แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 497 : ข้าทําบาปทํากรรมอะไรไว้

เจียงฉิงกับเจียงป่ าวชิงก็เคยแสร้งทําเป็ นขอทานอยู่พักหนึงเพือปกป้องตัวเอง
เช่นกัน เจียงฉิงถามขึนอย่างสงสัย “พี นีใครหรือจ๊ะ ?”
เสียงนีดึงดูดให้เจียงเอ้อยาหันกลับไป นางเห็นเจียงฉิงทีแต่งกายดีมากแล้วยังเรียก
เจียงหยุนชานว่าพี จึงถามกลับอย่างสงสัยว่า “เจ้าคือเจียงป่ าวชิงรึ ?”
ไม่ใช่สิ ?! เจียงป่ าวชิงไม่ได้หน้าตาอย่างนีสักหน่อย อีกอย่าง… ไม่เจอกันตังสี
ปี ทําไมนางยังเป็ นเด็กอยู่เลยล่ะ
จากนันเจียงเอ้อยาก็ได้ยินเสียงพูดนิง ๆ ดังมาจากด้านข้าง “ข้าอยู่นี”
สายตาเจียงเอ้อยาจึงเลือนไปมองคนทีอยู่ด้านข้างคนนัน เห็นเพียงแวบเดียวนางก็
แทบคลังด้วยความอิจฉาริษยา แม้เป็ นการแต่  งกายเรียบง่ายในชีวิตประจําวันก็ไม่
สามารถปกปิ ดรูปลักษณ์สง่างามของเจียงป่ าวชิงในวัยทีค่อย ๆ บานสะพรังนีได้
ผิวขาวนวลราวหยกเนืองามกับรูปโฉมเกินต้านทานนัน ดูเหมือนคุณหนูทีไม่เคย
ประสบพบเจอกับความทุกข์ยากบนโลกใบนี
จู่ ๆ เจียงเอ้อยาก็รู้สึกเกลียดสวรรค์อย่างรุนแรง …โลกช่างไม่ยุติธรรมกับนางจริง
ๆ!
ทําไม! ทําไมในช่วงไม่กีปี มานีนางต้องร่อนเร่พเนจร ไร้ทีอยู่อย่างยากลําบาก ได้
พบได้เห็นแต่ความมืดทีน่ากลัวทีสุดและต้องมาใช้ชีวิตอย่างยากลําบากทีสุดด้วย
แล้วทําไมเจียงป่ าวชิงทีเคยเป็ นคนปัญญาอ่อนในวัยเด็กกลับเติบโตขึนอย่างดี ได้
เป็ นสาวสวยมีนํามีนวล มีเสือผ้ามีอาหารการกินทีดีและได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย
ด้วยการมีคนใช้คอยรับใช้อยู่ข้างกาย
เจียงเอ้อยามองเจียงป่ าวชิง ความเกลียดชังในแววตานางแทบไหลทะลักออกมา
เจียงป่ าวชิงไม่ได้ตกใจ ความเกลียดชังนีกับเจียงเอ้อยา นางเจอมาจนเอียนแล้วทว่าเจียงฉิงตกใจ เด็กหญิงก้าวเข้าไปยืนขวางอยู่ตรงหน้าเจียงป่ าวชิงโดยไม่รู้ตัว
“พีสาว นางคนนีเป็ นใครกันแน่ ?”
“พีสาวรึ ?” เจียงเอ้อยาหรีตาลงมองสํารวจเจียงฉิง “เจ้าเด็กนีโผล่มาจากที
ไหนอีกล่ะ ?!”
เจียงป่ าวชิงดึงเจียงฉิงมาปกป้องอยู่ทีด้านหลังของตัวเอง “นางคือน้องสาวบุญ
ธรรมของข้าเอง”
“น้องสาวบุญธรรมอย่างนันรึ ?!” ในดวงตาของเจียงเอ้อยาแทบจะพ่นไฟได้
“พวกเจ้านีสามารถจริง ๆ นะ! พีสาวจริง ๆ ของพวกเจ้ายังได้รับความทุกข์ยาก
อยู่เลย ดูข้าแต่งตัวสิ ต้องใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างลําบากพวกเจ้าไม่เคยคิดจะ
ช่วยเหลือ แต่กลับรับคนทีไม่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดมาเลียงดู ทําไม
สวรรค์ถึงไม่ให้ฟ้าผ่าพวกเจ้าให้ตาย ๆ ไปซะ!”
เจียงหยุนชานจึงเรียกอีกฝ่ ายอย่างจนปัญญา “พีเอ้อยา พีไปล้างเนือล้างตัวเปลียน
เสือผ้าใหม่และพักผ่อนก่อนดีไหม ?”
เจียงเอ้อยาหุบปากทันที จู่ ๆ นางก็ตระหนักได้ว่าคนสองคนทีอยู่ข้างหน้านาง
ไม่ใช่เด็กยากจนทีปล่อยให้นางทุบตีและดุด่าอย่างในตอนนันอีกต่อไปแล้ว นาง
ไม่สามารถล่วงเกินพวกเขาได้ในตอนนี
เป็ นเพราะนางตกทุกข์ได้ยากมาหลายปี จึงอดกลันไม่ได้ไปชัวขณะ
ณ ตอนนี ถ้าหากว่านางอยากใช้ชีวิตอย่างสุขสบายทีนี นางก็ไม่ควรทําให้
ความสัมพันธ์มันแย่… ความใจดําอํามหิตของทังสองคนนีไม่ใช่ว่านางเคยเห็น
มาแล้วหรอกรึ
เจียงเอ้อยาแข็งทือ แต่แล้วนางก็รีบคลายความแข็งกระด้างและคล้อยตามคําพูด
ของเจียงหยุนชาน “ก็ได้…”
หลังจากทีสาวใช้พาเจียงเอ้อยาไปพักทีห้องรับแขก เจียงหยุนชานก็ถอนหายใจ
ก่อนจะเล่าเรืองราวให้เจียงป่ าวชิงฟังอีกครัง เล่าเสร็จเขาก็ถอนหายใจแล้วพูดขึน
“ข้าไม่คิดว่าเวลาผ่านไปสีปี พีเอ้อยาก็ยังนิสัยเหมือนเดิม”
เจียงป่ าวชิงไม่ได้ตกใจ “ย้ายแม่นําและภูเขายังง่ายกว่าเปลียนสันดานของคนจ้ะ
พี”
เจียงฉิงพูดขึนเสียงเบา “นางดูร้ายกาจมาก เมือกีนีสายตานางทีมองข้ากับพีสาว
เหมือนต้องการฉีกขยําพวกเราเลยนะจ๊ะ”“ใช่พี นางน่ากลัวมาก” เลียวชุนหยู่ก็ตกใจท่าทางของเจียงเอ้อยาเช่นกัน
เจียงหยุนชานเองก็รู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อย “นางยังคงเป็นเหมือนแต่ก่อน แต่เรา
ไม่สามารถทิงขว้างหรือไม่  สนใจนางได้ เฮ้อ แต่ก็ไม่ใช่ว่าข้าไม่รู้นะว่าดูเหมือน
จะพาเอาตัวปัญหาเข้าบ้านมาเสียแล้ว”
“ไม่เป็ นไรหรอกพี” เจียงป่ าวชิงพูดขึนยิม ๆ  “พีเองก็ไม่ต้องกลุ้มใจไป ถ้าหาก
ว่านางประพฤติตัวดีก็แล้วกันไป แต่ถ้าหากว่านางทําอะไรแย่ ๆ ข้าก็ไม่ใจดี
เช่นกัน”
ความสามารถในการสู้คนของเจียงป่ าวชิงเป็ นสิงทีได้รับการยอมรับจากทัง
ครอบครัว นางทําให้รู้สึกเบาใจได้จริง ๆ
ตอนทีเจียงเอ้อยาอาบนําเปลียนเสือผ้าออกมา เวลาก็ผ่านไปครึ งชัวยาม ป้านฉิน 
และป้านฮัน สาวใช้สองคนทีคอยปรนนิบัติดูแลเจียงเอ้อยาต่  างก็ละเหียใจอย่าง
มาก พวกนางต้องใช้นําสามถังกว่าจะช่วยเจียงเอ้อยาทําความสะอาดคราบสกปรก
ทังหมดทีเปื อนตามร่างกายของนางได้อย่างสะอาดหมดจด ส่วนผมทีพันกันยุ่ง
นัน ป้านฉินทานํามันดอกกุ้ยฮัวเกือบทังกล่องแล้วก็ยังคงไม่สามารถทําให้เรียบ
ได้ แล้วยังมาถูกเจียงเอ้อยาด่าใส่หน้าเต็ม ๆ ด้วย
“เอ๊ะ! นีเจ้าหวีผมไม่เป็ นรึ ?! ไม่ได้เรือง เลียงเสียข้าวสุกจริง ๆ!”
ป้านฉินรู้สึกน้อยใจจนเกือบร้องไห้ออกมา ตังแต่ทีนางมาจวนเจียง เจ้านายทังสี
คนในจวนต่างก็ใจดีและเป็ นกันเองทุกคน นางเคยถูกด่าอย่างรุนแรงแบบนีทีไหน
กัน
เจียงเอ้อยาเปลียนเป็ นชุดใหม่แล้ว และตอนทีนางไปรวมตัวกับพวกเจียงหยุนชาน
ทีห้องโถงก็ยังคงรู้สึกไม่พอใจ “อะไรกัน เห็นชัด ๆ ว่าชุดนีดีไม่เท่าของพวก
เจ้า!”
ป้านฉินอธิบาย “รูปร่างของแม่นางเอ้อยาคล้ายกับข้าน้อย ข้าน้อยจึงนําเสือผ้าที
เพิงทําใหม่  ซึงยังไม่ได้สวมใส่มาเปลียนให้กับแม่นางเอ้อยาเจ้าค่ะ”
“นีให้ข้าใส่เสือผ้าของสาวใช้อย่างนันรึ ?!” เจียงเอ้อยาถลึงตา นางกําลังจะ
โมโหด่ากราด แต่เมือนึกถึงสภาพความเป็นอยู่ของตัวเองในตอนนีจึงรีบเก็บ
อาการและแสร้งทําเป็ นยอมอ่อนข้อให้ “ช่างเถอะ ใส่ถูไถไปก่อนก็ได้”
เจียงป่ าวชิงรู้จักนิสัยของเจียงเอ้อยาดีจึงไม่แปลกใจ เจียงหยุนชานเองก็เตรียมใจ
ไว้แล้วเช่นกันแต่เจียงฉิงกับเลียวชุนหยู่ เด็กทังสองไม่เคยเห็นคนทีหน้าด้านหน้าทนขนาดนีมา
ก่อน พวกเขาตกตะลึงอยู่ชัวขณะ ไม่  รู้ว่าควรพูดอะไร ได้แต่สบตากันอย่าง
หงุดหงิด
บ้านทีฮ่องเต้พระราชทานให้นีใหญ่มาก เรือนย่อยเล็ก ๆ รอบบ้านใหญ่อีกสอง
สามแห่งก็กว้างและมีห้องว่าง เจียงป่ าวชิงจึงสังให้คนจัดเก็บเรือนหนึงเพือใช้
รับแขก ตอนนีจึงเอาส่วนนันให้เจียงเอ้อยาเข้าไปพัก
บ้านหลังเล็กทีว่างอยู่นีเทียบไม่ได้กับห้องพักทีตกแต่งอย่างดีในบ้านของเจ้าของ
บ้านเป็ นธรรมดา เจียงเอ้อยาเห็นห้องของเจียงหยุนชานสวยหรูน่าอยู่ แต่สองพี
น้องนันกลับให้นางพักอยู่  ทีทีแคบกว่า ไม่ต้องถามเลยว่านางจะไม่พอใจแค่ไหน
จึงชีให้เห็นหลายอย่างทีไม่ดีทีนีอย่างจู้จีจุกจิก
ป้านฉิน สาวใช้ทีถูกเปลียนให้มารับใช้เจียงเอ้อยาชัวคราวจิตใจใกล้พังทลายเต็ม 
ที นางล่ะนับถือแม่นางเจียงจริง ๆ ขนาดนางไม่ใช่เจ้าของบ้านยังอดรู้สึกอยากจะ
ด่าแขกผู้มาใหม่คนนีเลย
เจียงเอ้อยาจู้จีจุกจิกมาก เอาแต่บ่นนันนีดังไปทั  ว แต่  เดิมทีเจียงหยุนชานกับเจียง
ป่ าวชิงก็ไม่มีมิตรภาพแบบญาติกับครอบครัวของเจียงเอ้อยาอยู่แล้ว พวกเขาจึงไม่
ใจอ่อน ให้อยู่ด้วยก็ถือว่าดีเท่าไหร่แล้ว
ทว่าวันหนึง จู่ ๆ เจียงป่ าวชิงก็พูดขึนตอนทีเจียงเอ้อยากําลังบ่นกระปอดกระแปด
เรืองอาหารมือเช้าทีเตรียมมาน้อยเกินไป
“เจียงเอ้อยา เจ้าควรกลับไปได้แล้ว”
เจียงเอ้อยาลุกลีลุกลนทันที “ฮะ! กลับ… กลับไปไหน ?” นางพูดขึนอย่าง
อ่อนแอ “อ้อ ข้ารู้แล้ว! เจียงป่ าวชิง นีเจ้าคิดจะไล่ข้าล่ะสิ!” เจียงเอ้อยามองเจียง
หยุนชาน “หยุนชาน ข้ายังเป็ นพีสาวของเจ้าอยู่หรือเปล่า เจ้าทนเห็นข้าไปขอข้าว
คนอืนกินได้ลงคอรึ ?!”
เจียงหยุนชานหลุบตาลง “พีเอ้อยา เราตัดญาติกันไปแล้วตอนทีแยกบ้าน”
เจียงเอ้อยานังลงกั  บพืนแล้วทุบหน้าอกร้องไห้ “ไอ้ยา! นีข้าทําบาปทํากรรมอะไร
ไว้ บ้านของครอบครัวข้าถูกนําท่วมสินเนือประดาตัว กว่าจะรอดมาหนึงชีวิตนัน
ไม่ใช่เรืองง่ายเลย แล้วมาตอนนีญาติทีรังเกียจคนจนชอบคนรวยอย่างพวกเจ้ายัง
จะไล่ข้าออกไปขอข้าวคนอืนกินอีก! ทําไมพวกเจ้าถึงได้ใจจืดใจดําเช่นนี! เลียงดู
คนนอกแซ่ทีไม่รู้มาจากทีไหนสองคนได้แต่กลับไม่ยอมให้คนจากตระกูลเจียงที
มีบรรพบุรุษร่วมกันอย่างข้าอยู่ด้วย!”เลียวชุนหยู่ยืนอยู่ตรงนันอย่างทําอะไรไม่ถูก ตอนนีในจวนมีเพียงเขาเท่านันที
ไม่ใช่แซ่เจียง
กึก ๆ ๆ!
เสียงร้องไห้ของเจียงเอ้อยาหยุดลงทันที
นันเป็ นเสียงเจียงป่ าวชิงตีตะเกี  ยบลงกับโต๊ะเบา ๆ ก่อนจะพูดขึนอย่างเย็นชา
“เป็นญาติพีน้องสายเสือดเดียวกันแต่ทีผ่านมาไม่เคยรักษาความสัมพันธ์ก็ช่วย
อะไรไม่ได้ ข้ากับน้อง ๆ ทังสองของข้า เราช่วยเหลือกันและกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุข
กันมานานข้าก็ต้องดูแลพวกเขาเป็ นธรรมดา เจียงเอ้อยา ข้าจําไม่ได้ว่าเคยมี
มิตรภาพทีดีอะไรกับเจ้า เจ้าลองคิดสําเหนียกตัวเองดูซะบ้างว่าทีผ่านมาเจ้าเคยทํา
อะไรทีดี ๆ ให้กับข้าหรือพีหยุนชานบ้าง ต่อให้เจ้าร้องไห้อย่างน่าเวทนาเพียงใด
ข้าก็ไม่ใจอ่อน ไม่มีทาง!”
เจียงเอ้อยาเช็ดนําตาอย่างเงียบ ๆ แต่นางไม่ยอมแพ้ นางรู้ว่าคนทีใจอ่อนง่ายทีสุด
ในทีนีคือใคร
เจียงหยุนชาน…