แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 526 : เจ้าข่มขู่ข้า

ตลอดมา ผู้หญิงกับเด็กคนนั’นเป็ นเพียงสัญลักษณ์ในใจคุณหญิงกง แต่เมือได้ฟัง หลิวจิ’งอีAอธิบายอย่างจริงจัง จู่ ๆ คุณหญิงกงก็รู้สึกตืนเต้นในใจ

นีเป็ นหลานทีนางรอคอยมานานแสนนานเชียวนะ!

แต่แน่นอนว่าคุณหญิงกงไม่ได้แสดงความตืนเต้นทีค่อนไปทางดีใจนี’ออกมาทาง สีหน้า นางหลุบตาลงแล้วพูดด้วยนํ’าเสียงน่าเกรงขามว่า “นีคือลูกนอกสมรสไง

เล่า ผู้หญิงจากครอบครัวดี ๆ ทีไหนจะทําเรืองแบบนี’ได้ ทีบ้านยอมให้นางเข้าไป เป็ นเมียน้อยก็ถือว่าเมตตามากแล้ว!”

เมือสักครู่หลิวจิ’งอีAยังกลัวว่าตัวเองจะทําให้แม่เขาโกรธอีก แต่เมือได้ฟังความ รังเกียจทีมีต่อซูรุ่ยเอ๋อร์ในคําพูดของแม่ตัวเอง เขารีบพูดขึ’นทันที “แม่ การมีลูก นอกสมรสไม่ใช่สิงทีนางสามารถทําได้โดยลําพัง ถ้าแม่บอกว่านีไม่ใช่เรืองที ผู้หญิงจากครอบครัวดี ๆ เขาทํากัน หรือว่านีเป็ นเรืองทีคุณชายจากครอบครัวดี ๆ สามารถทําได้ ?! เราสองคนก็ถือว่าพอ ๆ กันนันแหละแม่  และเราสองคนก็ไม่ มีใครรังเกียจใครด้วย!”

คุณหญิงกงเบิกตากว้าง หลิวจิ’งอีAทําให้นางโมโหจนพูดไม่ออกเลยก็ว่าได้

เกิดความเงียบขึ’นแต่ไม่นานเสียงเลิกม่านประตูก็ดังขึ’นทําลายความเงียบนี’ เป็ นซู รุ่ยเอ๋อร์ทีอุ้มหยวนหยวนออกมาจากในบ้าน แม้ตอนนี’จะเป็ นช่วงฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่อากาศยังคงหนาวเย็นอยู่เล็กน้อย เสียวหยวนหยวนจึงถูกห่ออยู่ในผ้าอ้อมและ ตอนนี’เด็กน้อยกําลังหลับสนิทอยู่ในห่อผ้า

สายตาคุณหญิงกงไปหยุดทีซูรุ่ยเอ๋อร์แล้วนางก็ขมวดคิ’ว

ผู้หญิงคนนี’รูปลักษณ์สวยงามแลดูยัวยวน หน้าตาแบบนี  ‘ไม่เรียบร้อยเลยสักนิด นางไม่ชอบ!

หลิวจิ’งอีAรีบเข้าไปหาหญิงคนรักด้วยท่าทางตกใจ “รุ่ยเอ๋อร์เจ้าออกมาทําไม อากาศข้างนอกเย็นและสุขภาพเจ้ายังไม่ค่อยดี รีบกลับเข้าบ้านเถอะ”

ซูรุ่ยเอ๋อร์ไม่สนใจหลิวจิ’งอีA นางอุ้มลูกมายืนโค้งตัวทําความเคารพคุณหญิงกง “สวัสดีเจ้าค่ะคุณหญิงกง ตอนอยู่ในบ้านข้าได้ยินว่าคุณหญิงบอกว่าต้องการพบ ข้า ข้าจึงอุ้มลูกออกมาเจ้าค่ะ”

คุณหญิงกงเห็นว่าหลิวจิ’งอีAรู้สึกตืนตระหนกต่อปี ศาจสาวคนนี’มาก แต่ปี ศาจสาว กลับดูเหมือนไม่ค่อยสนใจลูกชายของนาง นางจึงรู้สึกไม่พอใจอีกครั’ง นางคิดมา ตลอดว่าผู้หญิงทีชือซูรุ่ยเอ๋อร์คนนี’ใช้วิธีอะไรถึงได้ทําให้ลูกชายของนางเกาะติด ได้มาตลอดและทําให้ลูกชายของนางเอาใจออกห่างจากครอบครัวเช่นนี’ แต่ใคร จะไปคิดว่าสถานการณ์จริงดูเหมือนจะกลับกัน ดูเหมือนว่าคนทีเป็ นฝ่ ายเข้าไป เกาะติดคือลูกชายของนางเองเสียมากกว่า

ไม่ต้องพูดเลยว่าการกระทบกระทังนี  ‘ยิงใหญ่  มากเพียงใด

แต่ตอนทีสายตาของคุณหญิงกงจับจ้องไปทีเด็กทารกตัวน้อยในผ้าอ้อม เรืองพวก นี’ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป

คุณหญิงกงเบิกตากว้างมองดูหลานตัวน้อยแต่อ้วนตุ๊ต๊ะผิวขาวนวลทีขดตัวอยู่ใน ผ้าอ้อม

ไอ้ยา! หลานชายของนางหน้าตาจิ’มลิมดีมากจริง ๆ ไม่ ‘ เห็นเหมือนนางปี ศาจสาว นีเลย เขาดูจมูกโด่ง แล้วปากเล็ก ๆ นีก็เหมือนถอดแบบออกมาจากพ่อของเขา ชนิดทีว่าเหมือนกันไม่มีผิดเพี’ยน

คุณหญิงกงมองดูอย่างชอบใจ นางอยากเข้าไปอุ้มหลานด้วยตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด

และในขณะนี’ เหมือนหยวนหยวนตัวอ้วนทีอยู่ในผ้าอ้อมกําลังจะตืนแล้ว เปลือก ตาเล็กของเขายังคงปิ ด แต่ใบหน้าย่นยู่และอ้าปากเหมือนจะร้องไห้ ซูรุ่ยเอ๋อร์จึง รีบตบผ้าอ้อมเบา ๆ อย่างชํานาญทําให้เจ้าทารกเสียวหยวนหยวนหลับไปอีกครั’ง

คุณหญิงกงรู้สึกตืนเต้นเมือได้เห็น นีคือหลานชายของนาง เขาเป็ นเด็กทีผูกพันกับ นางทางสายเลือดบนโลกใบนี’!

“เด็กนีหน้าตาดีมาก…” ผ่านไปสักครู่คุณหญิงกงพูดออกมาจนได้ ความน่าเกรง ขามแบบตอนแรกทีเข้ามาในบ้านหายไปจนหมดสิ’น

ซูรุ่ยเอ๋อร์อุ้มลูกไว้ในอ้อมกอดแล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่เจ้าค่ะ ได้ทั’งข้าและพ่อของ เขา”

คุณหญิงกงพยายามวางท่าและพูดขึ’นอย่างไม่พอใจ “ข้าเห็นว่าได้พ่อเขามากกว่า หน่อยนะ ตอนทีจิ’งอีAยังเล็ก เขาก็หน้าตาแบบนี’แหละ”

แน่นอนว่าซูรุ่ยเอ๋อร์จะไม่ไปโต้เถียงเรืองนี’ให้น่าเบือเปล่า ๆ นางเม้มปากขําแต่ ไม่ได้พูดอะไร

แต่หลิวจิ’งอีAกลับเป็ นห่วง “รุ่ยเอ๋อร์ ข้าว่าเจ้าอุ้มลูกกลับเข้าไปในบ้านเถอะ อากาศ เริมเย็นลงมากอีกแล้ว ข้างนอกมีลมโกรก ผ่านไปสองสามวันถ้าหากว่าอากาศอุ่น ขึ’นเจ้าค่อยอุ้มลูกออกมา”

ซูรุ่ยเอ๋อร์ส่งทารกให้กับหลิวจิ’งอีA “พีอีAอุ้มลูกเข้าบ้านเถอะ ข้าจะอยู่คุยกับท่านแม่ ของพีสักหน่อย”

หลิวจิ’งอีAตกตะลึง “จะคุยอะไรกัน ?”

ซูรุ่ยเอ๋อร์ถลึงตาใส่อีกฝ่ ายอย่างน่ากลัวจนหลิวจิ’งอีAรู้สึกจิตใจสันไหว ถึงขนาดนี’ แล้วเขาจะยังไม่เชือฟังอีกได้อย่างไร จึงรีบตอบรับแล้วอุ้มลูกกลับเข้าไปในบ้าน

คุณหญิงกงตกตะลึงเมือได้เห็น ท่าทางทีดูไร้อนาคตเช่นนี’คือลูกชายของนางจริง ๆ รึ ?

เด็กน้อยหยวนหยวนถูกอุ้มเข้าไปในบ้านแล้ว ตอนนี’คุณหญิงกงไม่เห็นหลานชาย อีก นางจึงเหมือนมีอะไรมารบกวนใจและรู้สึกไม่พอใจจริง ๆ ตอนทีเผชิญหน้า กับซูรุ่ยเอ๋อร์นางจึงชักสีหน้าเล็กน้อย “เจ้าอยากจะคุยอะไร ?”

ซูรุ่ยเอ๋อร์พูดยิม ๆ ‘ “ไม่มีอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ เพียงแต่ช่วงนี’ตระกูลหลิวมักจะ ส่งคนมาทีนีหลายคนใช่ไหมเจ้าคะ ?”

คุณหญิงกงส่งเสียงออกมาทางจมูกอย่างเย็นชา “ถ้าหากว่าเจ้ากลับไปทีบ้าน กับจิ’งอีAอย่างเชือฟัง ก็จะไม่มีเรืองพวกนี’มากวนใจเจ้า”

เมือนึกถึงหลานชายทีน่ารักคนนั’นอีกครั’ง แต่นางกลับไม่ได้ยืนมองดูหลานอีก ในตอนนี’ ความเคียดแค้นของคุณหญิงกงทีมีต่อซูรุ่ยเอ๋อร์จึงรุนแรงขึ’นเรือย ๆ

ซูรุ่ยเอ๋อร์เมินเฉยต่อความไม่พอใจทีแผ่กระจายออกมาจากคุณหญิงกง แต่เลือกที จะยิมอย่ ‘ างเกียจคร้านแทน “กลับไปในฐานะเมียน้อยหรือเจ้าคะ ?”

“ทําไม เป็ นเมียน้อยนีมันทําให้เจ้ารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมมากนักรึไง ?” ในความคิดของคุณหญิงกง การให้เป็ นเมียน้อยถือว่าเป็ นการให้ความเมตตาต่อ ผู้หญิงทีไม่รู้ทีมาทีไปคนนี’มากแล้ว “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้ามีลูกให้จิ’งอีA เจ้าแตะธรณี ประตูของตระกูลหลิวไม่ได้ด้วยซํ’า”

“คุณหญิงทําเหมือนว่าข้าเสียดายตระกูลหลิวของพวกท่านมากอย่างนั’นแหละ” ตาแป๋ วของซูรุ่ยเอ๋อร์กลอกไปมา “คุณหญิงลองเดาสิว่าถ้าหากข้าพาหยวนหยวน ไปจากเมืองหลวงในเวลานี’ พีอีAเขาจะอยู่ทีนีหรือจะตามเราสองแม่ลูกไปให้ไกล

?”

คุณหญิงกงรู้สึกตกใจจนหน้าถอดสีกับคําว่า “ไปให้ไกล” ทันใดนั’นนางก็นึก ย้อนกลับไปถึงท่าทางไร้อนาคตของลูกชายเมือสักครู่

ใช่ว่าเขาจะทําไม่ได้!

คุณหญิงกงรู้สึกว่าหายใจติดขัด นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจับแขนหญิงชราข้าง ๆ เพือประคองร่างตัวเอง

หญิงชราคนนั’นเห็นว่าคุณหญิงกงถูกซูรุ่ยเอ๋อร์กดดันจนแทบจะพูดไม่ออก สายตาของนางสันไหว สุดท้ายนางแหกปากตะโกนเสียงดัง  “คุณชายสองเจ้าคะ!

คุณชายรีบออกมาดูสิเจ้าคะว่าคุณหญิงใกล้จะถูกปี ศาจสาวคนนี’ทําให้โมโหจน เป็ นลมอยู่แล้วนะเจ้าคะ!”

เสียงตะโกนนี’ดังมากจนคุณหญิงกงเองก็ยังตกใจ “ชุนหยุน เจ้าจะตะโกนทําไม

?!”

หญิงชราตะโกนดังเกินไปจนทําให้เด็กตืน เสียงร้องไห้จ้าดังออกมาจากในบ้าน ตอนนี’คุณหญิงกงไม่สนใจอย่างอืนแล้ว นางพูดขึ’นอย่างร้อนใจ “หยวนหยวน เป็ นอะไรถึงร้องไห้ คงไม่ใช่อุ้มไปเผลอกระแทกทีไหนหรอกนะ” นางรู้สึก ร้อนรนมากแต่ก็ไม่สามารถบุกเข้าไปในบ้านคนอืนโดยไม่สนใจอะไรได้ นาง มองซูรุ่ยเอ๋อร์ทีอยู่ด้านข้างและพูดขึ’น “เจ้ายังจะยืนตะลึงอยู่ทีนีทําไมอีก รีบเข้า ไปดูลูกสิ!”

แน่นอนว่าคนเป็นแม่อย่างซูรุ่ยเอ๋อร์ร้อนใจราวกับถูกเผา แต่ตอนนี’นางยังคงทําใจ แข็งแล้วพูดกับคุณหญิงกง “สิงทีข้าเพิงพูดไปเมือสักครู่ คุณหญิงต้องคิดให้ดี ๆ นะเจ้าคะ” พูดจบนางเข้าไปในบ้านอย่างเร่งรีบเพือไปกล่อมลูก

เห็นได้ชัดว่าคุณหญิงกงขวัญหนีดีฝ่ อ หลิวจิ’งอีAเลิกม่านประตูออกมา “แม่ แม่ไม่เป็ นไรใช่ไหม ?”

หญิงชราด้านข้างกําลังจะพูดใส่ไฟ แต่คุณหญิงกงกลับเงยหน้าขึ’นมาถลึงตาใส่ นาง ทําจนหญิงชราคนนั’นหน้าซีดและเงียบปากทันที

คุณหญิงกงถามอย่างร้อนใจ “หยวนหยวนไม่เป็ นอะไรใช่ไหม ?”

หลิวจิ’งอีAเผยรอยยิมออกมาให้เห็น ‘ “เขาไม่เป็ นไร แค่ตกใจเสียงดังเลยตืนและ ต้องการหาแม่ของเขาเท่านั’น เด็กคนนี’ห่างแม่เขาไม่ได้แม้เพียงครู่เดียว”

คุณหญิงกงเหมือนถูกคําพูดทิมแทงความคิดของตัวเอง และตอนทีนางสบตากับ สายตาของลูกชายทีเหมือนมองนางออก นางก็หลบสายตา “เจ้าพูดอะไรของเจ้า

?!”

หลิวจิ’งอีAพูดอย่างเคร่งขรึม “แม่ หยวนหยวนกับรุ่ยเอ๋อร์พวกเขาสองแม่ลูกคือ ชีวิตของกันและกัน แม่ไม่ต้องคิดอะไรให้มันซับซ้อนเพราะแม่อาจจะเหลือพีชาย ทีกตัญ;ูเคียงข้างแม่เพียงคนเดียว!”

“เจ้าขู่ข้า!” คุณหญิงกงใช้มือป้องหน้าอก ทําท่าทางหายใจไม่ทัน “แม่!” หลิวจิ’งอีAตกใจทันที

จังหวะนี’เจียงป่ าวชิงจึงก้าวเข้าไปอย่างสุขุม “หมออยู่นีเจ้าค่ะ คุณหญิงกง ข้าจะ ช่วยตรวจอาการให้เองเจ้าค่ะ” แม้นางจะเห็นคุณหญิงกงดูเหมือนจะหายใจไม่ ทัน แต่สีหน้าของคุณหญิงกลับไม่เหมือนคนกําลังไม่สบายจึงก้าวไปข้างหน้าแล้ว จับข้อมือของคุณหญิงกงมาตรวจจังหวะชีพจร

หญิงชราทีอยู่ข้างกายคุณหญิงกงตกใจทันที “เจ้าเป็ นใคร จะทําอะไร ?!”

หลิวจิ’งอีAห้ามหญิงชราคนนั’น ปากก็พูดขึ’นเสียงดัง “แม่นางเจียงเป็ นหมอเทวดาที เคยรักษาพระนางเจียฮุ่ยและองค์ไทเฮา ให้นางตรวจอาการแม่ข้า เจ้าไม่ต้องยุ่ง”

หญิงชรามีความหวาดกลัวหลิวจิ’งอีAจึงรีบถอยไปอยู่ด้านข้างทันที

เจียงป่ าวชิงปล่อยข้อมือคุณหญิงกงแล้วพูดขึ’นช้า ๆ “น่าแปลก ร่างกายของ คุณหญิงแข็งแรงมากและไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย เกรงว่านีคืออาการเพียงแค่ ‘อารมณ์หวันไหว  ’ ชัวขณะก็  เท่านั’นเองเจ้าค่ะ”

สีหน้าคุณหญิงกงยําแย่ นางหน้าเขียวบ้างม่วงบ้าง เจียงป่ าวชิงคนนี’เหลือแค่พูด ออกมาตรง ๆ ว่านางเสแสร้งแกล้งทําเท่านั’น!

นางฟังเข้าใจถึงความหมายแฝงในคําพูด แน่นอนว่าหลิวจิ’งอีAเองก็ฟังเข้าใจเช่นกัน

หลิวจิ’งอีAมีสีหน้ายากทีจะเชือ แต่จากนั’นท่าทางเขาเปลียนเป็ นห่อเหียวอย่างช้า ๆ “แม่ หากแม่ทําเช่นนี’เพือบีบบังคับให้ข้ายอมจํานน แม่คิดผิดมหันต์…”