โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 77 สมองพัง

จู่ๆเธอก็รู้สึกรำคาญ หินที่ยก กระแทกเท้าตัวเอง

หวังฮัวหันไปมองอันรัน อันรันเงยหน้าขึ้นมองเมื่อทั้งสองพอดี เมื่อสองคนมองหน้ากัน หวังฮัวก็ยิ้มอย่างประจบประแจงเล็กน้อย

อันรันตะลึงเล็กน้อย สงสัยว่าสมองของหวังฮัวแตกหรือเปล่า เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังจะขี่หัวของเธอในตอนนี้?

อันรันนั่งอยู่บนเก้าอี้ บริกรเดินมา เธอก็หยิบเค้ก

ฮัวเทียนหลันอยู่ไม่ไกลจากเธอ กำลังพูดคุยอยู่กับคนอื่นๆ

ร่างสูงของเขาที่มีใบหน้าหล่อเหลา และชุดสูทที่รีบ มองไปที่ประกายไฟที่ไม่สามารถอธิบายได้ อันรันก็อดไม่ได้ที่จะมองอย่างตะลึงเล็กน้อย

แม้ว่าฮั่วเทียนหลันจะทำร้ายเธอหลายพันครั้ง แต่เธอก็ท้อใจ แต่ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายเขาคือพ่อของลั่นลาน ชายที่ครั้งหนึ่งเคยช่วยเธอจากสิ่งเลวร้าย

ดังนั้นความรู้สึกของอันรันที่มีต่อเขาจึงซับซ้อนมาก

รักหรอ? เกลียดหรอ? ดูเหมือนอย่างแรกจะเยอะกว่า

หลังจากอันรันมองไปที่ฮัวเทียนหลัน สักพักเขาก็ก้มลงมองที่โทรศัพท์มือถือ

ในงานเลี้ยงแบบนี้ เธอไม่ต้องการเข้าสังคม และทำได้เพียงใช้โทรศัพท์มือถือเพื่อแสดงการปฏิเสธผู้อื่น

ผู้หญิงสองสามคน * เข้ามาและต้องการคุยกับอันรัน แต่เธอก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มและพูดอย่างมีแบบแผน

เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่สามารถเอาอะไรออกจากปากอันรันได้ ยิ่งไม่ต้องพูดอะไร ดังนั้นพวกเขาจึงไปจากเธอ

หลังจากงานเลี้ยงจบ อันรันก็ออกไปกับฮั่วเทียนหลัน

รถจอดอยู่แถวหน้าใกล้โรงแรม อันรันเดินอยู่ข้างหลังฮัวเทียนหลัน

ฮัวเทียนหลันไม่ได้พูด วันนี้มีคนคุยกับเขาเกี่ยวกับโครงการหลายอย่าง เขาสนใจมาก ดังนั้นเขาจึงกำลังพิจารณาว่าจะลงทุน

จู่ๆอันหรันผู้นี้ก็ได้ยินเสียงหน้าต่างชั้นบนเปิดขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็เห็นกระถางดอกไม้หล่นลงมา

ทิศทางของการหล่น อยู่ตรงที่เธอและฮัวเทียนหลันอยู่

อันรันตะโกนโดยสมองไม่ได้คิด : “คุณฮัว ระวัง! ” จากนั้นเธอก็ไปข้างหน้า และผลักฮัวเทียนหลันออกไป

ฮั่วเทียนหลันกำลังคิดอะไรบางอย่าง ใครจะคิดว่าอันรันที่อยู่ข้างหลังเขาจะเป็นบ้า เขาถูกอันรันผลักและแรงระเบิดก็พุ่งเข้ามา เขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าบนรถโดยตรง

“เธอบ้าแล้วหรือเปล่า! ” ฮั่วเทียนหลันหันหน้ากลับมาด้วยความโกรธ แต่ได้ยินเสียงกระแทกที่น่าเบื่อ เมื่อเห็นกระถางดอกไม้โดนหลังอันรัน เธอก็กระแทกและล้มลงกับพื้นโดยตรง

อย่างน้อยกระถางดอกไม้ก็หล่นลงมาจากที่ชั้น 5 อันรันรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในร่างกาย และดูเหมือนว่าเธอจะเวียนหัวอีกครั้ง เธอไม่สามารถสังเกตเห็นความเจ็บปวดได้ชั่วขณะ

เธอเห็นว่าฮั่วเทียนหลันดูเหมือนจะตำหนิอะไรบางอย่างที่นั่น เธออาจจะบอกว่าเธอว่าไม่มีอะไรทำใช่มั้ย? อันรันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่นในใจ ความเจ็บปวดรุนแรงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เธอคิดในใจสงสัยว่าการบาดเจ็บแบบนี้จะตายไหม!

ฮั่วเทียนหลันเดินไปอย่างรวดเร็ว ยื่นมือออกไปเพื่อช่วยอันรัน แต่คิดว่าอันรันได้รับบาดเจ็บ เขาจะไม่สามารถขยับเธอได้ตามต้องการ

สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ได้ดึงดูดความสนใจของแขกที่จะออกไปทีละคน

พนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงแรมเร่งดำเนินการทันทีที่เกิดอุบัติเหตุ

ฮั่วเทียนหลันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปลอบใจอันรัน : “อันรัน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม ถ้าเธอรู้สึกง่วง เธอต้องห้ามนอน ฉันโทรหาหมอแล้วหมอจะมาในเร็วๆ นี้……”

สิ่งที่ฮั่วเทียนหลันพูดอันรันรู้สึกโล่งขึ้นเล็กน้อย เธอพยายามอย่างมากที่จะคิดให้ชัดเจน แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมดูเหมือนจะคลุมเครือ

กระถางดอกไม้กระแทกกระดูกสันหลังของเธอโดยตรง และเธอรู้สึกว่ากระดูกสันหลังของเธอกำลังจะแตก

ผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันล้อมรอบสามวงทั้งด้านในและด้านนอก

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังผู้จัดการของโรงแรมที่ปฏิบัติหน้าที่พูดเรื่องไร้สาระที่นี่ หลังจากรถพยาบาลมาถึงเขาก็ตามอันรันไปที่โรงพยาบาลทันที

หลังจากอันรันถูกผลักเข้าไปในห้อง MRI เขาก็เดินกลับออกมานอกประตูอย่างใจจดใจจ่อ

ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงที่รีบร้อนอยู่ข้างหลังเขา ฮั่วเทียนหลันหันหัวไปโดยไม่รู้ตัว และเห็นว่ากลายเป็นแม่ของเขา

เขากลัวแม่เป็นห่วงและจิตใจปั่นป่วน จึงไม่แจ้งให้แม่ทราบ แล้วแม่รู้ได้อย่างไร?

หลี่รูยารู้ว่าอันรันถูกสิ่งของที่ตกลงมาจากที่สูงหล่นใส่ จากลูกชายของเพื่อนซี้ที่มาร่วมงานเลี้ยงในโรงแรม และบอกว่าลูกกลับบ้านมาบอก เพื่อนสนิทก็แจ้งเธอทันที

เธอกังวลจึงลุกจากเตียงทันที รีบแต่งตัวรีบให้คนขับรถมาส่งโรงพยาบาลกลางดึก

หลังจากเห็นลูกชายของเธอ เธอก็เดินขึ้นไปโดยไม่พูดอะไร เพียงแค่ตีแขนเขาและตำหนิ : “เทียนหลัน ดูแลรันรันยังไง? ไปงานเลี้ยงแล้วยังได้รับบาดเจ็บ! ”

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกสับสนอย่างมากในครั้งนี้ และคำพูดของแม่ก็กลายเป็นหูทวนลม

อันรัน ผู้หญิงคนนี้ที่เขาเกลียด ไม่จริงจังและด่าทอทุกวิถีทาง เธอผลักตัวเองออกไปในครั้งแรกเมื่อตกอยู่ในอันตราย

ถ้ารู้ว่าตำแหน่งที่อันรันถูกอุบัติเหตุ คือที่ที่ฮัวเทียนหลันอยู่พอดี

หากเธอลังเลสักวินาที หรือหากเธอออกไปทันที ฮัวเทียนหลันอาจได้รับบาดเจ็บ

และฮั่วเทียนหลันจะถูกทุบ จะโดนที่ศีรษะเท่านั้น แบบนี้ อาจจะฆ่าเขาได้!

เขาสามารถจินตนาการได้อย่างเต็มที่ ว่าเมื่ออันรันสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ ไม่ได้คิดว่าจะต้องได้รับบาดเจ็บแบบไหน แต่กลับผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว

นั่นคือวิธีการช่วยของเธออย่างเรียบง่าย ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกผิดต่ออันรันเป็นครั้งแรก

ไฟในห้อง MRI ดับ พยาบาลรีบพาอันรันออกมา หมอก็ตามออกมาพร้อมกัน

“ครอบครัว ใครเป็นคนในครอบครัว? ” หมอเป็นชายชราในวัยห้าสิบ ที่ถามว่าเขาออกมาถาม

ฮั่วเทียนหลันมาที่โรงพยาบาล Z Central และหาแพทย์คนนี้ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมกระดูกและจิตเวชที่มีอำนาจมากที่สุด

ฮั่วเทียนหลันรีบเดินไปข้างหน้า และกล่าวว่า : “หมอ ผมเองครับ”

หมอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย เขาถูกเรียกตัวไปกลางดึกและเขาก็โกรธอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เขารู้ว่าคณบดีสามารถแจ้งบุคคลเช่นนี้เป็นการส่วนตัวได้

“กระดูกสันหลังของผู้ป่วยได้รับบาดเจ็บและไม่อยู่ในแนวเดียวกันต้องผ่าตัดดึง การผ่าตัดมีความเสี่ยงมากหากล้มเหลวมันอาจจะ……” เมื่อหมอพูดเช่นนี้ เขาก็ถอนหายใจเล็กน้อย คิดว่าเด็กสาวและสวยคนนี้จะน่าเสียดายจริงๆ?ถ้าเธอนอนอยู่บนเตียงตลอดชีวิต

“สามารถ สามารถอะไร? ” ฮั่วเทียนหลันโกรธเล็กน้อยที่หมอยังคงอ้อมค้อม เขาไม่ได้สังเกตเห็น เสียงของเขาสั่นเทา

“อัมพาต! ” หลังจากหมอพูดจบ เขาก็ทำข้อตกลงในการผ่าตัดและกล่าวว่า : ” มีอีกวิธีหนึ่งคือกระดูกสันหลังส่วนคอของคนไข้สามารถฟื้นตัวได้ด้วยตัวเอง แต่ในอนาคตเธออาจจะไม่สามารถทำการดัดได้แล้ว เธอก็จะป่วยเป็นโรคกระดูกคอเสื่อม ทรมาน แต่อย่างน้อยก็เดินได้ นี่เป็นข้อตกลงปฏิเสธความรับผิดชอบหากคุณกำลังพิจารณาการผ่าตัด โปรดลงชื่อ”

เป็นครั้งแรกที่ฮัวเทียนหลันซึ่งไม่ตอบสนองมาโดยตลอด เมื่อภูเขาไท่ล้มลงรู้สึกว่าข้อตกลงการยกเว้นของแพทย์ ทำให้เขาค่อนข้างกลัวที่จะยอมรับ

เขาปฏิบัติต่ออันรันอย่างเลวร้ายในช่วงเวลาปกติ แต่ถ้าเขารู้ว่ามันจะทำให้อันรันเจ็บปวดจริงๆ เขาจะยังคงเบาๆในหลายๆกรณี

ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย คำพูดที่แสดงความอัปยศอดสูเพียงไม่กี่คำ จะทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด แต่จะไม่ทำให้กระดูกของเธอเสียหาย

ท้ายที่สุด อันรันเป็นผู้หญิงที่เป็นกลุ่มที่ด้อยโอกาส และจะต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังต่อหน้าเขา

แต่ตอนนี้ มีการตัดสินใจที่เปลือยเปล่าต่อหน้าเขา

เขาอ้าปากกำลังจะพูด แต่ถูกหมอขัดขวาง

ดูเหมือนหมอจะรู้ว่าฮั่วเทียนหลันต้องการถามอะไร เขาจึงนำหน้าไปและพูดว่า : “ผู้ป่วยจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีกสักพัก และไม่มีเลือดคั่ง หากทำการผ่าตัดเร็วขึ้นหนึ่งวินาที เธอจะเจ็บปวดน้อยลงมาก”