แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 509 : มีฝี มือ

เจียงป่ าวชิงมีสติมาก นางพูดกับเจียงหยุนชานเสียงเบา “พี ไม่เป็นไรจ้ะ เราทํา ตามทีพวกมันบอกเถอะ อีกอย่าง พีลืมทักษะเข็มเงินของข้าไปแล้วรึ ? พวกเขา ทําอะไรข้าไม่ได้ง่าย ๆ หรอก แล้วข้างกายข้ายังมีพวกองครักษ์คอยแอบคุ้มกัน ด้วย… ตอนนี’ความปลอดภัยของอาฉิงเป็ นสิงสําคัญทีสุดนะพี”
เจียงหยุนชานไม่อยากให้เจียงป่ าวชิงเอาตัวเข้าไปเสียงอันตราย แต่สิงทีนางพูดก็มี เหตุผลเช่นกัน
ทันใดนั’น เสียงเจิ’งหนานดังขึ’นเบา ๆ ราวกับสายลมหวิว “แม่นางเจียงกับคุณชาย เจียงไม่ต้องห่วง นายท่านจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วขอรับ”
ไม่เห็นร่างใด ๆ ในบริเวณโดยรอบ ราวกับว่าคําพูดพวกนี’ปรากฏขึ’นอย่างไม่มี หลักฐานยืนยัน
เจียงหยุนชานตัดสินใจแล้ว เขากํามือเจียงป่ าวชิงไว้แน่น “ป่ าวชิง เจ้าระวังตัว หน่อยแล้วกัน อีกไม่นานข้าก็มาหาเจ้าได้”
เจียงป่ าวชิงพยักหน้า
เจียงหยุนชานไม่ใช่คนชอบพูดจาซํ’าซากอะไร ในเมือตัดสินใจแล้ว เขาก็มองเจียง ป่ าวชิงอย่างลึกซึ’ง เสร็จแล้วถึงจะกระโดดขึ’นไปบนรถม้า ก่อนทีรถม้าจะเคลือน ออกไปจากทีนีอย่างช้า ๆ
เจียงป่ าวชิงเลือกนังบนก้ อนหินก้อนหนึงทีค่อนข้างสะอาด และเล่นกับกระเป๋ าผ้า ไหมปักด้ายสีทองฆ่าเวลา กระเป๋ าผ้าไหมใบนี’มีเงินห้าพันตําลึงอยู่ในนั’น
ทีศาลาซ่งเปีA ยแห่งนี’ เดิมทีถือว่าเป็ นทีท่องเทียวทีมีชือเสียงมาก แต่ต่อมาแถวนี’ เกิดเรืองเลวร้ายขึ’นซึงมีผู้เสียชีวิตสองสามคน ตอนนั’นฆาตกรนําศพมาทิงใน ‘ ศาลาซ่งเปีA ยแห่งนี’ ทีนีจึงกลายเป็ นทีทีน่ากลัวในทันใดและไม่ค่อยมีใครมาทีนีอีก เลย
เดิมทีทีนีก็อยู่ตามป่ าแถวชานเมืองซึงห่างไกลจากถนนสายหลักอยู่แล้ว หลังจาก ทีไม่มีใครมาเทียวเล่นเหมือนก่อน ศาลาแห่งนี’ก็ไม่ได้รับการดูแลซ่อมแซม และ เมือผ่านลมและแดดอันยาวนานมันก็ค่อย ๆ ถูกทิงร้างไป ‘
เมือวานเจียงป่ าวชิงฟังพวกคนรับใช้ในบ้านพูดถึงเรืองศาลาซ่งเปีA ยแห่งนี’ สําหรับ คําเล่าลือเกียวกับภูตผีปี ศาจนั’น นางไม่ได้นํามาใส่ใจอะไร สําหรับนางแล้ว คน อันตรายกว่าผีมาก
เจียงป่ าวชิงได้ยินเสียงเคลือนไหว เมือเงยหน้าขึ’นมาก็เห็นชายร่างใหญ่หลายคนที สวมเสื’อผ้าขาดรุ่งริงเดินมาจากป่ าทางด้านซ้ายของศาลาซ่งเปีA ย และกําลังผลัก เจียงฉิงทีถูกแบกไว้อยู่ข้างหลังให้เดินมาทางนี’
เจียงฉิงถูกอุดปากไว้ด้วยผ้าจึงส่งเสียงอะไรไม่ได้ แต่ตอนทีนางเห็นว่าพีสาว ตัวเองนังอยู่ ในศาลาซ่งเปีA ยโดยลําพัง ในใจนางรู้สึกตื’นตันใจทันทีและอดไม่ได้ นึกอยากตะโกนให้เจียงป่ าวชิงวิงหนีไปให้เร็ว
แต่ในปากของนางถูกผ้าอุดไว้จึงทําได้เพียงส่งเสียงครําครวญจากในลําคอ
เจียงป่ าวชิงยืนขึ’น นางเห็นเจียงฉิงถูกผลักให้เดินมาข้างหน้า ไม่เห็นหน้ากันเพียง วันเดียวใบหน้าเล็กซีดเซียวลงไม่น้อยเลย นางรู้สึกปวดใจขณะทีพูดขึ’นอย่างเคร่ง ขรึม “ข้าเอาเงินห้าพันตําลึงมาแล้ว พวกเจ้าปล่อยอาฉิงซะ”
ในแววตาของชายเหล่านั’นส่องประกายแสงชัวร้ายออกมา พวกเขามองสํารวจ เจียงป่ าวชิงและบางคนถึงกับนํ’าลายไหลเลยทีเดียว “ไอ้โยเด็กน้อย! เจ้าสวยมาก จริง ๆ”
อาฉิงฉวยจังหวะตอนทีพวกเขาใจลอยใช้ไหล่กระทุ้งคนทีกดแขนของนางไว้เพือ สลัดให้หลุดจากการควบคุมและกําลังจะวิงไปทางเจียงป่ าวชิง แต่ ถึงอย่างไรนาง
ก็ยังเด็ก ความแข็งแกร่งของร่างกายย่อมเทียบกับชายวัยกลางคนไม่ได้ นางวิงไป ได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกกดลงกับพื’น
“เฮ้ย! พวกเจ้าปล่อยอาฉิงซะ!” สีหน้าเจียงป่ าวชิงเปลียนไปทันที แต่เข็มเงิน ของนางอยู่ไกลเกินกว่าจะส่งผลกระทบอย่างเต็มที
เจียงฉิงถูกกดลงกับพื’นจนใบหน้านางฝังเข้าไปในดิน แต่นางยังคงดิ’นรนอยาก ตะโกนบอกให้เจียงป่ าวชิงรีบหนีไป เพราะพวกเขาคิดจะลงมือจับเจียงป่ าวชิง
เจียงป่ าวชิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วก้าวไปข้างหน้าพลางคํานวณระยะทางในใจ และมองสายตาของพวกเขาไปด้วย “พวกเจ้าปล่อยอาฉิงซะ ข้าเอาเงินมาให้แล้ว ถ้ามีเรืองอะไรก็คุยกันดี ๆ สิ”
ชายร่างใหญ่เหล่านั’นมองหน้ากัน ฉับพลันทันใดพวกเขาบุกเข้ามาหาเจียงป่ าวชิง “เงินก็ต้องการ แต่พวกข้าต้องการตัวเจ้าด้วยเช่นกัน!”
ในเวลาอันรวดเร็วเจียงป่ าวชิงก็ปาเข็มเงินหนึงกํามือใส่ชายสองคนทีอยู่ตรงหน้า สุดซึงพวกเขาทําสีหน้าทีดูบิดเบี’ยวพิกลในทันที และไม่นานพวกเขาสองคนก็ล้ม ลงไป แต่ในตอนนี’เอง พวกคนสองสามคนทีอยู่ด้านหลังเหมือนความโลภขึ’น สมอง พวกเขาคิดแค่ต้องการบุกเข้ามาจับตัวเจียงป่ าวชิงโดยทีไม่สนใจอะไรอีก แล้ว
แต่พวกเขากลับไม่มีโอกาสได้ก้าวไปข้างหน้าแม้แต่ก้าวเดียว
จู่ ๆ องครักษ์สองสามคนก็ปรากฏตัวออกมาราวกับมาจากในอากาศ แสงสีเงิน ของดาบยาวพุ่งเข้ามาฟันจนคนเหล่านั’นล้มลงไปกองบนพื’นทันที
ชัวขณะหนึง เลือดไหลนองไปทั วพื ‘นดิน
เจียงป่ าวชิงไม่สนใจคราบเลือดทีกระเด็นมาโดนตัว นางก้าวเข้าไปพยุงเจียงฉิง แล้วโยนผ้าทียัดอยู่ในปากของน้องสาวนางออก จากนั’นก็ปลดเชือกทีมือเล็กแล้ว กอดนางไว้
สองพีน้องกอดกันกลมเนื’อตัวสันเทา โชคดี! โชคดีจริง ๆ ทีอาฉิงไม่ได้เป็ นอะไร!
แม้จะไม่ใช่พีน้องแท้ ๆ แต่หลังจากพึงพาซึงกันและกันมานานหลายปี ระหว่าง นางกับเจียงฉิงก็ไม่ต่างจากพีน้องแท้ ๆ มาตั’งนานแล้ว
เจียงฉิงรู้สึกตื’นตันใจ นางเบะปากร้องไห้ทันที “ฮือ ๆ ๆ พี ทีจริงข้าอยากบอกพี ว่าไม่ต้องเข้ามา พวกเขาคิดจะลงมือกับพีแต่ข้าถูกอุดปากไว้จึงพูดไม่ได้ ฮือ… ข้า กลัวมากเลยจริง ๆ จ้ะ”
ถูกอุดปากตลอดทั’งคืน เจียงฉิงจึงพูดจาไม่คล่องเล็กน้อยอีกทั’งตอนนี’ยังร้องไห้ สะอึกสะอื’น ต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะพูดได้ชัดขึ’น
เจียงป่ าวชิงกอดเจียงฉิงและลูบแผ่นหลังของนางไม่หยุดพร้อมทั’งพูดปลอบนาง เบา ๆ “ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไรแล้ว เรืองมันผ่านไปแล้วนะ”
พวกองครักษ์เก็บดาบเปื’ อนเลือดและยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ
เจิ’งหนานก้าวออกมาข้างหน้าแล้วพูดขึ’นเสียงเบาว่า “แม่นางเจียง แม่นางเจียงฉิง คนเลวพวกนั’นถูกจัดการเรียบร้อยแล้วขอรับ พวกท่านจะกลับก่อนหรือว่าจะไปดู ด้วยกันขอรับ ?”
เจียงป่ าวชิงต้องนับถือความสามารถในการจัดการของกงจี’ ช่างรวดเร็วฉับไวดี จริง ๆ
แต่ถ้าไปดูในตอนนี’อาจเป็ นการยํ’าบาดแผลทางจิตใจเจียงฉิง เจียงป่ าวชิงจึงลังเล แต่เจียงฉิงกลับพูดขึ’นอย่างเด็ดเดียว “ข้าอยากไปดู”
เมือเจียงป่ าวชิงเห็นเจียงฉิงพูดมาเช่นนั’นนางก็พยักหน้า “ได้ งั’นเราไปดูด้วยกัน” นางชะงักไปครู่หนึงแต่ก็พูดต่อโดยหันไปบอกเจิ’งหนาน “เอ่อ… รบกวนเจ้าช่วย ไปบอกพีชายข้าหน่อยได้หรือเปล่าว่าเราไม่เป็ นไรแล้ว เขาจะได้เบาใจ”
ไม่นานเจียงหยุนชานก็ได้รับข่าวและรีบตามมาทันที เมือเห็นเจียงฉิงเขาก็ตาแดง กําด้วยความสงสารน้องสาว ทว่าตอนนี’เจียงฉิงใจเย็นลงแล้วและยังเป็ นฝ่ าย ปลอบเจียงหยุนชานอย่างเข้าใจ “พีหยุนชาน ข้าไม่ได้เป็ นอะไรเลย ก็แค่เนื’อตัว สกปรกไปหน่อย กลับบ้านไปอาบนํ’าก็ดีขึ’นแล้วจ้ะ”
จากนั’นสามพีน้องก็ไปทีวัดร้างด้วยกันภายใต้การบอกทางของพวกองครักษ์
กงจี’อยู่ทีนันแล้ว ดูเหมือนว่ าเขาจะรังเกียจความสกปรกในอากาศภายในวัดร้าง จึงยืนทําหน้าเบือหน่ายอยู่นอกวัด
เมือเจียงป่ าวชิงลงจากรถม้าก็เห็นเขาทันที เมือนางเห็นกงจี’ในตอนนี’ ในใจพลัน เกิดความรู้สึกมากมาย
ถึงอย่างไรพวกพีน้องของอีกฝ่ ายก็อยู่ทีนัน แม้กงจี ‘จะอยากเข้าไปกอดปลอบนาง มากเพียงใด เขาก็ต้องคํานึงถึงความเหมาะสมและความรู้สึกของนาง ครั’ งนี’เขาจึง ทําเพียงมองสํารวจนางอย่างละเอียดก่อนจะชักมีดสั’นทีซ่อนอยู่ตรงเอวนาง ออกมา
“หึ ช่างมีฝี มือจริง ๆ นะเจ้าน่ะ คิดจะใช้มีดสั’นเล่มนี’ต่อสู้กับพวกมันรึ ?” กงจี’ ถลึงตาใส่เจียงป่ าวชิงอย่างไม่สบอารมณ์ แม้เขาจะวางแผนอย่างมันใจว่ าไม่มี อะไรผิดพลาด แต่นางก็ยังมีแผนทีแย่ทีสุดอยู่กับตัว
เจียงป่ าวชิงรู้ว่าตัวเองเป็ นฝ่ ายผิดจึงเบียงสายตาไปทางอืนและแสร้งทําเป็ นไม่ได้ ยินพลางเดินเข้าไปในวัดและพยายามเปลียนหัวข้อสนทนาไปด้วย “เจ้าต้องมา จับคนตั’งมากมาย ขออภัยจริง ๆ ทีทําให้เจ้าต้องลําบาก”
กงจี’หัวเราะเยาะ เขามองออกว่านางจงใจเปลียนเรือง ทว่าแม้ดูออกแต่เขาก็ไม่พูด อะไร ตอนนี’เป็นเวลาทีควรไว้หน้านางไปก่อน รอถึงตอนทีไม่มีใครเขาค่อย จัดการนางอย่างช้า ๆ ตามแต่ใจ
กงจี’ใจเย็นลง เขาเลิกคิ’วขึ’นเล็กน้อย “เหอะ คนพวกนี’ก็แค่พวกอีกาจับกลุ่ม เท่านั’น ไม่มีอะไรให้ต้องลําบาก”
หลังจากทีพาเจียงฉิงออกไป พวกเขาก็ไม่ต้องกลัวว่าจะทําให้คนดี ๆ ต้องมาโดน ลูกหลงจากการบุกโจมตีคนร้าย พวกเขาจึงจับพวกคนทีสุมหัวกันอยู่ในวัดร้างจน หมดเกลี’ยงเสียเลย