดีหรือไม่ดี “อ้อ ใช่ ทําไมเจ้าถึงมาอยู่ทีนีได้ล่ะ”
กงจีนวดหัวคิว “ถ้าจะพูดให้ถูกคือข้าอยู่ทีนีในตอนทีพระราชวังจัดงานเลียง ครอบครัวเมือคืนนี และไม่ได้จากไปไหนตังแต่เมือคืนแล้ว”
เจียงป่ าวชิงค่อนข้างตกตะลึง นางนึกถึงชิวเพ่ยโหลวทีกําลังจะแต่งเข้ามาใน ราชวงศ์ทีสามารถเข้าร่วมงานเลียงของพระราชวังได้ กงจีเองก็เข้าร่วมงานเลียงนี หรือว่า… กงจีกําลังจะเกียวดองกับราชวงศ์
กงจีมองดูสีหน้าทีตลกขึนเรือย ๆ ของเจียงป่ าวชิงก็รู้แล้วว่านางกําลังคิดอะไรอยู่ ในใจ เขาจึงพูดขึน “เอาล่ะ ไม่ต้องคิดเหลวไหลอะไร ข้าถือว่าเป็ นขุนนางผู้ ใกล้ชิดของฮ่องเต้ เพือแสดงถึงความโปรดปรานทีฮ่องเต้มีต่อข้า ฮ่องเต้จึง ประกาศให้ข้าและท่านแม่ของข้าเข้าไปในวังเพือร่วมงานเลียง”
“ท่านป้าก็อยู่ด้วยรึ ?” เจียงป่ าวชิงตกตะลึงอีกครั ง นางมองไปรอบ ๆ อย่างไม่ รู้ตัว
กงจีดีดปลายจมูกงามเบา ๆ “คิดอะไรอยู่ เมือคืนพอท่านแม่ข้าแสดงความ ขอบคุณเสร็จ นางก็กลับจวนไปแล้ว”
“อ้าว แล้วทําไมเจ้าถึงยังอยู่ทีนีล่ะ ?” เจียงป่ าวชิงกะพริบตาปริบ ๆ
กงจีหัวเราะ “อะไร เจ้ากําลังถามทังทีรู้อยู่แก่ใจไม่ใช่รึ ข้ายังอยู่เพราะเป็ นห่วง ใครบางคน… ถึงได้พยายามอย่างเต็มทีทีจะเบียดตัวอยู่ในองครักษ์ทีเข้าเวรตลอด ทังคืนเช่นนัน”
“อืม… น่าเสียดายนะทีเราไม่สามารถใกล้ชิดกันเกินไปได้ในวังลึกนี” เจียงป่ าว ชิงรู้สึกซาบซึงใจทว่าก็รู้สึกเสียดายทีไม่สามารถกอดเขาได้
กงจีหลุดหัวเราะ เขาขยับกายเข้าไปกอดร่างบางเบา ๆ ก่อนจะรีบปล่อยอย่าง ว่องไวแล้วกลับไปยืนอยู่ทีเดิม
เจียงป่ าวชิงตกตะลึงตาค้าง “จะ… เจ้าช่างกําเริบเสิบสานเกินไปแล้วจริง ๆ”
กงจีไม่สนใจ “ไม่เห็นเป็ นไร ข้าเชือว่าไม่นานหลังจากนี ยังไงก็มีวันทีเจ้าตกเป็น ภรรยาโดยชอบธรรมของข้า กอดภรรยาของตัวเองล่วงหน้าคงไม่เป็ นไร”
เจียงป่ าวชิงเถียงไม่ออก เพราะเขาก็มีเหตุผลเต็มทีทีจะพูดได้เต็มปาก