แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 483 : นีคือบ้านของข้า

แต่คุณหนูจ้งเอ้อไม่สามารถทําอย่างทีใจคิดได้
ตอนนียังอยู่ในเขตพืนทีของเฟิ งผิงเหมิน ตราบใดทีนางเริมต้นเคลือนไหวเล็ก ๆ น้อย วันต่อมาไม่แน่เรืองของนางอาจถูกเอาไปพูดกันอย่างฮือฮาในกลุ่มผู้มีอํานาจ ก็ได้
คุณหนูจ้งเอ้อกัดฟันกรอด สายตานางทีมองเจียงป่ าวชิงไม่เป็ นมิตรมากขึนเรือย ๆ แต่นางยังคงพยายามยิมอ่ อนโยน “แม่นาง เจ้ายืนเซ่ออยู่ตรงนี กําลังรอใครหรือ จ๊ะ ? …ดูจากการแต่งกายมิดชิดเหมือนกลัวคนอืนเห็นนี หรือว่าเจ้ากําลังรอคน รักของเจ้าอยู่ ?”
เจียงป่ าวชิงงุนงงทันที การทีนางยืนมองการจัดวางป้ายอยู่ตรงหน้าประตูบ้านของ ตัวเองและคิดชือบ้านไปด้วยนัน จัดว่าเกะกะคนอืนด้วยหรือไง นางจึงส่งยิมที อ่อนโยนกลับไปให้คุณหนูจ้งเอ้อ “เกรงว่ามีเพียงคนทีในหัวเต็มไปด้วยคนรัก เท่านันแหละจ้ะทีจะนึกถึงคนรักได้ทันทีในตอนทีเห็นคนอืนเหม่อลอยเช่นนี”
“เจ้า!” สีหน้าคุณหนูจ้งเอ้อเริมเหยเก แต่นางฟื นคืนกลับมาเป็ นปกติได้อย่าง รวดเร็ว ไม่นานบนใบหน้าของนางก็ประดับด้วยรอยยิมสุภาพอ่ อนโยนอีกครัง “ดูแม่นางพูดเข้าสิ ก็ข้าเห็นแม่นางยืนอยู่ตรงนันอย่างน่าสงสารและมองดูบ้าน หลังใหญ่ของคนอืนด้วยความอิจฉา จึงหาทางให้เจ้าได้ออกจากสถานการณ์ทีน่า เก้อเขินนีเท่านัน แต่ไม่คิดว่าความหวังดีของข้าจะไม่เป็นทีถูกใจเจ้า และต้องมา ถูกแม่นางพูดจาร้าย ๆ ใส่ซะอย่างนัน”
เจียงป่ าวชิงพยักหน้าอย่างสงบ “ดูเหมือนว่าข้าจะเข้าใจคุณหนูจ้งเอ้อผิดไปแล้ว แต่คุณหนูจ้งเอ้อเองก็เข้าใจข้าผิดด้วยเช่นกัน เพราะบ้านใหญ่หลังนีคือบ้านข้า เอง”
คุณหนูจ้งเอ้อขมวดคิวทันที แต่ ไม่นานก็คลายหัวคิวแล้วพูดขึ นยิม ๆ “เฮ้อ… ความฟุ้งเฟ้อนีช่างน่ากลัวจริง ๆ ถึงทําให้คนคนนึงโกหกตืน ๆ เช่นนีได้โดยไม่ คํานึงถึงสิงใด เกรงว่าเจ้าไม่รู้เสียแล้วว่าบ้านหลังนีเป็ นรางวัลทีฮ่องเต้ พระราชทานให้แก่หมอเทวดาหญิงคนหนึง… หรือเจ้าจะบอกว่าเจ้าคือหมอ เทวดาหญิงคนนัน ?”
คุณหนูจ้งเอ้อนังอยู่ ในรถม้าและรู้สึกว่าตัวเองกําลังพูดเรืองทีตลกมาก นางจึง หัวเราะตัวโก่ง แต่ก่อนทีเสียงหัวเราะของนางจะจบลง ก็มีคนรับใช้เดินออกมา จากประตูสีแดงของบ้าน คนรับใช้ถือกะละมังไว้ในมือ และในกะละมังมีผ้าแช่อยู่ ในนัน คิดว่าเขาคงจะออกมาเช็ดประตูใหญ่อย่างแน่นอน
เมือเห็นเจียงป่ าวชิงเขาก็ตกใจแต่ก็รีบทําความเคารพอย่างนอบน้อม “นายท่าน ขอรับ ท่านลองดูว่าประตูนียังมีจุดทีไม่เรียบร้อยอีกหรือเปล่า ต้องการเปลียน แบบหรือต้องการเปลียนวงแหวนหน้าสัตว์สองตัวทีประตูนีดีขอรับ ?”
เจียงป่ าวชิงส่ายหน้ายิม ๆ “ไม่ต้องหรอกจ้ะ มันดีทังหมดแล้ว ข้าเอาแบบนี แหละ”
คนรับใช้ตอบรับและเช็ดประตูใหญ่ต่อไปอย่างตังใจด้วยผ้าทีเปี ยกนุ่มผืนนัน
ในรถม้า ขณะนีคุณหนูจ้งเอ้อแข็งทือไปเป็นทีเรียบร้อยแล้ว นางนึกย้อนคําพูดที ตัวเองพูดเมือสักครู่และรู้สึกอยากมุดลงไปใต้ดินด้วยความอายเอามาก ๆ! แต่ ในตอนนี อีกฝ่ ายกําลังมองและส่งยิมให้นางอย่ างมีความหมาย
ในสายตาของนาง นีคือสายตาเยาะเย้ยยัวยุในแบบของผู้ชนะ!
“ยังจะงงงวยอยู่ทีนีอีกทําไมล่ะ ? จะสายแล้ว รีบไปสิ!” คุณหนูจ้งเอ้อทําได้ เพียงอดกลันความอับอายและเร่งให้คนบังคับรถม้ารีบบังคับม้าจากไป
คนบังคับรถม้ารีบสะบัดแส้ม้าเคลือนรถจากไปอย่างเร่งรีบ เจียงป่ าวชิงยิม นางไม่ ได้นําเรืองนีมาใส่ใจแต่อย่างใด
เนืองจากเจียงหยุนชานขาเจ็บ ตอนทีพวกเขาย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านใหม่ เจียงหยุน ชานย้ายเข้ามาโดยนังเกี ยวทีมีเบาะอ่อนนุ่ม ทว่าเพิงย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน เพือน บ้านละแวกนีและทีอยู่ห่างออกไปต่างก็พากันใช้ให้คนส่งของขวัญมาแสดงความ ยินดีในพิธีขึนบ้านใหม่ของพวกเขาสีพีน้อง
แน่นอนว่าจวนอินเวยโป๋ ฝังตรงข้ามก็ให้คนส่งของขวัญมาแสดงความยินดีด้วย เช่นกัน โดยผู้มาส่งของขวัญคนนีน่าสนใจพอสมควร เขาจงใจพูดว่า “ท่านโป๋ ได้ ยินมาว่าคุณหนูจ้งเอ้อเคยมีท่าทีไม่พอใจแม่นางเจียง เขาตําหนินางไปแล้วขอรับ”
เจียงป่ าวชิงอดยิมออกมาไม่ ได้
คําว่า “จวนเจียง” ทีทางเข้าบ้านตระกูลเจียงนัน ผู้เฒ่าหยุนไห่เป็นคนเขียนเอง กับมือ ส่วนชือบ้านของแต่ละคนล้วนเขียนโดยเจียงฉิง
ชือบ้านของเจียงป่ าวชิง นางตังว่าสือเย่ย่วน คนฉลาดจะดูรู้ว่ามันมาจากชือของ นางกับกงจี เจียงฉิงตังชือบ้านว่าเย่เย่ซวนอย่างตรงไปตรงมา มันมาจากชือของ นางกับเจียงป่ าวชิงแต่เลียวชุนหยู่ เด็กชายหัวเราะเยาะมาตรฐานในการตังชือของ พีสาวทังสอง แล้วตัวเขาเองก็ระดมสมองตังชือว่า “เซียงหวู่เก๋อ” โดยเขาบอก ว่ามันตรงกับความปรารถนาของเขาทีมีต่อการฝึ กวิทยายุทธ์อย่างมุ่งมัน เมือมอง อย่างละเอียด ชือบ้านทีปกติทีสุดเป็ นทิงจู่ย่วนของเจียงหยุนชาน เนืองจากมีไม้ไผ่ สีเขียวพวงหนึงปลูกอยู่ในลานบ้าน ผลักหน้าต่างแล้วยืนมือออกไปก็สามารถ สัมผัสมันได้
บ้านใหม่ใหญ่กว่าเดิมมาก และยังมีคนรับใช้อีกมากมายด้วย
สําหรับเจียงป่ าวชิง นางมีมีหลิวกับสุนถาวอยู่ข้างกายแล้ว ในบ้านส่วนทีนางพัก อาศัยจึงเพิมสาวใช้ทําความสะอาดร่างหนาอีกเพียงสองคน ส่วนคนข้างกายของ เจียงฉิงนัน เจียงป่ าวชิงเลือกนางสนมทีไทเฮาจัดสรรให้ซึงเป็นสองคนทีดูเชือถือ ได้ และเด็กหญิงก็ตังชือให้พวกนางว่าชิงจ้างกับปี หลิว
นอกจากนี เจียงป่ าวชิงยังมอบสมุดสําหรับจดเงินเพือให้เจียงฉิงดูแลเรือง
ค่าใช้จ่ายทังหมดภายในบ้านของตัวเอง และเริมสอนให้รับผิดชอบเรืองการดูแล บ้าน
ส่วนบ้านทีเจียงหยุนชานและเลียวชุนหยู่พักอาศัยนัน เจียงป่ าวชิงเองก็มอบสาว ใช้สองคนให้แต่ละคนเช่นกัน และเพิมสาวใช้ทีมีหน้าทีทําความสะอาด โดยเฉพาะให้อีกสองคน เนืองจากสองพีน้องเจียงหยุนชานและเลียวชุนหยู่ชอบ ออกไปข้างนอกบ่อย ๆ นางจึงจัดเด็กรับใช้ทีคอยติดตามตัวให้กับพวกเขาทังคู่อีก ด้วย แต่จะให้ติดตามไปทุกทีไหมนันก็แล้วแต่พวกเขาจะจัดการ
เลียวชุนหยู่ตังชือให้เด็กรับใช้ของเขาว่าจ้านหลู ซึงเป็ นชือของหนึงในสิบดาบทีมี ชือเสียง เขาพึงพอใจกับเด็กรับใช้คนใหม่ทีตังชือตามดาบมากและมักดึงจ้านหลู ไปเล่นในสวนบ้านใหม่ ความโศกเศร้าจากการลาจากกู่เฉินคุนเพือนตัวน้อยของ เขาบรรเทาลงอย่างรวดเร็วเมือมีเพือนเล่นใหม่คนนี
ตอนทีกู่เฉินคุนมาเล่นกับเลียวชุนหยู่ในอีกไม่กีวันต่อมา เลียวชุนหยู่รู้สึกขาด ความมันใจเล็กน้อย เขากลัวว่ ากู่เฉินคุนจะรู้สึกว่าเขาไม่สนใจอีกฝ่ ายเพราะมี เพือนเล่นคนใหม่แล้ว โดยเฉพาะช่วงนีทีเขามักรู้สึกว่ากู่เฉินคุนดูเหมือนมีเรือง บางอย่างในใจ สีหน้าของอีกฝ่ ายดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด… ดังนัน เขาจึง ปฏิบัติต่อกู่เฉินคุนอย่างกระตือรือร้นและเอาใจใส่เป็ นพิเศษ เขาวิงหน้าวิ งหลัง เดีCยวถามกู่เฉินคุนว่ากินผลไม้ไหม เดีCยวถามว่าเหนือยหรือต้องการไปพักก่อน หรือเปล่า
ทว่าเลียวชุนหยู่ทําแบบนี กู่เฉินคุนเริมหงุดหงิด เขาตะโกนด้วยความรําคาญใจ จ้องเลียวชุนหยู่และถามอีกฝ่ าย “เจ้ากับข้า เราเป็ นเพือนสนิทกันหรือไม่ ?”
เลียวชุนหยู่นึกถึงความสนุกทีเขาเล่นกับจ้านหลูเมือไม่กีวันนีจนไม่ค่อยได้นึกถึง เพือนสนิทคนนี เขาจึงรู้สึกขาดความมันใจเล็กน้อยแต่ ยังคงเลือกทีจะตอบ “แน่นอนว่าเป็นเพือนสนิทกันสิ…”
กู่เฉินคุนลังเล เขาเผยสีหน้าลังเลทีหาได้ยากออกมาให้เห็น เพราะอย่างตอนทีกู่ เฉินคุนยุยงให้เขาไปเล่นระเบิดปลาทีทะเลสาบนําแข็ง เขาไม่มีความลังเลเช่นนี เลยด้วยซํา!
ความอยากรู้ของเลียวชุนหยู่ถูกกระตุ้น “เจ้าอยากพูดอะไรกันแน่ มาอํา ๆ อึง ๆ แบบนีมันทําให้คนอืนโมโหนะเว้ย!”
กู่เฉินคุนถลึงตาใส่เลียวชุนหยู่ ในทีสุดก็ตัดสินใจถามออกไป “เมือก่อนเจ้าเคยมี เด็กรับใช้ทีชือว่าตงเส่หรือเปล่า ?”
“ตงเส่” ชือนีเลียวชุนหยู่ไม่ได้ยินมานานแล้ว เขาตกตะลึงและพบว่าตังแต่ครัง สุดท้ายทีตงเส่มาร้องไห้ขอร้องทีบ้าน และหลังจากทีเขาให้เงินกับอีกฝ่ าย ก็ เหมือนว่าจะไม่เคยเจอตงเส่อีกเลย