แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที 508 : เหลือไว้เพียงเจียงป่ าวชิง

เมือวานนี’ตอนทีรถม้าของจวนเจียงถูกผู้อพยพโจมตีก็ได้รับความเสียหายเช่นกัน และเมือวานก็ถูกซ่อมแซมอีกครั’ง ช่างฝี มือทีกงจี’ส่งมาน่าจะมาจากการแนะนํา ของกงจี’ ถึงได้ยกระดับภายในของรถม้าอย่างตรงไปตรงมา และระดับความ สบายของรถก็ดีขึ’นอีกขั’นเช่นนั’น
แต่ทว่าบรรยากาศบนรถม้ากลับค่อนข้างอึดอัดเล็กน้อย เจียงป่ าวชิงกับเจียงหยุน ชานต่างก็ไม่พูดอะไรกันทั’งคู่
คงเป็ นเพราะบรรยากาศน่าอึดอัดเกินไป สองพีน้องจึงมองหน้ากันแล้วพูดขึ’น พร้อมกัน
“ป่ าวชิง…” “พี…”
เมือพูดพร้อมกันเช่นนี’ ทั’งสองคนก็อดไม่ได้ทีจะส่งเสียงหัวเราะออกมา ในทีสุด บรรยากาศในห้องบนรถม้าก็ผ่อนคลายลงสักที
รอยยิมบนในหน้าของเจียงป่ าวชิงค่ ‘ อย ๆ หายไป ก่อนทีนางจะพูดกับเจียงหยุน ชาน “พีพูดก่อนเลยจ้ะ”
เจียงหยุนชานพยักหน้า “เมือเช้าท่านอาจารย์ข้าก็ส่งจดหมายมาเช่นกัน บอกว่า ศิษย์พีเผยขอให้คนช่วยสืบข่าวได้แล้ว บอกว่าเกิดนํ’าท่วมและภัยแล้งรุนแรงเมือ สองสามปี ก่อน ทําให้ผู้คนมากมายต้องพลัดทีนาคาทีอยู่ ในช่วงไม่กีวันมานี’ผู้ อพยพจํานวนมากมารวมตัวกันนอกเมืองหลวง พวกเขากระจัดกระจายไปรอบ ๆ เมืองหลวงกันเป็ นกลุ่ม ๆ และต้องถูกตรวจสอบทีละคน ซึงหาช่องทางทีจะไป ตรวจสอบได้แล้ว”
“เฮ้อ… ทําให้ท่านอาจารย์หยุนไห่กับศิษย์พีเผยต้องลําบากเสียแล้ว” เจียงป่ าว ชิงถอนหายใจเบา ๆ “เมือวานข้าเองก็ให้คนไปบอกถูซีว่างแล้วเช่นกัน เขาเป็ น คนมีอิทธิพลในท้องถินทางฝังตอนใต้ของเมือง ก็คงน่าจะทําอะไรสะดวกกว่าเรา มาก”
ทั’งสองคนมองหน้ากันแล้วถอนหายใจอีกครั’ง
เจียงหยุนชานเลิกม่านหน้าต่างขึ’นครึ งหนึงพลางมองไปยังความวุ่นวายทีอยู่นอก หน้าต่างรถม้าและพูดอย่างใจลอย “ไม่รู้ว่าตอนนี’อาฉิงจะเป็ นยังไงบ้าง”
ผ่านไปหนึงคืนแล้ว ซึงนีก็เป็ นสิงทีเจียงป่ าวชิงเป็ นห่วงเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตาม มีสิงทีนางไม่ได้บอกกับเจียงหยุนชานคือนางยังมีอีกแผนการหนึงเตรียมไว้นันก็ คือนางฝากให้คนของถูซีว่างไปจับตาดูเจียงเอ้อยาทีบ้านหลังเล็กของนาง
เรืองแบบนี’ยังไม่ต้องบอกเจียงหยุนชานในตอนนี’ เจียงป่ าวชิงพูดขึ’นเสียงเบา “อาฉิงจะต้องไม่เป็ นไร” เจียงหยุนชานพยักหน้า
รถม้าใกล้จะออกจากเมืองแล้ว แต่ประตูเมืองทางด้านตะวันตกของเมืองในตอนนี’ ประกาศภาวะฉุกเฉินทีบังคับใช้อยู่ในขณะนี’ ทหารทีเฝ้ารักษาประตูเมืองต้องการ ให้รถม้าทุกคันอ้อมไปทางฝังประตูทางทิศเหนือเพราะเส้นทางนี’ปิ ดไว้ให้องค์ หญิงใช้เดินทางไปทีอืน แม้คนทีเข้าออกเหล่านี’จะไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่มี อะไรจะพูดและทําได้เพียงทําตามเท่านั’น
สําหรับพวกเจียงป่ าวชิง หากว่าต้องอ้อมไปทีประตูทางทิศเหนือแล้วเดินทาง ต่อไปยังศาลาซ่งเปีA ยมันเทียบเท่ากับอ้อมระยะไกลมากซึงอาจทําให้ไปไม่ทันการ ได้
สองพีน้องใจร้อน เจียงหยุนชานเลิกม่านรถม้าก่อนกระโดดลงจากรถ “ข้าจะไป ถามทหารเฝ้ารักษาเมืองสักหน่อย ดูว่ามีช่องทางผ่อนผันหรือเปล่า”
ทีเรียกว่าช่องทางผ่อนผันคือต้องใช้เงินติดสินบนเป็ นธรรมดา แม้เจียงหยุนชาน จะเล่าเรียนอยู่ข้างกายนักปราชญ์อย่างผู้เฒ่าหยุนไห่มาตลอด แต่เขาไม่ได้ หัวโบราณและเขาปล่อยวางสําหรับหลาย ๆ อย่าง
ตอนนี’ดูเหมือนว่าจะมีเพียงวิธีนี’เท่านั’นทีอาจช่วยให้พวกเขาผ่านทางไปเร็ว ๆ ได้
เจียงหยุนชานอยู่ในชุดสีม่วงอ่อนปักลายไม้ไผ่ตรงขอบ ๆ ซึงดูเหมือนคุณชายสูง ศักดิGจากตระกูลไหนสักตระกูล ทหารเฝ้ารักษาเมืองปฏิบัติกับเขาอย่างสุภาพและ ประสานมือกึง ๆ คารวะเขา “คุณชาย การปิ ดประตูเมืองชัวคราวเป็ นคําสั งจาก เบื’องบน คนเบื’องล่างอย่างข้าเพียงแค่ทําตามคําสังเท่านั’น ท่านเองก็คงจะเข้าใจ ดี”
พูดมาอย่างสุภาพขนาดนี’แล้ว เจียงหยุนชานเองก็ไม่อยากทําให้อีกฝ่ ายลําบากใจ ดูเหมือนว่าจะไม่มีทีว่างสําหรับการเปลียนแปลงเรืองนี’ เขาถอนหายใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าต้องเร่งทําเวลาเพราะถึงยังไงก็ต้องอ้อมอย่างเดียวเท่านั’น
ทันใดนั’นเอง เจิ’งหนานปรากฏตัวออกมาอย่างกะทันหันแล้วส่งสิงทีเหมือนป้าย ให้กับเจียงป่ าวชิงอย่างเคารพนอบนบจากทางนอกหน้าต่างรถม้า
เจียงป่ าวชิงรับมาถือไว้และพบว่ามันค่อนข้างหนัก ก่อนจะก้มมองดูและพบว่ามี ตัวอักษรห้าคําสลักอยู่บนป่ ายนั’น มันคือคําว่า: ตําแหน่งแม่ทัพใหญ่
นีคือป้ายตําแหน่งของกงจี’ เจียงป่ าวชิงตกใจ นีเทียบเท่ากับคทารูปเสือของแม่ทัพเชียวนะ
เจิ’งหนานพูดกับเจียงป่ าวชิงอย่างเคารพนบนอบ โดยทีเขายังพูดเหมือนตนเอง เป็ นผู้ชาย “แม่นางเจียง เมือคืนนายท่านให้ข้านําป้ายนี’กลับมา เดิมทีเขาอยากมา ด้วยตัวเองแต่ก็กลัวเป็ นการแหวกหญ้าให้งูตืนจึงสังให้ข้านําป้ายตําแหน่ งมามอบ ให้กับแม่นางเจียงก่อนเผือไว้ใช้กรณีฉุกเฉินขอรับ”
เจียงป่ าวชิงผลักป้ายตําแหน่งนั’นคืนให้กับเจิ’งหนานแล้วพูดอย่างแน่วแน่ “อย่า ดีกว่า ป้ายตําแหน่งนี’มีค่าเกินไป ถ้าหากว่าทําหายมันจะไม่ดีเอา”
สถานการณ์ทีแย่ทีสุดคือถ้าหากว่านางถูกจับตัวไป เช่นนี’คทารูปเสือของแม่ทัพก็ ต้องตกอยู่ในกํามือคนอืนน่ะสิ
ป้ายตําแหน่งแม่ทัพนี’มีค่ามาก กงจี’มีความรู้สึกอย่างลึกซึ’งต่อนางและกล้าส่งต่อ สิงสําคัญมากเช่นนี’มาไว้ทีนาง ดังนั’นนางจะไปคิดแทนเขาและรับสิงนี’ไว้ง่าย ๆ ไม่ได้
เจิ’งหนานไม่ได้พูดอะไร นางเก็บป้ายตําแหน่งแม่ทัพใหญ่กลับมา
เมือคืนตอนทีนายท่านของนางมอบป้ายตําแหน่งแม่ทัพใหญ่นี’ให้นาง เขาบอกกับ นางว่าป่ าวชิงของเขาเป็ นสตรีทีแสนจะรอบคอบ นางอาจไม่ยอมรับป้าย ถ้าหาก นางไม่รับก็แล้วกันไป เพราะถึงอย่างไรความปลอดภัยของนางก็มาก่อนเสมอ
เจิ’งหนานประสานมือ “ถ้าอย่างนั’นข้าน้อยเก็บไว้ก่อนนะขอรับ แม่นางเจียง คุณชายเจียงรอสักครู่นะขอรับ” จากนั’นนางก็ถือป้ายตําแหน่งนั’น เดินตรงไปหา ทหารเฝ้ารักษาเมือง
เดิมทีทหารเฝ้ารักษาเมืองเห็นชายหนุ่มทีอยู่ในชุดแข็งแกร่งเดินตรงมา พวกเขาก็ ระมัดระวังกันเล็กน้อย แต่เมือเห็นสิงทีแสดงอยู่ในมือเจิ’งหนาน สีหน้าพวกเขา พลันเปลียนไปทันทีหลังจากทีจ้องมอง และพวกเขาไม่ได้พูดว่าองค์หญิงกําลังจะ เดินทางผ่านทางนี’จึงต้องคุ้มกันความปลอดภัยขององค์หญิงแบบเดิมอีก แต่เลือก ทีจะโบกมือเพือให้คนเปิ ดประตูด้านข้างและปล่อยให้รถม้าของพวกเจียงป่ าวชิง ผ่านไป
พวกเจียงป่ าวชิงไปได้แต่คนอืน ๆ ยังต้องอ้อมเส้นทาง ได้แต่มองรถม้าคันหนึง ได้รับสิทธิพิเศษโดยทีพวกเขาทําได้เพียงต้องอ้อมไป แต่แน่นอนว่าคนเหล่านั’น ไม่ได้ขาดแคลนคุณชายกับคุณหนูจากครอบครัวขุนนางเช่นกันจึงเริมพากัน โวยวาย
“ทําไมพวกเขาถึงผ่านไปได้ ?!” “ใช่ ๆ ๆ พ่อข้าเป็ นเจ้าของจวนโฮ่วเชียวนะ!”
ทหารเฝ้ารักษาเมืองไม่สนใจว่าคนเหล่านี’จะโวยวายอย่างไร พวกเขายังคงนิงไม่ ไหวติงในขณะทีรถม้าของพวกเจียงป่ าวชิงเคลือนออกไปจากเมืองอย่างช้า ๆ
เจียงป่ าวชิงทอดถอนใจ เฮ้อ… ป้ายตําแหน่งแม่ทัพใหญ่หนัก ๆ นั’นช่างใช้การได้ดี จริง ๆ
……
ไม่นานรถม้าก็มาถึงศาลาซ่งเปีA ยทีอยู่นอกเมืองสิบลี’ นีคือศาลากลางป่ ารกร้าง หลังคาศาลาพังลงมาแล้วครึ งหนึง แผ่นป้ายเก่าของศาลาซ่งเปีA ยทีแทบมองไม่เห็น อักขระถูกแขวนอยู่บนยอดศาลาทรุดโทรม มันแกว่งไกวเหมือนจะตกลงมาได้ ตลอดเวลาอย่างไรอย่างนั’น
เจียงป่ าวชิงกับเจียงหยุนชานมองหน้ากัน เจียงหยุนชานจับมือเจียงป่ าวชิงแน่น “ป่ าวชิง เจ้ารออยู่บนรถม้าก็ได้ ข้าไปเอง”
แต่เจียงป่ าวชิงกลับแน่วแน่มาก “พี เมือคืนเราคุยกันแล้วไม่ใช่รึ ? ไปด้วยกัน เถอะ”
เมือคืนสองพีน้องโต้เถียงกันว่าใครจะเป็ นคนส่งเงินค่าไถ่นี’ ทั’งสองเถียงกันไม่จบ ไม่สิ’น ต่อมาจึงต้องถอยให้ซึงกันและกันและตกลงว่าจะไปด้วยกัน
เมือเจียงหยุนชานเห็นว่าท่าทางของเจียงป่ าวชิงยังคงแน่วแน่อย่างมาก เขาก็ถอน หายใจแต่กลับครุ่นคิดในใจว่าอีกเดีAยวถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ’นจริง ๆ เขาจะสู้สุด ชีวิต ต้องปกป้องน้องสาวของเขาให้ดี
ทั’งสองคนไปทีศาลาซ่งเปีA ยอันรกร้างด้วยกัน มีก้อนหินมากมายกระจัดกระจายอยู่ ภายในศาลาจนแทบไม่เหลือทีให้วางเท้า และมีกระดาษใบหนึงถูกก้อนหินก้อนที สูงทีสุดทับไว้
เช่นเดียวกับข้อความทีส่งไปทีบ้านนาง มันถูกเขียนบนกระดาษฟางด้วยถ่านโดย มีตัวอักษรคดเคี’ยวสองสามบรรทัด: คนอืนกลับไปให้หมด เหลือไว้แค่เจียงป่ าว ชิง มิเช่นนั’นจะฆ่านางเด็กเจียงฉิงนีซะ!
เจตนาร้ายในข้อความนี’ชัดเจนมากจนเจียงหยุนชานโกรธจัดเลยทีเดียว “พวกเจ้าอย่าแม้แต่จะคิด!” เขาตะโกน