โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 135
ตอนที่ 135 – จัดกันบนหลังม้า
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
“จูเลีย…เจ้า…พูดอะไรน่ะ”
พอได้ยินคําพูดของจูเลีย หน้าของเคช่าก็แดงขึ้นมาทันที เธอทั้งอายและโมโหเพื่อนคนนี้
“ฮิ..ฮิ..ข้าเดาถูกสินะ…”
จูเลียกล่าวพร้อมรอยยิ้ม, นางรู้จักเย่เทียนดี, บางทีตอนนี้เขาอาจจะไม่มีอารมณ์ก็ได้
แค่คิดมันก็ทําให้เธอตื่นเต้นขึ้นมามากๆแล้ว เธออยากจะสัมผัสความรู้สึกนั้นกับเย่เทียนบนหลังม้า
เธอสัมผัสแล้วแต่ก็แค่เฉียดๆเท่านั้น (อะไรของมึงวะเนี่ยคนเขียน)
“ข้าขออภัยด้วยลอร์ดซาตาน, ข้าก็อยากจะช่วยท่านนะแต่แค่ม้าตัวเดียวข้าก็เหนื่อยแล้ว ข้าไม่มั่นใจว่าจะจัดการม้าเยอะแยะแบบนี้ไหว, ข้าขออภัยจริงๆที่ไม่สามารถทําตามที่ท่านขอได้”
จูเลียกล่าวด้วยความเสียดายพร้อมกับสายตาริษยา
“ไม่เป็นไรครับ!”
เย่เทียนส่ายหัวแล้วก็ยิ้ม จากนั้นเขาก็นํามาทั้ง16ตัวเข้าไปทางป่าให้ห่างจากปอมปิย์และคนอื่นๆ จากนั้นเย่เทียนก็ผิวปากออกมา
ฮี่ๆๆๆๆ
เสียงร้องของยูนิคอร์นดังออกมาพร้อมกับฟังคลังจากนั้นเจ้าสโนวไวท์ก็มาถึง
ฮี่ๆๆๆ…
…
ม้าทุกตัวนั้นหวาดกลัวมากตอนที่สโนวไวท์โผล่มา, พวกมันกระโดดโลดไปๆมาๆแล้วร้องและ เตรียมท่าจะวิ่งหนีแต่ก็ไม่กล้า
ฮี่ๆๆ….
เจ้าสโนวไวท์ร้องออกมาอีกครั้งแต่รอบนี้มันดูราวกับเป็นเสียงร้องอันทรงพลังของราชินีแห่งอาชา ม้าทุกตัวเงียบลงทันที่แล้วเข้ามาใกล้ๆมัน.
ฮี่ๆๆๆ…
เมื่อเข้ามาใกล้เย่เทียนสโนวไวท์ก็ก้าวช้าลง
“เคช่าเราขึ้นไปนั่งบนเจ้าสโนวไวท์กันเถอะ มันน่าจะสบายกว่า”
เย่เทียนยิ้มแล้วอุ้มเคซ่าขึ้นไปบนสโนวไวท์ด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียวราวกับวานรยักษ์
“ที่รัก…”
เคช่าตกใจมากๆ นางไม่รู้มาก่อนเลยว่าเย่เทียนมีพลังและความเร็วมหาศาลแบบนี้
ปกติแล้วคนทั่วไปจะกระโดดขึ้นม้าก็ยากแล้วแต่เขากลับทําได้ง่ายๆแม้ว่าจะอุ้มเธออยู่
เธอร้องไม่ออกด้วยซ้ํา
“เคช่า, เรานั่งหันหน้าใส่กันดีมั้ย?”
เย่เทียนถามนางอย่างจริงจัง
“เอ่อ..”
เคช่าตกใจ นางมองไปที่ตาของเยู่เทียนแล้วครุ่นคิด. นางน่าจะรู้แล้วว่าเย่เทียนจะทําอะไร
ความจริงแล้วนางเองก็รอคอยวันนี้อยู่เหมือนกัน
ในโรมโบราณนั้นถ้าคู่รักมีความรู้สึกให้กันแล้วล่ะก็ พวกเขาก็สามารถยอมให้กันได้แม้ว่าจะยังไม่แต่งงานก็ตามแต่บนหลังม้า
เคช่าคิดว่ามันดูพิลึกไปหน่อย
แต่นางก็อยากจะลอง
“เจ้าจะได้นั่งใกล้ๆข้าแล้วก็จะได้กอดแน่นๆไง! หลังม้าตัวนี้กว้างพออยู่นะ!”
เย่เทียนยิ้มแล้วจับตัวเคช่าช่วยนางหมุนตัว
“สโนวไวท์, ให้ม้าทุกตัวล้อมพวกเราซะแล้วก็ให้พวกมันวิ่งรอบๆเรา แต่ช้าๆหน่อย…”
เย่เทียนสั่งสโนวไวท์ด้วยความตื่นเต้นหน่อยๆ
ฮี่ๆๆ….
สโนวไวท์ร้องตอบแล้วสั่งม้าตัวอื่นๆให้ขยับ, ม้าตัวอื่นๆล้อมรอบมันพร้อมกับเย่เทียนและเคช่าอยู่ตรงกลาง
“ไปกันเลย…”
เย่เทียนตะโกนแล้วพวกม้าก็เริ่มควบกีบ.
“อ๊ะ..อุ่บ…”
ขณะม้าวิ่งไป เคซ่าก็ดูเหมือนจะกลัวๆแล้วร้องออกมาแต่ปากของเธอก็ถูกเย่เทียนปิดไว้.
“ซาตาน, เจ้าบ้าซาตานแล้วก็เคช่าจะทํากันบนหลังม้านั่นจริงๆสินะ…”
พอเห็นเย่เทียนกับเคช่านั่งหันหน้าใส่กัน จูเลียก็เข้าใจสถานการณ์ทันทีและนางก็ช้อค.
“ว้าย…”
เธอเสียสมาธิไปตอนที่มาของนางเริ่มออกตัวจนเธอเกือบจะตกลงมาพร้อมกับกรีดร้อง แต่โชคดีที่นางขี่ม้าเก่งจึงสามารถแก้สถานการณ์ได้
ณ ตอนนั้นเองฝุ่นก็คลุ้งไปทางเธอ.
“ชิ..ซาตาน, เจ้าทํากับข้าอย่างนี้ได้อย่างไร? เมื่อตะกี้เจ้ายังเป็นคนโรแมนติคอยู่เลย ตอนนี้เจ้าจะทําให้ข้าเจ็บปวดนั้นหรอ…”
จูเลียโมโหจนเสียการควบคุมม้าของเธอ เธอไม่รู้จะทํายังไงดี
…
“ที่รักข้าอยากเอาผ้ามารองไว้เดี๋ยวหลังม้าจะเปื้อน…”
พอเย่เทียนปล่อยเคช่านางก็หายใจแรงมากแล้วพูดด้วยความอายสุดขีด
“อื้อ…”
เย่เทียนพยักหน้าแล้วถอดชุดของเขาออกแล้ววางมันลงบนหลังม้าแล้วให้เคช่านั่งลงไป.
“ไปเลย…”
เย่เทียนตะโกนให้สโนวไวท์เร่งความเร็วขึ้น
“อ๊ะ….”
ท่ามกลางสายลมกระโชกนั้นเสียงของเคช่าก็ดังออกมาชัดเจนมาก ไม่รู้ว่าเจ็บหรือตกใจ
“ไปเลย!”
พวกม้าวิ่งอยู่รอบๆพวกเขาทําให้ฟังคลุ้งกระจายเต็มไปหมด
ทันใดนั้นเองเย่เทียนก็ย่อตัวลงเล็กน้อยราวกับว่าจะบังเคช่าที่อยู่ในมือของเขาไว้ ร่างกายของเขาเด้งขึ้นลงตามจังหวะเท้าของสโนวไวท์ มันเหมือนกับอยู่ในสนามรบเลย.
ความจริงแล้วเขาก็รู้สึกว่าตัวเองกําลังอยู่ในสงครามจริงๆ
“เจ้าบ้า ซาตาน, เขาไม่รีบกลับบ้านแต่กลับขี่ม้าเล่นนี่นะ, น่าเกลียดจริงๆ เขากําลังทําให้ข้าเจ็บใจมาตลอดสินะ…”
จูเลียไม่มีแรงตะโกนแล้วจึงบ่นเบาๆ
นางคิดอยู่ว่าบางทีเย่เทียนกําลังฟินกับเคช่าจนลืมไปว่าฝุ่นกําลังฟาดหน้านางอยู่
หลังจากขี่ม้าไปอย่างนาน เย่เทียนก็มุ่งหน้ากลับนครแห่งโรม
“ที่รัก…”
เคช่าไม่มีแรงเหลือแล้วจึงให้เย่เทียนช่วย, พอผ่านไปพักหนึ่งนางจึงมีแรงกลับมาอีกครั้งแล้วเอาชุดของเย่เทียนออก.
ชุดสีขาวตอนแรกกลับถูกย้อมด้วยสีแดงแล้วตอนนี้ นางอายเกินกว่าจะมองหน้าเย่เทียนจึงทําได้แค่ซุกในอ้อมแขนเขา
“เคช่า เจ้างดงามมากเลยตะกี้!”
เย่เทียนชมนางแล้วจับหัวของเธอ
“ตราบใดที่ท่านชอบข้า ข้าก็สามารถงดงามขึ้นได้อีกเพื่อท่าน”
เคช่ากล่าว, นางรู้สึกมีความสุขมากๆ เธอจําไม่ได้เลยว่าขึ้นสวรรค์ไปกี่รอบแต่พอนางกลับมานางก็แทบจะลืมมันไปเลย
“เราจะถึงโรมแล้ว ให้ข้าไปส่งเจ้าที่บ้านนะ…”
เย่เทียนยิ้มแล้วจัดชุดของเคช่าพร้อมกล่าวอย่างนิ่มนวล.
“ขอบคุณค่ะท่านลอร์ดของข้าแต่ท่านไม่ต้องหรอก, ข้ามั่นใจว่าแม่ของข้าจะต้องสังเกตเห็นแน่ ถ้าท่านไปส่ง…. ตอนนี้ข้ายังไม่อยากให้นางรับรู้เรื่องในวันนี้ อีกอย่าง, ท่านลอร์ดของข้า, ท่านเองก็ต้องเอาม้าพวกนี้ไปเก็บนะคะ”
เคช่าส่ายหัวแล้วปฏิเสธเย่เทียน
