โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 23 โยนทิ้งไป

อันรันรู้ว่าเขาทำผิดพลาด และเงียบไป แต่เมื่อฮัวเทียนหลันพูดถึงพ่อแม่เธอก็อดไม่ได้ : “คุณฮัว รบกวนมีจริยธรรมนิดนึงค่ะ! ”

ดวงตาของฮัวเทียนหลันเป็นประกาย ดีมาก ผู้หญิงคนนี้มีความซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ

ฮัวเทียนหลันไม่ตอบกลับ ทำแบบนี้ต่ออันหรัน เหมือนตบหน้าเธอมากกว่า

เพราะว่าผู้ชายคนนี้ การแสดงออกบนใบหน้านั้นชัดเจนว่าไม่สนใจว่าจะรู้สึกอย่างไร

เขา แม้กระทั่งการดูหมิ่นเพื่อหักล้างเธอ

เหอะ……

อันรันหยิบชุดนอนของผู้หญิงที่เตรียมไว้บนเตียงออกมาอย่างงงๆ และเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ได้มองไปที่ฮัวเทียนหลัน

หลังจากออกมาหลังอาบน้ำเสร็จ สายตาคมก็ติดตามเธออยู่ข้างหลังเธอก็ไม่ได้สังเกต เปิดเครื่องเป่าผมที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งและเป่าผม

ฮัวเทียนหลันจ้องดูร่างกายของอันรันที่ก้มตัวลงเล็กน้อย และความอวบอิ่มกลมกลึงก็พุ่งออกมาจากชุดนอนขนาดใหญ่ ฮัวเทียนหลันจ้องไปตรงนั้นแน่น จับมือของเขาโดยไม่รู้ตัว เขารู้ว่ามือนั้นรู้สึกได้สบายแค่ไหน

ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็น เมื่อมือปัดผม ผมของเธอปลิวไสว มีความงามที่แตกต่างออกไป

ในระหว่างที่ไม่รู้ตัว ฮัวเทียนหลันมีความสติหลุดนิดหน่อย

เมื่อหลังจากเขามีปฏิกิริยา เขาเกือบจะหนีเข้าไปในห้องน้ำด้วยความตื่นตระหนก เขารู้ว่าเขาเพิ่งเสียสติไป

แต่นี่ไม่ใช่เพราะความรักอันยาวนานที่มีต่ออันรันอย่างแน่นอน แต่ อันรันมีรูปร่างที่ดี และเขาเป็นผู้ชายธรรมดาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องมีปฏิกิริยา

เขาระบายความรู้สึกแปลกๆ ออกไปอย่างใจเย็น ชื่อคู่สมรสของเขาเป็นได้แค่มู่เหว่ย เขาจะชอบอันรันผู้หญิงที่ชีวิตส่วนตัววุ่นวาย ไม่เอาด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลเพื่อจุดประสงค์ของเธอ เขาจะชอบเธอได้อย่างไร

เสียงน้ำไหลในห้องน้ำดังก้อง อันรันถอนหายใจ ในขณะที่มองไปที่ร่างที่ปรากฏอยู่ข้างใน

เธอติดตามเขามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?

อันรันไม่ใช่คนที่จมปลักกับความเศร้าโศก แต่สำหรับฮัวเทียนหลันมันยากที่จะปกปิดความเศร้าที่ลึกที่สุดในใจของเขาได้เสมอ

เธอปูผ้าปูที่นอนบนพรมอย่างเป็นธรรมชาติและม้วนตัวเข้ามา หยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นคำขอวิดีโอคอลสองสามสายจากป้าเฉินสันนิษฐานว่าลั่นลานคิดถึงเธอ

เธอก็คิดถึงลั่นลานมาก แต่เธอทำได้เพียงส่งข้อความกลับไปหาป้าเฉิน โดยบอกว่ามีบางอย่างไม่สะดวกสำหรับวิดีโอในวันนี้และขอให้ป้าเฉินบอกให้ลั่นลานนอนหลับอย่างเชื่อฟัง

ป้าเฉินตอบกลับทันทีด้วยข้อความเสียง อันรันเงยหน้าขึ้นมองไปที่ห้องน้ำเสียงน้ำยังคงดังอยู่

เธอถึงเปิด เสียงอ่อนโยนเหมือนดวงดาวก็ดังมาจากข้างใน : “แม่ราตรีสวัสดิ์ ลั่นลานจะนอนหลับอย่างเชื่อฟัง แม่ตบๆลั่นลาน”

ตอนที่ลั่นลานยังเด็กเธอมักจะหลับไม่สนิท ดังนั้นอันรันจึงเคยอยู่เคียงข้างเธอและตบๆเธอ จนกระทั่งเธอหลับตัวเองจึงได้พักผ่อน

แต่ตอนนี้เมือง Z อยู่ห่างจากเมือง W ไปหลายพันกิโลเมตร เธอเหมือนนึกถึงว่าลั่นลานฝันร้ายกลางดึก ร้องไห้เมื่อหาแม่ไม่เจอ

อันรันรู้สึกวูบโหวงในใจ ครึ่งปี แค่ใช้เวลาครึ่งปี เธอจะสามารถไปอยู่กับลั่นลานได้

สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างฮัวเทียนหลันและเธอ ปล่อยให้เวลาเจือจางทุกอย่าง

ทันทีที่ฮัวเทียนหลันออกมาจากห้องน้ำ เธอก็เห็นอันรันนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นเหมือนหนอนกำลังเล่นโทรศัพท์มือถือของเธอ

ความโกรธแล่นเข้ามาในหัวใจของเขา ผู้หญิงคนนี้เธอไม่อยากนอนกับเขาเหรอ?

หรือคุณจงใจแสดงให้แม่เห็น ตบตาร้องเรียน?

ฮัวเทียนหลันอดไม่ได้เลือดของเขาก็พุ่งไปข้างหน้า คว้าผ้าห่มบนร่างของอันรัน แล้วดึงอย่างแรง

อันรันตกใจกับการโจมตีอย่างกะทันหัน จับผ้าห่มแน่นทันที กรีดร้องอย่างประหม่า

ถูกฮัวเทียนหลันโยนลงบนเตียงโดยตรง