โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 121

ตอนที่ 121 – ทะลุขีดจํากัด!

“ระบบช่วยเปลี่ยนค่าแสตทฟรี300แต้มให้เป็นค่าขีดจํากัดที!”

เย่เทียนพูดกับระบบด้วยความคาดหวัง

“โฮสต์โปรดระวัง – เมื่อเปลี่ยนแล้วจะไม่สามารถหยุดและเปลี่ยนกลับได้! ท่านแน่ใจหรือว่าจะดําเนินการต่อ?”

ระบบเตือนเย่เทียน

“ใช่!”

เย่เทียนพูดโดยไม่ลังเลเลย, ไดอาน่ากับคนอื่นๆมีค่าพละกําลังพอแล้ว หลังจากฝึกให้พวกนางเป็นนักรบ พวกเธอสามารถฆ่าคนนับสิบได้ด้วยตัวคนเดียวเลย สําหรับตอนนี้แค่นั้นก็พอแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเย่เทียนได้ไปสร้างความบาดหมางกับตระกูลแครสซัสเอาไว้แล้วและเขาก็รู้ดีว่าไม่นานก็โดนตามล้างแค้นแน่

ดังนั้นเขาจึงตั้งใจจะทะลุขีดจํากัดของมนุษย์แล้วครองพละกําลังมหาศาลซะ

“ติ๊ง, ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับค่าขีดจํากัด3แต้ม. ทุกๆแต้มที่อัพเพิ่มโฮสต์จะได้รับชีวิตยืนยาวขึ้นอีก10ปี!”

เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเยเทียน.

“อัพไปที่…!”

เย่เทียนทนรอไม่ไหวแล้วรีบใช้แต้มอัพค่าสถานะทั้ง3: พละกําลัง, ความแข็งแกร่งและความเร็ว.

โฮสต์: เย่เทียน

สถานะ: นายทาสรุ่นเล็ก

พละกําลัง: 101

ความแข็งแกร่ง: 101

ความเร็ว: 101

ค่าเสน่ห์: 100

จํานวนทาส: มากกว่าสองร้อย

ทาสหญิงคุณภาพสูง: 10

ทาสนักรบ: 131

ทาสพิเศษ: วิคตอเรีย (สาวหมาป่า), โฟ (ยักษ์สาว), อิเซร่า(หมาป่าตัวเมียกลายพันธ์, ทําให้เชื่อฟังยังไม่สําเร็จ)

หน้าต่างแสตทของเย่เทียนเปลี่ยนไปและมีแถบทาสพิเศษเพิ่มเข้ามาด้วย. สาวหมาป่า, ยักษ์ และนางหมาป่ากลายพันธ์อยู่ในหมวดทาสพิเศษหมดเลย.

แคร่ก!!

หลังจากร่างกายของเยเทียนได้ทะลุขีดจํากัดของมนุษย์แล้ว, ก็มีเสียงเบาๆ ดังออกมาจากทั่วทั้งตัวของเขา ราวกับว่าเขาได้เกิดใหม่จากดักแด้

ดูเหมือนว่าพลังงานลึกลับได้ไหลไปทั่วตัวของเขาเหมือนกับได้ทําพิธีศีลจุ่มเลย, DNA ของเขาได้เรียงตัวใหม่ทั้งหมด, พละกําลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล, รูปร่างของเขาน่าเกรงขามมาก ขึ้นและการตอบสนองของเขาก็เร็วมากกว่าเดิม

ไม่มีความรู้สึกเจ็บใดๆเลยกลับกัน มันมีความรู้สึกอุ่นๆไหลไปทั่วร้างของเขา เขาจึงหลับตาลง, ความรู้สึกของเขาตอนนี้คือมีแต่ความสุขมากๆ แล้วเขาก็อ้าปากทําเสียงประหลาดๆที่ไม่สามารถเข้าใจได้

เป๊าะ! เป๊าะ..

เมื่อเย่เทียนลืมตาขึ้นเขาก็ได้ยินเสียงเปาะแปะดังมาจากตัวของเขาและดูเหมือนว่าพลังอันน่าเกรงขามที่หลับใหลอยู่ในตัวเขาก็ได้ระเบิดออกมาในที่สุด

“น่าเสียดายนะ ไม่มีพลังในตํานานไหลเขาร่างเราเลย!”

เย่เทียนกล่าวด้วยความเสียดาย, เขานึกว่าจะได้รับพลังพิเศษแบบพวกตัวเอกในนิยายวิทยายุทธซะอีก

เขาคงคาดหวังมากไป เพราะที่เขาอยู่ตอนนี้มันเป็นยุคธรรมดาๆ และโลกธรรมดาๆ

“ติ๊ง, ขอแสดงความยินดีกับร่างกายของโฮสต์ที่ได้ทะลุขีดจํากัดของร่างกายมนุษย์แล้ว, ระบบขอมอบรางวัล เวาเชอร์กู้คืน 1พันใบเป็นโบนัสให้!”

เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเย่เทียนอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าระบบนี้มันเหมือนกับมนุษย์จริงๆ

“ได้เวลาไปหาอิเซร่าแล้ว!”

เย่เทียนปล่อยให้ไดอาน่าและคนอื่นๆทําหน้าที่ต่อจากนั้นเขาก็เดินไปทางเขตของนางหมาป่า

“อิเซร่า, ข้ามาเยี่ยมเจ้าแล้ว!”

เย่เทียนยิ้มให้อิเซร่าที่กําลังนอนอย่างสบายใจบนพื้น

อิเซร่าได้ยินเสียงของเย่เทียนแล้วค่อยๆโงหัวขึ้น, ความรู้สึกแขยงแว่บขึ้นในดวงตาของนางแต่ไม่นานนักมันก็ค่อยๆจางหายไปแล้วเปลี่ยนเป็นความตะลึงและประหลาดใจ

เพราะนางรู้สึกว่าออร่าของเย่เทียนนั้นเหมือนกับของนางเลย!

มันเป็นออร่าพิเศษที่แสดงว่าคนๆหนึ่งได้ทําลายการจํากัดของบางสิ่งไปแล้ว

ความสามารถในการดมกลิ่นของนางหมาปาเริ่มจะตื่นตัวแล้ว เมื่อเย่เทียนโผล่มานางก็รู้สึกถึงร่างกายที่เปลี่ยนไปของเขา แม้จะไม่แข็งแกร่งและทรงพลังเหมือนร่างกายนางแต่มันก็ใกล้เคียงมาก

มนุษย์ทําลายขีดจํากัดในเวลาสั้นๆได้ยังไงกัน?

ความรู้สึกหวาดกลัวผุดขึ้นในหัวของนางหมาป่า

“ตกใจล่ะสิ? ฮ่าฮ่าจํานนต่อข้าซะ, ให้ข้าขี่เจ้าเป็นไง?”

เย่เทียนพูดอย่างโอหัง

“กรร!”

นางหมาป่าส่งเสียงขู่ จากนั้นความรู้สึกขยะแขยงและเกลียดชังก็ผุดขึ้นในดวงตาของนาง

ยังไม่ยอมสินะ?

เย่เทียนดูจะเข้าใจความหมายของสายตาเธอจึงรู้สึกหมดหนทาง, นางหมาป่าตัวนี้ช่างโอหัง และหัวรั้นนัก

“แง่ง…เจ้านาย…”

โชคดีที่วิคตอเรียทําตัวดีมาก. เมื่อเธอเห็นเย่เทียน เธอจึงรีบโดดเข้าอ้อมกอดเขาแล้วทักทาย

วิคตอเรียจืบหน้าของเย่เทียน, จมูกแล้วก็ปาก, เย่เทียนสอนนางแล้ว นางจึงไม่ใช้ลิ้นเลียไม่งั้นหน้าเย่เทียนคงเปียกไปหมด..

“ว่าไง…”

เย่เทียนเอื้อมมือออกไปผลักเธอออกเบาๆ แต่ดันเผลอไปจับไฟหน้าให้ขนเธอเข้าจนเธอหน้าแดงขึ้นมา. จากนั้นนางก็โดดใส่เขาอย่างแรงแล้วอ้าปากงับคอเย่เทียนเบาๆ จากนั้นก็นั่งลงบนตัวเย่เทียน

เย่เทียนได้ตัดขนเธอไปบ้างแล้ว ตอนนี้เธอดูเหมือนสาวสวยใส่ขนมิ้ง

“วิคตอเรียลุกขึ้น!”

เย่เทียนกอดคอเธอก่อนจะค่อยๆผลักเธอไป

“หงิง…”

วิคตอเรียเชื่อฟังดีมากแต่เธอก็ทําเสียงเศร้าๆออกมา

“อะไรของเจ้าเนี่ย, ใจเย็นๆสิเจ้าอายุแค่12 ปีเองนะ!”

เย่เทียนลูบหัวนางเบาๆแล้วกล่าว เขากําลังคิดว่าวิคตอเรียจะมีช่วงเวลาพิเศษแบบหมาป่าตัวเมียอื่นๆในช่วงฤดูใบไม้ผลิรึป่าว

“หยุดกระโดดไปมาได้แล้ว ข้าจะมอบพลังให้เจ้า!”

เย่เทียนเกาคางวิคตอเรียบางๆแล้ววางมือลงบนหน้าผากเธอเพื่อเพิ่มค่าพละกําลังและความแข็งแกร่งให้ถึง100แต้ม

“โฮ่ง!!”

ด้วยพละกําลังและความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นถึงขีดจํากัด วิคตอเรียจึงอดคํารามออกมาไม่ได้ ราวกับสัตว์ป่าเลย. ออร่าที่น่าเกรงขามแผดออกมาจากตัวของนาง

“ว้าว…”

นางหมาป่าก็อดนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้จึงลุกพรวดขึ้นมา, ดวงตาสีเขียวของเธอจ้องไปทางเย่เทียนกับวิคตอเรียด้วยความประหลาดใจและหวาดกลัว

เจ้ามนุษย์นั้นทําได้ยังไง?

นางเห็นเย่เทียนลูบหัววิคตอเรียจากนั้นออร่าของวิคตอเรียก็เปลี่ยนไปทันทีจนถึงระดับน่ากลัวเลย

มันอยู่เหนือความเข้าใจเธอมาก.

มนุษย์อาจคิดว่านี่เป็นพลังจากพระเจ้า, แต่สําหรับหมาปาแล้วคงจะรู้สึกตะลึงอย่างเดียว เพราะพวกมันไม่รู้จักคําว่าพระเจ้า

นางก็แค่กินกล้วยไม้เลือดเข้าไปจนร่างกายกลายพันธ์และก็ทะลุขีดจํากัดของสิ่งมีชีวิตได้ พร้อมกับสติปัญญาที่มากขึ้น แต่ถึงอย่างงั้นนางก็ยังเป็นแค่สัตว์อยู่ดี

ตอนนี้นางก็แค่สัตว์พิศวงเอง

“ฮ่าฮ่า…ตกใจอีกแล้วรึ? จํานนต่อข้าเถอะ”

พอเห็นสายตาตะลึงของนางหมาป่าเย่เทียนจึงกล่าวอย่างโอหัง