โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 106 ความรู้สึกลึกซึ้งระหว่างแม่ลูก
ฮั่วเทียนหลันรู้สึกอับอายทันที เมื่อกี้เขามัวแต่ยุ่งอยู่กับการระบายอารมณ์ เลยไม่ได้สังเกตเสียงของอีกฝ่าย
ตอนที่ลั่นลานพูดแบบนี้ เหมือนว่าเสียงของผู้หญิงเมื่อกี้ เหมือนจะมีความรู้สึกว่ามีอายุนิดหน่อย
เมื่อรถเลี้ยวไปถึงป้ายป้ายรถเมล์ ครอบครัวป้าเฉินรออยู่แล้ว
ส่วนอันรัน เธอซ่อนตัวอยู่หลังป้ายรถเมล์ และถามป้าเฉินซ้ำๆ ว่าอย่าพูดรายละเอียดอะไรของเธอ
สัญชาตญาณบอกป้าเฉินอย่างสังหรณ์ใจ ว่าอันรันต้องรู้จักผู้ชายคนนี้
แต่อันรันบอกว่าหลังจากเรื่องนี้แล้วจะบอกเธอ สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ คือการได้ลั่นลานกลับคืนมา
เมื่อเห็นเมอร์เซเดส – เบนซ์ใหญ่ G หยุดลง หวังถิงก็อุทานเล็กน้อยที่ด้านข้าง : “นี่คือคนที่โทรไปเหรอ? แม่ รถคันนี้ราคาสองล้านกว่าหยวน! ”
สำหรับครอบครัวธรรมดา รถที่มีมูลค่ามากกว่า 2 ล้านหยวน ชีวิตนี้ก็ไม่สามารถซื้อได้ด้วยรายได้เงินเดือน
ฮั่วเทียนหลันลงจากรถ แล้วอุ้มลั่นลานลงมา
ทันทีที่เธอเห็นป้าเฉิน ลั่นลานก็กระโจนไปข้างหน้าด้วยความร่าเริงพร้อมกับตะโกนอย่างไพเราะในปากของเธอว่า : “ป้าเฉิน…..”
เมื่อป้าเฉินเห็นลั่นลาน เธอก็มีความสุขมาก เธอจึงรีบกอดลั่นลานไว้ในอ้อมแขน
“ที่รักน้อยของฉัน ป้าอยากจะตายแล้ว……” ป้าเฉินกอดหลานไว้แน่น เด็กหายแล้วกลับมา เธอตื่นเต้นจนน้ำตาไหล
วังเทียจุนเป็นทหารที่เกษียณอายุแล้ว บุคลิกของเขาค่อนข้างหมองคล้ำและใบหน้าของเขาตื่นเต้นเล็กน้อย : “ขอบคุณ ขอบคุณคุณผู้ชาย ลั่นลานเด็กคนนี้ยังเด็ก จึงทำให้คุณลำบากแล้ว”
ฮั่วเทียนหลันยิ้ม และมอบกระเป๋านักเรียนของลั่นลานให้แล้วถามว่า : ” แม่ของลั่นลานไม่ได้อยู่ในเมือง W หรอครับ? ”
วังเทียจุนตะลึงไปชั่วขณะ เขาไม่คาดคิดว่าสุภาพบุรุษคนนี้จะถามคำถามนี้ เขากำลังจะตอบ ป้าเฉินก็ตอบสนอง เมื่อนึกถึงสิ่งที่อันรันพูดในเมื่อกี้ เธอก็รีบพูดแทรก : “แม่ของลั่นลานไปทำธุระที่ต่างจังหวัดบ่อยๆทั้งปี มีแค่ช่วงเทศกาลถึงจะกลับมา”
ฮั่วเทียนหลันพยักหน้าอย่างครุ่นคิด และลั่นลานรู้สึกว่าสิ่งที่ป้าเฉินพูดนั้นไม่ถูกต้อง แม่ของเธออยู่กับเธอมาตลอดตั้งแต่เธอยังเด็ก แค่เธอบอกกับตัวเองว่าปีนี้มีธุระ จากนั้นเธอก็หายไป นี่น่าจะเป็นการไปต่างจังหวัดที่ป้าพูด? ”
เธอจึงอ้าปากพูดว่า : “คุณลุงคะ แม่ของหนู……”
ป้าเฉินรู้ว่าเด็กคนนั้นจะพูดความจริง เธอจึงรีบปิดปากลั่นลานและพูดว่า : “ลั่นลาน แม่ของเราไปทำธุระที่ต่างจังหวัด เราไม่ดื้อนะ”
ลั่นลานหันมาพร้อมกับดวงตากลมโต ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง จากนั้นก็หันกลับมาและยิ้มหวานให้กับฮัวเทียนหลัน และกล่าวว่า : “ขอบคุณค่ะคุณลุง ที่มาส่งลั่นลานกลับมา รอแม่กลับมา หนูจะให้แม่พาไปเลี้ยงคุณลุงกินข้าวที่อร่อยแบบเมื่อวาน”
ฮั่วเทียนหลันนึกถึงสิ่งที่เขากินเมื่อวาน มันคืออาหารตะวันตก ลั่นลานรู้ว่าเธอต้องพึ่งพาแม่ของเธอเลี้ยง พูดจาอย่างมีเหตุผล ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบจริงๆ
เขาลูบใบหน้าที่ขาวเนียนและอ่อนโยนของลั่นลานเบาๆ และพูดว่า : “อื้ม ลั่นลานเป็นเด็กดีนะ รอครั้งหน้าลุงมาที่เมือง W ลุงจะพาหนูออกไปกินข้าว หลังจากกินเสร็จก็จะพาไปเล่นนะ”
ลั่นลานตอบอย่างอ่อนหวาน เอื้อมมือไปจับมือของฮัวเทียนหลัน มีความอาลัยอาวรณ์ไม่ยอมปล่อย
ฮั่วเทียนหลันรู้ว่าเขาควรจะไปแล้ว อย่างไรพรุ่งนี้ก็ยังมีบางสิ่งที่ต้องจัดการ
หลังจากขอบคุณป้าเฉิน วังเทียจุนและคนอื่นๆ ไม่กี่คำ เขาก็ดึงมือออกเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะมองตาแดงก่ำของลั่นลาน แล้วก็ขึ้นรถออกไป
รถเริ่มขับไปบนถนน มองไปที่ครอบครัวลั่นลานที่หายไปในกระจกหลัง ฮัวเทียนหลันก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และคายมันออกมาเป็นเวลานาน
พูดแล้วก็แปลกมาก เขาลังเลเล็กน้อยที่จะยอมแพ้เด็กคนนี้ เหมือนอยู่ในความมืดที่มีความเชื่อมโยงระหว่างทั้งสอง
ป้าเฉินวางลั่นลานลง ชี้ไปที่ป้ายรถเมล์ แล้วพูดว่า : “ลั่นลาน รีบมาดูสิ ป้าเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้ด้วยนะ!
ลั่นลานเอียงศีรษะของเธอ อันที่จริงเธอสังเกตเห็นเท้าใต้ป้ายรถเมล์แล้ว
เธอรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ข้างหลัง แต่ใครจะทำให้เธอประหลาดใจล่ะ?
ทันใดนั้น ลั่นลานก็เบิกตากว้างและเธอก็เข้าใจในทันที
เธอกรีดร้อง จากนั้นก็ปล่อยป้าเฉินที่จับไว้ และรีบวิ่งไปที่หลังป้าย
ที่หลังป้าย อันรันก็มีน้ำตาในดวงตาของเธอ เธออุ้มลั่นลานขึ้นมาและกอดเธอไว้ต่อหน้าต่อตา
ลั่นลานสูงขึ้น และมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นเล็กน้อย อันรันไม่สามารถอุ้มเธอได้
เมื่อนึกถึงความตื่นตระหนกหลังจากลูกสาวของเธอหายตัวไป เธอจึงโอบลั่นลานไว้ในอ้อมแขนของเธอและกอดไว้แน่น เพราะกลัวว่าลั่นลานจะหายไปต่อหน้าเธอในวินาทีถัดไป
ใบหน้าเล็ก ๆ ของลั่นลานโน้มเข้าสู่อ้อมแขนของมารดาอย่างสุดกำลังและตะโกนเรียก : “แม่ แม่…..ลั่นลานคิดถึงแม่ ลั่นลานคิดถึงแม่มาก……”
อันรันรู้สึกเหมือนกำลังฝัน ที่เธอได้รับข่าวร้าย และสูญเสียลูกสาวของเธอไป
แต่ต่อมาพบว่าลูกสาวกลับมา และคนที่ส่งลูกสาวกลับมากลับกลายเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของลูกสาว
ความบิดเบี้ยวและการเปลี่ยนแปลงภายในเป็นเหมือนเรื่องตลกขนาดใหญ่จากท้องฟ้า
เธอกอดลั่นลานและพูดด้วยน้ำตา : “ที่รัก…..ที่รัก……แม่ไม่ดีเอง ถ้าแม่อยู่กับหนู หนูก็จะไม่หายไป! ”
หวังถิงมองดูอันรันยืนเท้าเปล่าอยู่ที่พื้น และรีบเรียกรถ เมื่อรอรถมาเธอก็ไปพร้อมกับอันรัน
หลังจากกลับไปที่บ้านเช่าในเมือง W ป้าเฉินก็อยู่ที่นี่สักพัก ดูอารมณ์ของอันรันค่อยๆฟื้นตัว แล้วก็ออกไป
อันรันพาลั่นลานไปอาบน้ำก่อน และเปลี่ยนใส่ชุดนอนที่สะอาด
จากนั้นเขาก็จัดการการบ้านที่ลั่นลานเพิ่งทำเสร็จในวันนี้ และตรวจสอบอย่างรอบคอบ
ลั่นลานนอนอยู่ข้างๆอันรัน มองไปที่แก้มของแม่ ตาของเธอไม่กระพริบราวกับว่าเธอกลัวว่าแม่จะหายไป ถ้าเธอหลับไปแล้ว
อันรันดูอยู่นาน ปิดการบ้านด้วยความพึงพอใจ แล้วหันหน้าไป พบว่าลั่นลานยังอยู่เคียงข้างเธอ เธอจึงพูดอย่างทุกข์ใจ : “ที่รัก ทำไมไม่ไปพักผ่อนล่ะ? ”
ลั่นลานส่ายหัวและพูดอย่างขี้ขลาด : “ไม่นอน ลั่นลานไม่นอน ลั่นลานไม่อยากห่างแม่ แม่ไม่อยู่ข้างๆ ลั่นลานกลัว…..”
ความรู้สึกที่หลากหลายในหัวใจของอันรัน และคำพูดของลั่นลาน ทำให้เธอรู้สึกเหมือนน้ำตาในดวงตาของเธอจะไหล
ลั่นลานคิดถึงเธอมาก เธอแค่อยากอยู่กับลั่นลานมาก แต่เธอไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
หลังจากลั่นลานอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็เล่านิทานก่อนนอนให้ลั่นลานฟังและเกลี้ยกล่อมให้ลั่นลานหลับ อันรันก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่น
หลังจากลังเลอยู่นาน เธอก็ไปเคาะประตูป้าเฉินที่ชั้นล่าง
ป้าเฉินหลับไปแล้ว แต่เธอตื่นขึ้นด้วยเสียงเคาะประตู เธอก็ลุกขึ้นและไปเปิดประตู
เมื่อเห็นว่าเป็นอันรัน เธอก็สะดุ้งเล็กน้อยและถามว่า : “รันรัน มีอะไรเหรอ? ”
อันรันลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า : “ป้าเฉิน ฉันมีอะไรบางอย่างต้องบอกกับป้า”
ป้าเฉินเป็นคนที่ฉลาดมาก เธอระมัดระวังในการสังเกตคำพูดและสีหน้ามาก เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ให้อันรันเข้ามาก่อน เมื่อรินชาให้อันรัน ก็ถาม : “รันรัน คุณมาเพื่อผู้ชายคนนั้นในวันนี้ใช่ไหม? ”
อันรันตะลึง ป้าเฉินรู้ได้อย่างไร?
เธอลังเล แต่ก็พยักหน้า
ป้าเฉินนึกถึงลักษณะของผู้ชายที่เห็นในวันนี้ ตอนนั้นเธอรู้สึกคุ้นเคยมาก แต่ตอนนี้เมื่อคิดอีกครั้ง จู่ๆเธอก็มีความคิดที่กล้าหาญในใจ
เธอคิดว่าความคิดนี้น่าจะเป็นจริง แต่เธอคิดว่าอาจเป็นเพราะเธอคิดมากเกินไป
เธอไม่สามารถกลั้นคำพูดของเธอได้ เธอจึงพูดว่า : “ที่จริงฉันก็มีคำถามอยู่ในใจ เมื่อฉันเห็นผู้ชายคนนั้นในวันนี้ ฉันก็รู้สึกว่าลั่นลานมีความคล้ายกับผู้ชายคนนั้น…..”
