แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 488 : แต่งงาน

พูดมาถึงตรงนี ขันทีผูยิมอย่ างมีความสุข “ตอนนีองค์ไทเฮาไปเดินออกกําลังกาย ทุกวัน เรืองพระกระยาหารก็เป็ นไปตามใบรายการยาทีหมอเทวดาเจียงให้ไว้ ช่วง นี เห็นว่าร่างกายของพระองค์ดีขึนมาก แลดูกลับมามีกําลังวังชาแล้วด้วย ฝี มือ รักษาของหมอเทวดาเจียงช่างมหัศจรรย์จริง ๆ!”
“ผูกงกงโปรดรอสักครู่” เจียงป่ าวชิงพูดยิม ๆ นางกลับไปเขียนใบรายการยา อย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วก็กลับมาพูดด้วยใบหน้ายิมแย้ม “ข้าเห็นว่าในตอนทีกงกง เดิน สองขาท่านดูไม่ค่อยมีพลังสักเท่าไหร่ ไม่ทราบว่าเมือก่อนท่านเคยบาดเจ็บที ขาหรือเปล่าเจ้าคะ ?”
ขันทีผูส่งเสียงอุทานพลางพูดขึนอย่างตืนเต้นเล็กน้อย “หมอเทวดาเจียงช่าง สังเกตจริง ๆ ใช่ นีเป็ นปัญหามาหลายปี แล้ว วันปกติยังดีหน่อย แต่หิมะทีเพิงตก เมือสองวันก่อนกระตุ้นให้กําเริบอีกครัง ข้าล่ะเป็ นทุกข์จริง ๆ”
เจียงป่ าวชิงจึงส่งใบทีเขียนรายการยานันให้กับขันทีผูแล้วพูดขึนยิม ๆ “กงกง สามารถกลับไปลองต้มยาดืมดูตามรายการทีข้าเขียนไว้นี มันจะบรรเทาความ ปวดทีเกิดจากความหนาวเย็นทีขาได้เจ้าค่ะ”
นีมีประโยชน์มากกว่าอัญมณีเงินทองเสียอีก ขันทีผูรู้สึกตกใจ เขายิมอย่ างมี ความสุข “ข้าต้องขอบใจในความเป็ นห่วงของหมอเทวดาเจียง”
หลังจากทีเจียงป่ าวชิงส่งขันทีผูทีดีอกดีใจกลับไปแล้ว นางก็กลับห้องโถงแล้ว มองดูพระราชโองการทีแสดงอยู่ในห้องโถงอย่างเหม่อลอย นี… สําเร็จแล้ว อย่างนันรึ…?
ตอนนีนางเป็นว่าทีภรรยา เป็ นสาวน้อยทีกําลังจะแต่งเข้าบ้านคนแข็งกระด้าง อย่างกงจีแล้วรึ…?
มันเร็วกว่าทีคาดไว้เล็กน้อย
เจียงฉิงรู้เรืองระหว่างเจียงป่ าวชิงกับกงจีตังแต่แรกแล้ว เด็กหญิงรู้สึกดีใจไปกับ พีสาวของนาง “ดีจริง ๆ พีชายกงดีกับพีสาวมาก พีแต่งออกไปข้าก็เบาใจแล้ว จ้ะ”
เลียวชุนหยู่พยักหน้าตาม หลังจากทีกงจีระบายอารมณ์ใส่คนทีทําร้ายเจียงหยุน ชานจนขาหัก เลียวชุนหยู่ก็รู้สึกอย่างลึกซึ งว่ากงจีเป็ นคนดี แต่ทว่าเจียงหยุนชาน เขากลับเต็มไปด้วยอารมณ์ประหลาด ได้แต่ทอดถอนใจว่าชีวิตของคนเราทีอยู่บน โลกนีนันช่างเปลียนแปลงไปเร็วนัก แน่นอนว่าพีชายแท้ ๆ อย่างเขาย่อมมีความ
อาลัยอาวรณ์ รู้สึกเหมือนน้องสาวทีเดินตามกันมาตังแต่ยังเล็กกําลังจะแต่งงาน ออกเรือนไปจากเขาแล้ว
……
เมือเทียบกับตระกูลเจียงทีรู้สึกดีใจแทนเจียงป่ าวชิงอย่างจริงใจ ทางฝังจวนติงกั วC โฮ่วของตระกูลกงทีได้รับพระราชโองการต่างก็รู้สึกตกใจกันมาก
กงจีคนนันลงมือได้เร็วเกินไปหน่อยจริง ๆ!
ไม่นานมานี นายท่านหญิงตีCเพิงถูกพวกเขาเกลียกล่อมสําเร็จและนางกําลังมองหา เจ้าสาวทีเหมาะสมให้กับกงจี บ้านสองกับบ้านสามต่างก็กําลังทุ่มสุดแรงเกิด ทําที เป็ นต้องการให้การแต่งงานกงจีเป็ นไปอย่างสง่าแต่จริง ๆ แล้วไม่ได้จริงใจขนาด นัน
ณ วันนีเรืองแต่งงานมีเค้าโครงแล้ว แต่ใครจะไปคิดว่าฮ่องเต้จะเข้ามามีส่วนร่วม เช่นนี ส่วนชือของเจียงป่ าวชิงนัน แน่นอนว่าบ้านสองกับบ้านสามคุ้นเคย พอสมควร หมอหญิงผู้ซึงรักษาขาของกงจีและทําลายแผนการของพวกเขา ก็คือ นางผู้มีชือนีมิใช่รึ ?!
นายท่านหญิงตีCถูกคนอืนแย่งลงมือทําก่อนจึงอารมณ์เสียมาก แต่ในขณะเดียวกัน คนเดียวทีมีความสุขน่าจะเป็ นคุณหญิงช่างแม่ของกงจี
กงจีออกไปส่งขันทีทีมาประกาศพระราชโองการ นายท่านหญิงตีCมองลูกชายคนที สองทียืนอยู่ซ้ายมือ “ชายสอง เจียงป่ าวชิงคนนีมาจากทีไหนรึ ?! ในพระราช โองการไม่ได้เขียนว่านางเป็ นบุตรสาวจากตระกูลไหนหนิ”
กงหย่วนหยู่หน้านิวคิวขมวด เขาถอนหายใจและยังไม่ได้ตอบ แต่กงหว่านทีอยู่ ข้าง ๆ กลับพูดขึนเสียงเบาด้วยนําเสียงนุ่มนวลเสียก่อน “ท่านย่า ท่านลืมไปแล้ว หรือเจ้าคะ ตอนทีพีชายใหญ่กลับมาเมือวันก่อน ไม่ใช่ว่าเขาพาแม่นางคนหนึง กลับมาด้วยหรือเจ้าคะ ? แม่นางคนนันแหละเจ้าค่ะชือเจียงป่ าวชิง”
เมือเป็ นเช่นนี นายท่านหญิงตีCก็โมโหจนตัวสัน “หืม! คือนางเองรึ พวกเขา จะต้องตกลงกันเองเป็ นการส่วนตัวแน่… ช่างเป็นความโชคร้ายของวงศ์ตระกูล เราจริง ๆ!”
นายท่านทีอยู่ข้าง ๆ ขมวดคิวพลางตะคอกนายท่านหญิงตีC “พอได้แล้ว เจ้าจะ ตะโกนทําไม หรือต้องการให้ทุกคนได้ยินว่าเจ้าไม่พอใจกับการแต่งงานทีฮ่องเต้ พระราชทานให้อย่างนันรึ ?”
นายท่านหญิงตีCค่อนข้างกลัวนายท่าน นางอดทนแต่สุดท้ายก็ทนไม่ได้ “ข้าไม่ได้ ไม่พอใจพระองค์ท่าน แต่อยากถามพระองค์ท่านว่าไม่พอใจอะไรจวนติงกัวโฮ่ C ว ของเราหรือเปล่า แม้หลานชายคนโตของเราจะไม่มีเหตุผลไปหน่อย แต่ถึงยังไงก็ เป็ นหลานคนโตของบ้านหลังจากจวนติงกัวโฮ่ C ว แม้ไม่มีตําแหน่งแต่พระองค์ ท่านก็ไม่ควรดึงเอาใครจากมุมใดก็ได้มาพระราชทานให้แต่งงานเช่นนี ข้าจําแม่ นางคนทีมาเมือครั งทีแล้วได้ ฝี ปากนางกล้าใช่ย่อย สถานะตําต้อยของนาง ให้เป็ น เมียน้อยก็ถือว่ากรุณาปราณีต่อนางมากแล้ว นีนางจะเป็ นหลานสะใภ้คนโตของ จวนติวกัวโฮ่ C วได้ยังไง ถ้าหากว่าเรืองนีเผยแพร่ออกไป จะเอาศักดิDศรีของจวน ติงกัวโฮ่ C วเราไปวางไว้ทีไหน!”
พูดถึงตรงนี นายท่านหญิงตีCอดไม่ได้ทีจะใช้สายตาทิมแทงคุณหญิงช่างผู้ซึงนัง เงียบอยู่ตรงมุมห้อง “นีคือลูกชายตัวดีทีเจ้าสังสอนมายังไงล่ะ!”
คุณหญิงช่างเงียบไม่พูดอะไร นางก้มหน้าเล็กน้อยด้วยท่าทางเคารพนบนอบอยู่ อย่างนัน
นายท่านหญิงตีCยิงคิดก็ ยิงโมโห “ไม่ได้ ใช้ตําแหน่งนายท่านหญิงของข้ามาแบก รับ ข้าต้องไปวังเพือถามพระองค์ท่านว่านีหมายความว่ายังไงกันแน่”
กงจีกลับมาพอดี เมือเห็นว่านายท่านหญิงตีCโวยวายว่าต้องการเข้าไปในวังเพือพบ ฮ่องเต้ เขาก็ยิมมุมปากอย่ างถากถางเล็กน้อย “นายท่านหญิง ตอนนีพระราช โองการออกมาแล้ว ต่อให้ท่านไปก่อกวนในวังก็คงเปล่าประโยชน์ขอรับ นันจะ ทําให้ฝ่ าบาทคิดว่าจวนติงกัวโฮ่ C วของเราไม่พอใจ… ท่านลองคิดดูให้ดี ๆ นะ ขอรับ”
นายท่านหญิงตีCแข็งทือ นางอดไม่ได้ทีจะโยนถ้วยชาใส่กงจี “เจ้าหลานบ้า!” แน่นอนว่ากงจีไม่ให้ถ้วยชาใบนีกระแทกตัว เขาเอียงตัวเล็กน้อยเพือหลบมัน
กงหว่านประคองแขนของนายท่านหญิงตีCพร้อมพูดกล่อมด้วยนําเสียงนุ่มนวล “ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะท่านย่า บางทีพีชายใหญ่อาจถูกหลอกก็ได้นะเจ้าคะ”
กงจีมองกงหว่านด้วยรอยยิมเย็นชา เจียงป่ าวชิงยังไม่ ทันได้เข้าบ้าน ครอบครัวเขา ก็ขุดหลุมไว้ให้นางเสียแล้ว เขาพูดขึน “แม่นางเจียงไม่ได้หลอกข้าหรอก เป็ นข้า ทีตืEอและใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะขอให้ฮ่องเต้ช่วยเรืองนีได้ แม่นางเจียง มีคุณลักษณะอันลําค่า ไทเฮา พระชายาลําดับสองเจียฮุ่ย และพระชายารองต่างก็ เอ่ยชมเป็ นเสียงเดียวกัน กงหว่าน เจ้าบอกว่านางหลอกข้าปากเปล่าอยู่ทีนี หรือว่า เจ้าดูคนเก่งกว่าไทเฮาอย่างนันรึ ?”
กงหว่านหน้าซีด นางถูกทําให้สําลักจนพูดไม่ออกจึงแสร้งทําเป็ นไปหลบอยู่ ด้านหลังนายท่านหญิงตีCอย่างอ่อนแอและแสดงท่าทางหวาดกลัวออกมาให้เห็น “พีชายใหญ่ ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนัน พีเข้าใจข้าผิดแล้ว…”
นายท่านหญิงตีCปกป้องกงหว่านมาแต่ไหนแต่ไร นางมองกงจีอย่างไม่พอใจและ พูดขึนด้วยความโกรธเคือง “กงหว่านเป็ นห่วงเจ้า นางพูดแค่นันแต่เจ้ากลับ ปกป้องคนนอกโดยไม่สนใจความสัมพันธ์ระหว่างพีน้องก่อนเป็ นอันดับแรก!”
กงจีพูดห้วน ๆ “แม่นางเจียงเป็ นว่าทีภรรยาของข้า ตอนนีถึงกับประกาศให้ทัง เมืองรับรู้ แล้วนางจะเป็ นคนอืนได้ยังไง ?”
นายท่านหญิงตีCอึดอัดใจจนพูดไม่ออก นางทําได้เพียงใช้มือป้องหน้าอก รู้สึก แน่นหน้าอกอย่างสุดซึง
“จีเอ๋อร์ ทําไมเจ้าถึงพูดกับท่านย่าของเจ้าแบบนี ?” กงหยวนหยู่ขมวดคิว “ท่านย่าเจ้าหวังดีกับเจ้า ตอนนีเจ้าอยู่ในจุดทีสูงขึนแต่กลับจะแต่งเอาหญิงทีไม่ เป็ นประโยชน์ต่อหนทางชีวิตของตัวเองเข้าบ้าน แบบนีสู้ไม่แต่งยังดีเสียกว่า”
กงจีแค่นหัวเราะ “เหอะ ๆ การแต่งงานเช่นนี อาสองควรเป็ นคนทีชืนชอบทีสุด ไม่ใช่รึ ?”
“เจ้า!” กงหยวนหยู่ผิดหวังอย่างมาก
ในตอนนีเอง นายท่านค่อย ๆ พูดขึน “เจียงป่ าวชิง… อืม… แซ่เจียง เมือไม่กีวัน ก่อนลุ่นเอ๋อร์เมาแล้วไปทําร้ายใครคนหนึงจนขาหักก็เหมือนจะแซ่เจียงด้วย เช่นกัน เมือเจ้าประลองยุทธ์กับลุ่นเอ๋อร์ในตอนหลังและทําให้ลุ่นเอ๋อร์ขาหักนัน ไม่ใช่พลังมือ แต่เป็ นตังใจล่ะสิ ?”
กงหยวนโจวทีไม่ได้พูดอะไรมาตลอดกําหมัดแน่นอยู่ภายใต้แขนเสือ
กงหยวนโจวจากบ้านสามมีเพียงกงลุ่นทีเป็ นลูกชายเพียงคนเดียว ตอนทีรู้ว่ากงจี ทําขากงลุ่นหัก เขาแทบจะอยากฆ่ากงจีด้วยมีดให้รู้แล้วรู้รอด!
กงจีพูดขึนนิง ๆ ด้วยสีหน้าราบเรียบ “วิชามวยของเขาไม่มีตาเอง ข้าบอกน้อง สามก่อนทีจะประลองกันแล้ว แน่นอนว่าไม่ได้ตังใจ”
นายท่านมองกงจีตรง ๆ ซึงสีหน้าอีกฝ่ ายสงบมาก เขาจึงได้แต่ลอบถอนหายใจ หลายปี ทีผ่านมาเพือความปรองดองในครอบครัว เขาสู้อุตส่าห์ทําเป็ นมองไม่เห็น ในหลาย ๆ เรือง เมือคนเราแก่แล้วก็ควรสับสนเฉพาะตอนทีควรสับสน แต่เมือ
มองจากตอนนี แม้แต่ความปรองดองภายนอก เกรงว่าคงจะรักษาไว้ไม่ได้เสีย แล้ว