โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 87.2 อดีต 2
อดีต 2
ผ่านมาสองสามปีแล้วที่โนโซมุและเคนตัดสินใจสนับสนุนความฝันของลิซ่า
โนโซมุและเพื่อนๆต่างอายุ 14 ปีแล้ว และรูปร่างหน้าตาก็ต่างไปจากเดิม
ทั้งโนโซมุและเคนก็สูงขึ้นเรื่อยๆ และร่างกายก็เริ่มเติบโตเป็นผู้ใหญ่
ในบางครั้งเคนก็ดูเหมือนผู้หญิงตอนเด็กๆ ส่วนลิซ่าก็ดูสมชายแต่พอโตมาพวกเขาก็กลับมาเป็นเหมือนปกติ
ที่ร่างกายเติบโตได้ดีเช่นนี้เพราะทำงานหนักมากขึ้น
โนโซมุเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำฟาร์ม
ไม่ว่าดินจะนิ่มแค่ไหน ก็มักจะมีหินแข็งปะปนอยู่ด้วย คมมีดของจอบที่กระแทกเข้าไปที่หินยิ่งใช้มันมากเท่าไร มันจะยิ่งยึดติดกันมากยิ่งขึ้น
นอกจากนี้จอบบางอันก็ทำจากไม้ วัสดุที่ทำจากโลหะนั้นจะใช้งานได้ดีกว่า แต่ราคามันแพง
「รีบๆทำก่อนจะไม่ทันเวลา……」
โนโซมุต้องช่วยงานบ้านให้เสร็จและขึ้นไปด้านบนยอดเขา
ไม่ใช่ไปเพื่อเล่นแต่ไปเพื่อฝึกด้านบนเขา
อย่างไรก็ตามการฝึกไม่ได้หมายความว่าทำอะไรได้มากนอกจากการใช้ไม้ฟาดกัน
แถมยังต้องช่วยงานคนในหมู่บ้าน มีงานเป็นภูเขาที่ต้องทำ
โนโซมุบอกกับพ่อแม่ว่าอยากไปฝึกที่เนินเขาและอยากเป็นนักผจญภัย แต่พ่อเขาโกรธจัดแทนที่จะช่วยงานทางบ้าน แต่ทางแม่เองไม่ได้คัดค้านอะไร
ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังไปฝึกฝนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าสามารถช่วยเป็นกำลังให้ลิซ่าได้แม้เพียงนิด ก็เป็นเหตุผลที่เพียงพอแล้ว
「เอ่อ….จอบนี่จะเอาไปซ่อมที่ไหนดีเนี่ย?」
ในขณะนั้นเองโนโซมุที่อยู่ๆก็โดนเรียกจากทางด้านหลัง เขาหยิบจอบที่มีคมมีดแสนคม
「โนโซมุ ยะโฮฮฮฮ～！」
「ลิ ลิซ่า มาด้วยเหรอเนี่ย」
โนโซมุกำลังเริ่มทำฟาร์มแต่จู่ๆเธอก็โผล่ตัวมาจนทำให้โนโซมุตกใจ
ลิซ่าแลบลิ้นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
เธอมีโคลนเต็มตัวท่าทางซุกซน แต่เธอที่แต่ก่อนผมสั้นก็เริ่มมีผมสีแดงยาวขึ้นที่ด้านหลัง
รูปร่างหน้าตาตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ผิวที่ดูนุ่มดุจแพรไหม และดวงตาที่แหลมคมมีเจตจำนงที่จะแข็งแกร่งขึ้น
ร่างกายแม้จะดูเด็ก แต่หน้าอกของเธอก็เริ่มเติบโตในฐานะผู้หญิงขึ้นมาบ้าง แต่ว่ารอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นยังคงเหมือนเดิม
เมื่อหันไปเห็นลิซ่า เสียงหัวใจของโนโซมุก็เต้นแรง
หน้าก็ร้อนผ่าว แถมสมองยังทื่ออีก
「มะมีอะไรเหรอ？ ถะถึงได้มาที่นี่」
「อืม ก็ไปส่งนมวัวให้ป้าอาซิมะ แต่เมื่อตอนกำลังจะกลับบ้าน ก็เห็นโนโซมุกำลังทำอะไรอยู่น่ะสิ」
ลิซ่าก้มมองที่มือโนโซมุ
ตรงหน้าเธอมีจอบที่แตกออกเป็นชิ้นๆ
「เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย？」
「อืมก็แบบว่าตอนใช้น่ะ ด้ามจับมันถูกกดทับมากเกินไปและช่องว่างระหว่างด้ามจับกับตัวใบมีดเองก็บิ่นออก พอดีว่าดินแถวนี้มันไม่ค่อยดีด้วยเลยทำให้จอบพัง เลยต้องมานั่งซ่อม」
โนโซมุสอดแผ่นไม้เล็กๆเข้าไปในช่องว่างระหว่างด้ามจับกับใบมีด ใช้ค้อนทุบมันแล้วดันกระดานไม้เข้าไปในช่องว่าง
เธอกำลังมองมาที่ผม แต่น้ำเสียงฟังดูสับสน ดูเหมือนจะใจลอยไปที่ไหนสักแห่ง
ลิซ่าแค่จ้องมองดูสถานการณ์ตรงหน้า ด้วยเหตุผลบางอย่างเขามีรอยยิ้มบนปาก
「เป็นอะไรไปน่ะ？」
โนโซมุถามลิซ่าที่กำลังมองตัวเองอยู่ เธอจ้องมองและก็บอกว่า “ไม่มีอะไร”
เธอยังคงจ้องมองเขา หัวใจของโนโซมุยังคงเต้นรัว และรีบๆเร่งงานขึ้น
อย่างไรก็ตาม จอบไม่ใช่อุปกรณ์เพียงชิ้นเดียวที่โนโซมุซ่อม มีหลายๆชิ้นที่ต้องซ่อม
ถึงกระนั้น โนโซมุที่จ้องมองลิซ่าก็จัดการอุปกรณ์การเกษตรด้วยความเร็วที่สูงขึ้น
โนโซมุที่ทำเร็วขึ้นเพราะมีคนที่ตัวเองรักจ้องมองตัวเองทำงานอยู่
เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆชั่วขณะหนึ่ง โนโซมุซึ่งขยับมือด้วยความเร็วสูง สังเกตเห็นได้ว่าสักพักไม่นานก็เกือบเสร็จแล้ว
「ไม่มีอะไรให้ฉันทำบ้างเลยเหรอ？」
ลิซ่ายังคงมองโนโซมุ ถึงแม้ว่างานใกล้เสร็จแล้ว
โนโซมุเรียกลิซ่าแล้วถามว่าทำไม ถึงแม้ว่าจะความสุขที่ได้เจอเธอ
「อันที่จริงแล้ว…สภาพแบบนี้ไม่ชอบเลย」
อย่างไรก็ตามลิซ่าตอบโนโซมุ แต่โนโซมุก็ได้แต่ทำสีหน้าน่าสงสัยด้วยเหตุผลบางประการ
◇◆◇
หลังจากซ่อมตะกร้าใบสุดท้าย โนโซมุวางอุปกรณ์ทำฟาร์มทั้งหมดไว้บนเกวียน อีกนิดงานก็เสร็จ
หลังจากนั้นเวลาฝึกที่รอคอยมานานก็รออยู่โนโซมุไปยังเนินเขาที่มีต้นไม้ยืนต้นอยู่แม้ว่าในใจจะร้อนรน
「นี่ โนโซมุ ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม？」
เธอเรียกผม แต่ว่าตัวเธอที่ไม่ค่อยมีเวลามีอะไรอยากจะคุยด้วยงั้นเหรอ
สำหรับโนโซมุไม่ว่าจะอะไรขอแค่มีเธอเคียงข้างก็มีความสุขแล้ว
「อะ มีอะไรเหรอ？」
โนโซมุมองย้อนกลับไปที่ลิซ่า
ทำหน้าลังเลและวิตกกังวลไม่เหมือนเธอยามปกติ
ท่าทางแบบนั้นทำให้โนโซมุรู้สึกว่าเธอดูสมหญิงมากขึ้น
「ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปที่สถาบันปีหน้า」
「ไปที่ สถาบันโซลมินาติงั้นเหรอ！？」
โนโซมุตกใจกับคำพูดของเธอ ขณะเดียวกันก็คิดว่าเวลามาถึงแล้ว
ในเวลานั้น ตั้งแต่ที่เธอสารภาพเรื่องความฝันให้โนโซมุฟัง ความรู้สึกของลิซ่าที่มีมันก็เพิ่มมากขึ้นทุกวัน
เมื่อเร็วๆนี้เธอก็ใจเย็นลงแล้ว เธอไม่ค่อยพูดเรื่องตัวเองเท่าไร แต่ตอนเด็กๆเธอมักจะโดนแม่ห้ามเสมอ
อย่างไรก็ตามทั้งเคนและโนโซมุต่างรู้ดีถึงความรู้สึกที่เธออยากเดินตามความฝันไม่ได้ลดลง
แทนที่จะซ่อนมันไว้ สู้ก้าวไปข้างหน้าจะดีกว่า
โนโซมุรู้สึกตกใจเล็กน้อยแต่ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจจะออกจากหมู่บ้านที่เธอเติบโตมา
「อืม ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ แล้วโนโซมุล่ะ？」
「คือว่าผม……」
อย่างไรก็ตามเขายังไม่เคยอธิบายเรื่องของตัวเองให้เธอฟัง
ลิซ่ายังคงเฝ้ารอคำตอบจากโนโซมุอย่างจดจ่อ พร้อมกับคาดหวังเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตาม แม้จะรู้สึกทึ่งกับความรู้สึกของลิซ่าแต่โนโซมุก็ไม่สามารถตอบกลับได้แบบทันที
สิ่งที่ผุดขึ้นมาในอกของเขาคือพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเขามา ถ้าบอกว่าจะออกจากหมู่บ้านและไปที่อื่น แม้ว่าจะฝึกฝนแค่ไหนก็ไม่ได้เรื่อง ต้องโดนค้านแน่นอน อย่างน้อยพ่อก็โกรธเป็นฝืนเป็นไฟ
นอกจากนี้โนโซมุยังเป็นลูกคนเดียว หากไม่มีเขา ก็จะไม่มีใครดูแลทุ่งนาและบ้านเรือนหลังจากพ่อแม่ของเขาเสียไป
เมื่อรู้เช่นนั้นโนโซมุก็เริ่มตัดสินใจ
「ขอโทษนะที่มาพูดอะไรแปลกๆให้ฟัง ดีละถ้าอย่างงั้น」
「อาาา……」
อย่างไรก็ตามโนโซมุไม่สามารถสลัดความลังเลในใจได้ ดูเหมือนลิซ่าจะรีบตัดบทพูดของเขาก่อน เธอกลับมาทำหน้าดีใจตามปกติและไม่แสดงความคาดหวังอะไร
เสียงที่เล็ดลอดออกจากปากของโนโซมุปลิวหายไปตามสายลม
ลิซ่าหันหลังกลับและพยายามที่จะกลับบ้าน โนโซมุไม่มีทางเลือก
「นี่ ถ้าฉันเป็นโนโซมุก็คง……」
ได้ยินเสียงแผ่วเบาของเธอเข้ามาในหู
คำพูดเหล่านั้นมันเข้าไปในใจของโนโซมุ
◇◆◇
ลิซ่ายิ้มเมื่อเธอกำลังกลับบ้าน นึกถึงสิ่งที่โนโซมุทำอยู่
เธอจำภาพที่พบกับเขาในครั้งแรกได้
ขณะแลกเปลี่ยนคำพูดกัน โนโซมุที่มีท่าทางเคอะเขิน แต่เธอที่เห็นมัน ก็รู้สึกไม่สบายใจบรรยากาศมันดูหวานแหววจนชวนหัวเสีย
ในเวลาเดียวกัน เสียงเต้นของหัวใจมันดังก้องอยู่ในอกของเธอ
เธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกนี้ตอนที่ได้ต่อสู้กับมูจิรุ เมื่อโนโซมุเข้ามาช่วยเธอทำให้เธอใจเต้นเป็นอย่างมาก
แผ่นหลังของเขาทับซ้อนกับแผ่นหลังของพ่อเธอ สิ่งนั้นเป็นตัวกระตุ้นให้เธอนั่นเอง
เมื่อเล่าเรื่องความฝัน ทั้งโนโซมุและเคนก็ต่างจะสนับสนุนฉัน ถึงอย่างนั้นลิซ่าก็ยังจำเหตุการณ์ชวนใจเต้นได้ดี
ตอนที่ไปปรึกษาเรื่องจะไปสถาบันโซลมินาติเขาก็เห็นด้วย
ดูเหมือนโนโซมุและเคนเองก็แอบๆซ่อนตัว ไปฝึกไม่ให้เธอรู้
แน่นอนว่าต่างคนต่างอยู่ในตอนนี้ โนโซมุเองก็มีพ่อที่คอยค้าน เธอเองก็ไม่อยากทำให้เขากังวล
อย่างไรก็ตามเธอดีใจที่เขาคิดถึงตัวเองมากกว่าเธอ นั่นแหละดีแล้ว
อย่างไรก็ตามมันก็ยังมีเรื่องอันตรายรออยู่ข้างหน้านี้อยู่แล้ว
หน้าอกของลิซ่าเต้นรัวพร้อมกับกังวลที่จะเดินตามรอยพ่อของเธอ
◇◆◇
หลังจากทำงานบ้านเสร็จแล้ว โนโซมุก็ไปหาเคนบนยอดเขาและฟาดดาบไม้เข้าห่ำหั่นกัน
เสียงดาบไม้ดังกระทบกันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่โนโซมุไม่ได้สนใจ
“ถ้าฉันคือโนโซมุก็คง……”
คำพูดเหล่านั้นไม่เคยออกจากหูของเขา เธอพยายามจะพูดอะไรกันแน่？
คำถามดังกล่าวทำให้หัวไม่แล่น และสมาธิก็ตกลง
「เอย์！」
「อุว๊ากก！」
มีเสียงดังกระทบขึ้นและโนโซมุก็ล้มลง
เคนชี้ปลายไม้ของเขาไปที่โนโซมุ แล้วถอนหายใจจ้องมองไปยังโนโซมุ
「ทำอะไรน่ะโนโซมุ ไม่มีสมาธิเลยนะ！？」
「โทษทีนะ……」
เขาขอโทษอย่างรวดเร็วกับคำพูดของเคน หยิบดาบไม้ที่ตกลงมาและเผชิญหน้ากับเคนอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่มีสมาธิ
ท่าทางของลิซ่าที่แสดงออกมาในตอนกลางวัน ทำให้จิตใจของโนโซมุเหม่อลอย
ในเวลานั้นโนโซมุรู้สึกได้ชัดเจนว่าลิซ่าเป็นผู้หญิง ในเวลาเดียวกัน เนื่องจากเธอสัมผัสได้ถึงความเปราะบางของเธอ เธออาจจะแอบฝึกกับเคนก็ได้
「……อา」
ไม้ของโนโซมุถูกปัดออกไปอีกครั้ง
เคนยักไหล่กับท่าทางไร้สมาธิของโนโซมุ
「อาาา พอแค่นี้แหละ โนโซมุ วันนี้พอแค่นี้」
「ขอโทษทีนะ……」
โนโซมุขอโทษเคนด้วยใบหน้าอันแสนอ่อนโยน
บนยอดเขาอากาศหนาวเย็นแม้ในฤดูร้อน ทั้งสองนั่งอยู่ที่โคนต้นไม้และจ้องมองหมู่บ้าน
「นี่ เกิดอะไรขึ้น？」
「อืม ก็นะ……」
ชั่วขณะหนึ่งทั้งสองคนก็มองทิวทัศน์เดียวกัน เคนถามด้วยความลังเลเล็กน้อย
บางทีโนโซมุคาดการณ์ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น แต่เขาเปิดปากพูดถึงสิ่งที่ลิซ่าบอก
「ลิซ่าบอกว่าจะไปสถาบันโซลมินาติปีหน้า」
「……หะ？」
เคนดูตกใจกับคำพูดของโนโซมุ ตาของเขาเบิกกว้างและตกตะลึง
นี่เขายังไม่รู้เรื่องนี้งั้นเหรอ
เคนยังคงถามต่อไป แม้จะมีความรู้สึกอึดอัดก็ตาม
「แล้วโนโซมุจะทำยังไง？」
เคนและโนโซมุต่างมองหน้ากัน
「อยากช่วยลิซ่าต่อ จริงๆแล้วอยากจะพูดว่าผมชอบลิซ่า……」
ในเวลานี้โนโซมุบอกความรู้สึกออกไปเป็นครั้งแรก เคนลืมตาครู่หนึ่งพร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง
อย่างไรก็ตามเคนเงยหน้าขึ้นและเอ่ยปาก
「ข้าเอง พูดตามตรงไม่อยากให้ลิซ่าเป็นนักผจญภัยหรอก เพราะมันอันตรายเกินไป……」
แน่นอนว่ามีสิ่งอันตรายมากมาย อัตราการเสียชีวิตที่สูงลิ่ว ไม่มีการรับประกันว่าเธอจะรอด แน่นอนพวกเราเองก็ด้วย
「แต่สุดท้ายก็อยากอยู่กับทุกคน หวังเพียงแค่ว่าจะสามารถปกป้องลิซ่าได้」
แต่เคนไม่อยากคิดว่าลิซ่าจะตาย และไม่อยากให้เกิดขึ้น
เมื่อถึงจุดนั้น เขาก็ตัดสินใจทางเดินของตัวเอง
「ถ้าอย่างงั้นแล้วละก็」
「ใช่ไปสถาบันโซลมินาติกันเถอะ」
ปกป้องเธอ พวกเขาบอกความตั้งใจซึ่งกันและกันและทั้งสองก็จับมือกันไว้
พระอาทิตย์เริ่มตกบนเนินเขารอบหมู่บ้านแล้ว คำสัญญาที่ให้ไว้ โนโซมุมองข้ามเงาเล็กๆ
เมื่อทั้งสองกลับมาที่หมู่บ้านก็มีเรื่องเซอร์ไพรส์รออยู่
เด็กสาวยืนอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน ผมสีแดงย้อมเป็นสีเดียวกันกับท้องฟ้า
「ลิซ่า……」
「โนโซมุเคนจะอยู่ด้วยกันเหรอ」
ลิซ่าตกใจเล็กน้อยที่โนโซมุอยู่ด้วย
พวกโนโซมุไม่เคยบอกเรื่องที่ไปฝึกบนเขา
นั่นเป็นสิ่งที่โนโซมุและเคนไม่อยากให้เธอเห็นเท่าไร เห็นเกี่ยวกับความพยายามของพวกเขา
ลิซ่ายืนตรงหน้าเคน เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเคน ลิซ่าก็บอกคำพูดเดียวกัน
「เคน ฉันจะไปที่สถาบันโซลมินาติ」
「อืม ได้ยินจากโนโซมุแล้วล่ะ แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ？」
เคนได้ยินจากโนโซมุแล้วว่าลิซ่าจะออกจากหมู่บ้าน
เคนตอบคำถามของลิซ่าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเล็กน้อย แม้ว่าโนโซมุจะยิ้มตามปกติ แต่รู้สึกว่าท่าทางแข็งทื่อ
「ก็นะ……」
「……โนโซมุ ข้ากลับก่อนนะไว้เจอกันพรุ่งนี้！」
ลิซ่ายังคงนิ่งเฉย
เมื่อเห็นเธอ เคนก็ออกจากที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง
ทันใดนั้นโนโซมุพยายามเล่นมุขต่างๆกลบเกลื่อน
อย่างไรก็ตามการเผชิญหน้ากับเธอตรงๆทำให้เขาร้อนรน
「อ้าวแล้วจะทำยังไง？」
「อืม ก็อาจจะดีขึ้นมาแล้วมั้ง？」
ลิซ่าบอก โนโซมุเองก็เดินข้างๆลิซ่า
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วและความมืดมิดปกคลุมไปด้วย
ถึงกระนั้น โนโซมุและลิซ่ายังคงเดินไปตามถนนในเมืองโดยอาศัยแสงที่เล็ดลอดออกมาจากหน้าต่าง
หลังจากผ่านถนนระหว่างบ้านในพื้นที่และออกสู่ทุ่งแล้ว คราวนี้ก็เดินผ่านถนนด้านข้างของทุ่งที่มีแสงจันทร์ทอมาเล็กน้อย
ระหว่างนั้นทั้งสองก็เดินต่อไปอย่างเงียบๆ
ทั้งโนโซมุและลิซ่าดูเหมือนจะอึดอัด แต่เมื่อพยายามจะพูดอะไรก็พูดไม่ออก
โนโซมุที่เดินมาถึงริมลำธาร ฟังเสียงเซ็งแซ่ของแม่น้ำข้างลิซ่าครู่หนึ่งและอยู่ห่างกันเพียงแค่กำปั้นเดียว
แม้ว่าจะไม่ได้สัมผัสอะไรกันแต่ไหล่ที่แนบชิดกันก็ทำให้รู้สึกอบอุ่น
ขณะที่หัวใจเต้นรัว เธอก็มองมาทางด้านข้างและจ้องมองมาทางโนโซมุ
「โนโซมุคือว่านะ…」
อย่างไรก็ตามเธอลืมตาขึ้น
เมื่อเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอก็เริ่มพูดราวกับตัดสินใจได้
「ไม่ต้องฝืนเพื่อฉันก็ได้นะ？ ฉันคิดว่าโนโซมุพยายามต่อต้านครอบครัวอยู่ แต่ฉันอยากให้เราทั้งสองจบกันได้ดีนะ……」
พ่อแม่ของเขาต่อต้านเรื่องที่โนโซมุจะออกจากหมู่บ้านแน่ๆ สำหรับลิซ่าเธอไม่อยากให้เขาเสียครอบครัวไป
ตัวเธอเองเข้าใจว่ากำลังไล่ตามความฝันของตัวเอง
แต่เธอก็ไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะความฝันของเธอ
แต่ในขณะเดียวกันก็แอบหวังเล็กๆให้เขามาตามฉันไป
「อืมมม ฉันคงไม่สามารถละทิ้งความฝันนี้ได้ ทิวทัศน์ที่ได้เห็นกับพ่อและแม่ ความทรงจำตอนยังเด็ก ฉันอยากจะเป็นนักผจญภัย」
「ลิซ่า……」
ความปรารถนาที่อยู่กับเขาและความกังวลเกี่ยวกับเขา ขณะคิดแบบนั้นลิซ่าก็เริ่มพูดออกมาอย่างรวดเร็ว
「เมื่อฉันออกจากหมู่บ้านและถ้ามีนายตามมาด้วยมันคงทำให้เราดูไม่ดีทั้งคู่แน่ๆ！ ฉันอยากจะร้องไห้ แม้จะรู้ว่านักผจญภัยนั้นอันตรายเพราะสิ่งเหล่านั้นทุกคนต่างรู้ดี……」
ลิซ่าผิดหวังที่ไม่ได้รับการยอมรับจากครอบครัวของเธอ
เขามองลงมาด้วยใบหน้าที่อ้างว้างเล็กน้อย
「แต่ถึงแม้การสอบเข้ามันจะยาก แต่ดูเหมือนว่าถ้าได้เกรดดีๆก็ไม่ต้องเสียเงินเลย！ ฉันคิดว่าฉันน่าจะพอหาประสบการณ์ที่นั่นได้！」
อย่างไรก็ตามเธอเงยหน้าขึ้นและพูดต่อ
「ด้วยประสบการณ์ที่มากขึ้น ฉันคิดว่าต่อให้นายกลายเป็นนักผจญภัย อันตรายก็จะลดลงและทำให้แม่กับรูรูดี้โล่งใจ」
ลิซ่าพยายามสร้างความมั่นใจให้ครอบครัวของเธอขณะไล่ตามความฝัน และโนโซมุก็รู้สึกลึกซึ้งขึ้นในใจ
ความรู้สึกที่พองโตในอกของเขากำลังเอ่อล้น
「แต่หลังจากนั้นเรื่องที่ว่ามันอันตรายทั้งหมดไม่เปลี่ยนแปลง ตอนนั้นโนโซมุกับเคนบอกฉันว่าพวกเขาจะมากับฉัน แต่ฉันว่าหยุดดีกว่า ………」
และทันทีที่ผมได้ยินคำพูดของลิซ่าห้ามไม่ให้ผมตามเธอไป ความคิดของเขาก็ล้นออกมาในที่สุด
「ไม่ ผมตัดสินใจแล้ว ยังไงผมก็จะตามเธอไปเช่นกัน ถ้ามันอันตรายขนาดนี้ ผมจะทิ้งลิซ่าไว้คนเดียวไม่ได้！」
ปากของโนโซมุยืนยันว่าเขาจะปฏิเสธคำพูดของลิซ่าด้วย ตามความคิดและความรู้สึกที่เอ่อล้น
「แต่！」
อย่างไรก็ตาม ความกังวลของลิซ่าเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับความกระตือรือร้นของโนโซมุ
คำพูดเชิงลบที่แสดงความลังเลใจที่ออกมาจากปากของเธอโดยไม่ตั้งใจ ทันทีที่ผมได้ยินคำพูดที่ออกมาโดยไม่คาดคิด ผนังกั้นสุดท้ายที่ขวางกั้นหัวใจของโนโซมุก็หลุดออกมา
「ถึงลิซ่าจะปฏิเสธก็จะตามไปแน่นอน！ ถ้าคนที่ชอบของผมอยากทำฝันให้เป็นจริง ผมอยากช่วยนะ！」
「……เอ๊ะ？」
ลิซ่าพบคำพูดแปลกๆในคำพูดของโนโซมุ เหตุการณ์กะทันหันทำให้ฉันประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเข้าใจความหมายของคำที่ยังคงอยู่ในหู ความรู้สึกที่หวานอมเปรี้ยวไหลผ่านร่างกายของลิซ่าไปทั้งตัว
「โนโซมุคือว่าฉันก็……」
「……อาา」
โนโซมุเงียบราวกับตกตะลึงกับคำพูดที่เขาพูด
แล้วเกิดความละอายใจอย่างแรงกล้า
「ก็เพราะว่า」
โนโซมุแสดงพฤติกรรมที่น่าสงสัย เช่น สายตาร้อนรนและสั่นขาในขณะที่พูดคำส่งเดช
แม้แต่ในคืนที่มืดมิดที่มีเพียงแสงจันทร์ในดวงตาของลิซ่า ฉันยังสามารถเห็นใบหน้าของโนโซมุที่ย้อมเป็นสีแดงสดราวกับเป็นมะเขือเทศ
โนซอมุอารมณ์เสียไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับคำสารภาพโง่ ๆ ที่ดูไม่ได้อารมณ์เลยสักนิด
ในขณะนั้น ใบหน้าของเธอเข้าใกล้โนโซมุเต็มที่
「เอ๊ํะ……」
เมื่อเขาสังเกตเห็น ลิซ่าก็แตะริมฝีปากของเธอกับโนโซมุ
ริมฝีปากของโนโซมุรู้สึกแห้งเล็กน้อยจะไหลไปถึงกระดูกสันหลังของลิซ่าด้วยความรู้สึกเสียวซ่า
ค่อยๆ คลายริมฝีปากที่ทับซ้อนกันในขณะที่ถูกความร้อนหวานจนชาท่วมท้น
「ขอบคุณนะ … ฉันดีใจ」
ลิซ่ายิ้มให้โนซอมด้วยรอยยิ้มกว้างๆ ท่ามกลางแสงจันทร์
◇◆◇
เงาสองเงาทับซ้อนกันบนฝั่งของลำธาร
เด็กชายกำลังดูจากด้านหลังกระท่อมขณะที่พวกเขาแบ่งปันความคิดของพวกเขาภายใต้แสงจันทร์
「……มันช่วยไม่ได้ ลิซ่ามองโนซอมุมาตลอด」
เคนพิงหลังไว้บนผนังกระท่อม เคนพึมพำเพื่อบอกตัวเอง
เคนเฝ้าดูลิซ่าอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เธอถูกแม่พากลับบ้านเป็นประจำ
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตระหนักได้ในทันใดว่าสายตาของเธอที่มีต่อเพื่อนสนิทของเขาแตกต่างจากที่เขามอง
อาจเป็นตอนที่เธอถูกกล่าวหาว่าไม่มีพ่อแม่
ก่อนที่เคนจะจับตัวมูจิรุ เพื่อนสนิทของเขากระโจนใส่เด็กชายที่ทำให้ลิซ่าร้องไห้
นับจากนั้นเป็นต้นมา ข้าก็ค่อยๆ ตื่นเต้นกับแนวสายตาที่จ้องไปที่โนโซมุ
ตอนนั้นถ้าข้าเป็นคนแรก ความคิดดังกล่าวผุดขึ้นในใจของเขา แต่ในขณะเดียวกันเขาก็อยู่กับโนโซมุมาเป็นเวลานาน
ข้าเศร้ามาก แต่เธอยังเลือกหมอนั่น…
「ดีใจด้วยนะลิซ่า……」
นั่งคุกเข่าขณะพิงกำแพง เมื่อหลับตาลงอย่างแน่นหนา เคนก็ยังคงอดทนต่อความเจ็บปวดที่หน้าอกของเขาต่อไป
ป.ล.
ฉายาเสร็จ+สเตจเสร็จ เหลือแค่ฟาร์มอีเว้นต์จิปาถะ +ติดสาวม้านิดหน่อย
