โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 127 บทที่ 7 ตอนที่ 11
บทที่７ตอนที่１１
ณ ห้องพยาบาลหลังเลิกเรียน
ในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นฉุนของยาฆ่าเชื้อ นอร์น แพทย์หญิงที่คอยดูแลสุขภาพ กำลังตรวจสอบสินค้าและเพิ่มยาที่ใช้สำหรับรักษานักเรียน
กล่องไม้จำนวนมากที่บรรจุยาถูกนำเข้ามาในห้อง และมีกล่องจำนวนมากจนเต็มมุมหนึ่งของห้องพยาบาล
นอร์นตรวจสอบกล่องไม้ข้างในแล้วค่อยเอาของขึ้นชั้น
อย่างไรก็ตาม ข้างๆเธอมีผู้หญิงสองคนที่ปกติไม่อยู่ในห้องนี้
「อาจารย์นอร์น ยานี้วางตรงไหนดีคะ？」
「อืม วางไว้ข้างบนชั้นเลย เพราะเดี๋ยวก็ต้องมาตรวจสอบภายหลัง」
ด้วยเหตุผลบางอย่างลิซ่าและคามิลล่ากำลังช่วยนอร์นอยู่ในห้องพยาบาล
เป็นภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่คุ้นเคยอย่างน่าประหลาด
สิ่งนี้เกิดขึ้นหลังจากที่โนโซมุได้ออกจากโรงพยาบาล
ลิซ่าคอยเฝ้ามองโนโซมุอย่างเศร้าๆ ซึ่งเขาได้รับการต้อนรับอย่างดีจากเพื่อนร่วมชั้นและเหล่ารุ่นน้อง
ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อนอร์นพบลิซ่า
“นักเรียนตรงนั้นน่ะถ้ามีเวลาว่าง ช่วยฉันหน่อยได้ไหม? บอกตามตรงต้องการคนช่วย”
“เอ๋？”
นอร์นจับมือลิซ่าดึงเธอเข้ามาในห้องพยาบาล
คามิลล่าเองก็ช่วยงานลิซ่าด้วยและพวกเราสามคนก็กำลังทำงานในห้องพยาบาลประมาณ หนึ่งสัปดาห์แล้ว
เมื่อทั้งสองคนเริ่มมาช่วยงานคามิลล่าก็แสดงท่าทีแข็งทื่อไม่อยากจะพูดอะไร
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ทำงานอย่างเฉยเมย ตอนที่เธอหมดสติจากการต่อสู้จำลองก็ได้ช่วยไว้ ดังนั้นจึงคิดว่าอาจจะคุยได้นิดหน่อย
「แต่ทำไมขวดยามีเยอะจังเลยคะ？」
ลิซ่าพึมพำขณะมองไปยังส่วนหนึ่งของห้องพยาบาล
บอกตามตรงแม้จำนวนกล่องไม้จะลดลง จนกระทั่งสัปดาห์ที่แล้วลังนั้นเต็มครึ่งหนึ่งของห้องพยาบาล
「ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับคำสั่งซื้อ ด้วยเหตุนี้ ยาที่ใช้รักษากับการทดลองจึงปะปนกันไป เฮ้อ ฉันเองก็ต้องใช้เวลาในการตรวจสอบพอควรเลยล่ะ……」
「งั้นเหรอคะ……」
นอร์นพูดแบบหน่ายๆ แต่เสียงของลิซ่ายังคงแข็งทื่อ
ทั้งสามคนกลับไปทำงานและจัดเรียงขวดยาอย่างเงียบๆ อย่างไรก็ตาม นอร์นสังเกตเห็นว่าลิซ่ามองมาที่เธอเป็นครั้งคราวราวกับอยากจะถามอะไรบางอย่าง
「ที่อยากถามคือปกติหรือเปล่า？」
「เอ่อ อืม……」
ลิซ่างงกับคำถามกระทันหัน เพื่อไม่ให้เธอเห็น นอร์นนั้นแอบยิ้มอยู่
เธอรู้ดีว่าลิซ่าอยากรู้อะไร เป็นเรื่องเกี่ยวกับโนโซมุที่อยู่บนเตียงจนกระทั่งเมื่อสัปดาห์ก่อน
「เขาสบายดี ไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงอะไร ร่างกายของเขาปกติ」
ภายในสถานศึกษา นอร์นคอยดูแลสุขภาพร่างกายของนักเรียน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงโนโซมุ เธอมักจะต้องตรวจสภาพร่างกายเขาบ่อยๆ เพราะส่วนหนึ่งเธอเองก็รู้ถึงความลับของโนโซมุและรู้สถานการณ์ตั้งแต่เริ่ม
นั่นคือเหตุผล เกือบทุกวันที่ลิซ่าจะมาหานอร์นเพื่อถามถึงเรื่องราวของเขา
ตอนนี้เธอยังไม่กล้าเผชิญหน้าคุยกันตรงๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเขา
「ถ้ามันกวนใจเธอขนาดนั้น ทำไมไม่ถามเขาตรงๆล่ะ？」
「…………」
เมื่อนอร์นพูดแบบนั้น สีหน้าของลิซ่าก็มืดและก้มหน้าลง
ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้เพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อเขา
นี่อาจจะไม่ใช่แนวโน้มที่ดีนัก
เมื่อพิจารณาถึงความบาดหมางของโนโซมุ ลิซ่านั้นเป็นผู้หญิงที่เดาง่าย เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่เก่ง และทำอะไรแบบเดิมๆไม่ได้เลย และมีโอกาสที่เธอจะไม่กล้าทำอะไรเพราะความรู้สึกผิดของตัวเอง
นอกจากนี้ตำแหน่งของเธอในสถาบันค่อนข้างละเอียดอ่อน
มันจะดีกว่าถ้ามีไม่กี่คนที่รู้ความลับของโนโซมุ เบลาตี้ แต่การดำรงอยู่ของลิซ่าก็ครองตำแหน่งสำคัญที่ค้ำจุนจิตใจของโนโซมุเช่นกัน
ไม่ใช่ว่าการบอกความลับจะเป็นเรื่องไม่ดี แต่แค่ทิ้งเธอไว้คนเดียวไม่ได้
และจากนั้นก็มีความพยายามที่จะทำร้ายลูกสาวของตระกูลฟรานซิสเมื่อก่อนหน้านี้
ในขณะนี้ พวกแสงดาวคอยติดตามอยู่ เป็นเพียงเงาที่จับตามองไม่ใช่ตัวตนที่คอยซัพพอร์ตเธอ
「อย่างน้อยโนโซมุก็อยากจะคุยกับเธอนะ」
ในกรณีนั้น ไม่มีทางเลือกที่เธอต้องสนับสนุนพวกเขา แม้ว่าจะเพียงเล็กน้อยก็ตาม
ลิซ่ายังมีเพื่อนสนิทชื่อคามิลล่า แต่เดิมคอยอยู่ข้างลิซ่าในมุมมองของโนโซมุ จำเป็นต้องมีใครสักคนพาเธอออกมา
（เดิมทีฉันเองก็จะไปตรวจสุขภาพของลิซ่าคุงด้วย ดังนั้นมันจะเป็นการดีกว่าสำหรับโนโซมุคุงด้วย）
เมื่อคิดอย่างนั้น นอร์นก็พูดอย่างนุ่มนวลที่สุด
「ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้โนโซมุคุงกำลังยุ่งกับสิ่งต่างๆมากมาย อย่างไรก็ตามอีกไม่นานก็สงบแล้วล่ะ ดังนั้นจะเป็นการดีที่จะสร้างโอกาสในการพูดคุยแบบเหมาะสมดีกว่าไหม？」
「…………」
คามิลล่าหยุดงานชั่วคราวและดูการสนทนาระหว่างทั้งสอง ในฐานะเพื่อนที่ดีที่สุดของลิซ่า เธอเองก็อยากให้ลิซ่าลุกขึ้นยืนได้
อันที่จริง ความช่วยเหลือของคามิลล่าเป็นเหตุผลใหญ่ที่ลิซ่ายังคงเรียนต่อ
ตอนนี้นักเรียนส่วนใหญ่ที่สถาบันกำลังจ้องมองลิซ่า ถ้าไม่ใช่เพราะคามิลล่า ลิซ่าอาจจะออกจากห้องของเธอไม่ได้แน่
คามิลล่ายังหวังเป็นอย่างยิ่งว่าความสัมพันธ์ระหว่างโนโซมุกับลิซ่าจะดีขึ้น
แต่อย่างที่คาดไว้ สีหน้าของลิซ่าไม่ค่อยดี
「แน่นอน แม้ว่าจะขอโทษ แต่ความผิดสองปีมันก็ไม่ได้หายไป แต่ด้วยความเป็นจริง มันจะยิ่งทำให้เธอห่างเหินกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ไอริสและคนอื่นๆก็คอยอยู่เคียงข้างเขา」
เธอเน้นย้ำถึงการมีอยู่ของไอริสและคนอื่นๆทำให้ลิซ่าใจเต้นเล็กน้อย
แน่นอน โนโซมุไม่ควรจะเพิกเฉยต่อลิซ่า แต่นอร์นคิดว่าการกระตุ้นความกระวนกระวายใจของลิซ่าเพียงเล็กน้อยจะช่วยให้เธอเคลื่อนไหวได้
ในที่สุดนอร์นก็หันไปหาคามิลล่า
「คามิลล่าคุง ก่อนหน้านี้ได้คุยกับโนโซมุคุง เขาบอกว่าอะไรเหรอ？」
「ถ้าจำไม่ผิด…..ต่อให้จะมืดบอดแค่ไหน แต่เขาก็อยากจะช่วยลิซ่า……」
ใช่ นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
นอกจากความเกลียดชังและความแค้น โนโซมุยังมีความเป็นห่วงเธอ
「ถ้ามีอะไรฉันรับเป็นคิวปิดให้ได้ ดังนั้นเลือกสถานที่มาได้เลย……」
「……เข้าใจแล้ว」
「เอ๋？」
「ถ้างั้นก็ฝากช่วยหน่อยนะคะ？」
นอร์นรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดที่คาดไม่ถึงเล็กน้อย
คิดว่าอาจจะใช้เวลานานกว่านี้สักหน่อย เพราะเธอค่อนข้างกังวลง่าย
「ลิซ่า ไม่เป็นไรแน่นะ？」
ลิซ่าพยักหน้าเล็กน้อยที่คามิลล่าถามด้วยความเป็นห่วง
ถ้ามองดีๆนิ้วของลิซ่าก็สั่นความกลัวไม่ได้หายไป
งั้นควรจะทำหน้าแบบไหนต่อหน้าโนโซมุ? มีคุณสมบัติพอที่จะไปยืนต่อหน้าเขาเหรอ?
ลมหนาวที่พัดผ่านหัวใจของเธอยังกลืนกินใจ
「ก็ยังไม่พร้อมเต็มที่หรอกค่ะ แต่ฉันไม่อยากให้ความรู้สึกของโนโซมุต้องสูญเปล่า」
อย่างไรก็ตามมีแสงน้อยๆที่จุดประกายอยู่ในอ้อมอกของลิซ่า
แสงเล็กๆที่ดูจะดับได้ทุกเมื่อ แต่ไฟนั้นยังคงให้กำลังใจเธออย่างแน่นอน
เปลวไฟที่อ่อนแอแต่ทรงพลังเช่นนี้ เขาเป็นคนจุดไฟให้แน่นอน
เจตจำนงของโนโซมุที่เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอ และสิ่งที่เขาปรารถนาให้ลิซ่า ระงับแม้กระทั่งความเกลียดชังของเขาเอง
อยากจะมองออกไปข้างหน้าแล้วแสร้งทำเป็นไม่เห็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้น
อย่างไรก็ตาม แสงเล็กๆที่โนโซมุจุดประกายให้ลิซ่าไม่ได้หายไปไหน
「เข้าใจแล้ว คิดว่าอีกประมาณหนึ่งสัปดาห์โนโซมุคุงคงจะว่างแล้วล่ะ ดังนั้นฉันจะสร้างโอกาสให้พวกเธอสองคนได้คุยกัน รายละเอียดเพิ่มเติมเดี๋ยวจะแจ้งให้ทราบที่หลัง」
「ขอบคุณมากค่ะ」
ลิซ่าก้มศีรษะลงเล็กน้อย
เมื่อเธอมองขึ้นไป ก็มีแสงสว่างในดวงตาของเธอ
◆◇◆
พายุโหมกระหน่ำในป่าที่ย้อมด้วยแสงตะวันยามอัสดง
กระแสพลังที่ร่างกายของมนุษย์ไม่สามารถรับมือได้ ที่จุดศูนย์กลาง โนโซมุกำลังกัดฟันแน่น
อากาศที่เอ่อล้นกลายเป็นกระแสลมพัดพาใบไม้ของต้นไม้โดยรอบ
ทันทีที่เขากระชากโซ่ที่พันธนาการไว้ พลังของเทียแมตก็ระเบิดออกมา
ความกดดันที่ไม่เคยมีมาก่อนเข้ากระทบร่างกายและจิตวิญญาณของเขา พร้อมกับความเจ็บปวด จิตสำนึกของโนโซมุค่อยๆหายไป
「อั่ก！？」
“กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซ！”
ระหว่างที่กัดฟันแน่น เทียแมตก็อาละวาดพยายามกลืนกินร่างของโนโซมุ
ในเวลาเดียวกันความโกรธอันรุนแรงก็เริ่มกัดเซาะจิตใจของโนโซมุ
ความรู้สึกร้อนผ่าวที่เหมือนแม็กม่าได้เผาไปทั่วร่าง
ราวกับว่าได้รับอิทธิพลจากความเกลียดชังที่ไม่อาจหยั่งรู้ของเทียแมต โนโซมุก็เริ่มปลดปล่อยความโกรธออกมา
「อั่ก！？ย๊าาาาาาาาาา……」
เมื่อเขาสงบลมหายใจและหลับตาลง โนโซมุก็นึกถึงใบหน้าของเพื่อนๆที่เฝ้าดูเขาอยู่ด้านหลัง
ในขณะนั้นวิญญาณของโนโซมุที่สอดคล้องกับความเกลียดชังของเทียแมตก็ถูกตัดขาด
“เทียแมตยังคงอาละวาด” อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือนเมื่อก่อน จิตใจของโนโซมุแข็งแกร่งขึ้นอย่างน่าประหลาด
「แฮ่ก แฮ่ก…..ฟู่ว」
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆและหันความสนใจไปหาพวกจิฮัดที่อยู่ด้านหน้าเขา
จิฮัดยกดาบยักษ์ขึ้นมา อันริยกแส้ อินด้าก็สร้างลูกไฟขนาดใหญ่
ร่างกายตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไร ตอนนี้จิตใจของเขาสงบมาก
บางทีอาจเป็นเพราะพลังงานจำนวนมหาศาลที่ซึมซับไปทั่วทั้งร่างกายของเขา โฯโซมุสามารถได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัว รวมถึงเสียงของใบไม้ที่สั่นไหว
「ลุยล่ะนะ」
โนโซมุก้าวไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็วด้วย “ก้าวพริบตา” พร้อมกันนั้นอินด้าก็ปล่อยบอลเพลิง
ควบคู่กับความเร็วของเขาซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างมากบอลเพลิงก็เข้ามาใกล้และแพร่กระจายบดบังมุมมองของโนโซมุ
อย่างไรก็ตามบอลเพลิงยิงไม่โดนร่างของโนโซมุ
โนโซมุหลบไปด้านข้างบอลเพลิงพร้อมกับใช้ “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”และวิ่งไปหาอินด้าโดยไม่ลดความเร็วเลย
「อึก！？」
เธองงกับความเร็วของโนโซมุที่แตกต่างไปจากปกติ การรับใช้เวทย์ของอินด้าจึงล่าช้าไปชั่วครู่
อย่างไรก็ตาม มีเงาขนาดใหญ่ยืนอยู่หน้าโนโซมุราวกับปิดช่องว่างนั่น
「ย๊ากกกกกกกกห์！」
ดาบยักษ์เหวี่ยงลงมาที่โนโซมุ
เขี้ยวยักษ์ตกลงมาขณะตัดผ่านอากาศ โนโซมุใช้ “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”อีกครั้งเพื่อหลบหนีจากวิถีดาบ
อย่างไรก็ตามจิฮัดยังพอเดาการกระทำของโนโซมุได้
เขาเดาจุดหมายปลายทางของ “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”ล่วงหน้า เขาย่อวิถีดาบที่เหวี่ยงลง 90 องศาแล้วฟันไปที่ร่างโนโซมุ
การเคลื่อนไหวที่ประมาทซึ่งจะไม่แปลกหากร่างกายของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ อย่างไรก็ตาม ร่างกายและพลังงานมหาศาลที่เขาปลดปล่อยมาทำให้เกิดเรื่องไร้สาระขึ้นได้
「หะ！」
จิฮัดนั้นคิดว่าฟันโดนโนโซมุอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ดาบยักษ์เล่มนั้นก็ฟันไม่โดน
ด้วยแรงของโนโซมุกับการใช้ก้าวพริบตาทำให้โนโซมุยกท้ายดาบยักษ์ขึ้นและเปลี่ยนวิถีของมัน
「ฮาาาาาห์！」
ราวกับจะตอบแทนความประทับใจ โนโซมุก็ปลดปล่อยพลัง
จิฮัดดึงดาบยักษ์ที่แกว่งไปมาเหมือนกับโล่เพื่อป้องกันการฟันของโนโซมุ
เสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกายและความเชี่ยวชาญของเขาอย่างเต็มที่ และเตรียมพร้อมสำหรับแรงกระแทก
「โอววววววววววววว！」
ถึงจะรับไว้ได้ แต่พลังของมันรุนแรงมากกว่าที่คิดไว้ จิฮัดถึงกับคร่ำครวญโดยไม่ได้ตั้งใจต่อแรงกดดันที่ไม่คาดคิด
แรงระเบิดที่ไม่สามารถเทียบกับครั้งก่อนเมื่อเราฟันดาบที่ลานประลอง แรงกดดันมหาศาลได้กระทำต่อแขนของจิฮัด
「โว้วว ยอดเยี่ยม ! ฮ่าฮ่าฮ่าๆ！」
โนโซมุฟันดาบยักษ์ที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยการฟันสองสามทีและอีกหลายๆครั้ง
คมดาบที่ส่องแสงประกายระยิบระยับบีบอัดคิจนแน่นเอี๊ยดเข้าปะทะกับเขี้ยวยักษ์และคิที่แพร่กระจายออกไปยังท้องฟ้ายามพลบค่ำ
「อุกกกกกกก!ย๊ากกกกกกกกห์！」
ถ้าแบบนี้ได้แพ้แน่ เมื่อพิจารณาเช่นนั้น จิฮัดได้อัดคิเกินขีดจำกัดแขนทั้งสองข้างเพื่อผลักช่องว่างที่เกิดขึ้น
น้ำหนักดาบและน้ำหนักตัว ทั้สองมีส่วนร่วมด้วย
ร่างของโนโซมุค่อยๆล่าถอยไปด้วยเขี้ยวยักษ์ของจิฮัด และระยะห่างก็เปิดออกเล็กน้อย
ชะงักกันชั่วขณะ ในระหว่างนี้จิฮัดก็ฟันเขี้ยวยักษ์ออกไปสุดกำลัง
「ฮึกย่าห์！」
ดาบขนาดมหึมาคำรามก้องและเข้าหาโนโซมุ โนโซมุยังคงลอยอยู่ในอากาศเนื่องจากแรงกระแทกจากการพลิกกลับ ทำให้เขาไม่สามารถใช้ก้าวพริบตาได้
ทันทีที่โนโซมุถึงพื้น การโจมตีของจิฮัดก็น่าจะโดนแน่นอน
「ฟู่ว！」
อย่างไรก็ตามจิฮัดก็พลาดเป้าอีกครั้ง
ในขณะที่ลงถึงพื้นโนโซมุก็วาดดาบเข้าไปในวิถีการโจมตีของจิฮัดและผ่อนกำลังที่ขา
ในขณะที่คาตานะที่ยกขึ้นได้สกัดกั้นการโจมตีของจิฮัดอย่างนุ่มนวล ร่างของโนโซมุก็ยึดติดกับพื้นและเบี่ยงเบนไปจากวิถึโคจรของดาบยักษ์
โนโซมุลดท่าทางของเขาลงเพื่อให้ใบหน้าของเขาเกือบแตะพื้นและโจมตีออกไปอย่างรุนแรง แต่ถึงตอนนั้นการเข้าไล่ก็ถึงจุดสิ้นสุด
「อะ！？」
เงาดำเล็กๆสะท้อนอยู่ในวิสัยทัศน์ของเขา ทันทีที่เขาเห็นอย่างนั้นโนโซมุก็กระโดดกลับหลังทันที
ตอนที่โนโซมุหลบไปก็ได้ยินเสียงดัง เปรี๊ยแน่นๆ กับพื้นดินที่เปิดออก
「หวาาา! หลบการโจมตีของฉันได้ด้วยอ่า！」
สิ่งที่ดึงดูดสายตาของโฯโซมุก็คือร่างของอันริซึ่งมาจากเงาของจิฮัด
ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงที่สบายๆของเธอ เธอแข็งแกร่งที่อยู่ในตำแหน่งที่สามารถโจมตีได้
การไล่ตามของโนโซมุไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น คราวนี้ การก่อตัวของเวทย์สีแดงเข้มก่อตัวขึ้นบนเท้าของโนโซมุ
「เหห！」
เมื่อรู้สึกถึงอันตราย โนโซมุจึงกระโดดจากจุดนั้นอีกครั้งขณะที่โนโซมุกระโดด เปลวไฟของภูเขาไฟก็ลุกโชนจากวงเวทย์
เบื้องหลังจิฮัด อินด้าเปิดคัมภีร์อีกครั้งและเตรียมการโจมตีติดตาม
「ยังหรอกนะ อาจารย์อันริไล่ตามเลย！」
「ค่าาาา！ ปล่อยให้ฉันจัดการเอง~」
การไล่ตามอย่างดุเดือดจากอาจารย์ทั้งสองเข้าโจมตีโนโซมุ
ความสามารถพิเศษของอินด้าคือการใช้เวทย์ต่อเนื่อง
วงกลมเวทย์จำนวนมากถูกวาดขึ้นในหนังสือเวทย์ที่เธอถือ และด้วยการถ่ายเทพลังเวทย์ลงในวงเวทย์ที่เธอใช้ ทำให้สามารถสลับไปมากับเวทย์แต่ละอย่างได้อย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดก็คือความสามารถของอินด้าคือการควบคุมเวทย์ได้มากมาย
นักเรียนนั้นทำไม่ได้ ชุดของการโจมตีเวทย์ที่ยากมากแม้แต่กับนักเวทย์ในวังหลวง
ราวกับเติมเต็มช่องว่าง กระสุนวิญญาณของอันริและแส้เข้าโจมตีโนโซมุ
การโจมตีประสานกันโดยแรงค์ A ชั้นสูง อย่างไรก็ตามโนโซมุหลบการโจมตีได้อย่างสมบูรณ์
ด้วยความสามารถทางกายภาพที่โดดเด่นและสมาธิ เขาหลบเวทย์ของอินด้าด้วยคาตานะของเขา จากนั้นเขาก็ตัดผ่านแส้ที่โจมตีเข้ามาพร้อมกับกระสุนวิญญาณ
「บ้าน่า ! เป็นไปไม่ได้！」
「อาจารย์อินด้า~! อย่ามัวนิ่งเฉยสิค้า～！」
「เข้าใจแล้ว！」
ในช่วงเวลาสั้นๆนี้อินด้าก็เข้าใจความสามารถอันไร้สาระของโนโซมุเช่นกัน หากถอยไปเพียงครึ่งก้าว ก็จะโดนศัตรูกลืนกินในชั่วพริบตา
อย่างไรก็ตาม มันไม่ง่ายเลยที่จะหยุดโนโซมุด้วยการโจมตีของอินด้า
「โอ้ววววววว！」
เมื่อรวมพลังคิไว้แล้ว โนโซมุก็เร่งความเร็วด้วยก้าวพริบตา
เสียงคำรามดังก้องและพื้นใต้เท้าของโนโซมุก็ระเบิด ในช่วงที่เขาวิ่งด้วยความเร็วมหาศาลและปิดช่องว่างในครั้งเดียว
ข้างหน้าเขาคืออาจารย์อันริผู้ซึ่งยกแส้ด้วยมือขวาและสร้างกระสุนวิญญาณด้วยมือซ้ายของเธอ
「เอ๋！？」
โนโซมุปิดช่องว่างด้วยการเคลื่อนไหวอันดุร้ายและด้วยโมเมนตัมของการพุ่งเข้าใส่ เขาก็เตะไปที่ลำตัวของอันริ
อันริดึงมีดสั้นออกจากต้นขาด้วยมือซ้ายและพยายามขัดขวางการเตะของโนโซมุ แต่ไม่มีทางที่เขาจะหยุดการโจมตีของโนโซมุได้ในตอนนี้
「หวาาาาาาาา！」
ร่างของอันริถูกพัดปลิวไปราวกับใบไม้และหายเข้าไปในพุ่มไม้
โนโซมุกังวลเกี่ยวกับอันริจนอยากจะถามว่า “โอเคไหมครับ?” แต่เขาก็หันไปที่เป้าหมายต่อไปทันที
แน่นอนว่าข้างหน้าเขาคืออินด้าผู้ซึ่งมีปัญหากับเวทมนตร์อย่างต่อเนื่อง
เปิดใช้งานก้าวพริบตาอีกครั้ง เข้าโจมตีอินด้าด้วยความเร็วดั่งสายลม
อินด้าร่ายเวทย์มากมายเพื่อกันโนโซมุออกไป แต่ทั้งหมดก็โดน “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”ของโนโซมุหลบได้หมด
「ให้ตายสิ！」
「มาต่อกันเลยไหม」
อย่างไรก็ตามจิฮัดก็เข้ามาต่อหน้าโนโซมุอีกครั้ง
ขณะขัดจังหวะการเคลื่อนไหวของโนโซมุ เขาอ่านวิถีการเคลื่อนไหวของ “ก้าวพริบตา” แล้วฟาดเขี้ยวยักษ์ไป
「อึก！」
「หึ！」
ด้วยการปะทะกันในระดับสูงโนโซมุและจิฮัดแลกดาบกันอย่างแน่นหนา
กล้ามเนื้อของจิฮัดพองตัวขึ้นและร่างกายของโนโซมุก็ปลดปล่อยคิมากกว่าที่เคย
ทั้งสองคนเข้าปะทะกันไม่ขยับไปไหน “ไร้นาม” และ “เขี้ยวยักษ์”เข้าปะทะกันจนเกิดประกายไฟไปทั่วและบรรยากาศก็ตึงเครียดจัด
「อะ！」
「ฮ่าห์！」
ไม่นานทั้งสองก็ปลิวไปเพราะบรรยากาศที่กดดันหนัก
โนโซมุและจิฮัดรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและใช้ความสามารถของพวกเขา
ดาบยักษ์และคาตานะถูกกวาดออกไป วัตถุทั้งสองที่ซัดเข้าใส่กันเบี่ยงเบนวิถีและไหลไปในทางตรงกันข้าม
จิฮัดหมุนไปรอบๆโดยไม่ทำให้แรงเหวี่ยงของดาบยักษ์ช้าลง เขาเปลี่ยนวิถีดาบโดยไม่เสียเปล่าและเข้าห่ำหั่นโนโซมุ
โนโซมุยังคงใช้นิ้วเท้าทั้งสองยันพื้นและเขาก็เหวี่ยงดาบฟาดสวนกลับไป
การฟันของทั้งคู่เหวี่ยงวิถีดาบออกจากกันพร้อมกับเสียงกระแทกดังลั่น และคมดาบของแต่ละคนเฉือนผมไปกันคนละเล็กน้อย
「ฮึกย๊ากกกกกกกกห์！」
「ฮ่าาาาาาาาาาห์！」
คมดาบทั้งสองเข้าตัดกันอย่างรวดเร็ว
ดาบทั้งสองเข้าปะทะกัน ทำให้เกิดประกายไฟแรงจ้า
「นานๆทีจะได้รู้สึกแบบนี้」
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กวัดแกว่งดาบแบบสุดกำลัง ปากของจิฮัดยิ้มขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากจิตวิญญาณการต่อสู้ที่เพิ่มมากขึ้น
จิฮัดกวัดแกว่งดาบโดยใช้ร่างกายของตัวเองเป็นเหมือนกับดาบ
ด้วยการใช้ดาบที่สามารถทัดเทียมพลังของมังกรเพียงครั้งเดียวเพื่อหลบเลี่ยงโนโซมุก็สามารถหลบได้การโจมตีเฉพาะตัวของเขา
ดาบที่รุนแรงและดาบที่พลิ้วไหว เทคนิคดาบทั้งสองที่สูงสุดของทวีปกำลังเข้าห่ำหั่นกัน
การต่อสู้ที่สามารถบอกเล่าเรื่องราวที่กล้าหาญที่เกิดขึ้นในกระท่อมแห่งนี้
อินด้าควรสนับสนุนจิฮัด แต่ก็ลืมทำเพราะเทคนิคที่น่าทึ่งตรงหน้าเธอ
「อั่ก！」
ใบหน้าของโนโซมุบิดเบี้ยวเล็กน้อยด้วยพลังที่มากเกินไปไหลผ่านร่างของเขา
ดาบเขี้ยวยักษ์ขนาดใหญ่และน้ำหนักที่ไม่ธรรมดาของมันทำให้เขาได้รับพลังที่โดดเด่นในทวีปแห่งนี้
เป็นเรื่องยากมากสำหรับแม้แต่โนโซมุที่ปล่อยพลังของเขาเพื่อปัดการโจมตีของมัน
อย่างไรก็ตาม เป็นโนโซมุที่เริ่มเสียสมดุลไปทีละน้อย
ทีละน้อย พวกเขากำลังห่ำหั่นกันด้วยพายุแห่งคลื่นดาบ
「อึก！」
ดวงตาของจิฮัดเบิกกว้าง
หมอนี่แข็งแกร่งมาก ด้วยดาบที่กวัดแกว่งอย่างสุดกำลัง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแม้แต่มังกรแห่งความตายก็สามารถล้มลงได้ในดาบเดียว
แม้แต่เขาก็ยังไม่สามารถหยุดนักเรียนคนนี้ได้
ในเวลาเดียวกันเขาก็ชื่นชม คำพูดของตาแก่ก็ผุดขึ้นมาในจิตใจของจิฮัด
“ถ้ามันไม่เป็นไปตามที่ตกลงกันไว้ ข้าจะเผาเมืองนี้ทิ้งซะ”
แม้ว่าตัวโนโซมุจะไม่ทำแบบนั้นก็ตาม แต่เด็กชายตรงหน้าเขาก็เป็นบุคคลอันตรายอย่างมาก
ทุกครั้งที่แลกดาบกัน ก็ตระหนักถึงคำพูดเหล่านั้นอีกครั้ง
เมื่อมันเกิดขึ้น เจ้าจะเป็นคนเดียวที่สามารถหยุดเขาได้?
ในการทำเช่นนั้น เขาเริ่มคิดว่าต้องก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองและเผชิญหน้ากับพลังของเด็กคนนี้
「อึก！」
เลือดกระเซ็นออกจากแขนของโนโซมุ บาดแผลที่ฉีกขาดตามร่างค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
อย่างไรก็ตาม ด้วยค่าแลกเปลี่ยนดังกล่าวก็ทำให้โนโซมุเข้าสู่โซนของตัวเอง
「ฟู่ว！」
ครั้งหนึ่งการโจมตีที่เคยปัดป้องดาบของคู่ต่อสู้กลับทำร้ายตัวเอง
และทันทีที่โนโซมุฟาดดาบออกไป เขาก็ยื่นมือข้างหนึ่งไปจับฝักดาบที่อยู่ตรงเอว
「ฮ่าห์！」
โนโซมุเข้ารุกทันที
ดาบและฝัก ด้วยอาวุธทั้งสองในมือของเขา เขาเริ่มทุ่มสุดแรงเพื่อจิฮัด
การฟาดราวกับดาบคู่ที่ถูกปลดปล่อยออกอย่างต่อเนื่องจากแขนทั้งสองข้าง เขาเข้าโจมตีใส่จิฮัดราวกับดาวตก
จิฮัดยกดาบยักษ์และอัดคิเข้าไปสุดกำลัง
ผ่านดาบยักษ์แรงกระแทกและแรงกดดันที่ทำให้แขนของเขาชาไปอย่างรวดเร็ว
「หนอยยยยยยยย！」
ร่างกายขนาดมหึมาของจิฮัดเริ่มล่าถอยและโดนรุกอย่างต่อเนื่อง
การรุกถูกพลิกกลับ จิฮัดที่เป็นฝ่ายได้เปรียบมาจนถึงตอนนี้ ต้องกลายเป็นฝ่ายรับอยู่ฝั่งเดียว
หากเป็นแบบนี้ต่อไปโดนคุมเกมแน่ จิฮัดตัดสินใจเช่นนั้น ยกระดับคิทั้งร่างและระเบิดมันออกมา
「ย๊าาาาาาาาาาาาาาก！」
คิจำนวนมากถูกปลดปล่อยออกจากร่างของจิฮัดทำให้แรงกระแทกจากการโจมตีของโนโซมุเบาลงเล็กน้อย
นอกจากนี้หมัดของจิฮัดยังตัดผ่านช่องว่างซัดเข้าที่แก้มของโนโซมุ
「อุกกกกก！」
เสียงที่ดังก้องกังวานจนยากที่จะเชื่อว่าเป็นการโจมตีใส่คนอื่น
ร่างของโนโซมุที่โดนซัดเข้าที่แก้มปลิวกระเด็นไปไกลหลายเมตรก่อนจะล้มลงกับพื้น
เมื่อสติของเขาดับไปชั่วครู่ โนโซมุก็นอนนิ่งก็กระโดดขึ้นยืน
อย่างไรก็ตามด้วยการใช้ประโยชน์จากช่องว่างเล็กน้อยนั่น อินด้าก็กลับมาสนับสนุนต่อ
「เอาไปกินซะ！」
เทพลังเวทย์ลงในหนังสือเวทย์ในมือ จากนั้นเปิดใช้งานวงเวทย์ เถาวัลย์ต้นไม้ปรากฏขึ้นที่เท้าของโนโซมุและยับยั้งมือและเท้าของเขา
「อยู่นิ่งๆแบบนั้นแหละ！」
อินด้าใช้เวทย์พันธนาการ จากนั้นก็สร้างลูกไฟขนาดมหึมายิงใส่โนโซมุ
「ฮ่าห์！」
โนโซมุระเบิดพลังด้วยดาบและฝักของเขา
คิ “ปัดฝุ่น”
คมดาบพลังคิจำนวนมากนับไม่ถ้วนได้พัดปลิวพันธนาการของอินด้าออกไป
นอกจากนี้โนโซมุยังวาดวงกลมขึ้นไปในอากาศด้วยดาบในมือขวาของเขาก่อตัวเป็นฟิลม์พลังงาน
คิ “พัดใบบัว”
พัดใบบัวของโนโซมุรับการโจมตีของอินด้า
ยิ่งกว่านั้นเขากระแทกฝักดาบไปที่พัดเพื่อเป็นการสะท้อนลูกไฟกลับไป
「หาาาาาาาาาาาา！？」
เปลวไฟขนาดมหึมาย้อนกลับไป 180 องศาแล้วพุ่งเข้าหาเป้าหมาย
เสียงที่น่ารำคาญหลุดออกมาจากปากของอินด้าราวกับว่าไม่คิดเลยว่าเวทย์ของตัวเองจะเข้าทำร้ายเจ้าของ
ถึงอย่างนั้นก็เป็นไปตามที่คิด เปิดใช้เวทย์ป้องกันที่สลักอยู่บนหนังสืออย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันลูกบอลเพลิง
「อึก มุมมองของฉัน……」
อย่างไรก็ตาม มุมมองถูกปิดกั้นเพราะแรงระเบิดของลูกไฟ
ไม่ดีแน่ถ้าอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ตัดสินและพยายามร่ายเวทย์ต่อไป แต่ก็สายเกินไป
「ฟู่วววว！」
「อะ！」
เมื่อพุ่งตัดผ่านเปลวเพลิงที่ลุกโ๙น โนโซมุปรากฏตัวต่อหน้าอินด้า ดาบที่เขาถืออยู่ในมือมีคิที่อัดอยู่แน่นมาก
อินด้าเทพลังเวทย์ลงไปในบาเรียป้องกันเพิ่มทันทีเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของบาเรียน แต่โนโซมุก็ตัดบาเรียทิ้งได้เหมือนเศษกระดาษ
นอกจากนี้ โนโซมุยังโจมตีใส่ท้องของอินด้าด้วย คิ “ปืนใหญ่”
คลื่นกระแทกทรงพลังพัดพาร่างอินด้าออกไปโดยไม่ส่งเสียงใดๆ และเธอก็กระแทกเข้ากับพื้นจนไม่สามารถป้องกันตัวเองได้
อินด้าสามารถลุกขึ้นได้แต่ผลกระทบนั่นก็ทำให้เธอหายใจไม่สะดวกและไอออกมา
ตอนนี้เหลือแค่เขากับจิฮัด
โนโซมุหันไปเผชิญหน้ากับจิฮัดเป็นคนสุดท้าย
「แค่ใจสู้มันคงไม่พอสินะ……」
หลังจากพูดแบบนั้นจิฮัดก็ค่อยๆปลดตะขอของเกราะที่เขาสวมอยู่
ด้วยเสียงที่สั่นสะเือนชุดเกราะของจิฮัดก็หลุดออกจากกันและกลิ้งไปบนพื้น
ร่างกายที่เปลือยเปล่า แม้ว่าควรจะเล็กลงหลังจากถอดเกราะแล้ว แต่ร่างของจิฮัดก็ดูใหญ่กว่าเมื่อก่อน
「ในสภาพนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆจนทะลุขีดจำกัดของพลัง ถ้าได้เจอหน้าแบบนี้ก็ต้องปลดลิมิตตัวเองเหมือนกัน」
หลังจากพูดแบบนั้นจิฮัดก็ยืนนิ่งราวกับถือดาบยักษ์แล้วเอนหลัง
ขาที่เหมือนท่อนซุงของเขาเหยียบพื้นอย่างแน่นหนาและร่างกายที่ใหญ่ผิดปกติและดาบยักษ์ที่สามารถทะลวงสวรรค์ได้
ราวกับภูเขาไฟที่ใกล้จะปะทุ
「ถ้างั้นก็มาปลดปล่อยขั้นสุดยอด แล้วก็ระวังอย่าตายล่ะ……」
พลังงานมากกว่าที่เคยถูกปลดปล่อยออกจากร่างของจิฮัด
พลังงานที่ถูกปล่อยออกมาทำให้อากาศรอบๆหมุนวนและพื้นเริ่มแตก
「ฮ่าห์……」
แรงกดดันมหาศาลที่ทำให้เลือดเดือดพล่าน ผิวหนังนั้นพองตัว หัวใจเต้นแรง
กล้ามเนื้อโตขึ้นและดาบยักษ์ก็เริ่มคำราม
ท่าทางที่กัดฟันนั้นเหมือนกับปีศาจ ไม่พบคำว่า สบายๆแม้แต่คำเดียว
「อะ！」
โนโซมุรู้สึกถึงการข่มขู่อย่างรุนแรง วางดาบของเขาแล้วย่อลง
การระเบิดที่จิฮัดปลดปล่อยจากนี้ไปอาจจะทรงพลังที่สุดที่โนโซมุเคยประสบมา
อย่างไรก็ตาม มันง่ายที่จะคาดเดาว่ามันเป็นระเบิดพลังแบบไหน
「อึก！」
พร้อมกับความเจ็บปวด น้ำตาก็ไหลผ่านร่างของโนโซมุอีกครั้ง
ความเจ็บปวดในร่างกายของเขาถูกทำลายโดยพลังที่มากเกินไปค่อยๆกระจายไปทั่วร่างกายของเขา
มันไม่ดีที่จะยืดเยื้ออีกต่อไป
โฯโซมุตัดสินใจที่จะจบมันในการโจมตีครั้งนี้
「ฟู่วววววววว……」
เขาหายใจเข้าลึกๆและปล่อยให้ร่างกายผ่อนคลาย
ความพยายามมากเกินไปจะทำให้ความแม่นยำของวิชาดาบลดลง
จนกว่าจะถึงเวลาที่เขาชักดาบออกมา โนโซมุพยายามผ่อนร่างกายให้มากที่สุด
จากไหล่ที่รองรับคอถึงแขนทั้งสองข้างและจากเอวถึงลำตัวส่วนล่าง
เขาผ่อนคลายทั้งกล้ามเนื้อ เปิดหลอดเลือด และส่งเลือดให้เวียนไปทั่วร่างกาย
เพื่อให้เข้ากับสิ่งนี้ เขาผ่อนคลายร่างกายให้ได้มากที่สุด
คิที่ปลดปล่อยมาอัดแน่นและเอ่อล้น โนโซมุทุ่มเททั้งหมดลงไปในพลังนั่น และพยายามควบคุมมันให้ดีที่สุด
ถึงกระนั้น แรงกระตุ้นที่ควบคุมไม่ได้ก็ทำร้ายร่างกายเขาอยู่ดี
「ฮ่าาาาาา……」
「โอววววววววว……」
โนโซมุถอนหายใจแรงๆและจิฮัดยังคงอัดพลังคิไปที่ดาบยักษ์ของเขา
อากาศที่ปล่อยออกมาจากทั้งสองชนกันที่จุดกึ่งกลางระหว่างพวกเขาและบรรยากาศโดยรอบก็เกิดพายุรุนแรง
อย่างไรก็ตามพายุสิ้นสุดลงในทันใด
「…………」
「…………」
เงียบไปทันที พายุที่โหมกระหน่ำก่อนหน้านี้ได้หายไปและมีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ครอบครอง
โนโซมุยืนนิ่งโดยถือ “ไร้นาม”ที่มีฝักอยู่ในมือซ้ายและมือขวาเป็นด้าม
จิฮัดเองก็แข็งกระด้างราวกับรูปปั้นขณะถือดาบยักษ์ที่ส่องแสงราวกับดวงอาทิตย์
ไม่กี่วินาทีหรือชั่วนิรันดร์ผ่านไประหว่างพวกเขาทั้งสอง
「……ลุยล่ะนะ」
จิฮัดเริ่มลงมือ
ดาบที่ยกขึ้นถูกเหวี่ยงลงมาราวกับดาวหางตกลงมาจากท้องฟ้า และในขณะเดียวกัน ดาบขนาดมหึหาก็ปรากฏขึ้น
คิ“หนึ่งดาบฟาดฟัน”。
คิที่หนามากส่งเสียงกรีดพื้นรอบๆจนพุ่งไปข้างหน้านอกจากนี้ คมดาบสุญญากาศที่เกาะอยู่รอบๆจะบดขยี้พื้นโลกให้กลายเป็นฝุ่น
ในสายตาของโนโซมุ มันดูเหมือนกำแพงขนาดมหึมาใกล้เข้ามา
กำแพงปราสาทที่สร้างขึ้นจากคมดาบแสงเดียวที่ไหลในแนวตั้ง พลังที่ไม่มีใครเทียบได้ “หนึ่งดาบฟาดฟัน”ที่เคยแสดงให้เห็นในลานประลอง
มันไม่ใช่ “การฟัน” เพื่อโค่นล้มบุคคลอีกต่อไป แต่เป็น “อาวุธ” สำหรับต่อต้านกองทัพ
ในขณะนั้น สติของโนโซมุก็เปลี่ยนไป
วิสัยทัศน์ที่เสียงและสีหายไป
ในขณะที่ทุกอย่างสะท้อนออกมาอย่างช้าๆ โนโซมุได้เค้นกล้ามเนื้อทั้งหมดที่คลายออกในคราวเดียว และเน้นพลังทั้งหมดไปที่ขาขวาเพื่อเป็นที่ยึด
ตั้งแต่ก้าวขาขวาไปจนถึงสะโพกและแขน การเคลื่อนไหวเชื่อมต่อกันโดยไม่เสียเปล่า และในขณะเดียวกัน การเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างสุดขั้วก็ถูกถ่ายโอนไปยังกล้ามเนื้อที่ประสานกันทั้งหมด
จุดมุ่งหมายคือดาบมหึมาที่อยู่ตรงหน้า
「อะไรกัน！」
ชักดาบออกมาจากฝัก
ชั่วพริบตา
ในเวลาต่อมาดาบของจิฮัดก็ได้บดขยี้ป่าในทิศทางที่กำลังมุ่งไป
「คิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาห！」
「ว๊ากกกกกกกกก！」
ไอริสและคนอื่นๆ กรีดร้องโดยไม่ตั้งใจด้วยแสงเป็นประกาย เสียงคำรมและลมกรรโชกแรง
แสงสีขาวแผดเผาดวงตาของทุกคน ลมพัดทรายและหิน
ไม่นานความเงียบก็กลับมา
เมื่อไอริสและคนอื่นๆลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพที่ไม่น่าเชื่อก็ปรากฏต่อหน้าพวกเขา
「เฮ้อ……」
มีคนถอนหายใจออกมา
ทุกคนต่างนิ่งอึ้งกับภาพตรงหน้า
บาดแผลเดียวที่สลักลงบนพื้นดิน พื้นดินที่เซาะร่องลึกทั้งสองข้างเหมือนกับคูน้ำ พื้นดินที่แตกระแหงและเป็นหลุมเป็นบ่อตัดผ่านผืนป่าเป็นเส้นตรงต่อไป
จากนั้น กลางป่าที่ถูกตัดออก โนโซมุยืมอยู่ด้วยดาบที่ถือไว้แบบหลวมๆ
แผลเป็นชิ้นเดียวที่สลักลงบนพื้นแยกออกเป็นสองส่วนต่อหน้าโนโซมุและไหลตามหลังโนโซมุไป
โนโซมุใช้ “คมดาบมายา-ชั่วพริบตา-” ตัด “ดาบ” ของจิฮัดไปอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่จะป้องกันผลพวงของ “หนึ่งดาบฟาดฟัน” และโนโซมุก็ไม่น่าจะไล่ตามต่อไปได้
จิฮัดไม่ได้เปลี่ยนท่าทีของเขา แต่เขารู้สึกอยากจะถอนหายใจ
เมื่อโนโซมุเก็บดาบเข้าฝักเขาก็หันกลับมาอย่างแปลกใจ
「หวาาาาา……..เกิดคูน้ำในป่าเลย」
10ปีที่แล้ว โนโซมุฟันฝ่าการโจมตีของจิฮัดที่บดขยี้สัตว์อสูรทั้งหมด
และจิฮัดที่สู้กับโนโซมุตรงๆ ที่ปลดพันธนาการของเขา
ทั้งสองอ้าปากพร้อมกันราวกับจะพูดเป็นเสียงเดียวกัน
「ชิบล่ะ……」「ไร้สาระโครตๆ」
น่าแปลกที่เสียงของโนโซมุและจิฮัดพูดออกมาเกิดคาบเกี่ยวกัน
บวกกันเดือดขนาดนี้ ป่าจะเป็นไงฟะเนี่ย
