โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 138
ตอนที่ 138 – ปีศาจสีเลือด
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
“ซาตาน….”
ตาของโรสเปล่งประกายไปด้วยความสงสัย.
ไม่กี่วันก่อนตอนที่เย่เทียนกับแครสซัสเผชิญหน้ากันในศาลนางเองก็อยู่ด้วย และนางก็ได้เห็นกับตาว่าเย่เทียนบดขยี้แครสซัสที่ดูเหมือนจะชนะได้ แถมยังโจมตีตระกูลแครสซัสทั้งตระกูลด้วย.
จนแครสซัสคนพ่อต้องยอมไล่ลูกตัวเองออกจากตระกูลเพื่อปกป้องคนในตระกูลทั้งหมด ราวกับว่าต้องตัดแขนไม่ให้เชื้อลามยังไงอย่างงั้น.
“ซาตานเจ้าได้ทําลายแครสซัสไปแล้ว ตอนนี้เจ้าก็มาเป็นอาวุธให้ตระกูลจูเลียสงั้นสิ? เจ้าจะเล่นงานตระกูลสุละของเรางั้นรึ? ข้าสงสัยนักว่าเจ้าจะได้อะไร?”
โรสพึมพํากับตัวเองพร้อมความกลัวในดวงตา ถ้าจะแก้สถานการณ์นี้ก็คงต้องพลิกแพลงซักหน่อยถ้าเย่เทียนเป็นคนอยู่เบื้องหลังจริงๆ
เย่เทียนตัดหน้าเชิญครอบครัวของฟิลิปไปก่อน นางจึงรู้สึกว่ากําลังสู้อยู่กับศัตรูที่น่ากลัวเลย.
แค่ในฐานะแขกงั้นหรือ?
นางไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะเชิญภรรยาของฟิลิปกับลูกสาวไปในฐานะแขก ตอนที่ฟิลิปไม่อยู่ ดูก็รู้ว่าเขาพยายามปกป้องพวกนั้น
นี่ก็แสดงว่าเย่เทียนมองแผนของเธอทะลุปุโปร่งทั้งหมดเลย
เธอจะไม่เครียดกับศัตรูที่มองแผนเธอทะลุได้ยังไงกันล่ะ?
“เจ้าบอกว่ามีสัตว์ร้ายตัวใหญ่ตามพวกทาสของซาตานมาด้วยสินะ?”
หลังคิดเรื่องสถานการณ์อยู่นานมาก โรสก็หันไปถามลูกชายตัวเอง
“ครับท่านแม่ แต่เจ้าสัตว์ร้ายนั่นไม่ได้หน้าตาน่าเกลียดเลย..พลังของมันมากมายถึง ขนาดพังบานประตูได้ด้วยการจับเท่านั้น!”
แค่นึกถึงเรื่องนั้น ความกลัวก็ผุดขึ้นมาในดวงตาของมาโคเนีย.
“มันเป็นยักษ์ชายหรือป่าว? เขาสามารถปราบพวกป่าเถื่อนที่แข็งแกร่งและดุร้ายได้…เจ้าชนชั้นสูงตัวจ้อยนั่นเกิดมาเพื่อเป็นนายทาสจริงๆสินะ, เขาไม่ใช่คนธรรมดาๆเลย”
โรสบ่นแล้วก็กล่าวชมอีกครั้ง
พอได้ยินมารดาที่เป็นดั่งเทพธิดาของเขาเอ่ยปากชมศัตรูตัวเอง มาโคเนียจึงรู้สึกทรมาณใจ และอึดอัดมากๆ
“มาโคเนีย เจ้าไปเชิญซาตานมาให้ได้ข้าอยากจะกินมื้อค่ํากับเขา!”
โรสเอ่ยปากพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง
“ท่านแม่…”
มาโคเนียคํารามด้วยความอายและสับสนแบบสุดขีด
“ยิ้ม! เจ้ากล้าสงสัยแม่รึ? ข้าไม่มีวันทําเรื่องอัปยศให้พ่อเจ้าหรอก! เจ้านี่มันไร้ประโยชน์เหมือนท่านพ่อเจ้าจริงๆ ถ้าเจ้าอยากจะเอาชนะศัตรูของเจ้าล่ะก็ เจ้าต้องรู้จักมันให้ดีแล้วถ้าเจ้าอยากจะรู้จักมัน เจ้าก็ต้องเผชิญหน้าตัวต่อตัว…โง่เอ้ย, ในหัวเจ้านี่คิดแต่เรื่องบัดสี”
โรสผิดหวังในตัวลูกชายเธอมากๆถึงบางครั้งเขาจะฉลาด แต่ปัญญาของเขาก็ไม่ได้พัฒนา หรือทําตัวเป็นผู้ใหญ่ที่หนักแน่นพอจะรับมือกับเรื่องใหญ่ๆแบบนี้ได้, สีหน้าของเขาซ่อนความคิดไม่เป็นเลยจริงๆ
คนแบบนี้น่าจะประสบความสําเร็จได้ยาก
แต่ก่อนก็พอจะใช้ได้อยู่หรอก แต่ถ้าเอาไปเทียบกับซาตานแล้ว ลูกชายเธอทําให้เธอผิดหวังมากจริงๆ
นางต้องเปรียบเทียบ เพราะทั้งสองยังเป็นชายหนุ่มอยู่เลยและไม่นานพวกเขาก็ต้องได้สู้กันทางการเมืองหลังจากพวกแก่ๆสิ้นสภาพแล้ว
“ครับท่านแม่!!”
พอได้ยินคําอธิบายของโรส มาโคเนียก็โล่งใจ.
ในความคิดของเขานั้น แม่ของเขาคือเทพธิดาผู้สง่างามที่ไม่ควรจะมีใครมาทําให้แปดเปื้อน และเขาเองก็อิจฉาพ่อตัวเองอยู่เหมือนกันที่ได้แม่มาครอง
เอาจริงๆเลยเขายอมทําสงครามกับเย่เทียนถ้าเย่เทียนคิดไม่ซื่อกับแม่ของเขา
เย่เทียนมาส่งเคช่าที่บ้านแต่ก็ไม่ได้ตามเข้าไป. เขาร่วมรักกับเคช่าก่อนแต่งไปแล้ว
มันก็เป็นเรื่องปกติแต่พวกตระกูลชั้นสูงใหญ่ๆบางตระกูลต้องการให้ลูกสาวเจียมตัวมากที่สุด
“คาเนียคํานับลอร์ดซาตานค่ะ”
“ซาร่าคํานับลอร์ดซาตานค่ะ”
พอกลับมาบ้านภรรยาของฟิลิปและลูกสาวของเขาก็กําลังรออยู่ พอพวกเธอเห็นเย่เทียนจึงคํานับให้
ซาร่าตัวน้อยนั้นค่อนข้างประหม่าเวลามองเย่เทียน ตาใสๆของเธอเป็นประกายขึ้นมาราวกับว่าจะแสดงให้เห็นถึงความน่ารัก
ซาร่านั้นเป็นเด็กอายุแค่5-6ปีเอง แต่ฟิลิปกับคาเนียก็อยู่ช่วงวัยกลางคนแล้ว นั่นแปลว่าพวกเขามีซาร่าช้ากว่าคนอื่นๆ
ในประวัติศาสตร์ช่วงนี้ ชาวโรมันเริ่มแสดงอาการจากการได้รับสังกะสีเข้ามาในร่างกายมากเกินไปจนอัตราการเกิดลูกเริ่มน้อยลง
“ข้าเสียมารยาทมากแล้วที่จู่ๆก็เชิญเจ้ามานี่ แต่เราเป็นกังวลกับความปลอดภัยของพวกเจ้า เจ้ารู้ดีใช้ไหมว่าฟิลิปกําลังทําอะไร?”
เย่เทียนยิ้มแล้วอธิบายให้คาเนียฟัง
ฟิลิปยอมทํางานให้อย่างดิบดีแถมยังให้ของกํานันมาตั้ง3ชิ้นอีก เย่เทียนก็ทราบซึ้งพอที่จะช่วยปกป้องเขาและครอบครัวของเขา
ไม่งั้นเขาคงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ
“ขอบพระคุณค่ะท่านลอร์ด…”
คาเนียรีบขอบคุณเขาไม่งั้นแล้วนางกับลูกสาวคงตกไปอยู่ในเงื้อมมือของตระกูลสุละแล้ว ถ้าคนของเย่เทียนมาไม่ทันเวลา
นางทราบได้โดยสัญชาติว่าสามีตัวเองกําลังทําอะไร เขากําลังสู้กับตระกูลชั้นสูงใหญ่ๆเพื่อแหล่งทําเงินมหาศาล
“ไดอาน่า, บอกข้าซิเกิดอะไรขึ้นวันนี้”
เย่เทียนถามไดอาน่าหลังจากสังเกตุเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของคาเนีย
“ค่ะเจ้านาย…”
ไดอาน่าพยักหน้าแล้วตอบคําถามเย่เทียนด้วยน้ําเสียงหนักแน่นเกี่ยวกับเรื่องที่บ้านของฟิลิป….
“เยี่ยมมาก, ทําได้ดีมาก!”
พอฟังเสร็จเย่เทียนก็เอ่ยชมไดอาน่า
ไดอาน่ากับแองเจล่าเก่งมากที่กล้าต่อปากกับคนจากตระกูลชั้นสูงอันดับต้นๆ เย่เทียนไม่เอาเรื่องพวกเธอแต่สนับสนุนเลย ในสายตาของเขานั้น ศัตรูของเขาควรหวาดกลัวแม้กระทั่งทาสของเขาด้วย
ขณะเดียวกันเขาก็พอใจกับการกระทําของโฟนี้มากเพราะในที่สุดเธอก็ได้กลายเป็นกำลังให้เขาได้ซักที
“พวกตระกูลสุละนี่เคลื่อนไหวเร็วจังนะ, เหมือนจะมีคนฉลาดๆคอยชี้แนะอยู่สินะ”
พอคิดเรื่องนั้นเย่เทียนก็ขมวดคิ้ว, เขาเกือบจะพลาดไปแล้ว
“เจ้านายคะ คนๆนั้นต้องเป็นท่านหญิงโรสแน่!”
พอคิดอยู่ซักพัก ไดอาน่าก็เดาสีหน้าเย่เทียนออกจึงพูดไป.
“โรสหรอ?”
เย่เทียนสงสัย
“แม่ของมาโคเนียค่ะ, มาโคเนียบอกว่าแม่ของเขาส่งเขามาเชิญท่านหญิงคาเนียและซาร่า…”
ไดอาน่าอธิบาย
“ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลยสินะ!”
เย่เทียนพยักหน้า
“ปีศาจสีเลือด, นี่คือชื่อที่ชนชั้นสูงบางคนเรียกนาง. นางเก่งเรื่องฆ่าคนเงียบๆมากเลยค่ะ”
ไดอาน่าอธิบาย
“ปีศาจสีเลือดงั้นหรอ, เป็นฉายาที่น่าสนใจดีหนิ! น่าเสียดายนะที่นางเป็นผู้หญิง!”
เย่เทียนหัวเราะจากนั้นก็สงสัยเรื่องโรส.
คืนนี้นางจะวางแผนอะไรอีกไหมนะ?
เย่เทียนตั้งตารออยู่
