โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 60 ผู้หญิงที่มีพรสวรรค์คนแรก

หลังจากอันรันพูดจบ ก็ผลักหยางจื่อหยิมออกไป พร้อมที่จะเยี่ยมชมแกลเลอรีของพวกเขา

หยางจื่อหยิมยิ้มอย่างข่มขืน ตามหลังอันรัน และเริ่มแนะนำให้อันรัน

หลี่รอซีซึ่งมักจะเหม่อลอยคุยกับคุณนายฮัว รู้สึกโล่งใจทันทีที่เห็นทั้งสองคนแยกย้ายกันไปเยี่ยมชมตามปกติ

มีคนเคยบอกเธอว่าคู่หมั้นของเธอ * ชอบอันรัน ซึ่งเคยเป็นผู้หญิงที่เก่งกาจที่สุดในเมือง Z

ด้วยชื่อเสียงนี้ ก็น่าจะมีหลายคนอยากแต่งงานกับเธอใช่ไหม?

หลี่รอซีคิดกับตัวเอง เธอเลยตอบคุณนายช้าเล็กน้อย

คุณนายฮัวถามคำถามติดต่อกัน ครั้งแรก ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม…..

ตอนนี้เธอให้ความสำคัญอยู่กับคู่หมั้น * เธอรู้สึกเสมอว่าทัศนคติของหยางจื่อหยิมที่มีต่ออันรันเหมือนกับคู่รักที่เลิกรากันไปแล้ว

จนกระทั่งคุณนายกระแอมเบาๆอย่างไม่พอใจเล็กน้อย หลี่รอซีจึงรีบตอบสนองและก้มหัวขอโทษ : “ขอ ขอโทษค่ะ……คุณนายฮัว ฉันคิดเรื่องอะไรนิดหน่อย ไม่มีสติก่อน”

หลี่รูยาไม่ใช่คนที่เข้ากับคนง่าย พอมีขั้นตอนเธอก็จะลงมาคุยอย่างเป็นธรรมชาติ

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเธอและหลี่รอซีจะไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่พวกเขาก็อยู่ในตระกูลหลี่เดียวกันอยู่ดี

ดังนั้นหลี่รูยาจึงไม่โกรธ เธอเลือกกรอบที่หรูหราที่สุด แน่นอนราคาก็สวยหรูมาก

ในการทำกรอบรูปและติดรูปภาพ จะต้องใช้เวลานาน

หลี่รูยาจึงไม่รอ ออกจากหงตูแกลเลอรีพร้อมกับอันรัน และกลับไปที่บ้านฮัว

ก่อนที่หลี่รูยาจะเรียกอันรันออกไป หยางจื่อหยิมที่แนะนำอยู่ตรงหน้า ก็หันกลับมามอง

อันรันมองไปที่ผลงานบนกำแพง แต่เมื่อหยางจื่อหยิมหันหลังกลับมา หัวก็เกือบชน

หยางจื่อหยิมมองไปที่อันรันอย่างไม่ลดละ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ผู้ชายมักจะทำแบบนี้ ได้คืบจะเอาศอก

แต่หยางจื่อหยิมแตกต่างออกไป เขาไม่ค่อยสนใจหลี่รอซีมากนัก

เพียงแค่พ่อแม่ของเขาบังคับให้เขาคบกับหลี่รอซี

หากตระกูลหยางต้องการกลับไปที่เมือง Z พวกเขาต้องการกิจการในท้องถิ่น

เลือกไปเลือกมา ตระกูลหลี่เหมาะสมที่สุด

และถ้ามีความสัมพันธ์กับตระกูลหลี่แล้ว ตระกูลหลี่จะพูดยังไงก็นับว่าเป็นสัตว์ใหญ่มหึมา แต่มีเพียงลูกสาวคนเดียว

ดังนั้นสิ่งที่หยางจื่อหยิมจะได้รับจากนั้น จะตกเป็นของทั้งสองตระกูล

ด้วยเหตุผลเหล่านี้ หยางจื่อหยิมจึงได้แค่ควบคุมความรู้สึกที่ไม่มีความจริงใจมาตลอด

และตอนนี้ เขาเห็นอันรัน คิดถึงเมื่อก่อน ได้เป็นอดีตไปแล้ว และเขารู้สึกว่าเขาสามารถต่อสู้ได้

“อันรัน ไม่ว่าคุณจะคิดยังไง แต่ฉันอยากบอกคุณ ฉันชอบคุณ ฉันชอบคุณมากจริงๆ ตั้งแต่ตอนเข้าโรงเรียนตอนแรก จนถึงตอนนี้ ความคิดของฉันไม่เคยเปลี่ยน สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นคืออุบัติเหตุจริงๆ ไม่มีใครคิด……”

เมื่อหยางจื่อหยิมพูดแบบนี้ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองพลาดอะไรไป ดังนั้นเขาจึงรีบหุบปาก

สิ่งนี้ทำให้อันรันรู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่าหยางจื่อหยิมหมายถึงอะไร?

หรือว่ามีความลับ? แต่คิดไปคิดมา ก็ยังต้องปฏิเสธโดยไม่ลังเลสักนิดว่า : “คุณชายหยาง ตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว ดังนั้นต่อไปนี้โปรดอย่าพูดกับฉันโดยที่ฉันไม่ยินยอม และ คุณชายหยางคุณก็รู้ว่าคุณหลี่ * สงสัยมากแล้ว อย่าพลาดการแต่งงานที่ยอดเยี่ยม เพื่อฉันซึ่งเป็นแขกธรรมดาๆ”

หยางจื่อหยิมสามารถหาวิธีที่จะเข้าใจอันรัน แต่อันรันไม่ใช่คนโง่และรู้ดีว่าการอยู่ด้วยกันกันของหยางจื่อหยิมและหลี่รอซีนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าเงิน คำพูดของเธอก็มีการประชดประชันที่ไม่เป็นที่ยอมรับ

“ถ้า สมมติว่าถ้า…….” หยางจื่อหยิมกล่าวด้วยความจริงใจ

แต่ทันทีที่พูดคำนี้ อันรันก็ขัดจังหวะอย่างไม่หยุดยั้ง : “ไม่มีถ้า คุณชายหยาง”

เธอออกไปกับหลี่รูยา เหลือเพียงหยางจื่อหยิมที่หมดหวัง และหลี่รอซีที่ยืนอยู่ข้างๆเขา ด้วยความสงสัยในสายตาของเธอ

หยางจื่อหยิมมีเรื่องจะพูดกับอันรันมากมาย แต่เขาทำได้แค่ซ่อนมันไว้

วันนี้เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ในใจ ว่าอันรันจะไม่มีวันให้โอกาสและให้อภัยตั้งแต่ต้นจนจบ

อันรันกับหลี่รูยากลับไปที่บ้านฮัว ซึ่งเป็นเวลาใกล้เที่ยงแล้ว

ห้องครัวเตรียมอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว และเมื่อหญิงสาวทั้งสองกลับมาก็เริ่มเสิร์ฟทันที

แต่หลี่รูยาเรียกอันรัน ให้รีบเข้าไปในครัว

ทันใดนั้น หัวของอันรันก็ใหญ่ขึ้นเล็กน้อย หากเธอเดาไม่ผิดหลี่รูยาต้องการให้เธอไปส่งอาหารอีกครั้ง

ตอนแรกเธอคิดว่าวันนี้โชคดีมาก เวลานี้แล้ว อาหารกลางวันนี้ก็สามารถหนีได้แล้ว

แต่เมื่ออันรันเข้าไปในครัว เธอก็เห็นว่าในครัวมีต้มซุปนกพิราบเรียบร้อยแล้ว

หลี่รูยากำลังจิบในชามใบเล็ก จากนั้นก็พูดอย่างพึงใจ : “อื้ม รสชาติฝีมือของฉัน ไม่ได้ลดลงจริงๆ”

ปรากฎว่าก่อนที่หลี่รูยาจะออกไป เธอได้สั่งให้คนครัวซื้อวัตถุดิบสดจากตลาดพร้อมส่วนผสมที่ระบุและทำซุปนกพิราบหม้อนี้

ช่วงนี้เธอรู้สึกว่าสายตาของลูกคนที่สองของเธอมีร่องรอยของความโกรธอยู่เสมอ

แบบนี้ไม่ดี ถ้าถึงเวลามีลูกออกมา อาจจะตาไม่ดี

สำหรับเธอตอนนี้ การสืบทอดสายเลือดของลูกชายเธอสำคัญที่สุด

อันรันหยิบกล่องอาหารกลางวัน เวลาคับขัน ไปถึงตึกฟาเรนไฮต์ด้วยความเร็วสูงสุดตลอดทาง

เมื่อฉันจอดรถที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ก็เหลือบไปเห็นเวลานั้นคือสิบสองนาฬิกาพอดี

เธอเดินขึ้นลิฟต์อย่างรวดเร็ว และเมื่อไปถึงชั้นหนึ่งของห้องทำงานของประธานฮัว เธอก็เข้าไปหาฮั่วเทียนหลันตามด้วยโจวหยวน และเผชิญหน้ากับเขา

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันมืดลงและพูดว่า : “เวลานี้ เธอมาทำอะไรที่นี่? ”

อันรันดูหวาดกลัว เขากำลังโทษตัวเธอหรอ?

ยังถามเธอว่าเธอมาทำอะไรที่นี่เวลานี้ เขามองไม่เห็นว่าเธอถืออะไรอยู่หรอ?

“คือ ขอโทษค่ะ วันนี้ฉันมาช้า……คุณฮัว ฉันมาส่งอาหารกลางวันให้คุณ…….” อันรันก้มหัวลงและพูดเสียงโหยหวนเล็กน้อย

“ฉันมีนัดตอนเที่ยง ออกไปกินข้าว เธอไปที่ห้องรับแขกและกินเองเถอะ” หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพูดจบเขาก็ขึ้นลิฟต์และผ่านอันรันไป

อันรันอ่อ และลงจากลิฟต์อย่างจริงจัง จากนั้นก็ถึงมีปฏิกิริยาตอบสนอง

เขาออกไปกินข้าวก็กินข้าวสิ ทำไมต้องให้เธอกินซุปเองให้หมด?

อันรันรู้ว่าคำสั่งของฮั่วเทียนหลันไม่สามารถขัดขืนได้ จึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากถือกล่องอาหารกลางวันและไปที่ห้องรับรอง

เธอเห็นกล่องอาหารกลางวันของเมื่อวานในห้องรับแขกเปิดออกและว่างเปล่า

แม้ว่าจะถูกทำร้ายจากฮั่วเทียนหลันจากกลอุบายทุกรูปแบบ แต่อันรันก็ยังคงมีความมั่นใจในใจที่จะอดทนต่อไป

อย่างน้อย ฮั่วเทียนหลันก็ยังคงกินอาหารที่เธอปรุงทุกวัน

ความหวังเล็กๆน้อยๆ นี้กลายเป็นแรงผลักดันที่อยู่เบื้องหลังความพากเพียรของอันรัน