โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 15 คุณฮัว หยุดแค่หอมปากหอมคอ

อันรันมองไปที่ฮัวเทียนหลันโดยไม่รู้ตัว ฮัวเทียนหลันหยุดนิ่งขณะที่เขากำลังลงไปชั้นล่าง ขมวดคิ้วแล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม : “แม่ อันรันติดเตียง นอนที่นี่ไม่หลับหรอก”

อันรันที่อยู่ๆก็กลายเป็นคนติดเตียงนอน : “…….”

ลูกชายตัวเองโกหกได้น่าตลก หลี่รูยาเกือบจะหัวเราะด้วยความโกรธ : “อันรันแต่งงานเข้ามาไม่กี่วัน ดังนั้นเธอกลับไปจะไม่คุ้นเตียงได้ยังไง?”

สีหน้าฮัวเทียนหลันไม่เปลี่ยน : “ไม่ง่ายที่จะติดเตียงนั้น แม่จะให้เธอนอนที่นี่ เธอคงลำบากใจ”

ในที่สุด ฮัวเทียนหลักยังคงยึดมั่นที่จะพาอันรันกลับบ้าน

แค่ในรถมีคนเพิ่มมาหนึ่งคน-ป้า Ding

ป้า Ding อยู่ที่บ้านฮัวมา 20ปีแล้ว สามารถพูดได้ว่าเห็นฮัวเทียนหลันเติบโตมา ความรู้สึกของฮัวเทียนหลันกับเธอดีมาก ตอนเด็กๆจะเป็นป้า Ding ทำกับข้าวให้ เขากินได้ตั้งสองชาม

จู่ๆบุคคลที่เกษียณอายุราชการไปแล้วสองปี ก็มาปรากฏตัวที่นี่ จุดประสงค์ของการเคลื่อนไหวของหลี่รูยานั้นไม่ต้องชัดเจนเกินไป

ฮัวเทียนหลันมองป้า Ding อย่างหมดหนทางและกล่าวสวัสดี ป้า Ding พยักหน้าเล็กน้อย แล้วยิ้มอย่างสุภาพ

อันรันรู้สึกว่าบรรยากาศผิดปกติ หลังจากทักทายป้า Ding อย่างสุภาพแล้ว เธอก็เลือกที่จะเงียบและปกป้องตัวเอง

ป้า Ding หลับตาลงหลังจากเดินไปมาระหว่างคนทั้งสอง

ตอนเย็น ภายใต้การจ้องมองของป้า Ding อันรันแสร้งทำเป็นเดินเข้าไปในห้องนอนของฮัวเทียนหลันอย่างเป็นธรรมชาติ

จากนั้นเขาก็นอนลงบนโซฟาดึงผ้าห่มคลุมศีรษะ

ฮัวเทียนหลันกลับไปที่เตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จ เห็นผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บนโซฟาผมยุ่งและขดตัวเหมือนสุนัขจรจัด

ผู้หญิงคนนี้ เสแสร้งมาแต่ไหนแต่ไร

“มานี่! ” ฮัวเทียนหลันเรียกอย่างรังเกียจ

อันรันซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม ส่งข้อความถึงแม่ของเพื่อนอย่างเงียบๆ ถามว่าวันนี้ลั่นลานอยู่บ้านดื้อไม่ดื้อ

เพราะว่าฮัวเทียนหลันอยู่ เธอไม่มีวิธีโทรวิดีโอคอลกับลั่นลานเหมือนก่อน วันนึงไม่เจอ เธอคิดถึงลั่นลานมาก

ได้ยินคำสั่งของฮัวเทียนหลัน เธอตัวสั่น โผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม : “ไปตรงนั้น?”

เมื่อเห็นฮัวเทียนหลันไม่ได้พูด เพียงแต่จ้องมองเธอต่อไปอย่างไม่อดทน เธงลดเปลือกตาลงและพูดว่า : “คุณฮัว ถ้าคุณรู้สึกว่ารกหูรกตา ฉันจะไปนอนชั้นล่างก็ได้”

อันรันหมายถึงห้องรับแขกข้างล่าง การคิดถึงลั่นลานทำให้เธอรู้สึกหดหู่ จนลืมไปว่าป้า Ding อยู่ที่ชั้นหนึ่ง

ฮัวเทียนหลันหัวเราะเยาะ แม้ว่าเขาจะบ่น ตอนนี้ยังจะลงไปชั้นล่าง แกล้งทำเป็นน่าสงสารให้ใครดู?

“ขึ้นเตียง! ” เขาสั่งอย่างเย็นชา

เพื่อไม่ให้ป้า Ding รู้เรื่อง คืนนี้จะต้องเล่นละคร

ร่างกายของอันรันสั่นสะท้านอย่างรุนแรงโดยไม่รู้ตัว เมื่อคิดว่าถูกฮัวเทียนหลันยึดครองในคืนนั้นใบหน้าของเขาก็ซีดลงทันที

“ฉัน……ฉันนอนที่โซฟาก็ได้……” อันรันพูด เธอนั่งขดลงบนโซฟา

อีกข้างของชุดนอนที่หลุดนี้เปิดออก เพียงเผยให้เห็นไหล่ขาวและกลมของอันรัน

ดวงตาของฮัวเทียนหลันลดลง ร่างกายแน่นขึ้น ก็นึกถึงกลิ่นที่สวยงามในทันที เขาลุกขึ้นจากเตียงจับอันรันขึ้นมาแล้วโยนลงบนเตียง

อันรันกระซิบด้วยความเจ็บปวด นอนขดตัวอยู่บนเตียงอย่างสั่นเทา

ฮัวเทียนหลันมองเธออย่างเรียบเฉย ครู่ต่อมา : “ถอดเสื้อผ้า! ”

ถ้าตอนแรกเขาแค่อยากให้อันรันเข้านอน ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว

สีหน้าของอันรันหยุดนิ่งเกือบจะคิดว่าได้ยินผิด แต่ฮัวเทียนหลันกลับดูเฉยเมยและการดูถูกในดวงตาของเขาก็ไร้การปกปิดราวกับเผชิญหน้ากับผู้หญิงไม่กี่คนที่สามารถเข้าไปได้ สิ่งนี้ทำให้อันรันยิ่งต่อต้าน

เธอท้วงเสียงเบา : “คุณฮัว อย่าทำแบบนี้! ”

รูม่านตาของฮัวเทียนหลันแน่นขึ้น และผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงแสร้งทำเป็นถูกจองจำต่อหน้าเธอ

เมื่อกี้ตั้งใจทำเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ไม่ใช่เพราะต้องการดึงดูดเขาหรอ?

เขาฉีกเสื้อผ้าของอันรันแล้วโยนทิ้ง

อันรันไม่ชินกับการใส่ชุดชั้นในตอนนอน เธอจึงรีบปกปิดตัวเอง

เมื่อเห็นฉากนี้ ฮัวเทียนหลันยืนยันว่าอันรันไม่เจียมตัว หัวเราะเยาะ : “ทำไม? ตอนนี้ต้องการแสร้งทำเป็นไร้เดียงสากับฉัน? เธอสามารถแกล้งทำเป็นสาวฉูได้ไหม”

อันรันตัวแข็งทื่อขึ้น ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฮัวเทียนหลันด้วยความไม่เชื่อ

ฮัวเทียนหลันเกลียดที่อันรันมองตัวเองด้วยลักษณะแบบนี้ ราวกับว่าเขาเป็นคนที่ทำผิด

อย่างไรก็ตามเขาส่งคนไปดูอันรันในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมื่อเธอหายตัวไป กลุ่มผู้สูบบุหรี่การดื่มสุราและผู้ใช้ยา ไม่เจียมตัวอย่างมาก

บางครั้งเขายังสงสัยว่าตอนนั้นเขาตาบอดหรือเปล่า เขาจึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้บริสุทธิ์และสวยงาม สามารถสัมผัสหัวใจของเขาได้อย่างง่ายดาย

เธอสามารถโกหกแม่ที่ฉลาดหลักแหลมของเขาได้ด้วยซ้ำ คงนึกออกว่าแผนการร้ายลึกแค่ไหน

อันรันรู้สึกปวดร้าวใจแทบหายใจไม่ออก เธอตัวสั่นและดึงเสื้อผ้า มือของเธอสั่น แต่เธอก็อ่อนแอ

ใช่ เธอไม่มีเนื้อเยื่อนั้นอีกแล้ว เพราะเธอมอบให้กับไอ้คนที่ทำให้เธอเสียใจมาตลอด

ฮัวเทียนหลันหมดความอดทนโดยสิ้นเชิง จับมืออันรันแล้วกดที่ด้านบนของศีรษะอย่างแรงในขณะที่มืออีกข้างจับอันรันที่นุ่มนวล

อันรันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ความอัปยศอดสูที่ไร้ความปราณีของฮัวเทียนหลัน : “ความรู้สึกไว ตรงนี้มีผู้ชายสัมผัสมากี่คนแล้ว? ”

ความเจ็บปวดในร่างกายของเธอยังห่างไกลจากความเจ็บปวดในหัวใจของเธอ อันรันไม่สามารถทนต่อความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้อีกต่อไป เธอลืมตาขึ้นและจ้องไปที่ฮัวเทียนหลันเพื่อระงับอาการสะอึกในลำคอ : “คุณฮัว ฉันสกปรกขนาดนี้ รบกวนคุณห่างจากฉันหน่อยดีไหม? ”

ฮัวเทียนหลันดึงกางเกงในของอันรันออกอย่างเกรี้ยวกราด และผ้าคลุมผืนสุดท้ายของอันหรันก็ขาดเป็นชิ้นๆ