แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 491 : จิ่นหัว

เนืองจากเรืองของพระชายารองอิง ตอนทีเจียงป่ าวชิงกับสุนถาวมาเข้าร่วมงาน เลียง พวกนางก็มาสายจริง ๆ อย่างหลีกเลียงไม่ได้ ทว่าแม้จะสายเกินเวลานําชา แต่อาหารจานร้อนจานสุดท้ายเพิงมาส่ง
ถึงอย่างไรก็สายอยู่ดี…
ชิวเพ่ยโหลวส่งเสียงออกมาทางจมูกและพูดขึนอย่างไม่พอใจ “หลังจากทีแม่นาง เจียงคนนีบินขึนไปบนกิงไม้และกลายเป็ นหงส์ได้ก็ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้วจริง ๆ ด้วย ประมาทเลินเล่อมาช้า ทําให้ทุกคนต้องรอนายหญิงและคนรับใช้อย่างพวก เจ้าสองคน”
เหล่าคุณหนู ณ ทีนี มีหลายคนทีรอทิศทางลมจากชิวเพ่ยโหลว พวกนางพากันพูด คล้อยตามแต่หลินยู่หยุนพูดไกล่เกลีย “เพ่ยโหลวอย่าพูดเช่นนีสิ ป่ าวชิงนางเพิง กลับมาจากไปตรวจร่างกายให้กับท่านย่าของข้า”
ชิวเพ่ยโหลวส่งเสียงอุทาน “โอ้! ข้าลืมไปเลยว่าแม่นางเจียงเป็ นหมอหญิง เคย เชิญให้แม่นางเจียงมาตรวจอาการเสียวฝูเมือครังทีแล้วแต่แม่นางเจียงกลับ ปฏิเสธ… ถ้าจะเชิญแม่นางเจียงอีกในครังนี คงไม่ปัดหน้าข้าใช่ไหม ?”
เจียงป่ าวชิงไม่ได้พูดว่าดีหรือไม่ดี
ชิวเพ่ยโหลวเองก็ไม่สนใจว่าเจียงป่ าวชิงจะตอบรับหรือเปล่าเช่นกัน แต่นางเลือก ทีจะตะโกนขึน “ยู่ชิง!”
เมือเรียกชือนี สีหน้าพวกคุณหนูทีนังอยู่ เหล่านันต่างก็เปลียนไปทีละคน มีหลาย คนทีสบตากันประมาณว่าจะได้ดูละครฉากสําคัญแล้ว
สาวใช้รูปลักษณ์ธรรมดา ๆ หรือถึงกับพูดได้ว่าอัปลักษณ์คนหนึงขยับกาย บน ใบหน้าของนางมีสิวมากมาย นางก้มหน้ายืนอยู่ในกลุ่มสาวใช้ของชิวเพ่ยโหลวอ ยู่ตลอด แต่ถ้าชิวเพ่ยโหลวไม่ได้เรียกนาง คนอืนก็คงยากทีจะสังเกตเห็นนาง
ชิวเพ่ยโหลวเลิกคิวขึนมองเจียงป่ าวชิง “แม่นางเจียงอย่าได้โกรธ เป็ นสาวใช้คน นีทีตังชือไม่ดีเองถึงได้ชือชนกับเจ้าเช่นนี แต่นีไม่ได้สําคัญอะไร การตรวจอาการ ต้องมาก่อนเป็ นอันดับแรก รบกวนแม่นางเจียงช่วยดูให้สาวใช้ยู่ชิงของข้าหน่อย ว่านางมีปัญหาอะไรแน่ถึงได้หน้าตาน่ากลัวเช่นนีได้”
นีแสดงให้เห็นว่านางต้องการดูเจียงป่ าวชิงเอาสนุก
หลินยู่หยุนรู้สึกโมโหเล็กน้อย ชิวเพ่ยโหลวก่อกวนเกินไปแล้วจริง ๆ แต่เจียงป่ าว ชิงกลับไม่สนใจ …ก็แค่ตรวจอาการ มีเรืองสนุกอะไรให้ดูกันล่ะ และนางเองก็เคย เห็นผู้ป่ วยทีรูปลักษณ์อัปลักษณ์แปลกประหลาดมาเยอะแล้วด้วย
เจียงป่ าวชิงจับชีพจรให้สาวใช้ยู่ชิงคนนัน ตรวจดูฝ้าทีลิน สุดท้ายขอกระดาษและ ดินสอจากหลินยู่หยุนแล้วเขียนรายการยาทีช่วยได้ลงไปพร้อมทังพูดโดยทีไม่เงย หน้าขึนมามอง “ปัญหาของเจ้าไม่ได้รุนแรงอะไร แค่มีอาการตับร้อนเกินไป เจ้า ควรใช้ยาตามนี ประเดีCยวเจ้าค่อยไปหยิบยาก็ได้”
เขียนใบหนึงเสร็จ เจียงป่ าวชิงยังคงขีดเขียนเพิมอย่างรวดเร็วโดยไม่หยุด หลินยู่ หยุนเดินเข้าไปดูก็เห็นว่าเจียงป่ าวชิงคัดลอกรายการยาเมือสักครู่อีกหนึงแผ่น
เจียงป่ าวชิงหยิบใบรายการยาทังสองใบและส่งให้หลินยู่หยุนก่อนแล้วพูดขึนยิม ๆ “รบกวนองค์หญิงช่วยดูให้ข้าหน่อยว่าใบรายการยาทังสองนีมีตรงไหนทีไม่ เหมือนกันไหมเจ้าคะ”
หลินยู่หยุนเปรียบเทียบอย่างละเอียดก่อนจะส่ายหน้า “เหมือนกันทุกประการ เลย”
เจียงป่ าวชิงส่งใบรายการยาหนึงในนันให้กับสาวใช้ยู่ชิงทีใบหน้าเต็มไปด้วยสิว และเก็บอีกใบไว้กับตัวเอง
ชิวเพ่ยโหลวพูดขึนอย่างไม่พอใจ “แม่นางเจียง เจ้าทําแบบนีทําไม ?”
เจียงป่ าวชิงพูดขึนยิม ๆ “คุณหนูชิวเอ้อไม่ต้องสงสัยไป ข้าเขียนสองใบก็เพือให้ มีใบรายการยาทีเหมือนกันคอยรับรอง ต่อไปถ้าหากมีอะไรผิดปกติกับยาต้มทีแม่ นางยู่ชิงคนนีดืม คนหวังดีบางคนจะได้ไม่กล่าวโทษมาทีข้าอีกก็เท่านัน”
ชิวเพ่ยโหลวถลึงตาใส่เจียงป่ าวชิง นางพูดไม่ออกชัวขณะหนึง สาวใช้ยู่ชิงรับใบรายการยาไปและยืนอยู่ตรงนันอย่างทําอะไรไม่ถูก
ชิวเพ่ยโหลวถลึงตาใส่ยู่ชิง “เจ้ามันเป็ นสาวใช้ไม่ได้เรือง ถ้าไม่ใช่เพราะหมอ เทวดาเจียงตรวจให้เจ้าในวันนี เกรงว่าเจ้าคงต้องแบกหน้าตาอัปลักษณ์ของเจ้ามา ทําให้ผู้คนตกใจอีกเรือย ๆ ไปสิ! ยังไม่รีบถอยออกไปอีก!”
ยู่ชิงหน้าแดงกํา นางกัดริมฝี ปากแล้วถอยกลับไปอยู่ในกลุ่มสาวใช้ด้านหลังชิว เพ่ยโหลวตามเดิม
หลังจากทีชิวเพ่ยโหลวตําหนิยู่ชิง นางก็มองเจียงป่ าวชิงด้วยใบหน้าเต็มไปด้วย รอยยิม “แม่นางเจียงทังมีฝี มือและมีความเห็นอกเห็นใจ แม้เป็ นสาวใช้แต่ก็ยอม ยืนมือเข้าไปช่วยเหลือ ในอนาคตถ้าหากว่าสาวใช้ทีบ้านข้าเป็ นโรคเรือรังอีก ข้า เชิญแม่นางเจียงมารักษาได้หรือเปล่า ?”
คําพูดนีค่อนข้างเป็ นการลดคุณค่าของผู้อืนเล็กน้อย ราวกับว่าเจียงป่ าวชิงตรวจ อาการให้กับสาวใช้โดยเฉพาะอย่างไรอย่างนัน
เจียงป่ าวชิงยิม นางไม่ ได้รับคําของชิวเพ่ยโหลวแต่เลือกทีจะถอนหายใจแล้วพูด ขึนเบา ๆ “ข้าเคยได้ยินเรืองราวเก่า ๆ ทีว่ามีผู้หญิงคนหนึงทํางานเย็บปักถักร้อย ได้ยอดเยียมมาก เพือนบ้านของนางจึงบอกว่าฝี มือเย็บปักถักร้อยของเจ้ายอดเยียม ขนาดนี ช่วยปักผ้าคลุมหมอนให้ข้าหน่อยสิ ครังแรกหญิงคนนันเห็นแก่เพือน บ้านจึงปักให้ แต่ใครจะไปรู้ว่าเพือนบ้านคนนันจะมาหานางอีกครังในไม่ช้า และ บอกว่าเสือผ้าของสามีนางขาดจึงขอให้ช่วยอีก หญิงเป็ นงานฝี มือคนนันหน้าบาง นางคิดว่าต่างก็เป็ นเพือนบ้านกันจึงออกแรงช่วยอีกฝ่ าย เอ่ยปากบอกว่าจะช่วย ซ่อมเสือผ้าให้เพือนบ้านในทีสุด ไป ๆ มา ๆ เพือนบ้านก็มีช่างปักคอยช่วยเหลือ โดยไม่ต้องเสียเงินสักสลึง เมือทีบ้านมีงานอะไรทีต้องเย็บผ้าในภายหลัง เพือน บ้านคนนันก็จะโยนให้หญิงข้างบ้านทํา… คุณหนูชิวเอ้อลองพิจารณาดูสิว่าสิงที เกิดขึนในตอนนีคล้ายกับผู้หญิงคนนันหรือเปล่า ?”
แม้เจียงป่ าวชิงจะไม่ได้พูดเสียดสีออกไปตรง ๆ แต่การเล่าเรืองนีก็เสียดสีอย่าง มากเช่นกัน แม้คุณหนูคนอืน ๆ ทีอยู่ในงานเลียงจะหัวเราะออกมาอย่างเปิ ดเผย ไม่ได้ แต่พวกนางก็เหลือบมองชิวเพ่ยโหลวด้วยสีหน้ากลันขํา แต่ละคนดูเหมือน รู้สึกสบายใจอย่างมากเสียด้วยซําทีเห็นชิวเพ่ยโหลวหน้าถอดสี
ชิวเพ่ยโหลวคนนีชอบเอาชนะมาแต่ไหนแต่ไร แต่นางมีสถานะและเบืองหลังที ค่อนข้างสูงส่ง หากไม่ใช่คนทีมีสถานะสูงส่งเท่าหลินยู่หยุน ใครก็คงกล้าหือกับ นางไม่ได้ ขณะเดียวกันองค์หญิงเล็กอย่างหลินยู่หยุนสูงศักดิDกว่าชิวเพ่ยโหลวมา แต่กําเนิดแต่นางไม่เคยข่มเหงชิวเพ่ยโหลวเลย นางจะจงใจหือกับชิวเพ่ยโหลวไป ทําไมกัน
ชิวเพ่ยโหลวหัวเราะกลบเกลือน “หึ ๆ ๆ ช่างฝี ปากดีจริง ๆ นะเจ้าน่ะ!”
“พอได้แล้ว ฝี มือพ่อครัวของจวนองค์ชายเราก็ไม่ใช่ว่าแย่” หลินยู่หยุนรีบออก มาไกล่เกลียทันที “ถ้าเรายังไม่ทานอาหารกันอีก อาหารก็จะเย็นหมดแล้วนะ”
ในทีสุดเรืองนีก็ผ่านไปได้
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันกันเสร็จแล้ว ก็มีหนุ่มสาวทีเป็ นทีนิยมใน ตอนนันมาตีกลองและทําการแสดง ซึงทําให้บรรยากาศครึ งบ่ายผ่านไปอย่าง คึกคัก และเมือการแสดงจบลง แขกเหรือก็ทยอยขอตัวกลับกัน
“เพ่ยโหลวนิสัยแบบนันแหละ นางเป็ นตังแต่เล็กแล้วล่ะ” หลินยู่หยุนพูดขึน อย่างเกรงใจ “เจ้าต้องมาถูกนางก่อกวน แต่เจ้าอย่าเอาพิมเสนไปแลกกับคนอย่าง นางเลย”
เจียงป่ าวชิงส่ายหน้า ชิวเพ่ยโหลวไม่เคยทําให้นางเสียเปรียบอะไรทังนัน อีก อย่าง การตรวจร่างกายให้ผู้อืนถือเป็ นเรืองดีอย่างหนึง
……
หลังจากทีสุนถาวเจอพระชายารองอิงมัวโลกี ย์กับคนอืน จิตใจนางไม่อยู่กับเนือ กับตัวตลอดทังบ่าย เจียงป่ าวชิงเองก็ไม่สามารถถามอะไรนางได้จนกระทังกลับ ขึนไปบนรถม้าของบ้านตัวเอง เมือเจียงป่ าวชิงถาม นําตาสุนถาวพลันไหลลงมา ทําให้มีหลิวตกใจทันทีและคิดว่าเกิดเรืองอะไรขึนทีงานเลียง “สุนถาว นีเจ้าเป็ น อะไร แม่นางชิวเอ้อคนนันแกล้งเจ้าอีกแล้วรึ ?”
สุนถาวเช็ดนําตาพลางพูดขึนเสียงเบา “แม่นางชิวเอ้อไม่ได้แกล้งอะไรข้าหรอก นางแค่อยากทําให้แม่นางของพวกเราลําบากใจแต่ทําไม่สําเร็จก็เท่านัน”
สุนถาวปาดนําตาอีกรอบแล้วเอ่ยถามมีหลิว “มีหลิว เจ้ายังจําจินหัวได้ไหม ?”
มีหลิวตกตะลึงทันที “หืม ? จินหัวตายไปตังสามปี แล้ว ทําไมเจ้าพูดถึงเขาล่ะ
?