แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที 468 : สัญญาว่าจะตอบแทน

กงจีเปลียนเรืองพูด “ช่วงนีฮ่องเต้หยุดงาน ในทีสุดข้าก็มีเวลาว่างสักที ข้าพาเจ้า ออกไปเดินเล่นข้างนอกดีไหม ?”

“ได้จริงรึ ?” เจียงป่ าวชิงลิงโลดอยู่ในใจ นางซุกอยู่ในอ้อมกอดของกงจีและ เหลือบมองเขาเล็กน้อย “คนงานยุ่งอย่างเจ้าก็สามารถหาเวลาออกไปเดินเล่นเป็น เพือนข้าได้ด้วยรึ ?”

“ซนนักนะ” กงจีบีบแก้มนวลเบา ๆ “วันพรุ่งจะให้ข้ามารับเจ้าเวลาไหน ?”

“ไม่ต้องหรอก วันพรุ่งตอนกลางวันเจ้าไปรอข้าทีโรงเตีEยมหยุนช่างก็ได้ ข้าได้ยิน ว่าอาหารเช้าทีนันอร่อยหลายอย่าง อยากลองมานานแล้ว” เจียงป่ าวชิงพูดย่าง สนใจใคร่รู้

กงจีพยักหน้ารับยิม ๆ

“แต่ว่า…” เจียงป่ าวชิงนึกเรืองอะไรบางอย่างได้จึงหยุดชะงักเล็กน้อย “ทีบ้าน เจ้าเป็ นยังไงบ้าง พวกเขายังใช้วิธีลอบกัดเจ้าอยู่ไหม ?”

ฉลองปี ใหม่ปี นีกงจีจําเป็ นต้องกลับไปฉลองทีจวนโฮ่ว เมือถึงตอนนันญาติ ๆ จะ มารวมตัวกันเต็มจวน มีเพียงคุณหญิงช่างเท่านันทีเป็นนําหนึงใจเดียวกันกับเขา กงจีเป็ นคนเย่อหยิงจึงไม่สนใจสิงนี แต่ทุกครังทีเจียงป่ าวชิงนึกถึง นางมักรู้สึก เป็ นห่วงเขาเสมอ

กงจียิมแหย ๆ  “เหอะ ก็แค่ตัวตลกกลุ่มหนึง แม้ยากจะรับมือแต่ก็ไม่ถือว่าจัดการ ยากอะไร เมือไม่กีวันก่อนข้าสร้างหลุมพรางขึนมาทําให้เกิดความสูญเสียมากมาย ในกิจการงานทีอยู่ภายใต้ชือของพวกเขา คิดดูแล้วตอนนีพวกเขาคงกําลังวุ่นวาย อยู่ไม่น้อย”

บอกว่าเป็นงานภายใต้ชือของพวกเขา แต่เจียงป่ าวชิงรู้ว่านันคือทรัพย์สินจวนโฮ่  ว ทีพวกเขาแย่งไปจากกงจี

เจียงป่ าวชิงพลิกมือกลับไปกอดกงจีแล้วพูดขึนเสียงเบาว่า “เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะ อยู่กับเจ้าเสมอ”

กงจีหยุดชะงักแต่ก็กระชับกอดนางแน่นราวกับต้องการนําเด็กสาวตรงหน้านีฝัง เข้าไปในสายเลือดของเขาอย่างไรอย่างนัน

“เมือวันก่อนข้าช่วยฮ่องเต้ทํางานสกปรก” จู่ ๆ กงจีก็พูดขึนอย่างกะทันหัน “ฮ่องเต้ทรงสัญญากับข้าว่าจะตอบแทนข้า และข้าสามารถขออะไรก็ได้ตามใจ ชอบ ขอแค่ไม่มากจนเกินไปฮ่องเต้ก็ทรงยินยอม”

เจียงป่ าวชิงพูดยิม ๆ  “ถ้าอย่างนันก็ดีเลย เจ้าสามารถขอให้ฮ่องเต้คืนตําแหน่งให้ เจ้าได้หรือเปล่า ?”

ตําแหน่งติงกัวโฮ่ C ว เดิมเป็ นของบ้านใหญ่ตระกูลกง และผู้สืบทอดตําแหน่งติงกัวC โฮ่วในตอนนันคือกงหยวนเฟิ งผู้เป็ นพ่อของกงจี เขาถูกลอบสังหารตอนออกไป ข้างนอก และกงจีก็ถูกวางยาพิษรุนแรงจนขาเป็ นอัมพาตและเกือบไม่มีชีวิตรอด กลับมา ลูกชายคนโตของตระกูลกงมีเพียงกงจีเท่านัน แต่แน่นอนว่าคนพิการไม่ สามารถสืบทอดตําแหน่งติงกัวโฮ่ C วได้ ตําแหน่งติงกัวโฮ่ C วรวมถึงกิจการงาน ทังหลายทีอยู่ในความดูแลของพวกเขาจึงตกเป็ นของกงหยวนหยู่ทีเป็ นบ้านรอง

ทังวงศ์ตระกูลรวมถึงเจ้าของจวนโฮ่ว กงผู้เป็ นท่านปู่ ทีกงจีเคารพมากสุดต่างก็ไม่ มีใครยืดอกออกมาพูดแทนเด็กกําพร้าและหญิงหม้ายอย่างพวกเขาสองแม่ลูกเลย

ชายหนุ่มทีเคยใจร้อนฮึกเหิมอย่างกงจีจึงเปลียนเป็ นคนเย็นชาในชัวข้ามคืน นิสัย  ของเขาเริมแปลกประหลาดขึนทุกวัน ๆ และหลังจากทีเขาโวยวายทีบ้านยกใหญ่ ก็หนีออกจากบ้านไปทันที

การจากไปครังนีเป็ นเวลาเกือบสิบปี แล้ว และกงหยวนหยู่ผู้เป็ นคนคุมหางเสือ ของบ้านรองก็แต่งตังลูกชายของเขาให้เป็ นผู้สืบทอดตําแหน่งติงกัวโฮ่ C วแล้วด้วย …เป็นเช่นนีก็ยากเหลือเกินทีกงจีจะแย่งสิงทีควรเป็ นของเขากลับคืนมา ดังนัน เมือเจียงป่ าวชิงได้ยินว่าฮ่องเต้ทรงสัญญาว่าจะตอบแทนกงจีในตอนนี นางจึงนึก

ถึงเรืองตําแหน่งแทบจะในทันที นางรู้ว่าแท้จริงแล้วกงจีไม่สนใจตําแหน่งติงกัวC โฮ่วเลย สิงทีเขาสนใจคือความหมายแฝงทีอยู่เบืองหลังตําแหน่งติงกั  วโฮ่ C วต่าง หากนันก็  คือสิงทีเคยเป็ นของเขาแต่ถูกพรากจากไปนันเอง

ทว่ากงจีกลับส่ายหน้า

ใบหน้าทีอยู่ภายใต้แสงเทียนของชายหนุ่มรูปงามผู้สูงศักดิD แม้มีความเอ้อระเหย ในแบบของเขาแต่ก็มีความเย่อหยิงโดยธรรมชาติผสมอยู่  “สิงทีพวกเขาเคยพราก ไปจากข้า ข้าจะให้พวกเขาถือกลับมาให้ข้าด้วยมือของพวกเขาเอง!” เขา หยุดชะงักเล็กน้อยแล้วมองเจียงป่ าวชิงด้วยสายตาร้อนแรง “แต่มีอีกเรืองที สามารถยืมอํานาจของฮ่องเต้ได้”

แววตากงจีมุ่งมันมาก ต่  อให้เป็ นคนโง่ก็สามารถเข้าใจความหมายแฝงในแววตา ของเขาได้ ฉะนันไม่ต้องพูดถึงเจียงป่ าวชิงเลย นางเข้าใจได้ทันทีว่าเขาหมายถึง เรืองอะไรและแน่นอนใบหน้านางแดงกําก่อนจะพูดพึมพํา “ข้ายังถือว่าเด็ก อยู่…”

กงจีรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก “แก้วตาดวงใจของข้า หลังปี ใหม่เจ้าก็อายุสิบเจ็ดเต็ม ยังเด็กตรงไหนรึ ?” เขาเงียบไปครู่หนึง สายตาของเขาก็เลือนตําลงเล็กน้อย ก่อนจะหยุดอยู่ตรงจุดทีอิมเอิบคู่หนึงบนร่างบาง แล้วเขาก็พูดขึนอย่างมี ความหมาย “…ตรงอืนก็ไม่ถือว่าเล็กแล้วด้วย”

เจียงป่ าวชิงเข้าใจสิงทีกงจีหมายถึงได้ทันที มือเรียวคว้าหมับ บิดเนืออ่อนทีแขน ของเขาจนเป็ นรอยแดงวงใหญ่

ถ้าหากเป็ นคนอืนเกรงว่าคงเจ็บจนส่งเสียงร้องออกมาแล้ว แต่กงจีกลับมีสีหน้า ราบเรียบและเลิกคิวพูดกําชับนางซะอย่างนัน “ระวังมือเจ้าด้วย อย่าบิดจนเจ็บมือ ตัวเองซะล่ะ”

“…” เจียงป่ าวชิงเก็บมือกลับมาอย่างแค้นใจ

“แต่ตอนนีฮ่องเต้ทรงกําลังอยู่ในช่วงเลือกพระราชบุตรเขยให้กับองค์หญิงจิงยู่ ข้าจึงไม่อยากไปให้เห็นหน้าในตอนนี” กงจีบีบแก้มเจียงป่ าวชิงด้วยใบหน้ายิม แย้ม “รอให้ผ่านช่วงนีไปก่อน ข้าจะไปคุยกับฮ่องเต้เรืองการแต่งงานของเราสอง คน”

องค์หญิงจิงยู่อย่างนันรึ ?

เจียงป่ าวชิงความจําดีมาก นางส่งเสียงอุทานเบา ๆ ก่อนจะส่งสายตาให้กงจี “นาง คือองค์หญิงคนทีเจ้าอยู่ดูงานประชุมการบรรยายด้วยกันคนนันใช่ไหม ?”

กงจีมองเจียงป่ าวชิงอย่างสนใจ “ความจําของเจ้าดีมากจริง ๆ ทําไม จนถึงตอนนี เจ้ายังหึงอยู่อีกรึ ?”

เจียงป่ าวชิงแค่นหัวเราะแสดงท่าที “เจ้าไม่กังวลว่าฮ่องเต้จะมีความคิดคัดเลือก ให้เจ้าเป็ นบุตรเขยของพระองค์รึไง ?”

มิเช่นนัน องค์หญิงทีอยู่ในขันตอนคัดเลือกบุตรเขยจะออกมาอวดโฉมกับชายข้าง นอกได้อย่างไร…

กงจีหลุดขํา เขาพูดขึนยิม ๆ  “เจ้าไม่ต้องห่วง ชายหนุ่มรูปงามทีมีความสามารถ อย่างข้า ฮ่องเต้ตัดใจไม่ลงทีจะให้ข้าไปเป็นบุตรเขยทีไม่มีอํานาจทีแท้จริงอยู่ใน มือตลอดชีวิตอย่างนันหรอก”

“…” เจียงป่ าวชิงลองคิดดูก็พบว่าเป็นเช่นนันจริง ๆ เพือป้องกันไม่ให้องค์หญิง มีส่วนร่วมในการก่อกบฏ บุตรเขยทีองค์หญิงคัดเลือกมาจึงเป็ นคนว่างงานรํารวย ทีมีตําแหน่งเป็ นนายพันผู้ดูแลองค์หญิงตลอดชีวิต และเพลิดเพลินไปกับความ สงบและมังคั  ง นางจึงถอนหายใจ  “เฮ้อ ดูเหมือนว่าคนรํารวยทีเฟื องฟูจะได้มาไม่ ง่ายเลยจริง ๆ นะ”

กงจีวิเคราะห์ข้อดีข้อเสียอย่างใจเย็น “ถ้าหากต้องการใช้เส้นทางแห่งการเลือกที รักมักทีชังและใช้ประโยชน์จากตําแหน่งก้าวหน้า การแต่งงานกับท่านหญิงเพือ เป็ นนายพันของท่านหญิงจะคุ้มกว่าการแต่งงานกับองค์หญิงจิงยู่มาก”

เจียงป่ าวชิงพยักหน้า “อืม ดูเหมือนว่าเจ้าคิดได้อย่างรอบคอบ เช่นนันก็รีบไป แต่งงานกับท่านหญิงซะสิ” พูดจบ นางก็บิดตัวออกจากอ้อมกอดของเขาด้วย ท่าทางโกรธเคือง

กงจีเห็นว่าใบหน้าของเจียงป่ าวชิงเปลียนไปไวราวกับเล่นกล บทจะเปลียนก็ เปลียนจึงรู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อย เขาใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเกลียกล่อมให้นางหัน กลับมาได้

……

วันต่อมา

เจียงป่ าวชิงตืนขึนมาหวีผมจัดการตนเองตังแต่เช้า มีหลิวตักนําอุ่นสําหรับล้าง หน้าล้างตามาให้เจียงป่ าวชิงและรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยว่าทําไมแม่นางของนางถึง ได้เปลียนเป็ นชุดผู้ชายอีกแล้ว หรือว่าจะออกไปข้างนอก…?

“วันนีข้าออกไปข้างนอกหน่อยนะ” เจียงป่ าวชิงพูดกับมีหลิว “เจ้ากับสุนถาว ช่วยจับตาดูอาฉิงกับชุนหยู่ไว้ให้ดี ๆ อาฉิงยังดีหน่อยนางไม่ดือ แต่ชุนหยู่ อย่าให้ เขาก่อเรืองอะไรอีกล่ะ”

มีหลิวพยักหน้าตอบรับก่อนจะพูดขึนยิม ๆ  “ได้ยินมาว่าหลังจากทีคุณชายกู่ถูก รับกลับไปแล้วก็ถูกท่านกู่สังสอนยกใหญ่  เลยเจ้าค่ะ ได้ยินว่าหลังจากทีคุณชายกู่ หายดีก็จะเริมถูกลงโทษโดยการให้คัดตัวอักษร… ข้าน้อยคิดว่าการคัดตัวอักษรอยู่ ในบ้านดีกว่าวิงไปเล่  นระเบิดปลาทีพืนนําแข็งอีกเจ้าค่ะ”

เจียงป่ าวชิงพยักหน้ายิม ๆ พร้อมนําลูกกระเดือกปลอมทีตืนมาทําตั  งแต่เช้าแปะ ลําคอไปด้วย จากนันก็ใช้นํายาทาสีผิวทีปรับแต่งแล้วมาเพิมสีผิวเดิมของตัวเอง ให้เข้มขึน สุดท้ายวาดคิวให้หนาเพือให้ดูห้าวหาญคมเข้ม

มีหลิวเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ นีเป็ นครังแรกทีนางเห็นเจียงป่ าวชิงแต่งตัว เป็ นผู้ชายอย่างละเอียดถีถ้วนขนาดนี

“เมือดูตอนนี แม่นางไม่ต่างจากชายหนุ่มรูปงามเลยเจ้าค่ะ” มีหลิวพูดขึนยิม ๆ  เจียงป่ าวชิงมองภาพลักษณ์ในกระจกไปมาแล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ออกไปเดินเล่นกับกงจีวันนี ถ้าหากว่าแต่งตัวแบบสตรีจะดูสะดุดตาเกินไปและ คงเดินเล่นได้อย่างไม่สบายใจ สู้แต่งเป็ นผู้ชายสบายอกสบายใจกว่ามาก