โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 17 ยั่วยุแต่งเข้าบ้าน

มือป้า Ding ที่กำลังจะกดโทรก็หยุดลง มองไปที่อันรันอย่างลึกซึ้ง

อันรันยิ่งอับอายขายหน้า

“ใช่แล้ว แม่ยายเธอ……รู้เรื่องนี้แล้วหรือยัง? ” อันรันนึกถึงตรงนี้ ก็รีบพูด

ป้า Dingพยักหน้า : “เมื่อกี้คุณหมอบอกว่าถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว อาจจะ……ให้ฉันแจ้งทางบ้านก่อน เบอร์เทียนหลันโทรให้ตายก็โทรไม่ติด ฉันได้แค่โทรแจ้งคุณนาย ตอนเธอผ่าตัด คุณนายก็รออยู่ข้างนอก พอรู้ว่าเธอปลอดภัยก็กลับไปที่บริษัทแล้ว”

อันรันรู้สึกอุ่นใจ รู้ว่าหลี่รูยาเป็นห่วงเธอจริงๆ

“คุณนายไปว่าเทียนหลันที่บริษัท บอกว่าถ้าไม่สามารถดูแลเธอดีๆได้ ก็รีบอย่า จากนั้นก็ปล่อยสิทธิ์การดูแลบริษัทไป”

เมื่อป้า Ding พูดเรื่องพวกนี้ อารมณ์ของอันรันก็รู้สึกมีความซับซ้อน ในขณะที่เธอรู้สึกซาบซึ้ง เธอก็รู้ว่าความเข้าใจผิดของเธอกับฮัวเทียนหลันจะรุนแรงขึ้นอีก

นอนอยู่ที่โรงพยาบาลสองวัน อันรันถึงจะได้กลับคฤหาสน์

ฮัวเทียนหลันไม่ปรากฏตัวตั้งแต่ต้นจนจบ ราวกับว่าเขาไม่สนใจชีวิตหรือความตายของอันรัน

โทรศัพท์วางเงียบๆอยู่บนเตียง ไม่มีแบตจนปิดเครื่องไปแล้ว

เธอชาร์จแบตแล้วเปิดเครื่อง เมื่อเห็นว่ามีหลายสายที่ไม่ได้รับ เม้มริมฝีปาก ในใจมีความคาดหวังอันริบหรี่ เมื่อเปิดดู พบว่าคือป้าเฉินเพื่อนของแม่โทรมา

อันรันตื่นตระหนกและรีบโทรกลับทันที เมื่อรับสาย ป้าเฉินถามอันรันด้วยความโกรธว่าสองวันนี้ไปไหนมา ลั่นลานหาแม่ไม่เจอ ร้องไห้มาสองวัน เมื่อกี้โกหกเธอไปว่าตอนเย็นจะได้เจอแม่ ไม่ง่ายที่จะทำให้เธอให้ไปโรงเรียนอนุบาลได้

ในใจอันรันมีความโศกเศร้า การคิดถึงลูกสาวของเธอเป็นเหมือนเครือเถาวัลย์ที่เติบโตอย่างอิสระ เธอหายใจอย่างยากลำบาก อดไม่ได้ที่จะพูดในลูกคอ เธอขอโทษตอบกลับป้าเฉิน เธอสัญญากับป้าเฉินว่าคืนนี้เธอจะวิดีโอคอลกับลั่นลาน แล้วค่อยวางสาย

หลังจากสีหน้าและอารมณ์ของเธอสงบลง อันรันก็ล้างหน้า ดึงสติกลับมา โทรหาหลี่รูยา คิดว่าจะไปเยี่ยมเธอ

ช่วงสองวันนี้หลี่รูยาก็โกรธจนไม่ไหว การกระทำของลูกชายทำให้เธอผิดหวัง ไม่กล้าเผชิญหน้ากับอันรัน และป้า Ding บอกว่าเมื่ออันรันตื่นขึ้นมานาทีแรกก็แก้ตัวให้เทียนหลัน ทำให้เธอยิ่งรู้สึกอยากขอโทษอันรัน ยิ่งวันนี้เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ร่างกายยังอ่อนแออยู่ก็ยังอยากจะมาหาเธอ

รวมร่วมสิ่งนี้ ทำให้หลี่รูยายอมรับอันรันลูกสะใภ้คนนี้โดยสิ้นเชิง แต่ว่ายังคงเด็ดเดี่ยวไม่ให้อันรันมา แค่ให้เธอดูแลตัวเองให้ดี

อันรันก็ไม่ดึงดัน ที่สำคัญตอนนี้คือเธออ่อนแออย่างมากได้แค่กลับไปที่คฤหาสน์

เมื่อเข้าไป ก็ได้กลิ่นหอมที่เข้มข้น และที่หน้าต่างก็มีร่างบางๆอยู่

หลายปีที่ไม่ได้เจอ อันรันยังคงมองออกว่าคือใคร

ได้ยินเสียงเท้าด้านหลัง มู่เหม่ยลุกขึ้นหันมา มีรอยยิ้มที่ไร้ที่ติบนใบหน้าที่บอบบาง : “รันรัน เธอกลับมาเมืองZ แล้วทำไมไม่บอกฉัน? ไม่ว่ายังไงก็ตามให้ฉันได้ต้อนรับ! พวกเรายังคือเพื่อนสนิทกันอยู่ไหม? ”

มู่เหม่ยพูดไปเดินไปกอดอันรัน อันรันไม่มีการตอบกลับ และก็ไม่ได้หลบหนี แค่ยืนมองมู่เหม่ยเงียบๆ

มู่เหว่ยก็ไม่สนใจ จับมือของเธออย่างมีไมตรีและนั่งลงในห้องนั่งเล่น รินน้ำให้อันรันอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับว่าเธอเป็นพนักงานต้อนรับของคฤหาสน์

อันรันรับน้ำมา และวางลง ร่างกายมีความเมื่อยล้าเล็กน้อย เธอทรุดตัวลงบนโซฟา จ้องมองแก้วน้ำด้วยความงุนงง

เธอและมู่เหว่ยเคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันที่คุยกันได้ทุกเรื่อง

สถานการณ์ที่บ้านของมู่เหว่ยไม่สู้ดีนัก แม่ของเธอทำงานในโรงงานเสื้อผ้า ทำงานหนักทุกเดือน มีรายได้มากกว่าสองพันหยวนเท่านั้นพ่อของเธอตกงานและติดเหล้า การพนัน มีอยู่ช่วงหนึ่งแม้แต่เสียค่าเล่าเรียนและค่าครองชีพของมู่เหว่ยก็หมด และต้องการให้มู่เหว่ยลาออกจากโรงเรียนเพื่อหาเงินให้เขา

แม่ของมู่เหว่ยขี้ขลาด เธอรู้ก็แค่ร้องไห้ แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้

อันรันเป็นคนช่วยครอบครัว เงินเก็บค่าขนม 100,000 หยวนที่เธอเก็บมานาน วางแผนจะไปเที่ยวรอบโลก หลังจากสอบเข้าวิทยาลัย เธอก็มอบทุกอย่างให้กับมู่เหว่ย ทำให้เธอผ่านพ้นความยากลำบากนี้ไปได้

ต่อมาแม่ของอันรันถามเธออย่างแปลกใจ ทำไมถึงไม่ไปเที่ยวรอบโลก อันรันหาข้ออ้างเหตุผลอะไรก็ได้เพื่อจัดการให้ผ่านไป

หน้าตาของมู่เหว่ยก็ไม่เลว หุ่นก็ดี ครั้งหนึ่งเธอเคยพูดต่อหน้าอันรันโดยตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจว่าอยากเป็นดาราเพื่อลดภาระให้กับครอบครัว

ในเวลานั้นครอบครัวยังมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมภาพยนตร์และโทรทัศน์ อันรันจึงขอร้องพ่อของเขาให้ช่วยเป็นเวลานาน

แม้ว่าพ่อของเธอจะหวงเธอมาก ตอบกลับต่อคำขอของเธอ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย อันรันก็ใช้ความพยายามอย่างมาก

ในที่สุด นักเรียนมัธยมปลายหญิงธรรมดาๆจากชั้นเรียนที่ไม่ใช่วิชาเอก เธอรับบทเป็นหญิงหมายเลขสองของละครเรื่อง Lunar New Year ของผู้กำกับชื่อดัง เมื่อเธอเดบิวต์ ซึ่งครั้งหนึ่งได้กระตุ้นให้เกิดการคาดเดาของนายทองที่อยู่เบื้องหลังมู่เหว่ยในเมือง Z

เป็นผลให้มู่เหว่ยเข้าสู่แวดวงบันเทิงอย่างเป็นทางการและเป็นไปอย่างราบรื่น

ต่อมา ครอบครัวอันรันเกิดอุบัติเหตุขึ้น พ่อแม่ของเธอก็จากไปอย่างกะทันหัน ลุงและป้าก็กลับมาทันใด เธอและอันเฮาก็ถูกไล่ออกจากบ้านของอันรัน

ในขณะนั้นอันรันรู้สึกเพียงว่าท้องฟ้ากำลังจะถล่ม ก่อนหน้านั้นเธอมีพ่อที่รักแม่ที่อ่อนโยนและบ้านหลังใหญ่ที่สวยงาม…….

เป็นอันเฮาที่คิดถึงมู่เหว่ย เพื่อนที่ดีที่สามารถขอความช่วยเหลือจากเธอได้ จากนั้นจึงดึงอันหรันออกจากโคลนอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อญาติทุกคนหลีกเลี่ยงพวกเขาเหมือนงูและแมงป่อง สามารถพึ่งพาพี่น้องที่อายุน้อยของพวกเขาได้ตลอดชีวิต อันรันจึงต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นที่ถูกแช่แข็งด้วยความเป็นจริงอันหนาวเหน็บ

แต่เธอทำไมถึงนึกไม่ถึง มู่เหว่ยซึ่งเป็นคนน่ารักและมีความประพฤติดีมาโดยตลอด เดินเข้ามาหาเธอเหล่ตามองเธอ และโยนเงินสองร้อยหยวนให้เธอด้วยน้ำเสียงเหมือนขอทาน : “อันรัน รบกวนเธอมีหน้าตาหน่อย ตอนนั้นที่ฉันตกอับ เธอไม่เต็มใจที่จะช่วยฉัน ตอนนี้ฉันเหนือกว่าแล้ว เธออยากจะตีเนียนกินฟรีไหม? ”