โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 62 บทที่ 5 ตอนที่ 9
บทที่５ตอนที่９
「………อุหวาาาาาา！」
ณ หอพักชายของสถาบันโซลมินาติช่วงเช้า
เจ้าของห้องที่ถูกปลุกให้ตื่นด้วยแสงอาทิตย์ที่สาดส่องมาทางหน้าต่าง ถูกปลุกให้ตื่นจากฝันร้ายอีกครั้ง
ผิวของเขาซีดเหมือนกับคนเป็นไข้ และเสื้อผ้าเปียกโชกเหงื่อทั่วทั้งตัว
「อั่ก！！」
เขาคนนี้นาม โนโซมุ・ เบลาตี้ รีบเข้าห้องน้ำและวิ่งเข้าไปอาเจียนของที่อยู่ในท้องออกจนหมดสิ้นเพราะฝันร้ายที่เห็นเกือบจะทุกวัน
「……อ่อก」
หากถอดเสื้อผ้าออกและเช็ดตัวด้วยผ้าขนหนูซับน้ำคงจะดีขึ้นไม่น้อย
อย่างไรก็ตามใต้ตาของเขามีรอยคล้ำชัดเจน ซึ่งบ่งบอกว่าเขานอนหลับไม่เพียงพอ
（……เมื่อเร็วๆนี้ ฝันร้ายที่แสนยาวนานมันกำลังถี่ขึ้น）
โนโซมุนึกถึงฝันร้ายที่เขาเห็นยามฝันอยู่เสมอ
จนถึงตอนนั้นฝันร้ายสีเลือดที่มักจะมาสัปดาห์ละครั้ง มันมาบ่อยกว่าเดิมและบ่อยชัดขึ้นเรื่อยๆ และนี่คืออีกหนึ่งตัวตนที่ซ่อนอยูภายใต้ตัวเขากำลังกัดกินจิตใจของเขาอยู่
（แล้วผมควรจะทำตัวยังไงดี? ผมจะไม่ยอมให้หมอนั่นมัน……）
โนโซมุที่กระวนกระวายใจกำลังกลุ้มหนัก
（ควรจะบอกไอริสเกี่ยวกับเรื่องที่ผมเป็นดราก้อนสเลเยอร์ดีไหม? แต่ว่า……）
การพูดคุยกับไอริสอาจจะช่วยบรรเทาอาการได้บ้าง
หลังจากที่ตัวเขาสังหารหมู่เหล่าไซคลอปส์ภายในป่าด้วยตัวคนเดียว
ในเวลานั้นโนโซมุที่โกรธจัดจนลืมทุกทิ่งทุกอย่างเพราะโดนเพื่อนรักทรยศตัวเอง ตอนนั้นเขาปล่อยตัวเองให้ใช้พลังของดราก้อนสเลเยอร์ตามใจชอบ
ความโกรธ ความแค้น และความเกลียดชังที่ผมมองข้ามมาตลอด มันพวยพุ่งออกมาจนหมดในเวลานั้น
เขาเต็มใจที่จะฆ่าทุกสิ่งที่ขวางหน้าในตอนนั้นเพียงเพื่อระบายทุกอย่างออกมา
「อั่ก！！」
เมื่อนึกถึงตอนนั้น โนโซมุก็ไม่อยากจะบอกไอริสเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้เลย
พลังที่เกินตัวได้รับมาจากการฆ่ามังกรเทียแมท มันจะเกิดอะไรขึ้นหากพลังเหล่านั้นเข้าห่ำหั่นพวกเขาเข้า
และความกลัวว่าพวกเขาจะเลิกคบกับโนโซมุเพราะกลัวสิ่งที่โนโซมุเป็นและทำลงไปในป่านั้นมันก็ยิ่งทำให้เขาไม่กล้าบอกความจริงเข้าไปอีก
เทียแมตที่อยู่ในตัวผมมันกำลังคุ้มคลั่งอยู่ในภายในจิตใจของผมมากเรื่อยๆ และความกลัวที่ผูกมันว่ามันจะกลืนกินร่างของผมไปเมื่อไรก็ไม่รู้แน่ชัด ถึงยามนั้นโนโซมุที่เหนือยล้าทั้งกายและใจก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้ว
ถึงกระนั้นโนโซมุก็สวมเครื่องแบบและเตรียมกระเป๋าพร้อมจะไปเรียนตามปกติ
ไม่ว่าจะกลัวหรือกังวลแค่ไหน ผมจะลืมทุกๆอย่างเกี่ยวกับมันก็ต่อเมื่ออยู่กับทุกคน
（สุดท้ายแล้ว……ตัวผมก็ยังหนีความจริงอยู่ยังงั้น）
หลังจากนั้นเขาก็ไปสถาบัน
แม้จะรู้ว่าตัวเองกำลังหนีจากความจริงก็ตาม
◇◆◇
เมื่อโนโซมุเจอไอริสระหว่างทางและเริ่มเดินไปด้วยกัน
「（ฟู่……）อรุณสวัสดิ์นะทุกคน」
โนโซมุทักทายทุกคนหลังจากที่กำลังปรับลมหายใจเพื่อไม่ให้เกิดความกังวล
「อรุณสวัสดิ์คะ……」
「อ่าาา」
「อรุณสวัสดิ์คะ โนโซมุคุง」
「ไงโนโซมุ！」
「「「อรุณสวัสดิ์โนโซมุคุง」」」
เหล่าเพื่อนๆที่เห็นเขาก็ต่างพากันทักทายยามเช้า แต่คำตอบของ ไอริส มาร์ และทิม่าค่อนข้างทำผมหนักใจหน่อยๆ
โนโซมุกังวลว่าพวกเขาคงจะเห็นความกังวลใจของผม
「อาา อรุณสวัสดิ์นะคะคุณโนโซมุ！」
โซเมียทักทายผมออกมาด้วยท่าทางร่าเริง
เท่าที่ผมดูแล้ว เธอไม่ได้สงสัยอะไรในตัวผม เธอทักทายผมด้วยท่าทางสบายใจ
「สวัสดีนะครับโซเมียจัง ว่าแต่…ทุกคนเป็นอะไรไปเหรอครับ？」
「คุณมาร์กับคุณทิม่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เจอกันตอนเช้าแล้วล่ะคะ？ส่วนพี่สาวของหนู…น่าจะไม่เป็นไรนะคะ」
โซเมียให้คำตอบกับโนโซมุที่มีท่าทีฉงนและหันไปมองไอริส
「ไอริส เป็นอะไรรึเปล่าครับ? ดูแตกต่างจากปกติไปนะครับ……」
「อะ อาา ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ป่วยและก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ」
โนโซมุถามไอริสแต่เธอก็ตอบกลับมาว่า “ไม่มีอะไร”
ไม่ได้หมายถึงว่าเธอป่วยหรือเป็นลมอะไรแบบนั้นหรอกนะ
「……งั้นเหรอครับ？ มาร์และคนอื่นๆก็ดูแปลกๆไปเป็นอะไรงั้นเหรอครับ？」
「อ่า ไม่มีอะไรหรอก」
「อะอืม ไม่มีปัญหาอะไรเลยคะ」
โนโซมุกังวลเกี่ยวกับพวกเขา แต่พวกเขาก็ตอบกลับมาว่า “ไม่มีอะไร” เหมือนกับไอริส
「นี่ โนโซมุ คือว่าเรื่องที่คุยกันเมื่อวาน？」
「เอ๊ะ？ มีอะไรงั้นเหรอครับ？」
โนโซมุที่กำลังสับสนก็ถูกฟีโอเรียก
แม้จะมีบรรยากาศแปลกๆปกคลุมแต่เช้า แต่หนุ่มน้อยเผ่าจิ้งจอกก็ยังคงไม่สนใจรอบข้างเช่นเคย
ฟีโอมักจะโน้มน้าวโนโซมุในเรื่องต่างๆมากมายและสร้างปัญหาเยอะแยะ แต่ว่าความเฉื่อยชาและไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั่นก็ทำให้บรรยากาศแปลกๆตรงนี้ ผ่อนคลายลง
「เมื่อวานตัดสินใจร่วมทีมกับข้าน้อยแล้วสินะ？แล้วคิดจะหาคนอื่นนอกจากข้าน้อยรึเปล่า？ เหลือเวลาซ้อมอีกไม่กี่วันก่อนฝึกพิเศษจริง อย่างน้อยก็อยากจะเรียนรู้เกี่ยวกับเพื่อนร่วมทีมละน้อ」
โนโซมุพยักหน้าตามคำแนะนำของฟีโอ
แน่นอนตราบใดที่ตั้งปาร์ตี้ต้องรู้จุดแข็งและจุดอ่อนของปาร์ตี้ตัวเองเสียก่อน
「……นั่นสินะ ค่อนข้างจำเป็นเลยด้วย แล้วทุกคนละว่าไงบ้าง」
「อืม ก็ไม่รู้สินะตั้งแต่ที่ฟีโอกับโนโซมุต่อสู้กันและฉันเองก็ต้องฝึกกับพวกนายด้วยเพื่อเป็นพลังให้กับพวกนาย」
ซีน่าเองก็อยู่ในปาร์ตี้เดียวกันกับโนโซมุ
โนโซมุมองไปรอบๆเหล่าเพื่อนๆทั้งหลาย แต่ทุกคนก็พยักหน้าและไม่มีใครคัดค้าน
「เอาล่ะ！ มันเป็นกฏนี่นะหลังจากนี้ทุกคนก็พยายามเต็มที่ล่ะ」
ฟีโอที่พอใจกับคำตอบของโนโซมุก็ทักทายกับทุกคน
「ถ้ารวมฟีโอเข้าไปด้วยแนวหน้าก็จะหนาขึ้น และฉันเองก็สามารถอุทิศตัวเองให้เป็นกองหลังได้อย่างสมบูรณ์ และทอมกับพวกมิมุรุเองก็ทำบทบาทของตัวเองได้เช่นกัน「ขอโทษน้า ซีน่าวันที่สองเราจะรวมทีมกับคนอื่นน่ะ」เอ๊ะ！？」
ซีน่ากำลังคิดแผนการ แต่เธอก็ตกใจที่มิมุรุชิงตัดหน้าก่อน
เมื่อซีน่าหันไปมองทอมเขาเองก็พยักหน้าเช่นกัน
「ก็เพราะว่าสามารถร่วมทีมกับคนในปีเดียวกันได้ใช่ไหมละ？ ในแง่ของประสบการณ์ไปอยู่กับคนอื่นมันจะได้ประสบการณ์มากกว่าอะ ก็เลยคิดว่าจะไปรวมทีมกับคนอื่นๆ」
มิมุรุพูดเช่นนั้นเมื่อซีน่านึกถึงมาได้
จุดประสงค์ที่เริ่มฝึกกับโนโซมุก็เพื่อประสบการณ์อันหลากหลายและเอาชนะจุดอ่อนของปาร์ตี้ที่มีบทบาทตายตัวเกินไป
เนื่องจากการตัดสินใจของมิมุรุนั้นเข้าท่าและมีประโยชน์ในด้านของประสบการณ์
「อืม นั่นสินะ ดีกว่าที่จะทำตามที่มิมุรุบอก อืมฉันเองก็จะเก็บเกี่ยวประสบการณ์มาให้เต็มที่เหมือนกัน……」
พวกเธอยืนยันจุดประสงค์ของกันและกันอีกครั้ง
「แล้ว มาร์วันที่สองจะมาเข้าร่วมกับพวกเราไหม？」
「เอ๊ะ？ข้า？」
「เอ๊ะ？ ฉันเหรอคะ？」
「อืม จะได้รึเปล่า？」
「เอโตะ……」
มิมุรุที่จ้องทั้งสองคนที่กำลังทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามดูเหมือนทิม่าจะมองมาทางนี้ เพราะกังวลเกี่ยวกับไอริส
เธอมักจะร่วมงานกับไอริสอยู่เสมอ ดังนั้นเธอเลยพยายามฟังจากปากคู่หูของเธอ
「อืม ก็ดีนะ」
ทิม่าเองก็จ้องมองไปที่ไอริสและผมสลับไปมา
อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่พูดอะไรกับผม และตัดสินใจเข้าร่วมกับพวกมิมุรุ
「หาาา พี่สาวนี่ช่วยไม่ได้เลยนะคะ……」
โซเมียไหล่ตกกับท่าทีที่ไม่ยอมแพ้ของพี่สาวของเธอ
เธอถอนหายใจและก้มหน้าลง และเธอก็จ้องมาที่ผมเหมือนกับตัดสินใจบางอย่างได้
「เอ๊ะ？ อืม…โซเมียจังมีอะไรงั้นเหรอครับ？」
โนโซมุจ้องมองโซเมียและถามเธอ
ทุกคนรอบตัวต่างเงียบกับบรรยากาศอันแสนไร้เดียงสาของเธอ และก่อนที่จะรู้ตัว ฉันก็สนใจกับเด็กอายุ 11 ขวบคนนี้มากไปรึเปล่า?
「คุณโนโซมุคะ มันอาจจะเป็นการหยาบคายที่พูดกระทันหันเอาแบบนี้ แต่วันนี้ช่วยมากับหนูหลังเลิกเรียนได้ไหมคะ？」
「อืม วันนี้เหรอ？ อย่างที่ผมพูดไปก่อนหน้าีน้ ฝึกพิเศษใกล้เข้ามาแล้ว ดังนั้นพวกเราก็เลยจะเตรียมตัวให้พร้อม……」
โนโซมุพูดเพราะยังมีเรื่องอื่นให้ทำ แต่โซเมียก็จ้องมองตาเขม็ง
โนโซมุไม่รู้ว่าโซเมียคิดอะไร และเธอวางแผนจะทำอะไร
「เอโตะ……」
「โซเมีย โนโซมุคุงเขากำลังยุ่งอยู่นะ「จะไปด้วยกันได้ไหมคะ？คุณโนโซมุ」โซเมีย……」
โนโซมุไม่รู้แล้วว่าต้องทำตัวยังไง
ไอริสเองก็พยายามจะยอมแพ้กับสถานการณ์ตรงหน้าและพยายามลากโซเมียออกจากผม
ขณะที่บรรยากาศของสองพี่น้องตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ฟีโอที่ร่วมทีมกับโนโซมุก็
「อืมมม ไม่ได้จริงๆสิน้า ดูเหมือนธุระของโซมิจิเองก็น่าจะสำคัญด้วยสิ สำหรับวันนี้ไม่เป็นไรหรอกนะ โนโซมุ วันนี้ช่วยไปเป็นเพื่อนกับเธอเถอะนะ ถือว่าข้าน้อยขอร้องแล้วกัน」
เขาบอกให้โนโซมุไปกับโซเมียจังในวันนี้
「เอ๊ะ？」
「เดี๋ยวก่อนสิฟีโอ มันไม่ดูเหลวไหลไปหน่อยเหรอ แค่การฝึกวันแรกก็จะโดดแล้วเนี่ยนะ ทั้งๆที่นายเป็นคนชวนเขาเข้าทีมด้วยแท้ๆ」
ซีน่าบ่นกับฟีโอ
เนื่องจากฟีโอที่ทำตัวจริงจังและขอให้เขาร่วมทีมด้วยและเขาเองก็เป็นคนขอให้ซีน่ามาร่วมทีมด้วย เธอก็จริงจังจนถึงที่สุด แล้วตอนนี้กลับจะมาโดดฝึกกันเนี่ยนะ
「อืม ซีน่าเองก็เห็นแววตาของโซมิจิแล้วใช่ไหมละ อย่างน้อยข้าน้อยก็เข้าใจสิ่งที่เธอพยายามจะสื่อนะ ยิ่งกว่านั้น ข้าน้อยก็อยากให้เธอไปกับโนโซมุด้วย」
ฟีโอพูดเช่นนั้นขณะจับมือของซีน่า
「เข้าใจแล้ว……」
ซีน่าพูดตอบรับคำขอของฟีโอ
เธอเองก็เห็นว่าโซเมียมีท่าทีอันจริงจังอย่างมาก ดังนั้นก็เลยไม่อยากกดดันเธอเท่าไร
ฟีโอพยักหน้าและจ้องมองไปทางโซเมียจังอีกครั้ง
「ก็เพราะแบบนั้นแหละน้า ข้าน้อยอนุญาตให้โนโซมุไปกับโซมิจิได้เน้อ」
「เห้ย ฟีโอ「ขอบคุณมากนะคะ！ คุณโนโซมุจะไปด้วยกันได้ไหมคะ！？」……เข้าใจแล้วครับ จะไปด้วยก็ได้」
โนโซมุยอมแพ้กับท่าทีของโซเมีย ถึงแม้ว่าเขาจะทำท่าทางสับสนแต่โซเมียก็เผยรอยยิ้มเปล่งประกายออกมา
อย่างไรก็ตามโซเมียทิ้งระเบิดขนาดใหญ่ใส่โนโซมุ ที่พยายามฟังคำขอของเธอ
「ถ้างั้นละก็ช่วยไปเดทกับหนูหลังเลิกเรียนด้วยนะคะ！！」
คำพูดของโซเมียพาทุกคนติดสตั้นกันไปหมด
โนโซมุและเพื่อนๆต่างมีท่าทีตกตะลึง และเมื่อเข้าใจความหมายแล้วพวกเขาก็แสดงสีหน้าตกใจมาอย่างแรง
「「「「เหะ？ เอ๊ะ？ เออออออออออออออออ๋～～～！！」」」」
จากนั้นก็กลายเป็นเสียงกรีดร้องของทุกคนๆ
ขณะที่แสงแดดยามเช้าอันแสนอบอุ่นแต่พื้นที่ตรงนี้กลับร้อนระอุ เสียงนกร้องก็ดังมาแต่ไกล
