โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 124.1 บทเสริม สิ่งที่ควรระวังในงานเลี้ยง ครึ่งแรก

บทเสริม　สิ่งที่ควรระวังในงานเลี้ยง　ตอนที่ 1

 

 

ทุกอย่างเริ่มต้นทันทีหลังจากโนโซมุที่ผล็อยหลับไปหลังจากเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นกับเคน ตอนนี้ได้ออกโรงพยาบาลแล้ว

 

 

ฟีโอและมิมูรุที่ชอบงานเฉลิมฉลองตัดสินใจจัดงานเลี้ยงฉลองเนื่องในโอกาสที่โนโซมุออกจากโรงพยาบาล

 

 

ผู้หญิงทั้งหลายได้แก่ ไอริส โซเมีย และ ทิม่าเองก็ตกลงที่จะจัดงานเลี้ยงนี้ด้วย

 

 

มาร์(ตัวแทนชั่วคราว)ของร้านตกลงที่จะจัดงานเลี้ยงให้กับเหล่าเพื่อนสนิทของเขาที่ร้าน

 

 

หลังจากคุยกันฮันนะและคนอื่นๆที่ดูแล เรือนร่างของโคแล้วพวกเขาก็ได้เตรียมการเสร็จสรรพและมาที่ร้านกันอย่างลับๆ

 

 

จากนั้นทันทีที่โนโซมุเปิดประตูร้านมา โดยที่ไม่รู้อะไรเลย ก็เจอเข้ากับงานฉลอง

 

 

 

 

「โนโซมุ ยินดีด้วยนะที่ออกจากโรงพยาบาล！」

 

 

 

พร้อมกับเสียงตะโกนของไอริส ฟีโอและมิมูรุก็ขว้างปากระดาษใส่โนโซมุ

 

 

ไอริสและซีน่าต่างจับตามองโนโซมุ ที่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

 

ขณะที่โนโซมุนั่งลง มาร์และเอนะก็เริ่มวางอาหารลงบนโต๊ะทีละโต๊ะ

 

 

 

 

「……เอ่อ? อะไรกันเนี่ย？」

 

 

 

「อย่างที่เห็นไง ก็เลี้ยงฉลองที่โนโซมุออกจากโรงพยาบาล」

 

 

 

「ก็นะ อยากจะเก็บเป็นความลับเอาไว้เพื่อเซอร์ไพร์ส เมื่อวานฟีโอและคนอื่นๆต่างแนะนำให้จัดงาน ก็เลยรีบเตรียมการโดยทันที พอได้เห็นนายแปลกใจแบบนี้ ก็รู้สึกว่าคุ้มค่าแล้ว」

 

 

 

ซีน่าและไอริสอธิบายสถานการณ์ให้โนโซมุฟัง

 

 

ในขณะเดียวกัน อาหารที่มาร์และคนอื่นๆนำมามันกระตุ้นความอยากของโนโซมุ

 

 

ไก่ที่ย่างด้วยสมุนไพรและซุปที่เคี่ยวมาทั้งวันกำลังปล่อยกินโชยกระตุ้นความอยาก

 

 

ตอนที่สลบไปแทบไม่ได้กินอะไรเลย และแม้กระทั่งตอนตื่นขึ้นมาก็หิวมากๆและได้กินแต่อาหารเลวเป็นหลัก อาจเป็นเพราะแบบนั้น น้ำลายก็เลยไหลย้อยเลยทีเดียว

 

 

แต่เหนือสิ่งอื่นใด จิตใจของโนโซมุรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากเพื่อนๆของเขา

 

 

 

 

「ทุกคน……」

 

 

 

「โนโซมุ มีอะไรอยากจะพูดหน่อยไหม…..เอ่อฉันเองก็อยากจะพูดนะแต่ว่ามันจะไม่ให้เกียรติเจ้าของงาน」

 

 

 

「อืม นั่นสินะ」

 

 

 

ไอริสและคนอื่นๆยิ้มให้กับโนโซมุที่ตื้นตันหัวใจ

 

 

ไม่ได้อยากพูดอะไรเป็นพิเศษ มีเพียงแค่ความอบอุ่นเท่านั้นที่เติมเต็มหัวใจของเขา

 

 

สักพักก็แจกน้ำผลไม้ให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่น ไม่มีพวกแอลกอฮอล์บนโต๊ะ

 

 

เนื่องจากเอนะ บอกว่าไม่ให้ดื่มที่นี่

 

 

โซเมียอายุน้อยก็เข้าร่วมงานด้วย และมันก็เป็นเรื่องปกติ เพราะเธอเคยก่อความวุ่นวายมาก่อนในร้านอาหารเนื่องจากเคยเผลอดื่มแอลกอฮอล์

 

 

มาร์แอบดีใจที่เขาสามารถดื่มได้ในตอนเตรียมการ แต่ก็ไม่พอใจกับคำเตือนของเอนะที่ห้ามดื่ม

 

 

งานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้น ผู้เสนอเป็นฟีโอและมิมูรุ

 

 

อย่างไรก็ตามไม่มีทางที่ทั้งสองจะคิดอะไรตื้นๆแค่นี้

 

 

 

 

「เอาล่ะทุกคนวันนี้กินให้เต็มที่เลยเพื่อฉลองแก่การที่โนโซมุได้ออกจากโรงพยาบาลละน้อ！」

 

 

 

「คิดแบบนี้ไว้แต่แรกแล้วสินะ ฟีโอ！？」

 

 

 

「ขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงาน พรีเวดดิ้งของฉันและทอมน้าาาา！」

 

 

 

「มิมูรุพูดอะไรน่ะ!? ไม่เห็นเคยได้ยินเรื่องแบบนั้นมาก่อนเลย！？」

 

 

 

「「ไม่ต้องใส่ใจหรอกน่า วันนี้ดื่ม กิน และสนุกสนานให้เต็มที่กันดีกว่าน้าาาาา คัมปายยยยย！」」

 

 

 

「ฟังก่อนสิ！」「ฟังก่อนสิเฮ้ย！」

 

 

 

แม้ว่างานเลี้ยงจะยังไม่เริ่มแต่ ฟีโอก็ทำหน้าที่ตั้งแต่ต้นแล้ว แถมยังรวมมิมูรุด้วย

 

 

โนโซมุและทอมตอบโต้อย่างรุนแรงต่อการละทิ้งจุดประสงค์หลักของงานเลี้ยงอย่างกะทันหัน

 

 

อย่างไรก็ตามทั้งสองไม่ฟังคำประท้วง

 

 

ดูเหมือนคนอื่นๆเองก็ยอมแพ้ สายเกินไปที่จะหยุด พวกนั้นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และถือแก้วอยู่ในมือ

 

 

โนโซมุและทอมที่โดนทิ้งไว้ข้างหลังอย่างกระทันหัน กลืนสิ่งที่อยู่ในแก้วลงไปด้วยความสิ้นหวัง

 

 

กลิ่นหอมอ่อนๆและความหวานของน้ำผลไม้กระจายไปทั่วปาก

 

 

ทันทีที่ดื่มเข้าไป ความรู้่สึกเสียวซ่าก็กระทบเข้าที่คอ แต่ไม่ได้ชวนให้รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด มันช่วยเพิ่มความหวานของน้ำผลไม้ด้วยซ้ำ

 

 

มันเป็นน้ำผลไม้ที่ไม่เคยดื่มมาก่อน แต่บอกได้เลยว่าอร่อยมาก

 

 

 

 

「สิ่งที่ข้าน้อยเตรียมมาในวันนี้ก็คือน้ำผลไม้ที่ข้าน้อยได้มาจากพ่อค้าเร่ในเมือง」

 

 

 

「ฮะฮะฮะ เพิ่งเคยดื่มครั้งแรกเลย แต่นี่เป็นเครื่องดื่มที่ชวนใจเต้นดีนะ」

 

 

 

「เสียดายเนอะที่ดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้！」

 

 

 

ใบหน้าของทอมและมาร์ยิ้มให้กับการกระตุ้นของน้ำผลไม้ที่เพิ่งเคยดื่มเป็นครั้งแรก

 

 

แม้ว่าเขาจะไม่พอใจที่ไม่สามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้ แต่ความไม่พอใจของมาร์ก็หายไปทันทีที่ดื่มสิ่งนี้

 

 

 

「ดื่มไปก็นานแล้วแต่มันทำให้ลิ้นซ่าอยู่เลย……」

 

 

 

「ไอริสเคยดื่มไหม？」

 

 

 

「เอ่อก็เคยดื่มตอนจัดปาร์ตี้ในบ้านเกิดของฉัน เมื่อตอนที่ดื่มมันเป็นครั้งแรก รู้สึกเหมือนว่ากลืนเข็มลงไปก้อนหนึ่งเลยค่ะ」

 

 

 

เพื่อตอบคำถามของซีน่า ไอริสค่อยๆเอียงแก้วขณะพูดว่า ฉันชินแล้ว

 

 

ท่าทางของเธอที่ดูเหมือนเป็นลูกสาวของชนชั้นสูง และเธอก็เต็มไปด้วยศักดิ์ศรีอย่างน่าประหลาด

 

 

แม้แต่โนโซมุก็ไม่คัดค้านว่าน้ำนี่มันอร่อย เขากระดกดื่มเข้าไปในคราวเดียว พยายามขจัดความรู้สึกไม่สบายในอกออกไป

 

 

 

「อึก อึก ฟูฮะ~! ไอบ้าเอ้ย ! แม้ว่าจะถูกบอกว่าสำหรับงานเลี้ยงก็เถอะแต่อร่อยเป็นบ้าเลย！」

 

 

 

และอาหารอันแสนอร่อยก็สามารถระงับความโกรธของผู้คนได้ เมื่อโนโซมุเหลือบมองฟีโอ หมอนั่นก็ยิ้มออกมาและยกนิ้วโป้งขึ้นมาด้วยท่าทางดีใจ เห็นได้ชัดว่าเครื่องดื่มนี่เอามาช่วยลดความโกรธให้เขาอีกด้วย

 

ในขณะนั้นมาร์เรียกโนโซมุด้วยรอยยิ้มจางๆ

 

 

 

 

「เป็นไง มีเซอร์ไพร์สแบบนี้ดีไม่หยอกเลยใช่ไหมล่ะ?」

 

 

 

「เรียกได้ว่าเซอร์ไพร์สสุดๆเลยล่ะ……」

 

 

 

「ที่สถาบันก็เพียงพอแล้วสำหรับการทักทาย แต่ว่าแน่ใจว่าต้องมีจุดประสงค์แอบแฝงสำหรับการจัดงานเหล่านี้รึเปล่า？」

 

 

 

เป็นความจริงที่มาร์พูดมีเหตุผล มิฉะนั้นจะไม่มีการเตรียมงานให้โนโซมุ

 

 

รอยยิ้มของสหายที่ต้อนรับโนโซมุที่เข้าไปในร้านนั้นจริงใจ และโล่งอกที่เขาปลอดภัย

 

 

 

「แถมยังดีใจอีกที่โดนแกล้ง？」

 

 

 

หลังจากพูดแบบนั้น มาร์ก็ยิ้มอย่างสนุกสนาน

 

 

 

「……ถ้าจำไม่ผิด แกก็มีบทบาทในการตบมุกเรื่องการโดนแกล้งนี่น่า？」

 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่จำเป็นของมาร์ โนโซมุก็สูญเสียคำพูดในการแสดงความขอบคุณและตอบกลับด้วยน้ำเสียงหยาบๆ อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ว่าจะมีบรรยากาศมาคุระหว่างทั้งสอง มันเป็นภาพที่ชวนโล่งใจ

 

 

 

「มาเร็ว~ ตัวละครหลักในวันนี้ มาสนุกกันเถอะ」

 

 

 

มาร์กลับไปที่งานเลี้ยงพร้อมกับรอยยิ้ม

 

 

 

「ให้ตาสิ จู่ๆ แขกผู้มีเกียรติก็โดนแกล้งซะแล้ว ทอมนายล่ะ……」

 

 

 

「มิมูรุ ! พรีเวดดิ้งนี่หมายความว่ายังไงฮะ ไม่เห็นเคยได้ยินเลยนะ！？」

 

 

 

「ไม่เป็นไร เข้าใจแล้วน่า !  ทอมยังอยากเรียนเล่นแร่แปรธาตุต่อไปใช่ม้า ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง ฉันจะเป็นภรรยาที่ดีสนับสนุนความฝันของทอม！」

 

 

 

ดูเหมือนจะไม่ได้หยอกกันเล่นนะเนี่ย

 

 

บทสนทนาที่ดูเหมือนจะกำหนดชะตาชีวิตทอมได้เริ่มขึ้นแล้ว

 

 

ในขณะที่โนโซมุเลิกคุยกับทอมชั่วคราว และตัดสินใจเดินไปดูรอบๆว่ามีอะไรคืบหน้าไปบ้าง

 

 

 

「แน่นอนว่ายังมีอีกมากมายที่ต้องทำเพื่อเป็นภรรยาที่ดีของทอม ! นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าฉันต้องฝึกการเป็นเจ้าสาวให้มากกว่านี้」

 

 

 

「นี่ มิมูรุฟังผมอยู่รึเปล่า?? นี่มันอะไรกันเนี่ย？」

 

 

 

ราวกับขัดจังหวะของทอมมิมูรุยื่นอาหารจานหนึ่งมาให้

 

 

ด้านบนของจานก้นลึกเป็นกองแป้งพายที่อบแล้ว มองแวบแรกก็ดูเหมือนพายอะไรสักอย่าง

 

 

 

 

「เป็นอาหารจานใหม่ที่คิดค้นขึ้นเลยนะทอม ! แน่นอนว่าอัดแน่นไปด้วยความรักอันล้นเหลือ！」

 

 

 

กลิ่นหอมของแป้งพายอบกระจายไปทั่ว ราวกับว่าเป็นอาหารที่ใช้ฝีมืออย่างมาก

 

 

อย่างไรก็ตามสีหน้าของทอมนั้นซีด ราวกับนักโทษที่ถูกตัดสินโทษประหารชีวิต

 

 

 

 

「นอกจากนี้ยังมีต้นแบบอีกประมาณสองสามอัน แต่ว่าอันนี้แหละเด็ดสุดขอบอก！」

 

 

 

มันมีกลิ่นหอมชวนน่าอร่อย อย่างไรก็ตามสำหรับโนโซมุที่ครั้งหนึ่งเคยประสบอันตรายจากการทำอาหารของเธอ พูดตามตรง แค่เห็นอาหารของเธอก็ทำเอาเขาหัวเย็นลงแล้วล่ะ

 

 

และเธอก็บอกว่ามีตัวต้นแบบ แล้วต้นแบบตอนนี้อยู่ไหน……。

 

 

 

 

「จ้าาาาาาาาาาาาก ! เธอ ! นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย！」

 

 

 

「บางที……」

 

 

 

ในขณะนั้นเสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นมาจากทางห้องครัว

 

 

เมื่อโนโซมุเข้าไปในครัวก็เห็นเดลเจ้าของร้านนอนดิ้นอยู่กับพื้น

 

 

จานต้นแบบจำนวนหนึ่งที่มิมูรุทำขึ้นเรียงรายอยู่บนโต๊ะครัว เนื่องจากมีจานต้นแบบที่กินไปครึ่งหนึ่ง ดูเหมือนว่าเดลจะกินเข้าไป

 

 

 

「อาาาา เข้าใจแล้ว……」

 

 

 

จานหรรษาที่บางครั้งมิมูรุได้รังสรรค์ออกมา ดูเหมือนว่าความสามารถนั่นจะเข้าได้กับอาหารทุกรูปแบบ

 

 

โชคดีที่มันเป็นแบบสุ่มล่ะนะ ดังนั้นปกติแล้วก็คงทำอาหารที่พอกินได้นั่นแหละ

 

 

ไม่สิ เมื่อพิจารณาถึงความอันตรายที่ไม่รู้ว่าจะเข้าโจมตีเมื่อใด อาจจะมีปัจจัยลบเพียงอย่างเดียว

 

 

จากการที่เดลโดนเอนะและฮันนะดูแล โนโซมุกลับมาที่โต๊ะ

 

 

 

 

「เหยื่อในครั้งนี้ก็คือเดล……」

 

 

 

「เข้าใจแล้ว ขอโทษน้า แต่ฉันหวังว่าเจ้านี่พอจะช่วยได้……」

 

 

 

ทอมรู้สึกโล่งใจขึ้นมา

 

 

ความจริงที่ว่าพายที่เดลกินไปมัน “โป๊ะแตก” ดังนั้นอันอื่นก็น่าจะกินได้แหละ

 

 

ขณะที่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทอมเริ่มวางมือลงบนพายของมิมูรุ

 

 

เมื่อเอาช้อนตักแป้งพายขึ้นมา สตูว์ร้อนๆก็รั่วออกมาจากข้างใน เห็นได้ชัดว่าเป็นพายสตูว์

 

 

ซอสที่ทำจากเห็ด ไก่ และผักตามฤดูกาลจำนวนมากซึมซับเข้าไปในพาย

 

 

ถ้ากินเข้าไป เปลือกพายที่กรอบและสตูว์ที่เข้มข้นจะสร้างรสชาติที่ดีอย่างมาก

 

 

แม้แต่เพื่อนๆที่กำลังโวยวายต่างก็กินพายที่มิมูรุทำขึ้น

 

 

แน่นอนว่าโนโซมุก็อยากกิน

 

 

 

「อืม คิดว่ายังเร็วเกินไปนะที่จะแต่งงาน แต่สำหรับตอนนี้….ขอชิมหน่อยนะ」

 

 

 

ทอมนำพายสตูว์เข้าปาก แม้แต่โนโซมุก็ได้ยินเสียงความกรอบของพาย

 

 

แต่ในวินาทีถัดมาทอมก็เบิกตากว้างทันที

 

 

 

「อั่ก！？」

 

 

 

「……เอ๋？」

 

 

 

ด้วยสีหน้าประหลาดใจ ทอมทรุดตัวลงบนโต๊ะ

 

 

ลักษณะการกระตุกนั้นเหมือนกบเดลไม่มีผิด

 

 

 

 

「……บางทีนี่ก็ “โป๊ะแตก” เหมือนกันเหรอ？」

 

 

 

ดูเหมือนว่าพายที่ทอมกินก็โดนของดีเข้าไปด้วย

 

 

เมื่อเห็นว่าคนอื่นๆกินอยู่ตามปกติไม่เป็นไร

 

“ไม่ใช่แค่โป๊ะเดียวงั้นเรอะ”

 

 

ลองคิดดู โนโซมุและฟีโอเป็นเหยื่อของแซนวิชครั้งก่อน

 

 

แม้ว่าเขาจะตกใจกับหายนะที่อยู่ด้านหน้าเขา โนโซมุก็ตัดสินใจที่ไม่สนใจมันและผลักมันไปแถวๆขอบโต๊ะ

 

 

　มิมูรุในตอนนี้น่ะเหรอ「ทอม อร่อยมากจนสลบไปเลย มีความสุขมากเลยสิน้าาาา～～！」พูดแบบนั้น แต่แน่นอน เขาเมินเฉย เป็นไปไม่ได้ที่จะกินเจ้านี่ลงไปเพราะเขาเพิ่งหายป่วย ไม่สิแม้แต่ตอนสบายดีก็ไม่อยากกินด้วย

 

ในเวลานั้นหูของโนโซมุก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ดูกระฉับกระเฉง

 

 

 

 

「คุณโนโซมุ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะที่ได้ออกจากโรงพยาบาล！」

 

 

 

เป็นโซเมียที่วิ่งเข้าหาโนโซมุด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

 

ข้างหลังเธอมีไอริสและซีน่า

 

 

 

「อืม ขอบคุณนะโซเมียจัง ขอบคุณไอริสและซีน่าด้วยนะ」

 

 

 

「ไม่ต้องกังวลไปหรอก ก็แค่ทำในสิ่งที่ถูกต้องเท่านั้นเอง」

 

 

 

「พวกเราไม่ได้ทำอะไรมากในการเตรียมงานเลี้ยงครั้งนี้เลย」

 

 

 

「ไม่หรอก ไม่ใช่แบบนั้น แต่ว่าแม้ยามที่ผมหลับก็ด้วยขอบคุณจริงๆ」

 

 

 

โนโซมุมองตรงไปที่ไอริสและคนอื่นๆด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยวเล็กน้อย

 

 

เมื่อมองไปที่โนโซมุ ไอริสและซีน่าก็มีท่าทีเขินอาย

 

 

 

「ก็นะ……」

 

 

 

「พอดีผมได้ยินจากหมอหญิงคนนั้นที่ตรวจร่างกายผม พวกเธอช่วยดูแลตอนที่ผมหลับทุกวัน ผมไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงดี แต่อย่างน้อยก็ให้ผมได้ขอบคุณเถอะ ขอบคุณมากๆนะ」

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอก พวกเราเองก็ได้รับการช่วยเหลือจากนายมามาก……」

 

 

 

「นั่นสินะ อย่างที่พูดไปก่อนหน้านี้เลย ทั้งโซเมียและฉันต่างก็เป็นหนี้บุญคุณนาย เป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันต้องคอยดูแล」

 

 

 

ทั้งสองรู้สึกร้อนรนเมื่อได้รับคำขอบคุณอย่างจริงใจ

 

 

ทั้งสองต่างขัดจังหวะโนโซมุเพื่อปกปิดความเขินอายที่เพิ่มขึ้น อย่างไรก็ตาม พวกเธอไม่สามารถซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำได้

 

 

 

「แน่นอนว่าผมเองก็เหมือนกัน ถ้าไม่ได้ช่วยเอาไว้ก็คงไม่รอด……」

 

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุยังคงรัวไม่หยุด

 

 

แม้แต่สำหรับเขาเหตุผลที่รู้สึกว่าเป็นหนี้บุญคุณกับไอริสและคนอื่นๆเพราะความจริงใจของพวกเธอ

 

 

พวกเธอนั้นช่วยตอนที่เขาคุมสติตัวเองไม่ได้ แม้จะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม

 

 

สำหรับเรื่องนั้น โนโซมุรู้สึกว่าขอบคุณยังไงก็ไม่พอ

 

 

อย่างไรก็ตาม ไอริสและซีน่าก็ทนไม่ไหวต่อคำขอบคุณที่มากเกินไปของโนโซมุ

 

 

ตอนนี้พวกเธอต่างตระหนักถึงความรู้สึกของตนเองกันแล้วหลังจากที่โนโซมุได้หมดสติไป เพียงแค่คำขอบคุณเล็กน้อยนั่นก็มากมายยิ่งกว่าของขวัญร้อยชิ้นที่ถูกมอบให้

 

 

อย่างไรก็ตาม พวกเธอเองก็รู้สึกเขินอายที่โดนขอบคุณแบบนี้จนขนาดที่ว่าอาจจะฟินจนตัวแตก

 

 

 

「เอ่อ ทั้งสองคน……」

 

 

 

「อะเอ่อ เข้าใจแล้วน่า」

 

 

 

ดังนั้นไอริสเลยบังคับให้จบการสนทนา

 

 

เสียงของเธอแหบแห้ง แต่เมื่อโนโซมุขอบคุณอีกครั้ง เธอก็ไม่พูดอะไรอีกเลย ได้แต่เกาแก้มด้วยความเขินอาย

 

 

อืม จากมุมมองของบุคคลที่สาม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทุกคนจะต้องอยากตะโกนว่า เหม็นความรัก

 

 

ไอริสและคนอื่นๆต่างนั่งลงบนที่นั่งข้างๆโนโซมุและเริ่มสนทนากันขณะที่มีแก้วเครื่องดื่มในมือ

 

 

ทั้งสี่นั่งลงบนโต๊ะกลม ไอริสและซีน่านั่งประกบโนโซมุและโซเมียนั่งชนหน้าเขา

 

 

ระหว่างที่กำลังพูดถึงเรื่องต่างๆกัน ก็ได้เล่าเรื่องราวของโซเมียให้ซีน่าฟัง

 

 

 

「หา โซเมียจังมีอุปกรณ์เวทย์สลักอยู่ในจิตวิญญาณของเธองั้นเหรอ แบบนั้นไม่มีปัญหาแน่นะ？」

 

 

 

「หมายถึงเตาหลอมวิญญาณใช่ไหม? อืม จนกระทั่งวันเกิดของหนู หนูเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าไม่เคยมีอาการล้มป่วยเลยแม้แต่น้อยนะคะ」

 

 

 

แม้ว่าจะมีรูปร่างที่แตกต่างไปจากโนโซมุ แต่โซเมียเองก็มีสิ่งแปลกปลอมผสมอยู่ในวิญญาณของตัวเอง ก็เลยได้แต่สงสัยว่ามีผลเสียต่อเธอหรือไม่

 

 

อย่างไรก็ตามความกังวลของซีน่าก็ถูกกลบไปด้วยคำพูดอันแสนตรงไปตรงมาของโซเมีย

 

 

ในเวลานั้น โนโซมุก็ตกใจที่ซีน่ารู้ความลับของโซเมียด้วย

 

 

 

「เอ๋ หรือว่าซีน่าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับเตาหลอมวิญญาณงั้นเหรอ？」

 

 

 

「อืม ตอนที่ถามไอริสเกี่ยวกับเรื่องพลังของนายก็เลยได้ยินเรื่องนี้มาด้วย」

 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของซีน่า โนโซมุก็ทำท่าทางพึงพอใจ

 

 

แน่นอนความสัมพันธ์ของเธอกับโนโซมุนั้นตึงเครียดตอนที่เจอกับมังกรแห่งความตาย เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับพลังของโนโซมุจากไอริส

 

 

ถ้าในเวลานั้นไอริสอธิบายพลังของเขา และจำเป็นต้องพูดถึงข้อตกลงลับๆกับตระกูลวาเซียร์ต

 

 

ข้อตกลงที่ตระกูลฟรานซิสได้ทำกับตระกูลวาเซียร์ตเมื่อหลายร้อยปีก่อนเป็นสิ่งที่ครอบครัวฟรานซิสไม่ต้องการให้คนภายนอกรับรู้

 

 

อย่างไรก็ตามไอริส ให้ความสำคัญกับโนโซมุมากกว่า

 

 

โนโซมุรู้สึกสุขใจ แต่ในขณะเดียวกัน เขารู้สึกเสียใจที่ทำให้พวกเธอต้องมาเสี่ยงโดยไม่จำเป็น

 

 

แต่ว่าไม่เห็นร่องรอยแบบนั้นบนสีหน้าของพวกเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่มีร่องรอยแห่งความเสียใจบนใบหน้าของไอริส แต่ถ้าไปตรอกย้ำมันจะเหมือนไปเหยียบย่ำความประสงค์ของอีกฝ่าย

 

 

โนโซมุพยายามกลืนคำพูดที่จะพูดออกไป จากนั้นก็ดื่มสิ่งที่อยู่ในแก้ว

 

 

ลองคิดดู ว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้อตกลงลับๆนั่น

 

 

โนโซมุถามไอริสอย่างตรงไปตรงมา

 

 

 

「เอ่อ ไอริสแล้วเกิดอะไรขึี้นกับการเจรจากับตระกูลวาเซียร์ตงั้นเหรอ？」

 

 

 

「พอได้ยินเรื่องนี้ พ่อก็รีบลงมือทันทีเลยล่ะ ดูเหมือนว่าจะทำการเจรจากันอย่างลับๆ เพราะไม่สามารถให้ภายนอกรับรู้ได้ แต่ดูเหมือนว่าจะตกลงกันได้แล้ว」

 

 

 

「งั้นเหรอ ดีแล้วล่ะ」

 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของไอริสโนโซมุก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

 

 

「แม่บ้านคนนั้นไว้ใจได้สินะ……」 (TN: แม่บ้านคนนี้ก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นแต่ไม่ถูกกล่าวถึง)

 

 

 

「เธอมีชื่อว่ามีนา รับใช้พ่อของฉันเป็นเวลานาน และตอนที่ฉันยังเด็กเธอก็รับใช้ท่านแม่ด้วยเช่นกัน เธอเป็นคนดีนะ แต่บางครั้งก็เข้มงวดมากเลยล่ะ」

 

 

 

「นั่นสินะคะ ถูกสอนหลายๆอย่างทั้งเรื่องการเรียนและมารยาท แต่ว่าก็มักจะถูกดุ แล้วดูเหมือนว่าช่วงนี้พี่จ๋าเองก็มีเรื่องว้าวุ่นใจมากๆ……」

 

 

 

「เอ่อ คือ……」

 

 

 

จู่ๆไอริสก็ถอนหายใจและแหงนหน้ามองท้องฟ้า บางทีอาจจะนึกถึงอะไรบางอย่างได้จากคำพูดของโซเมีย การแสดงออกทางสีหน้านั่นทำให้ผมตกใจเล็กน้อย

 

 

ซีน่าเองก็ทักท้วง

 

 

 

「ส่งอะไรมางั้นเหรอ？」

 

 

 

「เอ่อ มันก็ไม่ใช่อะไรที่ใหญ่โตขนาดนั้นหรอก ก็แค่เอกสารดูตัวคู่หมั้นมาให้ฉันดูน่ะ」

 

 

 

「ดูตัวคู่หมั้น！？」

 

 

 

เสียงดังออกมาจากปากของโนโซมุ

 

 

ในทางกลับกันไอริสนั้นนิ่งเฉยและมีสีหน้าที่บอกอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

 

 

 

「ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย แต่ที่แปลกกว่านั้นโซเมียเองก็ได้ด้วยนี่สิ」

 

 

 

「เอ่อก็ได้ยินว่าเคยพูดกันมาก่อนหน้านี้นะ……」

 

 

 

ขณะที่โนโซมุพึมพำ เขาก็จำได้ตอนที่ไปออกเดทกับโซเมีย

 

 

เมื่อเห็นโนโซมุท่าทีแบบนี้ โซเมียก็พูดออกมาพร้อมกับพูดเรื่องการดูตัว

 

 

 

「อืมนั่นสินะคะ เดือนนี้ก็มีมาประมาณ 5 ฉบับได้」

 

 

 

「ส่วนของฉันมีประมาณ 20 ฉบับ เรื่องแบบนี้ฉันยังไม่มีประสบการณ์และการจะมีสามีมันก็เร็วไปสำหรับฉันด้วย……」

 

 

 

สมมติว่าได้จดหมาย 20 ฉบับต่อเดือน 240 ฉบับต่อปี กล่าวอีกนัยหนึ่งมีผู้มีอิทธิพลมากมายต้องการแต่งงานกับไอริส

 

 

แม้แต่โซเมียที่อายุเพียง 11 ปี ก็ยังได้รับจดหมาย 5 ฉบับต่อเดือน เป็นเรื่องที่โนโซมุจินตนาการไม่ออกเลย

 

 

 

「แต่ว่ามีนาก็บอกว่า “ยิ่งเร็วได้ยิ่งดีนะคะ”」

 

 

 

โซเมียยังคงพูดอย่างสบายๆ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ดูว่าจะไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ

 

 

ถึงแม้ว่าโนโซมุจะตกใจ แต่ซีน่าเองก็ขัดขวางการสนทนา

 

 

 

「ฉันเองก็ได้รับมาเหมือนกัน」

 

 

 

「ซีน่าก็มีด้วยเหรอ？」

 

 

 

「อืม เนื่องจากเอลฟ์ประชากรในเผ่าลดลงค่อนข้างมากจากเหตุการณ์บุกรุกครั้งใหญ่ และคนเถ้าคนแก่ก็หมดหวังเรื่องการแต่งงานเลยกะจะให้พวกหนุ่มสาวได้แต่งงาน อันที่จริง ฉันก็เคยได้รับข้อเสนอให้แต่งงานด้วยซ้ำ」

 

 

 

เป็นอีกครั้งที่ได้ยินเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่พอมาคิดดูอีกทีมันก็พอฟังขึ้น

 

 

 

「แล้วคู่หมั้นเป็นคนแบบไหนล่ะ？」

 

 

 

「เป็นหนึ่งในผู้มีอิทธิพลที่คอยดูแลเมืองของเหล่าเอลฟ์น่ะ」

 

 

 

「หืม อีกฝ่ายเองก็ระดับสูงใช่ย่อยเลยนะ? แต่ว่าถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นซีน่าเกี่ยวกับเวทย์ภูตินั้น」

 

 

 

โซเมียเองก็อยากรู้อยากเห็น ไอริสเองก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของทั้งสองซีน่าก็โบกมือ

 

 

 

「ไม่หรอก พี่สาวและแม่ของฉันมีอิทธิพลมากกว่าอีกแทนที่จะเป็นฉันอะนะ เพราะพวกเขาเป็นหนึ่งในคนที่ใช้เวทย์ภูติและคอยดูแลต้นไม้ใหญ่ด้วย」

 

 

 

 

โนโซมุคิดไม่ออก แต่ต้นไม้ใหญ่ น่าจะหมายถึงต้นไม้สูงตระหง่านที่ตั้งอยู่ที่ป่าฟอร์เซีย

 

 

บ้านเกิดของเอลฟ์ จนกระทั่งมีการรุกรานครั้งใหญ่ ป่าก็แข็งแกร่งจนสามารถเทียบได้กับกำแพงปราสาทเลยล่ะ

 

 

จากข้อมูลของซีน่าที่เป็นผู้คุ้มครองต้นไม้ยักษ์เกือบ 20 คนเพื่อคอยดูแลค้นไม้นั่น และด้วยการใช้เวทย์สื่อสารกับต้นไม้ผ่านพิธีกรรม พวกเขาก็ได้ทำการกระจายหมอกไปทั่วทั้งผืนป่าและป้องกันไม่ให้มีศัตรูจากภายนอกเข้ามา  

 

 

พี่สาวและแม่ของซีน่าก็ได้รับเลือกให้เป็นผู้ดูแลต้นไม้ยักษ์อีกด้วย

 

 

คิดเกี่ยวกับมันแล้วก็พอเข้าใจเรื่องพลังเวทย์ภูติอันทรงพลังของเธอ แม้ว่าเธอจะได้รับการสนับสนุนจากอุปกรณ์เวทย์และทิม่า แต่เธอก็ยังสามารถสร้างเครือข่ายสื่อสารที่ครอบคลุมอัลคาร์ซัมได้

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม….เป็นโลกแห่งขุนนางจริงๆ……」

 

 

 

รู้สึกเหมือนมีบางอย่างเกิดขึ้นในประเทศที่ห่างไกล โนโซมุพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ

 

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกเธอทุกคนก็ถอนหายใจราวกับไม่อยากจะเชื่อ

 

 

 

「ทำเหมือนเป็นเรื่องคนอื่นคนไกลไปได้……」

 

 

 

「แม้แต่โนโซมุเองก็ไม่ใช่คนทั่วไปแล้วนะ ถ้าถูกรู้ว่าเป็นดราก้อนสเลเยอร์ละก็จะมีคนมากมายที่นี่และที่นั่นมารุมขอแต่งงานแน่นอน」

 

 

 

「อึก……」

 

 

 

เมื่อซีน่าและไอริสชี้ให้เห็น โนโซมุก็บ่นอุบ

 

 

 

「เอ่อคงไม่เป็นแบบนั้นหรอกมั้ง？」

 

 

 

「ไม่หรอก อาจจะถูกส่งไปเป็นหนูทดลองเอย ส่งไปยังสนามรบเอง แต่ว่าคนธรรมดาทั่วไปที่มีสติดีน่ะ ใครจะไปฆ่ามังกรได้ด้วยตัวคนเดียวล่ะ？」

 

 

 

นอกจขากนี้ยังมีเรื่องราวของดราก้อนสเลเยอร์ที่ได้มีภรรยาและมีลูกด้วยกัน จนเหล่าภรรยาได้เป็นนายหญิงกันเลยทีเดียว

 

 

มีเรื่องราวที่ได้สืบทอดพลังอันยิ่งใหญ่จากพ่อและกลายเป็นวีรบุรุษ ในขณะที่มีเรื่องราวที่ว่าได้หายตัวในบรรดาในหมู่คนที่ไม่มีพรสวรรค์ด้วย

 

 

มีเรื่องราวมากมายหลากหลายประเภท เช่น เรื่องที่ว่าย้ายไปยังประเทศตะวันออก และเรื่องที่หายสาบสูญไปในเมืองก้นทะเลสาบ

 

 

อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงแต่ดราก้อนสเลเยอร์ที่สืบทอดกันมาอย่างต่อเนื่องแต่ลูกๆของพวกเขาที่ได้รับพลังส่งต่อกันมาก็เริ่มที่จะเลือนหายไปในประวัติศาสตร์

 

 

 

「ไม่มีตัวอย่างในกรณีนี้เลย แม้ว่าความสามารถจะไม่ได้ถูกส่งต่อไปยังเด็ก มันก็จะกลายเป็นโซ่ที่ผูกมัดการมีอยู่ ต่อผู้หญิงและเด็กที่กำลังจะเกิด」

 

 

 

อันที่จริงก็มีเรื่องเล่าที่ว่าดราก้อนสเลเยอร์ได้ก่อตั้งประเทศขึ้นมา

 

 

เช่นเดียวกับจักรวรรดิเคร์มาโซน ซึ่งตั้งถัดอยู่กับฟอร์ซิน่า

 

 

ราวหนึ่งพันปีที่แล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นประเทศที่ถูกกล่าวขานว่าถูกก่อตั้งโดยดราก้อนสเลเยอร์และกลายเป็นจักรพรรดิองค์แรก จักรพรรดิองค์แรกได้ทรงอภิเษกสมรสกับมเหสีหลายคนและให้กำเนิดบุตรมากมาย

 

 

อย่างไรก็ตามหลังจากที่สิ้นพระชนม์ ประเทศก็ได้เกิดความเสียหายหลายสิบปีเนื่องจากการต่อสู้แย่งชิงอำนาจระหว่างสายเลือด

 

 

ท่ามกลางความโกลาหล ประเทศแตกแยก ปฏิเสธการรวมเข้าด้วยกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนสุดท้ายก็กลายเป็นจักรวรรดิเคร์มาโซน

 

 

อย่างไรก็ตาม เลือดของดราก้อนสเลเยอร์ได้หายไปจากความวุ่นวายครั้งหนั้นและไม่มีการสืบทอดหลงเหลืออยู่

 

 

ปัจจุัยที่ผูกมัดผู้ทรงพลังทั้งหลายมาตั้งแต่สมัยโบราณ ไม่ว่าจะมีอิทธิพลหรือพลังมากแค่ไหนก็ตาม

 

 

เงิน ผู้หญิง อำนาจ

 

แม้แต่ในเรื่องความไม่แน่นอนที่ว่าแข็งแกร่งที่สุดในโลกมนุษย์ซึ่งเรียกว่าดราก้อนสเลเยอร์ ในไม่ช้าก็ถูกผูกติดอยู่กับหนึ่งในนั้น

 

 

 

「แต่สายเลือดของดราก้อนสเลเยเอร์ ก็เพียงพอแล้วสำหรับใช้เป็นโล่ป้องกันตัว？」

 

 

 

「อืมมันก็ใช่อยู่หรอก แต่ยังมีความเสี่ยง อำนาจที่หนีไม่พ้นที่พวกเขาไม่สามารถควบคุมตนเองได้ ความกดดันจากภายนอกและความไม่สงบภายในที่จะเพิ่มพูนจากการที่ได้ครอบครองไพ่ตาย และผลประโยชน์ที่เชื่อมโยงกันที่ทับซ้อนมากขึ้นอาจก่อให้เกิดสิ่งที่คาดเดาไม่ได้」

 

 

 

「ปวดหัวน่าดูเลยแหะ……」

 

 

 

โนโซมุปวดหัวเพราะอนาคตที่ไม่แน่นอนนั่น

 

แม้ว่าจะอยู่ภายใต้การคุ้มครองของขุมพลังอื่น แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในท้ายที่สุด

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม หากนึกถึงตอนที่ถูกจับได้จริงๆ มันก็ถึงคราวต้องเลือกฝ่ายที่ดีกว่า มีความผูกพันหลายอย่างแต่อย่างน้อยก็หลีกเลี่ยงความโดดเดี่ยวในการเข้าสังคมได้」

 

 

 

「แต่ถึงจะพูดแบบนั้นมันก็เป็นการหมั้นกระทันหัน……」

 

 

 

การแต่งงานเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดและแน่นอนที่สุดในการกระชับความสัมพันธ์ทางอำนาจ เพราะงั้นก็เป็นเรื่องเข้าใจได้ว่าทำไมจักรพรรดิองค์แรกถึงมีภรรยาหลายคน

 

 

อย่างไรก็ตาม โนโซมุอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความไม่ลงรอยกัน

 

 

ความรู้สึกคลุมเครืออยู่ในส่วนลึกของหน้าอก ราวกับพยายามสลัดมันออกไป โนโซมุก็เคี้ยวไก่ที่อยู่ใกล้ๆ

 

 

 

「โนโซมุ…หรือว่าไม่เก่งเรื่องแบบนี้เหรอ？」

 

 

 

「ไม่ใช่ว่าไม่เก่งหรอก แต่แค่นึกภาพไม่ออก ไม่สิ ต้องบอกว่ามีภาพในหัวแล้วแต่ก็ยังมีบางส่วนที่ยอมรับไม่ได้อยู่ นอกจากนี้ผม……」

 

 

 

「อะไรกันทำสีหน้าเคร่งเครียดไปได้ นี่เป็นปาร์ตี้ฉลองนะทำหน้าให้มันมันส์ๆหน่อย」

 

 

 

「อืม！」

 

 

 

ฟีโอพิงหลังโนโซมุพร้อมกับเสียงดัง โนโซมุเกือบทำแก้วตก

 

 

 

「เฮ้ย ฟีโอมันอันตรายนะ」

 

 

 

「มาม๊า คุณตัวแทนขออีกแก้ว！」

 

 

 

「ใครเป็นตัวแทนกันแน่หะ……」

 

 

 

ขณะที่ไม่สนใจแรงผลักดันของโนโซมุ ฟีโอก็เติมน้ำผลไม้ลงบนแก้วของโนโซมุ

 

 

หลังจากเติมน้ำผลไม้ลงในแก้วของไอริส ก็นั่งลงระหว่างที่นั่งโซเมียและซีน่า

 

 

 

「ดูเหมือนว่าจะคุยกันเรื่องขอแต่งงานกันอยู่ใช่ม้า แล้วกำลังพูดถึงใครกันอยู่ล่ะ “โนโซมุกับเจ้าหญิงผมดำ” หรือ “โนโซมุกับเอลฟ์สุดสวย” หรือว่าจะกับ “เจ้าหญิงตัวน้อยล่ะ”……」

 

 

 

「เดี๋ยวนะ กล้าพูดแบบนั้นได้ไง？」

 

 

 

รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยแต่ฟีโอก็เข้ามาด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น แต่โนโซมุยังคงคุยกับฟีโอต่อ

 

 

 

「เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ข้าน้อยเข้าใจเรื่องของเจ้าหญิงผมดำกับซีน่าดี แต่แปลกใจเล็กน้อยที่แม้แต่เจ้าหญิงตัวน้อยของเราก็ได้รับคำขอดูตัวตั้ง 5 ครั้งต่อเดือน」

 

 

 

ฟีโอยังคงเอื้อมมือออกไปหยิบอาหารขณะพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ

 

 

เป็นการยากที่ว่าจะพูดว่ามารยาทดี แต่ดูเหมือนซีน่าจะไม่บ่นอะไรเพราะเป็นงานเลี้ยงที่มีแต่เพื่อน

 

 

 

「แล้วใครกันน้อที่จะเป็นว่าที่ผู้สมัครคู่หมั้นโดนตาโดนใจ? ดูเหมือนซีน่าเองก็มีชื่อเสียงมาก แต่อยากจะรู้เรื่องของเจ้าหญิงผมดำ กับเจ้าหญิงน้อยมากกว่าน้า～」

 

 

 

「ฟีโอ แก……」

 

 

 

โนโซมุบ่นกับฟีโอที่ถามตรงๆ แต่ดูจะไม่สนใจ

 

 

 

「ข้าน้อยอยากรู้นะ แต่ว่าโนโซมุไม่สนใจงั้นเหรอ？」

 

 

 

「…………」

 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของฟีโอ โนโซมุก็เถียงไม่ออก

 

 

คู่ชีวิตในอนาคตของเธอ จะเป็นคนแบบไหน

 

 

ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้มันจุกอยู่ที่คอ

 

 

 

「……บังคับตัวเองให้ฟังเรื่องแบบนี้ไม่ได้」

 

 

 

โนโซมุเอียงแก้วของเขาราวกับสลัดความคิดที่ยังเผาไหม้อยู่ในอก

 

 

ฟีโอไม่พอใจที่โนโซมุไม่ยอมตามน้ำ แต่ยักไหล่ราวกับว่าช่วยไม่ได้

 

 

อย่างไรก็ตามฟีโอยกมุมปากขึ้นด้วยรอยยิ้มและถามไอริสด้วยคำถามที่อุกอาจ

 

 

 

「หนวกหูน่า ! แล้วทั้งสามคนอยากแต่งงานกับคนแบบไหนงั้นเหรอ？」

 

 

 

「ฟู่วววววววว！」

 

 

 

กับคำถามที่ตรงไปตรงมาโนโซมุถึงกับพ่นน้ำผลไม้ออกมา

 

 

 

「อืม นั่นสินะ……」

 

 

 

「…………」

 

 

 

ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่หนึ่ง

 

 

ไอริสใช้ขายาวเรียวงามของเธอไขว้กันและหลังเยียดตรง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง สายตานั้นส่ายไปมา

 

 

ซีน่าเองก็เหมือนสัตว์น้อยตัวเล็กๆที่เอามือถือแก้วทั้งสอง

 

 

ทั้งสองแสดงท่าทางต่างกัน อย่างไรก็ตามแก้มนั้นเริ่มเป็นสีแดงทั้งคู่

 

 

 

「นี่ ฟีโอ……」

 

 

 

「ไฮโย่ โนโซมุน่ะเงียบไปเลย～」

 

 

 

「อึกกกกกกกกก！」

 

 

 

ฟีโอวางขนมปังชิ้นหนึ่งยัดเข้าปากโนโซมุไป

 

 

โนโซมุไม่สามารถแม้แต่จะคายขนมปังได้

 

 

โนโซมุพยายามอย่างยิ่งที่จะคายขนมปังที่ยัดเข้าปากออกมา พยายามจะหายใจ

 

 

เมื่อมองไปที่โนโซมุฟีโอก็กระซิบเบาๆที่หูของเขา

 

 

 

「ดูเหมือนว่าช่วงนี้สองคนนี้จะสนใจเป็นพิเศษเลยนะ……」

 

 

 

คำพูดนั้นทำให้แก้มของทั้งสองแดงขึ้นในทันใด

 

 

ดวงตาที่เหมือนออบซิเดียนของไอริสเบิกกว้างและแววตาก็สั่นไปมา สายตาของเธอจ้องมองไปยังเด็กชายที่อยู่ข้างๆเขาที่กำลังเจ็บปวด

 

 

ใบหน้าของซีน่าก็ก้มต่ำลงกว่าเดิมจนแทบจะมุดอยู่ใต้โต๊ะ

 

 

 

「ก็ใช่น่ะสิ งั้นก็ขอฝากตัวด้วยนะ……」

 

 

 

「ฟูฮะ ! ฟีโอนี่เอ็งอยากตายนักเหรอไง！」

 

 

 

「เฮ้ ! ฟื้นแล้วเหรอเนี่ย……」

 

 

 

โนโซมุกลืนสิ่งที่อยู่ในปากของเขาและหายใจได้ทันพอดี

 

 

ฟีโอเดาะลิ้นด้วยท่าทางไม่พอใจ จนโนโซมุเส้นเลือดขึ้นหน้า

 

 

โนโซมุไม่เข้าใจสิ่งที่ไอริสพูดเพราะหายใจไม่ออก และเอาแต่พูดฝ่ายเดียว

 

 

ในขณะนั้นเด็กสาวข้างๆก็ได้ทิ้งระเบิดอันน่าเกรงขามด้วยเสียงอันน่ารัก

 

 

 

「หนูน่ะ ชอบคนแบบคุณโนโซมุค่ะ」

 

 

 

「……เอ๋？」

 

 

 

ในขณะนั้นบรรยากาศโดยรอบก็แข็งตัวโดยทันใด