โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 17 บทที่ 2 ตอนที่ 8
บทที่２ตอนที่８
หลังจากที่บอกลากันแล้วโนโซมุกับมาร์ก็มาที่ “เรือนร่างของโค”…………
「ทำอะไรอยู่น่ะ！ พี่ชาย！！」
มาร์โดนอิน่าเทศนาอีกครั้ง เพราะเขากลับมาด้วยสีหน้าหงุดหงิดนั่นเลยโดนอิน่าเข้าใจผิด โนโซมุเลยบอกแค่ว่าเขาโกรธทิม่าเฉยๆ
「พี่ชายของเธอชอบแกล้งคนอื่นตลอดเลยล่ะ！！」
「………………หุบปากน่า！ แกเองก็ไปยุ่งไม่เข้าเรื่อง！ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแกสักหน่อย！！」
「พูดอะไรกันอยู่เหรอ！นี่ไปสร้างปัญหาให้คุณฮันนะกับเพื่อนๆมาอีกแล้วรึไงกันคะ！」
「…………คือว่า……」
การทะเลาะกันของทั้งสองเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นและโนโซมุก็หลุดวงสนทนาไปแล้ว
「ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ สองคนนี้ก็เป็นแบบนี้ทุกวันนั่นล่ะ」
「ฮันนะซัง」
ฮันนะเจ้าของ “เรือนร่างของโค” เสิร์ฟอาหารบนโต๊ะและนมแก้วหนึ่งให้โนโซมุและพูดว่าสองคนนี้ทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติไปแล้วล่ะ
「สำหรับทั้งสองคนแล้วน่ะน้า การทะเลาะกันนี่ก็เหมือนการชิงดีชิงเด่นกันนั่นล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับมาปกติเองแหละจ้ะ」
เมื่อมองไปภายในบาร์แล้วลูกค้าท่านอื่นๆก็หัวเราะออกมากับท่าทางของทั้งสองคน
เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
「พี่ชายของเธอที่ทำแบบนั้นบางทีอาจจะเพราะตกหลุกรักทิม่าซังก็ได้นะ！？ เห็นไหมล่ะว่าหมอนี่มันร้ายขนาดไหนน่ะ！！」
「เห้ยๆเข้าใจผิดกันไปใหญ่ล่ะ！ อย่าคิดเองเออเองแบบนั้นสิฟะ！！」
การแลกฝีปากกันก็ยังคงดำเนินต่อไป ส่วนโนโซมุก็ทำอะไรไม่ได้
ทั่วทั้งโรงแรมต่างสั่นสะเสือนเพราะเสียงทะเลาะของทั้งสอง เสียงมันดังถึงระดับนั้นเลยล่ะ
（แต่ว่านะคือว่าคุณลูกค้าไม่รำคาญกันเหรอครับ……………）
แม้จะมีสถานการณ์อันแสนรุนแรงตรงหน้าเกิดขึ้นแต่ลูกค้าก็ไม่สนใจ ราวกับกำลังสนุกที่เห็นพี่น้องสองคนนี้ทะเลาะกัน
สิ่งที่แปลกไปยิ่งกว่านั้นก็คือการที่คนแถบๆนี้ เฉยชากับเรื่องเล่านี้ของสองพี่น้องและเรียกมันว่า “ก็ปกตินี่” ไปแล้วนั่นเอง…………。
◇◆◇
ตู้มม！！！！
ขณะที่โนโซมุมองไปรอบๆอย่างตกตะลึงก็ได้ยินเสียงดังขึ้นระหว่างสองคนนั้น
（อะไรล่ะนั่น！！）
โนโซมุรีบหันไปมองตามทิศทางของเสียงก็พบกับอิน่าที่ยกเก้าอี้ของเคาน์เตอร์กระแทกกับพื้น
「ฮะ เฮ้ยคิดจะทำอะไรของเธอเนี่ย！！」
「ก็พี่ชายพูดเท่าไรก็ไม่ยอมฟังสักที！ ถ้ารู้งี้แต่แรกไม่เปลืองน้ำลายพูดด้วยและลงมือซะก็สิ้นเรื่อง！！ เตรียมตัวไว้ซะเถอะนะ！！」
อิน่าจับขาของเก้าอี้ไว้ทั้งสองข้างและดวงตาสีฟ้าของเธอนั้นส่องประกายแปลกๆ
「ย่าหหหหหหหหหหหห์！」
อิน่าฟาดเก้าอี้ไปที่หัวของมาร์ แต่ว่ามาร์ก็หลบด้วยความเร็วสูง แต่ใบหน้าของเขานั้นตกใจเป็นอย่างมากเกือบจะโดนเก้าอี้นั่นฟาดใส่หัวจนสลบแล้ว
「นะนี่ คิดจะฆ่ากันเลยรึไง！！ ถ้าช้ากว่านี้นิดเดียวหัวข้าแตกไปแล้วนะเห้ย！！」
เมื่อโนโซมุจ้องมองดีๆก็เห็นมาร์ใช้เสริมพลังกายโดยไม่รู้ตัวซะแล้ว
（…………ดะเดี๋ยวก่อนนะมาร์ใช้เสริมพลังกายเพื่อหลบการโจมตีเลยงั้นเหรอ？）
โนโซมุเองก็รู้สึกแปลกๆจึงหันไปมองทาง อิน่าแต่ก็พบว่าเธอใช้เสริมพลังกายเฉกเช่นเดียวกัน
（…………เห้ย？ข้าได้ยินมาว่าอิน่าไม่เคยฝึกต่อสู้มาก่อนไม่ใช่เหรอแล้วไหงใช้เสริมพลังกายได้ละนั่น？）
อย่างไรก็ตามฮันนะแลคนอื่นๆบอกว่าอิน่าไม่มีความเชี่ยวชาญด้านการต่อสู้แต่บางทีเธออาจจะได้เชื้อสายมาจากมาร์ก็เลยทำให้ใช้เสริมพลังกายโดยไม่รู้ตัว
…………หรือข้าควรจะบอกเขาดีว่าการทำลายคนในครอบครัวด้วยการเสริมพลังกายเนี่ยมันรุนแรงเกินไปนะ
（แม้ว่าสำหรับข้าอาจจะแค่หมดสติ แต่สำหรับมาร์ที่ไม่ได้รับการฝึกหนักเท่าข้าอาจจะหม่องก็ได้นะ…………）
「ดะดะดะเดี๋ยวก่อนนะ！ เธอเองเป็นคนสอนข้าเองไม่ใช่เหรอว่าอย่าใช้ความรุนแรงน่ะ！！」
（อืม……ก็เป็นคำอ้อนวอนที่ดีสำหรับมาร์ที่กำลังจะโดนน้องสาวฆ่าตายละนะ………）
มาร์พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์
อิน่าที่อายุแค่ 14 ปีและไม่สูงเท่าไรนัก แต่ว่ากลับเอาชนะพี่ชายคนนี้ เอาชนะมาร์ผู้ที่เป็นนักเรียน แรงค์ B ได้อย่างหน้าตาเฉย
ข้าคิดว่าสถานการณ์มันเริ่มแย่ลงข้าต้องช่วยแล้วล่ะ
「เอ่อ คือ อิน่าจัง แบบนี้มันก็เกินไปหน่อยนะครับ…………」
「ได้โปรดอย่ามารบกวนตอนนี้ได้ไหมคะคุณโนโซมุ！นี่เป็นวิธีเดียวที่จะหยุดยั้งพี่ชายที่แสนงี่เง่าได้！ บางทีเพราะคุณเป็นคนดีก็เลยไม่ชินกับเรื่องแบบนี้เท่าไรสินะคะ！！」
「ไม่ไม่ไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ！ถึงตัวมาร์จะทำตัวงี่เง่าแค่ไหนก็เถอะครับ！ แต่ว่าใจเย็นๆเถอะนะ！！」
เมื่อโนโซมุพยายามปลอบอิน่าที่กำลังเดือดอยู่ มาร์เองก็ส่ายหัวขึ้นลงอย่างรุนแรง มาร์เองก็รู้ว่าตอนนี้อิน่าหงุดหงิดมากๆ
「เปล่าประโยชน์！ ถ้าฉันไม่จัดการพี่ชายในตอนนี้เรื่องมันจะบานปลายเข้าไปใหญ่ค่ะ！！」
（ไม่ใช่แล้วโว้ย！ข้ามั่นใจแน่ๆถ้าเธอทำแบบนั้นได้เสียใจภายหลังแน่ๆล่ะ！！）
อิน่าที่พยายามจะกระโดดไปฟาดมาร์นั้นถูกโนโซมุรั้งตัวไว้จากด้านหลัง แต่โนโซมุเองก็ต้องถึงกับสั่นเพราะเสริมพลังกายของอิน่าไม่ใช่เล่นๆเลย
（หะเห้ย แกร่งเกินไปแล้ว！！）
โนโซมุเองก็รีบใช้เสริมพลังกายโดยทันที แต่อิน่าที่ใช้เสริมพลังกายโดยไม่รู้ตัวนั้นผลมันรุนแรงกว่าปกติ
อย่างไรก็ตามมาร์นั้นติดอยู่กับมุมห้องด้วยท่าทางหวาดกลัว
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นภาพที่เหมือนกับสามีภรรยาทะเลาะกันโดยมีลูกสาวมาห้ามปรามไว้
ไม่จำเป็นต้องพูดตัวสามีเป็นอิน่าแน่นอน ส่วนภรรยาคือมาร์ และลูกสาวที่พยายามจะหยุดยั้งคือโนโซมุ
ลูกค้าที่กำลังนั่งดูอยู่นั่นก็หัวเราะออกมา
เอ่อสำหรับข้าแล้วทำแบบนี้มันไม่ถูก แต่ตรงหน้าเรียกได้ว่าเป็นตลกคาเฟ่ก็ได้นะ
◇◆◇
อย่างไรก็ตามสองคนนี้มีปัญหากันค่อนข้างรุนแรง………………。
ในตอนท้ายของตลกคาเฟ่นั่นเองเป็นมาร์ที่โดนเก้าอี้อิน่าฟาดไปในที่สุด อย่างไรก็ตามโนโซมุก็พยายามจะผ่อนแรงให้มาร์โดนเบาที่สุดแล้ว ดูเหมือนว่าจะยังไม่ตาย แค่เป็นลมและถูกฮันนะลากไปที่ห้อง
นี่กะจะฆ่ามาร์………โดยไม่ให้ผุดได้เกิดเลยรึ?อิน่าเองก็กลับมาให้บริการกับเหล่าลูกค้าตามปกติ
（……เอ่อ ทางที่ดีอย่าไปทำให้อิน่าจังโกรธจะดีกว่านะ…………）
ด้วยการเสียสละอันล้ำค่าของเพื่อนแสนสำคัญโนโซมุเข้าใจดีแล้วว่า มีกฏเหล็กถูกตราตรึงไว้ในจิตใจว่าอย่าทำให้อิน่าโกรธเด็ดขาด
……อย่างไรก็ตามหากแก้ปัญหาของมาร์ได้ ตัวข้าเองก็ได้กำไรด้วยละนะ…………
ในที่สุดความวุ่นวายก็หยุดลงและโนโซมุเองก็ถอนหายใจพร้อมนั่งลงที่เก้าอี้
แทนที่ลูกค้าจะแห่กันกลับ ลูกค้ากลับชอบใจเพราะอยากเข้ามาดูมวยของสองคนนี้จนร้านเกือบเต็ม มีเพียงโต๊ะของโนโซมุที่ว่าง
（คนที่อยู่แถวนี้จะเฉยชาจนแข็งแกร่งเกินไปละ……）
เมื่อโนโซมุคิดเช่นนั้นก็มีลูกค้าใหม่เปิดประตูร้านเข้ามา
「อะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่ “เรือนร่างของโค”ค่ะ！」
อิน่ากล่าวต้อนรับแขกคนใหม่ด้วยน้ำเสียงร่าเริง เธอให้การต้อนรับกับแขกอย่างดี
（……อิน่าจังก็คงผ่านเรื่องลำบากมาเยอะสินะ…………）
เมื่อโนโซมุเห็นเช่นนั้นก็ประทับใจแต่เมื่อโนโซมุเห็นลูกค้าที่เข้ามานั้นก็หน้าตึงทันที
「นี่เคน ร้านนี้น่ะเหรอ？」
「ใช่แล้วร้านนี้แหละที่เคยบอก อาหารอร่อยมากเลยล่ะ」
เป็นลิซ่ากับเคนเองที่เข้ามา
「เอ่อขอโทษนะคะตอนนี้เก้าอี้ที่ว่างอยู่เต็มไปหมดแล้วค่ะ ถ้ายังไงรบกวนนั่งแชร์โต๊ะกับลูกค้าคนอื่นได้ไหมคะ？」
「อืมมมก็ไม่รังเกียจหรอกนะ？ลิซ่าล่ะ」
「อืม ไม่เป็นไรหรอก」
「ขอบคุณมากค่ะ ถ้างั้นเชิญทั้งสองทางนี้ค่ะ」
อิน่าพูดเช่นนั้น เธอก็มาทางนี้พร้อมกับพวกเขา ตอนนั้นเองที่พวกเขาเห็นโนโซมุก็ส่งเสียงตกใจออกมา
「นั่นมัน？โนโซมุ？」
「！！」
ทันใดนั้นเองดวงตาของทั้งสามก็จับจ้องกัน ลิซ่านั้นระแวงตัวในทันที
「…………งะไง」
โนโซมุพยายามทักทายแต่ว่าน้ำเสียงของเขาแข็งกระด้างมาก
「เอ่อ ไม่ทราบว่ารู้จักคุณโนโซมุด้วยเหรอคะ？」
「อะ อืม เป็นเพื่อนสมัยเด็กกันน่ะ…………」
「เอ๋………งั้นเหรอคะ？ แล้วจะเป็นอะไรไหมคะถ้าจะแชร์โต๊ะกัน…………？」
「อืม……ไม่มีปัญหาหรอกนะ…………」
อิน่าเองก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบๆนั้นเปลี่ยนไปในทันทีตอนที่ข้าเจอกับเพื่อนสมัยเด็ก แต่โนโซมุก็ยังยอมให้นั่งด้วยกันเพราะที่นั่งอื่นไม่ว่างแล้ว
「อะ เอ่อ…แน่ใจนะคะคุณลูกค้า?」
「เอ่อผมเองก็ไม่รังเกียจหรอกครับ……」
「……………อืม……」
เคนตอบขณะที่จ้องมองลิซ่า ลิซ่าเองก็ตอบตกลง
ทั้งสามคนนั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกันบรรยากาศค่อนข้างแย่มาก ขณะที่โนโซมุนึกย้อนกลับไปถึงตัวเองอีกครั้ง
ก่อนเรื่องนั้นจะเกิดขึ้นพวกเราสามคนมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ
ทั้งโรงเรียนเอย ทั้งเรื่องของครอบครัวที่บ้านเกิด ทั้งความฝัน
ลิซ่าอยากจะเป็นนักผจญภัยมาโดยตลอด ดังนั้นข้าก็เลยต้องไปด้วยกันกับลิซ่าและเคนอย่างช่วยไม่ได้
ตอนนั้นเองพวกเราเองก็ไม่มีความเคลือบแคลงใจกันแม้แต่น้อยที่จะอยู่ด้วยกัน ถึงแม้สถานะมันจะดูยากลำบากก็ตามที
แต่ตอนนี้พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้วเป็นข้าเองที่ถูกทิ้งไว้ด้านหลัง
ตอนนั้นเองข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมลิซ่าถึงทิ้งข้าไป
ลิซ่ายังคงแสดงท่าทีรังเกียจใส่ข้า ไม่มีรอยยิ้มดั่งแสงอาทิตย์เหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป มีแต่ความโกรธเกรี้ยวนั่นแสดงอยู่บนใบหน้า
ข้าที่เห็นเช่นนั้นก็พูดอะไรไม่ออก
「เอ่อโนโซมุนายเองก็มาที่ร้านนี้บ่อยเหรอ？」
เคนพูดกับข้า น้ำเสียงไม่ได้แสดงท่าทีเกลียดชังและข้าก็ค่อนข้างดีใจเพราะไม่รู้จะสู้หน้าลิซ่ายังไงดี
ถึงจะรู้ตัวดีว่าหนีมาตลอดก็เถอะ แต่ว่าอย่างน้อยขอให้ได้คุยกันสักนิดก็ยังดี
「อืม ก็มาบ่อยนั่นล่ะนะ ก็เพื่อนของข้าและญาติของเขาทำงานอยู่ที่นี่เจ้าของโรงแรมและก็น้องสาวของหมอนั่น」
「อืม ยังไงก็ตามผมได้ยินมาว่าที่นี่มีอาหารอร่อยๆอยู่ด้วย มันคืออะไรงั้นเหรอ?」
ข้านึกถึงเนื้อกระต่ายที่ฮันนะทำให้ทาน น้ำกราวี่ไหลเยิ้มทั่วเนื้อสุกสีน้ำตาล
「อืมนั่นสินะ ตั้งตารอไว้ได้เลยมันอร่อยมาก」
「งั้นเหรอเนี่ย! ถ้างั้นก็ดีเลย เพราะเพื่อนผมเองก็แนะนำมาว่ามันอร่อยมากเหมือนกัน ก็เลยชวนลิซ่ามาทานด้วยกัน ดูเหมือนว่าจะหวังได้สินะ」
「…………อืม………ก็ดีละนะ……」
คำพูดของเคนที่บอกว่า “ทานด้วยกันกับลิซ่า”มันช่างปวดใจยิ่งนัก ข้ารู้สึกแบบนั้นตั้งแต่ที่เคนมาเดทกับลิซ่าแล้วล่ะ
เธอที่ยืนเคียงข้างเคน
เธอที่ยิ้มให้เคน
และตอนที่เธอต่อสู้ร่วมกันกับเคน
เธอเองดูท่าทางจะไว้ใจในตัวเคนมาก ราวกับจะไม่แยกจากกัน
…………เป็นตัวข้าที่หนีการฝึก อดีตของข้าที่ไม่สามารถเติมเต็มให้เธอได้
หลับตาซะ ทำเป็นมองไม่เห็นเธอที่อยู่ตรงนี้
……แต่คนๆนั้นก็ทำให้ข้าได้รู้ตัว
ตัวเธอที่เอาชีวิตของตัวเองมาเดิมพันและคอยบอกกับข้าว่า “อย่าหนีจากความจริง”
และคอยสอนข้าว่า……“ถึงแม้ว่าเจ้าจะหนีความจริง แต่ก็จงอย่าได้ลืมซะล่ะ”
เมื่อข้าได้ยินเช่นนั้นก็เหมือนจะยอมรับตัวตนอันแสนต่ำต้อยของตัวเองได้ แม้ว่าจะยังไม่สามารถก้าวเดินต่อไปได้ แต่ขอให้ข้าได้เผชิญหน้ากับความจริงที่ตัวเองกำลังหนีอยู่
…………ดังนั้นข้าจึงถามเธออีกครั้ง“ทำไมกันล่ะ…………”
◇◆◇
「นี่ลิซ่า ทำไมเธอถึงได้ทิ้งข้าไป？」
「！！！！」
ลิซ่าเบิกตากว้างและมองต่ำลง ร่างกายของเธอสั่นไหวราวกับควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
「โนโซมุ นั่นมัน…………」
เคนพยายามจะหยุดข้า แต่ว่าข้าไม่สนใจ ตัวข้าที่หนีความจริงมาตลอดรวมถึงเหตุผลที่ถูกทิ้งนั้นข้าอยากจะรู้
ข้าพยายามลิซ่าที่คอยหลบหน้าข้าตลอด ข้าพยายามเผชิญหน้ากับเธอมาตั้งหลายครั้ง
เพราะแบบนั้นทำให้ข้าก้าวเดินต่อไปไม่ได้สักที เพราะฉะนั้นข้าจึงอยากจะรู้เหตุผลเพื่อที่ข้าจะได้ก้าวต่อไปได้ ข้าไม่อยากหยุดอยู่กับอดีตอีกต่อไปแล้ว
「นี่ ทำไมกันล่ะ「……อย่ามาทำตัวงี่เง่าหน่อยเลยน่า。」หะ」
「ก็บอกว่าอย่ามางี่เง่าหน่อยเลย！！！！！！！」
เธอตะโกนเช่นนั้นพร้อมกับทุบโต๊ะด้วยเสียงอันดังเธอเตะเก้าอี้และยืนขึ้น
「มันสายไปแล้ว！มันสายเกินจะแก้ตัวแล้ว！！เพราะฉะนั้นอย่ามางี่เง่า！！！！！」
ข้าไม่สามารถพูดอะไรได้ น้ำเสียงของเธอที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง นอกเหนือกว่านั้นความเศร้าโศกนั่นก็ทำให้เธอน้ำตาไหลออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
◇◆◇
สวนสาธารณะเมืองอาร์คาซัม ยามเที่ยงคืน มีเงาๆหนึ่งกำลังเคลื่อนไหวท่ามกลางความมืด
「มากกว่านี้อีก」
เป็นชายแก่คนหนึ่งเขาแต่งตัวด้วยชุดพ่อบ้านสีดำและกำลังเล่นอะไรบางอย่างอยู่ในมือ มือนั่นสวมถุงมือสีขาวเอาไว้อยู่
「ถึงแม้ว่านายจะบอกเช่นนั้นก็เถอะนะขอรับ เขาบอกกับข้าว่าให้เอามันกลับบ้านไปด้วย……」
ขณะนั้นเองเขาก็รู้สึกถึงความขัดแย้งกับนายของตัวเอง เขาเบนสายตาไปยังมุมหนึ่งของเมทืองและเริ่มเดินพร้อมกับบ่นพึมพำ กลายเป็นชายชรารูปหนึ่ง
「……ไม่ชอบเลยนะขอรับกับการที่ต้องมาปลอมตัวห่วยๆนี่ ทั้งนี้ก็ขึ้นกับอีกฝ่าย ว่าจะทำเรื่องเล่านั้นได้อย่างสบายๆหรือไม่……」
ภายในเมืองนั้นถูกความมืดมิดกลืนกินไปและรายล้อมไปด้วยความเงียบงัน มีเพียงกรงล้อแห่งโชคชะตาเท่านั้นที่เคลื่อนไหวไปอย่างช้าๆในยามที่ผู้คนไม่เคลื่อนไหว…………。
