โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 72 เหตุผล

“ใช่หรอ? ต่อมาเธอกำลังจะบอกฉันว่าเธอไม่อยากเห็นฉันเจ็บปวดเหรอ? ” ฮั่วเทียนหลันเกือบจะขำอันรัน ผู้หญิงคนนี้ ไม่มีขาดแคลนเหตุผลตลอดเวลา

อันรันก้มหน้า พูดเบาๆ : “คุณฮัว ฉันไม่อยาก คุณได้รับบาดเจ็บ……”

ฮั่วเทียนหลันเบรกกะทันหัน และรถก็หยุดนิ่ง ที่ฝั่งตรงข้ามของมู่ซี

นี่เป็นเวลาสี่ทุ่ม การจราจรบนท้องถนนค่อนข้างน้อยอยู่แล้ว

ฮั่วเทียนหลันลงจากรถ แล้วเดินมาที่แถวหลัง สิ่งแรกที่ต้องทำตอนเข้าไปในรถ คือล็อครถ

อันรันดูเหมือนจะตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างและตกใจเล็กน้อย เธอย่อตัวลงที่มุมรถ และพูดว่า : “คุณฮัว คุณ คุณต้องการทำอะไร……”

ปากตึงของเธอพูดตะกุกตะกัก แต่ฮั่วเทียนหลันกลับพูดอย่างเฉยเมย : “ตอนนั้น เธอขอร้องฉันที่นี่ และขอให้คุณช่วย ฉันช่วยเธอ แต่ฉันไม่ได้รับความสนใจกลับมา ตอนนี้ อันรัน ฉันคิดว่า ถึงเวลาเก็บดอกเบี้ยแล้ว! ”

หลังจากพูดแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็ปรับเบาะหลังลง

มีรถคู่รักคู่หนึ่งผ่านมา หญิงสาวในนั้นเหลือบมองเข้าไปข้างใน แล้วพูดว่า : “เฮ้ นี่ไม่ใช่นักบินคนนั้นเหรอ ฉันชอบรถคันนี้! ”

ผู้ชายเหลือบมองรถด้วยความอิจฉา มันมีราคากว่าสองล้าน เขาเป็นเพียงชนชั้นแรงงาน และไม่สามารถซื้อได้อยู่แล้ว

แต่เขาไม่สามารถซื้อได้ มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการจินตนาการ เขาพูดอย่างถ่อมตัวว่า : “ฉันก็ชอบมันมากเช่นกัน เมื่อรอเรามีรถคันนี้ เราจะลองขับดู……”

หญิงสาวพูดอย่างไร้ยางอาย และทั้งสองก็เดินออกไปไกลๆ

มองไม่เห็นด้านในรถ แต่มองเห็นด้านนอกรถได้ชัดเจน

อันรันถอยสายตาและมองไปที่ฮั่วเทียนหลันที่ปลดเข็มขัดออก แล้ววิงวอนด้วยน้ำเสียง : “คุณฮัว กลับบ้านกันเถอะ ได้โปรด ที่นี่มีคนมากมาย…..ตอนนั้น ฉันคืนไปแล้ว…….”

ก่อนที่อันรันจะพูดจบ ก็ถูกฮั่วเทียนหลันขัดจังหวะ

เขาจับขาของอันรัน แล้วดึงเธอเข้ามา

“ใช่หรอ? ตอนกลุ่ม p เธอรู้สึกละอายใจบ้างไหม? ทำไมเวลาอยู่คนเดียวกับฉันถึงสำรวมขนาดนี้? อันรัน เห็นได้ชัดว่าเธอยั่วสวาทมาก แต่ทำใบหน้าที่บริสุทธิ์ ทำไม? ”

ฮั่วเทียนหลันกดร่างอันรัน และมือของเขาก็เอื้อมมาที่เสื้อผ้า

อันรันพยายามสู้อย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะทำให้ฮัวเทียนหลันโกรธ

การใช้มือและเท้าไม่ใช่เรื่องน่ากลัว แต่ถ้าไปไกลกว่านั้นในสถานที่เช่นนี้ เธอรู้สึกว่าสามารถกินยาฆ่าตัวตายได้เมื่อกลับบ้าน

“ไม่ใช่ คุณฮัว มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด…..” ในปากของอันรันนี้มี แต่ความแข็งแกร่งที่จะไม่พูด

“ใช่หรอ? นั้นบอกฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้น? ” ทันทีที่ฮัวเทียนหลันจับมืออันอ่อนนุ่มของอันรัน ความแข็งแกร่งในมือของเขาก็เพิ่มขึ้นและใบหน้าของอันรันก็ซีดลงด้วยความเจ็บปวด

“ฉัน…..ฉันไม่ได้จริงๆ……” มีเสียงในใจของอันรันตะโกนอย่างสิ้นหวัง อยากจะพูดทุกอย่างด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตามราคาของการพูดออกไปนั้น เกินความสามารถของอันรันที่จะแบกรับได้

บอกว่าเธอสนใจคนเป็นไม่สนใจคนตาย แต่เธอไม่อยากเห็นขี้เถ้าของพ่อแม่ถูกโยนทิ้งในถิ่นทุรกันดาร

เธอก้มหน้า กลั้นน้ำตาที่กำลังจะพังทลายออกมา

เขาอยากทำอะไร ปล่อยให้เขาทำเถอะ!

การปฏิเสธที่จะขัดขืนของอันรัน ทำให้ขั้นตอนสุดท้ายที่ฮัวเทียนหลันเตรียมพร้อมที่จะดำเนินไปน่าเบื่อ

ความโกรธในใจของฮั่วเทียนหลัน สิ่งเดียวที่เขาต้องการจะทำคือระบายเรื่องผู้หญิงน่าเกลียดคนนี้

เมื่อเธอขัดขืน เขาก็ดูถูก เขากลับไปกลับมา จนในที่สุดเขาก็สงบลง

แต่ถ้ากลายเป็นศพที่มีร่างกายอบอุ่นอยู่ตรงหน้า ก็น่าเบื่อ

“ทำไม? จำไม่ได้แล้ว? แน่นอนว่าเธอเป็นคนเลวจริงๆ ให้ฉันคิดดู หยางจื่อหยิมนอนกับเธอในวันนั้นใช่? มองไปที่ท่าทางของเธอ ฉันก็รู้ว่าตอนนั้นเธอต้องติดยา! ”

ฮั่วเทียนหลันหัวเราะเยาะ ฉีกสิ่งป้องกันภายใต้อันรันเป็นชิ้นๆ

น้ำตาของอันรันไหลเอ่อ แต่เธอบังคับตัวเอง ให้ใจเย็น ใจเย็น

ยิ่งเธอต่อต้าน เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงขึ้น

เมื่อเห็นว่าอันรันไม่แยแส มือของฮั่วเทียนหลันก็ขยับไปที่ด้านล่างและก็กระแทกเข้ามา

ความเจ็บปวดจากการฉีกขาด ทำให้อันรันกรีดร้อง

“ฮัว คุณฮัว เอา เอาออกมา…..นะ เจ็บมาก! ”

เสียงกรีดร้องของอันรัน ยังคงต้องได้รับการควบคุมแค่ระดับที่เธอและฮั่วเทียนหลันได้ยิน

มิฉะนั้น คนเดินเท้าที่เดินผ่านไปข้างนอกเป็นครั้งคราว จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน

หมายเลขป้ายทะเบียนรถของฮั่วเทียนหลัน หากตรวจสอบโดยผู้ที่สนใจ จะถูกพบแน่นอน

หากมีเรื่องอื้อฉาวอีกในเวลานั้น อย่าพูดว่าอันรันและฮั่วเทียนหลันทนไม่ได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฮั่วหมู่ ซึ่งจะต้องโกรธเคืองอย่างแน่นอน

ฮั่วเทียนหลันไม่หยุด แต่จะยัดมันสองสามครั้ง เมื่อเห็นความเจ็บปวดของอันรัน เหงื่อก็ไหล

เขาหยุดมือโดยไม่คาดคิด ด้วยความเคลื่อนไหวในใจ

ท่าทางของอันรัน ทำให้เขารู้สึกใจอ่อนลงเล็กน้อย

แต่ความใจอ่อนนี้ ก็หายไปในพริบตา

ฮั่วเทียนหลันตบขาอันรันทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม : “ต้อยต่ำ เธอยังรู้สึกว่ามันเจ็บเหรอ มันไม่ได้รับการพัฒนาโดยผู้คนนับไม่ถ้วนเหรอ มันสามารถยัดด้วยกำปั้นหลวมได้ขนาดนี้ ยังเจ็บอยู่อีกหรอ? ”

อันรันหอบอย่างหนัก และความเจ็บปวดในร่างกายส่วนล่างของเธอทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว

เธอไม่อยากสูญเสียความอุดมสมบูรณ์……

เธอไม่รู้แรงที่เธอนำมาผลักฮัวเทียนหลันออกไปอย่างรุนแรง ก็กำลังจะปลดล็อกประตูรถ

แต่หลังจากที่เป็นอิสระเพียงวินาทีเดียว ฮั่วเทียนหลันก็ดึงคอเสื้อของเขากลับ

อันรันดิ้นรนด้วยความตื่นตระหนก และเธอยังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ร่างกายส่วนล่างของเธอ หากฮัวเทียนหลันทำร้ายเธออีกครั้ง เธอจะต้องมีอาการทางประสาทแน่นอน

สำหรับคนเดินเท้าที่ผ่านไปมา ดูเหมือนว่าจะมีคนสังเกตเห็นการสั่นของรถเป็นระยะๆ

แต่นี่อยู่ตรงกันข้ามกับมู่ซี และมีหลายคนที่มามู่ซี

ได้รับการปล่อยตัวแล้ว หากกำลังรีบเป็นเรื่องปกติที่จะแก้ไขปัญหาในรถ

ไม่น่าแปลกใจเลย ที่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาในจุดนี้ อาจเป็นคนใกล้เคียงหรือกำลังเพลิดเพลินกันที่มู่ซีเดียวกัน

“คุณฮัว ได้โปรด ปล่อยฉันไป ฉันทำไม่ได้จริงๆ…..” เสียงอันรันดังก้องไปทั่วรถ พร้อมกับร้องไห้

“เหอะ? ขายไม่ได้อีกแล้ว? อันรัน ฉันคิดว่าเธอเกิดมาพร้อมกับการขาดผู้ชาย และต้องถูกเอาตลอดเวลาเพื่อสนองตัณหา! วันนี้เปลี่ยนสามีตัวจริงเอาเธอ ทำไมไม่ชิน? ”

ฮัวเทียนหลันจับหน้าท้องส่วนล่างของอันรัน และกระแทกเข้าไป

อันรันรู้สึกถึงความร้อนใต้ร่าง ไม่มีความสุขใดๆ ปรากฏ มีแต่ความเจ็บปวด

เธอกรีดร้องด้วยการเคลื่อนไหวของชายคนนั้น น้ำเสียงดูน่าสังเวช

อันรันรู้สึกว่าความแข็งแกร่งในร่างกายของเธอ ค่อยๆสูญเสียไป

และฮัวเทียนหลันดูเหมือนจะระบายความคับข้องใจทั้งหมดที่เกิดขึ้นในร่างกายของอันรัน

รถคันนี้ จอดอยู่ที่ถนนข้างทาง

เกือบหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่เขาจะปล่อย อันรันหอบหนักและนั่งลงข้างๆ

อันรันดูเหมือนศพ แม้แต่เรี่ยวแรงในการขยับนิ้วก็หายไป

ในทางกลับกัน ฮัวเทียนหลันแต่งตัวเรียบร้อย เปิดประตูและกลับไปที่ตำแหน่งคนขับ

เวลาในรถแสดงว่า เป็นเวลาเที่ยงแล้ว

ฮั่วเทียนหลันสตาร์ทรถ และเห็นรางๆ จากกระจกหลัง ว่าอันรันลุกขึ้นจับเสื้อผ้าที่ขาด แล้วพยายามอย่างหนักที่จะสวมมัน

เขาเยาะเย้ยและพูดว่า : “อย่าแกล้งโง่ต่อหน้าฉัน อันรัน ตราบใดที่เธออยู่กับฉันหนึ่งวัน เธอจะเป็นคนเลวตลอดไป นี่คือตราประจำชีวิตของเธอ และไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้! ”