แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 506 : ขอทานตัวน้อย

เจียงป่ าวชิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ หันมองเจียงหยุนชานและเห็นว่าเดิมทีพีชายนาง จับพู่กันอยู่ในมือเพราะต้องการจัดระเบียบแนวคิดของตัวเอง แต่ตอนนี’เขาบีบ ด้ามพู่กันจนมันจะหักคามืออยู่แล้ว
“พีคิดว่ายังไง ?” นางถามพร้อมจัดระเบียบความคิดในหัวอย่างรวดเร็ว
เจียงหยุนชานทําให้ตัวเองใจเย็นลง เขาโยนพู่กันในมือทีแทบจะถูกบีบจนหักออก จากตัว “นีไม่ใช่เรืองบังเอิญ นีคือเรืองทีถูกวางแผนไว้ล่วงหน้า”
เมือเจียงป่ าวชิงเห็นว่าเจียงหยุนชานคิดเช่นเดียวกับตัวเอง นางก็พยักหน้า “ใช่ พวกผู้อพยพมีปัญหาแน่ ๆ”
ชิงจ้างร้องไห้นํ’าตานองหน้า นางตกตะลึงทันทีทีได้ยิน “คุณหนูใหญ่ นี หมายความว่ายังไงเจ้าคะ ?”
เจียงป่ าวชิงจึงพูดกับชิงจ้างอย่างอดทน “พวกเขาโยนเจ้าลงจากรถม้า จับแค่อาฉิง และยังคิดจะจับชุนหยู่ไปด้วย นีแสดงให้เห็นว่าอาฉิงกับชุนหยู่มีสิงทีพวกเขา ต้องการ”
สีหน้าของเจียงป่ าวชิงยิงอึมครึมขึ ‘นเรือย ๆ
เจียงหยุนชานยืนขึ’นอย่างรวดเร็ว “ข้าจะไปหาศิษย์พีเผย เขารู้จักคนเยอะ ไม่แน่ เขาอาจรู้แหล่งทีมาของผู้อพยพพวกนั’นก็ได้!”
เจียงป่ าวชิงกําลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่เจิ’งหนานเข้ามาจากด้านนอกพอดี นาง จับขอทานตัวน้อยคนหนึงทีสูงเทียมเอวของนางไว้ไม่ปล่อย
ไม่บ่อยนักทีเจิ’งหนานจะปรากฏตัวออกมาต่อหน้าผู้คน เจียงหยุนชานจึงไม่รู้จัก เขารู้สึกงุนงงเมือได้เห็นและกําลังจะเอ่ยถามว่านีใครแต่กลับเห็นเจียงป่ าวชิงลุก ขึ’นแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ ายก่อน
“อะไรกัน ?” เจียงป่ าวชิงรู้ว่าเจิ’งหนานจะไม่ปรากฏตัวออกมาโดยไม่มีสาเหตุ ขอทานตัวน้อยคนนั’นบิดตัวและส่งเสียงร้องแปลก ๆ “ปล่อยข้า!”
เจิ’งหนานขมวดคิ’ว ขู่เสียงเยียบเย็น “ถ้าเจ้าส่งเสียงร้องอีกครั’ง ข้าจะฆ่าเจ้า”
แม้ขอทานตัวน้อยจะยังเด็ก แต่หลังจากทีเขาใช้ชีวิตด้วยการสังเกตคําพูดและสี หน้าของผู้คนมาเป็ นเวลาหลายปี จึงดูออกว่าผู้ชายตุ้งติ’งคนนี’ไม่ได้แค่ขู่ขวัญเขา แต่กําลังบอกให้เขารู้ว่าพูดจริง!”
คนผู้นี’จะฆ่าเขาจริง ๆ! ขอทานตัวน้อยหน้าถอดสี เขาขดตัวอย่างรู้สถานการณ์และไม่กล้าส่งเสียงร้องอีก
เจิ’งหนานพยักหน้าอย่างพึงพอใจ นางหยิบกระดาษใบเล็กออกมาส่งให้เจียงป่ าว ชิง “เมือสักครู่ตอนทีข้าอยู่นอกบ้านก็เห็นขอทานตัวน้อยคนนี’ทําท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ กําลังจะโยนอะไรบางอย่างเข้ามาทีประตูทางเข้า ข้าจึงจับเขาไว้”
เจียงป่ าวชิงรับกระดาษแผ่นนั’นมาและเห็นว่ามีตัวอักษรลายมือหวัด ๆ เขียนอยู่ บนนั’น
นําเงินห้าพันตําลึงมาส่งทีศาลาซ่งเปีA ยในวันพรุ่งเพือแลกกับเจียงฉิง
กระดาษนี’เป็ นกระดาษฟางคุณภาพตํามาก ตัวอักษรบนกระดาษก็เขียนด้วยถ่าน ไหม้เกรียมซึงลายมือน่าเกลียดมาก ซํ’าร้ายคําว่าเจียงของชือเจียงฉิงยังเขียนผิดอีก ด้วย
เจียงป่ าวชิงมองขอทานตัวน้อยคนนั’น “เจ้าไปได้มาจากทีไหน ?”
ขอทานตัวน้อยทําสีหน้าขมขืนแล้วหยิบถุงกระดาษใบเล็กออกมาจากในอ้อมแขน ในถุงกระดาษนั’นคือขนมลูกท้อทีแหลกละเอียดจนไม่เป็ นรูปร่างหนึงชิ’น “มีคน ให้สิงนี’กับข้าและให้ข้าเอาแผ่นกระดาษนี’มาส่ง”
เจียงหยุนชานถามต่อ “ฝ่ ายนั’นเป็ นใคร ?”
ขอทานตัวน้อยส่ายหน้า “ข้าไม่รู้จัก แต่ดูสกปรกและน่าจะเป็ นขอทานแบบข้านี แหละ” เขาขดตัวเล็กน้อยพลางยืนขนมลูกท้อถุงนั’นออกห่างตัว “ข้า… ข้าไม่ได้ ทําอะไรผิดเลยจริง ๆ ข้าให้ขนมลูกท้อกับพวกเจ้า ข้า… ข้าไม่ต้องการแล้ว… พวกเจ้าอย่าฆ่าข้าเลยนะ”
ไม่ว่ายังไงเจียงป่ าวชิงกับเจียงหยุนชานก็จะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับขอทานตัวน้อย ด้วยสิงนี’
“นีถือว่าเป็ นข่าวดี” เจียงหยุนชานถอนหายใจ “ตราบใดทีพวกเขามีสิงที ต้องการก็จะไม่ทําร้ายอาฉิง”
เจียงป่ าวชิงเองก็พยักหน้าเช่นกัน
ตั’งแต่ช่วงนี’เป็ นต้นมา ของรางวัลจากจวนองค์ชายหย่งชินกับในวังนั’นมีมากราว กับสายนํ’าไหล นอกจากสิงของทีไม่สามารถนําออกมาขายกินเหล่านั’นแล้ว ยังมี เพชรพลอยลํ’าค่าอีกมากมายด้วย นอกจากนี’ เมือปี ก่อนของตกแต่งบ้านทีขายได้ ไม่ง่ายนักของครอบครัวพวกเขาถูกทุบทําลายและคนทีสังให้ทําเรืองเลวร้ายพวก นี’ต้องชดใช้เป็ นเงินก้อนโต… เมือลองคํานวณดูแล้ว แม้เงินห้าพันตําลึงจะไม่ใช่ จํานวนน้อย ๆ แต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะไม่มี
“ข้าจะไปเตรียมเงิน ทําตามทีพวกเขาสังนันแหละ ยิ งเร็วได้ยิงดีจะได้แลกอาฉิงก ลับมาสักที” เจียงป่ าวชิงพูดขึ’น
เจียงหยุนชานหยุดชะงัก เมือพบว่านํ’าเสียงของน้องสาวมีความแปลกประหลาด เขาก็ขมวดคิ’ว แต่กลับเห็นเจียงป่ าวชิงส่งสายตาให้เขาด้วยสีหน้าราบเรียบจึงทํา ให้เขารับรู้ในใจและคล้อยตามคําพูดของนาง “ …ต้องเป็ นเช่นนี’อยู่แล้ว เรืองเงิน ไม่ถือว่าเป็ นเรืองใหญ่อะไร เพียงแค่อาฉิงปลอดภัยดีก็เพียงพอแล้ว”
พวกสาวใช้ในบ้านต่างรู้สึกทอดถอนใจเมือได้ยิน ความผูกพันของพวกเจ้านาย ช่างดีจริง ๆ
ทันใดนั’นขอทานตัวน้อยพูดขึ’นอย่างขลาดกลัว “ข้า… ข้าไปได้หรือยัง ?” เจียงป่ าวชิงมองเขาเล็กน้อย “ถ้าไม่ไป เจ้าจะอยู่กินข้าวเย็นรึไง ?” ขอทานตัวน้อยจึงรีบวิงออกไปราวกับได้รับการอภัยครั’งใหญ่อย่างไรอย่างนั’น
เจิ’งหนานขมวดคิ’ว “แม่นางเจียง นายท่านคงรู้เรืองนี’แล้ว แม่นางอย่าได้ร้อนใจ ไป…”
เจียงป่ าวชิงส่ายหน้าพลางพูดขึ’นเสียงเบา “รบกวนเจ้าช่วยตามขอทานตัวน้อยคน นั’นไปหน่อย ข้ารู้สึกว่าเขาแปลก ๆ”
เจิ’งหนานรู้สึกตกใจ “เมือสักครู่ข้าลองทดสอบเขาแล้ว เขาไม่ได้มีวิชากังฟูติดตัว อะไรนี”
เจียงป่ าวชิงพูดขึ’น “ข้าไม่ได้หมายความแบบนั’น เมือกี’นี’เรายังไม่ได้อ่านข้อความ บนกระดาษเลยแต่เขากลับพูดออกมาก่อนว่า ‘ไม่ได้ทําอะไรผิด’ …อาจเป็นไป ได้ว่าข้าคิดมากเกินไป แต่สถานการณ์ตอนนี’อันตรายมาก จะเป็ นการดีกว่าหากว่า เราระวังไว้ก่อน”
เจิ’งหนานพยักหน้าก่อนจะกระโดดออกไปและหายไปจากบนหลังคาบ้าน คง ออกไปตามขอทานตัวน้อยคนนั’น
เจียงหยุนชานมองอย่างตกตะลึง “นีคือ ?”
เจียงป่ าวชิงจึงอธิบายอย่างสั’น ๆ ง่าย ๆ “เป็ นองครักษ์ทีกงจี’ส่งมาคอยคุ้มกันข้า เองจ้ะ”
เจียงหยุนชานจําได้ว่าเหมือนเคยได้ยินน้องสาวพูดถึงอยู่ แต่นีเป็ นครั’งแรกทีเขา เห็นองครักษ์คนนี’จึงพูดไม่ออกชัวขณะ “คุณชายกงช่าง… ช่าง…”
เขาหาคํามาบรรยายอีกฝ่ ายไม่ได้จริง ๆ แต่น้องเขยในอนาคตเอาใจใส่น้องสาว ของเขาขนาดนี’ก็ถือว่าเป็ นเรืองทีดีมาก
เจียงป่ าวชิงเตรียมการสองวิธี นางสังให้เจิ’งหนานไปสะกดรอยตามขอทานตัว น้อยคนนั’น ส่วนนางไปเปิ ดห้องเก็บของในบ้านกับเจียงหยุนชานเพือตรวจ สิงของบางอย่างทีสามารถขายได้และเตรียมนําออกไปขาย
ตอนอยู่ทีโรงรับจํานํา เจียงป่ าวชิงเจอกับคุณหนูจ้งเอ้อทีอยู่บ้านฝังตรงข้าม
อีกไม่กีวันก็จะถึงวันงานเลี’ยงชืนชมดอกไม้ขององค์หญิงเต๋อหลงแล้ว งานเลี’ยง ชืนชมดอกไม้ครั’งนี’จะเชิญคุณหนูทียังไม่แต่งงานของตระกูลขุนนางทีมีอํานาจ ในเมืองหลวงและอยู่ในระดับสีขึ’นไป ซึงในการต่อสู้แย่งชิงอันดุเดือดของการ เลือกพระชายาขององค์รัชทายาทและเหล่าบรรดาบุตรผู้สูงส่งเช่นนี’ ถือได้ว่าเป็ น งานเลี’ยงดูตัวทีสง่าผ่าเผยงานหนึง แน่นอนว่าคุณหนูจ้งเอ้อจะไม่พลาดงานเลี’ยง ชืนชมดอกไม้นี’แน่
คุณหนูจ้งเอ้อในตอนนี’ไม่มีเงินติดตัวแล้วจริง ๆ ทว่านางก็ไม่สามารถไปงานเลี’ยง ด้วยชุดเก่าทีเลยฤดูกาลได้
แม่เลี’ยงของคุณหนูจ้งเอ้อจึงให้เครืองประดับกับนางจํานวนหนึงเพือให้นางนํา ออกมาจํานํา จะได้ข้ามผ่านช่วงเวลาทียากลําบากในตอนนี’ไป เดิมทีคุณหนูจ้งเอ้อ มาทีโรงรับจํานําโดยปลอมตัวอําพรางตัวเอง แต่เมือเห็นเจียงป่ าวชิงเดินเข้ามา จากด้านนอกอย่างโจ่งแจ้ง นางก็เบิกตากว้างอย่างตืนเต้นทันทีและกําลังจะ หัวเราะเยาะอีกฝ่ าย แต่เมือเห็นคุณชายวัยหนุ่มรูปงามราวกับต้นจือหลันทียืนอยู่ ข้างเจียงป่ าวชิงคนนั’น นางก็พูดไม่ออกในทันใด
ได้ยินมาว่าจวนเจียงมีหนุ่มรูปงามมากอีกคน หัวใจของคุณหนูจ้งเอ้อกระตุกทันที
“แม่นางเจียง ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกันทีนี” คุณหนูจ้งเอ้อเปลียนสีหน้าพลาง ทักทายเจียงป่ าวชิงอย่างกระตือรือร้น แต่สายตาของนางกลับเหลือบมองเจียง หยุนชานตลอด
เจียงหยุนชานเบนสายตาไปทางอืนเล็กน้อย ไม่มองตรงไปทีใบหน้าของคุณหนูจ้ งเอ้อเพือแสดงถึงมารยาทอันดี
เจียงป่ าวชิงกําลังยุ่งอยู่ในตอนนี’จึงไม่อยากจะมาอะไรกับคุณหนูจ้งเอ้อมากนัก แต่อีกฝ่ ายทักมาขนาดนี’จึงไม่สามารถทําเป็ นไม่สนใจได้ จําต้องพยักหน้าให้ คุณหนูจ้งเอ้ออย่างสุภาพ “อื’ม เป็ นเกียรติทีได้พบ”
คุณหนูจ้งเอ้อทักทายเจียงหยุนชานอย่างสํารวม “ท่านผู้นี’คงจะเป็ นคุณชายเจียง …?”
เจียงหยุนชานหลีกเลียงการสบตากับคุณหนูจ้งเอ้อ “เป็นเกียรติทีได้พบ”
“…” แม้คุณหนูจ้งเอ้อจะกระตือรือร้นมากเพียงใด แต่เมือเจอกับสองพีน้องที เย็นชาเหมือน ๆ กันก็หมดคําจะพูดทันที นางถึงกับไม่รู้ว่าจะพูดต่ออย่างไรดีเลย
ทีเดียว ได้แต่ยืนอยู่ด้านข้างพลางคิดว่าอีกเดีAยวตอนทีพวกเขาจํานําของ นางจะใช้ ความรู้อันมากมายของนางช่วยขึ’นราคาและถือว่าเป็ นการแจกจ่ายมิตรภาพเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับพวกเขา จะได้ทําให้นางดูเป็ นคนจิตใจกว้างขวางและดูไม่เป็ นคน เจ้าคิดเจ้าแค้นต่อเรืองทีนางถูกท่านพ่อต่อว่าด่าทออย่างรุนแรงเพราะเจียงป่ าวชิง ในครั’งนั’น
แต่คุณหนูจ้งเอ้อกลับคาดไม่ถึงว่าเจียงหยุนชานคนนี’ไม่ได้รูปงามเพียงอย่างเดียว เขายังฉลาดด้วย ชายหนุ่มพูดถึงเหตุผลดี ๆ มากมายในตอนทีจํานําสิงของจน เจ้าของโรงรับจํานําหน้าเขียว สุดท้ายเจ้าของโรงรับจํานําก็ให้ราคาสูงชนิดทีนาง ไม่กล้าคิดเลยด้วยซํ’า
คุณหนูจ้งเอ้อพูดไม่ออกสักคํา สุดท้ายนางจําต้องจากไปอย่างอึมครึม