โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 129 ประนีประนอม

อันหรันหายใจเข้าลึกๆ และรีบโทรหาอันเฮาที่เบอร์เมื่อก่อนอีกครั้ง

แต่คราวนี้สามารถติดต่อได้ แต่อันเฮาไม่รับสาย

หัวใจของอันหรันสั่นสะท้าน หรือว่ายี่เฉียวถงลงมืออย่างเร็วแล้ว แล้วอันเฮามีเรื่องแล้ว?

อันหรันเปลี่ยนโทรศัพท์ เบอร์ติดต่อของจางหยาหายไปแล้ว ซึ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนมดอยู่ในหม้อไฟและเริ่มรู้สึกกังวล

เธอตื่นตระหนก และรีบตอบกลับยี่เฉียวถงด้วยข้อความสั้นๆ : “ฉันกำลังหาเงิน ให้เวลาฉันหน่อย พวกคุณอย่าทำร้ายเสี่ยวเฮา! ”

คำตอบของยี่เฉียวถงมีเพียงสองคำ : “เหอะเหอะ! ”

อันหรันรู้ว่าเธอไม่มีหนทาง เธอกัดฟันกัดหนังศีรษะ แล้วขับรถไปที่บ้านฮัว

เธอตัดสินใจขอเงินจากแม่ฮัว 100 ล้าน แม่ฮัวน่าจะสามารถให้เธอได้

แต่ทันทีที่มาถึงบ้านฮัว ก่อนที่อันหรันจะลงจากรถ ก็มีสายแปลกๆ จากที่อื่น

อันหรันรับโทรศัพท์อย่างประหม่าไม่กล้าพูด แต่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพูดว่า: “พี่สะใภ้สอง วันนี้คุณมีอะไรหรือเปล่า? ”

อันหรันอึ้ง และถอนหายใจยาว ๆ ตอนนี้สติที่ตึงเครียดผ่อนคลายลงแล้ว

เมื่อกี้เธอรู้สึกกังวลจริงๆ สายนี้คือยี่เฉียวถงเตรียมโจรที่จะลักพาตัวอันเฮาไป โทรมา

“ฉันไม่เป็นอะไร ฉันเพิ่งถึงบ้าน ” อันหรันตอบ

ทันทีที่เขาได้ยินว่าอันหรันมาแล้ว ฮัวเสี่ยวน่าก็วางสายโทรศัพท์ทันทีหลังจากนั้นไม่นานประตูหน้าก็เปิดออก ฮัวเสี่ยวน่าก็ออกมารออันหรันแล้ว

อันหรันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮัวเสี่ยวน่า จึงถามว่า : “เป็นอะไร? มีอะไรต้องการฉันหรือเปล่า? ”

ฮัวเสี่ยวน่าพูดเบาๆ : “เมื่อวานนี้ที่ฉันกลับมา ฉันมักจะคิดถึงแม่ของฉัน ดังนั้น พี่สะใภ้สอง พี่สามารถไปกับฉันอีกครั้งได้ไหม……”

ฮัวเสี่ยวน่ารู้สึกเกรงใจเล็กน้อยที่จะพูด หลังจากนั้นอันหรันก็ไม่รู้อะไรมากนัก เมื่อวานเธออยู่กับเธอในฐานะผู้ชม

อันหรันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอกังวลอยู่ตลอดเกี่ยวกับสิ่งต่างๆของวันนี้

คำพูดของฮัวเสี่ยวน่าเป็นกุญแจสำคัญในการปลดปล่อยเธออย่างไม่ต้องสงสัย

เธออยากจะขับรถไปเอง แต่ถูกฮัวเสี่ยวน่าดึงไว้ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ขับรถ Range Rover ออกจากโรงรถบ้านฮัว

เมื่อกระจกรถลดลง อันหรันก็เห็นว่าเกาฮั่นเป็นคนขับ

หลังจากขึ้นรถแล้ว ฮั่วเสี่ยวน่าก็มองออกไปนอกหน้าต่างโดยตั้งใจไม่มองเกาฮั่น

สามีภรรยากำลังถกเถียงกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อันหรันก็ชินกับมันแล้ว

เธอไม่คุยกับเกาฮั่นสักพัก ก็ไปถึงที่บ้านพักคนชราครั้งก่อน

คราวนี้คณบดีไม่ได้มาเพราะมีธุระ เกาฮั่นอยากจะไปกับพวกเธอ แต่ฮั่วเสี่ยวน่าหยุดเขาไว้

ในคำพูดของเธอ หมายความว่านี่เป็นเรื่องของผู้หญิง ดังนั้นเกาฮั่นไม่ควรตาม

ยังคงเป็นศาลาหลังเดิม ถัดจากศาลาเป็นทะเลสาบเล็ก ๆ มีเรือลำเล็กจอดอยู่ข้างทะเลสาบ หากมีเวลาว่างและบรรยากาศดี สามารถเล่นน้ำในทะเลสาบได้ตลอดเวลา

เจิ้งหรุหยู่ถือหมั่นโถวไว้ในมือ ฉีกหมั่นโถวชิ้นเล็กๆ ออกอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็บิดเป็นชิ้นๆแล้วโยนลงในทะเลสาบ ก็มีปลาสวยงามล้อมรอบและแย่งอาหารกันทันที

อันหรันและฮัวเสี่ยวน่ายืนอยู่ข้างๆเจิ้งหรุหยู่ ไม่มีใครพูดอะไร

ฮัวเสี่ยวน่าถึงกับกระซิบข้างหูอันหรันว่าเธอต้องเงียบ แม่ของเธอเกลียดการถูกรบกวนมากที่สุด เมื่อเธอทำสิ่งต่างๆอยู่

เจิ้งหรุหยู่ให้อาหารปลาเป็นเวลาสองชั่วโมง โดยไม่ย้ายไปไหน

อันหรันรู้สึกว่าขาของเธอชา ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงยึดเสาศาลาและเฝ้าดูกับฮัวเสี่ยวน่า

ในที่สุดหมั่นโถวในมือของเจิ้งหรุหยู่ก็หมดลงอย่างสมบูรณ์ จากนั้นเธอก็หันกลับมามองอย่างสงบ หลังจากที่เห็นอันหรันและฮัวเสี่ยวน่า ก็พูดเบา ๆ : “พวกเธอมาแล้ว! ”

อันหรันตะลึงไปชั่วขณะ เจิ้งหรุหยู่ กลับมาปกติแล้วหรอ?

ฮัวเสี่ยวน่ายิ้มและพูดว่า : “ฉันคิดถึงแม่ ก็เลยมาหา”

เธอยืนอยู่ข้างหลังเจิ้งหรุหยู่ แล้วทุบหลังให้เธอเบา ๆ

อันหรันกำลังเฝ้าดูฉากดังกล่าว ก็มักจะทำให้เธอคิดถึงอดีตของเธอและพ่อแม่ของเธอ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกซับซ้อน

ทั้งสองอยู่จนถึงตอนเย็น ดวงตาของฮั่วเสี่ยวน่าแดงก่ำ และเดินตามอันหรันออกจากบ้านพักคนชรา

เกาฮั่นหลับไปในรถ อารมณ์ที่ไม่ดีในตอนแรกของฮัวเสี่ยวน่าพุ่งขึ้นทันที หลังจากเห็นเกาฮั่น ก็ไปเคาะสองสามครั้งดังปั่งๆๆ

ความฝันของเกาฮั่นกำลังดี จู่ๆเขาก็ตกใจกับเสียง เขาก็ลืมตาขึ้นและมองไปรอบ ๆ

เขาฝันว่าอยู่บนเตียง และกำลังทำสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้กับฮีวเสี่ยวน่า

ก็ตื่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และผลเสียงดังปั่งๆ ทุบอยู่ที่รถ

ทำให้ที่มองฮั่วเสี่ยวน่าอยู่ในรถ ก็ยิ้มออกมา

เกาฮั่นตื่นขึ้นมาจากการถูกเคาะ เขาลูบหัวด้วยความโกรธ และปลดล็อครถปล่อยให้ฮัวเสี่ยวน่าและอันหรันขึ้นมา

“คุณมีกุญแจรถไม่ใช่เหรอ? ” เกาฮั่นพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีมาก

ฮั่วเสี่ยวน่ามองตาค้างและพูดว่า : “ฉันไม่อยากขับ คุณอยู่ในรถ คุณก็ขับสิ ทำไม? ”

ท่าทีของเธอเหมือนผู้หญิงแก่ ถ้าเธอรู้สึกไม่พอใจก็มากัดฉันสิ!

อันหรันเฝ้าดูสองคนไปมา และทันใดนั้นก็นึกถึงคำพูดเก่าๆ ในใจ นี่คือตบคือจูบ ด่าคือรักจริงๆ!

เกาฮั่นขับรถ กลับถึงบ้านฮัว

อันหรันอยู่ด้านหน้า ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน ก็เห็นฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนโซฟา

“เธอไปไหนมา? ”

ฮัวเทียนหลันกล่าวด้วยใบหน้าที่ลุ่มลึก

หลี่รูยาอยู่เคียงข้างเขา เดิมทีฮัวเทียนหลันน่าจะมีทัศนคติที่ดีขึ้น แต่เขารออันหรันมานาน ดังนั้นเวลาของงานเลี้ยงจึงถูกเลื่อนออกไปเพราะเธอ ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรด้วยน้ำเสียงที่ดี

อันหรันตึงขึ้น และพูดเบาๆ : “ฉันไปกับน้องสาว เพื่อเยี่ยม…..”

“ฉันไม่อยากรู้ เธอรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกสักพักไปกับฉัน! ”

ฮั่วเทียนหลันกล่าวอย่างเย็นชา ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ถูกตบที่ด้านหลัง

หลี่รูยาเฝ้าดูว่าลูกชายของเธอพูดกับภรรยาของเขาอย่างไร เธอฉุน : “นั่นคือภรรยาของแก แกพูดแบบนี้ได้อย่างไร? ”

อันหรันไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าไปงานอะไร แต่ครั้งนี้ฮัวเสี่ยวน่าลากเธอขึ้นไป

เกาฮั่นเพิ่งเปลี่ยนชุดที่ชั้นบนเสร็จ ออกจากห้องลงมาชั้นล่างแล้ว

ต้องบอกว่าใบหน้าของเกาฮั่นนั้นเหมือนกับฮัวเทียนหลัน อันหรันมองไป แต่ไม่รู้สึกว่าดวงตาของเขาสดใสเลย

ฮั่วเสี่ยวน่าดึงอันหรันเข้าไปในห้องของเธอ เปิดประตูบานเลื่อนครึ่งหนึ่งของผนัง และแขวนเสื้อผ้าทุกชนิดไว้ข้างในอย่างเรียบร้อย มองเห็นได้

อันหรันดูเฉื่อยชาเล็กน้อย เธอสามารถบอกได้ในแวบแรกว่าการตัดเย็บเหล่านี้ควรเป็นของแต่ละคน

ยิ่งไปกว่านั้นมีหลายจุด ไม่ได้จัดการปลายด้าย และการเย็บผิดไปเล็กน้อย

เมื่อเชื่อมกับอาชีพและงานอดิเรกของฮัวเสี่ยวน่าแล้ว เธอก็เข้าใจที่มาของเสื้อผ้าเหล่านี้ทันที

ฮัวเสี่ยวน่าหยิบชุดกี่เพ้าออกมา วางไว้ตรงหน้าอันหรัน และพูดว่า : “พี่สะใภ้สอง ดูสิ นี่คืองานออกแบบของฉันทั้งหมด ชุดกี่เพ้านี้ เหมาะกับพี่นะ! ”

อันหรันมองไปที่กระจก การสวมชุดกี่เพ้าจำเป็นต้องมีรูปร่างที่มีส่วนโค้ง เพื่อให้สามารถสะท้อนความงามของชาวจีนได้ดีขึ้น

รูปร่างของเธอไม่ค่อยดีนัก ฮัวเสี่ยวน่าและเธอเป็นคนที่มีรูปร่างพอๆกัน แต่ฮัวเสี่ยวน่าได้ออกแบบชุดกี่เพ้านี้ให้มีส่วนโค้ง แบบนี้เธอดูเหมือนไม่มีหน้าอก ใส่แล้วดูโดดเด่น

ฮัวเสี่ยวน่าสวมกระโปรงจีบ ไปงานเลี้ยงกับอันหรัน

งานเลี้ยงนั้นไม่ธรรมดา มีเพียงคำเยินยอระหว่างคนรวยและคนหนุ่มสาว

อันหรันนั่งอยู่ที่มุมหนึ่ง มองดูฮัวเสี่ยวน่าได้รับความเคารพอย่างกว้างขวาง คุยกับใครก็ได้ ในใจเธอมีความอิจฉาเล็กน้อย

เมื่องานเลี้ยงจบลง อันหรันก็กลับบ้านพร้อมกับฮั่วเทียนหลัน

แต่ฮั่วเทียนหลันได้รับสายโทรศัพท์กลางคัน กลับเปลี่ยนเส้นทางขับรถ

แม้ว่าอันหรันจะสงสัยอยู่บ้างว่าฮั่วเทียนหลันกำลังจะไปทำอะไร แต่ก็ไม่กล้าที่จะถาม

ชายคนนี้มีอารมณ์แปรปรวน เธอไม่กล้ายั่วโมโหเขา

หลังจากรถหยุด อันหรันก็สังเกตเห็นว่า ฮัวเทียนหลันพาเธอมาที่เย่ซี

อันหรันมีความทรงจำอย่างมากเกี่ยวกับสถานที่จอดรถนี้

ที่นี่ คือสถานที่ที่เธอถูกฮั่วเทียนหลันบังคับให้รถสั่นเมื่อครั้งที่แล้ว!