โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 127 หนึ่งร้อยล้าน

อันหรันพูดจบ ก็ลุกขึ้นเตรียมออกไป

แต่ทันทีที่เธอก้าวไป เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของยี่เฉียวถงอยู่ข้างหลังเธอ : “อันหรัน ถ้าเธอกล้าที่จะก้าวออกจากประตูนี้ไปในวันนี้ พรุ่งนี้ฉันจะปล่อยให้ผีอายุสั้นสองคนนั้นเป็นวิญญาณไร้ญาติ! ”

อันหรันหยุด ร่างกายของเธอสั่นสะท้านด้วยความโกรธ เธอหันหน้าไปทางยี่เฉียวถงและพูดด้วยความโกรธว่า : “คุณกำลังขู่ฉันด้วยเรื่องนี้อีกแล้ว? จิตสำนึกของคุณล่ะ? อย่าทำซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาทำให้ฉันหงุดหงิด ไม่ใช่เรื่องใหญ่ทุกคนก็มาสู้กันจนตายไปทั้งสองฝ่าย! ”

คำขู่ของอันหรัน ยี่เฉียวถงกลับไม่สนใจ ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า : “แตกก็คือแตก ฉันจะรอเธอ! ถ้าเธอไม่ต้องการทำลาย เธอก็เอาหนึ่งร้อยล้านมาภายในสามวัน แบบนี้ ฉันอาจพิจารณาเปลี่ยนความคิด”

หลังจากที่ยี่เฉียวถงพูดจบ ก็รู้สึกว่าทัศนคติของเขายังไม่แย่พอ จึงตามมาด้วยเสียงหัวเราะ

เธอมั่นใจในใจ ว่าอันหรันจะยอมแน่นอน

อันหรันหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่คาดคิดว่ายี่เฉียวถงจะยึดมั่นในเรื่องนี้และเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ

“ยี่เฉียวถง คุณไม่กลัวที่บังคับให้ฉันรีบร้อน ฉันจะ……” เดิมทีอันหรันไม่รู้ตัวอยากจะพูดว่าสุนัขจนตรอก แต่เมื่อกำลังจะพูดก็รู้ทันทีว่าประโยคนี้กำลังด่าตัวเอง

แต่เธอไม่เคยข่มขู่ใคร อยากหาคำพูดที่เหมาะสม แต่เธอคิดไม่ออก

ยี่เฉียวถงยิ้มเยาะและพูดว่า : “เธอจะทำไม? มาฆ่าฉัน? มาสิ! อันหรัน ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ เธอรีบมาสิ”

ยี่เฉียวถงหยิบมีดผลไม้ออกมาจากใต้ชา และโยนมันลงบนโต๊ะอย่างเสียงดัง

สีหน้าเธอมีอารมณ์เรื่องการมาฆ่าฉัน ใบหน้าของอันหรันซีดด้วยความโกรธ

อันหรันต้องการใจร้อนก่อน แต่เธอรู้ว่าทำไม่ได้ ปากเธอบอกว่าได้ มาสู้กันให้ตายไปข้าง เธอก็ยังมีความกังวล ยังมีลั่นลานที่ต้องดูแล

พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก ลั่นลานไม่เคยเห็นพ่อของเธอมาก่อน อันหรันไม่ต้องการให้ลั่นลานสูญเสียแม่ไปในวัยนี้

เธอยังคงพูดในใจว่าฉันไม่โกรธ ฉันไม่โกรธ และใช้เวลานานในการสงบสติอารมณ์ เธอพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม : “ยี่เฉียวถง อย่าหยิ่ง ถ้ามันเป็นเรื่องใหญ่ฉันจะเก็บอันชิงไว้ และที่ฉันเป็นแพะรับบาปเรื่องสกปรกทั้งหมดนี้ จะถูกบอกกับฮัวเทียนหลัน ด้วยความสามารถของตระกูลฮัว ถ้าจะรู้ความจริง คงเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น! ”

ท่าทางของยี่เฉียวถงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน แม้แต่ดวงตาของอันหงไชก็กระพริบ

ถ้าอันหรันทุบหม้อแตกจริงๆ ตระกูลฮัวก็จะรู้ความจริง หน้าตาเป็นเพียงส่วนเล็กๆ เท่านั้น แต่เงินและโครงการก่อนหน้านี้ ตระกูลฮัวจะเอาคืนแน่นอน……

จู่ๆเขาก็รู้สึกเครียดเล็กน้อย ในใจคิดว่าหรือวันนี้จะขังอันหรันไว้ที่นี่ แล้วก็สร้างว่าเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ดีไหม?

ยังไงฮัวเทียนหลันก็ไม่ชอบอันหรัน อันหรันตายแล้ว ก็จะเป็นตามใจเขา

อันหงไชขยิบตาให้คนรับใช้ และคนรับใช้ก็เดินไปล็อคประตู

อันหรันสังเกตเห็นพฤติกรรมที่ผิดปกตินี้อย่างรวดเร็ว ในใจของเธอก็สั่นไหว รู้ว่าอันหงไชและยี่เฉียวถงกลัวจนจะทำอะไรตีโพยตีพาย

เธอกล่าว : “พวกคุณกลัวหรอ? ”

อันหงไชมองไปที่ยี่เฉียวถงและขยิบตาให้เธอ ยี่เฉียวถงพยักหน้าหัวเราะอย่างหยิ่งผยอง และพูดว่า : “อันหรัน เธอคิดมากเกินไปหรือเปล่า? คุณนับว่าเป็นอะไร? เราจะยังกลัวเธอ? เธอรีบมาลงมือสู้กันให้ตาย แต่ฉันจำได้ว่าเธอดูเหมือนจะมีน้องชายชื่ออันเฮา ตอนนี้อยู่ที่สหรัฐอเมริกา? ”

อันหรันตะลึงไปชั่วขณะ ยี่เฉียวถงรู้เรื่องอันเฮาเป็นปกติ ตอนนั้นอันเฮาก็ถูกไล่ออกจากบ้านเช่นกัน

แต่ตอนนี้อันเฮาอยู่กับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด หรือว่าพวกเขาก็สามารถทำร้ายไปถึงเขาได้?

อันหรันกลัวการโกหก เธอจึงพูดอย่างหนักแน่นว่า : “เสี่ยวเฮาอยู่ในสหรัฐอเมริกา แต่อย่าพยายามเอาเขามาขู่ฉัน พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเขาเป็นชาวจีนโพ้นทะเล และเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวย พวกเขามีอำนาจมาก พวกคุณไม่สามารถมีส่วนร่วมได้!”

ยี่เฉียวถงโค้งริมฝีปากของเขาและพูดว่า : “เธอคิดอะไร? เราเป็นคนประเภทที่ใช้ความรุนแรงแบบนั้นหรอ? ฉันได้ยินมาว่าสถานะของอันเฮาคือบุตรบุญธรรม เธอบอกสิว่าถ้าเราบอกว่าอันเฮาเป็นลูกชายแท้ๆของจางหยากับพ่อของเขาตอนนี้ จะเกิดอะไรขึ้น? ”

ยี่เฉียวถงไม่เคยเป็นคนดีเลย เธอเองก็คิดเช่นนั้น

เธอรู้สึกว่าเมื่อเธอทำสิ่งต่างๆ เธอต้องทำทุกอย่างให้ได้ ทำจนไม่มีทางออก

ดังนั้นเธอสามารถยุยงให้อันหงไช ถือโอกาสเป็นอุบัติเหตุในครอบครัวอัน จากนั้นก็ใช้อุบายฟ้าผ่า ขับไล่อันหรันออกไป

ถ้าไม่ใช่อันหงไชที่ยังคงคิดถึงความรักหลานสาวตัวเอง ยี่เฉียวถงคงจะจัดการอันหรันให้ไปจากโลกนี้แล้ว

วิธีที่ดีที่สุดในการเผชิญกับคำขู่คืออะไร? นั่นคือการทำให้คำขู่นี้พูดไม่ได้อีกต่อไป

อันหรันรู้สึกได้ถึงพลังงานและเลือดที่พุ่งพล่าน เวียนหัวเล็กน้อย และหลังจากเดินเซไปสองสามก้าว เธอก็เกือบล้มลงกับพื้น

ถูกอันหงไชประคองไว้ แล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนตรง และผลักอันหงไชออกไป : “ฉันไม่ต้องการคุณ! ”

อันหงไชมองไปที่อันหรันด้วยความโกรธและรู้สึกเกลียดชัง ที่ไม่ฟังยี่เฉียวถงตั้งแต่แรก ดังนั้นเขาจึงบีบที่คอของอันหรัน

อันหรันมองไปที่ยี่เฉียวถง อีกฝ่ายค่อยๆหยิบกรรไกรตัดเล็บและขัดเล็บ เธอพูดว่า : “ฉันสัญญากับเธอ แต่นี่เป็นครั้งสุดท้าย ไม่ว่าเธอจะขู่ฉันยังไง ฉันก็จะสู้กับเธอจนตายไปข้าง! ”

ยี่เฉียวถงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความปรานีและพูดว่า : “ฮึกเหิม ฉันรู้ ฉันรู้ รีบไปหาเงินซะ! ”

อันหรันกัดฟันและมองไปที่ยี่เฉียวถง จากนั้นก็หันหลังเดินไปที่ประตู

เมื่อถึงประตู ก็พบว่าประตูเปิดไม่ออกแล้ว

ก่อนที่เธอจะฉวยโอกาสที่จะโกรธ อันหงไชตะโกนสองสามครั้ง คนรับใช้ก็วิ่งออกจากห้องครัวมาคนนึง และเปิดประตู

หลังจากอันหรันออกจากบ้านอัน ก็รู้สึกว่าร่างกายเปียกชุ่ม เหงื่อชุ่ม

อันหรันไม่เคยเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย และเธอก็รักชีวิตของเธอเช่นกัน การเผชิญหน้ากับยี่เฉียวถงในวันนี้ โดยเฉพาะอันหงไชที่ให้คนล็อกประตู อันที่จริงเธอแทบจะยืนไม่อยู่ด้วยความตกใจ

เธอเข้าไปในรถ นั่งที่เบาะคนขับ และหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เธอจะรู้สึกสงบลง

หนึ่งร้อยล้าน ตัวเองต้องไปที่ไหน ถึงจะได้มา!