แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 499 : อย่าโทษว่าข้าจิตใจโหดเหียม

นีเป็ นครังแรกทีเจียงเอ้อยานําปิ นปักผมหยกไปจํานํา นางจึงยังกังวลเล็กน้อยว่า เจียงฉิงจะนําเรืองนีไปฟ้องคนในบ้าน แต่เมือนางลองรออยู่หนึงวัน นอกจากเห็น
ว่าเจียงฉิงหลบหน้านางก็ไม่มีความผิดปกติอืนอีกจึงรู้สึกลําพองใจและคิดว่า เด็กผู้หญิงคนนันหลอกง่ายจริง ๆ
ต่อมานางใช้แผนการเดิมอีกครังโดยครังนีไปแย่งจีหยกของเจียงฉิงมา ทังยังผลัก อย่างแรงจนทําให้เด็กหญิงถึงกับล้มลงไปบนพืนแล้วนางก็เดินจากไปอย่าง ลําพองใจ แต่สิงทีเจียงเอ้อยาไม่รู้คือตอนทีนางจากไป สีหน้าทีดูอ่อนแอของเจียง ฉิงเกือบจะหายไปในทันที แทนทีด้วยรอยยิมเยือกเย็น
เจียงป่ าวชิงเอาใจใส่เจียงฉิงมาก หลังจากทีเกิดเรืองนีขึนถึงสองครัง เจียงป่ าวชิงก็ สังเกตเห็นถึงสิงผิดปกติจึงดึงเจียงฉิงมาถาม “อาฉิง ตอนเทียงข้ายังเห็นเจ้าห้อยจี หยกไว้ทีเอวอยู่เลย ทําไมตอนนีถึงไม่มีแล้วล่ะ หรือว่าไปทําตกทีไหน ?”
เจียงฉิงกัดริมฝี ปากแต่ไม่ได้พูดอะไร นางไม่อยากหลอกเจียงป่ าวชิงด้วยคําพูด โกหกพกลม
เจียงป่ าวชิงเป็ นคนฉลาดจึงรู้ถึงความผิดปกติของเรืองนีได้ในทันที “ไม่ได้ตก หล่นและไม่ได้เปลียนใหม่ เจียงเอ้อยาแย่งไปรึ ?”
เจียงฉิงโถมตัวเข้าไปในอ้อมกอดเจียงป่ าวชิงและพูดด้วยเสียงอู้อี “พีสาว ข้า ไม่ได้ต่อต้าน เมือวานนางยังแย่งปิ นปักผมหยกของข้าไปด้วย แล้ววันนีก็มาแย่งจี หยกของข้าอีก เห็นชัดเลยว่านางโลภอย่างไม่บันยะบันยังและกําเริบเสิบสาน มาก! ข้าไม่ชอบนางเลย ในดวงตานางเหมือนวางแผนอะไรบางอย่างอยู่เสมอ ข้า กลัวว่าวันไหนทีพีสาวไม่ได้ระมัดระวังตัวจะทําให้เสียเปรียบพวกเขาในทีสุด!”
เจียงป่ าวชิงลูบผมเปี ยของเจียงฉิง “เจ้าเด็กน้อย ถ้าเจ้าไม่ชอบพวกเขาก็มาบอกข้า ตรง ๆ ก็ได้ ทําไมต้องใช้วิธีแบบนีจนทําให้เสียปิ นปักผมและจีหยกไปโดยเสีย เปล่าเล่า ?”
เจียงฉิงกัดริมฝี ปาก “ข้าเห็นว่าพีสาวเองก็เกลียดเจียงเอ้อยาคนนันมากเช่นกันแต่ พีกลับทนให้พวกเขาพักอยู่ทีนี ข้ารู้ว่าพีก็มีเหตุผลของพี แต่ข้าไม่อยากให้พีเก็บ กดแบบนีทุกวันนะจ๊ะ”
“เด็กโง่…” เจียงป่ าวชิงถอนหายใจเบา ๆ ณ ตอนนีนางตัดสินใจแล้วว่าตัวเอง เห็นแก่เจียงเหล่าหวู่ได้เพือช่วยรักษาสายเลือดให้กับตระกูลเจียง แต่นางไม่เห็น จําเป็ นต้องทําให้ตัวเองและครอบครัวทีแท้จริงในตอนนีไม่ได้รับความเป็ นธรรม
เจียงป่ าวชิงดําเนินการอย่างรวดเร็วมาก นางเช่าบ้านหลังเล็กในเมืองหลวงแบบที คนทัวไปอาศัยอยู่ จากนันก็ซือเครืองเรือนง่าย ๆ ลงนามทําสัญญากับผู้ให้เช่าว่า จะจ่ายเงินค่าเช่าปี ละครั ง
ทําให้ถึงขันนี เจียงป่ าวชิงก็คิดว่าตัวเองให้ความเมตตาจนถึงทีสุดแล้ว
ตอนทีเจียงเอ้อยาพยายามไปแย่งเครืองประดับของเจียงฉิงอีกเป็ นครังทีสาม เจียง ป่ าวชิงก็โผล่มา นางมองพวกเขาอย่างเย็นชาและถามด้วยสีหน้าราบเรียบว่าจะย้าย ออกไปเองหรือต้องให้นางหาคนมาลงไม้ลงมือ
เจียงเอ้อยายังอยากแสร้งทําเป็ นโง่แต่เจียงป่ าวชิงไม่ฟังคําแก้ตัวนําขุ่น ๆ อีกต่อไป หลังจากทีนางโบกมือ ผู้คุ้มกันบ้านทีแข็งแรงบึกบึนสองสามคนก็จับเจียงเอ้อยา มัดและใช้ผ้าอุดปากนาง จากนันก็โยนนางขึนไปบนรถม้า เมือเหล่าหนิวเห็น ท่าทางของเจียงป่ าวชิงเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวว่าเจียงป่ าวชิงจะมองมา ทางเขาและสังจับเขามัดอีกคน เขาอุ้มลูกไปนังขดตัวอยู่ ในมุมหนึงของรถม้าอย่าง ว่าง่าย
พวกสาวใช้รีบช่วยกันเก็บเสือผ้าและของใช้ให้กับครอบครัวของเจียงเอ้อยาอย่าง ดีอกดีใจ เสร็จแล้วก็โยนขึนไปบนรถม้าคันนันและรีบส่งครอบครัวของเจียง เอ้อยาออกไปอย่างรวดเร็ว
เมือไปถึงทีบ้านเช่าเล็ก ๆ หลังนัน เจียงป่ าวชิงสังให้ผู้คุ้มกันแก้มัดเจียงเอ้อยาและ ประกาศว่าต่อไปทีนีคือทีอยู่อาศัยของครอบครัวพวกนาง
พักอยู่ทีห้องสวยหรูหราจนเคยชินแต่ต้องมาล้มลงสู่พืนดินในทันทีเช่นนี เจียง เอ้อยาจะยอมรับได้อย่างไร
แต่ครังนีไม่ว่านางจะส่งเสียงโวยวายเพียงใด เจียงป่ าวชิงก็กําชับผู้คุ้มกันต่อหน้า เจียงเอ้อยาด้วยสีหน้าราบเรียบ “ถ้าหากว่าเจียงเอ้อยากล้ามาพัวพันทีบ้านอีก ก็ให้ พวกเจ้าลงไม้ลงมือให้หนัก ๆ และไล่ออกไปได้เลย”
เจียงเอ้อยาตะโกนขึนด้วยความโกรธ “ป่ าวชิง! นีเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะไปฟ้อง เจ้าหน้าทีว่าเจ้าปฏิบัติต่อญาติพีน้องอย่างโหดร้ายทารุณรึ ?!”
เจียงป่ าวชิงหัวเราะเบา ๆ “บ้านใครไม่มีญาติพีน้องยากจนบ้างล่ะ หรือว่าต้องรับ ญาติพีน้องยากจนทุกคนมาปรนนิบัติอย่างดี ? ข้าเช่าบ้านให้เจ้าอยู่และซือของ ใช้ให้ก็บุญโขแล้ว เจ้าเลือกได้แค่จะอยู่ในบ้านนีหรือไม่ก็มาทางไหนกลับไปทาง นัน”
สุดท้าย คําพูดทีว่า “มาทางไหนกลับไปทางนัน” ทําให้เจียงเอ้อยาตกใจมาก มาถึงขนาดนีนางจะกล้าพูดอะไรอีก ได้แต่ขมวดคิวยอมรับความจริงอย่าง ยากลําบากว่าต่อไปนางกับครอบครัวต้องมาใช้ชีวิตอยู่ทีนี โชคยังดีนางทําเงินได้ มากมายเมือสองวันก่อนจึงทําให้เพียงพอต่อการใช้จ่าย
เจียงเอ้อยาวางแผนในใจ เหล่าหนิวสามีของนางมองไปรอบ ๆ บ้านเช่าพร้อมลูบ จอบทีตังอยู่ข้างลานบ้านไปด้วย จากนันเขาก็พูดขึนอย่างไม่พอใจว่า “เอ้อยา ข้า บอกแล้วว่าญาติพีน้องของเจ้าเชือถือไม่ได้ คนรวยต่างก็ใจดํากันทังนัน เจ้าดูสิ เรา พักอยู่ทีนันได้แค่ ไม่กีวัน พวกเขาก็ไล่เรามาอยู่ทีทีชํารุดทรุดโทรมแบบนี! นีจะ ให้เราไปทําไร่ไถนารึ! ข้าคิดว่าเจ้าเองก็ไม่ได้เรืองเช่นกัน แม้แต่เด็กเล็กยังหลอก ไม่ได้ ไม่งันเราคงไม่ถูกไล่มาอยู่ทีแบบนีหรอก!”
เจียงเอ้อยารู้สึกไม่เป็ นสุขในใจ เมือเห็นว่าเหล่าหนิวยังคงโทษนางอยู่ตรงนัน นาง ก็รู้สึกโกรธและพูดขึนด้วยนําเสียงโหดร้าย “ให้เจ้าไปทําไร่ไถนานีถือว่าทําให้ เจ้าไม่ได้รับความเป็ นธรรมรึ ? อย่าลืมว่าเจ้าเป็ นแค่ขอทานสกปรก ๆ คนหนึง ถ้าไม่ใช่เพราะแต่งงานกับข้า ตอนนีเจ้าก็คงยังนังขอข้าวคนอืนกิ นอยู่ในวัดโทรม ๆ นอกเมืองนู่น!”
เหล่าหนิวกินดีอยู่ดีมาตลอดสองสามวันนี เขาลําพองตนราวกับว่าตัวเองได้ กลายเป็ นคนทีมีตําแหน่งสูงในสังคมไปแล้วอย่างไรอย่างนัน เมือเห็นว่าเจียง เอ้อยาใช้นําเสียงรังเกียจมาพูดใส่เขาอย่างโหดร้าย ความโกรธของเขาพลันปะทุ ตาแดงกําพร้อมพูดขึนอย่างเหียมโหด “บ๊ะ! เจ้ามันผู้หญิงมัวโลกี ย์ รังเกียจทีเรา สองคนพ่อลูกเป็ นตัวถ่วงเจ้าจริง ๆ ด้วย! วันนันถ้าเราไม่ไปหาเจ้า เจ้าก็จะทิงเรา ไว้นอกเมืองและหนีไปเสพสุขคนเดียวล่ะสิท่า ?”
เหล่าหนิวยิงพูดก็ยิงโมโห เขาใช้จอบโบกใส่ เจียงเอ้อยาจนได้
เจียงเอ้อยาหลบไม่ทันจึงถูกจอบกระทุ้งใส่ศีรษะเต็ม ๆ นางส่งเสียงร้องอย่างน่า เวทนาพร้อมกับทีเลือดไหลลงมาจากบนศีรษะอย่างต่อเนือง
เมือเห็นเลือด สติปัญญาของเหล่าหนิวก็เหมือนกลับคืนมา จอบในมือร่วงหล่นลง บนพืนก่อนทีตัวเขาจะทรุดนังลงไปด้วยเนื อตัวสันเทา “ข้า… นีข้าฆ่าคนแล้วรึ
?”
“แม่ แม่!” เด็กน้อยหนิวหวาโถมตัวใส่เจียงเอ้อยาและร้องไห้เสียงดัง
…
ถือได้ว่าเจียงเอ้อยาดวงดี จอบนีทําให้หัวนางแตกแต่ไม่ตาย แต่เดิมทีค่ายาในเมือง หลวงก็แพงมากอยู่แล้ว เงินทีนางหามาได้ด้วยวิธีสกปรกก่อนหน้านันจึงถูกใช้ไป มากกว่าครึง
ทีเหลือถูกเหล่าหนิวผู้ซึงเจ้าเล่ห์แอบเห็นทีเก็บซ่อน และเขาถือโอกาสตอนทีนาง ล้มหมอนนอนเสือแอบขโมยไปเล่นพนันจนหมดเกลียง
เจียงเอ้อยา เมือเห็นสามีทีคุกเข่าร้องไห้ขอร้องนางอยู่บนพืนด้วยสีหน้าซือ ๆ ประกอบกับตอนนีนางเองก็ยังล้มหมอนนอนเสือ แล้วนางยังจะทําอะไรได้อีก ถ้า หากว่าเหล่าหนิวโบกนางด้วยจอบอีกล่ะ ?
นอกจากก่นด่าและร้องไห้เสียใจในชีวิตทีขมขืนของตัวเองก็ไม่มีอะไรอืนให้ทํา อีกแล้ว
เจียงป่ าวชิงเองก็ทราบข่าวคราวและช่วยเหลือพวกเขาอยู่บ้างเช่นกันซึงเพียง พอทีจะประคับประคองได้ระยะหนึง ทว่าในเมือมีแต่รายจ่ายไม่มีรายรับ นานเข้า ครอบครัวของเจียงเอ้อยาก็อับจนอย่างรวดเร็ว
ทังหมดนีเป็ นผลมาจากความขีเกียจสันหลังยาวของพวกเขา แต่ครอบครัวเจียงเอ้ อยากลับไม่คิดเช่นนี ในหัวของพวกเขา ตัวการของเรืองทังหมดคือผู้หญิงดุร้ายที ไม่ให้ความสําคัญกับญาติพีน้องอย่างเจียงป่ าวชิง
เจียงเอ้อยาลูบรอยแผลเป็ นยาวบนศีรษะของนางแล้วกัดฟันคิดในใจ ‘ไอ้น้องบ้า ไร้เมตตา ตอนนีชีวิตข้าไม่มีอะไรจะเสียแล้ว อย่าโทษว่าข้าจิตใจโหดเหียมแล้ว กัน!’
นางมองไปยังทิศทางของจวนเจียงทีอยู่เฟิ งผิงเหมินจากระยะไกล พลันแสงชัว ร้ายฉายวาบอยู่ในดวงตา