โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 1 บทที่ 1 ตอนที่ 1

บทที่ １ตอนที่１

สถาบันโซลมินาติ สถานที่ๆคนหนุ่มสาวจากทั่วทุกดินแดนจะมารวมตัวกันเพื่อต่อยอดความฝันและความหวังของตัวเอง ความทะเยอทะยาน สำหรับคนที่ไม่มีอะไรดีสักด้านนั้นจะถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยามถูกปฏิบัติแบบไร้ซึ่งมนุษย์ธรรมโดยสมบูรณ์

เป็นเวลากว่าสองปีแล้วที่ชั้นอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ข้า โนโซมุ เบลาตี้ ซึ่งอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียนในช่วงพักกลางวัน

 

 

ข้ามาที่นี่เมื่อสองปีก่อน ออกมาจากบ้านเกิดกับเพื่อนสมัยเด็กสองคนเพื่อมายังที่แห่งนี้

คนแรกคือ เคน โนทิส เป็นเพื่อนที่ข้าสนิทด้วยที่สุด

ส่วนอีกคนหนึ่ง คือ ลิซ่า เฮาวน์

สาวสวยผู้มีผมหางม้าสีแดง

เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตและเป็นคนรักของข้า

เธอเป็นคนที่เอาชนะคนอื่นได้เสมอ เธอเป็นเหมือนดั่งตัวร้ายที่คอยต่อต้านกับหัวหน้าหมู่บ้าน

ข้าพบกับเธอก็เมื่อตอนอายุ 8 ขวบ ตอนที่ข้ากำลังตกปลาในแม่น้ำใกล้หมู่บ้าน

 

「อะ เอ่อ อืม ว่างหรือเปล่า？」

 

เป็นตอนนั้นเองที่เธอเข้ามาพูดกับข้า

ผมสีแดงตัดสั้น ท่าทางที่ดูมั่นใจ ใบหน้าของข้าค่อยๆร้อนรุ่ม…ข้าตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น

พ่อแม่ของเธออาศัยอยู่ในดินแดนที่ห่างไกลออกไป แต่เมื่อพ่อของเธอเสียชีวิตระหว่างเดินทาง เธอจึงตัดสินใจที่จะตั้งถิ่นฐานที่บ้านเกิดของข้า

ตอนเธอยังเด็กมักจะเป็นเด็กที่ซุกซนและอารมณ์ฉุนเฉียว แต่ข้าก็ไม่ได้รังเกียจอะไร และเธอไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ

　แล้วก็เด็กที่ทำให้เธอผิดหวังมากที่สุดก็คือนายพลกาคิกับผมด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

เมื่อสามปีก่อนข้าสารภาพรักกับเธอเพราะว่าไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

รักแรกที่ข้าชอบมาตลอด

เธอตกใจมากกับการสารภาพรักที่กระทันหันของข้า แต่เธอก็ยอมรับข้าและร้องไห้ทั้งน้ำตา

ตอนนั้นเองข้าจึงตัดสินใจที่จะไปสถาบันโซลมินาติกับเธอเพื่อสนับสนุนความฝันของเธอให้เป็นจริง

มันเป็นแรงบัลดาลใจให้ข้า ความฝันของเธอที่บอกข้าตอนยังเด็ก

 

「ฉันน่ะอยากจะเห็นโลกที่หลากหลายเหมือนกับคุณพ่อ」

 

ข้ารู้ว่าเธออยากออกไปท่องโลกกว้างเพราะเธอได้ยินเรื่องราวเหล่านั้นมาจากมารดาของเธอ

ตอนนั้นเองเป็นตอนที่ข้าตัดสินใจไปที่สถาบันโซลมินาติ

หากคนที่ตัวเองรักอยากทำความฝันให้เป็นจริง ข้าก็ควรจะสนับสนุน

ด้วยคำพูดเช่นนั้นข้าตัดสินใจว่าจะสนับสนุนเธอตลอดมา

เธอกอดข้าทั้งน้ำตาพร้อมกับบอกว่า「ขอบคุณนะ……ฉันดีใจจริงๆ」

 

ท่ามกลางการหลับกลางวันของข้าก็ได้ยินเสียงระฆังที่ส่งเสียงบอกเวลาว่าหมดเวลาพักกลางวันแล้ว

ข้าลุกขึ้นพร้อมกับบิดตัวด้วยความขี้เกียจพร้อมกับมุ่งหน้าไปยังห้องเรียน

ถูกบังคับให้ไสหัวไปก็ตั้งหลายครั้ง ตัวข้าที่ไม่สามารถทำคำปฏิญาณนั่นได้

 

ชั้นเรียนของข้าคือ ชั้นเรียนที่สอง ระดับ 10 เป็นห้องที่ต่ำที่สุดในบรรดาชั้นเรียนที่สอง

ในหมู่พวกนั้นข้าเป็นคนที่อยู่ต่ำสุดเรียกได้ว่าเป็นพวกที่ห่วยของโครตห่วย

เมื่อข้าเข้ามาในชั้นเรียนก็โดนต้อนรับด้วยการหัวเราะเยาะเย้ยเป็นเรื่องปกติ

 

「ยังจะโผล่หัวมาอีกนะ ไอชั้นต่ำ」

「เมื่อไรมันจะหายๆไปสักทีวะ」

「หวังว่าจะลาออกไปไวๆน้า～」

 

เสียงที่ดูไร้หัวใจเหล่านั้นเสียดแทงเข้ามาในจิตใจของข้า ข้าทำได้แต่เมินต่อไปและนั่งลงบนเก้าอี้

เมื่อข้านั่งลงก็มีนักเรียนสามคนเข้ามาทางข้า

 

「แกจะมาทำไม ในเมื่อแกมาที่นี่มันก็ไร้ความหมายอยู่ดีไม่ใช่เหรอไงวะ ไอ้เศษเดนเอ้ย」

 

มาร์ที่ตัวค่อนข้างใหญ่พูดข่มขู่ข้า

 

「ยอมแพ้ไปสักทีเหอะวะแกไม่คิดว่ามันเสียเวลาชีวิตบ้างเหรอวะ」

「แกโดนแกล้งขนาดนี้ก็เหมาะกับแกดีนี่ เหมาะสมกับเศษสวะอย่างแก」

 

พวกนั้นก็ยังคงกรนด่าข้าไม่หยุด

 

「ช่ายๆ โดนเด็กผู้หญิงหัวแดงที่ท่าทางเหมือนเจ้าหญิงนั่นทิ้งแล้ว ไม่มีอะไรให้แกได้ฝันอีกต่อไปแล้วล่ะ」

 

พวกนั้นทั้งสามคนยังยืนหัวเราะและพยายามยั่วโมโหข้า ไม่มีใครคิดจะห้ามพวกมัน ในท้ายที่สุดพวกมันก็ไม่ยอมหยุดจนกระทั่งอาจารย์ประจำชั้นเข้ามาในห้อง

 

ใช่แล้วล่ะ ข้าถูกลิซ่าทิ้ง เธอน่ะเป็นนักเรียนห้อง 1 เลยนะ

ทันทีที่เธอทิ้งข้าไปหลังจากกล่าวลาไม่กี่คำ เธอก็ไม่เคยกลับมาพบข้าอีกเลย

ข้าไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ตั้งแต่นั้นมาเธอก็มองข้าเหมือนเศษสวะ

เป็นเพราะข้าเอาแต่สร้างปัญหายังงั้นเหรอ

ลิซ่าเป็นผู้หญิงที่ถูกขนานนามว่า “เจ้าหญิงผมแดง” เพราะหน้าตาและความสามารถ

ในทางกลับกันตัวข้าที่ไม่มีอะไรดีเด่นหน้าตาบ้านๆ

ตลอดช่วงที่ข้าคบกับเธอ เธอมักจะโดนรังควาญอยู่เสมอ บางทีการที่ข้าโดนทิ้งก็เพราะสร้างความยุ่งยากให้เธออยู่เสมอก็ได้

ข้านั้นไร้ซึ่งเพื่อนและกลายเป็นหมาหัวเน่า

ถึงกระนั้นข้าก็พยายามอยากหนักไม่ละเลยสิ่งต่างๆตามหน้าที่ของตน

สักวันหนึ่งถ้าข้าสามารถรักษาคำสาบานที่ให้ไว้ได้ละก็……….ข้าคิดเช่นนั้น

 

ในขณะเดียวกันนั้นเองเธอก็ไปคบกับเพื่อนสมัยเด็กที่ข้าสนิทด้วยที่สุด

เธอดูมีความสุขราวกับเธอรักเขาจริงๆ

ในการฝึกซ้อมเป็นคู่พวกเธอสองคนเข้าขากันได้ดีมาก ข้าไม่มีที่ยืนเคียงข้าเธอเลย

 

 

ชั่วโมงที่สอง ในช่วงบ่าย

 

「เฮ้ออ！」

 

ด้านข้างของดาบจำลองนั่นถูกขว้างมาจากเครื่องยิงดาบจำลอง

เมื่อดาบจำลองที่ถูกยิงมาถูกปากลับไปและแทงเข้าไปที่คอของตุ๊กตา กลไกนั่นก็จะหยุดทำงานลง

 

หลังจากคาบบรรยายนี่ก็เป็นภาคฝึกปฏิบัติ

นอกจากสนามฝึกซ้อมแล้วยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย เช่น สนามทดลองเวทมนตร์ในสถาบันแห่งนี้และนักเรียนที่สามารถศึกษาเรียนรู้ความสามารถของตนตามสถานที่ต่างๆ

สนามฝึกถูกแบ่งออกเป็นหลายพื้นที่เพื่อให้นักเรียกจากหลายๆชั้นมาเรียนที่เดียวกันได้

วันนี้เป็นการฝึกการต่อสู้ระหว่างบุคคลและแต่ละคนก็จะได้ต่อสู้กับหุ่นยนต์ที่มีดาบจำลองเป็นคู่ซ้อมทำการต่อสู้แบบอิสระ โดยใส่พลังเวทย์เข้าไปเพื่อให้หุ่นยนต์นั้นทำงาน

อย่างไรก็ตามหุ่นยนต์สำหรับพวกห้อง 10 นั้นมีคุณภาพแย่และเคลื่อนไหวได้แค่บางส่วน

 

「อืม ต่อไปจะเป็นการต่อสู้เป็นคู่ เลือกคู่หูได้ตามใจชอบ～」

 

เมื่ออาจารย์อันริ วาร์ อาจารย์ประจำชั้นของพวกห้อง 10 เรียกออกมา หุ่นยนต์ก็หยุดทำงาน ดังนั้นทุกๆคนก็หยุดและรอการจับคู่

อาจารย์อันริมีผมหยักสีน้ำตาล ดวงตาที่ดูสมวัยและใบหน้าที่ออกไปทางดูดีอย่างมาก

อย่างไรก็ตามอาจารย์คนนี้เป็นบุคคลที่ไม่เหมาะกับโรงเรียนแห่งคุณธรรมแห่งนี้เลยเพราะเขาชอบพูดและทำท่าทางแปลกๆราวกับคนบ้า

เรียกได้ว่าคนที่รับผิดชอบนักเรียนห้อง 10 ถูกโยนมาแบบทิ้งขว้างเลยก็ได้

อย่างไรก็ตามการที่เขาสามารถมาเป็นอาจารย์ได้ก็คงมีความสามารถพอตัว

 

ในที่สุดการจับคู่ก็ถูกตัดสินและแต่ละฝ่ายต่างเริ่มจำลองการต่อสู้กับคู่ต่อสู้ของตัวเอง แต่ว่าคู่ต่อสู้ของข้าดันเป็น……。

 

「เอ่อ สำหรับแกแล้ว น่าเสียดายหน่อยนะ」

 

เป็นมาร์นั่นเองที่กรนด่าข้าเมื่อตอนบ่าย

 

「มาเริ่มกันเลยดีกว่า เพราะว่าเศษสวะอย่างแกจะทำให้ชั้นเสียเวลา」

 

มาร์ดึงดาบใหญ่ออกมาจากด้านหลัง

มาร์เป็นผู้ชายที่ตรงไปตรงมา ความสามารถของเขานั่นของจริง ถึงอย่างนั้นก็ยังได้มาอยู่ในห้องห้อง 10 เช่นนี้เพราะชื่อเสียงแย่ๆนั่นละ

ผมเองก็ดึงดาบจำลองออกมาด้วยเช่นกัน

อาวุธของข้าเป็นดาบที่มาจากทางเกาะตะวันออก เรียกกันว่าคาตานะ เป็นดาบที่มีความคมเป็นอย่างมาก กล่าวได้ว่ามันสามารถตัดทุกอย่าไงได้หากใช้ได้อย่างชำนาญ

ยังไงก็ตาม มันใช้เทคนิตชั้นสูงและความหายากของมันเลยไม่ค่อยเป็นที่แพร่หลายนัก

มันเป็นอาวุธที่เหมาะกับข้าที่สุด สำหรับข้าที่ไร้ซึ่งพลัง

 

「ถ้าอย่างงั้นละก็ เริ่มได้～～～」

 

การต่อสู้นั่นเต็มไปด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยจากท่าทางของอาจารย์อันริ

 

「โฮ่ย่าาาาาาาาาาาห์」

 

มาร์เหวี่ยงดาบใหญ่พร้อมตะโกนก้อง

ผมป้องกันการโจมตีด้วยคาตานะ

ดาบของมาร์ถูกเบี่ยงวิธีและมันก็ฟาดลงทีพื้น

 

「ฮ่าๆ！」

 

ก้าวเข้าไปหลังจากมาร์เปิดช่องว่างเล็งไปที่ต้นคอและพยายามจะเอาสันดาบทุบ

 

「สายไปละโว้ย！」

 

มาร์เอาถุงมือที่แขนปกป้องดาบของผมไว้ ดาบเลียนแบบที่ไม่มีความคมของดาบดั้งเดิมเหลืออยู่ก็ถูกป้องกันด้วยถุงมือนั่น

มาร์รุดหน้าเข้ามาพร้อมกับยกถุงมือขึ้นป้องกันการโจมตี แต่ข้าก็ก้มลงเพื่อหลบการโจมตี

ข้าพยายามจะโจมตีไปอีกรอบ แต่มาร์นั้นเหวี่ยงดาบใหญ่มาด้วยมือข้างเดียว

ข้าถูกบังคับให้ถอยและกลับไปตั้งหลักใหม่

มาร์ที่ฟาดดาบใหญ่จนพื้นแตกกระจายพยายามมองระหว่างข้าและดาบใหญ่ของมันเอง……。

 

「อยากโดนหั่นเป็นชิ้นๆเหรอไงวะ」

 

มาร์พูดเช่นนั้นพร้อมกับรังสีกดดันที่เพิ่มมากขึ้น

 

“คิ”

 

เป็นสกิลของทางฝั่งตะวันออกที่จะเพิ่มพลังให้แก่ผู้ใช้งานให้เหนือขีดจำกัดยิ่งขึ้นไป

มาร์พุ่งเข้ามาในคราวเดียว ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก

นั่นละคือผลลัพธ์จากการใช้ คิ

ราวกับจะจับเหยื่อตรงหน้าฟาดดาบใหญ่นั่นลงมาในทีเดียว

ข้าเองก็ใช้ “คิ”เช่นกันเพื่อหลบการโจมตีของดาบใหญ่นั่น เสียงของเหล็กดังกระทบกันสนั่นหู

 

「เหอะ！ลังเลอยู่งั้นเหรอ」

 

มาร์ที่รู้สึกหงุดหงิดนั่นดูมีท่าทีลังเลจึงไม่สามารถจะตัดสินใจจบการโจมตีในทีเดียวได้

เขาดึงดาบใหญ่ที่จมลงไปบนพื้นและเริ่มที่จะฟันมันมาอีกครั้ง

 

 

เขาฟาดฟันดาบใหญ่ไปรอบๆด้วยเรี่ยวแรงอันมหาศาลจาก “คิ”

เสียงของเหล็กปะทะกันดังสนั่นไปทั่วบ่งบอกถึงการต่อสู้อันดุเดือด แต่ว่ามีฝ่ายเดียวที่ได้เปรียบ

การเสริมพลังกายของมาร์มีพละกำลังมากกว่าข้า แต่ผลของการเสริมพลังกายของข้าเองก็ได้ผลเพียงครึ่งเดียวด้วยความสามารถของข้า

มาร์มันเป็นคนเก่งแต่เพราะทำแต่เรื่องแย่ๆเลยได้มาอยู่ในห้อง 10

ในทางตรงกันข้ามแม้หมอนั่นจะมีความสามารถสูง แต่มาร์มันกลับพอใจที่จะกดขี่คนที่ต่ำกว่านั่นมันโครตจะแย่

 

เทคนิคดาบชั้นสูงของมาร์ไม่สามารถใช้จัดการกับโนโซมุตามปกติได้ แต่ว่าพลังกายของโนโซมุที่ได้รับการเสริมแบบครึ่งๆกลางๆมันก็พอเป็นไปได้

พลังที่ได้มานั่นทำให้พอฟัดพอเหวี่ยงกับดาบของโจรสลัดเท่านั้นเอง

 

「แหลกไปซะเหอะมึง！！」

 

บางทีอาจจะเป็นเพราะข้าโดนกดดันจนถูกบดขยี้ในพริบตา แต่ว่าข้าก็กันการโจมตีนั่นได้ยิ่งทำให้มาร์มันหงุดหงิดจนพละกำลังมันเพิ่มมากขึ้นไปอีก

 

「เหอะ คิดว่าจะบดขยี้ข้าได้ง่ายๆงั้นเหรอ！」

 

ข้ากัดฟันแน่นเพื่อที่จะไม่เดินไปตามเกมส์ของศัตรู

แม้ว่าพลังในการโจมตีจะเพิ่มขึ้น แต่การโจมตีของมันก็ซ้ำซากและจำเจ ทำให้รับมือได้ไม่ยากเย็น

อย่างไรก็ตามข้าไม่สามารถสวนกลับได้ทำได้เพียงแค่ยื้อเท่านั้น

และถ้าโต้กลับไม่ได้ผลมันก็รู้ๆกันอยู่

 

ในที่สุดก็มาถึงขีดจำกัด

 

ข้าไม่สามารถรับการโจมตีของมาร์ได้อีกต่อไป การป้องกันของข้าถูกทำลายลงและไม่มีเวลามาตั้งท่าใหม่ ตอนนั้นเองทีข้าถูกดาบใหญ่นั่นฟาดเข้ามากระแทกกับคาตานะของข้าจนกระเด็น

 

「จะเหนียวได้สักแค่ไหนกันเชียววะ！」

 

รูปร่างของข้าบิดเบี้ยวเพราะการโจมตีนั่น ข้าตัวกระเด็นจนตัวไปกระแทกกับกำแพงของสนามฝึกซ้อม

ผลกระทบนั่นทำให้ข้าหายใจติดขัดและการมองเห็นของข้าก็มืดดับลง

 

「เป็นแค่เศษสวะแท้ๆ แต่ยังกล้าขัดขืน โดนดีไปซะเหอะมึง」

 

ข้าหมดสติไปพรัอมกับคำพูดของมาร์

 

「โอ้ยยยย เจ็บแหะ！」

 

ข้าลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับสติที่พร่ามัวลุกขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดไปทั้งตัว

ข้าก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล

 

「เอ้าๆ รู้สึกตัวแล้วไม่ใช่เหรอไงเนี่ย？」

 

ผู้หญิงสวมชุดโค้ทสีขาวพร้อมกับใส่แว่นนั่นกำลังทำงานอยู่บนโต๊ะพยาบาล

ชื่อของเธอคือนอร์น อัลทิน่า เป็นหมอประจำโรงเรียนที่สวยเอามากๆ

เธอเดินมาทางนี้และขยับนิ้วมาตรงหน้าผมเพื่อตรวจสอบสภาพร่างกาย

 

「อืมม ดูจากสภาพแล้วสติยังคงดีอยู่ แล้วรู้สึกปวดตรงไหนบ้างรึเปล่า？」

 

「ข้าปวดหลังนิดหน่อยและหัวเองก็ยังคงมึนๆ แต่ว่าไม่มีตรงไหนผิดปกติแล้วล่ะ」

 

「อืมมเข้าใจแล้ว ฉันทายาไปที่หลังของนายแล้วล่ะ แต่ถ้ารู้สึกเจ็บหรือปวดตรงไหนก็มาได้ตลอดเวลานะ มันจะดีกว่านะที่มาหาฉันมากกว่าที่จะทนเจ็บกับบาดแผลนั่น」

 

เธอพูดเช่นนั้นพร้อมกับยิ้ม การแสดงออกของเธอให้อารมณ์เหมือนกับพี่สาวที่เป็นห่วงน้องชาย

ในความเป็นจริงเธอไม่ใช่เพียงแค่สวยเท่านั้น แถมยังเป็นคนที่คอยเอาใจใส่และเป็นคนที่พึ่งพาได้อีกด้วย ในความเป็นจริงเธอนั้นค่อนข้างเป็นที่นิยมในหมู่นักเรียนโดยไม่เกี่ยงเพศเลยล่ะ

ขณะนั้นเองก็มีอีกคนหนึ่งเข้ามาในห้องพยาบาลพร้อมกับเสียงงัวเงีย

 

「นอร์นนนน～～～โนโซมุคุงเป็นยังไงบ้างจ้ะ～～～～」

 

เป็นคุณอันริเองงที่พาผมมาที่ห้องพยาบาลแห่งนี้

 

「อันริ ที่นี่มันยังอยู่ที่โรงเรียนนะ เรียกฉันว่าอาจารย์สิ」

 

「เอออออ๋～～～、ไม่มีใครอยู่ที่นี่สักหน่อยถ้างั้นก็เซฟ～～～～」

 

「อย่างน้อยก็ยังมีเขาอยู่ตรงนี้นะ」

 

พวกเธอทั้งสองเป็นคนจากสถาบันโซลมินาติและยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ถึงแม้จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับกับคนอื่นก็เถอะ แต่ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอค่อนข้างจะเหนียวแน่น

 

「ถ้าเป็นโนโซมุคุงละก็ไม่เป็นไรหรอกเน้อ โนโซมุเองก็เข้าใจดีใช่ไหมล่า～～～？」

 

อันริมองมาทางนี้ด้วยท่าทางกังวล

 

「อะแฮ่มขอโทษที่ขัดจังหวะ……เขาปวดหลังนิดหน่อยและก็สติยังคงเบลอๆจากแรงกระแทกน่ะ」

「อื้อ ข้าไม่เป็นไร」

「ดีแล้วล่ะน้าาา～～～。เป็นห่วงแทบแย่เลยล่ะ โนโซมุคุงละก็ชอบทำอะไรยุ่งยากจังเลยน้า」

 

เธอยิ้มพร้อมกับพูดเช่นนั้น

เธอดูเป็นห่วงข้ามากเลยล่ะ

 

「ไม่เป็นไรหรอกน่า อันริ ถ้าแค่ระดับนี้ละก็สำหรับหมอนี่ก็เป็นเรื่องปกตินี่นะ」

 

「โม่ววววว นอร์นเนี่ยเย็นชาจังเลยน้าาา」

 

「ฉันเข้าใจสภาพของเขาดีน่า ดังนั้นอย่ากังวลไปเลยอันริ ไว้ใจลูกศิษย์ตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยสิ ปล่อยเวลาให้เขาได้เติบโตขึ้นบ้าง」

 

แม้ว่าจะดูเถียงกันอยู่ แต่อันริก็มีน้ำเสียงหนักแน่นกว่าปกติและนอร์นเองก็พูดด้วยท่าทางที่ดูผ่อนคลาย

เห็นได้ชัดว่าพวกเธอทั้งสองนั้นสนิทกันมากแค่ไหน แถมยังไม่มีอะไรปิดบังต่อกัน

 

เมื่อมองไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าดวงอาทิตย์เริ่มจะลับขอบฟ้าไปแล้ว ใกล้ถึงเวลาไปฝึกตามปกติแล้ว

ข้ารีบเก็บกระเป๋าและเตรียมตัวกลับ จากนั้นก็ทักทายเหล่าอาจารย์เล็กน้อย

 

「ขอขอบคุณ คุณหมอนอร์นและอาจารย์อันริด้วยนะครับ ถ้างั้นผมขอตัว！」

 

ข้ารีบออกจากห้องพยาบาลด้วยท่าทางอันเร่งรีบ

 

 

 

 

 

เมื่อฉันเห็นเขาออกไปด้วยท่าทางเร่งรีบแล้วฉันก็เรียนเพื่อนสนิทของฉัน

 

「นี่เขาน่ะเป็นคนในข่าวลือรึเปล่า? ได้ยินข่าวลือที่เหลือเชื่อมาด้วยล่ะ」

 

「ก็น่าจะเป็นงั้นแหละน้า～～～」

 

เพื่อนสนิทของฉันยิ้มตอบ

 

　โนโซมุ・เบลาตี้

 

เป็นนักเรียนซ้ำชั้นในปีสอง

มีข่าวลือที่ว่าตอนเขาอยู่ปี 1 นั้นเขาเป็นคนรักของลิซ่า เฮาวน์และมีเพื่อนสมัยเด็กอีกคนหนึ่งที่อยู่ในห้องเดียวกันด้วย แต่ว่านั่นเขาโดนนอกใจ

ผลการเรียนของเขาไม่โดนเด่นเท่าไร เพราะฉะนั้นจึงถูกกดขี่มาตลอด

แต่เมื่อฉันที่คอยดูแลเขาก็พบว่าเขาไม่ใช่คนเหลวไหล

ตอนที่เขามาที่นี่เพื่อตรวจร่างกาย ตอนที่เขาถอดเสื้อมานั่น ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ไม่มีไขมันส่วนเกินเลยแม้แต่น้อย

ร่างกายที่มีกล้ามเนื้อหนักแน่นที่ผ่านการฝึกมาอย่างดี หุ่นที่ดูเพอร์เฟคถึงระดับนั้น

สิ่งที่ผิดปกติก็คือร่างกายของเขามันไม่เหมือนร่างกายคนปกติ

ก็เหมือนกับการที่เขาใช้ดาบร่างกายของเขาที่ฝึกฝนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเสียจนน่ากลัว

เป็นไปไม่ได้เลยสำหรับเขาเลยที่จะมีความละโมบโลภมาก

ไม่หรอกไม่มีใครในปี 2 ฝึกหนักจนได้สภาพร่างกายถึงขนาดนั้นหรอกนะ

ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของเขานั้นมีบาดแผลไปทั่วร่าง เทียบได้กับนักผจญภัยรุ่นเก๋าเลยเชียวล่ะ

บางทีข่าวลือนั่นมันคนละเรื่องกับข่าวลือเรื่องของลิซ่า เฮาวน์เลยก็ได้

 

ความแปลกประหลาดของเขา

มันเป็น “ความสามารถ”ของเขาที่ตื่นขึ้นในปี 1 นั่นเอง

 

“ความสามารถ”

เป็นคำทั่วไปสำหรับความสามารถที่จะแสดงออกมาให้เห็น เพื่อให้ผลบางอย่างแก่บุคคลนั้นๆ ซึ่งมันขึ้นอยู่กับความสามารถ

มันก็มีความหลากหลายรูปแบบอย่างเช่นการเสริมพลังเวทย์เอย การเสริมพลังกาย และอีกมากมาย

 

ซึ่งความสามารถของโนโซมุคือ “ความสามารถในการพันธนาการ”

เมื่อมันปรากฏขึ้นมามันจะเป็นดั่งโซ่ตรวนที่พันธนาการความสามารถของบุคคลนั้นจนการเติบโตจะถึงขีดจำกัดเมื่อไปถึงระดับหนึ่ง

ความสามารถในการพันธนาการมันแตกต่างออกไปตามแต่บุคคล แต่ในกรณีของเขานั้นพลังเวทย์และคินั้นจะถูกพันธนาการไว้ซึ่งนั่นกลายเป็นปัญหาอันใหญ่หลวงสำหรับเขา

แม้ว่าจะเป็นความสามารถที่หาได้ยากมากที่จะพบเจอได้ แต่มันเป็นผลเสียต่อผู้ที่ได้รับความสามารถนั่น มันคอยฉุดรั้งตัวของเขาไว้

แม้ว่าจะใช้อุปกรณ์เสริมพลังและคิ แต่ผลของมันก็ได้เพียงครึ่งเดียว

สิ่งนี้แหละที่เป็นตัวฉุดรั้งเขาไว้ทำให้เขาตกต่ำลงจนถึงขีดสุด

แม้ว่าจะสามารถไปเรียนปี 3 ได้ด้วยการสอบข้อเขียน แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังมีการทดสอบอื่นๆรออยู่อีกสองอย่าง

 

 

「ฉันเข้าใจนะ ว่าทำไมอันริถึงห่วงเขาน่ะ」

 

「ใช่มั้ยล่าาา～～～。ทุกคนน่ะเอาแต่บ่นว่าโนโซมุแย่อย่างงู้นอย่างงี้ แต่เขาก็พยายามอย่างเต็มที่มาโดยตลอดใช่ไหมล่า อย่างน้อยก็อยากจะเป็นกำลังให้เขา～～～」

 

โดยปกติแล้วอันริจะเป็นพวกสมองกลวงและเป็นคนที่เชื่อถืออะไรไม่ค่อยได้ แต่บางครั้งเธอนั้นก็เป็นเจ้าสังเกตและมักจะมองเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น

ฉันนั้นได้ยินข่าวลือมากมายเกี่ยวกับตัวโนโซมุในด้านแย่ๆมาโดยตลอด

บางทีชีวิตประจำวันของเขาก็เปรียบเสมือนความไม่ลงรอยกันกับชาวในข่าวลือกับชายที่เป็นตัวจริงนั่นละนะ

ฉันไม่รู้หรอกทำไมเขาถึงต้องพยายามอย่างหนักมากเสียขนาดนั้น

อย่างน้อยฉันก็อยากจะคอยสนับสนุนเขาในฐานะอาจารย์และมนุษย์คนหนึ่ง เหมือนเพื่อนสนิทของฉันนี่ละนะ