โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 55 รอสามีฉันมารับฉัน

อันรันกัดริมฝีปากแน่น เพื่อไม่ให้แสดงเห็นความเศร้าในใจ แต่มู่เหว่ยจะไม่ปล่อยโอกาสที่จะซ้ำเติม

“พูดตลกแล้ว เสี่ยวเหว่ย ถ้าคุณอยากเป็นคุณนายฮัวจริงๆก็ไปคุยกับฮั่วเทียนหลัน” อันรันพูดอย่างใจเย็น

มู่เหว่ยถูกคำพูดของอันรันกระตุ้นเข้าแล้ว หากฮั่วเทียนหลันโง่เขลาขนาดนี้ เธอคงได้ตำแหน่งคุณนายของตระกูลฮัวไปแล้ว

“อันรัน เธอสามารถทำอะไรได้อีก? นอกจากใช้ประโยชน์จากลิ้นของเธอ เวลานี้ยังรอใครบางคน คงไม่ได้รอใครมารับเธอหรอกนะ? ”

คำพูดของมู่เหว่ย เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

เมื่อแม่ฮัวโทรหาฮั่วเทียนหลัน มู่เหว่ยอยู่ตรงหน้าฮั่วเทียนหลันพอดี เธอเพิ่งถ่ายหนังเสร็จ และฮั่วเทียนหลันก็พาเธอไปทานอาหารเย็น

เธอไม่รู้ว่าแม่ฮัวพูดอะไร เห็นแต่สีหน้าของฮั่วเทียนหลันเงียบสงบ และบอกว่ารู้แล้ว

“เธอพูดถูกแล้ว ฉันรอสามีมารับฉัน” อันรันพูดเบาๆ

มู่เหว่ยหัวเราะอย่างกะทันหัน เด็กตรงประตูที่จอดรถมองมา จ้องมองไปที่เจิ้งมันจุน และพูดว่า “คุณมองอะไร? ”

เมื่อมองไปที่เสื้อผ้าหรูหราของคนเหล่านี้ คนที่ทำกิจกรรมที่นี่ สายตามีความแหลมคม เขาจึงรีบกระพริบตา

“เร็ว เร็ว รีบโทรหา……สามีเธอเร็ว ฉันก็อยากดู คนที่ดีต่อเธอคนนี้ สรุปแล้วเป็นใคร? ” มู่เหว่ยเกือบจะไม่สามารถเอาคำว่าฮั่วเทียนหลันมาเขียนไว้บนหน้าได้

อันรันถอนหายใจเบาๆ ในใจ รู้นานแล้วว่าเมื่อกี้เธอจะปฏิเสธแม่ฮัวยังไงก็ได้

ตอนนี้รถถูกจอดไว้ในคลับเฮาส์ เธอโดนมู่เหว่ยทำให้ลำบากใจอีกครั้ง ขี่หลังเสือแล้วลงยาก

เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา โดยไม่สนใจรอยยิ้มใคร่ครวญของมู่เหว่ย กดโทรศัพท์หาฮัวเทียนหลัน

เธอได้เตรียมใจไว้แล้วว่าฮั่วเทียนหลันจะมารับไม่ได้ ถึงอย่างไรเขาก็อยู่กับมู่เหว่ย กลัวว่าถ้ารอให้แม่ฮัวโทรมาอีกครั้ง เธอก็เตรียมเหตุผลใหม่ที่จะบอกแม่ฮัวแล้วว่าคืนนี้จะไม่กลับไป

แต่ไม่คาดคิด หลังจากนั้นเสียงรอสายดังเจ็ดแปดเสียง เมื่ออันรันที่เตรียมกำลังจะวางสาย สายก็ถูกรับแล้ว

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้เริ่มต้นพูด ราวกับว่ารอให้อันรันพูด เสียงดนตรีแผ่วเบาดังมาจากลำโพง มันเป็นเพลงช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ ที่ฮั่วเทียนหลันชอบมาก

เขานี่ น่าจะกำลังอยู่ระหว่างทางไปซื้อถั่วแดงให้มู่เหว่ยสินะ?

อันรันคิดในใจ พูดเบาๆ : “คุณฮัว”

“ว่า” เสียงเย็นชาของฮั่วเทียนหลัน ทำให้อุณหภูมิในหัวใจของอันรันเย็นลงมากขึ้นเรื่อยๆ

“เอ่อคือ แม่ ไม่ได้โทรหาคุณหรอ? ” อันรันเดินไปด้านข้างสองสามก้าว และพูดกับฮั่วเทียนหลันด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

เธอไม่ต้องการให้มู่เหว่ยได้ยิน ไม่ใช่ว่าเธอกลัวมู่เหว่ย แต่เธอไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับมู่เหว่ยอีก

“เข้าเรื่อง! ไม่มีธุระก็จะวางแล้ว” เสียงของฮั่วเทียนหลันรำคาญ

อันรันใจสั่น เขาสามารถซื้อถั่วแดงกรอบให้มู่เหว่ยได้ในตอนนี้ แต่เขากลับไม่ทำเรื่องที่แม่ฮัวนัดมารับเธอ

อันรันพยายามระงับความคับข้องใจในใจและพูดเบาๆ : “ไม่ ไม่มีอะไรแล้วค่ะ”

พูดจบ อันรันก็วางสายโดยตรง

ฮั่วเทียนหลันกำลังรอไฟแดง เขาได้ยินเสียงตี๊ด โทรศัพท์ก็วางสายไป

เขาขมวดคิ้วทันที ผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้ความกล้านับวันยิ่งมากขึ้น

เรื่องที่กล้าเริ่มวางสายเขา เธอกล้าทำแล้ว

อันรันวางสายไป ก็เรียกรถออนไลน์

ในเวลานี้มีรถไม่กี่คัน เมื่อไม่นานมานี้มีการบังคับใช้การเรียกรถออนไลน์อย่างเคร่งครัด คลับแห่งนี้ตั้งอยู่ในเขตชานเมืองเพื่อความเงียบสงบ จึงไม่มีใครรับคำสั่งเรียกรถเป็นเวลานาน

มู่เหว่ยมองไปที่อันรันถือโทรศัพท์ เธอแอบได้ยินสิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้ และพูดอย่างเยาะเย้ยว่า : “อันรัน สามีของเธอล่ะ มาแล้วหรือยัง? ”

เมื่อกี้ตอนที่อันรันโทรหาฮั่วเทียนหลัน มู่เหว่ยส่งข้อความ Wechat หาฮั่วเทียนหลัน และถามว่าเขาอยู่ที่ไหนแล้ว

ฮั่วเทียนหลันส่งสถานที่ตอบกลับ มาถึงครึ่งทางแล้ว

อันรันเงยหน้าขึ้นมองมู่เหว่ย มู่เหว่ยต้องการให้เธอขายหน้า และเธอก็เตรียมพร้อมที่จะทำให้จิตใจของเธออับอาย ในใจของเธอชัดเจนดี

เธอจึงยิ้มจางๆ และพูดว่า : “เขายุ่งมาก บอกว่าจะมาช้าหน่อย ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับไปก่อน มันดึกมากแล้ว ฉันก็ไม่สบายใจถ้าเขาจะออกมา”

คำพูดของอันรันนั้นช่างเหมือนกับการเสียดสีสิ่งที่มู่เหว่ยคิด ดึกแล้ว ยังขอให้ฮั่วเทียนหลันซื้อถั่วแดงกรอบให้เธออีก

ยิ่งเธอแสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่จริงๆในใจยิ่งเศร้า

ฮั่วเทียนหลันเป็นสามีที่แท้จริงของเธอ แต่ตอนนี้กำลังไปซื้อของกินให้กับคนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของเธอ

และกับเธอ ไม่สนใจดูแล

เธอพูดคำเหล่านี้ เพียงเพื่อรักษาหน้าตาของตระกูลฮัว

มู่เหว่ยหัวเราะเยาะ เธอเข้าใจอันรัน ความแกล้งทำเป็นแข็งแรงบนสีหน้า แค่ปากแข็งเท่านั้น

เธอประสานมือ และปรบมือทันที พูดว่า : “คุณผู้หญิงอันรัน * เป็นการแสดงที่ดีจริงๆ ถ้าฉันไม่รู้ทุกอย่าง ฉันจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดจริงๆแล้ว”

เจิ้งมันจุนอ้าปาก อยากพูดคล้อยตามโดยไม่รู้ตัว

แต่ไม่รู้ทำไม นึกถึงเรื่องที่อันรันเคยให้เธอลงจากเวที

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และเลือกที่ไม่เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งใดก็ตามที่ไม่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของตัวเอง

อันหรันยิ้มเล็กน้อย โดยเก็บหน้าตาของเธอ

ก้มหน้ามองไปที่การจองรถ ยังคงไม่มีใครรับ

มู่เหว่ยเห็นว่าอันรันไม่พูดจา มันไม่สมเหตุสมผลที่จะทำคนเดียวทั้งหมด เธอจึงเรียกเจิ้งมันจุน และพูดว่า : “จุนจุน ไปเถอะ อันรันยังคงรอให้สามีมารับ พวกเราก็อย่าเป็นกขคที่นี่เลย! ”