โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” - ตอนที่ 92.2 อดีต 4

อดีต４

 

 

ในวันนั้น เมื่อโนโซมุและลิซ่าที่เข้ามาในห้องเรียน ห้องเรียนในชั้นปี 1 ก็มีการพูดคุยแปลกๆกันเกิดขึ้นคุย แม้การประชุมช่วงเช้าจะจบไปแล้วแต่บรรยากาศแปลกๆก็ไม่ได้หายไป

 

 

บรรยากาศแบบนี้ยังคงดำเนินต่อไปแม้ว่าจะแยกจากโนโซมุแล้วก็ตาม

 

 

ลิซ่าพยายามถามเพื่อนร่วมชั้นของเธอ

 

「นี่ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? ทุกคนดูแปลกๆไปหมดเลย……」

 

「เอ่อ ลิซ่าจังเหรอ พอดีว่า……」

 

เมื่อลิซ่าที่ได้สติกลับมาเพื่อนของเธอก็สูดหายใจเข้าช้าๆและค่อยๆเล่าออกมา

 

「อันที่จริง….นาสเวลและเพื่อนๆพวกเขาเสียชีวิตระหว่างไปทำคำขอในป่าน่ะ……」

 

「เอ๋！？」

 

ใบหน้าของเคนและลิซ่าตกใจอย่างมาก

 

 

นาสเวลเป็นหนึ่งในคนที่มีพรสรรค์อย่างมากในชั้นปีแรก แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในห้องห้องนี้ก็ตาม แต่ว่าท่าทางก็ยังแข็งแรงดีอยู่เลยเมื่อวันก่อน

 

 

เคนและลิซ่าไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริงเลยแม้แต่น้อย

 

「เอ๋ จริงๆงั้นเหรอ？」

 

「อ่า อืม มีคนที่เหลือรอดในปาร์ตี้กลับมาขอความช่วยเหลือที่กิลด์ แต่ว่าพอกลับไปก็……」

 

เคนและลิซ่าที่ได้ยินเรื่องนี้ก็ต้องตกใจ เพราะไม่น่าจะใช่เรื่องโกหกแต่อย่างใด

 

「เล่าโดยละเอียดที……」

 

เมื่อลิซ่าขอฟังเรื่องราวโดยละเอียด แต่ว่าอาจารย์ก็เข้ามาเสียก่อน

 

「อ่า ทุกคนนั่งลงได้แล้ว คาบเรียนจะเริ่มแล้วนะ」

 

ลิซ่าและคนอื่นๆก็รีบนั่งลง เมื่ออาจารย์มาอยู่ตรงหน้าชั้นเรียน แต่ว่าเธอคนนั้นก็ลุกขึ้นมา

 

「อ่า อาจารย์ ! พวกนาสเวลละ……」

 

 

「อ่า นั่นสินะ ทุกคนรู้เรื่องกันรึยัง?….เมื่อนวานนี้ แน่นอนว่าเป็นปาร์ตี้ของพวกปีหนึ่งที่ไปทำคำขอในป่าแต่ว่าก็โดนสัตว์อสูรเข้าโจมตีและมีหนึ่งคนเสียชีวิต」

 

ทุกคนให้ห้องเรียนต่างหมดคำพูดเพราะข่าวลือคือความจริง

 

「สัตว์อสูรที่พวกเขาพบเจอคือแรงค์ C ทางสถาบันก็สอนไว้แล้วว่าให้หลีกเลี่ยงการเข้าป่าหากไม่จำเป็นจริงๆและงดเว้นกับการต่อสู้กับสัตว์อสูรระดับสูง แต่เห็นได้ชัดเพราะคิดว่าเอาชนะได้เพราะเห็นศัตรูมีตัวเอง。」

 

ในห้องเรียนอันเงียบสงบ มีเพียงเสียงเรียบๆของอาจารย์ที่สะท้อนออกมา

 

「เป็นเรื่องน่าเสียดายสำหรับนักเรียนที่เสียชีวิตไป แต่สิ่งสำคัญคือพวกเธอต้องเข้าใจว่าด้านนอกเมืองนั้นมีอันตรายถึงตายอยู่เสมอ ถ้าไม่ระวังก็จะตายแบบพวกนั้น เพราะงั้นเริ่มเรียนกันได้แล้ว เปิดหนังสือไปที่หน้า 40……」

 

แม้จะมีเพื่อนร่วมชั้นเสียชีวิตไป แต่ชีวิตประจำวันก็ยังคงดำเนินต่อไปตามปกติ

 

 

ในวันนั้น ห้องเรียนยังคงมีบรรยากาศมืดมน

 

 

◆◇◆

 

 

หอัพกชายที่ถูกความมืดมิดยามค่ำคืนเข้าปกคลุม

 

 

ในห้องนั้น มีเด็กชายคนหนึ่งสวมผ้าคลุมศีรษะและคุกเข่าอยู่

 

 

ดูเหมือนพวกขี้กลัว แต่อันที่จริงร่างกายของเขากำลังสั่นเหมือนกับเจ้าเข้าและหายใจออกมาอย่างรุนแรง

 

 

แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างทำให้ผมสีบลอนด์เป็นประกายสว่างไสวและเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

 

「หะนาสเวลตายแล้ว……」

 

พระอาทิตย์นั้นตกดินแล้ว แต่อุณหภูมิก็ไม่ได้ต่ำมาก อย่างไรก็ตามเคนรู้สึกหนาวสั่นทั่วทั้งร่างราวกับว่าเลือดนั้นแข็งตัว

 

 

เขาพยายามขดตัวเพื่อทำให้ร่างกายของตัวเองอบอุ่นขึ้นและถูแขนอย่างสิ้นหวัง การตายของเพื่อนร่วมชั้นอนาคตอันแสนเลวร้ายที่สุดมันทำให้เขากลัว

 

 

 

「ความสามารถของเขาก็เก่งพอๆกับข้าและลิซ่า ถ้าเมื่อวานเราเผลอเข้าป่าไป」

 

สิ่งที่อยู่ในความคิดคือร่างที่อาบเลือดและนอนจมกองเลือด

 

 

ในสายตาของเคน มันเป็นภาพฝังใจตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก

 

 

 

「ไม่ แย่แล้ว! แต่ถ้าเป็นแบบนี้……」

 

นาสเวลก็มีความเก่งกาจเท่ากับตัวเองและพวกในปาร์ตี้ก็เกือบโดนฆ่า ข้อเท็จจริงดังกล่าวทำให้ความกลัวเข้าปกคลุมจิตใจของเขา

 

 

ลิซ่าจะตกอยู่ในอันตรายหากไม่ทำอะไรสักอย่าง

 

 

ขณะถูกขับเคลื่อนด้วยความรู้สึกแบบนั้น เขาพยายามหาวิธีที่จะปกป้องเธอ

 

 

 

「ถ้าโนโซมุอยู่ข้างๆลิซ่า……」

 

และเคนก็สังเกตเห็นถึงตัวตนของโนโซมุที่คอยฉุดรั้งลิซ่าเอาไว้

 

 

โนโซมุไม่สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้เพราะ “พันธนาการ” ที่ตัวเองมีและหากยังเป็นแบบนี้ต่อไปในไม่ช้าก็จะเป็นตัวนำหายนะมาสู่ลิซ่า

 

 

 

「แต่ลิซ่าเลือกโนโซมุ แต่ถ้าไม่มีโนโซมุลิซ่าคง……」

 

โนโซมุไม่สามารถจะอยู่เคียงข้างเธอได้ อย่างไรก็ตามตัวโนโซมุนั้นเป็นตัวตนแห่งความหวังของเธอมากที่สุด

 

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เคนก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองมันเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

 

 

 

「อึก ทำไม ทำไมกัน ทำไมถึงต้องเป็นโนโซมุที่อยู่ข้างลิซ่า……！」

 

ร่างกายที่ถูกแช่แข็งและกลัวว่าจะสูญเสียลิซ่าไปก็ร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยว

 

 

ทำไมถึงไม่เป็นตัวเขา? เขาเป็นตัวตนที่จะแข็งแกร่งขึ้นในอนาคต

 

 

อย่ามาได้ฉุดรั้งลิซ่าให้ตกต่ำ ลิซ่านั้นยังเบิกบานได้มากกว่านี้ ไม่ใช่เป็นแบบเช่นนี้ อย่างที่นาสเวลพูด

 

 

และแล้วความหึงหวงที่เก็บงำมันมาไว้ตลอดก็ได้ถูกปลดปล่อย

 

 

โนโซมุที่อ่อนแอกว่าตัวเอง กำลังอยู่เคียงข้างผู้หญิงที่เขารัก เขานั้นโหยหาเธอคนนั้นตั้งแต่ยังเด็กและความรู้สึกอันแสนมืดมนก็ได้เข้ามาเติมเต็มจิตใจของเขา

 

 

แรงกระตุ้นด้านลบที่ครั้งหนึ่งเคยระเบิดออกมามันได้ทำลายมิตรภาพที่เคยมีมาจนหมดสิ้น

 

「ใช่แล้ว ลิซ่าจะเป็นอันตรายหากมีโนโซมุอยู่ข้างๆ ยังไงก็ต้องแยกลิซ่าออกจากโนโซมุให้ได้……」

 

เคนพึมพำเช่นนั้น เมื่อก่อนยังมีแววตาแห่งความอ่อนโยน แต่ตอนนี้แววตานั้นดำมืดสนิทไร้สิ่งใดเจือปน

 

 

◆◇◆

 

 

เคนดำเนินการตามแผนในวันที่โนโซมุพยายามฝึกอย่างลับๆกับลิซ่า

 

 

ลิซ่ากังวลเรื่องการฝึกที่ไม่สมเหตุสมผลในแต่ละวันของโนโซมุและพยายามให้โนโซมุพักผ่อน แต่โนโซมุไม่เคยเปลี่ยนใจเรื่องที่ต้องฝึกเพิ่ม

 

 

โนโซมุอยู่ไปก็มีแต่จะฉุดรั้งลิซ่าเสียเปล่าๆ ข้อเท็จจริงนั่นยังไงก็หนีไม่พ้น

 

 

เคนยังคงคิดหาวิธีแยกสองคนนี้ออกจากกัน โดยได้รับแรงกระตุ้นอันแสนมืดมนในจิตใจ

 

 

อย่างไรก็ตามเวลาที่ทั้งสองคนใช้ด้วยกันมันยาวนาน นั่นคือสิ่งที่เขารู้ตั้งแต่ยังเด็ก โนโซมุนั้นคิดถึงลิซ่าเสมอ และเธอก็ยังคิดว่าโนโซมุเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต มันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้ทั้งสองต้องแยกจากกัน

 

 

เคนปวดหัวอย่างมาก ขณะนั้นเองก็มีมารกระซิบเข้ามาในหัวของเขา

 

「ใช่แล้ว ถ้ามีเหตุการณ์ที่ทำให้ลิซ่าต้องแค้นโนโซมุ……」

 

มันก็รุนแรงพอที่จะแยกสองคนนั้นออกจากกัน นั่นเป็นรอยร้าวที่ไม่อาจย้อนกลับมาได้อีก ลิซ่าที่โกรธโนโซมุจนไม่สามารถให้อภัยได้

 

 

ด้วยวิธีการนั้นยิ่งลิซ่ารักโนโซมุมากเท่าไร ก็จะยิ่งเกลียดมากเท่านั้น

 

「ใช่ลิซ่าก็รู้ว่ามีช่วงเวลาที่โนโซมุปลีกตัวอยู่บ่อยๆ เพราะงั้นจะใช้ช่วงเวลานั้น……」

 

โนโซมุนั้นแอบฝึกโดยไม่บอกลิซ่า

 

 

แต่เธอไม่รู้ว่าโนโซมุไปฝึกที่ไหน บางครั้งก็ฝึกที่สถาบัน ไม่ก็ชานเมืองและที่หอพัก

 

 

เคนคุ้นเคยดีกับการฝึกของโนโซมุ ดังนั้นเขารู้ในระดับหนึ่ง แต่ลิซ่านั้นไม่รู้

 

 

เธอมักจะบอกให้โนโซมุที่ฝึกหนักพักผ่อนบ่อยๆ

 

 

เป็นความจริงที่ว่าโนโซมุนั้นโหมตัวเองอย่างหนัก เพราะความสามารถของตัวเอง

 

 

อย่างไรก็ตาม เธอเองก็ดีใจที่โนโซมุพยายามฝึกหนักเพื่อตัวเธอเอง

 

 

แต่ว่าเคนจะใช้ความเพียรเหล่านั้น ในการสร้างความร้าวฉานระหว่างทั้งสองคน

 

 

หลังจากนั้นสิ่งที่เขาต้องทำก็คือการเตรียมตัว

 

 

วันหยุดวันหนึ่ง หลังจากที่โนโซมุกำลังฝึก ลิซ่าก็เข้ามาถามเขา

 

「นี่เคน โนโซมุล่ะ？」

 

「อ๋อ โนโซมุเข้าเมืองไปแล้ว อาจจะเหมือนเดิมก็ได้มั้ง？」

 

「เข้าใจแล้ว……」

 

ลิซ่านั้นขมวดคิ้วด้วยความโกรธ

 

 

ขณะที่เขาหลงใหลในใบหน้าของเธอ เคนก็พยายามเก็บความหึงหวงนั้นเอาไว้

 

 

ลิซ่าส่ายหัวกับความคิดของเธอ

 

「เป็นอะไรงั้นเหรอ？」

 

「พอมาคิดดูแล้ว ได้ยินมาว่าโนโซมุแอบไปเดินกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักด้วย……」

 

「……เอ๋？」

 

ลิซ่างั้นงงและตกตะลึงราวกับได้ยินเรื่องแปลกๆ แต่เธอก็ส่ายหน้า

 

「พูดอะไรน่ะ ไร้สาระน่า บางทีเคนเชื่อข่าวลือนั่นเหรอ！？」

 

มีข่าวลือที่ว่าโนโซมุกำลังไปพบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ใช่ลิซ่า

 

 

เคนเป็นคนสร้างข่าวลือนี้ขึ้นมาเอง มันถูกสร้างมาเพื่อแยกโนโซมุออกจากลิซ่า

 

 

 

「ก็ไม่น่าจะใช่เรื่องจริง แต่ว่าได้ยินว่าโนโซมุแอบเดินกับผู้หญิงคนอื่นในย่านการค้าเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว แต่ว่าโนโซมุคงไม่ทำแบบนั้นหรอก」

 

เคนบอกว่าเขาเชื่อในตัวโนโซมุ แต่ว่าก็ยังสุมไฟใส่ข่าวลือนั่นเพิ่มความกังวลให้กับลิซ่า

 

 

ตอนนี้โนโซมุกำลังฝึกอยู่ ที่นั่นไม่มีใครเห็นหรอกและไม่มีใครพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขาได้

 

 

 

「……ก็หวังว่าจะคิดเช่นนั้น วันนี้ฉันจะกลับหอแล้ว บอกให้โนโซมุพักผ่อนเยอะๆด้วยล่ะ」

 

「เข้าใจแล้ว ไว้เจอกันนะ」

 

ลิซ่าหันหลังกลับและวิ่งหนีไป เมื่อมองแวบแรกเหมือนไม่มีอะไร แต่แววตาของเธอนั้นสั่นเทา

 

 

ในกรณีนี้เธอน่าจะพยายามตามหาความจริงอย่างแน่นอน

 

 

หลังจากที่เห็นเธอหายตัวไปด้วยความเร่งรีบ เขาก็เริ่มลงมือในทันที

 

 

ทั้งๆแบบนั้นเขาก็เอาแต่แก้ตัวในใจและบอกกับตัวเองว่าเพราะทำแบบนี้เพื่อเธอ

 

 

◆◇◆

 

 

เคนไปที่แผงขายของตรงมุมหนึ่งของย่านการค้า

 

 

เดิมทีเป็นสถานที่ที่พ่อค้าเร่เดินทางการเต็นท์และตั้งร้านที่นั่น

 

 

เคนที่ปลอมตัวเป็นโนโซมุด้วยความสามารถที่หาได้ยากยิ่งอย่าง“หน้ากากน้ำสะท้อนใจ”ก็เดินผ่านเต็นท์หลายสิบหลังและมีผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังวุ่นกับการเดินไปเดินมา

 

 

ไม่รู้ว่ามาจากทางใต้หรือเปล่า แต่เป็นเด็กผู้หญิงอายุราว 10 ขวบ มีผิวสีแทนสวมเสื้อผ้าลินิน

 

 

เด็กสาวที่สังเกตเห็นเคนเดินเข้ามาก็ส่งเสียงประหลาดใจ

 

 

 

「เอ๋ อะไรกันไม่เห็นบอกเลยว่าวันนี้จะมา?……」

 

「ได้เวลาแล้วนะ…..ไม่มีอุปสรรคแล้วด้วย？」

 

「เออ๋ ! ไม่จริงน่า！」

 

เคนพูดกับหญิงสาวที่กำลังทำสีหน้าลำบากใจขณะที่ปลอมเป็นโนโซมุ ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะถามว่ามันกะทันหันไปไหม

 

 

ในขั้นต้น เธอเป็นลูกน้องของพ่อค้าที่ทำธุรกิจระหว่างเดินทางข้ามเมือง ไม่นานเลยที่เธอมาที่เมืองอาร์คาซัมและได้พบกับเคนจนคุ้นเคยกับเมืองนี้

 

 

ในขณะนั้นเคนกำลังเดินไปรอบๆขณะปลอมตัวเป็นโนโซมุ มองหาผู้หญิงที่จะใช้สำหรับทำแผนการในครั้งนี้และก็เจอเธอคนนี้เข้า

เดิมทีเป็นเด็กที่ไม่ได้อยู่ในอาร์คาซัมเป็นเวลานาน และเป็นตัวตัวที่สมบูรณ์แบบที่จะใช้มาเป็นคู่ในการแสดง

 

 

ทีแรก หญิงสาวก็ไม่ใจในตัวเคนเท่าไรนัก อย่างไรก็ตาม เขาก็ค่อยๆทลายกำแพงที่ปิดกั้นจิตใจของเธอออกทีละน้อยจนเปิดใจ

 

 

เดินทีมันหายากที่จะเห็นผู้หญิงเดินอยู่ในเมืองคนเดียวเป็นเวลานาน ดังนั้นตอนแรกก็เลยพาไปทัวร์รอบเมืองและพาไปทำกิจกรรมต่างๆ ตอนแรกก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับความคืบหน้าเหล่านั้น

 

「มีเวลาน้อยงั้นเหรอ? อันที่จริง เมื่อวันก่อนฉันทำภาชนะบนโต๊ะอาหารแตก…..แต่ตอนฉันจะไปหาจานอื่นมาทดแทนเพราะงั้นช่วยไปเลือกด้วยกันหน่อยได้ไหม？」

 

คำเชิญที่มาอย่างกะทันหัน เด็กสาวที่เห็นเคนเกาแก้มอย่างเขินอายและตัดสินใจที่จะไปด้วยกัน

 

 

ทั้งสองฝ่ายเริ่มเดินด้วยกันและเรียกกันด้วยชื่อจริง เคนไม่เต็มใจที่จะสานต่อความสัมพันธ์แบบนี้ไปอย่างยาวนาน และหญิงสาวเองก็เข้าใจว่าความสัมพันธ์นี่เป็นความสัมพันธ์ระยะสั้นเท่านั้น

 

 

อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ยังดื่มด่ำกับความสัมพันธ์เหล่านั้น

 

 

หญิงสาวเองก็อยากจะเติมเต็มความปรารถนาของตัวเองเพราะความเบื่อหน่ายในชีวิตประจำวันของเธอ

 

 

ในระหว่างการออกเดท ดวงตาของเคนเหลือบมองไปทางด้านหลังและก็มีหญิงสาวผมแดงแอบตามมา ในขณะนั้นเคนก็รู้สึกขมขื่น

ราวกับว่ารู้สึกผิดกับสิ่งที่กำลังทำอยู่

 

 

ในวันนี้ ทั้งสองจากกันด้วยการจูบร่ำลา เด็กหญิงก็เข้ากอดเคนอย่างเศร้าๆ แต่ในวินาทีนั้นที่แยกจากกัน เธอก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

 

 

ในใจนั้น เคนไม่รับรู้อะไรเลย เดิมทีทั้งสองนั้นไม่ได้รักกันอยู่แล้ว

 

 

อย่างไรก็ตาม เคนที่เห็นรอยยิ้มนั่นก็เหมือนกับว่ามันเป็นคำสารภาพที่บอกว่าเธอรักเขา

 

 

อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดเหล่านั้นก็กลายเป็นความพึงพอใจ

 

 

ลิซ่าที่จ้องมองเขาตลอดทั้งวัน และในขณะที่จูบให้เห็นกันในครั้งสุดท้าย ดวงตาก็เห็นลิซ่าที่มองออกมาด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรง

 

 

และเขาคิดเช่นนี้โดยตามปกติพวกลิซ่าและโนโซมุก็น่าจะแยกจากกันแล้ว…

 

 

เคนรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก มันเป็นช่วงเวลาที่พอใจที่สุดในชีวิต

 

 

แต่ว่ายังไม่เพียงพอ เพราะเส้นชัยยังรอคอยเขาอยู่

 

 

◆◇◆

 

 

「นี่ลิซ่า เกิดอะไรขึ้น ! ตอบมาหน่อยสิ！」

 

หน้าห้องของลิซ่าในหอพักหญิง คามิลล่ากระแทกประตูอย่างแรงและเรียกลิซ่า

 

 

มันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงพักกลางวันเลยไม่ค่อยมีคนมากนัก

 

 

สามวันผ่านไปแล้วที่ลิซ่ากักตัวอยู่ในห้องของเธอ ไม่มีใครเห็นหน้าเธอเลยตั้งแต่หยุดเรียนวันแรก

 

 

เมื่อคามิลล่ามาหาในวันแรกลิซ่าก็ตอบกลับมาด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย แต่สองวันที่ผ่านมาก็ไม่ตอบเลย

 

 

เธอรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องธรรมดาแล้ว และเธอก็เรียกลิซ่าอยู่หน้าห้อง

 

 

ในขณะนั้นเองเคนก็เรียกคามิลล่า

 

「คามิลล่า เกิดอะไรขึ้น！？」

 

「เคน ? นี่มันหอพักหญิงนะ！？」

 

「ไม่เป็นไรหรอก นอกจากนี้เร็วเข้า！！」

 

จู่ๆเคนที่ได้ยินเรื่องราวจากคามิลล่าก็เตะประตูออกไป

 

「เห้ย ! ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว………เอ๊ะ？」

 

คามิลล่าที่อารมณ์เสียกับการกระทำอันบ้าบิ่นของเคน แต่ก็ต้องตกใจที่เห็นสภาพของลิซ่า

 

 

ผ้าม่านถูกปิดไว้และลิซ่าก็นั่งอยู่ในห้องที่มีแสงสลัวๆ แม้จะเป็นเวลากลางวันแต่เธอก็จองมองลงไปที่พื้นด้วยแววตาสั่นๆ

 

「ลิซ่า เกิดอะไรขึ้น！？」

 

คามิลล่ารีบเข้าหาลิซ่าโดยทันที แต่เธอก็ปฏิเสธ แววตาของลิซ่านั้นไร้สีสันและดูเหมือนว่าน้ำเสียงของคามิลล่าจะเข้าไม่ถึงหูของเธอ

 

 

เคนปิดประตูและเข้ามาในห้อง

 

 

แสงแดดส่องผ่านผ้าม่านเล็กน้อย มันสะท้อนให้เห็นปากอันแสนบิดเบี้ยวของเขา

 

 

ลิซ่ากับคามิลล่านั้นกำลังกอดกันอยู่ นี่เป็นเวลาที่รอมาเนิ่นนานนับ 10 ปี เคนยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ

 

「ลิซ่า ไม่เป็นไรนะ？」

 

เคนเริ่มพูดกับลิซ่าอย่างแผ่วเบาราวกับยื่นมือออกไปหาคนที่กำลังจมน้ำ ทั้งๆที่ในใจถูกขับเคลื่อนไปด้วยความมืดมิด

 

 

ความเห็นผู้แปล

 

ไอ้เคนนนนนนน………..กิน เด็ก…………