แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 505 : ผู้อพยพ

หลินยู่หยุนส่งเจียงป่ าวชิงออกจากจวนด้วยความเป็ นกังวล
เจียงป่ าวชิงจึงปลอบนาง “องค์หญิงไม่ต้องห่วง เรืองนี’เห็นได้ชัดมากเจ้าค่ะ ตอนนี’องค์ชายทรงโกรธเลือดขึ’นหน้าอยู่ก็เท่านั’น น่าจะคิดได้ในภายหลังเจ้าค่ะ ถ้าหากว่าพระชายาเป็ นคนทําจริง ๆ เช่นนั’นข้าก็คิดว่าพระชายาทําถูกแล้วทีลอบ วางยาทีไม่ทําให้ท้อง แบบนี’จะดีต่อตัวพระชายาและองค์หญิงเล็กมากกว่าไม่ใช่ หรือเจ้าคะ ?”
หลินยู่หยุนพูดอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย “ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ทีดึงเจ้าเข้ามา เกียวข้อง”
“คนเป็ นหมอมักเจอเรืองหลากหลายเสมอเจ้าค่ะ” เจียงป่ าวชิงส่ายหน้า “เอาล่ะ องค์หญิงไปอยู่กับพระชายาเถอะเจ้าค่ะ ข้าดูแล้วเหมือนพระชายาจะได้รับความ สะเทือนใจอย่างหนักเลยเจ้าค่ะ”
หลินยู่หยุนนึกถึงท่าทางของพระชายาแล้วพยักหน้า นางเหมือนนึกเรืองอะไร บางอย่างได้ก่อนจะถามอย่างไม่สบายใจ “ชะ… เช่นนั’นต่อไปเจ้ายังจะมาเยียมทีนี อีกหรือเปล่า ?”
นางคงกลัวว่าเจียงป่ าวชิงจะหวาดกลัวและไม่กล้ามาทีนีอีก
เจียงป่ าวชิงหลุดหัวเราะ “องค์หญิงลืมไปแล้วหรือเจ้าคะว่าข้ายังต้องมาตรวจ อาการให้พระนางเจียฮุ่ยในอีกไม่กีวัน”
หลินยู่หยุนได้ยินดังนั’น ใบหน้าทีบึ’งตึงของนางก็เผยรอยยิมออกมาให้เห็นภายใน ‘ เวลาอันสั’น
……
ตอนทีนังอยู่ ในรถม้าของจวนองค์ชายหย่งชิน เจียงป่ าวชิงก็พูดกับคนบังคับรถม้า “รบกวนช่วยพาข้าไปส่งทีวัดเทียนลู่นอกเมืองด้วยจ้ะ”
คนบังคับรถม้าตอบรับแล้วสะบัดแส้ม้า เขาพาเจียงป่ าวชิงไปนอกเมืองโดยไม่ได้ ถามอะไรมากมาย แต่เมือเดินทางมาได้ครึ งทาง จู่ ๆ รถม้าหยุดลงอย่างกะทันกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงป่ าวชิงนังอย่ างมันคงคอยทรงตัวดี ๆ อยู่ เสมอ เกรงว่านางคง ตกจากทีนังเสียแล้ว
“แม่นาง มีคน… เอ่อ… มีคนขวางอยู่หน้ารถม้าขอรับ” คนบังคับรถม้าพูดด้วย ความหวาดกลัว ทันใดนั’นม่านประตูรถม้าถูกใครบางคนเลิกขึ’นอย่างรวดเร็วซึงมี หลิวก็รีบมาขวางอยู่ตรงหน้าเจียงป่ าวชิงทันที
เจียงป่ าวชิงจ้องมองก็พบว่าคนทีเลิกม่านคือเจิ’งหนาน
เจิ’งหนานเป็ นหนึงในองครักษ์ของกงจี’ทีคอยคุ้มกันนางอยู่อย่างลับ ๆ และไม่ค่อย เห็นบ่อยนักทีอีกฝ่ ายจะเป็ นฝ่ ายปรากฏตัวออกมาก่อนเช่นนี’ ดูเหมือนว่าจะต้องมี อะไรผิดปกติเกิดขึ’นเป็ นแน่แท้
หัวใจของเจียงป่ าวชิงโลดขึ’นในอกทันที
“แม่นางเจียง ข้ามีหนึงข่าวมาบอกแม่นางแต่อย่าได้ร้อนใจไป” สีหน้าเจิ’ง หนานเคร่งขรึมเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก
ในหัวใจของเจียงป่ าวชิงรู้สึกกังวล นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพยักหน้าอย่างรู้ งานว่าตอนนี’เป็ นเวลาทีควรสงบ “เจ้าว่ามาได้เลย”
เจิ’งหนานพูดขึ’น “จวนเจียงส่งข่าวมาบอกว่าแม่นางเจียงฉิงถูกจับตัวไปนอกเมือง ขอรับ”
เจียงป่ าวชิงหน้าซีดทันทีในขณะทีมีหลิวรู้สึกเจ็บทีแขน แม่นางของนางทีสงบ และสุขุมมาโดยตลอด ตอนนี’กลับบีบแขนของนางจนเจ็บไปหมด
……
แน่นอนว่าไม่ต้องไปวัดเทียนลู่นอกเมืองแล้ว รถม้ากลับหัวมุ่งหน้ากลับจวนเจียง ทันที
ทันทีทีมาถึง เจียงป่ าวชิงพุ่งเข้าไปอย่างเร่งรีบก็พบว่าเจียงหยุนชานเองก็ได้ข่าว แล้วเช่นกัน เขากลับมาจากบ้านผู้เฒ่าหยุนไห่เรียบร้อยแล้ว
มีหญิงชราทีเจียงป่ าวชิงไม่รู้จักคนหนึงอยู่ในบ้านด้วย เมือดูจากการแต่งกาย คําพูด และการกระทําของหญิงชราคนนี’ อีกฝ่ ายคงเป็ นแม่นมจากตระกูลใหญ่ จากคําพูดของนาง ดูเหมือนว่าในระหว่างทางทีคุณหนูของนางกลับมาจากไป ไหว้พระก็เจอเข้ากับผู้อพยพโจมตีรถม้าตระกูลเจียง บังเอิญว่าตระกูลของนางพา พวกผู้คุ้มกันของบ้านไปด้วยพอดีจึงเข้าไปช่วย
แต่น่าเสียดาย ตอนทีผู้คุ้มกันของตระกูลนางไปถึง ผู้อพยพก็หนีไปเกือบหมดแล้ว และยังจับตัวเจียงฉิงไปด้วย เลียวชุนหยู่ถูกทําร้ายจนศีรษะแตกเพราะสละตัว ปกป้องเจียงฉิง ถ้าไม่ใช่เพราะผู้คุ้มกันบ้านมาถึงก่อน เกรงว่าเลียวชุนหยู่เองก็คง ถูกจับตัวไปด้วยเช่นกัน
ดังนั’น คุณหนูของนางจึงส่งคนไปส่งพวกคนรับใช้ทีได้รับบาดเจ็บสาหัสของ ตระกูลเจียงและเลียวชุนหยู่ทีได้รับบาดเจ็บหนักทีสุดกลับจวนเจียง
“…และนีคือเหตุการณ์ของเรืองทีคุณหนูของข้าน้อยประสบพบเห็นจ้ะ” หญิง ชราคนนั’นคุกเข่าทําความเคารพ “ข้าเองเป็ นแม่นมของคุณหนู คุณหนูตั’งใจส่งข้า มา เผือว่าพวกท่านมีเรืองอะไรจะถามจ้ะ”
เจียงหยุนชานกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ “ขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือนะ ขอรับ เช่นนั’นข้าขอให้ทางจวนของคุณหนูของแม่นม โปรดช่วยเขียนทีอยู่ลง กระดาษนี’ไว้หน่อยนะขอรับ เมือช่วยน้องสาวของข้ากลับมาได้แล้ว เราจะได้ไป ขอบคุณทีจวนด้วยกัน”
หญิงชรากล่าวขอบคุณ “คุณหนูของข้าน้อยบอกว่านางเพียงออกแรงช่วยนิด หน่อยเท่านั’น โปรดทางจวนของท่านอย่าได้นํามาใส่ใจเลยจ้ะ” พูดจบ หญิงชรา คนนั’นก็กล่าวขอบคุณของขวัญขอบคุณจากเจียงหยุนชานก่อนจะกลับไป
ตอนนี’จิตใจของเจียงป่ าวชิงพะว้าพะวงอยู่กับเลียวชุนหยู่ทีไม่ได้สติ นางจึงไม่มี เวลาไปพิถีพิถันเรืองมารยาทว่าทําดีหรือเปล่า
หมอพันแผลให้กับเลียวชุนหยู่อย่างเรียบง่ายแล้ว เลียวชุนหยู่ถูกทําร้ายทุบตีจน ศีรษะแตกแผลใหญ่ ศีรษะของเด็กชายจึงถูกพันด้วยผ้าพันแผลมากมายหนาเตอะ ไปหมด
อาการบาดเจ็บภายนอกนั’นไม่สําคัญ แต่บริเวณศีรษะของเขากลับได้รับบาดเจ็บ สาหัสซึงยังไม่เลยรู้ว่าผลทีตามมาจะเป็ นอย่างไร ทว่าโชคดีทีสภาพชีพจรของเลีย วชุนหยู่ยังถือว่าดีอยู่ในจุดทีเรียกได้ว่าปลอดภัย จิตใจทีเป็ นกังวลของเจียงป่ าวชิง และเจียงหยุนชานจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
แต่เมือสองพีน้องนึกถึงเจียงฉิงทีถูกจับตัวไป พวกเขาก็อดไม่ได้ทีจะรู้สึกร้อนรน อีกครั’ง
เจียงป่ าวชิงตบแก้มเพือพยายามทําให้ตัวเองสงบลง จากนั’นก็เรียกชิงจ้างให้มาหา
ชิงจ้างกับปี’ หลิวต่างก็เป็ นสาวใช้ข้างกายของเจียงฉิง ครั’ งนี’เป็ นชิงจ้างทีติดตาม เจียงฉิงออกไปข้างนอกซึงนางเองก็ตกใจกลัวไม่น้อยเช่นกัน แขนและใบหน้า ของนางเต็มไปด้วยบาดแผลทีเกิดจากการถูกฉุดดึงออกจากรถม้าและรอยแผล กระแทกกับหินเพือปกป้องเจียงฉิง
“คุณหนูใหญ่ ข้าน้อยไม่สามารถปกป้องคุณหนูสองให้ดีได้…” ชิงจ้างคุกเข่าลง กับพื’น นํ’าตาไหลนองหน้าและร่างของนางก็สันมาก นางเคยเป็ นสาวใช้ในวังจึง รู้สึกหวาดกลัวเพราะจุดจบของคนรับใช้ในวังทีปกป้องเจ้านายไม่ได้นั’น ผลมี เพียงอย่างเดียวคือ “ตาย”
แม้นางจะรู้ว่าจวนเจียงไม่เหมือนในวัง และพวกเจ้านายของจวนเจียงต่างก็ใจดี แต่นางยังคงตัวสันด้วยความกลัว
ไม่เพียงแต่กลัวการลงโทษทีปกป้องเจ้านายได้ไม่ดีเท่านั’น นางยังมีความรู้สึก หวาดกลัวทีหลงเหลือมาจากเหตุการณ์โจมตีรถม้าของผู้อพยพก่อนหน้านี’ด้วย
ชิงจ้างอายุสิบสามสิบสีปี และถือว่ายังเป็ นเด็กทีโตกว่าเจียงฉิงไม่เท่าไหร่ ขณะนี’ ใบหน้าของนางมีแผลถลอก แขนนางก็ยังห้อยอยู่อย่างสัน ๆ ซึงนีทําให้เจียงป่ าว ชิงนึกถึงสถานการณ์ทีเจียงฉิงอาจกําลังเผชิญอยู่ในขณะนี’โดยไม่ตั’งใจ
เจียงป่ าวชิงกําหมัดแน่นพลางสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพือพยายามให้นํ’าเสียงของ ตัวเองผ่อนคลายลงแล้วถึงจะพูดขึ’น “ข้ารู้ว่าเจ้าพยายามปกป้องอาฉิงอย่างสุด ความสามารถแล้ว นีไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลยทีอาฉิงถูกจับตัวไป ข้าไม่ได้จะมาดุ ด่าเจ้า เพียงต้องการถามเจ้าว่าเกิดอะไรขึ’นในตอนนั’น”
ตอนนั’นในรถม้ามีเพียงเจียงฉิง ชิงจ้าง และเลียวชุนหยู่ เนืองจากรถม้าไม่ได้คัน ใหญ่อะไร เลียวชุนหยู่จึงไม่ได้พาสาวใช้ข้างกายของเขาไปด้วย และตอนนี’เขา นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงโดยมีหนานฮุ่ยและหนานเยียน สาวใช้ของเขากําลังเช็ด นํ’าตานังเฝ้าเขาอยู่ ด้านข้าง
ส่วนผู้คุ้มกันบ้าน… ไปเทียวทีวัดนอกเมืองในครั’งนี’ ไม่มีใครคิดว่ามันจะเกิด เรืองขึ’นจึงพาผู้คุ้มกันบ้านไปเพียงสามคนเท่านั’น ตอนนี’ผู้คุ้มกันบ้านสองคน ยังคงไม่ได้สติและยังมีอีกคนทีถูกทุบตีจนแขนขาหักอาการหนักมาก สภาพของ เขายําแย่ขนาดนี’ เห็นทีคงสอบถามอะไรไม่ได้
เมือเป็ นเช่นนี’จึงทําได้เพียงถามชิงจ้างเท่านั’น
เมือชิงจ้างนึกถึงความหวาดกลัวในตอนนั’นร่างของนางก็สันเล็กน้อย “ข้าน้อย เองก็ไม่ค่อยทราบเช่นกันเจ้าค่ะ ตอนนั’นรถม้ากําลังเคลือนไปบนท้องถนนอยู่ดี ๆ จู่ ๆ ก็ไม่รู้ว่าผู้อพยพกลุ่มใหญ่บุกออกมาจากทีไหนและมาขวางรถม้าเราไว้ ปากก็ ตะโกนบอกว่าอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องการเงินซื’อข้าวกิน คุณชายเล็กเห็นว่าพวก เขาพูดจาไม่ดีจึงไม่อยากให้เงิน แต่คุณหนูสองบอกว่าสู้แก้ให้ปัญหาน้อยลงจะ ดีกว่า เรืองทีสามารถใช้เงินแก้ปัญหาได้ไม่ถือว่าเป็ นเรืองใหญ่อะไร… และตอน ทีคุณหนูสองสังให้ผู้คุ้มกันบ้านให้เงินพวกเขา จู่ ๆ พวกเขาก็พลิกหน้ามือเป็ น หลังมือ ลงมือทําร้ายพวกผู้คุ้มกันบ้านจนได้รับบาดเจ็บแล้วบุกขึ’นมาบนรถม้า ข้าน้อย… ข้าน้อยถูกพวกเขากระชากลงจากรถม้า ต่อมาก็เห็นว่าพวกเขาจับตัว คุณหนูสองไป คุณชายเล็กพยายามปกป้อง คุณหนูสองอย่างสุดความสามารถแต่ก็ถูกทุบตีจนได้รับบาดเจ็บอย่างทีเห็นเจ้าค◌่ะ”
เมือชิงจ้างพูดถึงช่วงสุดท้าย นางก็ตัวสันจนพูดไม่ออกแล้ว นางรู้สึกผิดมากเสีย จนกระแทกศีรษะลงบนพื’นไม่หยุด
“ฮือ ๆ ๆ คุณหนูใหญ่ต้องรีบไปช่วยคุณหนูสองนะเจ้าคะ ไม่รู้ว่าผู้อพยพพวกนั’น จะทําเรืองเลวร้ายอะไรลงไปบ้าง…”