โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 81 บทที่ 5 บทส่งท้าย 1 - novel-lucky

บทที่５บทส่งท้าย 1

「ก๊าซซซซากกกกกกกกกกกกห์！」

รูปปั้นมังกรคำรามเหมือออกมาและบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

รูปปั้นมังกรโบยบินไปยังดวงจันทร์ที่ส่องแสงอยู่บนท้องฟ้าและทะยานสู่ท้องฟ้าที่มนุษย์ไม่อาจเอืัอมมือไปถึงได้ คราวนี้มันพุ่งเป็นเส้นตรงเข้าหาพวกโนโซมุและคนอื่นๆ

「ก๊าซซซซซซซซซซซ……」

แสงสีขาวเล็ดลอดออกมาจากปากของรูปปั้นมังกรที่โบยบินลงมาในขณะที่แสงนั่นออกมาจากปาก ก็มีกระสุนขนาดใหญ่ถูกยิงออกมาจากปากของมัน

โนโซมุและเหล่าเพื่อนๆเห็นภาพตรงหน้าก็เตรียมตัวในทันใด

「อันตราย！！」

「ชิ！」

「เอ๋~！！」

ทิม่า ฟีโอ และอันริออกมาข้างหน้าเพื่อกางบาเรียเวทย์ด้วยกันสามคนหลังจากนั้นเองกระสุนก็กระแทกเข้ากับบาเรีย

「อึก……」

「อ่าาาาาาาาาาาาาา！」

「คิย๊าาาาาาาาาาห์！」

เสียงคำรามและแสงจากการระเบิดออกมา

ทั้งสามคนสร้างบาเรียขึ้นมพร้อมกับการกันระเบิดมาร์และมิมุรุที่อยู่แนวหน้าปลิวไป และบาเรียเวทย์ก็แตกกระจายราวกับเสียงกระจกแตก

บนท้องฟ้า มีรูปปั้นมังกรที่ลอยตระหง่านกำลังพุ่งมาทางนี้ และกระสุนแบบเมื่อกี้ก็ถูกยิงออกมาอีกครั้ง

「มาอีกแล้วนะโว้ย！」

มาร์ตะโกนบอกเพื่อนๆ แสงแห่งการทำลายล้างพุ่งเข้าหาโนโซมุอีกครั้ง

「แย่แล้ว…อั่ก！」

โนโซมุพยายามจะลุกขึ้นในทันที แต่เขาก็ครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวดอันรุนแรงที่ไหลไปทั่วร่างกาย และเมื่อถึงเวลาที่เขาสังเกตเห็นก็พลาดโอกาสที่จะหลบไปแล้ว

กระสุนปืนนั่นเข้ามาด้วยความเร็วสูง การหลีกเลี่ยงก็ไม่ทันและบาเรียเวทย์เองก็ไม่ทันเหมือนกัน เดิมทีเขาเองก็ใช้เวทย์ไม่ได้ และตอนนี้เป็นไปได้ยากที่จะกันการโจมตีนั่น เพราะร่างกายเขาเต็มไปด้วยแผล

ไอริสและซีน่าที่ยืนขวางตรงหน้าผม พยายามกางแขนและพยายามผลักผมออกจากวิถีของกระสุนนั่น

「บ้าเอ้ย……！！」

โนโซมุพยายามบังคับร่างกายของเขาให้เข้าสู่ระยะของกระสุนนั่นด้วยการทำร้ายร่างกายตัวเองเพื่อกระตุ้น

มังกรแห่งความตายที่ฟื้นคืนชีพโดยไม่มีใครรู้ ร่างกายของมันเคลือบด้วยโลหะ และลมหายใจที่พ่นออกมาก็เปลี่ยนไป มันกลายเป็นมวลแสงแทนที่จะเป็นเปลวเพลิง

　ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ถึงยังงั้นก็ยัง……。

โนโซมุพยายามขยับร่างกายอย่างสิ้นหวังเพื่อจะได้ขับเคลื่อนร่างกายต่อไป

แต่ว่าไอริสนั้นเร็วกว่าและเข้ามาบังโนโซมุเอาไว้

「ซีน่าคุง！」

「รู้แล้วน่า！」

ซีน่าพยายามเคลื่อนที่ให้เร็วกว่าไอริสที่เรียกเธอ ดึงลูกศรออกมาจากกระบอกอย่างรวดเร็วและตั้งคันธนูพร้อมกับอัดพลังเวทย์ลงไป

ไอริสยังคงเพิ่มพลังเวทย์และสร้างเวทย์ขึ้นมาด้วยการปรับใช้ทันที สร้างหอกแห่งความมืดขึ้นมาในมือ

“หอกแห่งขุมนรก([深淵の投槍] Abyss Javelin)”

เวทย์ที่เปลี่ยนพลังของผู้ร่ายให้กลายเป็นหอกแห่งความมืดที่ควบแน่นจนถึงขีดสุดและปล่อยมันออกไป

จุดที่ควบแน่นมันคล้ายกับ “หอกน้ำแข็ง”และอย่างที่เห็นรูปร่างของมันเหมาะกับการเจาะทะลวงเป็นอย่างดี

แสงเวทมนตร์ยังคงสาดส่องไปที่ลูกศรของซีน่าที่อยู่ข้างๆไอริสและเธอกำลังเล็งไปทางกระสุนแสงที่พุ่งเข้ามา

「ฮ่าหหหหหหหหหหหหหห์！」

「ฟู่ววววววววว！」

ไอริสปาหอกแห่งขุมนรกออกไป ซีน่าเองที่ได้รับหอกของไอริสมาก็ยิงผสานเข้าไปกับลูกศรแห่งแสงของเธอมันปะทะกันกลางอากาศและพุ่งเข้าชนกับกะสุนแสงของมังกร

หอกแห่งขุมนรกและการลงทัณฑ์จากดวงดวงดาวแห่งท้องทะเลพังทลายกระสุนแสงของมังกร ในวินาทีต่อมาหอกก็ระเบิดออกพร้อมกับพลังเวทย์ที่กระจายไปทั่ว

ขณะที่ความมืดและแสงสว่างเข้าปะทะกัน กระสุนแสงของมังกรก็หายไปและมันก็กลายเป็นละอองแสงไป……。

「กร๊าซซซซซซซซซซ！！」

「เอ่อ！」

「ชิหายแล้ว……！」

มังกรเหล็ก(ถ้าแปลตรงๆก็รูปปั้นมังกรแต่ขก.เรียกแบบนั้น)นั่นพุ่งเข้าหาโนโซมุเป็นเส้นตรง บีบผ่านอนุภาคแสงที่กระจัดกระจายไปทั่วในอากาศ มังพยายามเข้ามากินโนโซมุด้วยกรามโลหะของมัน

ทั้งสองที่เปิดช่องว่างเพราะใช้ท่าใหญ่ไปไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลา โนโซมุนั้นกำลังติดอยู่ และนอร์นเองที่กำลังรักษาเขาก็เช่นกัน

「ไปกันเถอะ！」

「เทททททท ย๊ากกกกกกกห์！」

อย่างไรก็ตามตอนนั้นเองมาร์และมิมุรุก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับตะโกนลั่น พวกเขากลับมาตั้งท่าได้แล้วและพุ่งเข้าหามังกรเหล็ก อยู่ข้างบนและรอพวกไอริสฟื้นสภาพดี

มาร์ฟาดดาบขนาดใหญ่ที่มีคมดาบวายุเข้าไปที่ปีกของมันและมิมุรุก็เตะซ้ำเข้าไปด้วย

ในขณะเดียวกันมาร์ก็ปล่อยคมดาบวายุ มิมุรุก็ร่ายเวทย์ลมใส่เท้าทั้งสองข้าง

ลมที่โหมพัดกระหน่ำพัดมังกรยักษ์ที่ตัวใหญ่เท่าบ้านไปด้านข้าง กรามของมังกรเหล็กถูกเบี่งออกไปและร่างยักษ์นั่นก็กระแทรกเข้ากับพื้น กวาดลานพื้นดินและไถลเข้าไปในป่า

มังกรเหล็กที่ปลิวไปฝังอยู่ใต้ต้นไม้เพราะมาร์ มันกำลังดิ้นรนในขณะที่พยายามจะลุกขึ้น

「ทิม่า！　ฟีโอ！」

เพื่อตอบสนองต่อเสียงของมาร์ ฟีโอและทิม่าไล่ตามมังกรเหล็กที่ล้มลง

ฟีโอหยิบยันต์ออกมาจากอกและใส่พลังเวทย์ลงไป ทิม่าเองก็อัดพลังเวทย์ลงไม้เท้า

สายฟ้ากระจายไปทั่วทั้งอากาศและเปลวไฟก็ได้หลอมรวมกัน

ฟีโอสร้างบอลสายฟ้าขึ้นมาห้าลูก และทิม่าสร้างบอลเพลิงขนาดใหญ่

「กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซ……」

ขณะที่ส่งเสียงครวญครางแสบหู มังกรเหล็กก็ลุกขึ้นมาจากต้นไม้ที่ทับร่างของมัน ดวงตาสีฟ้าของมังกรเหล็กจับจ้องไปที่บอลสายฟ้าและบอลเพลิง

มังกรเหล็กการปีกออกทันทีและพยายามบินขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เป็นที่ๆจุดยุทธ์ศาสตร์ของมัน

ภายใต้ท้องฟ้าสามารถใช้พื้นที่ได้อย่างเสรี ทำให้การโจมตีของฟีโอและทิม่าไปไม่ถึงได้

มันกางปีกออกมาและพยายามจะโบยบินออกไป

「ไม่ยอมหรอกน่า！」

「อยู่นิ่งๆหน่อยนะจ้ะ～」

มันลอยอยู่ในอากาศครู่หนึ่งและเมื่อมันกำลังจะบิน โซ่ดินก็ปรากฏขึ้นจากวงเวทย์สองอันและพันธนาการมันไว้

นั่นคืออันริและทอมที่เข้ามาขัดขวาง แม้ว่าจะหยุดมันได้ไม่นาน แต่ก็สามารถซื้อเวลาให้ร่ายเวทย์ทันได้

「ไปเลย！」

ก่อนอื่นฟีโอยิงบอลสายฟ้าห้าลูกไปที่มังกรเหล็ก

ฟ้าร้องที่ส่งเสียงเปรี๊ยะๆตกลงบนร่างของมัน

「กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซ！」

มังกรเหล็กที่โดนพันไว้กรีดร้องออกมาและพยายามดิ้นรนมากขึ้น อย่างไรก็ตามสายฟ้าของฟีโอนั้นไม่ค่อยได้ผลมากนัก

ยิ่งกว่านั้นเวทย์พันธนาการมาถึงขีดจำกัดแล้ว และโซ่ก็แตกกระจายออกในขณะที่โซ่แตกกระจายมันก็กางปีกออกอีกครั้งและพยายามจะบินขึ้นไป

「ยังหรอกน่า！」

ทิม่าปล่อย”ภัยพิบัติแห่งลางร้าย” ซึ่งพลังเวทย์ถูกบีบอัดจนถึงขีดสุด

มวลเพลิงแผดเผาร่างที่ใหญ่กว่าคนทั่วไป บินไปเป็นเส้นตรงพุ่งเข้าหามังกรเหล็กและระเบิดออกจนเกิดควันจำนวนมาก

พลังเวทย์ที่เทียบเท่ากับแรงค์ S ? อากาศร้อนๆผุดขึ้นมาทำให้แม้แต่โซเมียที่อยู่ห่างไกลที่สุดก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผดเผา ปริมาณความร้อนของบริเวณที่ระเบิดออกน่าจะสูงมาก

ถ้าโดนตรงๆมังกรตัวนั้นจบไม่สวย….บอลเพลิงแห่งหายนะที่ถูกปลดปล่อยออกไปมันมีความร้อนถึงเพียงนั้น ควันยังฟุ้งกระจายไปทั่วและไม่สามารถมองเห็นร่างของมันได้เลย

บางทีอาจจะเอาชนะมันได้แล้ว…เมื่อความคิดดังกล่าวผุดขึ้นมาในหัว เงาขนาดใหญ่ก็โผบินขึ้นสู่ท้องฟ้า

มังกรเหล็กหนีขึ้นไปในอากาศด้วยความเร็วสูง มันหลีกเลี่ยงการโจมตีโดยตรงแต่เปลวไฟที่แม้แต่จะละลายเหล็กได้ก็ทำได้แค่สร้างรอยและเขม่าควันบนร่างกายของมันเท่านั้นเองและมีส่วนที่หลอมละลายไปด้วยนิดๆหน่อยๆ

「บ้าเอ้ย！」

「ไอ้หมอนี่！」

ไอริสและซีน่ายิงกระสุนเวทย์และศรเวทย์ออกไปที่มังกรเหล็กกำลังโบยบิน แต่มังกรนั้นว่องไวเหมือนกับนกหลบหลีกการโจมตีได้อย่างง่ายดาย

มังกรบินขึ้นไปสูงอีกครั้งและพุ่งลงมาอีกรอบ คราวนี้มันยิงกระสุนแสงเข้าไปทางโนโซมุอย่างรวดเร็ว

「แย่แล้ว！」

「โนโซมุคุง！」

ไอริสและคนอื่นๆกำลังยิงธนูและเวทย์ใส่มังกรที่บินอยู่ก็หยุดทันทีและวางบาเรียเวทย์เพื่อป้องกันการโจมตีกระสุนแสงของมัน

การระเบิดของกระสุนแสงทำให้บาเรียเวทย์ของไอริสและซีน่าแตกออกราวกับเศษกระดาษและการระเบิดนั้นก็ไม่สามารถป้องกันผลกระทบที่เข้าสู่ร่างกายได้เลย

「อั่ก！！」

「ไอริส！　ซีน่า！」

ไอริสและซีน่าปลิวไปขณะที่กระแทกไปกับพื้น เสียงครวญครางนั่นมันทะลุเข้ามาในใจของเขา มังกรเหล็กยังคงยิงกระสุนแสงใส่โนโซมุต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

「จงตอบสนองต่อความปราถนาของข้าผู้พิทักษ์จากทั่วทุกด้านเอ๋ย จงปฏิเสธทุกสิ่งที่เข้ามาหาตัวข้าและเพื่อนพ้อง ด้วยวงแหวนเวทย์เหล่านั้น！」

เสียงร่ายเวทย์ของทิม่าดังก้อง

รอบตัวเธอมีวงเวทย์สี่เหลี่ยมสี่สีและบาเรียก็ปรากฏขึ้นห้อมล้อมเพื่อนๆทั้งหมด กระสุนแสงนั่นถูกปิดกั้นด้วบบาเรียเหล่านั้นและระเบิดออกไป

　เวทมนตร์“สวนกล่องสี่ทิศ(四廻の箱庭)”

เวทย์บาเรียที่มีพลังป้องกันสูงสุดในบรรดาเวทย์ของทิม่า

คล้ายกับเวทย์ “ผนึกสี่ทิศ(四廻の封縛陣)”ที่ใช้ตอนสู้กับรูกาโต้แต่เป็นสเกลที่ใหญ่กว่า มีเพียงไม่กี่คนในทวีปที่สามารถใช้เวทย์นี้ได้

ดังที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้พลังป้องกันของมันสามารถป้องกันกระสุนแสงที่พุ่งเข้ามาได้

อย่างไรก็ตาม……。

「กูอ่อก……！」

ทิม่ากัดฟันแน่นกับการโจมตีอันหนักหน่วงของมัน วงเวทย์ที่กางออกเริ่มไม่มั่นคงและเกิดแสงสว่างและวูบดับบ่อยครั้งจนมันพร่ามัวเกือบจะหายไปจนหมด

เวทย์บาเรียที่ขยายขอบเขตออกไปนั้นมันเป็นเวทย์ขั้นสูงแถมยังควบคุมได้ยาก นอกจากนี้เวทย์นี่แทบจะสุดความสามารถของเธอเลยก็ว่าได้ สำหรับเธอแล้วเธอมีปัญหาในการควบคุมพลังเวทย์มันเป็นเวทย์ที่ยากมากสำหรับเธอ การจะคงสภาพเวทย์ไว้เป็นไปได้ค่อนข้างยาก

นอกจากนี้ราวกับจะกดดันเธอหนักไปอีก มันปล่อยกระสุนแสงออกมาอีกครั้งและพุ่งเข้าไปที่บาเรีย

「อ๊าาาาาาาาาาาาาาา！」

ทิม่าร้องออกมาอย่างทุกข์ทรมาน

กระสุนแสงที่มีพลังทำลายน้อยกว่าก่อนหน้านี้ แต่โจมตีไม่มีเว้นช่วง มังกรเหล็กยังคงรักษาระดับความสูงของมันและยิงกระสุนอย่างต่อเนื่อง

เม็ดฝนห่ากระสุนโปรยปรายลงมา ทิม่าถูกต้อนให้จนมุมอย่างรวดเร็ว

และทิม่าก็ถึงขีดจำกัดจากการโดนกดดันอย่างต่อเนื่อง

「ฮึกกกก……！」

เวทย์บาเรียแตกเป็นเสี่ยงๆอีกครั้งด้วยเสียงระเบิดดังก้องกังวาน ในเวลาเดียวกันทิม่าก็ทรุดลงทันที

มังกรเหล็กไม่ได้สนใจทิม่าและยิงกระสุนแสงเข้าหาโนโซมุอย่างไม่ลดละราวกับว่าเป้าหมายมันมีหนึ่งเดียว

「อึก…ทุกคน！　สร้างวงเวทย์รอบโนโซมุเร็วเข้า！　ในเวลาเดียวกันก็รีบสร้างบาเรียขึ้นมา! ป้องกันโนโซมุจากทุกทิศทางซะ」

ทันทีที่ทิม่าสั่งการไอริสและคนอื่นๆก็ลงมือทันที

เมื่อมาร์อุ้มทิม่าที่ล้มลงและหาอาจารย์นอร์ฯ แต่ละคนก็เริ่มรวมตัวเป็นวงกลมและสร้างบาเรียล้อมรอบโนโซมุอย่างสุดความสามารถ โดยไม่ปล่อยให้กระสุนเหล่านั้นเล็ดลอดมาได้

「อั่ก！」

「หนอยยยยยย！」

「อืมมมมมมมมม～～！」

ประกายไฟระเบิดออกอย่างรวดเร็ว และความกดดันก็พุ่งเข้าใส่บาเรียที่ถูกสร้างขึ้น

ไอริสครวญครางออกมาและแขนพวกเขาก็สั่นทุกครั้งที่โดนแรงกระแทกเหล่านั้น

ไอริสและคนอื่นๆต่างกัดฟันแน่นและอดทนต่อลมหายใจที่ยังถูกปล่อยออกมาต่อไป อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่เคยพูดคำว่า “หนี”ออกมาเลยแม้แต่ครั้งเดียวและพยายามรักษาบาเรียเอาไว้

「ทุกคน ผมสบายดีรีบๆพาทิม่าและคนอื่นๆหนีไปเถอะ！　ถ้าเข้าไปในป่าน่าจะรอด！」

โนโซมุร้องขอให้ทุกคนหนีไป เห็นได้ชัดว่ามันเล็งโนโซมุคนเดียวและตัดสินใจให้คนอื่นๆหนีไป หากเขาอยู่ตัวคนเดียวก็ไม่ต้องมาเป็นภาระให้คนอื่นๆ เขาทนไม่ได้ที่ต้องเห็นพวกพ้องต้องบาดเจ็บเพราะตัวเอง

แน่นอนแม้ว่าโนโซมุจะสู้ได้แต่ก็ไม่มีโอกาสชนะเลย

แผลฉีกขาดทั่วทั้งร่างกายและสูญเสียเลือดจำนวนมาก เป็นร่างกายที่แค่ยืนยังลำบาก

นอกจากนี้มันยังบินอยู่บนท้องฟ้าตลอดเวลา ดาบของโนโซมุไปไม่ถึงมังกรที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า และถ้าเขาสู้ทั้งๆแบบนี้ ก็ไม่น่าจะรอดอยู่ดี

「หา！　ขอชกสักหมัดได้ปะ！？」

「ทิมาอาจจะทำได้แต่มันก็เป็นไปไม่ได้หรอก ตอนนี้ถ้าบาเรียพังละก็โนโซมุตายแน่！ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอดทนต่อไป」

「ถ้างั้นก็ต้องทนต่อไป！　ไอ้กิ้งก่ามีปีกนี่มันตื้อชะมัด！」

อย่างไรก็ตามไอริสและคนอื่นๆเพิกเฉยต่อคำพูดของโนโซมุและปกป้องเขาต่อไป

ความคิดต่างๆไหลเข้ามาในอกของพวกเขาขณะป้องกันกระสุนที่ร่วงหล่นลงมา

ดาบเล่มนั้นที่โหยหา ตัวเขาที่ช่วยจิตวิญญาณของฉัน ตัวฉันที่มีน้องสาวแสนรัก เขาช่วยน้องสาวและเพื่อนรักของฉัน เขาช่วยฉันโดยเสียสละตัวเองทั้งๆที่โดยคำพูดแย่ๆมากมาย เขาให้โอกาสฉันกับเพื่อนสนิท ตัวฉันที่อยากรู้อยากเห็นในเรื่องของเขา ดังนั้นเมื่อยามต่อสู้ก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก ไม่อยากให้เขาเสียเพื่อนคนแรก ยังอยากให้เขาอยู่เคียงข้างฉัน ฉันอยากจะเป็นพลังให้กับเขา

ความคิดซับซ้อนภายในใจก่อตัวขึ้น พันเป็นเกลียวจนไม่สามารถถ่ายทอดมันออกมาในคราวเดียวได้

อย่างไรก็ตามมีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของฉัน ฉันต้องการปกป้องแผ่นหลังของเขาและเดินเคียงข้างเขาอีกครั้ง

ด้วยความคิดเช่นนี้จึงจ้องมองมังกรที่อยู่บนฟากฟ้า

「ไอ้นั่นมันตัวอะไรฟะ เอาแต่หนีอยู่ได้！？」

「อย่ามาพูดบ้าๆนะ！　จะให้ทิ้งโนโซมุไปน่ะเหรอ……มาอีกแล้ว！」

มาร์พูดแบบนั้นกับซีน่าในทันที

การแสดงออกทางสีหน้าของไอริสที่ยังอดทนอย่างสิ้นหวังนั้นแข็งแกร่งและไม่รู้สึกถึงความรู้สึกอะไรเลย แต่พวกเขาก็พยายามรักษาขวัญกำลังใจของกันและกันขณะที่เปล่งเสียงออกมาด้วยความสิ้นหวัง

「หนอยยยย……」

ใบหน้าของโนโซมุบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวดที่เห็นเพื่อนๆต้องทุกข์ทรมาน

ทันใดนั้นเมื่อโนโซมุมองไปด้านข้างก็เห็นโซเมียมาอยู่ข้างๆเขา

「โซเมียจัง อย่างน้อยก็ขอแค่เธอ……」

「อาจารย์นอร์น！　หนูควรจะทำยังไงดีคะ！？」

อย่างน้อยแค่เธอคนเดียว…เมื่อคิดเช่นนั้นโนโซมุก็พยายามบอกให้โซเมียหนีไป

แต่คำพูดของเขาก็โดนเสียงโซเมียกลบไปหมด

「จับโนโซมุไว้ไม่ให้ขยับ ถ้าขยับตัวได้จะไม่ดีต่อตัวเขาและทำให้การรักษาไม่ราบรื่น」

「ค่า！」

โซเมียเข้ามาจับร่างของโนโซมุไว้ทันที

นอร์นรีบรักษาต่อไปขณะที่เห็นสภาพของโซเมียที่เปื้อนเลือด เวทย์รักษาช่วยหยุดอาการเลือดไหลจากพื้นที่ไม่ได้ถูกพันผ้าพันแผลไว้

「คุณโนโซมุอยู่นิ่งๆเลยนะคะ ไม่งั้นเดี๋ยวตีเลย！」

「โซเมียจัง ทำไมล่ะ……」

「แม้ว่าหนูพยายามจะเรียนเวทย์ทั้งหมดแล้ว แต่ก็ยังสู้แบบพี่สาวไม่ได้หรอกค่ะ มันน่าหงุดหงิดและน่าเศร้า แต่การยืนอยู่ข้างๆคุณก็เป็นเพียงแค่สิ่งกีดขวางอย่างน้อยก็ต้องทำสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้……」

มือของเธอที่จับร่างกายผมเริ่มส่องแสงจางๆ ในขณะเดียวกันความเจ็บปวดก็ค่อยๆลดลงจากร่างกายของโนโซมุ เป็นเวทย์รักษาขั้นต้น

เสียงคำรามยังคงดังก้องไปทั่วแต่เธอไม่สนใจและมุ่งเน้นไปที่การรักษาแผล แม้ว่าจะไม่ได้ดีเด่นอะไรก็ตาม

โซเมียพยายามอย่างสุดความสามารถในสถานการณ์เช่นนี้ บางทีเพราะเป็นพี่น้องกัน การแสดงออกของพวกเธอเลยเหมือนๆกัน

โนโซมุรู้สึกเหมือนโดนดึงดูดโดยทั้งสองคนที่แสดงความจริงใจออกมา ซึ่งเขาไม่สามารถต้านทานมันได้เลย

ในขณะนั้นเองเสียงระเบิดก็ดังขึ้น

「คิย๊าาาาาาาาาาา！」

「หนอยยยย！」

ร่างเล็กๆของมิมุรุปลิวไปตามแรงระเบิดที่ไม่สามารถป้องกันได้ มาร์วิ่งตามไปอุดรูรั่วตรงมิมุรุทันที

「เป็นไรมากไหม！？」

「อะอืม ไม่เป็นไร！　มาร์คุงละ！？」

「ทนได้อีกสักพัก！　ถ้าแย่ก็มาช่วยผลัดกันหน่อย！」

มาร์และมิมุรุซึ่งเดิมทีไม่เก่งเรื่องเวทย์ พยายามป้องกันกระสุนลมหายใจด้วยการผลัดเปลี่ยนกัน

ไอริส ใช้บาเรียหลายชั้นทันที และฟีโอก็เอายันต์ออกมาเพื่อสร้างบาเรีย ทอมยังคงใช้ตัวเสริมปฏิกิริยาเร่งผลของบาเรียเอาไว้ และอันริพยายามลดภาระทุกคนด้วยการสร้างบาเรียคลุมพื้นที่แม้จะไม่ใหญ่เท่าทิม่าก็ตาม

「อึกกกกก！」

「โอวววววววววว！」

「โฮววววววว！」

เสียงคำรามดังขึ้นและแสงมากมายก็ปรากฏขึ้น ทุกครั้งที่กระสุนแสงนั่นตกลงมาที่บาเรียดินจะกระเด็นและกระแทกเข้าปกคลุมไอริส

บางคนปลิวไปตามแรงระเบิดและไม่สามารถกันกระสุนแสงที่ตกลงมาได้ แต่พวกเขาก็พยายามสร้างบาเรียเวทย์ต่อไปและช่วยกันผลัดกัน

โนโซมุราวกับว่าหน้าอกกำลังเจ็บปวด

ไม่รู้ว่าทำไมมังกรที่เคยเป็นซากศพมันเล็งมาที่ผม แต่สำหรับโนโซมุที่เพิ่งฟันพวกไอริสไป แต่มันก็เล็งมาที่ผมคนเดียวที่บาดเจ็บจากการต่อสู้ มันเหมือนกับกำลังจะเผาไหม้ร่างกายนี้ด้วยไฟทั้งเป็น

「ทำไมล่ะ ทำไมทุกคนถึงไม่หนีไป?！」

เสียงร้องอันโศกเศร้าของโนโซมุถูกกลั่นออกมาจากจิตวิญญาณ

「คุณโนโซมุ……」

「จะหนีไปก็ได้……。แค่ทิ้งผมไว้และวิ่งหนีไปซะ……」

โซเมียที่วางมือบนไหล่โนโซมุและใช้เวทย์รักษากำลังจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกเอ่อล้น และหยดน้ำตาก็ไหลออกมาจากแววตาของเขา

ไม่ว่าเทียแมทจะสร้างภาพหลอนให้กับเขามากแค่ไหน พวกเขาก็ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับเขา

แน่นอนว่าโนโซมุเองก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบ แต่ตัวเขาเองก็พยายามหนีแรงกดดันจากเทียแมทให้มากที่สุด รู้สึกว่าต้องรับผิดชอบต่อสถานการณ์ในตอนนี้เป็นพิเศษ

「อั่ก……」

「โนโซมุคุง……」

และก็ล้มลงไปอีกครั้ง น้ำตาไหลไม่หยุดและหลังจากนั้นดวงตาที่เปล่งประกายดั่งดวงดาวก็มีหยดน้ำตามากมาย

การแสดงออกของไอริสและคนอื่นๆยังคงปรากฏต่อหน้าเขามันบีบคั้นหัวใจของเขามากเข้าไปอีก อย่างไรก็ตามในขณะเดียวกัน ความรู้สึกเสียใจและอยากกลับใจก็ผุดขึ้นที่อกของเขา

「คึกกก！」

「ไอริสดิน่า！ เป็นอะไรไหม！？」

「อาา！　ทนต่อไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว！」

ด้านหลังของไอริสมีเหล่าสหายที่ปลิวไปที่ทะลุผ่านอุปสรรคมากมาย แต่ก็อดทนด้วยการกัดฟันแน่น เสียงของการต่อสู้มาถึงหูของพวกเขา

เสียงและรูปลักษณ์เริ่มผุดขึ้นและความคิดที่เริ่มผุดขึ้นมาทีละนิดละหน่อยค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในจิตใจเนื่องจากความกลัว ความเสียใจ และความวิตกกังวล

「อาหหหหห์！！」

「อ้าว ผลัดกันได้แล้ว！　มาร์ไปพักก่อน！」

「ขอโทษนะมิมุรุ ขอเวลาสักครู่！」

แทนที่จะเป็นมาร์ที่ถึงขีดจำกัดของการรักษาบาเรียเอาไว้ และมิมุรุกำลังไปเติมแทนนั้นเอง

「ฟีโอคุง… ไม่เป็นไรน้า～？」

「ข้าน้อยบ่เป็นไรดอก！　แต่ว่าถ้ามากกว่านี้มันอันตรายเน้อกระเป๋าตังข้าน้อยได้เป็นรูพุนแน่ๆ……อาจารย์อันริฝากด้วยเน้อ！」

「ขอโทษน้า～。ตอนนี้เค้าเองก็วุ่นง่า～。เพราะงั้นเรื่องเงินเดือนอาจารย์ก็ช็อตเหมือนกัน～、เพราะงั้นหาทางออกด้วยตัวเองน้า～」

ฟีโอร้องไห้กับการใช้ยันต์ราคาแพงจำนวนมากออกไป ยันต์กระดาษค่อนข้างมีราคาแพงเพราะผ่านพิธีกรรมพิเศษมา

แน่นอนว่าเรากำลังพยายามใช้เทคนิคของตัวเองเพื่อมาทดแทนค่าใช้จ่ายเหล่านั้น แม้จะได้รับค่าตอบแทนแต่การใช้ยันต์ไปจำนวนมากก็ทำให้ฟีโอหมดเงินมหาศาล

「พูดอะไรกันนะ！　เงินเดือนอาจารย์น่าจะสูงกว่าพวกอัศวินไม่ใช่เหรอไง！　ซีน่า มาร์！　ฝากด้วยนะ！　ถ้าเสียอีกมากกว่านี้ละก็เดือนนี้ข้าน้อยกินแกลบแหงๆ！」

「ซีน่า！ทางนั้นไม่เป็นไรนะ！？」

「ไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้มีอีกคนที่มาเสียสละแทนได้น่ะ！」

「เดี๋ยว！　เห้ยๆ！？　เดี๋ยวเถอะ！？　ข้าน้อยจะอดตายเอาน้าาา！？　อย่างแรกเลยใช้พลังเวทย์เพื่อใช้วิชาและตอนนี้ถึงขีดจำกัดแล้วนะ！」

ซีน่าและมาร์ฟังคำโอดครวญของฟีโออย่างเฉยเมย เขารับฟังข้อเสนอของฟีโอแบบหูทวนลม และมุ่งไปปกป้องทางด้านหลังของโนโซมุ

ความคิดค่อยๆเริ่มแทรกซึมและทำให้เริ่มปวดหัว

「ผม ผม……」

ความอบอุ่นที่ด้านหน้าอก เมื่อเขารู้สึกถึงความอบอุ่นเหล่านั้นโนโซมุก็ตระหนักได้ว่าอารมณ์ที่ผุดขึ้นมานั้นเป็นความสุข

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ไอริสและเพื่อนๆของเขาพยายามปกป้องตัวเองด้วยดาบของตัวเองทั้งสิ้น

ความรู้สึกนั้นทำให้โนโซมุตระหนักว่าคำพูดที่พวกเขาพูดว่า “อยากจะเป็นเพื่อนกับนายอีกครัง”ยังคงสถิตย์อยู่ในตัวพวกเขา

หากพวกเขาไม่คิดว่าโนโซมุเป็นเพื่อน เขาก็คงไม่ต้องลงทุนสู้กับสัตว์ประหลาดขนาดนี้

ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและคราบสกปรกมากมายและเสื้อผ้าก็ขาดวิ่น ตัวพวกเขาเองก็กระแทกบินไปตามลมหลายครั้งเห็นได้ว่ามีบาดแผลเต็มไปทั่วไปหมด แต่พวกเขาก็ยังคงยืนหยัดและปกป้องโนโซมุ

ไม่ใช่เพราะหน้าที่ ใบหน้าที่สิ้นหวังและไม่หยุดความคิดเหล่านั้น เพราะผมคิดว่ามันมาจากใจจริง

แม้ว่าจะจำความรู้สึกเหล่านั้นได้ แต่ความพยายามอย่างหนักของพวกไอริสและคนอื่นๆยังคงสร้างความร้อนระอุใจให้โนโซมุ

ความร้อนที่สะสมในใจทำให้หัวใจของโนโซมุลุกเป็นไฟและเริ่มเผาไหม้บางอย่างที่ยึดติดในใจเขา

พวกเพื่อนๆที่กำลังจริงจังจนถึงตอนนี้ยังพูดคุยกันอย่างสนุกนานแลกเปลี่ยนคำมากมายมากกว่าพันๆคำ

ไม่ว่าจะพูดอะไรยังไงนายก็เป็นเพื่อนของเรา

โนโซมุที่โดดเดี่ยวมาตลอด ได้รับคำพูดเพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

「อะ！　อาจารย์นอร์นผมขอขยับร่างกายเต็มกำลังจะได้ไหมครับ！？」

ท่าทางของนอร์นนั้นประหลาดใจและหยุดนิ่งกับคำพูดของโนโซมุ

ไม่น่าแปลกใจเลย ร่างกายของโนโซมุในวันนี้เจ็บหนักมากต้องนอนบนเตียงเพื่อพักผ่อน

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดาบที่แทงทะลุแขนซ้ายยังคงติดอยู่ และหากดึงมันออกมาทางอ้อมอาจจะทำให้หลอดเลือดแดงเสียหายและทำให้เลือดออกมาก

หากเสียเลือดจำนวนมากในคราวเดียว จะทำให้เกิดอาการช็อคได้ หากทำไม่ดีชีวิตโนโซมุจะตกอยู่ในอันตราย

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะต่อสู้อีกครั้ง และมันเป็นเรื่องที่ฉันยอมให้ไม่ได้กับคนไข้ของฉันเอง

「นี่…นายรู้สภาพของตัวเองไหมเนี่ย！？　น้ำตาและกล้ามเนื้อที่แตกร้าวไปทั้งตัว ปริมาณเลือดที่เสียไปจากดาบที่เจาะที่แขนซ้ายมันเมินไม่ได้เลยนะ！　เหนือสิ่งอื่นใดหากปล่อยพลังเทียแมทต่อจากนี้ มันพยายามกลืนกินนายอีกแน่！」

ใช่ เหนือสิ่งอื่นใด ถ้าโนโซมุปลดปล่อยพันธนาการ เทียแมทจะเข้ามายึดร่างเขาอีกครั้ง สถานการณ์นี้จะเป็นไปตามจุดประสงค์ของมันอย่างชัดเจนคือการชุบชีวิตตัวเองขึ้นมาและพยายามทำลายโนโซมุจากภายใน

「นายคิดจะทำลายความรู้สึกของไอริสยังงั้นเหรอ！？」

ขณะที่นอร์นดุว่าโนโซมุส่ายหัวช้าๆเพื่อปฏิเสธคำพูดของเธอ

ผมไม่มีความตั้งใจจะทำแบบนั้น ผมไม่ต้องการเช่นนั้น อย่างไรก็ตามผมต้องการตอบสนองต่อความคิดต่อบุคคลที่เชื่อมั่นในตัวผม

「……ไม่หรอกครับ ไม่ใช่แบบนั้น เพราะไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของเธอไปมากกว่านี้ ผมเลยต้องทำมันและจบเรื่องราวนี้ลง！」

ไอริสพยายามปกป้องผมอย่างสุดชีวิตแม้จะรู้ตัวว่าอาจจะตายได้

ผมต้องการตอบสนองความรู้สึกที่พวกเขาส่งมาให้ผม ผมอยากบอกกับพวกเขาว่า “อยากจะเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง”

โนโซมุวางมือลงบนดาบที่แทงแขนซ้ายและดึงมันออกมา

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก………！」

เสียงตะโกนและดาบที่ถูกดึงออกมาและเลือดไหลออกมาจำนวนมาก

โชคดีหลอดเลือดแดงไม่เสียหายแต่นอร์นและโซเมียพยายามรักษาแผลให้ทันที

「ผมหนีมาตลอดเวลา และมันยังคงเป็นแบบนั้นต่อไป ทุกคนกลับเข้าหาผม แต่ผมกลัวและไม่อยากจะเชื่อใจใคร ดังนั้นเลยเบือนหน้าหนีมาตลอด……」

เมื่อมองดูบาดแผลที่ค่อยๆสมานตัวโนโซมุมองลงมาที่ตัวเอง ผมหนีอีกแล้ว กลัวการอยู่คนเดียว หัวใจที่หวาดกลัวและหวาดหวั่น

แม้ว่าจะเป็นคนขี้ขลาดถึงขนาดนี้ แต่ทุกคนก็ยังอยากจะเป็นเพื่อนกับผม

ผมไม่รู้หรอกว่าทุกคนทำลายภาพลวงตาของมันได้ยังไง และสิ่งที่เขาได้ยินตอนที่ถูกเทียแมทแทรกแซง ผมได้ยินพวกเขาเรียกชื่อผม

ผมสามารถกลับมาได้หากพวกเขาเรียกหาผมอีกครั้ง

　จนถึงตอนนี้ผมละเลยสิ่งรอบข้างและแม้ว่าจะรู้ว่ากำลังหนี ผมก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าเพราะความรู้สึกที่กดทับมันอยู่……。

「แต่ผมเองก็อยากจะจบมันเหมือนกัน และอยากจะยืนเคียงข้างทุกคนอีกครั้ง……」

「คุณโนโซมุ……」

โซเมียรู้สึกทึ่งกับดวงตาของโนโซมุที่จับจ้องไป นอร์นเองก็มองเขาแบบเงียบๆ

「อึก……！」

ครั้งนั้นเองทิม่าที่หมดสติก็ตื่นขึ้นมา

เธอได้สติและมีสีหน้าเฉยเมย อย่างไรก็ตามสติค่อยๆชัดเจนขึ้นและเข้าใจสถานการณ์รอบข้าง

「อะ！ต้องรีบไปช่วยทุกคนแล้ว！」

ทิม่าพยายามกลับไปแนวหน้าและมือเปื้อนเลือดของโนโซมุก็จับไหล่เธอเอาไว้

「โนโซมุคุง……？」

「มีเรื่องอยากจะขอครับ…อยากจะให้ช่วยหน่อย」

เมื่อมองตรงไปยังทิม่า นอร์น และโซเมีย โนโซมุแสดงความตั้งใจจริงอีกครั้งที่อยากจะ “ยืนเคียงข้าง” ทุกคน ขณะที่ไอริสและคนอื่นๆก็แสดงให้ผมเห็นแล้ว

◇◆◇

ไอริสและเพื่อนๆพยายามป้องกันโนโซมุจากมังกรเหล็ก แต่พวกเขาก็ถูกเริ่มต้อนให้จนมุมเพราะไม่สามารถโต้กลับได้เลย

ฝ่ายตรงข้ามบินอยู่สูงมากและยิงกระสุนแสงมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ได้แต่ป้องกัน

ตราบใดที่ฝ่ายตรงข้ามอยู่บนท้องฟ้า วิธีเดียวที่จะจัดการก็คือเวทย์หรือธนูของซีน่า และคู่ต่อสู้คือมังกรแห่งความตายที่ฟื้นคืนชีพมาในร่างของจักรกล ทำให้โจมตีไม่ได้ประสิทธิภาพมากนัก

ถ้าทิม่าไม่หมดสติไป เธออาจจะจัดการมันด้วยเวทย์ซึ่งเธอเองก็มีคุณสมบัติของนักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปนี้ก็ว่าได้ คาดได้ว่าอาจจะได้ผลกับมัน ผิวของมันโดย “ภัยพิบัติแห่งลางร้าย”จนเป็นรอยไหม้และเหลวแหลก

อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่พวกเขาไม่สามารถโจมตีได้อย่างมีประสิทธิภาพ ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากตั้งรับ

「อั่ก！」

「ไม่เป็นไรนะ ไอ้หมาจิ้งจอก！」

「แน่นอนอยู่แล่ว！　ข้าน้อยเสียเงินไปมากเท่าใดแล้วน้อจากการต่อสู้ครั้งนี้！？　ไม่ว่าจะเป็นมังกร วิญญาณ หรือปีศาจก็เข้ามาเลย！」

ฟีโอไม่สนใจและยังคงสร้างบาเรียต่อไปด้วยยันต์ของเขา

เขานำยันต์ออกมาห้าใบและสร้างบาเรียขึ้นมาใหม่ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงแสนเศร้าของเขา อาจจะเป็นเพราะกระเป๋าตังถูกถลุงครั้งใหญ่

「ถ้ากลับบ้านได้ จะยอมแพ้กับเรื่องเมื่อวานให้ก็ได้ฟะ แทนคำขอโทษเลี้ยงไม่อั้น！」

「เอาจริง！　ถ้างั้นข้าน้อยก็ขอหมูย่างที่ปรุงด้วยเครื่องเทศทางใต้ และเหล้าวาฬจากทางทิศตะวันออกและตะวันตก……」

「เห้ย อย่าเยอะนักสิวะ！　อย่างน้อยก็สั่งของในร้านตรูหน่อยเหอะ！」

มาร์และฟีโอยังคงอยู่ในสถานการณ์คับขัน แต่พวกเขาก็ยังยิงมุขใส่กัน

อาจเป็นเพราะเคยต่อสู้กับมังกรมาแล้ว มาร์ก็เลยไม่ค่อยกังวลอะไรมากนัก และเมื่ออยู่ในสถานการณ์ลำบาก เขาก็ยังมีจิตวิญญาณนักสู้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสู้ในสถานการณ์แบบนี้

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ฟีโอขอมันมีราคาแพงพอสมควรในเมืองอาร์คาซัม ถ้าตามทั่วไปแล้ว ถ้ายอมรับคำขอของฟีโอ กระเป๋าเงินของมาร์ก็แฟ่บแน่ๆ มันจะเป็นความฟุ่มเฟือยครั้งใหญ่

「อั่ก…มิมุรุอย่าหักโหมมากเกินไปนะ！　ถ้ามันลำบากละก็ให้มาร์เข้ามาแทนที่เลย！」

「รู้แล้วละน่า！　ไม่ต้องห่วงหรอกนะทอม」

「แฮ่ก แฮ่ก …แล้วจะเอาไง？　ทางไหนก็จนไปหมด？」

「หลังจากที่นอร์นรักษาโนโซมุเสร็จ จะแยกตัวเข้าไปในป่า！　ฉัน ซีน่า และ อาจารย์อันริ จะเป็นตัวหลัก！？」

「แน่นอนจ้า～。ไม่เป็นไรหรอกน้า ฝากอาจารย์ได้เลย~」

ทอมและมิมุรุคุยกัน ไอริสและคนอื่นๆตัดสินสถานการณ์อย่างใจเย็นและคิดเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปและพยายามดำเนินการ

การต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าอาจส่งเสริมการเติบโตทางด้านจิตใจของพวกเขา ในสถานการณ์ตึงเครียด แต่ไม่มีใครยอมแพ้และแสดงท่าทีสงบนิ่ง

อย่างไรก็ตาม นั่นก็ถึงขีดจำกัดเช่นกัน

บางทีฉันอาจจะเหนื่อยกับมัน แสงที่แรงกว่าเล็ดลอดเข้ามาจากปากของมังกร ในเวลาเดียวกันสี่เหลี่ยมดาวหกแฉกก็ปรากฏขึ้นหน้ามังกร โฟโตสเฟียร์ส่องแสงประกายปรากฏขึ้นตรงกลาง

อนุภาคของแสงที่หายใจอย่างต่อเนื่องส่องประกายอยู่ด้านหน้ามังกรเหล็ก และกลายเป็นกระสุนขนาดใหญ่ ขนาดของมันใหญ่กว่าหัวของมังกรหลายเท่า

「แย่แล้ว！　ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม！」

พร้อมกับเสียงของไอริสทุกคนตั้งท่าถ่ายพลังเวทย์ไปที่บาเรียอย่างสุดกำลัง บาเรียส่องสว่างเจิดจ้า

วินาทีถัดมากระสุนลูกใหญ่ก็ยิงมาทางไอริส

มวลแสงมหาศาลตกลงมาจากฟากฟ้าราวกับอุกาบาตที่พุ่งชนโลกในชั่วพริบตา มันกระจัดกระจายส่งเสียงและแสงวูบวาบมากมาย และทำลายบาเรียเวทย์ของไอริสด้วยพลังทั้งหมดในทันที

「คิย๊าาาาาาาาา！」

「อั่ก！」

ไอริสและคนอื่นๆปลิวไปกับแรงระเบิด พลังเวทย์ของพวกเขาถูกทำลายจนหมดและทำให้พวกเขาล้มลงบนพื้น ราวกับว่าทุกอย่างถูกตัดสิน

「บ้าเอ้ย！！」

ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังลุกขึ้นมาได้

มังกรเหล็กที่เห็นได้จากบนท้องฟ้า มันส่องแสงท่ามกลางแสงจันทร์เหมือนผู้ส่งสารจากพระเจ้า ไม่ใช่สัตว์อสูรน่าเกลียด

ปากของมังกรเริ่มเปล่งแสงอีกครั้ง ไอริสพยายามสร้างบาเรียขึ้นอีก แต่พวกเขาก็ถึงขีดจำกัดแล้วกับการต่อสู้กับมังกรแห่งความตายและโนโซมุ

ฉันลุกขึ้นมาและพยายามใช้บาเรีย แต่มือที่ยื่นออกไปก็ห้อยลงอย่างช้าๆและมันก็เริ่มคลุมเครือเหมือนหมอกปรากฏขึ้นในหัว เท้าของฉันไม่รู้สึกถึงอะไรอีกต่อไป

「กร๊าซซซซซซซซซซซซ……」

มังกรยืดอกและสูดลมหายใจเข้าลึกๆไอริสและคนอื่นๆพยุงร่างของตัวเองอย่างสิ้นหวัง แต่นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้

ในขณะนั้นกระสุนแสงก็ถูกยิงออกมาและมีบางอย่างพุ่งเข้าหาไอริสด้วยความเร็วสูง

「กาซาสสสสสสสสสสสสสสส！」

「เอ๋え？」

「อะไรน่ะ！？」

ก้อมลมที่ไหลเป็นเส้นตรงไปยังมังกรเหล็กที่บินอยู่บนท้องฟ้ามันเป็น “มวลลมพัดผ่าน”ที่ถูกบีดอัดจนถึงขีดสุด มังกรที่กำลังพ่นลมหายใจออกมา และในวินาทีต่อมามวลอากาศก็ขยายออกอย่างรวดเร็วและเข้าโจมตีมังกร

รูปปั้นมังกรที่สูญเสียการทรงตัวจากการระเบิดของมวลลม ตกลงสู่พื้นพร้อมกับคร่ำคราวญ

ไอริสและซีน่าตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อตอนที่ฉันกำลังหมดแรง ฉันไม่สามารถพยุงร่างกายได้ในที่สุดและเกือบจะล้มลง

อย่างไรก็ตามมีใครบางคนมาพยุงร่างของฉันเอาไว้ ซึ่งกำลังจะล้มลง

「ขอบคุณนะทั้งสองคน……」

「เอ๋……」

เสียงที่อ่อนโยนตรงกันข้ามกับสนามรบที่กำลังเต็มไปด้วยเสียงดัง

เมื่อจู่ๆฉันก็เปล่งเสียงออกไป ไอริสและซีน่าก็เห็นโนโซมุพุ่งเขามาในสายตา

「กร๊าซซซซซซซซซซซซ！」

มังกรที่ตกมาจากความสูงกระแทกลงกับพื้น เพราะเวทย์ของทิม่า และเมื่อมันตั้งท่าได้ก็พยายามจะบินขึ้น

ในสายตาของมังกรมันเห็นโนโซมุวิ่งมาหาพวกเรา ห่างจากเพื่อนของพวกเขา

หลังจากยืนยันเป้าหมายที่มีลำดับสำคัญสูงสุด มังกรก็ตัดสินใจโจมตีเต็มกำลังทันที มันสร้างโฟโตสเฟียร์ที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่สามารถสร้างขึ้นมาได้

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」

โนโซมุยังคงวิ่งต่อไปอย่างเต็มกำลัง

วงกลมเวทย์ถูกสร้างขึ้นและโฟโตสเฟียร์ที่ใหญ่กว่าเมื่อก่อนก็ปรากฏขึ้นมา

การโจมตีที่ทุ่มเทด้วยกระสุนลมหายใจ แต่ไม่ว่ามันจะเคลื่อนไหวยังไง โนโซมุก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะอีกฝ่ายบินอยู่

แต่ว่ามันก็ไม่ได้ไร้ความหมายเสมอไป

นั่นเป็นเหตุผลที่ขอให้ทิม่าทำให้มันบินต่ำๆ

เงื่อนไขเดียวที่เหลืออยู่ก็คือสิ่งที่โนโซมุต้องทำ

　เขาสัมผัสห่วงโซ่ที่มองไม่เห็นที่ผูกมัดพลังและเทียแมทเอาไว้ หากลบล้างมันออกมา ฉากนั้นก็จะย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง เมืองอาร์คาซัมที่ลุกไหม้ กลิ่นแห่งความตาย มันจะเข้ามาแทรกแซงโนโซมุอย่างแน่นอน แต่ว่า……。

โนโซมุมองไปที่ไอริสและคนอื่นๆที่อยู่ด้านหลังเขา

พวกเขาไม่เคยละทิ้งเขาเลย แม้ว่าจะเป็นเหมือนการฆ่าตัวตายก็ตามที

แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

เหมือนกับตอนที่ผมต่อสู้กับอาจารย์ครั้งสุดท้าย ก้าวไปข้างหน้าเพื่อเริ่มความสัมพันธ์ครั้งใหม่

หลังจากได้พบเจอกับพวกเขา ก็ปลดพันธนาการของตัวเองออกมา

「อั่กกกกกกกก！」

ความเจ็บปวดจำนวนมากวิ่งไปทั่วทั้งร่างกายที่กำลังแตกสลาย และเลือดก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง

ป่าที่แผ่ไปทางด้านหน้าหายไปและโลกที่แผดเผาอยู่ตรงหน้าก็เผยกลับมา

「ฮ่าฮ่า…หลังจากนั้นทั้งหมด」

ฉากฝันร้ายแพร่กระจายไปทั่วอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม โนโซมุพึมพำเพื่อไม่ให้ถูกหลอกหลอนอีกต่อไป

　เขาทำเป็นมองไม่เห็นต่อฉากตรงหน้า จ้องมองท้องฟ้าที่มืดมิดด้วยประกายไฟและพูดออกไป และเขายังคงไม่รู้ว่าจะสื่อไปถึงมันไหม……。

“อย่างที่คิดแกนี่มันเลวจริงๆ……”

เสียงของเขาสะท้อนออกมาจากความว่างเปล่า โนโซมุมั่นใจว่ากำลังจ้องมองตัวเองอยู่

ขณะที่บีบฝ่ามือที่เปียกโชก ผมพูดกับเทียแมทที่มองมาที่ผม

「ผมจะไม่ยอมโดนภาพลวงตาของแกหลอกอีกต่อไปแล้ว อย่างน้อยเวลานี้ก็ช่วยๆเงียบหน่อยได้ไหมวะ！」

แรงกดดันจากเทียแมทเพิ่มขึ้นราวกับประกาศสงครามกับโนโซมุ ในเวลาเดียวกัน โลกทั้งใบก็ส่งเสียงดังเอี๊ยดและสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของโนโซมุก็ถูกบีบจนถึงขีดสุด

กระดูกสันหลังแข็งราวกับถูกหอกน้ำแข็งแทง เหงื่อเย็นไหลออกมาพร้อมกัน

วินาทีถัดมา ความเจ็บปวดก็เข้าแทรกแซง เทียแมทพยายามยึดร่างของเขา ขณะที่หมอบลงและก้ม โนโซมุพยายามขัดขืนมันอย่างเต็มที่

「บ้าเอ้ยยยยยยยยยยยย！」

“ครั้งนี้แหละเจ้าจะต้องแหลกสลาย……”

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！」

เสียงกรีดร้องของโนโซมุก้องกังวานอยู่ในเมืองที่ถูกทำลาย

ความตายรูปแบบต่างๆไหลเวียนเข้ามาในหัว ทั้งหมดอยู่ในอ้อมมือของเขา

ร่างของโนโซมุที่ฟันไอริส

ร่างของโนโซมุที่แทงทะลุซีน่า

ร่างของมาร์ที่ถูกบดขยี้กะโหลก

ร่างของโนโซมุที่เปลี่ยนร่างของอันริกลายเป็นเศษเนื้อ

และร่างของลิซ่าที่โดนโนโซมุบีบคอ

ภาพนั้นเข้าแทรกในร่างของโนโซมุซ้ำแล้วซ้ำเล่า วนเวียนอยู่ในหัวของเขา

「อะ！　อั่ก！　อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก！！」

　โนโซมุทนอยู่ในความทุกข์ทรมานเพราะเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ถึงกระนั้นก็ยังต่อต้านต่อไป และจิตใจก็ค่อยๆว่างเปล่า

“ทุกคน……”

ชั่วขณะหนึ่งก็มีเสียงสะท้อนอยู่ในหัวของเขา

สถานที่ๆกลับไปเป็นตัวของตัวเองได้ ฟื้นขึ้นมาต่อหน้าผมในเวลานั้น สถานที่ๆได้รับอนุญาตให้กลับไป

ในขณะนั้นเองโนโซมุก็ได้ยินเสียงหยดน้ำดังขึ้นในความมืดมิด

เสียงนั่นแผ่ซ่านดังไปทั่วราวกับอยู่ในถ้ำมันสะท้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า และในขณะเดียวกันจิตสำนึกของโนโซมุก็กลับมา

「อั่ก！　ไม่กลัวหรอก！　แกน่ะ！！」

“ัอั่ก！”

โนโซมุตะโกนและกระแทกศีรษะลงกับพื้น ราวกับว่ากำลังสัมผัสกับภาพแห่งความตาย

แสงสว่างวาบมาตรงหน้าของผม ความเจ็บปวดทื่อๆวิ่งเข้ามาและในขณะเดียวกันก็รู้ตัวแล้วว่าหลุดพ้นการแทรกแซงของเทียแมท

“ไม่จริงน่า！　ทำไมถึงสลัดการแทรกแซงของข้าได้！”

เสียงอันน่าหงุดหงิดของเทียแมทที่ได้ยินเป็นครั้งแรก

ขณะนั้นที่เลือดไหลทั่วหน้าผาก โนโซมุจ้องมองไปที่ซากปรักหักพังตรงหน้ามัน

นี่คือเมืองอาร์คาซัมจอมปลอม เป็นโลกที่สร้างขึ้นมาของมันเพื่อทำลายโนโซมุ

จากนั้นเขาทำลายโลกใบนี้และขับไล่การแทรกแซงของเทียแมทจริงๆ ตอนนี้เขามีสิ่งที่เขาต้องทำ

โนโซมุยกมือขวาขึ้นและหายใจออกมา และตัดสินใจเจาะหน้าอกของตัวเอง

「กัฟฟู！」

โนโซมุหลับตาและค้นหาตัวเองต่อไป พ่นเลือดออกจากปากของเขา

รู้สึกเหมือนกำลังตกลงไปในหุบเหวที่มองไม่เห็นไปยังก้นบึ้งของความมืด

ลึกลงไป ลึกขึ้นไปอีก โนโซมุดำดิ่งสู่นรกอันไร้สิ้นสุด

เมื่อตกลงมาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตกลงมาลึกแค่ไหน แต่ก็มีแสงทรงกลมเล็กๆปรากฏขึ้นต่อหน้าผม

ลูกบอลที่ส่องประกายแสงห้าสีผสมกัน ราวกับเป็นตัวแทนแห่งความโกลาหล ไม่ต้องสงสัยเลยมันเป็นพลังของเทียแมทที่โนโซมุเข้ามาในร่างของมัน

โนโซมุค่อยๆดึงมีดออกจากอก โฟโตสเฟียร์ส่องแสงสว่างเจิดจ้าในมือของเขา

“นั่นมันหรือว่า…แก！！”

เขาบีบโฟโตสเฟียร์ด้วยมือขวา

แสงห้าสีส่องจากหมัดโอบรอบแขนเขา ทำให้แขนของโนโซมุแน่นขึ้น

「โอววววววววววววววววววว！」

เขาทุบมือขวาลงที่พื้น

วินาทีแสงห้าสีที่วุ่นวายก็พุ่งขึ้นมาจากแขนที่ผมต่อยลงไปที่พื้น

ทุกสิ่งที่กระแสแสงกระทบเข้าจะกลับคืนสู่เถ้าถ่าน

เกิดรอยร้าวบนท้องฟ้าซี่งเป็นประกายไฟและเปลือกนอกก็ยุบตัวลงเหมือนกับหลุดออกมา และอาร์คาซัมจอมปลอมก็พังทลาย

ในขณะที่โลกที่เทียแมทสร้างขึ้นพังทลายหายไปเพราะแสงทั้งห้า โนโซมุมองตรงไปข้างหน้าและออกวิ่งไปสุดกำลัง กระโดดข้ามรอยแยกของโลกที่แตกร้าว

ข้างหน้านั้นเป็นโลกแห่งความเป็นจริงที่สามารถเห็นมังกรเหล็กทะยานอยู่บนท้องฟ้า

ข้างหน้ามังกรเหล็กมีกระสุนขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นมาส่องแสงระยิบระยับรอเวลาที่ปลดปล่อย

「กร๊าซซซซซซซซซซซ！」

จากนั้น กระสุนแสงขนาดใหญ่ถูกปล่อยออกมาพร้อมกับเสียงคำรามของมังกรเหล็ก

ลูกกระสุนปืนใหญ่แสง ใหญ่กว่าตัวโนโซมุ ฉีกผ่านชั้นบรรยากาศและเข้าใกล้เหมือนอุกกาบาต

「อึก！！」

การปลดพันธนาการสิ้นสุดลง ไม่มีวี่แววจะถูกแทรกแซง

โนโซมุอัดพลังทั้งหมดลงไปที่ดาบของเขา ดึงครึ่งตัวของเขาแล้วยกขึ้นเพื่อให้ดาบแทงเข้าไปและตัดมันออกเป็นวงกลม

　คิ“พัดใบบัว(扇帆蓮)”

วินาทีถัดมาฟิล์มทรงกลมขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นมาไล่ตามวิถึดาบที่เจียระไน

มันเป็นบาเรียที่สร้างขึ้นด้วยแรงป้องกันสูงสุด? ขณะที่ไอริสและคนอื่นๆกำลังจ้องมองกระสุนลมหายใจก็ชนเข้ากับกำแพงคิที่สร้างขึ้น

ในเวลานั้นคินั้นโค้งงอเหมือนกับใบเรือที่รับลม และได้รับกระสุนของมันและห่อมันไว้

「โอววววววววววววววว！」

โนโซมุยกมือขวาขึ้นและกระแทกหมัดเข้าไปในกระสุนลมหายใจของมังกร

จากนั้นกระสุนลมหายใจที่โค้งงอและคิที่เป็นตัวซับพลังไว้ก็โค้งเป็นดั่งคันธนูและลูกธนู

กระสุนลมหายใจถูกยิงกลับเข้าหามังกร

บางทีไม่คิดว่าจะโดนสวนกลับมา มังกรไม่สามารถหลบเหตุการณ์กระทันหันได้และถูกกระสุนลมหายใจของตัวเองกลืนกิน

「กร๊าซซซซซซซซซซซ！」

เสียงคำรามดังก้องไปทั่ว

มังกรที่ปรากฏตัวผ่านควันที่ระเบิดออกได้รับบาดเจ็บหนัก

เกราะสีเงินขาวที่ปกคลุมผิวหนังนั้นหลุดออก และแสงสีน้ำเงินที่เต้นเหมือนหัวใจรั่วไหลออกมาจากท่อที่แผ่ออกไปราวกับเส้นเลือดทางด้านหลัง

ตาข้างหนึ่งถูกบดขยี้ไปและไม่ส่องแสง และปีกที่เหมือนมัดดาบก็เกิดรอยแตกไปทั่ว

「กร๊าซซซซซซซซซซซ！」

ถึงกระนั้นมันยังไม่ยอมแพ้และใช้กรามยักษ์เป็นอาวุธพุ่งเข้าหาโนโซมุ

มันพยายามจะบดขยี้โนโซมุด้วยร่างกายของตัวเอง

โนโซมุและมังกรจ้องตากัน ดวงตาของมันที่ฉายแสงสีฟ้าแทนที่จะเป็นสีขาวขุ่น บอกโนโซมุว่ามันยังมีเจตจำนงของตัวเองอยู่

「ฟู่……」

โนโซมุวางดาบที่เขาดึงออกมาจากฝักและถอนหายใจ จากนั้นก็คิที่อัดลงไปในดาบก็สลายไปในทันใด

ไอริสและคนอื่นๆต่างร้อนรนกับท่าทีของโนโซมุที่เปลี่ยนไป

อากาศจำนวนมากยังคงไหลเวียน แต่มันช่างลึกลับ เขาไม่หวาดกลัวกับมันเลยแม้แต่น้อย

เขายังคงตั้งสมาธิกับโลหะขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้าหาเขาด้วยความตั้งใจที่ไร้ซึ่งความหมกมุ่นอีกต่อไป

「โนโซมุ！」

「อา！！」

　หากไม่ทำอะไรจะโดนโลหะนั่นกดทับ！　ไอริสตะโกนก้อง ดวงตาของโนโซมุก็เบิกออก

ในเวลานั้นเองคิก็ถูกอัดแน่นไปที่ดาบจนถึงขีดสุดและปลดปล่อยไปที่มังกรเหล็ก

โนโซมุปลดปล่อยคลื่นที่หนาแน่นราวกับกำแพงสีดำที่เข้ามาใกล้ ด้วยดาบที่รู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาล นั่นคือพลังของเทียแมทที่ได้รับมาอย่างแท้จริง

พลังอันล้นหลามถูกย้อมเป็นสีห้าสีและกระแทกเข้ากับมังกรเหล็ก

โนโซมุที่ปลดปล่อยคมดาบอันแรงมหาศาลก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับกระแทกเท้าขวาลงไป

เท้าขวาเสริมพลังอย่างยิ่งจนเหยียบพื้นดินจนเป็นรอยเท้า

ขณะที่เชื่อมกล้ามเนื้อทั่วร่างและเคลื่อนไหวโดยไม่สูญเปล่า แม้แต่การเสริมความแข็งแกร่งยังเชื่อมต่อกันทั่วทั้งร่าง

ร่างกายของมนุษย์ที่ประสานเป็นหนึ่งเดียว มนุษย์ที่สามารถระเบิดคิออกมาและควบคุมโดยประสานมันเข้ากับร่างกายได้อย่างเสถียร

นอกจากนี้ยังใช้พลังคิขั้นสุดที่ใช้กล้ามเนื้อผสานกัน พลังนั้นวัดไม่ได้เลย

อย่างไรก็ตามคิที่ปกคลุมทั่วทั้งร่างกายและการเคลื่อนไหวของพวกมันซับซ้อนเป็นอย่างมาก แม้ว่าจะเชื่อมโยงกล้ามเนื้อได้มากขึ้น แต่ก็เป็นไปไม่ได้ตามปกติที่จะเคลื่อนไหวพร้อมกับควบคุมคิให้เป็นไปตามต้องการ แม้แต่การเชื่อมโยงร่างกายและจิตใจยังเข้าท่ากัน

อย่างไรก็ตามสมาธิของเขาถูกเร่งจนถึงขีดสุดของร่างกายจนทำให้มันเป็นไปได้

ในโลกนี้สำหรับเขาภาพตรงหน้ามันเฉื่อยชาเป็นภาพสโลว์โมชั่นภายใต้สมาธิที่เด้งไปถึงขีดสุด โนโซมุเคลื่อนไหวโดยไร้ซึ่งความสูญเปล่า

เสียงแตกของกล้ามเนื้อที่ดังเปรี๊ยะๆก้องยู่ในหูของโนโซมุ

ร่างกายของโนโซมุบอบบางเกินจะรับพลังของเทียแมทไหว ร่างกายมันมาถึงขีดจำกัดอย่างง่ายดาย และขอบเขตการมองเห็นก็มืดลง

「ย๊ากกกกกกกกกก！！」

ในความรู้สึกมัวหมองโนโซมุพยายามปลดปล่อยคิพร้อมกับกัดริมฝีปากแน่น

เทคนิคที่ดีที่สุดที่สืบทอดมาจากอาจารย์

เสริมความแข็งแกร่งให้ทุกการเคลื่อนไหวให้เหมาะสมและยิงคลื่นระเบิดอันรุนแรงที่สุดที่ทำได้

ตามความประสงค์นั้นโนโซมุบีบอัดคิทั้งหมดลงในดาบ

แสงห้าสีหมุนวนอยู่และรวมตัวกันบนดาบของโนโซมุ

ดาบของโนโซมุเรืองแสงสีแดงพร้อมกับแสงที่วุ่นวายผสมปนเปกันไป เขาดึงดาบออกมาทันที มองไปยังมังกรเหล็กที่เข้ามาใกล้

「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกห์！」

　คิ“แฟนท่อม－ชั่วพริบตา－”

เทคนิคที่ดีที่สุดถูกปลดปล่อยออกมา

ดาบของโนโซมุระเบิดออกในขณะที่ดึงออกมาเพราะมันไม่สามารถต้านทานพลังของเทียแมทได้ อย่างไรก็ตาม ใบมีดพลังที่ถูกบีดอัดอย่างมากนั้นติดตามวิถีโคจรของแขนตามที่เป็นอยู่ และลอกเขี้ยวของมังกรออกไป

ดาบแห่งคิเข้ากัดกร่อนร่างกายของมังกรอย่างเงียบๆและดาบแห่งความโกลาหลก็เหวี่ยงไปมาราวกับแสงวูบวาบที่สาดส่องไปโดยไร้ซึ่งการต่อต้าน

นอกจากนี้ผลพวงจากพลังอันล้มหลามออกมาดาบนั้นหักและลบร่างของมังกรเหลือเพียงส่วนของคอ ขา และ ปีก ร่างของมังกรหายไปโดยสมบูรณ์โดยไม่เหลือแม้แต่ฝุ่น

เงียบไปชั่วครู่หนึ่ง โนโซมุยืนนิ่งต่อหน้าเศษซากขณะที่มีเสียงซากของมังกรที่กระทบลงพื้น

ดาบที่ไร้ใบมีดถูกใส่เข้าไปในฝักโดยมีเพียงด้ามเท่านั้น และโนโซมุก็หันกลับมาพร้อมกับโค้งคำนับ

สักการะซากศพมังกรที่ต่อสู้จนวาระสุดท้ายที่อยู่บนจุดสูงสุดของบรรดาสัตว์อสูร

ดวงตาของมังกรไม่ส่องแสงอีกต่อไป ยกย่องชายผู้ดุร้ายที่เอาชนะเขาได้

◇◆◇

คนสวมผ้าคลุมกำลังจ้องมองภาพที่สะท้อนอยู่ในโฟโตสเฟียร์ตรงหน้าเขา

「ไม่มีทาง หมอนั่นใช้พลังของเขาโดยตรงเลยงั้นเหรอ……」

คำพูดที่ในที่สุดก็ออกมาเป็นคำพูดแสนอัศจรรย์สำหรับโนโซมุที่ดึงพลังของเทียแมทออกมาได้โดยตรง

เวลาที่จะใช้พลังของเขาเป็นเพียงครู่เดียว ยิ่งกว่านั้น พลังนั่นยังเป็นเศษเสี้ยวของพลังทั้งหมดที่เขามี ถึงกระนั้นก็ยังเป็นความจริงที่น่าอัศจรรย์ที่มนุษย์คนๆเดียวจะควบคุมพลังนั่นได้อย่างมั่นคง

「นอกจากนี้ข้อเท็จจริงที่ว่าสลัดการแทรกแซงของเขาได้ ท้ายที่สุดการเปลี่ยนแปลงเริ่มต้นขึ้นแล้ว……」

โนโซมุที่ยืนอยู่ก็ทรุดลงทันทีขณะจ้องมองไปที่บุคคลที่สวมผ้าคลุม

อย่างไรก็ตามการใช้พลังของเทียแมทเป็นภาระต่อร่างกายมากเกินไป เลือดจำนวนมากออกจากร่างกาย โดยเฉพาะแขนขวาที่ใช้เทคนิควาดดาบที่ถูกไฟไหม้

「อย่างไรก็ตามสถานการณ์คาดเดาไม่ได้ มันจำเป็นขนาดนั้นเลยเชียวรึ……」

บุคคลนิรนามนั่งสมาธิแตะคาง

ในขณะนี้เหมือนกับบรรลุวัตถุประสงค์บางอย่าง แต่ยังไม่สามารถกล่าวได้ว่าบรรลุทั้งหมดแล้ว

ในขณะนั้นเองก็มีบอลแสงเล็กๆปรากฏขึ้นบนหน้าเขา

ทรงกลมของแสงส่องสว่างเหมือนเปลวเทียน มันเป็นโฟโตสเฟียร์ที่ปรากฏขึ้นเมื่อศพถูกเปลี่ยนเป็นมังกรเหล็ก

「ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างหนัก ขอโทษที่ทำจนเกินไป……」

ชายสวมผ้าคลุมถือลูกบอลไฟด้วยมือทั้งสองข้าง พร้อมกับพูดกับมัน

“กร๊าซซซ……”

โฟโตสเฟียร์คำรามออกมา บอกว่า “ไม่ต้องกังวล”

มังกรพยายามเอาชีวิตรอดขณะที่มีเพื่อนทั้งหมดตายจากแม้ว่าอยากจะมีชีวิตอยู่ก็ตาม

อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าเขาตายไปแล้ว และไม่สามารถบอกได้เลยว่าคิดยังไงกับมังกรตัวนี้ ซึ่งเกิดจากความกระหาย การปรากฏตัวของมัน มันบอกว่าการพ่ายแพ้ของตัวเองเป็นที่น่าพอใจ

ชายสวมผ้าคลุมยิ้มที่ปากราวกับว่าจะขอบคุณเขา

「เอาล่ะ กลับบ้านเถอะนะ ไปหาเหล่าเพื่อนๆที่รอคอย……」

ในเวลาต่อมาวิญญาณมังกรแห่งความตายที่เขาเลี้ยงดูมาก็กระจัดกระจายไปและแตกออกกลายเป็นเม็ดแสงกระจายไปในอากาศ

ชั่วขณะหนึ่งอนุภาคของแสงที่บินออกไป ถูกลมพัดนำทางและหายไปในที่สุด

ฮู้ดนั่นถูกถอดออกมาเผยให้เห็นเคราสีขาวและผมหงอกภายใต้แสงจันทร์ รอยย่นที่แก้มเพื่อบอกเล่าเรื่องราวหลายปีที่สะสมมาและดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยปัญญาจะหันไปหาโนโซมุที่คาดการณ์ไว้อีกครั้ง

「อย่างที่คิดละสายตาจากเจ้าไม่ได้เลย มีข้อกังวลมากมาย ยังเร็วไปที่จะโล่งใจ……」

ชายชราจ้องมองโนโซมุด้วยท่าทีเคร่งขรึม

อย่างไรก็ตามเขาถอนหายใจออกด้วยความโล่งใจ และหน้าก็มีรอยย่น

「อย่างไรก็ตาม แม้จะชั่วขณะหนึ่ง เขาก็ควบคุมพลังและเอาชนะผู้พิทักษ์ได้…มังกรที่เป็นเปลือกนอกเอ๋ย ช่วงนี้ต้องบอกว่าสุดยอดมาก ข้าเองก็ทำกับเด็กคนนั้นเกินไป……」

ข้างหน้าของฉันคือเพื่อนของเขาที่กำลังวิ่งไปหาโนโซมุที่ร่วงหล่น ไม่ชายชราคนนั้น ซอนเน่ลบภาพที่ฉายไป และหันหลังกลับและออกจากสถานที่แห่งนี้ และคิดจะเลิกแอบดู

ใบหน้าที่สะท้อนผ่านแสงจันทร์ค่อนข้างพึงพอใจ

หายไปหลายวันก็ไปรักษาตัวมา ตอนนี้ยาวกว่าตอนที่แล้วมาก