โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 36 บทที่ 4 ตอนที่ 6 - novel-lucky

บทที่４ตอนที่６

「……ทำไมกันล่ะ?」

「ทำไมงั้นเหรอ？　ยังตัดใจเรื่องลิซ่าไม่ได้อีกเหรอไง」

เคนทำหน้าบิดเบี้ยวราวกับบอกว่าลิซ่าเป็นของเขาแล้ว

「เออใช่แล้วไง ลิซ่าน่ะเป็นนักเรียนสุดโดดเด่นและใครๆก็ต่างเฝ้ามอง การที่มีแกคอยถ่วงแข้งถ่วงขานี่ก็ไม่ต่างกับทำให้เธอหยุดก้าวหน้า เพราะงั้นการเขี่ยแกทิ้งที่เป็นส่วนเกินของเธอไปมันก็ดีสำหรับตัวเธอแล้วไม่ใช่รึไงกัน?」

ร่างกายของโนโซมุสั่นสะท้านเพราะคำพูดอันแสนทำร้ายจิตใจนั่น

จิตใจและร่างกายต่างแข็งทื่อไปหมดเพราะความจริงที่ว่าเพื่อนสนิทของเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องเผชิญกับเหตุการณ์ต่างๆนาๆมากมาย และดูเหมือนเขาจะไม่ได้สำนึกผิดแม้แต่น้อย

「ก็ดีที่แกสังเกตเห็นจนได้ จะได้เลิกเล่นละครตบตานี่เสียที」

เคนพูดเช่นนั้นพร้อมกับดึงดาบยาวออกมาและร่ายเวทย์เสริมพลังกายให้กับตัวเอง

「ข้าก็คิดว่าเธอคงจะตัดใจจากแกได้แล้ว แต่สภาพที่ข้าเห็นเมื่อวานมันไม่ใช่เลยสักนิดเธอยังมีใจให้แกอยู่ เพราะงั้นกำจัดแกที่เป็นส่วนเกินไปซะก็สิ้นเรื่อง」

เมื่อเขาพูดเช่นนั้นเคนก็พุ่งเข้าหาพร้อมกับฟันดาบยาวมาที่เขาทันที

「หนอยยยยยยยยยยยย！！」

โนโซมุดึงดาบออกมาจากเอวและเข้าปะทะกับเคนทันที อย่างไรก็ตามโนโซมุที่ตอบสนองช้าไปก้าวก็ต้องกระเด็นถอยหลังไป

เคนรีบตามโนโซมุมาทันทีและฟันดาบยาวมาอย่างกับพายุคลั่ง

ความสามารถของแรงค์ A นั่นเป็นที่แน่นอน

ไม่มีการใช้พลังโดยเปล่าประโยชน์ พลังที่ไหลพล่านนั่นกำลังถาโถมเข้ามา

ดาบของเขานั้นมีพลังโจมตีรุนแรงเปรียบได้ดั่งกระแสน้ำไหลเชี่ยวท่ามกลางลำธารที่นิ่งสงบ

การเคลื่อนไหวตอบสนองของโนโวมุนั้นช้ากว่าที่เคย ทำให้เขาตัวกระเด็น

ไม่มีความโอนอ่อนเหมือนกับตอนที่ฝึกด้วยการใช้ดาบสำหรับฝึก

ตอนนี้โนโซมุไม่มีสมาธิในการต่อสู้เลย

ความสมดุลระหว่างสติและร่างกายนั้นหายไป มีเพียงประสบการณ์จริงที่ร่างกายได้รับเป็นแรงขับเคลื่อนอยู่เท่านั้น

「ฮ่าฮ่าฮ่า！　เป็นอะไรไปละโนโซมุ！　คิดว่าหน้าตาแบบแกเหมาะที่ควรจะได้สาวงามแบบนั้นไปกินเหรอวะ? ตลกวะ！！」

ยังไงก็ตามมันก็เป็นยังงั้นได้ไม่นาน

เคนเยาะเย้ยโนโซมุด้วยท่าทางน่ารังเกียจและเริ่มร่ายเวทย์

โนโซมุพยายามขัดการร่ายเวทย์ของเคน แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีสมาธิจึงโดนเคนเล่นงานอย่างง่ายดาย จนเผลอเปิดช่องว่างละเคนก็ร่ายเวทย์เสร็จพอดี

มวลน้ำขนาดเล็กถูกก่อขึ้นภายในมือของเคน โนโซมุรู้สึกกังวลกับมวลน้ำขนาดเล็กตรงหน้าจนขนลุก

“น้ำพุทยาน”

เวทย์ที่เปิดการโจมตีด้วยน้ำด้วยการบีบอัดจนแน่นและทิ่มแทงศัตรู

ดูเหมือนว่ามวลน้ำมันขนาดเท่ากำปั้น แต่เป็นเวทย์ที่รุนแรงอย่างมาก

เวทย์นี่จะแปรเปลี่ยนไปตามพลังเวทย์ที่บีบอัดเข้าไป ถ้าบีบอัดจนมากก็สามารถแทงทะลุได้แม้กระทั่งแผ่นเหล็ก

มวลน้ำที่เคนสร้างขึ้นเป็นแบบหลังและหากโดนมันตรงๆก็ทะลุร่างเหมือนกระดาษ

เคนปล่อยมวลน้ำนั่นออกมาโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย น้ำที่ถูกบีบอัดพุ่งเข้าหาโนโซมุ

โนโซมุพยายามเอี้ยวตัวหลบมวลน้ำนั่น แต่เคนก็ดักไว้แล้ว

「อั่ก！！」

กระแสน้ำที่ปล่อยไปข้างหน้ากระจายออกมันปิดกั้นมุมมองของโนโซมุ

「ฮะ！！」

ดาบยาวฟันทะลุกระแสน้ำที่ฟุ้งกระจายและเข้าหาโนโซมุ

ดาบนั่นถูกเร่งความเร็วขึ้นและเหวี่ยงตรงเข้าโนโซมุในคราวเดียว

อย่างไรก็ตามโนโซมุกันมันไว้ได้

แทนที่จะกันตรงๆและเบี่ยงวิถีของดาบแทน

ในขณะเดียวกันก็ใช้มือข้างหนึ่งเพื่อวางติดกันพื้นเพื่อประคองร่างเอาไว้ และใช้เท้าอีกข้างเพื่อต้านแรงเสียดทาน

ผมใช้ประโยชน์จากแรงนั่นในการหมุนตัวขึ้นและตะวัดดาบเข้าหาเคน

อย่างไรก็ตามโนโซมุรีบหยุดดาบทันทีเมื่อเห็นร่างๆหนึ่ง

「เอะ！ลิซ่า！？」

สิ่งที่เข้ามาในดวงตาคือใบหน้าของเพื่อนสมัยเด็กที่เขาชอบ

ทันใดนั้นใบหน้านั่นก็เปลี่ยนกลับมาเป็นเคนอีกครั้ง

ด้วยเหตุนั้นเลยทำให้พลาดอย่างแรง

ดาบยาวของเคนตวัดขึ้นและพยายามฟันโนโซมุ

โนโซมุรีบยกดาบขึ้นมากันอย่างเร่งรีบ แต่ไม่สามารถป้องกันได้และดาบยาวนั่นก็ฟันเข้าที่ไหล่ของโนโซมุ

「อั่กกกกกกกก！！！」

โนโซมุกลิ้งไปบนพื้นพร้อมกับดาบของเขา

เคนเห็นก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มอันน่ารังเกียจ

สายตาของเคนที่มีรอยยิ้มชวนน่าขนลุก ซ้อนทับกับใบหน้าของลิซ่า

「ย๊ากกกกห์！」

อย่างไรก็ตามไม่ว่าภาพตรงหน้าจะเป็นอะไรก็ตามแต่โนโซมุก็รู้สึกบาดเจ็บที่ไหล่แสดงว่านี่คือความจริงไม่ใช่ภาพหลอน

และความเจ็บปวดหลังจากที่โดนดาบนั่นกดลงมาเรื่อยๆมันยิ่งทำให้สติของโนโซมุกลับคืนมาและพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน

อย่างน้อยนั่นก็ไม่ใช่เวทมนตร์ เวทมนตร์มันจะต้องมีการเปิดใช้งาน แต่สิ่งที่โนโซมุสัมผัสได้คือ “การแทงทะลุ”มาตรงๆ

นอกจากนี้หากใช้คิก็ต้องสัมผัสได้

　ความเป็นไปได้ที่เหลืออยู่……。

「อย่าบอกนะว่า…………นั่นคือความสามารถของนาย？」

「ใช่แล้ว ความสามารถของข้า“หน้ากากน้ำสะท้อนใจ”ก็ตรงตามที่เห็นละนะ」

“หน้ากากน้ำสะท้อนใจ(水鏡の心仮面)”

ความสามารถที่จะใช้น้ำเปลี่ยนรูปลักษณ์ของบุคคลที่ใช้งานความสามารถกลายเป็นเหมือนดั่งกระจกเงาบุคลิกของผู้คน

มันเป็นความสามารถสุดหายากที่สามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้อย่างสมบูรณ์ซึ่งแตกต่าง จากยันต์ปลอมแปลงเป็นอย่างมาก และมันเป็นความสามารถที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์

เคนสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นใครก็ได้ด้วยความสามารถนี้

「เพราะงั้นลิซ่าก็เลยเชื่อเรื่องของผมโดยสนิทใจ……」

「เออ ต้องขอบคุณความสามารถนี้เลยล่ะ」

แล้วเคนก็บอกเล่าความจริงทุกอย่าง

“หน้ากากน้ำสะท้อนใจ”เขาใช้มันเปลี่ยนเป็นโนโซมุและทำการแสดงให้ลิซ่าเห็นว่าตัวผมกำลังอยู่กับหญิงอื่น นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอเริ่มเชื่อในข่าวลือนั่น

ตอนแรกเธอก็บอกว่า “ไม่ใช่แบบนั้นแน่ๆ” แต่เธอก็ได้เห็นฉากพลอดรักของเคน(โนโซมุ)กับหญิงอื่นจนเธอเชื่อว่านั่นคือความจริง

และเคนก็แสดงแบบนั้นให้เห็นอีกต่อหลายครั้งจนลิซ่าปลักใจเชื่อและเข้ามาหาผมเพื่อบอกเลิก

โดยปกติแล้วการนอกใจไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับทางโรงเรียนหรอก แต่ว่าเธอเป็นที่จับตามองก็เลยกลายเป็นข่าวลือหนาหู

บางครั้งตัวตนของผู้หญิงที่มาแสดงละครคู่กับเคนเป็นใครก็ไม่แน่ชัด แม้แต่ตอนแรกคนรอบข้างก็มีข้อสงสัย แต่หลังจากลิซ่าเข้าไปบอกเลิกและตบหน้าโนโซมุทุกคนก็ปลักใจเชื่อตามๆกันไปหมด

ลิซ่าเองก็ไม่รู้เกี่ยวกับความสามารถนี้เลยแม้แต่น้อย เคนค่อยๆพัฒนา “หน้ากากน้ำสะท้อนใจ” เรื่อยมาและจนกระทั่งโนโซมุจับได้ ก็มีแค่โนโซมุที่รู้เรื่องความสามารถในตอนนี้เพราะเขาคิดจะกำจัดโนโซมุทิ้งอยู่แล้ว

การกระทำของเคนมันไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด

ใบหน้าของเขากลับภาคภูมิใจและกล้าพูดเรื่องเลวทรามได้อย่างภาคภูมินั่น มันแสดงให้เห็นถึงความหึงหวงและต้องการแย่งชิงอย่างชัดเจน

「โนโซมุ ตลอดมาน่ะข้าไม่เคยเปลี่ยนมุมมองที่มองแกหรอกนะ ตลอดมาข้าเฝ้าดูแกมาตลอด แต่หลังจากเห็นความต่ำตมของแกแล้ว แกมันไม่สมควรที่จะอยู่ข้างๆลิซ่าเลยสักนิด！！」

ในขณะนั้นเองเคนก็เริ่มเข้าใกล้โนโซมุอย่างช้าๆตัวเขาที่อดกลั้นมาตลอดและเปิดเผยจิตใจด้านมืดของตัวเอง

「นอกจากนี้ข้าเป็นคนแรกที่ได้พบกับเธอ ดังนั้นข้าก็ควรจะได้เธอมาเป็นของข้า！！」

「ย๊ากกห์อั่ก！！」

เคนเตะเข้าไปที่ท้องของโนโซมุเมื่อพูดเช่นนั้น โนโซมุได้แต่บิดตัวไปด้วยความเจ็บปวด

แน่นอนว่าเคนเป็นคนแรกที่ได้พบกับลิซ่า

โนโซมุก็พบกับเคนหลังจากที่เขารู้จักเธอได้ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เริ่มคุยกับลิซ่า

เคนที่ชอบลิซ่าอยู่แล้วก็ทำได้แค่มองอยู่ห่างๆในตอนนั้น

「แต่ว่าไม่มีโอกาสสำหรับแกอีกต่อไปแล้ว ข่าวลือมันไปไกลเกินกว่าจะแก้ไขได้ ลาก่อน โนโซมุ ตอนนี้ข้าต้องไปหาเธอแล้ว เชิญแกคลานอยู่ตรงนี้ไปเหอะ」

พูดเช่นนั้นเคนก็หันหลังกลับเข้าเมือง โนโซมุไม่สามารถขยับตัวได้

นี่มันกรณีที่เลวร้ายสุดๆไปเลย อย่างที่คิด ไม่อยากจะเชื่อเรื่องตรงหน้าเลย หัวใจของผมตอนนี้มันแข็งยากเกินจะละลาย

โนโซมุพึมพำอยู่ในใจราวกับตุ๊กตาล้มลุกว่า “โกหกใช่ไหม ไม่จริงสินะ” และยังคงปฏิเสธต่อไป แต่ไหล่ของเขาที่เจ็บปวดนั่นก็เป็นตัวบอกว่านี่คือความจริง

ในที่สุดความมืดของค่ำคืนก็เข้ามาปกคลุมพื้นที่และห่อหุ้มตัวของโนโซมุอย่างสมบูรณ์

◇◆◇

เมื่อเคนกลับมาที่เมือง เขาก็เจอเธอที่กลางสวนสาธารณะ ใบหน้าของเขาที่เอาชนะศัตรูหัวใจได้มันเต็มเปี่ยมด้วยรอยยิ้มกว่าที่เคย

（เยสเข้！　ทำได้แล้วโว้ย！！　ด้วยสิ่งนี้เธอคงจะไม่กลับไปหามันอีกแน่！！）

หัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความสุขและดูเหมือนว่าจะกระโดดโลดเต้นได้ตลอดเวลา

แต่ก่อนต้องมาจับตาดูมันอยู่ตลอดแต่ตอนนี้ไม่จำเป็น

การปรากฏตัวของหมอนั่นและทำให้เธอตกหลุมรักตัวเอง มันเเป็นเรื่องที่อภัยไม่ได้ในที่สุดก็สามารถกำจัดศัตรูหัวใจออกไปได้สักทีย้อนกลับไปถึงวันวานเก่าๆ

ตอนนี้คือช่วงเวลาของข้าหาใช่ของมันไม่ ตัวมันไม่เหลือที่พึ่งใดอีกแล้ว ข้าเอาชนะมันได้อย่างหมดจด

◇◆◇

「…………เคนเป็นอะไรไปงั้นเหรอ？」

「เปล่าหรอก ไม่มีอะไร」

ลิซ่าที่เดินอยู่ข้างๆเคนถามเคนด้วยความกังวล แต่เขาก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

รอยยิ้มนั่นมันกำลังเยียวยาจิตใจของฉัน

รอยยิ้มที่ดูหลอกลวงมานานหลายปี แต่ตอนนี้มันดูต่างออกไปราวกับ “เอาชนะหมอนั่นได้แล้ว” มันเป็นรอยยิ้มที่แตกต่างออกมา

「……เพราะงั้น（…………เกิดอะไรขึ้นกันแน่？）」

ลิซ่ารู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยกับรอยยิ้มของเคน แต่เธอคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรก็เลยเดินไปด้วยท่าทางมีความสุข

◇◆◇

ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันบนถนนสายหลัก ลิซ่าที่เป็นสาวสวยผมสีแดงจนผู้คนที่เดินผ่านไปมาต้องเหลียวมอง

แค่คิดว่าได้ผูกขาดร่างกายอันแสนทรงเสน่ห์นี่ไว้ตัวคนเดียว ก็เหมือนกับเอาชนะเจ้านั่นได้แล้ว ตัวข้าในตอนนี้เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด

ในสมัยก่อนก็เคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

เล่นด้วยกันบ่อยๆ

แม้ว่าจะชอบผู้หญิงคนเดียวกันแต่ตอนเด็กก็ไม่เข้าใจความรู้สึกเช่นความรัก

ช่วงเวลาที่ลิซ่าทำตัวเหมือนทอมบอยและเล่นสนุกกับหมอนั่น และหมอนั่นก็ทะเลาะกับนายพลกากิด้วย

อย่างไรก็ตามลิซ่านั่นจัดการนายพลกากิให้ส่วนเคนและโนโซมุก็เฝ้าดูสถานการณ์

ลิซ่านั้นไม่ได้เหนือนายพลกากิเลยแม้แต่น้อย แต่ทั้งสองก็แสดงการต่อสู้อันน่าทึ่งให้เห็น

บางครั้งพวกเราก็เล่นกันหนักเกินไปจนผู้ใหญ่โกรธเอา แต่ก็รู้สึกชอบที่ได้อยู่ด้วยกันสามคน

อย่างไรก็ตามความรู้สึกอันแน่วแน่ของโนโซมุที่แสดงให้เห็นต่อลิซ่ามันเป็นอุปสรรคสำหรับเคน

โนโซมุเริ่มคบกับลิซ่า มันทำให้ข้าเกลียดพวกเขามากจนข้าหึงสุดๆ

อย่างไรก็ตามลิซ่าเองก็ต้องการมันข้าทำอะไรไม่ได้ๆแต่มองทั้งสองที่มีความสุขร่วมกัน

แต่ว่าทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหลังได้เข้าสถาบันโซลมินาติ

ความสามารถของโนโซมุมันตกต่ำ แต่ตัวข้ากลับดีขึ้นเรื่อยๆ “พันธนาการ”ของมันทำให้มันลงไปถึงจุดต่ำสุด

และเมื่อความสามารถของข้าปรากฏขึ้นในที่สุดก็ได้เวลาชำระแค้น

“คนที่ควรได้อยู่กับลิซ่าเป็นข้า ไม่ใช่แกโนโซมุ”

เมื่อคิดเช่นนั้นก็ไม่สามารถอดกลั้นตัวเองได้อีกต่อไป

เขากำจัดโนโซมุทิ้งและรับลิซ่ามาเป็นคู่ครองและเล่นละครแสดงให้มันอิจฉายิ่งกว่าเดิม

เขาทำตามแผนเรื่อยมา แต่แผนก็ต้องมาหยุดลง ณ วันนี้

（ด้วยสิ่งนี้！　ทุกๆอย่างก็จบลง！！　ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！！！）

เขาหัวเราะออกมาด้วยความสุข อย่างไรก็ตามตัวเขาที่คลั่งไคล้ไปกับความรักมากเกินไปไม่ได้สังเกตเห็น ว่าตัวเขาไม่สามารถไปแทนโนโซมุได้เลย

◇◆◇

ในป่าที่ปกคลุมไปด้วยความมืดมีเงาร่างหนึ่งที่กำลังเดินเข้าไปยังส่วนลึกของป่าในขณะที่สัตว์อสูรส่วนใหญ่ต่างกำลังอดกลั้นและเฝ้ารอไม่เคลื่อนไหว แสงจันทร์สอดส่องทอดผ่านระหว่างต้นไม้

　ตัวเขา โนโซมุ เบลาตี้ ก็เข้าป่ามาก่อนที่จะรู้สึกตัวเสียอีก

เมื่อต่องเผชิญหน้ากับความจริงของเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด เขาเดินเข้าป่าไปด้วยความผิดหวังด้วยท่าทางอันโซเซ

ไม่รู้เหตุใดการก้าวย่างของเขากลับมุ่งหน้าไปที่กระท่อมของชิโนะโดยไม่รู้ตัว

◇◆◇

「เฮอะ เฮอะ นี่มันอะไรกัน?……」

ตอนนี้ตัวผมก็ตระหนักได้ว่ากำลังจะไปที่ไหน เสียงอันแผ่วเบาแล่นออกจากปากของผม ผมกำลังมุ่งหน้าไปสถานที่ๆอาจารย์เคยอาศัยอยู่ ไม่ได้มุ่งหน้าไปหาไอริส

（……ตัวผมเนี่ยมันช่วยอะไรไม่ได้จริงๆเลยสินะ……）

　“หนี”โนโซมุได้เอาแต่หัวเราะเยาะตัวเองที่ทำได้แค่นั้น “ตัวผมกำลังหนีไปยังที่ๆใช้ความทรงจำร่วมกับอาจารย์ ผมกำลังเหยียบย่ำมันอีกครั้ง” เขาคิดเกี่ยวกับตัวเองที่กำลังจะตาย

“ตัวเจ้าก็เหมือนนกอินทรีย์ โดนจงอยและกรงเล็บหักมาไม่รู้แล้วกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง”

คำพูดชวนให้คิดของชิโนะย้อนเข้ามาในหัวของผม เมื่อคิดย้อนไปแล้วเธอคงรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าใครที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้

「…………อาจารย์ พวกเรานี่คล้ายกันเกินไปรึเปล่าครับ……」

ถูกหักหลังโดยเพื่อนมนุษย์ที่เชื่อใจและกัน ถูกขโมยคนรัก ทั้งชิโนะและโนโซมุผู้หนีความจริง

เธอหนีมาจากประเทศอันไกลโพ้นและโนโซมุก็หันหลังให้กับความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้าและเชื่อในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเชื่อเท่านั้น

วิธีการนั้นแตกต่างกัน แต่ว่าก็ยังคง “หนี”เหมือนเดิม

โนโซมุคิดว่าเขาหนีความจริงกลัวที่เผชิญหน้ากับลิซ่า แต่นั่นยังมีอีกหลายสิ่ง ที่โนโซมุนั้นไม่ได้รู้ตัว

◇◆◇

（จะเป็นยังไงก็ช่างมันสิ…………）

หัวใจของโนโซมุที่เปรียบเสมือนขั้วน้ำแข็ง เขาสลัดทุกอย่างทิ้งไปทั้งหมดและขอไม่คิดอะไรอีกต่อไปแล้วทั้งเรื่องของลิซ่าหรืออนาคตก็ตามที

ความกลัวที่มีต่อเทียแมทที่กลืนกินตัวเอง ความอัดอั้นทั้งหมดที่เก็บมาจนถึงตอนนี้

หัวใจของเขาว่างเปล่าโดยสมบูรณ์ ถูกควบคุมไปตามอารมณ์เหล่านั้นเพื่อทำลายความตึงเครียดที่มีทั้งหมดออกไป

◇◆◇

（อาจารย์ครับ ท่านเป็นคนบอกเองสินะครับว่าไม่ควรละสายตาจากสิ่งที่หนีอยู่……）

คำพูดสุดท้ายที่ชิโนะทิ้งท้ายเอาไว้ผุดขึ้นมาในหัว

“แม้ว่าเจ้าจะหนีไปมากแค่ไหน แต่อย่าได้ละทิ้งความเป็นจริงที่ว่าเจ้ากำลังหนีจากความเป็นจริงเหล่านี้อยู่”

เมื่อมองย้อนกลับไปแล้วตัวเธอน่าจะรู้ทุกอย่างและทิ้งคำพูดนี้เอาไว้เพื่อให้เป็นข้อคิด

ถ้าโนโซมุเริ่มยอมรับความจริงเขาก็จะรู้ในไม่ช้าว่าคือเคน และเคนเองก็มีข้อได้เปรียบซึ่งใช้ประโยชน์จากจิตใจอันแสนบอบช้ำของเขาเป็นตัวเล่นงานเขาอีก

ชิโนะไม่ต้องการให้โนโซมุตีตัวออกห่างจากเรื่องนั้น

นั่นคือเหตุผลที่ว่าคำพูดนั่นเป็นเหมือนคำเตือนครั้งสุดท้ายก่อนเธอจะสิ้นลม

อย่างไรก็ตามคำพูดของชิโนะนั้นยากเกินเข้าใจสำหรับโนโซมุที่เครียดมากในตอนนั้น

เขาเอนหลังพิงต้นไม้พร้อมกับนั่งลงบนพื้น

โนโซมุกอดเข่าและก้มหน้า

（…………ไม่อยากจะคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว……）

โนโซมุละทิ้งความคิดทั้งหมด จิตใจและร่างกายของเขาทนไม่ไหวอีกต่อไปเขาปล่อยตัวเองไปกับความมืดมิด

◇◆◇

ไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว โนโซมุเงยหน้าขึ้นพร้อมกับได้ยินเสียงบางอย่าง

มีบางอย่างจากส่วนลึกของป่ากำลังเข้ามาใกล้ ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสอง

โนโซมุค่อยๆลุกขึ้นยืนและจ้องมองไปเช่นนั้นก็พบกับแแววตาคู่หนึ่งลอยอยู่ท่ามกลางความมืดมิด

สัตว์สี่ขาที่ปกคลุมไปด้วยขนสีดำปรากฏตัวขึ้นทีละตัวๆ จำนวนประมาณ 15 ตัว

สัตว์อสูรนี่โนโซมุรู้จักกันดี นั่นคือฝูงหมาป่า พวกมันเข้ามาและล้อมโนโซมุไว้

「อะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…………」

โนโซมุหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา

มีบางอย่างสีดำเสียดแทงเข้าไปในจิตใจของโนโซมุราวกับย้อมโนโซมุด้วยความมืดมิด มันกลืนกินจิตวิญญาณของโนโซมุที่แห้งเหือดไปในพริบตาและกระตุ้นจิตใจให้กลับมาลุกโชนอีกครั้ง

เปลวไฟแห่งจิตวิญญาณเริ่มลุกไหม้ ที่ครั้งหนึ่งโดนเพื่อนสนิทที่สุดหักหลัง เปลวไฟที่กำลังลุกโหมกระหน่ำเริ่มย้อมจิตใจของเขาด้วยความโกลาหล มันปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเก็บมาจนถึงตอนนี้

โนโซมุจ้องมองไปที่สัตว์อสูรหมาป่าแววตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

　ดวงตาที่มีเปลวไฟลุกโชนท่ามกลางอกและปากที่ตะโกนก้อง

“ถ้าไม่ฆ่าก็จะถูกฆ่า สุดท้ายก็ต้องฆ่ากันอยู่ดี”โนโซมุหันไปมองพวกมันด้วยความคิดเช่นนั้น

（เออ……………ขอแค่ตอนนี้！ขอให้ตัวผมได้อาละวาด จะฆ่าทุกอย่างไม่ให้เหลือเลย！！！）

จิตใจอันแสนวุ่นวายแม้แต่ตัวเขาเองในตอนนี้ก็ไม่เข้าใจมัน

ความเกลียดชัง ความโกรธ หรือ ความเศร้า?

ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารู้สึกแบบไหนอยู่กันแน่ แต่แน่นอนตอนนี้ตัวผมขับเคลื่อนไปด้วยความรู้สึกอันแสนคลุมเครือ