โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 16 ไม่รู้
ทันทีที่เขาเข้าไป ฮัวเทียนหลันก็หยุดลง ความคุ้นเคยที่ไม่อาจบรรยายได้เข้ามาในหัวใจของเขา แต่ความรู้สึกที่แข็งแกร่ง ได้ควบคุมจิตใจของเขาอย่างสมบูรณ์ เขาสูญเสียความรู้สึกนั้นและจมอยู่กับมันอย่างสมบูรณ์
อันรันหายใจออกด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเธอถูกทำให้เจ็บปวด ทำให้เธอโค้งงอตัวและหนีไปโดยไม่รู้ตัว
แต่ทันทีที่ขยับ ก็ถูกฮัวเทียนหลันลากกลับมาและกระแทกอย่างรุนแรง
อันรันดูเหมือนจะกลับไปสู่ช่วงเวลาแห่งฝันร้าย ชายคนหนึ่งได้กลายเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของเธอที่หนีไม่ได้
เธอกัดริมฝีปากล่างอย่างแรง ต่อต้านปฏิกิริยาทางร่างกาย กลิ่นเลือดก็อบอวลไปทั่วปากอย่างรวดเร็ว
ฮัวเทียนหลันใช้แรงกระแทกทำให้อันรันเจ็บปวดตั้งแต่ต้นจนจบ อยู่ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะขอร้อง : “คุณฮัว เบาหน่อย เจ็บ……”
ฮัวเทียนหลันยิ้มอย่างเย็นชา : “ไม่ใช่กลุ่มp ไม่ถูกปากเธอหรอ? ”
คำพูดที่น่าอับอายนี้ทำให้อันรันตกตะลึงและดิ้นรนทันที เหมือนปลาขึ้นมาจากน้ำ
“คุณปล่อยฉันนะ! ”
แต่ความไม่เท่าเทียมกันระหว่างอำนาจของชายและหญิงก็ถึงวาระจากความล้มเหลวของอันรัน
ฮัวเทียนหลันพลิกตัวเธออย่างกะทันหัน มองหน้าเธอสักวินาที เขารู้สึกรังเกียจ
“จะปฏิเสธหรือยินยอม? ผู้หญิงแบบนี้ ให้เงินก็ตกลงแล้วไหม? ”
คำพูดที่ชั่วร้ายยังคงถูกพ่นออกมาอย่างไร้ความปราณีจากปากของฮัวเทียนหลัน
อันรันปีนไปบนหมอนและแรงกระแทกที่หลังเธอ ทำให้เธอหายใจไม่ออก
นิ้วเรียวของเธอจับผ้าปูที่นอนแน่น น้ำตาก็ค่อยๆไหลออกบนหมอน
ฮัวเทียนหลันดูเหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขาไม่สนใจความรู้สึกของอันรัน ยืดการเคลื่อนไหวนี้ไปเรื่อย ๆ……
อันรันเป็นลมด้วยความเจ็บปวดชั่วขณะ จากนั้นความเจ็บก็ปลุกขึ้นมาอีกครั้ง
ทำแบบนี้ซ้ำ ๆ จนหมดสติไป
เมื่อเห็นอันรันนอนอยู่บนเตียงเหมือนตุ๊กตา ร่องรอยของความไม่เป็นธรรมชาติบนใบหน้าของฮัวเทียนหลัน กระพริบอย่างรวดเร็ว จากนั้นสีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นธรรมดา
เขาเข้าใจแม่ของเขา แม้ว่าจะไม่ใช่อันรัน แต่ก็จะเป็นผู้หญิงคนอื่น แทนที่จะทำแบบนี้ดีกว่าแกล้งทำตามความคิดของแม่
เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู เขาเอียงศีรษะมองเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
อันรันยังคงนอนอยู่อย่างเงียบๆ ห้องนั้นเงียบน่ากลัวมาก
เขาหลับตาลง และเพิ่มความเร็วก้าวเดินออกไปจากห้อง
แต่ฉันไม่เห็นรอยสีแดงสดที่กระจายอยู่ใต้ร่างกายอันรัน
เมื่ออันรันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็อยู่ในโรงพยาบาล
เธอแค่รู้สึกปวดหัว ร่างกายของเธอหนักอึ้งราวกับถูกภูเขาที่มองไม่เห็นทับ
ศีรษะขยับเล็กน้อยและมีคนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“คุณนาย คุณตื่นแล้วหรอ? ” คำพูดของป้า Ding สีหน้าความปวดหัวของอันรันนั้น เธอปรับหลอดยาให้อันรัน
อาจเป็นเพราะเสียเลือดมากเกินไปปฏิกิริยาของอันรันจึงช้าเล็กน้อย สมองของเธอก็มีเสียงดังเช่นกัน ใช้เวลาสักพักในการจดจำตัวตนของป้า Ding เธอพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่แขนของเธอเหมือนเส้นบะหมี่เธอไม่มีแรงเลย : “ป้า Ding ทำไมฉันถึงอยู่โรงพยาบาล?”
ป้า Ding รีบประคองอันรันลุกขึ้น อยู่ข้างๆเตียง อธิบาย :
เธอทำอาหารเช้าเสร็จ ขึ้นไปเคาะประตู แต่ไม่มีใครตอบรับเป็นเวลานาน จึงเปิดประตูไปและเห็นว่าเหงื่อเย็นๆ ไหลออกมาอันรัน เธอนอนอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดง
เธอรีบเรียกรถพยาบาล หลังจากทักทายคณะแพทย์ก็รีบเจาะเลือดอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยเหลือ อันรันก็เลยพ้นขีดอันตรายแล้ว
พูดถึงตรงนี้ ป้า Ding ตำหนิและกล่าวว่า: “เทียนหลานเด็กคนนี้ก็ด้วย ทำเรื่องป่าเถื่อนอะไรขนาดนี้ ฉันจะโทรไปว่าเขาหน่อย! ”
อันรันรีบจับมือป้า Ding ก่อนที่เธอจะเศร้าใจ : “ไม่ต้องหรอกค่ะ ป้า Ding เขา……เขาก็เพิ่งแต่งงานเหมือนกัน……ตื่นเต้นเหมือนกัน” ใบหน้าของอันรันแดงก่ำทันที เมื่อเธอพูดคำที่น่าอับอายเช่นนี้
