แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 484 : เจ้าบ้าตงเส่

“เขาเป็ นเด็กรับใช้คนก่อนของข้า” เลียวชุนหยู่อารมณ์เสียเล็กน้อย “แต่ต่อมา เขาทําผิดจึงถูกขับไล่ออกไป”
กู่เฉินคุนหน้าซีด “หรือว่าสิงทีเขาพูดคือความจริง ?”
“อะไรคือจริงหรือไม่จริง ?” เลียวชุนหยู่รู้สึกงงงวย “เจ้ากําลังพูดอะไรกันแน่
?”
แต่กู่เฉินคุนกลับไม่ยอมบอก
เลียวชุนหยู่กล่อมไปกล่อมมาก็รู้สึกโมโห “เฉินคุน เจ้ากําลังทําอะไรอยู่ มีอะไรก็ พูดมาตรง ๆ สิ! หรือว่าเจ้าต้องการให้ข้าเอามีดจ่อคอบังคับให้เจ้าพูด ?”
กู่เฉินคุนอํา ๆ อึง ๆ “เมือวานข้าออกไปเล่นและได้ยินขอทานคนหนึงกําลังคุยโม้ กับคนอืนอยู่ในซอยว่าเมือก่อนเขาเคยทํางานอยู่ในบ้านหมอเทวดาหญิง …ตอนนี ในเมืองหลวงไม่มีหมอเทวดาหญิงคนทีสอง ข้าจึงไปซักถามเขาสักเล็กน้อย เขา บอกว่าเขาชือตงเส่ เป็นเด็กรับใช้คนก่อนของเจ้า อ้อ เขายังพูดอีกว่า…” พูดถึง ตรงนี เขามีความลังเลเล็กน้อยแต่ก็หลับตาและตัดสินใจพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “เขายังบอกว่าเขากับพีสาวคนโตของเจ้าคบชู้กันและถูกจับได้ เขาจึงถูกขับไล่ ออกไป”
เลียวชุนหยู่ตกตะลึงตาค้าง โกรธเป็ นฟื นเป็นไฟ “บัดซบ! ไอ้คนจรจัดนันอยู่ ที ไหน! ครอบครัวข้าปฏิบัติต่อเขาเป็ นอย่างดี แต่เขากลับกล้าพูดพล่อย ๆ ทําลาย ชือเสียงของพีสาวคนโตของข้า! เจ้าบอกข้ามาว่าเขาอยู่ทีไหน ?!”
“ตอนนีเขาไปไหนไม่รู้แล้ว เจ้าไปหาก็ไปเสียเทียวเปล่า ๆ” กู่เฉินคุนดึงแขน เลียวชุนหยู่พร้อมทังพูดไปด้วย
เลียวชุนหยู่ตอบสนองกลับมาแล้วถลึงตามองกู่เฉินคุนด้วยความโกรธ “ทีเจ้า อําอึงเมือกีนี คือกําลังสงสัยว่าสิงทีไอ้คนจรจัดนันพูดเป็ นความจริงล่ ะสิ ?!” เขาโกรธมาก “พีสาวคนโตของข้าดีขนาดนัน ใช่ว่าเจ้าไม่เคยอยู่ร่วมกับนาง ทําไมเจ้าถึงเชือเรืองนีได้ ?!”
“ข้าไม่ได้เชือ!” กู่เฉินคุนปฏิเสธเสียงดัง “ข้าแค่ยากจะพูดคําพูดแบบนัน ออกไป ถึงได้ลังเลยังไงเล่า!”
เลียวชุนหยู่ฟึ ดฟัดด้วยท่าทีเชือครึ งไม่เชือครึ ง ก่อนจะพูดขึนเสียงดัง “ก็ดี! เพราะ ถ้าเจ้าเชือเรืองบ้า ๆ ทีไม่เป็ นความจริงพวกนี เราขาดกัน!”
กู่เฉินคุนกระแอมไอ “ข้าไม่เชืออย่างแน่นอน แต่ตงเส่นันพูดอย่ างน่าเชือถือราว กับเกิดเรืองนีขึนจริง ๆ เขายังบอกอีกว่าเขามีหลักฐานอยู่กับตัวด้วย… เกรงว่า ผู้คนทีไม่รู้เรืองราวจริง ๆ เหล่านันคงจะเชือเขาไปแล้วล่ะ”
เมือเลียวชุนหยู่ได้ฟังทีกู่เฉินคุนพูด เขาก็ใจร้อนราวกับถูกเผา
เป็ นอย่างทีเขาว่ากันว่าคนกลัวการมีชือเสียง หมูกลัวแข็งแรงจริง ๆ พีสาวคนโต ของเขาเพิงมีชือเสียงแท้ ๆ ก็มีนําสกปรกมากมายพุ่งเข้ามาสาดนางเสียแล้ว
“ไม่ได้ ข้ายังต้องไปดูอยู่ดีนันแหละ ” เลียวชุนหยู่เดินวนไปมาอยู่ทีเดิมอย่าง วิตกกังวล จากนันเขาก็ตัดสินใจ “ถ้าหากเจอตงเส่ยังคงปล่อยข่าวลือและใส่ร้าย พีสาวคนโตของข้าอยู่ทีนัน ข้าจะสั งสอนเขาให้เข็ดแน่!”
เลียวชุนหยู่กําหมัดแน่นด้วยความโกรธ
แต่ตอนทีเขากับกู่เฉินคุนไปทีนัน ก็ ไม่มีใครอยู่ในซอยนันแล้วจริง ๆ เลียวชุนหยู่ จึงถีบกําแพงอย่างหงุดหงิด “เหอะ! ไอ้บ้าตงเส่ ทางทีดีเจ้าควรจุดธูปทุกวันเพือ ภาวนาว่าอย่าให้ข้าจับได้! มิเช่นนัน ข้าจะระบายอารมณ์แทนพีสาวคนโตของ ข้า!”
เลียวชุนหยู่มองกู่เฉินคุนและพูดกําชับครังแล้วครังเล่า “ถ้าหากว่าเจ้าเจอเขาครัง หน้าก็อย่าได้เกรงใจ จับเขามาส่งให้ข้า ข้าจะได้จัดการเขาให้สินซาก!”
กู่เฉินคุนพยักหน้า
แต่เลียวชุนหยู่ไม่คิดว่าโอกาสทีจะได้เจอกับตงเส่นันจะมาเร็วมาก วันต่อมาตงเส่ เป็ นฝ่ ายมาหาเขาทีบ้านด้วยตัวเอง ตอนทีคนเฝ้าประตูมารายงาน เขากําลังเล่น หมากล้อมกับเจียงฉิงอยู่ทีห้องเจียงป่ าวชิง หมากสีขาวของเขาถูกหมากสีดําของ เจียงฉิงล้อมจนใกล้จนมุม จังหวะนันก็ได้ยินเสียงรายงานของคนเฝ้าประตูพอดี
“นายท่านขอรับ มีคนชือว่าตงเส่มาหาและบอกว่าต้องการพบคุณหนูใหญ่ ขอรับ”
เลียวชุนหยู่โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟทันที “บ๊ะ! ไอ้บ้านันยังมีหน้ามาทีนีอีก! ” พูด เสร็จเขาแทบกระโจนออกไป แต่เนืองจากเด็กชายผุดลุกยืนอย่างแรง ตัวเขาจึง กระแทกกับกระดานหมากรุกบนโต๊ะเล็ก ๆ จนตัวหมากกระเด็นไปใส่เจียงฉิงเลย ทีเดียว
แต่เลียวชุนหยู่ไม่สนใจเรืองนีในตอนนี เขาผละออกไปใส่รองเท้าและวิงออกไป ข้างนอกทันที
เจียงฉิงตะลึงตาค้าง นางพูดกับเจียงป่ าวชิงทีอยู่ข้าง ๆ “พีสาว ชุนหยู่ทําไมโมโห ขนาดนัน พีดูสิ เขาไม่สนใจขอโทษทีทําตัวหมากกระเด็นใส่ข้าเลยด้วยซํา”
ชิงจ้าง สาวใช้ของเจียงฉิงยิมบาง ๆ และช่ วยเจียงฉิงเก็บหมากกระดานทีกระจาย อยู่บนพืน
เจียงป่ าวชิงเองก็รู้สึกว่าเลียวชุนหยู่ผิดปกติไปจึงวางตําราทีกําลังอ่านอยู่ในมือลง “ก็จริง ข้าก็ว่าเขาแปลก ๆ งันไป เราเองก็ออกไปดูกันหน่อยเถอะ”
ตอนทีเจียงป่ าวชิงกับเจียงฉิงตามไป เลียวชุนหยู่กับตงเส่ไม่ยอมอ่อนข้อต่อกันอยู่ ทีประตูทางเข้า เสือผ้าตงเส่ดูสกปรกมาก ผมเผ้าพันกันยุ่ง ใบหน้าก็ดําจนพวก เจียงป่ าวชิงจําแทบไม่ได้
เจียงฉิงบ่นกับเจียงป่ าวชิงเสียงเบา “เฮ้อ สภาพเขาเหมือนตอนทีข้าเป็ นขอทาน เลยจ้ะพี”
เจียงป่ าวชิงหลุดขําทันที
เมือเลียวชุนหยู่เห็นว่าเจียงป่ าวชิงออกมาเขาก็ร้อนรน “พวกพีออกมาทําไม! ทีนี ไม่มีธุระอะไรของพี พีสองคนเข้าไปในบ้านเถอะ ทีนีข้าจัดการเอง”
ตอนนีตงเส่สังเกตเห็นเจียงป่ าวชิงแล้วเช่นกัน เขาแสดงสีหน้าดีใจและกําลังจะ ก้าวไปข้างหน้า “โอ้! คุณหนูใหญ่ ไม่เจอกันนาน ไม่คิดว่าคุณหนูจะมีฝี มือขนาด นี”
เลียวชุนหยู่รีบไปขวางอยู่ตรงหน้าตงเส่อย่างไวและพูดขึนอย่างระมัดระวัง “หยุดเลยนะไอ้บ้า เจ้าคิดจะทําอะไรกันแน่ ?!”
ตงเส่มองดูรอบ ๆ บ้านหลังใหญ่ด้วยแววตาโลภ ถ้าหากว่าเขาไม่ถูกไล่ออกไปใน ตอนนัน ก็คงได้เข้ามาอยู่ในบ้านใหญ่หลังนีด้วยแล้ว คงไม่ต้องไปร่อนเร่พเนจร ไร้ทีอยู่อาศัยอย่างยากลําบากและต่อสู้เพือแย่งข้าวกินกับขอทานคนอืน ๆ อย่างที เป็ นอยู่ในตอนนี
“อย่าเป็นแบบนีสิคุณชาย” ตงเส่ยิมด้วยใบหน้าทะเล้น “เมือก่อนไม่ใช่ว่าเรา เคยเล่นกันอย่างมีความสุขหรอกรึ ?”
เลียวชุนหยู่มองตงเส่ด้วยความรังเกียจ
ตงเส่กําลังจะก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้ายิมแย้ม แต่ เลียวชุนหยู่ผลักตงเส่ออกแล้ว ไปยืนบังอยู่ตรงหน้าเจียงป่ าวชิงอย่างเด็ดเดียว
ตงเส่กลอกตาไปรอบ ๆ ก่อนตะโกนออกมาเสียงดัง “ไอ้โย! นีเจ้าเป็นคนยังไง รวยแล้วไม่รู้จักคนรู้จักเก่าเลยรึไง ?! คุณหนูใหญ่ลืมไปแล้วรึว่าคุณหนูเคยปัก ถุงหอมให้ข้าเองกับมือ!”
เลียวชุนหยู่โมโหจนเหวียงหมัดออกไปสุดกําลัง “พูดเหลวไหลอะไรวะ!”
ตงเส่ถูกเลียวชุนหยู่ชกจนล้มลงไปนอนกองบนพืนราวกระสอบอ่อนยวบ เขา นอนร้องทุกข์เสียงดัง “อ๊าก! จะโดนฆ่าปิ ดปากแล้ว! ทุกคนรีบมาดูเร็วเข้า! เพือ ปกปิ ดเรืองเป็ นชู้กัน นีถึงกับจะฆ่าปิ ดปากกันเลยรึ ?!”
เลียวชุนหยู่ร้อนใจตาแดงกํา เขาเห็นว่าบ้านฝังตรงข้ามเหมือนมีคนขยับ เห็นได้ ชัดว่ามีคนกําลังแอบมองอยู่ตรงนัน ไม่แน่ชือเสียงของพีสาวคนโตอาจถูกไอ้บ้า ตงเส่นีทําลายอีกก็ได้ เขาร้อนใจอยากซัดตงเส่จนสลบให้รู้แล้วรู้รอด
“จ้านหลู ห้ามนายน้อยของเจ้าซะ” เจียงป่ าวชิงสังจ้านหลูซึงเขาก็พุ่งออกมา รับมืออย่างคล่องแคล่วโดยเกียวเอวเลียวชุนหยู่ กอดรัดนายน้อยของเขาไว้อย่าง แน่นหนา
เจียงป่ าวชิงมองดูอย่างเงียบ ๆ สักครู่ ตอนนีนางเข้าใจอะไรได้คร่าว ๆ แล้ว ตงเส่ คนนีคงกล้าทําอะไรอย่างไม่เกรงกลัว คิดจะเอาเงินจากพวกนาง
ชือเสียงของเจียงป่ าวชิงในฐานะหมอเทวดาหญิงกําลังโด่งดังในเมืองหลวง ตงเส่ จึงคิดจะใช้ประโยชน์จากตรงนี เขาใส่ร้ายนางด้วยเรืองน่าขยะแขยงทีแต่งขึนมา เอง น่าเซ็งทีเขามีถุงหอมของนางอยู่จริง ๆ แต่นันนางไม่ ได้ปักให้เขา นางปักให้ น้องชายนางและน้องชายของนางเอาไปให้เขาต่างหาก ในตอนนัน ตอนทีตงเส่ คนนีมาร้องห่มร้องไห้ขอร้องให้ช่วย เลียวชุนหยู่ใจอ่อนให้เงินเขาไปกับถุงหอม และประกาศตัดขาดความสัมพันธ์ต่อกัน
ตอนนันเลียวชุนหยู่มีหลากอารมณ์เกินไปจึงไม่ได้ระวังอะไรมากนัก
เมือนึกย้อนกลับไปก็ไม่รู้ว่าตงเส่ถือเงินไปใช้ทีไหนแล้ว และตอนนียังกลับมาทํา เรืองน่าทุเรศอีก
เลียวชุนหยู่ได้แต่กําหมัดอย่างโกรธแค้น