โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 35 ยุ่งยาก

วันแบบนี้ต่อเนื่องมาหนึ่งสัปดาห์ แผนกต้อนรับก็ได้รู้จักกับอันรันแล้ว ชื่อเรียกว่าคุณนายก็เรียกอย่างไมตรี

ในตอนแรกอันรันจะส่งกล่องอาหารกลางวันให้โจวหยวน แต่ทุกครั้งฮัวเทียนหลันก็จะตอบว่าเขาไม่ว่างและไม่กิน

หลังจากอันรันมาติดต่อกันสามวัน ก็ไม่ได้รบกวนโจวหยวนเลย

ทุกครั้งหลักจากที่เธอมา เธอก็จะเปิดอาหารทานเองในห้องรับรอง

หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ เธอรู้สึกว่าหน้าท้องของเธอเต็มไปด้วยความกลม

เมื่อวิดีโอคอลกับลั่นลาน ลั่นลานก็จะบอกแม่ของเธอกลายเป็นคนอ้วนตัวน้อยแล้ว

นี่เป็นมื้อสำหรับสองคน และเธอรู้สึกสิ้นเปลืองถ้าจะไม่กิน

ต่อมาเธอพบว่ามีลูกสุนัขแรกเกิดครอกหนึ่งอยู่หลังตึกฟาเรนไฮต์ ลูกสุนัขตัวกลมขาดสารอาหารซึ่งทำให้อันรันช้ำใจมาก

การจัดส่งอาหารทุกวันก็มีเจ้าของใหม่ อันรันจะแม่สุนัขและลูกสุนัขกิน

จนกระทั่งวันหยุดสุดสัปดาห์ อันรันและฮัวเทียนหลันต้องกลับบ้านด้วยกันอีกครั้ง

ในขณะที่รับประทานอาหารจู่ๆ แม่ฮัวก็พูดว่า : “เทียนหลัน อันรันส่งอาหารให้ทุกวัน ทำไมถึงไม่อ้วนขึ้นล่ะ? ”

ส่งอาหาร?

ฮัวเทียนหลันตะลึงไปชั่วขณะ เขาจำได้ว่าสามวันที่แล้ว เธอมาส่งอาหาร

เขาปฏิเสธโดยตรงทุกครั้ง ส่วนอันรันจัดการกับอาหารเหล่านั้นอย่างไรเขาก็ไม่สน

แต่ตอนนี้ฟังที่คุณแม่ฮัวพูด อันรันไปส่งอาหารทุกวัน

เขามองไปที่อันรันอย่างสงสัย สีหน้าของอันรันแดงและหยุดชั่วขณะเพื่อพูดความจริง

แต่ได้ยินฮัวเทียนหลันตอบกลับ : “แม่ ทำงานหนักทุกวัน ไม่ว่าจะกินมากแค่ไหน สารอาหารหายก็หมด ”

แม่ฮัวพยักหน้าหลังจากฟัง : “งานสำคัญมาก แต่ร่างกายก็ต้องดูแลด้วย ฉันยังคงรอให้เธอสองคนคลอดหลานชาย จากนั้นฉันจะไม่อยู่บ้านเบื่อๆ”

เมื่อแม่ฮัวนึกถึงชีวิตเล็กๆ น้อย ๆ ที่จะปรากฏในอนาคต รอยยิ้มแห่งความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

อันรันยิ้มอย่างเขินอาย ฮัวเทียนหลันยกมุมปากขึ้นอย่างไม่เต็มใจซึ่งถือว่าเป็นการตอบสนองต่อคำพูดของมารดา

ฮัวเทียนหลันกล่าวหลังกินผลไม้หลังอาหาร : “แม่ ไม่ต้องให้อันรันส่งอาหารให้ฉันทุกวันหรอก ลำบากเปล่าๆ อาหารของบริษัทก็ดีเช่นกัน”

แม่ฮัวโบกมือและกล่าวว่า : “ยุ่งอะไรไม่ยุ่งเลย วันๆฉันไม่มีอะไรทำที่บ้าน ฉันจะทำอาหารให้ และให้อันรันไปส่งให้”

ฮัวเทียนหลันระงับความโกรธในใจ อาหารที่อันรันส่งให้ทุกวัน คือแม่ของเขาทำเองกับมือ

แต่เขาไม่กินสักคำ

เขาข่มอารมณ์มุมปากของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย และเขามองไปที่อันรันและพูดว่า : “ถ้าอย่างนั้น ลำบากอันรันแล้วจริงๆ”

น้ำเสียงที่รุนแรงขึ้นเป็นพิเศษของเขา ทำให้อันรันอดไม่ได้ที่จะตกใจ * และรอยยิ้มที่มุมปากก็แข็งขึ้น

ในฐานะฮัวเส้าซู่ที่รู้เรื่องเหล่านี้ดีที่สุด ในขณะที่ดูฉากที่ดูกลมกลืนกัน แต่มีความปั่นป่วนอยู่ข้างใน เขาก็อดไม่ได้ที่จะย่อตัวลงและจดจ่ออยู่กับการกินไก่

พี่ชายคนที่สองโกรธ แต่เขาก็ยุ่งไม่ได้

ในตอนเย็น อันรันคุยกับคุณแม่ฮัวเป็นเวลานาน

จนกระทั่งแม่ฮัวกำลังจะพักผ่อน เธอถึงเข้าห้องนอน

การพักผ่อนที่คฤหาสน์ฮัว สัปดาห์ละครั้ง ถือเป็นข้อตกลงเงียบๆ ระหว่างทั้งคู่

ฮัวเทียนหลันจะเอนกายบนเตียงถือนิตยสารการเงินไว้ในมือ แต่กลับหัวกลับด้านเห็นได้ชัดว่าความสนใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นิตยสารเล่มนั้นเลย

อันรันเขย่งเดินไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ไม่กล้ารบกวนฮัวเทียนหลัน

ฮัวเทียนหลันค่อยๆวางนิตยสารในมือลง เมื่อเห็นอันรันเดินเหมือนโจร ความโกรธที่ถูกระงับไว้ก็ปะทุ

“หยุด! ”

น้ำเสียงที่เย็นชาของฮัวเทียนหลันทำให้อันรันสั่นสะท้านด้วยความตกใจ และหยุดลงอย่างรวดเร็ว หันหลังกลับอย่างเชื่องช้า : “เทียน เทียนหลัน……ราตรี ราตรีสวัสดิ์! ”

เธอเองก็รู้ว่าตัวเองกำลังสั่น แต่เธอไม่สามารถควบคุมปากของเธอได้เลย

อารมณ์ของฮัวเทียนหลัน ชัดเจนมากสำหรับในใจเธอ

แต่ในขณะที่ทำความเข้าใจ เธอก็รู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าฮัวเทียนหลันไม่ได้กิน เธอไปส่งกี่ครั้งก็ไม่รับ ดังนั้นก็แบ่งปันในสุนัข ยังผิดหรอ?

ฮัวเทียนหลันตบๆเตียง มองอันรัน

อันรันชี้ไปทางห้องน้ำ : “ฉัน ฉันจะไปอาบน้ำน่ะ! ”

แต่ฮัวเทียนหลันไม่ตอบบทสนทนา อันรันเห็นนิ้วของเขางอขึ้นเล็กน้อยและทันใดนั้นก็เข้าใจว่าความอดทนของชายคนนี้อาจจะหายไป

เธอตะคอกและนั่งลงข้างเตียงอย่างระมัดระวังโดยที่ตูดของเธอเปื้อนนิดหน่อยเธอก็พร้อมที่จะวิ่งหนีได้ทุกเมื่อ

เมื่อมองไปที่ท่าทางระมัดระวังของอันรัน ฮัวเทียนหลันก็ยิ่งรู้สึกโกรธ

เธอมาที่นี่ เพื่อปกป้องเขาหรอ?

ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นสามีของเธอ เธอนับคืออะไร ป้องกันหมาป่า?

ฮัวเทียนหลันลุกขึ้น ยื่นแขนของเขาโอบรอบเอวอันรัน

ร่างกายของอันรันแข็งทื่อ เธอดิ้นรนโดยไม่รู้ตัว แต่เธอรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ทะลุกระดูกของเธอ ซึ่งทำให้เธอไม่กล้าขยับในทันที

ผู้ชายคนนี้ ฉันกลัวว่า จะโกรธ……

“เอ่อ เทียนหลัน ฉันไม่ใช่ ควรนอน…..ที่พื้น” รันพูดตะกุกตะกัก

ฮัวเทียนหลันไม่ได้พูด แต่ด้วยมือที่แข็งแกร่งเขาดึงอันรันมาโดยตรง

เขาพลิกตัวและกดอันรันไว้ข้างใต้เขา

เขาเหล่ตาและมองไปที่ใบหน้าที่ดูเหมือนบริสุทธิ์นี้

อันรันบิดตัวไปมาอย่างอึดอัด เธอรู้อยู่ในใจโดยธรรมชาติว่าการเคลื่อนไหวดังกล่าวหมายถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป

โชคดีที่หมอบอกว่าเกือบจะถึงเวลาแล้ว แม้ว่าเธอจะได้รับการปฏิบัติอย่างหยาบคายโดยฮัวเทียนหลัน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอมักจะปลอบใจตัวเองเช่นนี้ แม้ว่าฮัวเทียนหลันจะไม่ปฏิบัติต่อเธอในฐานะมนุษย์ก็ตามอย่างเห็นได้ชัด

ฮัวเทียนหลันต้านทานด้วยมือข้างหนึ่งและมืออีกข้างจับที่หน้าตัวอันรัน บีบมันสองครั้ง

อันรันขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด และร้องเบาๆ

“ไปส่งอาหารทุกวัน แสร้งทำเป็นรักกันมากต่อหน้าแม่ เธอต้องการอะไร? ” อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ฉันจะทำให้คุณพอใจแล้วไงตอนนี้! ”

คำพูดของฮัวเทียนหลันเผยให้เห็นความเหน็บหนาวที่กระดูก

อันรันรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจอย่างมาก เขาจะทำความสนิทสนมกับเธอได้อย่างไร เขาใช้สิ่งนี้เป็นสื่อในการดูถูกเธออย่างชัดเจน

อันรันวางมือไว้ที่หน้าอก และผลักมือของฮัวเทียนหลันลงอย่างดื้อดึงกล่าวว่า : “เทียนหลัน ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณกำลังพูด แม่ขอให้ฉันส่งอาหารให้คุณทุกวัน แล้วฉันก็ไปส่งให้ แต่คุณไม่กินทุกครั้ง ฉันไม่ได้……”

ก่อนที่อันรันจะอธิบายเสร็จ เธอก็เห็นใบหน้าของฮัวเทียนหลันซึ่งกำลังขยายอยู่ตรงหน้าเธอตลอดเวลา จากนั้นก็กระแทกปากของเธอ

เอ่อ……เอ่อ……

การขัดขืนทั้งหมดของอันรันถูกขัดขวางโดยฮัวเทียนหลัน

เขางัดแนวป้องกันระหว่างฟันของอันรันอย่างรุนแรง และทำลายความอ่อนโยนของอันรัน

อันรันหายใจไม่ออกเล็กน้อย เพราะการยึดครองของฮัวเทียนหลัน

เธอต้องการผลักเขาออกไป แต่เธอไม่มีแรงเลย

เธอไม่ต้องการความอ่อนโยนเช่นนี้ ฮัวเทียนหลันกำลังใช้เธอเพื่อระบายความโกรธของเขาอย่างชัดเจน

ด้วยความแข็งแกร่งครั้งสุดท้าย เธอกัดริมฝีปากของฮัวเทียนหลันอย่างดุเดือด และในไม่ช้ากลิ่นเลือดก็ซึมเข้าปากของเธอ

ฮัวเทียนหลันเจ็บปวด และปล่อยอันรัน

ยังไม่ทันรออันรันพูด ฮัวเทียนหลันก็จับขาอันรันทันที ก่อนจะดึงกางเกงในของอันรัน

อันรันตกใจกับพฤติกรรมหุนหันพลันแล่นของฮัวเทียนหลัน เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรุนแรง และผลักฮัวเทียนหลันไปที่กำแพงโดยตรง

ฮัวเทียนหลันกุมศีรษะและลุกขึ้นยืน จากนั้นอันรันก็คลานออกจากเตียงด้วยความตื่นตระหนก

เธอมองไปที่ฮัวเทียนหลันด้วยความสยดสยอง สมองของเธอพึมพำเธอรู้สึกว่าความแข็งแกร่งที่เธออาจใช้ในตอนนี้มันมากเกินไป และมันจะทำให้ฮัวเทียนหลันบาดเจ็บ

พูดเบาๆ : “เทียน เทียนหลัน คุณไม่เป็นไรอะไรใช่ไหม? ”

ฮัวเทียนหลันจับหัวของเขาและใช้เวลานานกว่าจะรู้สึกว่าสมองของเขาสั่นไหว

ผู้หญิงคนนี้ กล้ากัดเขา ยังผลักเขา

เขาหันหน้าไปมองอันรัน จำได้ว่าเคยเห็นข้อมูลสกปรกเกี่ยวกับอันรันและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า : “ความกล้าเธอยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอชอบทำคนมากมาย แต่เธอกล้าที่จะต่อต้านฉัน! ”