โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 133 บทที่ 7 ตอนที่ 17
ทวีปอาร์คมีคอาณาจักเครม่าโซน มีชายคนหนึ่งเดินอยู่ในร้านเหล้า
ชายผู้สวมชุดที่ตกแต่งด้วยขนนกสีดำทั้งตัว นั่งอยู่คนเดียวตรงปลายบาร์ ดื่มอย่างมีความสุข
「วะฮ้าาาาาาาาาาา~! สุดท้ายแล้วดื่มหลังเลิกงานเนี่ยมันเยี่ยมจริงๆ～」
ชายคนหนึ่งที่แต่งกายในชุดสีดำดื่มแอลกอฮอล์พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
น้ำเสียงนั่นเบาและสบาย ขัดแย้งกับเสื้อผ้าที่สวมใส่
ไม่มีอะไรแปลกเกี่ยวกับเสียงร่าเริงที่ดังก้องอยู่ในบบาร์ แต่ด้วยเหตุผลแบบนี้เสียงเดียวที่ได้ยินจากบาร์แห่งนี้คือเสียงของชายนามว่าคุโรบะคนนี้
ควรจะเป็นแบบนั้นเพราะทุกๆคนหลับหงายท้องกันหมด
มีจำนวนเกือบสิบกว่าคนที่มีของเหลวสีแดงไหลออกมาจากร่าง นั่นคือสิ่งที่แสดงว่าพวกนั้นได้ตายไปแล้ว
「อย่างไรก็ตาม เร่งรีบจังเลยน้า แต่อย่าใจร้อนสิ ใจเย็นๆ พักก่อนหายใจเข้าลึกๆ…..อ่า วันหยุดก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน！」
มนุษย์ที่ตกสู่ความตายทุกคนสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ใครที่มองดูก็รู้ว่าพวกเขาฝึกฝนมาอย่างดี
ภายในบาร์แห่งนี้มีบรรยากาศแปลกประหลาดถูกล้อมรอบ
ทันใดนั้นประตูบาร์ก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด และมีชายที่แต่งตัวดีเข้ามา
ชายคนนั้นมองดูไปยังศพที่เกลื่อนพื้น ขณะจ้องมองคุโรบะกำลังดื่มเลือดด้วยความเพลิดเพลิน เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
「จบแล้วงั้นเรอะ」
「ช่าย ช่าย จบแล้ว~ ไม่ว่ายังไงข้ามันก็แค่เบี้ยล่างของไล่เก็บกวาดงานสกปรกมาตั้งมากมายเพื่อเจ้าเลยไม่ใช่เหรอไง～？」
「นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าจ้างเจ้า ไม่มีอะไรต้องพูดอีก นำ “ สิ่งนั้น” ออกมา」
เป็นสายลับที่แทรกซึมเข้ามาในอาณาจักรเครม่าโซน
ชายชุดดำหยิบหนังสือปิดผนึกและโยนมันให้กับลูกค้าของเขา
ลูกค้าคนนั้นหยิบสมุดและเก็บเอาใส่เสื้อผ้า จากนั้นหยิบถุงปอกระเจาออกมาโยนให้ชายชุดดำ
เมื่อชายชุดดำหยิบไปก็เกิดเสียงดังกึกก้องจากอัญมณีหลากสีสันที่โผล่ออกมาจากปากกระเป๋า
เมื่อเห็นของในถุงชายชุดดำเบิกตากว้างและโบกมือให้กับลูกค้า
「ขอบคุณสำหรับค่างานนนน~ไว้ในอนาคตมาใช้บริการใหม่น้าาาาาาาา～」
「เอาให้ดีข้าเองก็ไม่ได้อยากมีความสัมพันธ์พิศวาสกับคนอย่างแกหรอกนะ “อีกาปากศพ”」
ลูกค้ามองดูศพที่เกลื่อนพื้นพร้อมกับจ้องมองไปยังอีกาด้วยสีหน้าที่รังเกียจและออกจากบาร์ไป
「งั้นเหรอ? โดนเกลียดอีกแล้วสิเนี่ย ก็ทำงานให้อย่างดีเลยน้า～～」
ด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ ชายที่ถูกเรียกว่า “อีกาปากศพ” จึงลดมือต่ำลง
คำขอที่ได้รับคือกำจัดสายลับและรวบรวมจดหมายลับ แต่ห้ามดูเนื้อหาในจดหมาย
「เอาเถอะว้า ถ้าแค่จัดการพวกหนูติดจั่นพวกนี้แล้วเงินดีขนาดนี้ เรื่องอะไรข้าจะยอมเลิกทำงานแบบนี้ง่ายๆกันล่ะ! เอาเถอะไว้เมื่อถึงเวลางานต่อไป หึหึ……」
ในขณะนั้นก็มีนกสีดำสนิทตัวหนึ่งเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆผ่านหน้าต่างบาร์
นกที่น่าขนลุกมีดวงตาสีแดงเป็นประกายเข้มราวกับพื้นบาร์ที่เปื้อนเลือด ได้อ้าปากขณะที่มันนั่งอยู่
“ได้ยินรึเปล่า？”
「แย่จัง นั่นเสียงพี่สาวเม็กเลียไม่ใช่รึไงกัน มีอะไรงั้นเหรอ～？」
เสียงที่ดังก้องมาจากปากของอีกาคือเสียงของเม็กเลียที่น่าจะประจำการอยู่ที่อาร์คาซัม
เขาตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆไม่ต้องสงสัยเลยว่าเม็กเลียน่าจะอยู่ที่นั่น
“หุบปากไปเลยไอ้อีกาหน้าตัวเมีย ไม่มีเหตุผลให้แกเรียกฉันว่าพี่สาว และก็ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
ในทางกลันกันเม็กเลียไม่ได้สนใจราวกับจะไม่พูดคุยโดยไม่จำเป็น และตอนท้ายก็มีน้ำเสียงแห่งความไม่สบายใจปนอยู่
เขารู้สึกได้ถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของเธอ หรือว่าเพราะคิดมากเกินไป จึงชวนกลับหัวข้อเดิม
「จ้าจ้าจ้าจ้า ผู้หญิงมีนามเช่นนั้นกลับโทรหาคนเพนจรเช่นข้ามีอะไรงั้นเหรอ？」
ล้อมรอบไปด้วยสีแดงเข้มและดำสนิทและมีกลิ่นของทรายและเหล็กอบอวลในอากาศ เม็กเลียยังคงพูดต่อ
ชายคนนั้นกำลังนั่งคุยกับอีกา เหมือนกับอีกาดำยมฑูตแห่งซากศพที่ไม่ควรมีอยู่บนโลกนี้
สักพักหนึ่งการสนทนาก็เริ่มหนักข้อขึ้นจนเกิดข้อสงสัย
“ถ้าเข้าใจเรื่องราวแล้ว ก็ขอตัวล่ะ”
「ได้เลย คุณผู้หญิง～」
การสนทนาใช้เวลาไม่กี่นาทีและจบลงด้วยเวลาอันสั้น
หลังจากวางสายอีกาก็ปิดปากแล้วหายตัวไปนอกหน้าต่างด้วยความมืดมิด
ชายผู้ถูกเรียกว่า”อีกาปากศพ”จิบสาเกอีกครั้งและคิดถึงข้อเสนอของเม็กเลียโดยไม่สนอีกาที่จากไป
「ฮะฮะ นี่มันสุดยอดเลยเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย～～」
แม้ว่าจะแสดงความสงสัยแต่ใบหน้าก็ยังสดชื่นราวกับเด็กเจอของเล่นใหม่
อย่างไรก็ตามสภาพห้องที่ดูเละประกอบกับร่างที่สูงเพรียวทำให้ห้องนี้ดูน่ากลัว
อีกาปากศพยังคงดื่มต่อไปจนหมดขวด ลุกจากที่นั่งแล้วเดินไปที่ประตู ส่งเสียงสบายๆ
「ไม่ว่ายังไงก็ตามแต่ มันก็คงจะสนุกมากแน่ๆเลยใช่ไหม?」
ขณะที่ปากของเขายังคงห้อย เขาก็ออกจากบาร์ที่เต็มไปด้วยเลือด
ในขณะที่กลิ่นแห่งความตายตามติดตัวเขาไปในทุกที่
———————————————————
เมื่อดวงอาทิตย์ไปทางทิศใต้และหันไปทางทิศตะวันตก โนโซมุก็เดินเพียงลำพังอยู่คนเดียวบนโถงทางเดินของสถาบันโซลมินาติ
นักเรียนที่อยู่รอบๆต่างกลับบ้านกันหมดแล้ว และเมื่อเห็นโนโซมุเดินผ่านก็เริ่มแสดงความคิดเห็นต่อเขา
「ดูสิ ดูสิ รุ่นพี่โนโซมุแหละ」
「นี่ มาคุยกันหน่อยสิ เห็นบอกว่ามีเรื่องจะคุยเกี่ยวกับชั้นเรียนนี่」
「อืม !? แต่ว่าแบบนี้มันน่ารำคาญไปหน่อยไหม？」
คำสาปส่งที่ได้ยินแทบทุกวันหายไปไม่เหลือซาก สิ่งที่ได้ยินตอนนี้มีแต่ความคลุมเครือ
แม้ว่าโนโซมุจะยิ้มกับสภาพปัจจุบันอย่างขมขื่น เขาก็ยังคงไม่สบายใจที่สภาพแวดล้อมเขาเปลี่ยนไปแบบ 180 องศา
หนึ่งสัปดาห์หลังจากที่คุยกับวิคเตอร์ โนโซมุยังหาคำตอบนั้นไม่เจอและกำลังกลับเข้าสู่ชีวิตประจำวันอันวุ่นวาย
การฝึกของจิฮัดเองก็เข้มข้นทุกวัน และเขายังคงอุทิศตนเพื่อการฝึกและการเรียนตั้งแต่เช้ายันค่ำ ในทางกลับกันความสัมพันธ์ของเขากับลิซ่าไม่คืบหน้าเลยเพราะความที่งานยุ่งมาก
โนโซมุกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขาและลิซ่า และในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกปวดใจ
นับตั้งแต่วินาทีที่วิคเตอร์ชี้ให้เขาเห็นว่า “ข้ามองไม่เห็นอนาคตของเจ้าเลย” มันมีบางอย่างสุมอยู่ในอกตลอดมา
คำพูดของวิคเตอร์คือความจริง
“สนับสนุนความฝันของลิซ่า”ก่อนที่จะรู้ตัวจุดประสงค์ของผมก็เปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบได้ และปล่อยให้ตัวเองหนีอดีตมาตลอด 2 ปี นั่นคือสิ่งที่ทำมาจนถึงตอนนี้ แต่ในขณะเดียวกันตอนนี้เขาก็ยังคงยึดติดกับอดีตเหล่านั้น
บางทีเขาอาจจะเข้าใจที่ไหนสักแห่ง แต่ถ้าเป็นแบบนี้เขาไม่มีทางจะมองเห็นอนาคตตัวเองแน่
「ผมควรจะทำยังไงดี……」
คำพูดเหล่านั้นหลุดออกมาจากปากเขา
เกี่ยวกับลิซ่า เกี่ยวกับตัวเอง เกี่ยวกับเทียแมต สิ่งที่ทำมาตลอดไม่มีอะไรที่ชัดเจนเลย
ก่อนที่จะรู้ตัวเขาก็จมอยู่ในห้วงความคิดจนไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง บางทีนั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่รู้ตัวว่ามีคนคุ้นเคยปรากฏจากด้านหลัง
「โนโซมุ เป็นอะไรไปเหรอ？」
เมื่อจู่ๆโนโซมุหันกลับไปก็เจอกับ ไอริส ทิม่า และซีน่าที่ยืนถืออุปกรณ์การเรียนกันอยู่
เมื่อเห็นไอริสและซีน่าอยู่ด้วยกันสงสัยมีการเรียนการสอนร่วมกัน
「เอิ่ม…….กว่าจะรู้ตัวทุกคนก็มาอยู่ข้างหลังแล้ว？」
「น่าแปลกนะคะที่โนโซมุเป็นแบบนี้ ดูเหมือนไม่ใช่ตัวนายเลย ที่ไม่รู้สึกตัวกระทั่งมีคนเข้าใกล้ขนาดนี้น่ะ」
เมื่อได้ยินคำพูดของไอริส โนโซมุก็แสดงสีหน้าขมขื่น
เมื่อพิจารณาจากที่เธอพูดมันก็แปลกจริงๆที่เขาไม่รู้ตัวเลย
「เคยคิดเกี่ยวกับมันบ้างไหมคะ？」
「อ่า อืม….」
ไอริสมองหน้าโนโซมุราวกับตรวจสอบเขาอย่างละเอียด
ใบหน้าอันแสนงดงามของไอริมเข้าใกล้เขาจนโนโซมุถอยหลังโดยปริยาย เขาอายและเขินมาก
ไอริสขมวดคิ้วและเช็คดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า จากนั้นก็จ้องด้วยสีหน้าจริงจัง
「ท่านพ่อของฉันได้พูดอะไรใส่งั้นเหรอคะ？」
「เอ๊ะ？」
「ก็ไม่อะไรหรอกค่ะ ตั้งแต่งานวันนั้นโนโซมุก็เปลี่ยนไป..」
โนโซมุเบิกตากว้างกับคำพูดเหล่านั้น ไม่ใช่ว่าเขากำลังซ่อนอะไร แต่ไม่ได้บอกใครเรื่องที่คุยกับวิคเตอร์เลย
「คือ…อาจจะกังวลก็ได้เพราะพ่อฉันมีหน้าตาแบบนั้น แต่เขาก็เป็นใจดีโดยเฉพาะกับฉันและโซเมีย เขาไม่ใช่คนที่พูดอะไรเกินจริงดังนั้นเลยเป็นหัวหน้าตระกูลฟรานซิสได้
ในฐานะหัวหน้าครอบครัวเขาพร้อมที่จะทำตัวโหดเหี้ยมถ้ามันจำเป็น และฉันก็คิดว่าเขาน่าจะค้นคว้าเกี่ยวกับเรื่องของโนโซมุมาเยอะก็เลย……」
ไอริสมองโนโซมุด้วยสีหน้ากังวล
ดวงตาคู่นั้นเป็นเพียงความกังวลเรื่องความปลอดภัยของโนโซมุเท่านั้น เพื่อนที่อยู่ข้างหลังก็จ้องมาในแบบเดียวกัน
「เอ่อคือว่า…..！？」
โนโซมุไม่มีทางเลือกนอกจากเงียบไว้ เพราะไม่คิดว่าจะโดนรู้ถึงเรื่องดราก้อนสเลเยอร์ด้วย
ในขณะนั้นโนโซมุก็รู้สึกได้ถึงการจ้องมองอันเฉียบแหลมมาหาเขา
เมื่อหันกลับไปตามสายตาก็มองเห็นเหมือนสัตว์ร้ายผมสีเงินกำลังจ้องมองเขาที่สุดทางเดิน
「หมอนั่นมัน……」
สัตว์ร้ายผมสีเงินที่คุ้นเคย คือ เควิน อาร์ดินัล ซึ่งมีส่วมร่วมบ่อยในการฝึกพิเศษ
「อึก！……」
เมื่อเขาตระหนักได้ว่าโนโซมุสังเกตเห็นก็ทำหน้าบูดบึ้งและเดินจากไป
โนโซมุรู้สึกถึงความเดจาวูแปลกๆ
「……โนโซมุ เป็นอะไรไป？」
ไอริสพูดกับโนโซมุที่มองไกลออกไปด้วยสีหน้าสงสัยและกังวลมากกว่าเดิม
「โนโซมุคุงรอสักครู่……」
นอกจากนี้ยังมีซีน่าที่อยู่ข้างหลังเขา กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่จะได้พูดก็มีใครบางคนโผล่ขึ้นมาคุยกับโนโซมุ
「โนโซมุคุง อยู่ที่นี่เองงั้นเหรอ?」
คนที่เข้ามาหาคืออาจารย์นอร์น
เธอก้าวเข้ามาด้วยบรรยากาศสบายๆและโบกมือเบาๆ
「อาจารย์นอร์น มีอะไรงั้นเหรอครับ？」
「อ่า พอดีมีเรื่องอยากจะให้ช่วยหน่อย หลังจากนี้พอจะมีเวลาว่างไหม？」
「เอ่อ ก็มีการฝึกกับจิฮัด……」
「วันนี้จิฮัดมีงานที่สภาทั้งวันเลยน่ะ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก สิ่งที่นายต้องทำวันนี้ก็คือการไปรับยาที่ห้องสุขภาพนะ?」
ปัจจุบันโนโซมุฝึกกับจิฮัดทุกวันหลังเลิกเรียน แต่วันนี้ดูเหมือนจิฮัดมีบางอย่างต้องทำ
อย่างไรก็ตาม มันยังไม่จบ ถ้าตอบรับคำขอของอาจารย์นอร์น ผมเองก็ต้องคุยกับอาจารย์อันริอีก
นอกจากนี้ยังห่วงพวกไอริสที่ทำสีหน้าเป็นกังวลเอามากๆด้วย
「แน่นอน เนื่องจากเป็นคำขออย่างเป็นทางการ ฉันจะจ่ายเงินให้？」
「เอ่อ คือผมไม่ได้กังวลเรื่องเงินหรอกนะครับ…」
เมื่อโนโซมุเหลือบไปมองสาวๆ พวกเธอก็พยักหน้าเล็กน้อย โบกมือให้กำลังใจและกำลังจะกลับกัน
นอร์นรู้สึกผิดทำหน้าขอโทษเหล่าสาวๆที่กำลังจะเดินจากไป
「ขออภัยที่ขัดจังหวะสนทนา นั่นเป็นงานเร่งด่วน ถ้าใครอยากจะช่วยก็มาช่วยฉันอยู่ที่หน้าประตูหลัง ดังนั้นช่วยไปที่นั่นทันที ไอริส ฉันจะคุยกับอันริเองเพราะงั้นก็ฝากช่วยงานด้วยนะ」
「……เข้าใจแล้วค่ะ ดิฉันจะช่วยอย่างเต็มที่」
โนโซมุเอียงคอด้วยความสงสัย น้ำเสียงหนักแน่นของนอร์นที่ดูไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้ก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้แล้ว โนโซมุจึงไปพร้อมกับนอร์น
「ขอโทษด้วยจริงๆปกติพ่อค้าจะส่งมันมาโดยตรงที่สถาบัน แต่ดูเหมือนรถม้าจะเสียหายจากอุบัติเหตุ มีไม่มากด้วยคนที่ขอร้องให้ช่วยได้แบบโนโซมุเนี่ย」
ออกจากอาคารเรียนและไปทางประตูด้านหลังโนโซมุถามรายละเอียดของงาน
ดูเหมือนว่าที่ห้องพยาบาลจะขาดของ แต่ของที่สั่งก็ไม่มาส่ง
เธอจะไปเอามันด้วยตัวเอง แต่เนื่องจากนักเรียนที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้คนเจ็บเยอะมากขึ้นไปอีกและดูเหมือนว่าอาจารย์นอร์นจะสละเวลาจากห้องพยาบาลไม่ได้เลย
เธอจึงได้ขอให้โนโซมุมาช่วยงาน มารับยาและช่วยจัดส่งให้แทน
โนโซมุไม่มีเรื่องให้ปฏิเสธอาจารย์นอร์นที่คอยช่วยชีวิตเขาอยู่เป็นประจำ เขาพยักหน้าเห็นด้วยแต่ว่า…
「เข้าใจแล้ว…….แล้วใครกันล่ะที่จะช่วยงานผม……」
ทันทีที่โนโซมุรออยู่ที่ประตูหลัก ตอนนี้ในหัวขาวโพลนไปหมด
ผมยาวสีแดงเข้ม เธอมองไปรอบๆอย่างประหม่า และเมื่อเธอเห็นโนโซมุ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง จากนั้นก็เม้มริมฝีปากแน่น
「ลิซ่า……」
ชื่อของเธอหลุดออกมาจากปากเขา
อาจเป็นเพราะโนโซมุพูดดังเกินไป
ลิซ่าเองก็ตอบสนองต่อคำพูดของโนโซมุขณะที่ไหล่เธอสั่นเล็กน้อย
「เธอจะเป็นคนช่วยบอกที่ตั้งของร้าน ช่วยเธอขนของและอุปกรณ์ที่เหลือ..」
「เอ๊ะ！？เหหหหหหหหหหห……」
นอร์นกลับอาคารเรียนโดยอธิบายคร่าวๆแค่นั้น
สิ่งที่เหลือคือโนโซมุที่ตัวแข็งทื่อกับสถานการณ์ตรงหน้ากับ ลิซ่าที่ยังคงก้มหน้าอยู่
