โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 141
ตอนที่ 141 – การจลาจลของทาส
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
“ฆ่าพวกมัน!”
“ฆ่าให้หมด!”
“ฆ่าไอ้พวกชั้นสูงระยําของโรม…”
…..
ในความมืดนั้นมีเสียงคํารามดังออกมาจากเหมือง, เสียงนั้นดูแหบแห้งและอ่อนแรงมากแต่ก็เปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาต
พวกทาสเป็นอิสระจากพันธนาการแล้ว ส่วนนึ่งถือคบเพลิงไว้ ส่วนนึงก็หยิบหินขึ้นมา จากนั้นก็พอกันพุ่งใส่ทหารของตระกูลสุละ
พวกเขาวิ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่งและมั่วซั่วไปหมด.
ปัญหาสําหรับพวกทหารนั้นคือพวกทาสมีจํานวนเยอะมาก มากกว่า1พันคนเลยด้วยซ้ํา ดูน่ากลัวมากๆ
ที่น่ากลัวกว่านั้นคือพวกเขาดูเหมือนถูกผีสิง พวกเขาวิ่งเข้ามากัดราวกับว่าอัดอั้นจากการถูกข่มเหงมาหลายปี
อิสระภาพได้ทําให้ทุกๆคนกลายเป็นบ้าและดุร้ายไปหมด
“เกิดอะไรขึ้นวะ”
นายน้อยแห่งสุละตกใจมากๆ จนเกิดอาการสับสนไปหมด. ทหารส่วนใหญ่กําลังไล่ตามไปฆ่าพวกชาวเมือง พอเสียงคํารามดังออกมาจากเหมือง พวกเขาก็อึ้งจนทําอะไรไม่ถูก
“เจ้านายครับ…ดูเหมือนว่าพวกทาสมันกําลังก่อจลาจล…”
เสียงของหัวหน้าทหารสั่นมาก ปากเขาสั่น เขารู้สึกว่าตัวเองตายแน่ๆงานนี้
กลุ่มทาสนั้นน่ากลัวมากๆ แม้ว่าจะต่อสู้กันไม่เป็นแต่ก็ไม่ได้อ่อนแอ. ถึงทหารจะมีอุปกรณ์ครบมือแต่ก็ต้องใช้คนอย่างน้อย300คนเพื่อปราบพวกทาสนั้น.
แต่พวกชั้นสูงหนุ่มสองคนนี้พาทหารมาแค่100คนเอง. ส่วนนึงก็ตายไปตอนสู้กับพวกชาวเมืองเมื่อตะกี้นี้ด้วย. ส่วนใหญ่ก็ไล่ตามพวกชาวเมืองไปหมดแล้ว ตอนนี้จึงมีเหลือแค่ไม่กี่สิบคนกับพวกเขาเท่านั้นเอง
ทหารแค่ไม่กี่สิบคนจะไปสู้ทาสนับพันได้ยังไง? พวกเขาไม่ใช่เทพสงครามนะ
“พวกทาสต่อต้านจลาจลงั้นหรอ…”
คุณชายจากตระกูลสุละสูดหายใจเข้าลึกๆขณะที่ตัวเองสับสนจนคิดอะไรไม่ออก
พวกทาสก่อจลาจล?
พวกเขาน่าจะตกกระไดพลอยโจรไปกับเรื่องนี้ด้วย!
พวกเขาปกปิดเรื่องนี้ไม่ได้แน่
เรื่องมันใหญ่โตเกินไปแล้ว!
2คนนั้นรับมือไม่ไหวด้วยซ้ํา!
แม้แต่ทั้งตระกูลสุละเองก็อาจจะรับมือไม่ได้เลย!
“เราต้องปราบพวกมัน! สั่งให้คนอื่นๆกลับมาแล้วช่วยปราบพวกทาสนี้!!”
พอได้สติกลับมา คุณชายทั้งสองก็ตะโกนอย่างดัง
นี่มันบ้าไปแล้ว!
บ้าเกินไปแล้ว!
ทาสพวกนั้นมันบ้าไปแล้ว!
ทาสนับพันต่อต้านและก่อจลาจล. ถ้าพวกเขาไม่ปราบพวกมัน ทั่วทั้งโรมจะต้องรับรู้และเกลียดชังพวกเขาแน่
“เจ้านายครับ….มันสายไปแล้วแถมพวกเราก็มีไม่พอด้วย…เราปราบพวกมันไม่ได้แล้ว เราจะตายกันหมด!”
หัวหน้าทหารร้องไห้ออกมาจริงๆ เขาสิ้นหวังเต็มประดาแล้ว. เขาคิดว่าทุกๆอย่างจะต้องจบลงในคืนนี้ อาจจะไม่ใช่สําหรับตระกูลสุละ แต่สําหรับเขาคือจบแล้ว
“แกพูดว่าไงนะ? แล้วเราจะทํายังไง? บอกมาสิ! เราต้องทํายังไงตอนนี้?”
นายน้อยทั้งสองสิ้นหวังมากๆขณะที่ตะโกนออกมา
“เราต้องหนีครับเจ้านาย! พวกเราจะพยายามส่งนายน้อยทั้งสองกลับโรมให้ได้ ท่านต้องไปแจ้งท่านหญิงโรสและทางสภาให้ทราบ พวกเขาจะได้หาทางป้องกันไม่ให้มันเลยเถิดเกินไป…”
หัวหน้าทหารทําใจให้เย็นลงแล้วแนะนําทางรอดเดียวให้คุณชายทั้งสอง
“ท่านหญิง? ฮ่าฮ่า…ยัยโรส ยัยแพศยา, นางส่งเรามาตาย ทําไมเราต้องมาสู้เพื่อลูกชายโง่ๆของนางด้วย มันควรจะมาทํางานนี้เองแท้ๆ…”
คุณชายที่สิ้นหวังเป็นบ้าไปแล้ว เขาหัวเราะด้วยความเศร้าจากใจ. พวกเขาทั้งคู่รู้ดีว่าต่อให้ท่านปู่ของเขาจะจัดการเรื่องนี้ได้ พวกเขาก็จะกลายเป็นตราบาปของตระกูลสุละอยู่ดีแล้วก็จะถูกลงโทษอย่างหนักด้วย
พวกเขาเพิ่งรู้ตัวว่าโรสมีท่าทีแปลกๆวันนี้ ปกติแล้วนางจะรับมือปัญหาเพื่อลูกชายตัวเอง แต่วันนี้นางไม่ได้มีความคิดแบบนั้นเลย
พอมาคิดดูดีๆแล้ว บางทีนางอาจจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่างานนี้รับมือไม่ได้ง่ายๆ
แต่นางก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นหายนะแบบนี้
“กลับกันเร็ว!! ทุกคน ถอยกลับไปที่เมือง!”
“ระหว่างทางเราต้องจับเจ้าฟิลิปและชาวเมืองเวรพวกนั้นให้ได้ด้วย พวกเราปล่อยมันกลับไปไม่ได้เด็ดขาด! เรื่องทั้งหมดพวกมันจะต้องรับผิดชอบ!!”
หลังจากหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง คุณชายคนหนึ่งก็ใจเย็นลงแล้วเขาก็ทําสายตาที่น่ากลัวออกมา….
…
“ฆ่ามันให้หมด ไอ้พวกผู้ดีของโรมนั่นมันกําลังจะหนี!”
“พวกเราต้องตามมันไป!”
พวกทาสเป็นบ้าไปแล้ว พอเห็นว่าพวกคุณชายกําลังจะหนี พวกเขาก็ตามไปหวังจะฆ่า
“เอาล่ะ พาซัส ภารกิจเราลุล่วงแล้ว, พาสปาต้นที่เหลือออกมาจากพวกทาสซะ ไปพบหัวหน้าแล้วปกป้องชาวเมืองที่กําลังหนีกัน!”
ในความมืดนั้น ซาบัคทิ้งคบเพลิงในมือลงแล้วพูดกับพาซัส.
“ไม่! ข้าอยากได้ความชอบซะหน่อย, ข้าอยากให้เจ้านายของเรามีโอกาสได้ความชอบจากสภา, เจ้าพาพี่น้องเราหนีไปก่อนเถอะ, ข้าจะเข้าไปมั่วกับพวกทาสจลาจลนั่นต่อ. พวกทาสนั้นจะต้องถูกปราบด้วยทหารที่ส่งมาจากโรมแน่, เจ้ากลับไปแล้วบอกเจ้านายเรื่องนี้ซะ, ข้าจะทิ้งร่องรอยไว้บนเส้นทาง เจ้านายของเราจะได้เจอพวกทาสนั้นเร็วกว่าคนอื่น! ในเวลาเดียวกันข้าก็จะพยายามหาทางเกลี้ยกล่อมพวกทาสนั่นซะ พอเจ้านายเรามาถึง ข้าจะได้ช่วยเขากล่อมให้พวกทาสมันยอมจํานน ดีล่ะ! เพื่อเจ้านายของเรา, งานนี้จะต้องเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ความชอบแน่ ข้าเชื่อมั่นว่านายเราจะต้องหาทางพลิกสถานการณ์นี้ได้แน่นอน”
ในความมืดนั้นสายตาของพาซัสเปี่ยมไปด้วยความบ้าระห่ําและความหลักแหลม ขณะที่จับไหล่ซายบัคแล้วกล่าวด้วยความตื่นเต้นสุดๆ
“พาซัส, เจ้าคือสปาต้นตัวจริง! ข้ายอมให้กับแผนบ้าๆของเจ้าก็ได้, แต่อย่าลืมล่ะว่าข้าขอความชอบด้วยครึ่งนึ่ง”
ซาบัคตกใจมากๆจากนั้นก็พูดด้วยความตื่นเต้น “วางใจเถอะ, เพื่อการกลับมาของสปาต้าและความรุ่งโรจน์ของซาตาน!!”
ซาบัคกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
“ข้าจะพาพี่น้องของเราหนี!”
พาซัสพยักหน้าจากนั้นเอาสองนิ้วป้องปากแล้วผิวปากออกมา เสียงดังไปทั่วหุบเขา
ไม่นานนัก เสียงผิวปากตอบก็ดังขึ้นมาจากความมืดเรื่อยๆ
แม้ว่าพวกทาสจะได้ยินแต่ก็ไม่สนแต่สําหรับนักรบสปาต้นที่หูดีแล้ว พวกเขาก็ทิ้งคบเพลิงลงจากนั้นก็ค่อยๆเดินช้าลงแล้วก็หายไปกับความมืด
ภายใต้ความมืดนั้น ทหารสปาต้นนับร้อยคนกําลังวิ่งกลับไปที่โรมด้วยความเร็วมหาศาล
ถ้าพวกเขาไม่ภักดีต่อเย่เทียนหมดใจแล้วล่ะก็ พวกเขาคงถือโอกาสนี้หลบหนีไปแล้ว
