แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 514 : ช่างวาดฝันไว้สวยงามมากจริง ๆ

เขานึกเรืองอะไรบางอย่างได้อีกครั’ง “แล้วผู้อพยพพวกนั’นเป็ นยังไงบ้าง ?”
“คนของกงจี’จับมัดและเรียกให้คนจากทีว่าการมาคุมตัวไปแล้ว เมือคนจากทีว่า การตรวจดูก็พบว่าผู้อพยพพวกนั’นมีโทษติดตัวมากมายซึงเป็ นเรืองใหญ่ ๆ ทั’งนั’น เลย คาดว่าคนจากทีว่าการคงทํางานล่วงเวลาเพือตรวจสอบและเตรียมตัดสินโทษ อยู่ในช่วงนี’”
เจียงป่ าวชิงหยุดชะงัก “ส่วนเจียงเอ้อยา… หึ ๆ” นางหัวเราะเสียงเยียบเย็น
ก่อนหน้านี’ตอนทีเจียงเอ้อยายังอยู่ทีจวน ไม่รู้ว่านางไปได้ยินจากไหนว่าเจียงป่ าว ชิงกับเจียงฉิงกําหนดวันเตรียมจะออกจากเมืองเพือไปไหว้พระทีวัดเทียนลู่เมือ วันก่อน ถึงได้วิงไปสมคบกั บโจรผู้อพยพแล้ววางแผนจับตัวเรียกเงินค่าไถ่
ตอนทีเลียวชุนหยู่ได้ยินเป็ นครั’งแรกว่าเจียงเอ้อยาซึงเป็น “ลูกพีลูกน้อง” เป็น คนทําเรืองนี’ เขาก็แทบไม่อยากเชือ แต่เมือครุ่นคิดในภายหลัง แม้อยู่ด้วยกันไม่ นาน เขาเองก็ดูออกว่านิสัยคนอย่างเจียงเอ้อยา ไม่ใช่เรืองแปลกเลยหากนางจะทํา เรืองเลวร้ายเช่นนี’ได้ลง
เลียวชุนหยู่ถอนหายใจยาว เขารู้สึกว่าในหูมีเสียงหึง ๆ อาจจะเพราะความโกรธ “เกรงว่านางคงคิดว่าครอบครัวเราเป็ นเด็กทีรํารวยอย่างกะทันหันและไม่รู้จัก ป้องกันตัวเอง ถึงได้กล้าลงมือกับครอบครัวของเราแบบนี’”
เจียงป่ าวชิงพยักหน้า เมือเห็นว่าเลียวชุนหยู่มีสีหน้าไม่สบายใจจึงพูดขึ’น “เจ้าเอง ก็อย่าไปคิดมาก รีบพักผ่อนและฟื’ นฟูร่างกายให้ดี ๆ เถอะ”
เลียวชุนหยู่พยักหน้าอย่างว่าง่าย
ตอนเทียงวัน ทีจวนเจียงได้รับจดหมายเชิญหนึงฉบับซึงถูกส่งมาจากองค์หญิงเต๋ อหลง ในจดหมายมีเนื’อความเชิญให้เจียงฉิงกับเจียงป่ าวชิงไปร่วมงานเลี’ยงชม ดอกไม้ทีจวนองค์หญิงเต๋อหลงจะจัดขึ’นในอีกไม่กีวันข้างหน้า
เจียงป่ าวชิงเคยได้ยินเกียวกับงานเลี’ยงชมดอกไม้ของจวนองค์หญิงเต๋อหลง และ เคยได้ยินหลินยู่หยุนพูดถึงว่างานนี’เกือบเรียกได้ว่าเป็ นงานเลี’ยงดูตัว ช่วงนี’ ลูกหลานกษัตริย์หลายองค์อายุถึงวัยแต่งงานแล้ว ประกอบกับว่ากันว่าองค์รัช ทายาททีคู่สมรสเสียชีวิตเป็ นเวลานานแล้วก็มีความตั’งใจอยากเลือกพระชายา
เช่นกัน ดังนั’น ทุกผู้คนทีสนใจเรืองแต่งงานทั’งหมดในเมืองหลวงต่างก็ เตรียมพร้อมทีจะลงมือ
เจียงป่ าวชิงเป็ นผู้หญิงทีรอกําหนดวันแต่งงานจากฮ่องเต้ เดิมทีงานเลี’ยงดูตัวเช่นนี’ ไม่เหมาะกับนาง แต่องค์หญิงเต๋อหลงคงอยากเชิญเจียงฉิงไปเข้าร่วมงานเลี’ยง จึง ได้เชิญเจียงป่ าวชิงด้วยเช่นกัน
แม้เจียงป่ าวชิงจะรู้สึกในใจว่าเจียงฉิงอายุเพียงสิบสองปี ซึงยังเป็ นเด็ก แต่ก็ทนต่อ สังคมกระแสกหลักไม่ไหวทีพากันคิดว่าเจียงฉิงถือเป็นเด็กผู้หญิงทีสามารถ พูดคุยเกียวกับการแต่งงานได้แล้ว
จะว่าไปก็แปลก ได้ยินมาว่างานเลี’ยงชมดอกไม้ของจวนองค์หญิงเต๋อหลงเชิญแต่ เด็กผู้หญิงจากครอบครัวทีมีอํานาจหรือไม่ก็มาจากครอบครัวขุนนางระดับสีขึ’น ไป แต่ครอบครัวของพวกนางไม่ใช่ทั’งสองอย่าง การทีมีจดหมายเชิญนี’มาถึงมือ จึงถือว่าเป็ นเรืองแปลก
แต่เมือเจียงป่ าวชิงครุ่นคิดอีกทีก็เข้าใจถึงความหมายโดยนัยทีแฝงไว้ สถานะของ อาฉิงของนางอาจไม่เพียงพอต่อการเป็ นพระชายาของบุตรหลานกษัตริย์ แต่ถ้าให้ เป็ นพระชายารองหรือนางสนมก็เป็ นไปได้อยู่
แหม… ช่างวาดฝันไว้สวยงามมากจริง ๆ
เจียงป่ าวชิงหัวเราะเย็นชาแล้วโยนจดหมายเชิญไปไว้ด้านข้างพลางคิดว่าถ้ามีเวลา ว่างในช่วงบ่ายก็ค่อยไปถามความเห็นอาฉิง
เมือมีเวลาว่างแล้ว จู่ ๆ เจียงป่ าวชิงก็เห็นเจิ’งหนานปรากฏตัวออกมาอีกครั’ง และ กําลังเดินถือกล่องเล็ก ๆ หนึงกล่องเข้ามาในตัวบ้านด้วยสีหน้าจําใจ ช่วงนี’เจิ’ง หนานปรากฏตัวบ่อยขึ’นกว่าเดิม นางรู้สึกชืนชมสาวน้อยคนนี’ทีปลอมตัวเป็ น ผู้ชายพร้อมแฝงกายอยู่ในกลุ่มองครักษ์ และรู้สึกว่านิสัยทีเข้มแข็งทรหดของเจิ’ง หนานนั’นตรงกับรสนิยมของนางมาก
“มีธุระอะไรรึ ?” เจียงป่ าวชิงถาม
เจิ’งหนานนํากล่องไปวางลงบนโต๊ะไม้ดอกเหมยสีดําเล็ก ๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “แม่นางดูเอาเองเถอะ”
เจียงป่ าวชิงเปิ ดกล่องด้วยความสงสัยและพบว่าสิงทีอยู่ภายในนั’นคุ้นเคยอย่างมาก มันคือสิงของทีนางนําไปจํานําทีโรงรับจํานําเมือวันก่อน ซึงเมือนางลองเดาดูก็ เข้าใจได้ “นายท่านของเจ้าเป็นคนทําเรืองนี’รึ ?”
เจิ’งหนานยังคงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย “นายท่านบอกว่าสิงของพวกนี’ ไม่แย่ นําไปจํานําก็เสียดายเปล่า ๆ เขาจึงไถ่คืนกลับมาให้แม่นางเจียงและยังบอก อีกว่าถ้าแม่นางเจียงไม่พอใจทีเขาไถ่คืนกลับมาให้ก็ให้แม่นางทุบมันให้แตกด้วย ตัวเอง และทําเหมือนว่าเขาไม่เคยทําเรืองนี’”
เจียงป่ าวชิงรู้สึกโมโหเล็กน้อย “ของดี ๆ ทําไมข้าต้องทุบให้แตกด้วย นีเขาไม่มี อะไรทํารึไงกัน ?” นางเหมือนจะรู้ว่าคําพูดโมโหในช่วงหลังของกงจี’นั’นมาได้ อย่างไร อาจเป็ นเพราะโกรธทีนางการเงินขัดสนแต่กลับยอมเอาของไปจํานํา แทนทีจะมารบกวนเงินจากเขา
เจียงป่ าวชิงเล่นกับของพวกนั’นสักครู่ แล้วค่อยสังให้มีหลิวช่ วยนํากลับไปไว้ใน ห้องเก็บของเหมือนเดิม จากนั’นก็ถือจดหมายเชิญจากจวนองค์หญิงเต๋อหลงไปหา เจียงฉิง เมือเห็นว่าเจียงฉิงลงจากเตียงและกําลังมองดอกสาลีข้างนอกอย่างเหม่อ ลอยอยู่ริมหน้าต่าง นางก็เอ่ยถามเด็กหญิง “ร่างกายดีขึ’นหรือยังอาฉิง ?”
เจียงฉิงดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว นางหันกลับมาส่งยิมหวานให้เจียงป่ าวชิง ‘ “พีสาว ไข้ลดไปบ้างแล้ว ข้าก็ดีขึ’นแล้วล่ะจ้ะ”
เจียงป่ าวชิงปิ ดหน้าต่าง “ตากแดดพอแล้ว อีกเดีAยวถ้ามืดคํามีลมแรงเจ้าจะแย่เอา อ้อ แล้วอย่าอยู่ตรงทีทีลมโกรกล่ะ”
เจียงฉิงพยักหน้า นางใส่รองเท้าในบ้าน เดินตามหลังเจียงป่ าวชิงเข้าไปในห้อง
ตอนนี’เป็ นช่วงฤดูใบไม้ผลิ มีแจกันวางอยู่บนตู้ลิ’นชักในห้องด้านในและมีดอกไม้ ทีปี’ หลิวเด็ดมาจากในสวนเสียบอยู่ในนั’น เมือดอมดมก็ซาบซ่านไปทัวจิตใจและ ทําให้รู้สึกมีชีวิตชีวาเมือได้มองดู
เจียงป่ าวชิงส่งจดหมายเชิญให้เจียงฉิง “จดหมายเชิญจากจวนองค์หญิงเต๋อหลง เจ้าอยากไปไหม ?”
เจียงฉิงรับมาเปิ ดดูก่อนจะวางลงบนโต๊ะ “ข้ายอมฝึ กเขียนตัวอักษรอยู่ทีบ้าน ดีกว่า งานเลี’ยงเข้าสังคมพวกนั’นยุ่งยากมาก ข้าไม่ค่อยชอบเลยจ้ะพี”
เจียงฉิงไม่ชอบงานเลี’ยงเข้าสังคมเหล่านั’นมาแต่ไหนแต่ไร เจียงป่ าวชิงเองก็ เช่นกัน แต่จดหมายเชิญไปงานเลี’ยงชมดอกไม้ทีมีจุดประสงค์อืนแฝงอยู่นี’ทําให้ นางตระหนักได้ถึงปัญหาหนึงคือไม่ว่าอย่างไร สักวันเจียงฉิงก็ต้องโตเป็ นผู้ใหญ่ แม้นางรู้สึกว่าผู้หญิงไม่จําเป็ นต้องแต่งงานก็สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ แต่ถ้าหากว่าตัวอาฉิงเองอยากแต่งงานล่ะ… คงไม่สามารถให้นางไปเรียนรู้งาน เลี’ยงเข้าสังคมเหล่านั’นหลังจากทีนางแต่งงานแล้วใช่ไหมเล่า ?
เมือเจียงป่ าวชิงคิดได้ดังนั’นก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย ทว่าลึก ๆ แล้วในใจนางคิดว่า งานเลี’ยงชมดอกไม้ทีจวนองค์หญิงเต๋อหลงนั’นเหมือนจะมีอะไรแฝงอยู่เบื’องหลัง มากเกินไป ไม่เหมาะทีจะให้อาฉิงไปฝึ กวางตัวในการเข้าสังคมทีนัน
เจียงป่ าวชิงไตร่ตรอง “ฮืม… ในเมือเป็นเช่นนี’ ถ้าอย่างนั’นเดีAยวข้าจะตอบกลับ จดหมายของจวนองค์หญิงเต๋อหลงไปว่าเจ้าไม่ไปนะ”
จู่ ๆ เจียงฉิงตระหนักได้ถึงปัญหาหนึง นางลังเลเล็กน้อย “พีสาว ถ้าเราปฏิเสธคํา เชิญของจวนองค์หญิงจะเป็ นการนําปัญหาอะไรมาสู่พวกพี ๆ หรือเปล่าจ๊ะ ?”
เจียงป่ าวชิงหลุดขํา “หึ ๆ จะมีปัญหาอะไรได้ล่ะ เจ้าตัวเล็กเอ๋ย เจ้าฟื’ นฟูร่างกาย ให้สบายใจเถอะ อย่าไปคิดอะไรทีน่าสับสนปวดหัวเลย” พูดแล้วนางก็ไปเขียน จดหมายด้วยถ้อยคําละมุนละม่อม โดยบอกว่าช่วงนี’น้องสาวไม่ค่อยสบาย ทางเรา เสียใจอย่างยิงทีต้องปฏิเสธคําเชิญจากจวนองค์หญิงเต๋อหลง
แต่สิงทีจวนองค์หญิงเต๋อหลงตอบกลับมาคือ… ส่งหมอหลวงมาให้แล้ว
เจียงป่ าวชิงรู้จักหมอหลวงคนนี’ เขาแซ่หลี ตอนทีรักษาอาการให้ไทเฮาในวัง หมอหลวงมากประสบการณ์กว่าห้าสิบปี คนนี’ต้องการศึกษารําเรียนทักษะการ ฝังเข็มของนางอย่างกระตือรือร้น
หมอหลวงหลีเก้อเขินเมือเห็นเจียงป่ าวชิง “ขะ… ข้าบอกกับองค์หญิงแล้วว่า ความสามารถในการรักษาโรคของแม่นางเจียงยอดเยียมมากและไม่จําเป็ นต้องส่ง ข้ามาด้วยซํ’า แต่ดูเหมือนว่าองค์หญิงจะกังวลว่าแม่นางเจียงจะเป็ นห่วงน้องสาว มากจนสับสน เพือความมันใจ องค์หญิงจึงสั งให้ข้ามาตรวจอาการน้องสาวของ แม่นางเจียง”