โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 184 แววตาของเธอ

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของมู่เหว่ย เหมือนกับว่าเขามองเห็นอะไรบางอย่างในตาของเธอ

สุดท้าย เขาก็ค่อยๆเอาจับแขนของมู่เหว่ยออก เพื่อให้เธอได้พักผ่อน

เขาออกมาจากห้องนอน รู้สึกกลุ่มใจเล็กน้อย เขาจึงนัดฮัวเส้าซู่ออกมาดื่มเหล้า

กลางดึก ฮัวเส้าซู่เพิ่งออกมาจากเมืองเวินโหรวเพื่อกลับไปรายงานตัวที่บ้าน แต่จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น นั้นทำให้เขาตกใจมาก

แย่แล้ว! หรือว่าแม่จะโทรมาเร่ง?

ฮัวเส้าซู่รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เขาถึงรู้ว่าเป็นพี่รองที่โทรมา

เขาถอนหายใจยาวๆ หลังจากนั้นก็รับโทรศัพท์ “พี่รอง นี่มันก็ดึกแล้วจะโทรมาสั่งอะไรอีก?”

“ออกมา!” ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาด้วยนำเสียงที่เย็นชา หลังจากนั้นก็วางโทรศัพท์

ฮัวเส้าซู่รีบใส่เสื้อผ้าและวิ่งลงมาด้านล่าง ในตอนนั้นเขาก็เห็นว่ารถของฮั่วเทียนหลันมาจอดรอเขาอยู่หน้าตึกแล้ว

ไปดื่มเหล้ากันสองคน เทียนหลันดื่มไปแล้วหกแก้ว

เขาดื่มอย่างเดียวไม่ได้พูดอะไร ทำให้ฮัวเส้าซู่รู้สึกกังวล เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพี่รองเป็นแบบนี้

คิดไม่ออกว่ามันเป็นเพราะอะไร?

“พี่รอง พี่เป็นอะไร?” ฮัวเส้าซู่ขับมือของฮั่วเทียนหลันไว้ไม่ให้กระดกแก้วที่เจ็ดลงไปแล้วพูดออกมา

ฮั่วเทียนหลันมองมาที่ฮัวเส้าซู่ด้วยท่าทางจริงจัง จากนั้นก็วางแก้วลงอย่างแรง

เปรี๊ยะ!!! แก้วใบนั้นได้แตกลงแล้ว

“แกเห็นข่าวบนอินเทอร์เน็ตช่วงนี้ไหม?” ฮั่วเทียนหลันไม่สนใจเหล้าที่หกอยู่บนโต๊ะ แล้วถามออกมา

ฮัวเส้าซู่พยักหน้าด้วยความสงสัย

“แกคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องจริงไหม?” ฮั่วเทียนหลันถาม

นี้ทำให้ฮัวเส้าซู่ถึงกับตะลึง เขาพูดออกมาด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อว่า “พี่รอง พี่กำลังสงสัย….”

คำพูดต่อไปของเขายังไม่ทันได้ออกมา ก็ถูกฮั่วเทียนหลันขัดออกมาด้วยสายตา พร้อมพูดว่า “ตอบให้ตรงคำถาม….”

เนื่องจากฮั่วเทียนหลันไม่ยอมให้เขาพูด เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดเข้าไปดูวีดิโอ ดูได้สักพักเขาก็กดหยุดตรงภาพที่เขาต้องการที่จะให้ฮั่วเทียนหลันได้เห็น

“พี่รอง พี่ลองดูนี่ ในตอนนี้พี่สะใภ้รองยังอยู่ที่หน้าประตูอยู่เลย พูดตามเหตุผล เธอไม่มีทางเอื้อมมีมาตบผู้หญิงคนนี้ได้แน่”

ฮั่วเทียนหลันค่อยๆก้มลงมามองที่โทรศัพท์ จากนั้นก็พยักหน้าเบาๆ

หลังจากนั้นฮัวเส้าซู่ก็เปิดต่อไปอีกสักพัก และก็หยุดไว้อีกครั้งหนึ่งพร้อมพูดว่า “คนทั่วไปตอนโนกระชากล้ม ตอนมีอาการเซเล็กน้อย หรือล้มลงไปแบบไม่รู้ตัว แต่พี่ดูผู้หญิงคนนี้ เธอไม่มีท่าทีแบบที่ว่าเลย เหมือนกันว่าเธอล้มไปด้วยตัวของเธอเอง…”

ดวงตาของฮั่วเทียนหลันจ้องไปที่หน้าจอของโทรศัพท์ ฮัวเส้าซู่ทำแบบนี้ ทำให้ฮั่วเทียนหลันคิดถึงเรื่องที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน และนั้นทำให้เขาเข้าจะอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น

เขาพยักหน้า และเอื้อมมือไปปิดโทรศัพท์ของฮัวเส้าซู่

ไม่ทันได้รอให้ฮัวเส้าซู่พูดอะไรออกมา เขาก็เอื้อมมือไปหยิบแก้วแล้วพูดออกมาว่า “ดื่ม!”

ช่วงนี้อันหรันกำลังหมกมุ่นเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานของฉีหลาน

ฉีหลานก็เป็นเพื่อนที่ดีของเธอคนหนึ่ง ในชีวิตของคนมีการแต่งงานเพียงครั้งเดียว จะทำยังไงให้งานแต่งงานนี้ออกมาดีที่สุด

แต่เนื่องจากหลายปีมานี้เธอไม่ค่อยไปเจอกับฉีหลานสักเท่าไหร่ จึงทำให้เธอไม่ค่อยรู้รายละเอียดอะไรมากนัก

ดังนั้นเธอจึงนัดฉีหลานออกมาเจอ พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการจัดงาน

เจอกันร้านกาแฟที่เดิม ครั้งนี้อันหรันมาถึงก่อน รอเพียงไม่นานก็เห็นผู้หญิงที่ที่รูปร่างสวยงามเดินมาที่หน้าประตูของร้านกาแฟ

“พี่ฉีหลาน ฉันอยู่นี่!”

อันหรันทักทายฉีหลาน ฉีหลานจึงเดินมาหาเธอ

อันหรันหยิบแบบร่างของงานแต่งส่งให้ฉีหลานพร้อมกับพูดว่า “พี่ฉีหลาน นี่คือชุดแต่งงานและสไตล์การแต่งกายที่ฉันออกแบบ ด้านหลังคือรูปสถานที่จัดงาน พี่ลองดูสักหน่อย”

ฉีหลานรับมา แล้วตั้งใจดู

อันหรันที่อยู่ข้างๆพูดออกมาเบาๆว่า “ถ้าพี่ไม่ถูกใจตรงไหนก็บอกฉันได้เลยนะ ฉันจะแก้ให้เดี๋ยวนี้เลย”

ฉีหลานพอใจ

อันหรันพูดออกมาด้วยความมั่นใจ ฉีหลานยิ้มและพูดออกมาว่า “เธอทำได้ดีมากๆ ไม่มีอะไรต้องแก้เลย”

เมื่อพูดเสร็จ เธอก็ว่างแบบร่างนั้นลง

“การแต่งงานครั้งนี้ ต้องรบกวนเธอแล้ว” ฉีหลานมองไปที่อันหรันแล้วพูดออกมา

ตอนที่อันหรันเห็นฉีหลานพูดถึงงานแต่งงาน บนหน้าของเธอไม่มีความดีใจ แต่กลับแสดงให้เห็นถึงความกังวล

อันหรันลังเลอยู่สักพัก เธอจึงพูดออกไปด้วยเสียงเบาๆว่า “พี่ฉีหลาน พี่กับนายหยู่ไม่ใช่ว่ามีอะไร…..”

อันหรันลังเลจึงหยุด คิดว่าที่เธอพูดไปแบบนั้นมันก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฉีหลานเกินไป

แต่เมื่อเสียงของอันหรันเงียบลง ก็ได้ยินเสียงของฉีหลานขึ้นมา “ฉันถูกบังคับให้แต่งงานกับเขา…..”

อันหรันถลึงตา มองไปที่ฉีหลานด้วยความตกใจ

ทำไมโลกใบนี้ถึงได้เป็นแบบนี้? ทำไมต้องมาเกิดกับคนที่รอบกายของเธอ คนที่สง่างามอย่างฉีหลาน ยังต้องมาถูกบังคบให้แต่งงาน

หรือว่าเป็นเพราะคำสาปของเธอ จึงทำให้คนรอบตัวของเธอต้องมาชดใช้กับเรื่องเหล่านี้ด้วย?

สมาคมการค้าเมืองz ประธานหอการค้าหลิงเทียนยกแก้วเหล้าขึ้นมาพร้อมพูดว่า “ปีนี้เศรษฐกิจค่อนข้างจะรุนแรง ผลกำไรทางอุสาหกรรมจึงลดลง แสดงว่าสมาคมของเรามีใจเป็นหนึ่งเดียว ช่วยเหลือซึ่งกันและกันมาโดยตลอด นี่คือความสำเร็จของพวกเรา มา พวกเรามาดื่มกัน!”

หลิงเทียนยกแก้วขึ้นมา ชนไปที่แก้วของฮั่วเทียนหลันเบาๆ แก้วในมือของเขาไม่ได้ขยับ แต่แก้วในมือของฮั่วเทียนหลันนั้นขยับเล็กน้อย

หลิงเทียนเป็นคนที่มีแรงเยอะมาก แต่ยังโชคดีที่ฮั่วเทียนหลันถือแก้วไว้ค่อนข้างมั่นคง เขาจึงยังสามารถเดิมเหล้าต่อไปได้

เขามองคนที่ชนแก้วกับตัวเอง ตอนนั้นหยางจื่อหยิมก็มองมาที่เขาอย่างยั่วยุ

เรื่องร้ายๆเกิดขึ้นทุกปี แต่เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างตั้งใจนั้นมันก็มีไม่มาก

หลังจากที่หลิงเทียนหยิบเหล้ามาอีกสองสามแก้ว ทุกคนก็เริ่มดื่มกันต่อ

นั้นทำให้หยางจื่อหยิมลุกขึ้นแล้วเดินถือแก้วเหล้ามาข้างฮั่วเทียนหลัน ยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “ท่านประทานฮั่วยังอายุน้อย แต่สามารถทำให้Fahrenheit Groupพัฒนาขึ้นมาเป็นองค์กรชั้นนำของเมืองzได้นั้นถือว่าสุดยอดจริงๆ ช่างเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับพวกผม!”

ฮั่วเทียนหลันยิ้มและตอบกลับไปว่า “งั้นก็เรียนรู้เอาไว้ซะ!”

ประโยคนี้ ไม่มีความถ่อมตัวแม้แต่น้อย

หลิงเทียนเดินมาข้างๆฮั่วเทียนหลัน วางแก้วลงแล้วพูดว่า “เจ้าหนุ่มน้อย อย่าได้เย่อหยิ่งไปนักเลย การที่เราจะเติบโตได้ก็ต้องมีคนด้านล่างคอยค้ำจุน!”

พูดไปพร้อมกับตบไปที่ไหล่ของฮั่วเทียนหลันเบาๆ

หยางจื่อหยิมทำหน้าตาไม่น่าดู นี่มันไม่ใช่ท่าทางของฮั่วเทียนหลันแบบที่เขาคิดไว้ ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขากำลังโดนดูถูก

ดังนั้นหลังจากที่เขาดื่มแก้วนี้หมด เขาจึงหาเหตุผลที่จะออกไปจากตรงนี้

เขาเดินออกมาสูดอากาศด้านนอก เขาก็ได้ยินเสียงเท้าเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“จื่อหยิม คุยกันเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลี่รอซีเดินมาควงแขนหยางจื่อหยิมด้วยท่าทางที่สีดใสแล้วถามออกมา

หยางจื่อหยิมไม่ได้พูดอะไร เขายิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น คนของตระกูลหลี่ น่าสนใจจริงๆ

กลัวว่าเลขขาธรรมดาไม่สามารถจัดการเขาได้ จึงส่งหลี่รอซีมาดูแลเขา

“ประธานหลิงยังไม่ได้ปริปาก เพราะโครงการนี้ถ้าทำโดยFahrenheit Groupจะปลอยภัยที่สุด”

หยางจื่อหยิมพูดจบ หลี่รอซีก็ปล่อยมือออกจากแขนของหยางจื่อหยิม เธออารมณ์เสียเล็กน้อย พูดออกมาว่า “ทำไมต้องเป็นFahrenheit Groupอีกแล้ว ฉื่อหยิม ครอบครัวของคุณไม่ได้สนิทสนมกับประธานหลิงหรอ? แค่โครงการเล็กแค่นี้ ให้พวกเราทำไม่ได้หรอ?”

โครงการเล็กๆ? หยางจื่อหยิมยิ้มออกมาในใจ หลี่รอซีพูดง่ายเกินไป

โครงการนี้เป็นโครงการฟื้นฟูวิถีชีวิตขนาดใหญ่ที่ได้รับทุนจากรัฐบาล แค่การลงทุนในระยะแรกก็มีเงินทุนสูงถึงหลายหมื่นล้าน

ตามความเป็นจริงแล้วถึงแม้ว่าครอบครัวหยางและครอบครัวหลี่ช่วยกันทำโครงการนี้ในขั้นแรกก็ยังอาจจะเอาตัวไม่รอด นั้นไม่ต้องพูดถึงทั้งหมดเลย มันต้องไม่สำเร็จแน่นอน

ถ้าหากมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นระหว่างดำเนินการ โครงการทั้งหมดจะถูกยกเลิกเงินทุน

ดังนั้นที่หลิงเทียนไม่ได้พูดอะไรออกมา หยางจื่อหยิมก็สามารถเข้าใจได้

เขาลูบไปที่ผมของหลี่รอซีเบาๆ พร้อมพูดออกมาว่า “ไว้ฉันจะไปคุยกับเขาอีกที”

ดวงตาของหลี่รอซีแสดงถึงความไม่พอใจ แต่เธอก็ปกปิดมันไว้ได้ดีแล้วพูดออกมาว่า “ฉื่อหยิม ต้องลำบากคุณแล้ว คุณปู่บอกว่า ถ้าหากคุณสามารถคว้าโครงการนี้มาได้ ทุกอย่างของครอบครัวหลี่จะตกเป็นของคุณ!”

“ถ้าหากว่าคว้ามาไม่ได้หละ?” หยางจื่อหยิมถามออกมาอย่างช้าๆ

หลี่รอซีกัดฟัน แหงนมองไปที่หยางจื่อหยิมด้วยความโกรธและถามกลับไปว่า “ทำไม่ถึงจะคว้าไม่ได้หละห๊ะ!”

หยางจื่อหยิมยิ้มในใจ เขาเติบโตมาจากครอบครัวที่ทำการค้า และสิ่งสำคัญที่สุดของการแต่งงานระหว่างพ่อค้ากับพ่อค้านั้นก็คือ ผลกำไร

พักนี้เขาเห็นหลี่รอซีเดินอยู่กับนายน้อยของตระกูลลี้อยู่บ่อยๆ และเขาก็เข้าใจความหมายของมัน

นี่ก็เป็นเพราะว่าครอบครัวหลี่ไม่ต้องการที่จะจมปักอยู่กับสิ่งเดิม ถ้าทางไหนให้ผลกำไรที่มากกว่า พวกเขาก็พร้อมที่จะไป