โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 124 คนกตัญญูที่ไม่รู้จัก

หลังทานอาหารเช้า ตรงหน้าอันหรันถูกวางด้วยชามซุปยาดำ

อันหรันมองซุปยาที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยความเศร้า จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้เธอรู้แล้วว่ามันคืออะไร

หลี่รูยามองเธอด้วยรอยยิ้มและพูดว่า : “รีบดื่มเถอะ ดื่มยาบำรุง ดีต่อสุขภาพของเธอ……”

สายตาของฮั่วเทียนหลันเปลี่ยนไป แปลกใจเล็กน้อยราวกับว่าเขาไม่เข้าใจว่าทำไมอันหรันถึงต้องดื่มซุปยา

อันหรันทำได้เพียงกัดฟัน และดื่มซุปทั้งชามที่ขมจนไม่สามารถดึงลิ้นได้

หลังจากดื่มแล้วเธอก็หยิบน้ำอุ่นที่หลี่รูยาเตรียมไว้แล้วบ้วนปากสักพัก แต่ความขมในปากของเธอยังคงแพร่กระจายอยู่ เธอรู้สึกว่ามีน้ำตาไหลออกมา

หลี่รูยาดูอันหรันดื่มด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจึงศึกษาผลงานก่อนหน้านี้กับอันหรัน

ฮั่วเทียนหลันอยู่บ้านสักพัก ทิ้งข้ออ้างในหลายๆ อย่างของ บริษัท

เขาไม่ได้หนักใจมากนัก แต่เมื่ออยู่บ้านต้องเผชิญกับแม่ของเขาที่จ้องมองเขาตลอดเวลา เขาต้องแสดงความรักกับอันหรันเป็นครั้งคราว ซึ่งทำให้เขาอึดอัดมาก

ไม่นานหลังจากที่ฮั่วเทียนหลันออกไป ฮัวเสี่ยวน่าก็ทะเลาะกับเกาฮั่น

ฮัวเสี่ยวน่าโกรธมาก แต่เกาฮั่นมองเธอด้วยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าราวกับว่าเขาไม่ได้รับผลกระทบจากอารมณ์ของฮัวเสี่ยวน่าเลย

คู่หนุ่มสาวทะเลาะกัน หลี่รูยาที่เป็นแม่ยาย ก็ไม่ดีที่นะเข้าไปผสม จะอยู่ข้างใคร มันก็ไม่ดี

เธอกระแอมไอและพูดว่า : “นานา กลับมาครั้งนี้ยังไม่ได้ไปที่นั่นใช่ไหม? ”

ฮัวเสี่ยวน่ากำลังโกรธ เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อได้ยินแม่ของเธอพูด

แต่แล้วเธอก็มีปฏิกิริยา แม่ของเธอพูดคือที่ไหน

ความจริงแล้วอาการคิดถึงบ้านเป็นส่วนหนึ่งของการกลับบ้านของฮัวเสี่ยวน่าในครั้งนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คืออยู่ในครอบครัวของเกา เธอและแม่ของเกาไม่ถูกกัน และเกาฮั่นก็มักจะจมปลักอยู่กับโคลน แต่เดิมฮัวเสี่ยวน่ารู้สึกผิดที่ต้องแต่งงาน เธอสามารถยอมรับได้แค่ในวันสองวัน แต่หลังจากนั้นไม่นานความขัดแย้งก็สะสมจนถึงจุดหนึ่ง ในที่สุดเธอก็เลิกราและกลับไปที่บ้านเกิดของเธอ

เกาฮั่นตามมากับเธอในภายหลัง แต่เพียงแค่กลัวว่าฮัวเสี่ยวน่าจะอยู่ที่บ้านฮัวตลอดไป และจะไม่กลับมา ซึ่งจะดูไม่ดีต่อทั้งสองครอบครัว

ฮั่วเสี่ยวน่าอื้ม เพราะความโกรธเมื่อกี้ และออร่าที่สูงของเธอมันจะต่ำลงเล็กน้อยและพูดว่า : “พรุ่งนี้ฉันจะไป! ”

หลี่รูยาบีบแขนอันหรันเบาๆ และอันหรันก็ตอบสนองทันที

เธอกระซิบ : “นานา เธออยากไปไหน? ยังไงวันนี้ก็ไม่มีอะไร ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอ”

ฮัวเสี่ยวน่ามองไปที่อันหรัน ดวงตาของเธอประหลาดใจเล็กน้อย แต่เมื่อเธอเห็นแม่ของเธอพยักหน้าเบา ๆ เธอก็เห็นด้วย

ทั้งสองออกไปโดยเร็ว ส่วนเกาฮั่นเขาต้องการตามไป แต่หลี่รูยาขอให้ฮัวเส้าซู่ช่วยดึงเขาไว้

อันหรันไม่รู้ว่าหลี่รูยาพูดถึงอะไร เธอจึงถามหลังจากขึ้นรถ : “นานาเราจะไปไหนกัน? ”

ฮัวเสี่ยวน่าพูดที่อยู่ อันหรันก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย สถานที่นี้ไม่ใช่บ้านพักคนชราหรอ?

เมื่อเห็นดวงตาที่งงงวยของอันหรัน ฮั่วเสี่ยวน่าก็ยิ้มและเล่าเรื่องราวให้ฟัง

ฮัวเสี่ยวน่าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของหลี่รูยา อันนี้อันหรันรู้

เมื่อเธอยังเด็กเธอเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย แต่พ่อของเธอหมกมุ่นอยู่กับการพนันและสูญเสียทรัพย์สินทั้งหมดของครอบครัวไป

แม่ซึ่งอยู่บ้านกับสามีและลูกชายมาโดยตลอด ก็ถูกบังคับให้ไปทำงานเพื่อเลี้ยงดูฮัวเสี่ยวน่า

อย่างไรก็ตามเมื่อเจอกับคำวิงวอนซ้ำๆ ของแม่ พ่อของฮัวเสี่ยวน่าก็ไม่เต็มใจที่จะกลับใจ และเล่นการพนันอย่างจริงจังมากขึ้น

ไม่มีเงินแล้ว? จากนั้นเสียภรรยาและลูก

ในที่สุด เมื่อแม่ของฮัวเสี่ยวน่าพ่อของเธอส่งไปชดใช้ แพ้แล้วก็จะต้องมอบแม่ของฮัวเสี่ยวน่าให้ไปชนะโดยธรรมชาติ

วันนั้นแม่ของฮัวเสี่ยวน่าร้องไห้กลายเป็นคนเจ้าน้ำตา เธอถูกลากขึ้นรถ ฮัวเสี่ยวน่าวิ่งตามเธอไป แต่สุดท้ายเธอก็ล้มลงบนถนน มองดูแม่ของเธอออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ

พ่อของฮัวเสี่ยวน่าสูญเสียภรรยาไป แต่ต้องการอยากจะส่งลูกสาวของเขาไปที่โต๊ะพนัน ในที่สุดฮัวเสี่ยวน่าทนไม่ได้ ก็หาโอกาสไปที่สถานีตำรวจเพื่อแจ้งความกับตำรวจ

ต้องเผชิญกับคดีที่เลวร้ายเช่นนี้ แม้กระทั่งการค้ามนุษย์ ตำรวจจึงคลี่คลายคดีได้เร็วมาก

พ่อของฮัวเสี่ยวน่าเข้าคุก และแม่ของฮัวเสี่ยวน่าก็ถูกตามกลับมา แต่เธอกลับบ้าไปแล้ว

เธอไม่รู้จักฮัวเสี่ยวน่าอีกต่อไป เธอจะตะโกนเมื่อเห็นผู้ชายคนใดเข้ามา เธอจะตกใจ

ฮัวเสี่ยวน่าไม่มีใครเลี้ยงดู เธอจึงถูกส่งไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ต่อมาหลี่รูยาซึ่งสูญเสียลูกสาวไป จึงต้องการรับเลี้ยงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และชีวิตที่น่าเศร้าของฮัวเสี่ยวน่า ทำให้หลี่รูยาน้ำตาไหล เธอจึงรับเธอไปกับครอบครัวฮัว

ต่อมา ฮัวเสี่ยวน่าเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ จนกระทั่งเธอได้แต่งงานกับครอบครัวเกา และจะกลับมาหาแม่ของเธอทุกปี

แม่ของเธอเป็นบ้า แต่สายเลือดครอบครัวของเธอไม่สามารถลบล้างได้

หลังจากมาถึงบ้านพักคนชรา คนเสื้อชุดขาวเจ็ดแปดคน ก็ยืนรออยู่ข้างนอกบ้านพักคนชราแล้ว

อันหรันและฮัวเสี่ยวน่าลงจากรถ ชายคนหนึ่งที่มีตราคณบดีบนหน้าอกของเขา ก้าวมาข้างหน้าและพูดว่า : “คุณผู้หญิงฮัว * ”

เขามองไปที่อันหรัน ไม่รู้สึกว่าเขารู้จักคนๆ นี้เขาจึงถามว่า : “ท่านนี่คือ? ”

นี่คือสถานพยาบาลที่มีเกียรติ ไม่อนุญาตให้บุคคลที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าหน้าที่พยาบาลเข้าไป

คณบดีไม่สนใจเรื่องภายนอก ดังนั้นเขาจึงไม่รู้จักตัวตนของอันหรัน

ฮัวเสี่ยวน่าพูดเบาๆ : “คณบดีเฉิน นี่คือพี่สะใภ้สองของฉัน”

เมื่อคณบดีได้ยิน ดังนั้นเขาก็รีบโค้งคำนับ : “คุณนายสะใภ้ที่สองเข้า เชิญเข้ามาเร็วครับ”

อันหรันเดินตามฮัวเสี่ยวน่า และเข้าไปในบ้านพักคนชรา

โรงพยาบาลอยู่บนภูเขา อากาศดีมาก ฤดูนี้เป็นฤดูดอกไม้บาน ก้าวไปบนทางเดินที่ทำจากสนามหญ้าสีเขียวล้อมรอบด้วยดอกไม้ ด้านซ้ายและขวาไม่ไกลมีป่าไผ่หิน สายน้ำ ลำธารที่ไหลผ่านไปอย่างช้าๆ สภาพแวดล้อมเช่นนี้ทำให้อันหรันรู้สึกว่าถ้าในอนาคตเธอแก่ ก็จะมีความสุขมากถ้าได้อยู่บ้านพักคนชรานี้

คณบดีพาทั้งสองไปที่ศาลาที่ห่างออกไป อันหรันเห็นผู้หญิงในชุดสีขาวกำลังเล่นเปียโนอยู่ในศาลา

การเล่นเพลงนั้นบางครั้งก็เป็นเสียงสูงและบางครั้งก็เป็นเสียงต่ำ เมื่อมันเศร้ามันทำให้คนร้องไห้ได้ และเมื่อเปิดเพลงมันก็ทำให้คนดูอยากจะร้องแล้วแหงนมองบนท้องฟ้า อันหรันรู้สึกอึ้งไปชั่วขณะ

คณบดีหยุดอยู่ห่างจากศาลา และไม่เดินตามไป

อันหรันเดินตามฮัวเสี่ยวน่าไปที่ด้านข้างของผู้หญิง และมองดูท่าทางของผู้หญิงคนนี้

ชื่อเดิมของฮัวเสี่ยวน่าคือเจิ้งหยู่หยวน เธอเปลี่ยนชื่อเป็นนามสกุลของแม่ และแม่ของเธอชื่อเจิ้งหรุหยู่

กาลเวลาโอบอ้อมอารีเจิ้งหรุหยู่มาก ใบหน้าของเธอไม่มีริ้วรอยเลย มีความเรียบเนียนและละเอียดอ่อน แสงแดดที่ส่องลงมาทำหน้าที่เหมือนกระจกสะท้อนแสง

เมื่อเห็นใครบางคนมา เธอไม่ขยับ เธอยังคงเล่นเปียโนอย่างจริงจัง

อันหรันมองไปที่เจิ้งหรุหยู่ เธอเคลื่อนไหวและเงียบ เผยให้เห็นความงามที่ไม่มีที่สิ้นสุดของผู้หญิง

จะเห็นได้ว่า ตอนวัยรุ่นเธอน่าจะสวยกว่าฮัวเสี่ยวน่า

ฮัวเสี่ยวน่าเรียกแม่ของเธอ เสียงของการเล่นเปียโนก็หยุดลงทันที

เจิ้งหรุหยู่เงยหน้าขึ้น รู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าเธอดูคุ้นเคยเล็กน้อย แต่เธอขมวดคิ้วและคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความตื่นตระหนกที่อธิบายไม่ได้ที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอทันที

เธอกุมศีรษะทันที และตะโกนอ้าอ้า

ทำให้อันหรันตกใจ รู้สึกทำอะไรไม่ถูกและก้าวไปข้างหน้าเพื่อจะช่วย แต่พบว่าดูเหมือนว่าตัวเองจะทำอะไรไม่ได้

ฮัวเสี่ยวน่าบอกว่าไม่เป็นไร เธอก้าวไปข้างหน้าและลูบหลังแม่เบาๆ จากนั้นเธอก็เอาหวีมาหวีผมให้

ฉากที่ทำให้อันหรันตกตะลึงปรากฏขึ้น เจิ้งหรุหยู่ที่ยังคงตื่นตระหนกและหวาดกลัว แล้วค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆ

เธอเล่นเปียโนอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นเพลงหลินไฮ่เสวี่ยหยวน

อันหรันฟังเสียงเปียโนที่ไพเราะ ดูฮัวเสี่ยวน่าจัดผมทุกเส้นให้แม่ต่อหน้าเธออย่างระมัดระวัง และเห็นผมสีขาวที่งอกขึ้นมา เธอจัดลงอย่างระมัดระวัง

จู่ๆ เธอก็รู้สึกอยากร้องไห้

พ่อ แม่ อยู่บนสวรรค์ โอเคดีใช่ไหม?