โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 112 ไอ้ลูกชั่ว
กำลังจะเริ่มทานอาหาร แต่ยังมีอีกหนึ่งคนที่หายไป
หลี่รูยาถามว่า : “รันรัน ตอนเที่ยงเทียนหลันมาไม่ได้หรอ? ”
อันรันรู้สึกลุกลี้ลุกลน เวลานี้ฮั่วเทียนหลันไม่มา ตอนอาหารกลางวันก็คงไม่สามารถมาทานได้แน่นอน
ปัญหาคือตอนกลางคืน ถ้าเขาไม่มาอีก จะอธิบายยากหน่อย
เธอพูดเบาๆว่า : “แม่ เทียนหลันบอกว่าช่วงนี้เขายุ่งมาก เทียงนี้อาจจะไม่มาแล้ว”
ใบหน้าของหลี่รูยาไม่พอใจเล็กน้อย ลูกสาวของเธอกลับมาแล้ว ฮัวเทียนหลันซึ่งเป็นพี่ชายคนที่สองไม่มา มีความไม่เชื่อฟังจริงๆ
ฮัวเสี่ยวน่ามองดูแม่ของเธออย่างไม่พอใจเล็กน้อย เธอจะโอบแขนหลี่รูยา และพูดอย่างอ้อนๆ : “แม่พี่ชายคนรองกำลังต่อสู้เพื่อครอบครัว เขาไม่สามารถกลับจากที่ทำงานได้ มันเป็นเรื่องที่แก้ไม่ได้! ”
หลี่รูยาอ้าปาก เธอต้องการที่จะว่าลูกชายของเธอสักหน่อย รู้สึกว่าเขาไม่สนใจน้องสาวของเขาเลย
แต่ลูกสาวพูดเช่นนั้น และคิดว่าหัวข้อเกี่ยวกับลูกคนที่สองไม่เหมาะที่จะพูดต่อหน้าลูกสาวมากกว่านี้ เธอจึงเพียงแค่ยิ้ม
อันรันถือโอกาสไปห้องน้ำ และโทรหาฮั่วเทียนหลัน
เธอต้องเตือนฮั่วเทียนหลันว่าคืนนี้เขาต้องมา และถ้าเขาไม่กลับมาอีก อันรันก็ไม่รู้ว่าควรใช้เหตุผลอะไรเพื่ออ้างกับฮัวหมู่
โทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง แต่ไม่มีใครรับสาย
จนถึงครั้งที่สาม ในที่สุดก็ถูกรับสาย
“สวัสดี…..คุณฮัวกำลังทานอาหาร ไม่สามารถรับสายได้ชั่วคราวค่ะ”
เสียงผู้หญิงจากลำโพง ทำให้อันรันตะลึง
แต่นี่ไม่ใช่เสียงของมู่เหว่ย และอันรันก็ไม่ได้คิดมาก
เธอกล่าวว่า : “ได้โปรดบอกคุณฮัวว่าวันนี้น้องสาวคนเล็กของเขากลับมาแล้ว และครอบครัวก็รอกินข้าวเย็นกับเขา”
หลังจากทางนั้นฟังแล้วก็ตอบว่ารู้แล้ว อันรันก็วางสายโทรศัพท์ไป
ฮั่วเทียนหลันกินข้าวข้างนอกตอนเที่ยง และไม่กลับมากิน อันรันสงสัยว่าสรุปคืนนี้เขาจะมาไหม?
เธอทานอาหารกลางวัน เมื่อทานอาหารเสร็จและเดินเล่น เธอเห็นว่าแม่ฮัวอารมณ์ดี จึงตัดสินใจเตือนก่อน และกระซิบว่า : “แม่ วันนี้เทียนหลันยุ่งมาก ไม่แน่อาจจะไม่กลับมา”
วันนี้หลี่รูยาอารมณ์ดี เพราะลูกสาวตัวน้อยของเธอกลับมาแล้ว
เธอยังคิดว่าเมื่อลูกคนที่สองของเธอกลับมา หลังจากทานอาหารเย็นเสา เธอจะให้คนรับใช้ช่วยถ่ายรูปครอบครัว จากนั้นเธอจะล้างและแขวนไว้ที่บ้าน
คนมีอายุนี้ มักจะชอบรวมตัวกันเสมอ
แต่ฟังจากปากของลูกสะใภ้เธอว่าคืนนี้ลูกคนที่สองของเธอไม่กลับมา เธอก็โกรธทันที
นี่เป็นมื้อเย็นของครอบครัว เขาจะไม่กลับมาได้อย่างไร?
“มีเรื่องอะไร? ” เสียงของหลี่รูยามีความโกรธเหลือทน
อันรันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพูดเบาๆ ว่า : “เทียนหลันจัดการกับงานของบริษัทในเมือง W อยู่ มันค่อนข้างซับซ้อน ดังนั้นอาจจะไม่สามารถกลับมาได้ในคืนนี้……”
“เธอไปรู้มาตั้งแต่ตอนไหน? ” น้ำเสียงของหลี่รูยาแย่ลง
อันรันกังวลมากว่าแม่และลูกชายจะต้องตีกันเรื่องแบบนี้อีกครั้ง ถ้าเกิดขึ้น ฮั่วเทียนหลันจะต้องโทษเธอแน่ๆ เธอจึงพูดเบาๆว่า : “เทียนหลันเคยบอกฉัน เขาจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกลับมา แต่ตอนที่กินข้าวเมื่อกี้……”
หูของหลี่รูยาแหลมมาก และเธอก็เข้าใจความขัดแย้งในคำพูดของอันรันทันที และพูดว่า : “เธอรู้ตั้งแต่ตอนเที่ยงว่าวันนี้เขาไม่มา? ”
อันรันสำลัก เธอจำได้ว่าตอนเที่ยงไม่ใช่ข้ออ้างแบบนี้
หลี่รูยาหัวเราะเยาะและพูดว่า : “ไอ้ลูกชั่วนี่ ตัวเองทำไม่ดี ยังให้เธอเป็นแพะรับบาป ฉันจะโทรหาเขาตอนนี้ วันนี้เขาต้องกลับมา”
หลี่รูยาหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา และไปที่หมายเลขโทรศัพท์มือถือของฮัวเทียนหลันเพื่อโทรออก
แต่ในเวลานี้ โทรศัพท์ถูกคนรอบข้างเอาไปแล้ว
คนเอาโทรศัพท์มือถือไปคือฮัวเสี่ยวน่า เธอคว้าโทรศัพท์มือถือแล้วปลอบหลี่รูยาว่า : “แม่ พี่ชายยุ่งมากขนาดนั้น นั้นก็ให้เขายุ่งเถอะ ฉันไม่อยู่บ้านหลายวัน พรุ่งนี้ค่อยกลับมาทานข้าวเย็นก็ได้”
หลี่รูยาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม : “ฉันเคยบอกเขาไปแล้ว แต่เขาก็ไม่กลับมา มีอะไรต้องให้อันรันบอกฉัน เห็นงานเลี้ยงของครอบครัวเป็นอะไรแล้ว? ไม่ได้ ฉันต้องไปหาเขาในวันนี้”
หลี่รูยาคว้าโทรศัพท์จากฮัวเสี่ยวน่า และโทรออกเบอร์ของฮัวเทียนหลัน
แต่พอรอสักพัก ก็มีเสียงเตือนว่าปิดเครื่อง
หลี่รูยาโกรธจนเกือบโยนโทรศัพท์ทิ้ง โชคดีที่ฮัวเสี่ยวน่าคว้าโทรศัพท์ไว้ด้วยสายตาที่รวดเร็ว และพูดว่า : “แม่ ทำอะไรน่ะ? ”
ฮัวเสี่ยวน่าพูดอย่างโกรธๆ : “ไอ้ลูกชั่วนี่ กล้าปิดเครื่อง! ”
อันรันที่อยู่ข้างๆไม่รู้จะพูดอะไร ฮัวเทียนหลันเป็นบ้าหรือเปล่า ไม่อยากรับโทรศัพท์ก็ไม่ต้องรับ แต่ปิดเครื่อง มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ฮัวเสี่ยวน่าพูดเบาๆ : “แม่ เอาละ อย่าโกรธเลย พี่ชายคนที่สองทำอะไรอยู่ ไม่ใช่ไม่รู้ มันไม่เท่ากับว่าไม่เชื่อถือพี่ชายมากเกินไป…..”
ฮัวเส้าซู่กำลังคุยเล่นกับสาวของเขาใน WeChat อย่างมีความสุข แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะถูกยิงโดยไม่พูด ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่มองไปที่ความพยาบาทของฮัวเสี่ยวน่า
อันรันยังกล่าวในเวลาเดียวกันว่า : “แม่ ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่สามารถช่วยงานฮัวเทียนหลันได้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลา……”
“ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ เป็นเขาเองที่กำลังก่อเรื่อง! ” หลี่รูยากล่าวด้วยความโกรธ
แต่เมื่ออันรันพูดเช่นนี้ หลี่รูยากลับไม่กล้าเข้าสู่เรื่องนี้ต่อได้
ในที่สุดก็ได้แต่ถอนหายใจยาวๆ แล้วบอกว่าเรื่องนี้จบลงแค่นี้ก่อน
ตอนบ่ายอันรันรอให้ฮัวเทียนหลันมาได้ตลอด
แต่จนค่ำ หลังทานอาหารค่ำ ฮัวเทียนหลันก็ยังไม่มา
เธอโทรหาห้าหกสาย ก็มีแต่ข้อความแจ้งปิดเครื่องตลอด
เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว อันรันและฮัวเสี่ยวน่ากำลังให้คำแนะนำสำหรับแม่ฮัว ที่พวกเขาเพิ่งวาดภาพเหมือนของหลี่รูยาเมื่อตอนเธอยังวัยรุ่น
การวาดภาพเหมือนประสบความสำเร็จอย่างมาก ใบหน้าของหลี่รูยาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข หลังจากประสบความสำเร็จ
อันรันเงยหน้าขึ้นมองเวลา ไม่คาดคิดไม่รู้ตัวว่าเกือบห้าทุ่มกว่าแล้ว เธอจึงพูดว่า “แม่ ดึกแล้ว ฉันต้องกลับบ้านแล้ว คุณและเสี่ยวน่าก็พักผ่อนเร็วๆ”
หลี่รูยาเพิ่งสังเกตเห็นเวลา เธอกำลังจะพยักหน้า แต่เมื่อเธอนึกถึงที่อันรันพูดว่าฮัวเทียนหลันอยู่ในเมือง W เธอก็พูดว่า : “มันดึกมากแล้ว เธอกลับไปก็ต้องนอนคนเดียวอยู่ดี คืนนี้เธอก็พักผ่อนที่นี่เถอะ! ”
ฮัวเสี่ยวน่าเห็นด้วยอย่างยิ่งกับการให้พี่สะใภ้คนที่สองพักผ่อนที่นี่ และแนะนำให้พี่สะใภ้คนที่สองไปนอนที่เตียงของเธอ ทั้งสองคนจะได้คุยระหว่างผู้หญิง
อันรันคิดอยู่พักหนึ่ง ถ้าเธอกลับไป เธอก็จะนอนคนเดียว ป้า Ding ก็อยู่ที่นั่นจนชินแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องอยู่เป็นเพื่อน
นอนที่นี่ ก็เหมือนจะโอเค
คลับที่เมือง Z จางเหยาคาดไม่ถึง ตัวเองมาที่นี่เพื่อทำงาน แต่กลับได้พบกับผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ที่นี่
ผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ดื่มมากเกินไป เขานอนอยู่บนโต๊ะและมีขวดไวน์เป็นโหลวางอยู่บนโต๊ะ
โทรศัพท์มือถือของเขาเปียกโชกไปด้วยไวน์ ไม่สามารถเปิดเครื่องได้ ไม่เช่นนั้นเธอจะตามหาครอบครัวของผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ให้มารับเขาได้
แม้ว่าเธอจะไม่สามารถติดต่อได้ แต่จางเหยารู้ ว่าผู้มีพระคุณคือเจ้านายของกลุ่มฟาเรนไฮต์
ดูเหมือนเธอจะจำได้บนอินเทอร์เน็ตว่า ผู้มีพระคุณมีภรรยาที่เขาไม่ชอบ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้หญิงเก่งคนแรกในเมือง Z
เธอไม่สามารถติดต่อครอบครัวของผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงทำความสะอาดโต๊ะของผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ เพื่อไม่ให้ผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่นอนหลับอยู่ในกองขยะ
ฮั่วเทียนหลันดื่มไปเยอะมาก และเมื่อจางเหยากำลังทำความสะอาด จู่ๆเขาก็เอื้อมมือไปจับข้อมือของจางเหยา
จางเหยาผงะ และพยายามแยกตัวออกมา แต่ถูกฮัวเทียนหลันจับไว้
จางเหยามองไป และเห็นว่าผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ลืมตาขึ้น บางครั้งก็สับสนบางครั้งก็ตื่นขึ้นในดวงตาของเขา แล้วก็บ่นชื่อใครบางคนในปากของเขา
เธอตั้งใจฟัง ราวกับคืออันรัน?
