โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 7 ชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนี

อันรันยังไม่ได้แต่งงาน และความมีน้ำใจต่อเพื่อนร่วมงานชายเป็นเรื่องจริงเสมอ

ภายใต้คำแนะนำโดยเจตนาของเพื่อนร่วมงานชายสองสามคนที่ถูกปฏิเสธ ทันใดนั้นอันรันก็มีเรื่องอื้อฉาวไปทั่วโลก : เธอบอกว่าเธอไม่ลงรอยกัน แต่ชีวิตส่วนตัวของเธอเป็นไปตามอำเภอใจ

แต่เด็กเป็นลูกใคร อันรันรู้อยู่ในมือ

เธอเดินเตร่อยู่หน้าแผนกสูติ – นรีเวชของโรงพยาบาลหลายครั้ง แต่สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าที่จะทำแท้ง

นี่เป็นแค่ชีวิตเล็กๆ ผู้ชายคนนั้นอาจจะให้เป็น “ของขวัญ” แก่เธอ

อันรันตัดสินใจ-ลาออก ไปให้ไกลจากทางใต้

ในปีที่ห้าที่เมือง W ป้ายี่เฉียวถงแย่งครอบครัวอัน ยึดครองบ้านอัน ยังให้เธอและอันเฮาออกไป อยู่ๆก็เริ่มติดต่ออันรัน และแนะนำการแต่งงานที่ดีให้เธอ

อันรันรู้จักผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างดี หลังจากมีการสอบถามบางอย่างเธอก็เข้ามาแทนที่การแต่งงานทางธุรกิจของอันชิงในอดีต

เธอคิดก็ไม่ได้คิดก็ถูกปฏิเสธ เมื่อได้รับข่าวจากยี่เฉียวถง

“อันรัน ถ้าเธอไม่กลับมา ฉันจะโปรยขี้เถ้ากระดูกของพ่อแม่คุณในห้องน้ำสาธารณะ! ”

ครั้งนี้ อันรันรู้ว่าตัวเองหลบไม่ได้แล้ว วันนั้นก็กลับไปเมือง Z

เมื่อไปถึงสุสาน บังเอิญเห็นคนงานคนหนึ่งถือโกศสองใบใส่ถุงขยะสีดำ ที่ตั้งของสิ่งที่ควรจะเป็นสุสานของพ่อแม่ได้กลายเป็นซากปรักหักพัง

ตาของอันรันแดงในทันที

เธอรีบฉวยกระเป๋าจากคนงานอย่างบ้าคลั่ง คนงานคว้ามันมาโดยไม่รู้ตัวและมองไปที่ยี่เฉียวถงอย่างว่างเปล่า

“ไม่ต้องสนใจเธอ! ” ยี่เฉียวถงพูดจบอย่างเย็นชา ใช้สายตาของเขาบ่งบอกคนในชุดดำผูกมัดอันรัน

อันรันพยายามอย่างหนัก แต่ถูกชายในชุดดำรั้งไว้

ยี่เฉียวถงก้าวไปข้างหน้าและเตะถุงขยะ เขาไม่สนใจว่าจะมีความเกลียดชังที่แท้จริงในสายตาของอันรัน เยาะเย้ย: “โอ้ดูสิว่านี่คือใคร? อันรัน ยังมีชีวิตอยู่? มันปรากฏขึ้นอย่างเงียบๆ ฉันคิดว่ามันเป็นหลุมฝังศพที่ไม่มีเจ้าของ! ฉันได้ซื้อที่ดินผืนนี้ในบ้านของฉันแล้วและเวลาในการย้ายที่อยู่สามวันได้ผ่านไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงมีสิทธิ์ที่จะทำลายมัน!

พูดจบ ยี่เฉียวถงเพิกเฉยต่อเสียงโอดครวญของอันรันและตะโกนบอกคนงาน : “เอาไปทิ้งในชักโครก”

คนงานดูเหมือนจะกังวลเล็กน้อย แต่พยักหน้าอย่างแน่วแน่ เมื่อเดินผ่านยี่เฉียวถง มีคนหนึ่งไม่มั่นคงและตกลงไปที่พื้นอย่างแรง โกศกลิ้งออกจากถุงขยะด้วยเสียงอู้อี้และขี้เถ้าสีเทาก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้น

ยี่เฉียวถงหัวเราะเบาๆ และกลับไป

อันรันหายใจไม่ออก และส่งเสียงโอดครวญอย่างสิ้นหวังราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะตาย เธอจ้องไปที่ขี้เถ้าที่กระจัดกระจายและดวงตาของเธอแดงและเลือด: “หยุด ฉันสัญญากับคุณ! ”