แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 481 : หัวหน้าซู

เมือเจียงป่ าวชิงได้ฟัง ความเกลียดชังพลันก่อเกิดขึนในใจ นางกัดฟันจนเกิดเป็ น เสียงดัง
เจียงฉิงค่อนข้างหวาดกลัวเจียงป่ าวชิงในสภาพนีจึงรีบกอดพีสาวตัวเองไว้และพูด พลางสะอืนไห้ “พีสาว พีอย่าร้อนใจไป พีชายกงแก้แค้นแทนพีหยุนชานแล้ว เขา เองก็ต่อยจนกงลุ่นคนนันขาหักข้างหนึงเหมือนกัน แล้วยังหาหมอเข้ากระดูกที เก่งทีสุดในเมืองหลวงมาช่วยรักษาพีหยุนชานด้วย ตอนนีพีชานกําลังพักผ่อน รักษาอาการบาดเจ็บอยู่ในบ้าน เขาไม่ให้เราบอกพีตอนนีเพราะไม่อยากให้พี เสียใจเมือพีกลับมา”
เจียงป่ าวชิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพือทําให้อารมณ์ตัวเองคงที ก่อนจะพูดกับเจียงฉิง ว่า “ข้าไม่เป็ นไร ข้าจะไปดูพีเขาสักหน่อย”
เจียงฉิงยังคงรู้สึกหวาดกลัว “พีไม่เป็ นไรจริง ๆ ใช่ไหมจ๊ะ ท่าทางพีเมือกีนี เหมือนต้องการจะฆ่าคนเลย” พูดจบ นางก็เบ้ปากและเกือบร้องไห้ออกมา
เจียงป่ าวชิงลูบศีรษะเล็กของเด็กหญิงโดยไม่ได้พูดอะไร
…
เมือมาถึงลานบ้านของเจียงหยุนชาน ก็เห็นเจียงหยุนชานยกขาขึนข้างหนึงเพือ เอนกายพิงเก้าอีเอนตรงข้างหน้าต่างและอ่านหนังสือไปด้วย เมือเห็นเจียงป่ าวชิง วิงเข้ามาอย่ างรีบเร่ง เขาก็เผยรอยยิม “อา… ดูเหมือนว่าจะปิ ดบังเจ้าไม่ได้นะ”
เจียงป่ าวชิงรู้สึกเศร้าใจ นางก้าวเข้าไปคลํากระดูกของผู้เป็ นพีชาย
“หมอเซทีคุณชายกงหามาให้นันมีฝี มือเข้ากระดูกยอดเยียมมาก ข้าแทบไม่รู้สึก เจ็บเลย” เมือเจียงหยุนชานเห็นเจียงป่ าวชิงตาแดง เขาก็รีบปลอบนางทันที
เจียงป่ าวชิงจําได้ว่ามีหมอแซ่เซคนหนึงทีอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของกงจี เขา เชียวชาญการรักษาอาการบาดเจ็บและแผลตามผิวหนังซึงฝี มือดีมาก ในระหว่างที เจียงป่ าวชิงพูด ยังคงปนด้วยเสียงขึนจมูกในแบบของคนทีเพิงร้องไห้มา “เขาทํา สิงต่าง ๆ โดยทําให้คนอืนรู้สึกเบาใจก็เป็ นเหมือนกันหนิ”
แน่นอนว่า “เขา” ในคําพูด นางหมายถึงกงจี
เจียงหยุนชานส่ายหน้าและพูดขึนอีกครัง “แต่คุณชายกงก็อารมณ์ร้อนเช่นกัน ข้า บอกว่าไม่เป็ นไรแต่เขากลับแก้แค้นให้ข้า เขาซัดหมัดจนลูกพีลูกน้องของเขาขา หักเลยทีเดียวนะ” เจียงหยุนชานทอดถอนใจ “ได้ยินมาว่าพวกเขาต่างก็อยู่ที จวนติงกัวโฮ่ C ว แบบนีต่อไปพวกเขาจะอยู่ร่วมกันได้ยังไง…”
“พีไม่ต้องเป็ นห่วงเขาหรอก เขาดูแลตัวเองได้และความพอดีในการทําสิงต่าง ๆ เสมอ เขาต้องอยู่ได้อยู่แล้วจ้ะ” เจียงป่ าวชิงพยายามพูดให้พีชายสบายใจขึน
เจียงหยุนชานพยักหน้าก่อนจะมองสํารวจน้องสาวของตัวเองอย่างละเอียดอีกครั ง “แม้ได้รับจดหมายของคุณชายกงทีบอกว่าเจ้าอยู่ในวังสบายดี แต่ถึงยังไงข้าก็ ไม่ได้เห็นกับตา เมือมาเห็นกับตาตัวเองในตอนนีก็รู้สึกวางใจได้แล้วล่ะ… ว่าแต่ ไม่มีใครทีวังทําให้เจ้าไม่ได้รับความไม่เป็ นธรรมใช่ไหม ?” เจียงหยุนชานถาม อย่างเป็ นห่วง
“ไม่จ้ะพี ฮ่องเต้กับไทเฮาชืนชอบทักษะการรักษาโรคของข้ามากถึงขัน พระราชทานบ้านหลังใหญ่ให้ข้าด้วย” เจียงป่ าวชิงจงใจหยิบเรืองนีขึนมาพูด “นอกจากบ้านทีอยู่เฟิ งผิงเหมินแล้วยังประทานคนรับใช้ให้มากมาย อีกไม่กีวัน เราก็ย้ายเข้าไปได้แล้วจ้ะ”
แม้เจียงหยุนชานจะไม่สนใจสิงเหล่านี แต่เมือเห็นเจียงป่ าวชิงจงใจพูดอย่างมี ความสุขเพือต้องการทําให้เขาสบายใจ เขาจึงแสดงท่าทีสบายใจ “อืม นันดีมาก เลยจริง ๆ”
……
ในคืนวันนันเป็ นอย่างทีเจียงป่ าวชิงคิดไว้ว่ากงจีต้องโผล่มา เขามาเคาะหน้าต่าง ห้องนางในยามราตรี
นางเปิ ดหน้าต่างให้เขากระโดดเข้ามา กงจีนัน เมือเห็นเบ้าตาของสาวน้อยแดง เรือก็ตกใจและรู้สึกปวดใจอย่างยิง “เฮ้ เจ้าร้องไห้เพราะเรืองพีชายเจ้ารึ ? หึ! รอ ให้ข้ากลับไปก่อนเถอะ ข้าจะซัดกงลุ่นแก้แค้นให้เจ้าอีกครัง!”
“เจ้าซัดเขาจนเขาขาหัก เรืองเสียหายเช่นนียังทําได้ลง เจ้าไม่กลัวพวกบ้านสามแก้ แค้นหรือไง ?” เจียงป่ าวชิงมองกงจีอย่างไม่พอใจ
ทว่ากงจีกลับพูดอย่างไม่สนใจ “เหอะ ถึงยังไงเรืองพวกนีก็ไม่รู้จบอยู่แล้ว ตอนนี แค่เห็นแก่หน้าท่านปู่ และท่านย่า ถึงได้ยังรักษาภาพพจน์กันอยู่ พีชายเจ้าก็แค่ ต้องการพบข้า แต่เขากลับลงไม่ลงมืออย่างโหดเหียม ข้าจึงต้องสังสอนให้เขาเห็น ถึงกําลังของข้าเป็ นธรรมดา ถ้าหากว่าไม่ทําเช่นนี ตอนทีเราหมันกันในอีกไม่กีวัน ข้างหน้า เจ้าอาจกลายเป็ นหนามในตาของพวกเขาด้วย”
ทีแท้ก็ห่วงเรืองนีนีเอง
เจียงป่ าวชิงรู้สึกละเหียใจ อันทีจริงนางเป็ นคนเบือทีจะต้องมาเจอกับความยุ่งยาก จวนติงกัวโฮ่ C วของตระกูลกง ใคร ๆ ก็นึกภาพออกว่าภายในต้องยุ่งเหยิงเพียงใด แต่กงจี ในเมือเขาสามารถทําเพือนางได้ทุกวิถีทาง แน่นอนว่านางเองก็เต็มใจลุย นําโคลนนีเพือเขาเช่นกัน
“เดีCยวก่อน” เจียงป่ าวชิงดึงสติกลับมา “เมือกีนีเจ้าพูดว่าอะไรนะ อะไรคือ หมันในอีกไม่กีวันข้างหน้า ?”
เหตุใดถึงได้เร็วเช่นนี ?!
“เรืองของเราเปิ ดเผยต่อฮ่องเต้แล้ว ตอนนีเหลือแค่เวลาทีเหมาะสมเท่านัน”
สินเสียงกงจีพลันเกิดคลืนอารมณ์สะเทือนอยู่ในใจเจียงป่ าวชิง นางเบิกตากว้าง “เจ้าไปเปิ ดเผยด้วยวิธีไหน ?!”
ก็ว่าอยู่ว่าทําไมฮ่องเต้ยิมแปลก ๆ ตอนทีนางแสดงความขอบคุณ
“อันทีจริงต้องโทษเจ้าทีมีรูปลักษณ์งดงามดึงดูดผู้คนเกินไป” กงจีพูดขึน “ถ้า ข้าไม่รีบประกาศเรืองความสัมพันธ์ของเรา ต่อให้ฮ่องเต้ไม่ได้คิดอะไรเช่นนันกับ เจ้า แต่จะทํายังไงถ้าหากว่าฮ่องเต้เห็นด้วยกับการยกเจ้าให้กับบรรดาบุตรหลานผู้ สูงศักดิDทีเหมาะจะอภิเษกสมรสแล้วเหล่านัน หรือเห็นด้วยให้ไปเป็นพระชายา รองของใครสักคนในวัง ? ข้าถึงต้องไปบอกกับฮ่องเต้ว่าต้องการแต่งงานกับ เจ้า”
“กล้าหาญจริง ๆ” เจียงป่ าวชิงพยายามประคองศีรษะตัวเอง “แต่เป็ นไปไม่ได้ ไม่ใช่รึทีฮ่องเต้จะเห็นด้วยกับการแต่งงานของเรา ?”
กงจีเผยรอยยิมลึกลับยากจะคาดเดาออกมาให้เห็น “เมือวันก่อน คนทางฝังองค์ รัชทายาทต้องการแนะนําหญิงสาวให้ข้า ทางฝังองค์ชายสามเองก็มีการ เปลียนแปลงเรืองนีเช่นกัน ข้าแค่กระจายสถานการณ์นีอย่างเหมาะสมกับคนสอง สามคนเท่านัน ฮ่องเต้ต้องการให้ข้าเป็ นขุนนางบริสุทธิD แน่นอนว่าต้องไม่อยาก ให้ข้าแต่งงานกับคนทีมีภูมิหลังหรือมีอํานาจซับซ้อนเกินไป ”
กงจีกอดเจียงป่ าวชิงไว้ “ดูยอดดวงใจของข้าสิ เป็นสามัญชนเรียบง่ายและสิงที ยอดเยียมทีสุดคือพีชายเจ้าเป็ นศิษย์คนสุดท้ายของผู้เฒ่าหยุ่นไห่ นักปราชญ์ผู้มี ชือเสียงด้วย ภูมิหลังนีเหมือนกระดาษขาวเรียบง่ายแผ่นหนึง ยิงไปกว่ านันข้ายัง รักเจ้า ตัวเจ้าเองก็มีทักษะรักษาโรคทียอดเยียม สําหรับฮ่องเต้แล้ว การแต่งงาน ระหว่างเจ้ากับข้าเหมือนเป็ นการแต่งงานดีงามทีสวรรค์ประทานให้เลยทีเดียว”
กงจีคํานวณทุกอย่างมาดีแล้วและเขาพูดได้เฉียบขาดมาก
เจียงป่ าวชิงหมดคําจะพูดแล้วจริง ๆ ชายคนหนึงคํานวณว่าจะสู่ขอนางกลับไป นับพันครัง แล้วนางยังจะต่อต้านอะไรได้อีก
เจียงป่ าวชิงจึงโน้มใบหน้านวลเข้าไปจุมพิตชายหนุ่มเสียเลย “อืม เห็นทีว่าข้า ต้องเริมเตรียมสินสมรสแล้วสินะ”
กงจีตาเป็ นประกายทันที เขากดร่างบางเปลียนเป็ นฝ่ ายจุมพิตกลับแทน ผ่านไป สักพักเขาถึงคว้ามือนางมากุมแล้วพูดขึนเสียงเบา “ยอดดวงใจของข้า ข้าจะ เตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย เจ้าไม่ต้องทําอะไร แค่แต่งตัวรอเกียวใหญ่ของข้ามาสู่ ขอเจ้าก็พอ”
“อืม”
……
ต้องบอกว่าสาวใช้ในวังทีไทเฮาจัดสรรให้นันมือเท้าคล่องแคล่วมาก พวกนาง จัดเก็บบ้านทีเฟิ งผิงเหมินเป็ นเวลาสามวัน โดยภาพรวมแล้วพวกนางสามารถ จัดเก็บทังหมดทุกอย่างได้อย่างดี นอกจากนี ไทเฮายังใจดีสังเพิมเครืองเรือน จํานวนมากให้อีกด้วย ทุกอย่างล้วนเป็ นไม้เนือดี ทําให้ดูเหมือนบ้านใหม่เลย ทีเดียว
ตอนทีเจียงป่ าวชิงพาเจียงฉิงมาดูบ้านใหม่ จู่ ๆ ก็พบว่ามีร่างหนึงทีดูคุ้นตายืนหัน หลังให้พวกนางอยู่ตรงทางเข้าบ้าน
“หัวหน้าซู” เจียงป่ าวชิงเรียกอย่างลองเชิง
ร่างนันหันกลับมาตามเสียง หน้าตาสะสวยนัยน์ตาหวานหยาดเยิมเด่ นมาแต่ไกล นางคือซูรุ่ยเอ๋อร์หรือหัวหน้าซูซึงควรอยู่หมู่บ้านฟู่ กุ้ยทีอยู่ห่างไกลจริง ๆ!
เวลานีท้องของซูรุ่ยเอ๋อร์นูนขึนสูง เห็นได้ชัดว่าท้องแก่แล้ว นางคําเอวด้วยมือข้าง หนึงและส่งยิมให้เจียงป่ าวชิงเหมือนเช่ นเคย “เสียวชิงชิง ไม่เจอกันนานเลยนะ”