โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 42 บรรดาคนที่ผ่านเข้ามา

หยาบจื่อหยิมสวมชุดสูทแบบกำหนดเองของ Scabal และ Vacheron Constantin ของเขาก็เปล่งประกาย ทุกคนก็บอกว่าเขาทำได้ดีมาหลายปีแล้ว

และอันรันล่ะ?

เมื่อเธอเป็นคนเดียวดายที่สุด ทำอะไรไม่ถูกที่สุด เศร้าที่สุด ไม่มีใครไปด้วยมีเพียงเธอและอันเฮาเท่านั้นที่พึ่งพาซึ่งกันและกัน

ความรักที่เป็นความลับในตอนนั้นอาจเป็นเพียงเกมสำหรับเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง

อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่หลีกทาง แต่มองไปที่อันรันด้วยสายตาที่รักใคร่

อันรันโค้งมุมปากและกล่าว : “คุณผู้ชาย ขอทางหน่อยได้ไหมคะ? ”

หยางจื่อหยิมมองไปที่อันรัน หลายปีมาแล้วเขาก็ไม่เคยลืมอันรัน

ทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องแปลกในปีนั้น สิ่งแรกที่เขาทำเมื่อกลับไปจีนคือการสอบถามเกี่ยวกับอันรัน

แต่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าอันรันจะได้แต่งงานกับคนที่สองของตระกูลฮัวในฐานะภรรยาของเขา

ในใจของหยางจื่อหยิม อันรันควรรักตัวเองอย่างสุดซึ้ง เธอไม่สามารถทรยศต่อความรู้สึกระหว่างพวกเขาได้

ดังนั้น ฮัวเทียนหลันซึ่งเป็นสมาชิกอันดับสองของตระกูลฮัว ต้องบังคับให้อันรันแต่งงานกับเขา

เขาตั้งใจมากในใจ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า : “รันรัน ฉันไม่ได้เจอเธอมาหลายปีแล้ว ฉันคิดถึงเธอมาก”

อันรันมีความรู้สึกที่หลากหลายในใจของเธอ แต่อย่างที่หยางจื่อหยิมคิด เธอมีความรู้สึกในอดีตที่ค้างอยู่ในใจ

เธอก้าวถอยหลังไปสองก้าว และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า : “คุณผู้ชายคนนี้ ตอนนี้ฉันคือคุณนายฮัว โปรดอย่าพูดอะไรไม่รู้จักกาลเทศะ”

หยางจื่อหยิมตกใจและยืดตัวตรงอันรัน เอื้อมมือไปแตะไหล่อันรันและพูดว่า : “รันรัน ฮัวเทียนหลันบังคับให้เธอแต่งงานกับเขาใช่ไหม? เธอบอกฉัน ฉันจะไปออกหน้าให้เธอ! ”

ออกหน้า? อันรันมองไปที่หยางจื่อหยิมอย่างว่างเปล่า แต่เธอหัวเราะในใจ

ถ้าไป๋รอฮันไม่ได้บอกเธอว่าหยางจื่อหยิมได้หมั้นกับหลี่รอซี เธออาจจะทำให้คำพูดเจ้าเล่ห์ของหยางจื่อหยิมโน้มน้าวจริงๆ

“คุณผู้ชาย ถ้าคุณยังไม่ให้ทางฉันอีก ฉันตะโกนเรียกคนอย่าโทษฉันนะ” น้ำเสียงของอันรันดูไม่อดทน ชายคนนี้ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว และเขาโกหกเธอทันทีที่พบกัน ซึ่งทำให้เธอสิ่งดีๆที่ประทับใจในเขาเหลืออยู่ หายไปในทันใด

หยางจื่อหยิมยังคงพูด แต่เสียงของรองเท้าส้นสูงดังมาจากด้านหลังของเขาและจากนั้นก็มีเสียง : “จื่อหยิม คุณมาทำอะไรที่นี่? งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มขึ้น พวกเรารีบไปเร็วๆ”

คนที่นี่คือหลี่รอซี เธอมองไปที่อันรันอย่างอยากรู้อยากเห็นโดยไม่รู้ตัวตนของอันรัน

จับมือของหยางจื่อหยิมและลากเขาออกไป

การจ้องมองครั้งสุดท้ายของหยางจื่อหยิมอยู่ที่อันรัน ทำให้เธอเข้าใจว่าเขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

อันรันไม่รู้ว่าเธอออกมาจากห้องน้ำได้อย่างไร แต่เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

เธอรู้ว่าเธอไม่ได้รักหยางจื่อหยิมอีกต่อไป แต่หลังจากนั้นความรักที่ไร้เดียงสาที่เกิดขึ้นระหว่างเพื่อน เพียงแค่จับมือกอดกันจะรู้สึกอยู่ด้วยกันไปชั่วชีวิต ไม่ได้ลบไปจากก้นบึ้งของหัวใจฉันง่ายๆ

เธอนั่งบนโซฟาเดี่ยวที่มุมห้อง และจมดิ่งลงไปในนั้น

บางสิ่งจะผ่านไป หลังจากที่ผ่านมันไปแล้ว เมื่อกลับมาสิ่งเหล่านั้นล้วนแตกต่างกัน

อันรันนึกออกแล้ว เอื้อมมือไปหยิบน้ำผลไม้บนโต๊ะ แต่เห็นคนที่ยืนข้างๆมองมาที่เขาอย่างไม่ลดละ

ทุกคนมีออร่าที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง เมื่ออันรันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายนี้เขาก็รู้แล้วว่าฮัวเทียนหลันยืนอยู่ข้างๆเขา

“เทียนหลัน……” อันรันพูดเสียงเบาๆ

“เธอมานั่งทำอะไรที่นี่? ไม่รู้ว่าคืนนี้เธอคือเจ้าภาพหรอ? ” น้ำเสียงของฮัวเทียนหลันค่อนข้างหยาบคาย ในความเห็นของเขา งานเลี้ยงของแม่ซ้ำซ้อนจริงๆ

ไม่ว่าอันรันจะแสร้งทำอย่างไรสิ่งที่เธอทำจะไม่ถูกลืมง่ายๆ

อันรันพูดอ้ำอึ้งไป มองคำพูดของคนสองคนพูดเรื่องอื่น : “ฉันไม่รู้จักคนเหล่านี้ ดังนั้นฉันก็แค่……”

ขณะที่เธอกำลังพูด ฮัวเทียนหลันยื่นมือมาหาเธอ

อันรันมองฝ่ามือที่โอบอ้อมอารีตรงหน้า และอดคิดไม่ได้ว่าการจับมือกันแบบนี้มันต้องอบอุ่นมากแน่ๆ

เธอยื่นมือออกมาด้วยความประหม่าเล็กน้อย และวางไว้บนฝ่ามือของฮัวเทียนหลัน

ฮัวเทียนหลันใช้กำลังเล็กน้อย และจับมือของอันรัน จากนั้นทั้งสองก็เดินไปข้างหน้าด้วยกัน

ทันใดนั้นไฟของวิลล่าก็หรี่ลง จากชั้นสองมีคนเดินลงมา คือคุณนายฮัวหลี่รูยา

แม้ว่าการรวมตัวของคนหนุ่มสาวในลักษณะนี้จะนำโดยหลี่รูยา แต่เธอก็ต้องการเพียงแค่แสดงใบหน้าของเธอเท่านั้น ส่วนที่เหลือเป็นกิจกรรมอิสระของคนหนุ่มสาว

หลี่รูยายืนอยู่ใต้แสงไฟ ดูฮัวเทียนหลันจับมืออันรันข้ามฝูงชนและเดินเข้าไปทีละก้าว

อันรันและฮัวเทียนหลันมาถึงด้านหลังหลี่รูยา เธอกระแอมในลำคอและพูด : “ฉันมีความสุขมากที่ทุกคนสามารถมาที่งานเลี้ยงตระกูลฮัวในวันนี้ การได้เห็นหนุ่มหล่อและสาวสวยเล็กๆน้อยๆ ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกลับไปอายุ 20 ปี”

หลี่รูยาไม่มีความเสแสร้งในคำพูดของเธอ ใครก็ตามที่เห็นเธอจะรู้สึกสง่างามและเข้าถึงได้ง่าย

ทันใดนั้นคนรุ่นใหม่ก็โห่ร้อง และมีคนจำนวนมากเรียกว่าพี่สาว

สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าของหลี่รูยามีรอยยิ้มที่สดใสขึ้น เธอจะดึงมือของอันรัน และให้อันรันยืนข้างๆ เธอพูดเบาๆ : “งานแต่งงานครั้งที่แล้วค่อนข้างเร่งรีบ และมีบางตอนอยู่ในช่วงกลาง ดังนั้นคุณอาจไม่รู้จักลูกสะใภ้ของฉัน ใช้โอกาสนี้เพื่อแนะนำอย่างเป็นทางการ นี่คืออันรัน คุณนายของครอบครัวฮัวของฉัน”

หลี่รูยาบีบมืออันรันเบาๆ

อันรันก้าวไปข้างหน้าและกระซิบเบาๆ ว่า : “ฉันดีใจมากที่ทุกคนมาที่นี่ ฉันหวังว่าทุกคนจะมีความสุข ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานกับเราค่ะ”

เมือง Z กล่าวว่าใหญ่ไม่ใหญ่ กล่าวว่าเล็กไม่เล็ก

คนทุกประเภทสามารถปะปนกันในแวดวงใดก็ได้ และคนเหล่านี้ส่วนใหญ่จะก้มหน้าไม่เจอ เงยหน้าเจอ

ดังนั้นทัศนคติที่อ่อนน้อมถ่อมตนของอันรัน ทำให้บางคนที่ไม่สนใจเธอ รู้สึกว่าเธอจะสละราชสมบัติเมื่อใดก็ได้ เพื่อเป็นผู้มีคุณธรรมได้ทำการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง

หลี่รูยากล่าวคำสองสามคำ และงานเลี้ยงก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

ฮัวเทียนหลันจับมืออันรัน แต่อันที่จริงแล้วมันเหมือนลากมากกว่าและเขาก็เริ่มเดินไปรอบๆ ฝูงชน

เมื่อตอนที่ครอบครัวอันรันไม่มีปัญหาอะไรกับ เธอมีนิสัยเงียบขรึมและไม่ชอบเข้าร่วมการชุมนุมเหล่านี้

ดังนั้นจึงมีคนน้อยมากที่รู้จัก และพวกเขายังถูกมองว่าเป็นผู้สูงศักดิ์ด้วยซ้ำ

เธอยังคงยิ้ม ฮัวเทียนหลันแนะนำเธอกล่าวสวัสดีและพูดสองสามคำอย่างสุภาพ

สิ่งนี้ได้เปลี่ยนความประทับใจของผู้หญิงหลายคนที่เคยเป็นผู้หญิงเก่งคนแรกในเมือง Z

สำหรับสิ่งที่อันรันไม่เข้าใจ คือยิ่งมีความรักที่ดีต่อเธอ

มีเพียงสถานะเดิมที่อันรันต้องยอมรับนั่นคือเธอจะได้พบกับหยางจื่อหยิมอีกครั้ง