โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 52 ผู้ชายต้องรักและทะนุถนอมภรรยา

ฮั่วเทียนหลันไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่เรียกแม้แต่สามีด้วยซ้ำ นี่เป็นการสาธิตต่อหน้าแม่ของเขาหรือไม่?

“ทำไมตื่นสายขนาดนี้? ไม่รู้ว่าแม่รอทานอาหารเช้าอยู่หรอ” การสอบถามอย่างเย็นชาของฮั่วเทียนหลันก็เหมือนกับความรุนแรงที่เย็นชาที่เขากำหนดไว้กับอันรัน

อันรันหยุดและพูดเบาๆ : “ขอโทษค่ะ เทียนหลัน”

เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรอีกนอกจากขอโทษ เพื่อให้ผู้ชายคนนี้ไม่ทำให้ตัวเองอับอาย

ในตอนนี้จู่ๆ หลี่รูยาก็ตบฮั่วเทียนหลัน และพูดว่า : “ตวาดอะไร? ผู้ชายควรรักภรรยา เขารู้ไหม?”

ฮั่วเทียนหลันก็เสียหน้า และอ้าปาก : “แม่ อันรันนี่……”

“ถึงแม้อันรันตื่นแล้ว ก็ควรกินข้าวได้แล้ว ทัศนคติของแกที่มีต่อภรรยา ทำไมถึงไม่เหมือนกับพ่อ……”

เมื่อหลี่รูยาพูดแบบนี้ จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าเธอพูดมากเกินไป และเสียงของเธอก็หยุดลงทันที

เรื่องราวในปีนั้น เธอสูญเสียสามีสุดที่รักไป

ตอนนั้นเธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ความทุกข์ทั้งหมดของเธอจะถูกกลืนลงไปในท้อง เลี้ยงดูลูกด้วยภายใต้ความกดดัน ทำให้กลุ่มฟาเรนไฮต์ใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น

ในที่สุดสถานการณ์ก็เปิดกว้างขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ลูกคนที่สองก็มีความภาคภูมิใจอย่างยิ่งที่ได้ดำรงตำแหน่งกลุ่มฟาเรนไฮต์ หลังจากผ่อนคลายแล้ว เธอมักจะนึกถึงคนที่เธอเคยรักมากที่สุดโดยไม่ได้ตั้งใจ มีน้ำเสียงและรอยยิ้มของเจ้านายซึ่งดูเหมือนจะอยู่ตรงหน้าเธอ

เธอถอนหายใจ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของเธอก็กลับคืนมา และทักทาย : “รันรัน ดื่มน้ำอุ่นสักแก้ว แล้วมาทานอาหารเช้าด้วยกันเถอะ”

อันรันนั่งข้างๆฮั่วเทียนหลัน ข้างๆหลี่รูยา คือฮั่วเส้าซู่ที่เพิ่งโดนปลุกมา แค่มองก็รู้ว่านอนดึก ตายังไม่ลืม

รับประทานอาหารเช้าได้ครึ่งนึง โทรศัพท์มือถือของฮั่วเทียนหลันก็ดังขึ้น

ฮั่วเทียนหลันมอง แล้วพูด : “แม่ ผมไปรับโทรศัพท์”

อันรันเหลือบมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของฮั่วเทียนหลันโดยไม่รู้ตัว แสดงชื่อสองคำ มู่เหว่ย

ในใจเธอรู้สึกตื่นเต้น และรู้สึกได้ทันทีว่าโจ๊กแปด 8 ชนิดในปากของเธอนั้นขมและกลืนยาก

หลี่รูยาสังเกตคำพูดและสีหน้าท่าทางของเธอ เมื่อมองไปที่ท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของอันรัน ก็ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

โทรศัพท์มือถือของฮั่วเทียนหลันยังคงดังอยู่ หลี่รูยาโบกมือให้ฮั่วเทียนหลันออกไปข้างนอกเพื่อรับโทรศัพท์

บรรยากาศที่โต๊ะอาหาร เย็นเงียบสงบลงเล็กน้อยชั่วขณะ

อันรันกินอาหารเช้าอย่างเงียบๆ แต่หัวใจของเธอกลับบินไปอยู่ด้านนอกแล้ว

มู่เหว่ยโทรหาฮั่วเทียนหลันจะพูดอะไร? หรือว่าเรื่องเมื่อวานที่ห้างสรรพสินค้า? วิ่งมาฟ้องฮั่วเทียนหลัน?

ก่อนที่อันรันจะคิดเรื่องนี้ให้ลึกซึ้งขึ้น ฮั่วเทียนหลันก็รีบเข้ามาและบอกว่ามีเรื่องเกี่ยวกับบริษัท เขาต้องไปก่อน หลังจากกินไปครึ่งมื้อ เขาก็วางมันลงและจากไป

อันรันยืนขึ้นในความเงียบ ดูสามีของเธอขึ้นรถและออกจากคฤหาสน์

ฮั่วเทียนหลันสตาร์ทรถ และขับไปข้างหน้าโดยมองไปที่กระจก มองหลังร่างของอันรันที่มีความผอมมากเล็กน้อย

ภายใต้ดวงอาทิตย์ เงาของอันรันทอดยาวมาก มากจนขับรถออกไปไกลมาก แต่ฮั่วเทียนหลันยังรู้สึกว่าอันรันยังอยู่ไม่ไกล และเฝ้าดูเขาจากไป

เดิมทีอันรันวางแผนที่จะกลับไปที่บ้านของเธอในตอนเช้า แต่หลี่รูยากลับมาทำแบบเดิมอีกครั้ง แต่เธอต้องการทำอาหารกลางวันให้ฮั่วเทียนหลัน และขอให้อันรันไปส่ง

หลังจากการประลองเมื่อคืน อันรันรู้สึกว่าเขาสามารถรักษาระยะห่างจากฮั่วเทียนหลันได้ ประเด็นก็คือต้องใช้เวลาสักพักในการรักษาอาการบาดเจ็บของเขา

แต่เพื่อไม่ให้แม่ฮัวพบเบาะแส เธอจึงกัดกระสุนและทำอาหารกลางวันให้ฮัวเทียนหลันกับแม่ของเขา

เธอขับรถไปที่ลานจอดรถใต้ดินของกลุ่มฟาเรนไฮต์ด้วยตัวเอง เมื่อมาถึงแผนกต้อนรับ เธอชินแล้วก็เลยวางไว้ที่หน้าเคาน์เตอร์

แต่แผนกต้อนรับพูดด้วยความลำบากใจ : “คุณนายน้อย นายฮั่วบอกถ้าคุณนายมาส่งอาหาร ให้ไปส่งที่ห้องทำงานของเขาโดยตรงได้เลยค่ะ”

อันรันมาถึงหน้าห้องทำงานของฮั่วเทียนหลัน เคาะประตูเบาๆ หลังจากรออยู่นานก็ไม่มีใครตอบรับ

เธอหมุนประตูเล็กน้อย ประตูไม่ได้ล็อก ก็เดินเข้าไปดู แต่เห็นฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนเก้าอี้เจ้านาย ทำหน้ามุ่ยราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

เขาได้ยินเสียง เงยหน้าขึ้นมองอันรัน และพูดอย่างเย็นชา : “มาทำอะไร? ”

อันรันพูดเบาๆ : “คุณฮั่ว ฉัน……มาส่งอาหารกลางวันให้คุณ”

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว และกล่าวว่า : “วางไว้ที่แผนกต้อนรับก็ได้ ใครให้เธอขึ้นมา? ”

สีหน้าของอันรันนิ่ง ชายคนนี้ ควรเลือกเหตุผลที่ดีในการจับผิดหรอ? ”

เห็นได้ชัดว่าแผนกต้อนรับบอกว่าเขาบอกให้เธอขึ้นมาส่ง

“ก็ ที่แผนกต้อนรับไม่ยอมให้วางไว้ ” อันรันช่วยฮัวเทียนหลันไว้หน้าเล็กน้อย และไม่เปิดเผยตัวเขาโดยตรง

ฮั่วเทียนหลันตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็คิดไม่ออก ดูเหมือนเขาจะพูดแบบนี้จริงๆ

ส่วนทำไมถึงพูด? ดูเหมือนจะป้องกันไม่ให้แม่หาเบาะแสผ่านสายตาคนในบริษัทได้?

เขาพูดอย่างไม่อดทน : “รู้แล้ว วางลงเถอะ”

อันรันตอบ วางกล่องอาหารกลางวันลง แล้วรอข้างๆ

เธอยังจำได้ ฮั่วเทียนหลันเคยพูด ข้าวนี้ต้องกินสองคน

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่แฟ้มเอกสาร ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้น เห็นอันรันยังคงยืนอยู่ที่นั่น และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม : “เธอยังอยู่ที่นี่ทำอะไร? ”

“ฉัน ฉันรอคุณกินข้าว……” อันรันพูดเบาๆ

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว พูด : “ออกไป! ”

“อ๊า? ” อันรันมองไปที่ฮัวเทียนหลันอย่างว่างเปล่า แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาของเขา ก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

แน่นอนว่า ไม่ว่าเธอจะพยายามต่อสู้อย่างไร เขาก็ยังคงเกลียดเธอมาก

อันรันหันกลับ และเดินออกจากห้องทำงานของฮั่วเทียนหลันไป

เพิ่งออกไป ก็เห็นโจวหยวนเข้ามา

เมื่อเขาเห็นอันรันออกมาจากห้องทำงานของท่านประธาน เขาก็ประหลาดใจเล็กน้อย และพูดว่า : “คุณนายน้อย คุณมาแล้ว……”

อันรันพยักหน้า และกล่าวว่า : “ผู้ช่วยพิเศษโจว โปรดช่วยฉันวางกล่องอาหารกลางวันไว้ที่แผนกต้อนรับ หลังจากที่คุณฮั่วกินเสร็จ แล้วฉันจะมาเอา”

โจวหยวนพยักหน้า อารมณ์ของท่านประธานมักจะบอกจะมาก็มา เมื่อวานทั้งสองคนยังกินข้าวด้วยกัน

อย่างไรก็ตาม เขาที่เป็นผู้ช่วยพิเศษ เริ่มคุ้นเคยกับอารมณ์ของฮั่วเทียนหลัน

อันรันเพิ่งมาถึงที่จอดรถใต้ดิน โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น

เธอดู เป็นไป๋รอฮันโทรมา

วันนี้เธออารมณ์ไม่ดี เมื่อนึกถึงการรวมตัวครั้งสุดท้ายในชั้นเรียน จู่ๆเธอก็ไม่อยากรับมัน

แต่เสียงเรียกเข้าของไป๋รอฮันยังคงดังขึ้น อันรันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และก็รับสาย

เสียงที่คมชัดของไป๋รอฮันดังมาจากไมโครโฟน และพูดว่า : “อันรัน เธอทำอะไรอยู่ที่บ้าน? ”

อันรันปลดล็อกรถ นั่งเบาะคนขับ แล้วพูดว่า : “ไม่ได้ทำอะไร ฉันแค่ส่งอาหารให้สามี”

“โอ…… ถึงชายฮัวคนที่สอง ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของเธอดีมาก ตอนนี้เธอไม่มีอะไรทำใช่ไหม? ออกมาเล่นด้วยกัน ถ้าเธอไม่มีอะไรทำ” ไป๋รอฮันเรียกอันรันอย่างกระตือรือร้น

อันรันไม่ตกลงในทันที แต่ถามเบาๆ : “รอฮัน มีใครบ้าง? ”

อันรันไม่อยากเห็นเพื่อนร่วมชั้นที่ดูถูกคนนั้นในครั้งก่อน ในงานปาร์ตี้ครั้งก่อน เธอไม่รู้สึกถึงความเป็นเพื่อนร่วมชั้นเลย

“ก็แค่เพื่อนของฉันเพียงไม่กี่คน ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นเรียนเลย” ไป๋รอฮันรู้สึกไม่ชัดเจนว่าบรรยากาศในงานเลี้ยงครั้งสุดท้ายมีอะไรผิดไปเล็กน้อย ดังนั้นจึงพูดซ้ำอีกครั้ง

อันรันยังคงไม่อยากไป เพื่อนของไป๋รอฮัน น่าจะเป็นลูกสาวร่ำรวยใหญ่โตแหละ?

การรวมตัวกับคนเหล่านั้น คือการพูดคุยเกี่ยวกับสินค้าหรูหรา สามีของซิ่วซิ่ว มีรถหรูและคฤหาสน์ราคาแพงมากกว่าในมือของใครๆ

สำหรับการรวมตัวเช่นนี้ ยังไม่ดีเท่าอันรันหาร้านกาแฟเพื่ออ่านหนังสือ

เมื่อรู้สึกถึงความลังเลของอันรัน ไป๋รอฮันจึงชวนเธอ : “อันรัน รีบมาเลย! คราวนี้ทุกคนเป็นพี่น้องตระกูลเดียวกัน แน่นอนต้องมีการคุยกันที่ดี”