แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 495 : ข้าผิดอะไร

ซูรุ่ยเอ๋อร์ปวดท้องคลอดก่อนกําหนดเก้าเดือน ขันตอนการคลอดจึงเป็ นเรืองทีน่า เวทนาอย่างยิง แม้นางจะเป็ นหญิงแกร่ งแต่ก็ยังส่งเสียงร้องอย่างน่าเวทนาตลอด ทังคืน ในทีสุดตอนใกล้รุ่งสาง นางก็ให้กําเนิดลูกน้อยทีมีนําหนักตัวกําลังพอดี
หมอตําแยทีหามาในภายหลังใช้ผ้าอ้อมห่อตัวทารกน้อยอย่างดีใจแล้วนําไปวาง ข้างซูรุ่ยเอ๋อร์ผู้เป็ นมารดาก่อนจะเดินออกมาบอกข่าวดี
“เด็กเกิดแล้ว หนักกําลังดี หน้าตาดูมีกําลังวังชามาก แม่ลูกปลอดภัยทังคู่จ้ะ!”
ตอนนีกงจีกับหลิวหมิงอันกําลังยุ่งอยู่กับการล้างความไม่บริสุทธิD ให้กับหมู่บ้าน ฟู่ กุ้ย มีเพียงหลิวจิงอีCคนเดียวเท่านันทียังคงเฝ้าอยู่นอกประตูไม่ไปไหน เมือได้ยิน หมอตําแยพูดเช่นนีเขาก็รู้สึกโล่งใจ ปากก็พูดพึมพํา “สวรรค์คุ้มครองจริง ๆ เด็ก อายุหกเดือนเกิดออกมาได้อย่างแข็งแรง ช่างยอดเยียมจริง ๆ!”
หมอตําแยได้ยินก็ทอดถอนใจ ‘พ่อหนุ่มคนนีโง่หรือไง เขากําลังพูดเหลวไหล อะไรอยู่ ?’
“พ่อหนุ่ม เจ้าอย่าพูดล้อเล่นสิ เด็กคนนีอายุหกเดือนทีไหนกันล่ะ เด็กอายุหก เดือนทีเกิดออกมาแล้วยังมีชีวิตรอดได้ถือว่าเก่งเกินไปแล้ว” หมอตําแยพูดขึน ยิม ๆ “เด็กคนนีอย่างน้อยมีอายุแปดเดือนกว่าเห็นจะได้ เกิดก่อนเวลาทีควรไป หนึงเดือน! แต่ข้าดูแล้วแม่เด็กบํารุงอย่างดี ตัวเด็กดูแข็งแรงไม่เหมือนเกิดก่อน เวลาทีควรเลยสักนิดเดียว”
หลิวจิงอีCตกตะลึงอยู่กับที “แปดเดือนกว่ารึ ? ไม่ใชสิ เวลานีมันไม่ถูกต้อง…”
เขานึกถึงสายตาโศกเศร้าทว่าเต็มไปด้วยความรักของซูรุ่ยเอ๋อร์ทีมองเขาในตอน นันพลันเกิดความเจ็บปวดราวกับถูกต่อยอย่างแรง สมองของเขาทีถูกดินทับถม จนอุดตันก็เริมมีสติในทันใด
“นี… นีคือลูกของข้ารึ คือ… คือลูกของข้าอย่างนันรึ ?!” หลิวจิงอีCทังร้องไห้และหัวเราะอยู่ข้างนอก เขาเสียงดังจนซูรุ่ยเอ๋อร์ขมวดคิวมุ่น
เจียงป่ าวชิงเองก็ช่วยดูแลตลอดทังคืน เมือได้ยินหลิวจิงอีCตอบสนองกลับมาด้วย อาการร้องไห้ตะโกนอย่างบ้าคลังอยู่ ข้างนอกในตอนนีก็อดยิมไม่ ได้ นางพูดกับซู รุ่ยเอ๋อร์เสียงเบาว่า “แม้หลิวจิงอีCจะไม่สามารถสลัดปัญหาเพือนเล่นในวัยเด็กของ เขาได้ แต่เขาก็ปฏิบัติต่อท่านเป็ นอย่างดีนะ”
แววตาซูรุ่ยเอ๋อร์มองลูกน้อยทีอยู่ในผ้าอ้อมอย่างใจจดใจจ่อ เส้นผมนางเปี ยกชืน ไปด้วยเหงือ นางจึงดูเหมือนเพิงขึนจากนํา แต่ความดีใจในแววตาปกปิ ดไม่มิด “เขาจะเป็ นยังไงตอนนีข้าไม่อยากสนใจอีกแล้ว ลูกข้าไม่เป็ นอะไรและเกิดมา อย่างแข็งแรง แค่นีก็เพียงพอแล้วล่ะ”
……
ด้วยความพยายามร่วมกันของกงจีกับหลิวหมิงอัน สุดท้ายหมู่บ้านฟู่ กุ้ยก็ถูก ตัดสินให้เป็ นหมู่บ้านตัวอย่างทีได้รับยกเลิกการลงโทษ ซูรุ่ยเอ๋อร์จึงได้รับการ ปล่อยตัวเป็ นธรรมดา แต่นางเพิงคลอดลูกเสร็จ ร่างกายจึงยังอ่อนแอ ต้องพักฟื น อยู่ในห้องด้านหลังทีว่าการของข้าหลวงเป็ นเวลากว่าครึ งเดือนเต็ม และหลังจากที ฟื นคืนพลังหยวนแล้ว นางก็ยืนกรานว่าอยากกลับบ้านหลังเล็กของตัวเอง
ช่วงนีหลิวจิงอีCดันทุรังจะอยู่ทีว่าการอย่างหน้าด้าน ๆ เช่นกัน เขาอยากอยู่ดูแลซูรุ่ย เอ๋อร์และลูกน้อย แต่ตอนนีซูรุ่ยเอ๋อร์รู้สึกพึงพอใจกับทุกอย่างแล้ว นางจึงไม่ค่อย อยากสนใจหลิวจิงอีCสักเท่าไหร่นัก
ตอนนีเมือนางบอกว่าจะกลับบ้าน หลิวจิงอีCก็คิดได้ เขายืนหยัดอยากพาซูรุ่ยเอ๋ อร์กลับตระกูลหลิวด้วยท่าทีดือรั นอย่างมาก
ซูรุ่ยเอ๋อร์มองเขาแล้วหัวเราะอย่างเย็นชา “พีอีC พีจะพาเราสองแม่ลูกกลับไปใน ฐานะอะไร เมียน้อยรึ ?”
หลิวจิงอีCไม่ได้คิดเช่นนีเลยด้วยซํา “จะเป็ นไปได้ยังไง! ซูเอ๋อร์ ข้ารู้มานานแล้วว่า ทีจริงข้ารักเจ้า ข้าจะให้เจ้าเป็ นเมียน้อยได้ยังไง จะให้ลูกทีเจ้าคลอดออกมาอย่าง ยากลําบากกลายเป็ นบ้านรองทีไม่เห็นแสงแบบนันได้ยังไง ข้าจะรับเจ้ากลับไป ก่อน รอให้เจ้าพักฟื นร่างกายเสร็จค่อยชดเชยให้เจ้า ข้าสัญญาว่าจะจัดงานแต่งที ยิงใหญ่ ให้กับเจ้าอย่างแน่นอน!”
ซูรุ่ยเอ๋อร์ไม่คิดว่าหลิวจิงอีCจะพูดอย่างเด็ดขาดเช่นนี นางหลุบสายตาลงเล็กน้อย “สายไปแล้ว… ตอนนีข้าไม่อยากแต่งงานกับพีอีCแล้ว ข้าแค่อยากปกป้องลูกชาย
ของข้าไปตลอดชีวิต หรือไม่ก็ถ้ารู้สึกเบือ ๆ ขึนมา ข้าอาจไปแต่งงานกับชายที ซือสัตย์สักคนหนึง…”
หลิวจิงอีCได้ยินว่าซูรุ่ยเอ๋อร์มีความคิดเผือใจอยากแต่งงานกับคนอืนก็ร้อนใจทันที “ซูเอ๋อร์ เจ้า… เจ้าจะทําเช่นนีไม่ได้ เจ้าเกิดมาเป็ นคนของตระกูลหลิวของข้า ตาย ก็ต้องเป็ นผีของตระกูลหลิวของข้าเช่นกัน ข้าไม่เห็นด้วยทีเจ้าจะแต่งงานกับคน อืน!”
ซูรุ่ยเอ๋อร์เงยหน้ามองหลิวจิงอีC “อ้อ ถ้าอย่างนันข้าต้องแต่งงานกับพี แล้วมองดูพี วิงวุ่ นเรืองเพือนวัยเด็กคนนันทังวันอย่างนันรึ ? ครังนีข้ากับลูกเกือบตายแล้ว หรือว่าข้าต้องขอบคุณลูกพีลูกน้องของพี ?”
คําพูดนีทิมแทงใจหลิวจิงอีCเข้าอย่างจัง เขาสาบานทันที “ซูเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องห่วง วันนีข้าขอสาบานกับฟ้าว่าต่อไปข้าจะไม่ยุ่งเรืองของหรูเอ๋อร์อีก ข้าจะเอาใจใส่แต่ เรืองของพวกเจ้าสองแม่ลูกอย่างเดียวเท่านัน!”
ซูรุ่ยเอ๋อร์ไม่ตอบว่าดีหรือไม่ดี “เหอะ ใครพูดคําพูดไพเราะไม่เป็ นบ้างล่ะ” หลิวจิงอีCไม่คิดว่าซูรุ่ยเอ๋อร์ทีเคยรักใคร่และอ่อนโยนต่อเขาจะดือรันขนาดนี
สุดท้าย ภายใต้การยืนหยัดอย่างมากของซูรุ่ยเอ๋อร์ นางก็ได้กลับบ้านหลังเล็กของ นางทีก่อนหน้านันถูกยึดไว้
โชคดีทีช่วงนีเจียงป่ าวชิงใช้ให้คนมาช่วยทําความสะอาดบ้านไว้ตังแต่เนิน ๆ แล้ว ซูรุ่ยเอ๋อร์เพิงคลอดลูกไม่ กีวันจึงยังทําอะไรทีจะทําให้ร่างกายเหนือยมากไม่ได้ และเมือเข้าบ้านมาแล้วนางจะได้อยู่อย่างสบาย
หลิวหมิงอันเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะได้กลายเป็ นลุงอย่างรวดเร็ว เขามองดูเจ้าตัว เล็กผิวขาวนวลทีกําลังหลับปุ๋ ย ในทีสุดเขาก็รู้สึกถูกชะตาหลิวจิงอีCขึนมาบ้าง เล็กน้อย
น้องชายของเขาคนนียังถือว่ามีประโยชน์อยู่บ้าง…
แต่ใครก็ไม่คิดว่าหลังจากทีซูรุ่ยเอ๋อร์กลับมาได้ไม่นาน กงหย่าหรูก็มาหาทีบ้าน นางมาทําตัวน่ารําคาญราวกับแมลงวันตามตอมคนอืน
ก่อนหน้านี เนืองจากกงหย่าหรูรายงานเรืองซูรุ่ยเอ๋อร์จนเกือบทําให้นางตาย พร้อมลูก หลิวจิงอีCจึงไม่สนใจกงหย่าหรูอีกเลย ทว่ากงหย่าหรูกลายเป็ นคนรักพี เสียดายน้องไปตังแต่เมือไรไม่รู้ นางรักกงจีอย่างสุดซึงแต่กลับไม่เต็มใจทีจะ สูญเสียหลิวจิงอีC เมือนางเห็นหลิวจิงอีCไม่สนใจนางก็รู้สึกจิตใจไม่สงบเอาเสียเลย
นางยืนอยู่ทีหน้าบ้านหลังเล็กและมองลอดเข้าไปข้างใน ก็เห็นหลิวจิงอีCออกมา จากห้องครัวพร้อมถ้วยต้มไก่ร้อน ๆ สําหรับซูรุ่ยเอ๋อร์พอดี
กงหย่าหรูเผยสีหน้าดีใจออกมาและรีบวิงเข้าไปหาเขาทันที “พีจิงอีC!”
เมือหลิวจิงอีCเห็นกงหย่าหรู ในหัวพลันคิดว่านางทําให้เขาเกือบสูญเสียคนทีรักไป สองคนในคราวเดียว เขาจึงตีหน้าขรึมไม่สนใจนาง
กงหย่าหรูก้าวเข้าไปขวางตรงหน้าหลิวจิงอีC ปากก็ถามอย่างสงสัย “พีจิงอีC ทําไมพี ไม่สนใจข้า ก่อนหน้านีทีข้าป่ วย พียังอดทนกับข้ามากอยู่เลยนี!”
ก่อนหน้านีทีกงหย่าหรูป่ วยเป็นโรครัก เป็นหลิวจิงอีCทีบังคับให้นางดืมยาต้ม จํานวนมากและดึงนางกลับมาได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าการทีนางหายเป็ นโรครักแล้ว มันไม่ใช่เพราะนางคิดได้แต่อย่างใด แต่นางมีแผนใหม่ในใจต่างหาก
‘ในเมือเป็นเมียหลักของกงจีไม่ได้ แล้วเมียน้อยเล่า ? อาจจะเป็นได้ก็ได้!’
สาวงามอย่างนางมีครอบครัวทีดีและนางเองก็เต็มใจเป็ นภรรยาน้อย นางไม่เชือว่า กงจีจะไม่ตอบตกลง
เพราะมีความคิดเพ้อเจ้อเช่นนีถึงได้ประคับประคองให้ร่างกายของตัวเองดีขึน อย่างช้า ๆ กงหย่าหรูคิดว่าตอนนีหลิวจิงอีCยังมีประโยชน์จึงไม่อยากเสียเขาไป
“ตอนนันเจ้าป่ วย” หลิวจิงอีCพูดขึนอย่างอดทน “แต่ตอนนีเจ้าหายดีแล้วและทํา เรืองแบบนันกับซูเอ๋อร์ ไม่ว่าระหว่างเราจะมีมิตรภาพแบบเพือนเล่นในวัยเด็กที แน่นแฟ้นแค่ไหนข้าก็ไม่อยากสนแล้ว คุณหนูกง เจ้ากลับไปเถอะ อย่ามายุ่งกับ พวกข้าเลย”
นีเป็ นครังแรกทีหลิวจิงอีCเรียกกงหย่าหรูว่าคุณหนูกง ทําให้ซูรุ่ยเอ๋อร์ทีกําลังกล่อม ลูกน้อยอยู่ในบ้านรู้สึกสบายใจทันทีทีได้ยิน
กงหย่าหรูตะลึงค้างเลยทีเดียว นางไม่อยากเชือว่าหลิวจิงอีCจะปฏิบัติกับนางอย่าง ห่างเหินเช่นนี มือทีสันค่อย ๆ ยืนออกไปต้องการจับชายเสือของเขา แต่เขากลับ ตะคอกด้วยสีหน้าบูดบึง
“คุณหนูกง! นีข้ายังพูดตรงไม่พออีกรึ โปรดออกไปจากทีนีเดีCยวนี!”
หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งการฝึ กฝน นําตากงหย่าหรูสามารถสังได้ตามใจชอบ นึกอยากให้ไหลก็ไหล นางมองหลิวจิงอีCอย่างเลือนลอยและนําตาก็ไหลพรากลง มา “พีจิงอีC นีพีกําลังโทษข้ารึ ? พีเคยคิดถึงใจข้าบ้างไหม ข้าถูกโจรจับไปทีถํา
โจรในช่วงเวลานัน ขาก็หัก ต้องมีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัวทุกวัน ไม่มีวันไหน เลยทีข้ารู้สึกสบายใจ หลับตาลงก็ฝันร้ายตลอดแต่ข้าอดทนมาได้และพวกพีก็มา ช่วยออกไป แต่ความทุกข์และความไม่เป็ นธรรมทีได้รับมันลบเลือนได้ง่าย ๆ ซะ ทีไหน ? นีข้าไม่สามารถแก้แค้นโจรทีน่ารังเกียจพวกนีได้เลยหรือ ?! หึ… เห็นได้ชัดว่าพีเปลียนใจแล้ว ตอนนีในแววตาของพีมีเพียงโจรสาวคนนัน แต่พี ลองคิดดูสิว่าข้าผิดอะไรล่ะทีรายงานเรืองนาง ?!”