โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 46 ช๊อปปิ้ง

เมื่อพูดอย่างนั้น ฮัวเทียนหลันก็ดึงเก้าอี้ออกและนั่งลง

อันรันลังเล หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อยในใจ เธอก็รู้ว่าไม่มีทางออก

ดังนั้นเธอจึงนั่งลงอย่างจริงใจ และหยิบอาหารสองสามอย่างออกจากกล่องอาหารกลางวัน รวมทั้งข้าวผัดไข่ชั้นดีที่หลี่รูยาเตรียมไว้ในวันนี้

ฮัวเทียนหลันรอให้อันรันจัดการทุกอย่าง ก่อนที่เขาจะหยิบตะเกียบขึ้นมา

อันหรันกระซิบ : “คุณฮัว พวกเราสามารถกินได้แล้ว”

ฮัวเทียนหลันตอบ และยื่นตะเกียบออก

หลังจากที่เขากินคำแรก ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น จากนั้นเขาก็กินคำที่สองและสามโดยไม่ได้ตั้งใจ

ฮังเทียนหลันไม่รู้ว่าทำไม รู้สึกว่าอาหารวันนี้ เหมือนมีอะไรไม่เหมือนเมื่อก่อน

อันรันมองไปที่ฮัวเทียนหลันกินอย่างรวดเร็ว แต่จริงๆแล้วในใจมีความสุขมาก

เธอแต่งงานกับฮัวเทียนหลันมาระยะหนึ่งแล้ว แต่เธอไม่รู้มากเกี่ยวกับอาหารและชีวิตประจำวันของฮัวเทียนหลัน

ดังนั้นเธอจึงอยู่ในช่วงที่เรียนหนักกับหลี่รูยา

อาหารที่ทำในวันนี้คือ ส่วนใหญ่คืออันรันลองฝีมือเป็นครั้งแรก

และหลี่รูยา รับผิดชอบทำข้าวผัดไข่ชั้นดี

หลังจากที่คนสองคนกินอย่างเงียบๆ เป็นเวลาครึ่งชั่วโมง อาหารที่อันรันนำมาก็ถูกกินจนหมด

ฮัวเทียนหลันลุกขึ้น และเริ่มขั้นตอนการเดินหลังอาหารตามปกติ

ในทางกลับกันอันรันเก็บกล่องอาหารกลางวันขึ้นมา และเตรียมจะออกไป

ทันใดนั้นก็มีเสียงข้างหลังเธอพูดว่า : “บ่ายนี้เธอจะทำอะไร? ”

อันรันครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง กลับไปก่อนเวลาไม่ได้ เร็วๆ นี้ก็เบื่อกับการดูหนังและทีวี

เธอพูดเบาๆ : “ไปเดินเล่น หรือไปร้านหนังสือเพื่ออ่านหนังสือ ถ้ามีนิทรรศการออกแบบ ฉันก็อยากไป”

ฮัวเทียนหลันพยักหน้าและกล่าวว่า : “ข้างนอกมันไม่ปลอดภัย ฉันจะหาคนไปกับเธอ”

อันรันรีบโบกมือ บอกว่าเธอไม่ต้องการ

อย่างไรก็ตาม ฮัวเทียนหลันกลับมาดำเนินการตามอำเภอใจก่อนหน้านี้ และตัดสินใจว่าอันรันจะต้องไปพร้อมกับใครสักคน ก่อนที่เขาจะออกไปเล่นได้

อันรันคิดว่าคนนี้น่าจะเป็นโจวหยวนหรือบอดี้การ์ดของฮัวเทียนหลัน

แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายของอันรันก็คือคนที่มากับเธอกลับกลายเป็นฮัวเทียนหลัน

คราวนี้ปากของอันรันแทบจะเต็มไปด้วยยัดไข่เป็ดเข้าไป

ฮัวเทียนหลันเห็นอันรันทำท่าและพูดเย็นชาว่า : “มีอะไรเหรอ? ฉันไปเดินเล่นกับเธอ ทำให้เธอไม่พอใจหรอ? ”

อันรันรีบส่ายหัว ผิวปากสองสามครั้งและในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า : “ไม่ ฉันมีความสุขมาก คุณฮัวสามารถไปกับฉันได้”

ภาพความอบอุ่นเดิมยังคงดำเนินต่อไป บางทีสิ่งที่ไม่สามารถบรรยายได้อาจเกิดขึ้นกับทั้งสองฝ่าย

แต่จู่ๆฮัวเทียนหลันก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และวางไว้ตรงหน้าอันรัน

อันรันเหลือบมองโดยไม่รู้ตัว คำพูดของฮัวเทียนหลันกำลังสนทนากับแม่ของเธอ ดังนั้นคนๆ นี้ต้องเป็นหลี่รูยา

อันรันลังเลว่าจะรับโทรศัพท์หรือไม่ แต่ฮัวเทียนหลันก็ริเริ่มที่จะยัดโทรศัพท์เข้ากับมือของอันรัน

อันรันปลดล็อก โทรศัพท์ไม่มีรหัสผ่าน

อันรันอ่านคำสองสามคำและเข้าใจทันทีว่าทำไมฮัวเทียนหลันถึงทำเช่นนี้

แม่ : ลูกชาย ทำอะไรอยู่?

ฮัวเทียนหลัน : ผมกำลังทำงานอยู่ที่บริษัท มีอะไรหรือเปล่า?

แม่ : ตั้งแต่คุณกับอันรันแต่งงานกัน ก็ไม่เคยออกไปเที่ยวกันเลยไม่ใช่หรอ?

ฮัวเทียนหลัน : แม่ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยาก แต่ตอนนี้ที่บริษัทยุ่งมาก ผมหาเวลาออกไปไม่ได้เลย

แม่ : แล้วยังไง? ลูกชายของฉัน? หรือว่าโชคชะตามาถึงแล้ว อสุจิและไข่จะรวมกันด้วยตัวเองและทุกอย่างจะดี?

ฮัวเทียนหลัน : ……..

แม่ : วันนี้อันรันไปส่งอาหารให้แก พวกแกกินด้วยกัน แล้วก็พาเธอออกไปเดินเล่น

ฮัวเทียนหลัน : รับทราบ

อันรันมองไปที่บันทึกการสนทนาของทั้งสองคน มีความไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี รู้สึกว่าตอนนี้ฮัวเทียนหลันดูเหมือนที่ต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ